ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5 : การแก้แค้นของคิมฮีชอล (NC WonCin)
Chapter5 : การแก้แค้นของคิมฮีชอล (NC WonCin)
รถมอเตอร์ไซด์ของคิบอมเลี้ยวเข้ามาจอดภายในบ้านของครอบครัวลี ซองมินกระโดดลงจากรถด้วยความอารมณ์ดีที่วันนี้หนีรอดมาได้ แถมคิบอมยังซิ่งได้แบบมันส์สุดๆ แต่เรื่องที่ไม่มีน่ายินดีเลยก็คือเรื่องที่มีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องนี่น่ะสิ
“ซองมิน” ขณะที่กำลังเดินเข้าไปในบ้านคิบอมก็เอ่ยเรียกขึ้น ซองมินหันมาเลิกคิ้วให้เป็นเชิงถาม
“ลีทงแฮน่ะ....ฉันขอนะ” พูดจบคิบอมก็อมยิ้มออกมา ทำให้ซองมิรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเลย ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง
“ขอ.....หมายความว่ายังไง” ซองมินขมวดคิ้วเล็กน้อยเพื่อรอคำตอบของคิบอม
“ฉันจะจัดการหมอนั่นเอง รับรองไม่พลาด” คิบอมพูดด้วยความมั่นใจ ท่าทางอ่อนต่อโลกและดูเหมือนจะอ่อนโยนแบบลีทงแฮคงจัดการได้ไม่ยาก
“แล้วนายจะจัดการยังไง”
“เดี๋ยวนายก็รู้ ตกลงลีทงแฮน่ะยกให้ฉันแล้วนะ” สรุปเองเสร็จสรรพก็เดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนอยู่บึ้งอยู่ตรงประตูบ้านแทน
“แต่ถ้านายทำแผนฉันพังนายจะตายเองนะคิบอม!” ซองมินพูดขู่เสียงเหมือนเป็นการหยอกเล่นซะมากกว่า ยังไงเขาก็มั่นใจในตัวเพื่อนคนนี้อยู่แล้ว
ซองมินกับคิบอมเดินเข้ามาภายในบ้านแต่กลับไม่พบใครซักคน คาดว่าฮีชอลกับคังอินคงจะปฏิบัติภารกิจรักกันอยู่บนห้อง ส่วนเรียวอุกก็คงอยู่ในห้องตัวเองเหมือนกัน
“สุดท้ายก็มีตำรวจเข้ามายุ่งจนได้ เป็นใครไม่เป็นดันเป็นฮันคยองอีก” เมื่อหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาได้ซองมินก็ออกปากบ่นทันที
“ตำรวจงั้นเหรอ” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาทั้งซองมินกับคิบอมหันขวับไปมองในทันที แล้วก็พบฮีชอลกับคังอิน บุคคลที่เขาคิดว่าคงจะทำรักกันอยู่บนห้อง
“เอ่อ....” สองเพื่อนซี้อ้ำอึ้งตอบอะไรไม่ถูก เพราะพี่ชายทั้งสองเคยย้ำไว้แล้วว่าห้ามตำรวจเข้ามายุ่งเรื่องนี้โดยเด็ดขาด เขาไม่น่าพูดมันออกมาตอนนี้เลย
“ตำรวจรู้ได้ยังไง” ฮีชอลถามเสียงเข้ม เดินมานั่งโซฟาตัวตรงข้ามพร้อมกับคังอิน สายตาที่มองไปยังน้องชายทั้งสองนั้นคาดคั้นสุดๆ
“คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะครับ ก็ตำรวจมันมาแถวนั้นพอ แต่ยังไงผมก็หนีรอดมาได้นะ ใช่มั้ยคิบอม” ตอบเสร็จก็หันไปหาแนวร่วม ซึ่งคิบอมก็รีบพยักหน้ารับทันที พวกเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ซักหน่อย แล้วใครมันจะไปตรัสรู้ได้ว่าตำรวจจะมา
“งั้นคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน พี่ล่ะเป็นห่วงจริงๆต่อจากนี้ไปคงจะเป็นของจริงแล้วสินะ แต่พี่ว่าไอ้พวกโจกรุ๊ปมันคงไม่พูดเรื่องนี้กับตำรวจหรอก เพราะธุรกิจของมันมีแต่สิ่งผิดกฎหมายทั้งนั้น” ฮีชอลร่ายยาวเตือนน้องๆด้วยความเป็นห่วง งานนี้เขาแค่บงการอยู่ด้านหลัง หากเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมาซองมินกับคิบอมก็จะเป็นคนที่โดนเพ่งเล็งก่อน ซึ่งเขาเป็นห่วงมาก
“ต่อไปนี้นายสองคนต้องระวังตัวให้มากขึ้นด้วยล่ะ อย่าไปทิ้งหลักฐานอะไรให้พวกมันจับได้ คนเรามีน้อยกว่ามันเยอะ ลอบกัดไปแบบนี้ก่อน รอให้มันอ่อนกำลังแล้วค่อยสู้กับมันตรงๆ” นานๆทีคังอินจะเอ่ยปากสอนน้องๆ ทำให้ซองมินกับคิบอมตั้งใจฟังกันเป็นอย่างดีพร้อมพยักหน้าตามไปด้วย
“เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกนะ” พูดจบฮีชอลก็ลุกขึ้นยืน
“ไปไหนเหรอครับ ไปกับพี่คังอินเหรอ” ซองมินถามขึ้น
“ไปเที่ยวน่ะ คลายเครียด แต่วันนี้พี่ฉายเดี่ยว คังอินต้องอยู่ทำงานต่อน่ะ” ยักคิ้วให้น้องชายทั้งสองก่อนจะหันมายิ้มให้คู่หมั้นที่นั่งอยู่ข้างๆ
คังอินลุกขึ้นยืนโอบเอวเล็กไว้ ยิ้มหวานให้ สายตายั่วยวนของฮีชอลนั้นทำเอาคังอินอดใจไม่ไหวจนต้องมอบจุมพิตหวานๆให้ จูบที่แสนดูดดื่มทำเอาน้องๆต้องหันหน้าหนีถึงจะเคยเห็นมาบ่อยครั้งแล้วก็ตามที
กว่าจะผละออกจากกันได้ก็นานอยู่เป็นนาทีลำแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กก่อนจะพากันเดินออกไปหน้าบ้านเหมือนกับลืมไปเลยว่ามีซองมินกับคิบอมนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
หลังจากที่ส่งฮีชอลเสร็จเรียบร้อยคังอินก็เดินเข้ามาในบ้าน ยิ้มให้น้องทั้งสองคนบางๆก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง ซองมินกับคิบอมหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ปล่อยพี่ฮีชอลไปคนเดียวเดี๋ยวก็ได้หิ้วผู้ชายไปนอนโรงแรมแน่” ซองมินพูดแล้วส่ายหน้าไปมา ก็แน่ล่ะถ้าฮีชอลออกไปเที่ยวกลางคืนคนเดียวคืนนี้ไม่ได้กลับมานอนที่บ้านแน่นอน เขาไม่รู้ว่าคังอินจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า หรือว่าอาจจะไว้ใจฮีชอลมากเกินไปเลยไม่ได้คิดระแวง ดูไปดูมาแล้วความสัมพันธ์ของพี่ชายทั้งสองคนของเขามันเข้าใจยากจริงๆ
“พี่ฮีชอลกับพี่คังอินเป็นบุคคลที่ยากจะเข้าใจได้ เพราะฉะนั้นเราก็อย่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่ๆเขาเลย แค่พี่เขาอยู่ด้วยกันได้ไม่ทะเลาะกันก็ดีแล้ว ชีวิตคู่มันต้องเข้าใจกัน”
“พูดซะฟังดูดีเชียว ไปจำมาจากไหนล่ะ” ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ยินคิบอมพูดอะไรแบบนี้ เพื่อนอย่างเขาเลยอดที่จะสงสัยไม่ได้ ไอ้เรื่องรักๆใคร่ๆ แบบนี้คิบอมพูดถึงบ่อยๆที่ไหนกัน
“จากสมองตัวเองเว้ย! ถึงฉันจะไม่เคยมีแฟน แต่เรื่องแบบนี้มันก็ต้องรู้กันบ้าง” คิบอมขึ้นเสียงเล็กน้อยที่โดนซองมินแขวะเข้าให้ คนจะพูดอะไรมีสาระหน่อยไม่ได้เลยหรือไง
ซองมินหัวเราะร่วนเมื่อคิบอมพูดจบ หยอกนิดหยอกหน่อยให้พอคลายเครียด
“ว่าแต่เรียวอุกไม่อยู่เหรอ ไม่เจอตั้งหลายวันแล้ว” พูดจบก็ทำท่าชะเง้อมองหาคนที่พูดถึง เพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้แวะเข้ามาในบ้านซองมินเลย ถ้ามาก็แค่เอารถมอเตอร์ไซด์มาจอดไว้ที่นี่และขับรถของตัวเองกลับบ้านก็เท่านั้น
“คงอยู่บนห้องล่ะมั้ง จะขึ้นไปหามั้ยล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก น้องคงทำงานอยู่มั้ง เดี๋ยววันหลังจะซื้อขนมมาฝากแล้วกัน วันนี้ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า” คิบอมลุกขึ้นสะพายกระเป๋า ก่อนจะยิ้มให้ซองมิน
“เดี๋ยวไปส่ง”
สองเพื่อนรักพากันเดินออกไปยังลานจอดรถ คิบอมขับรถยนต์ของตัวเองที่มาจอดไว้ที่บ้านซองมินตอนเช้ากลับไป โดยรถมอเตอร์ไซด์จอดทิ้งไว้ที่บ้านของซองมิน เจ้าของบ้านโบกมือให้เพื่อนรักสองสามทีก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ช่วงขาก้าวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของตัวเองแต่สายตากลับมองไปยังห้องของเรียวอุกที่อยู่ถัดไป ไม่รู้ว่าเรียวอุกยังติดต่อกับเยซองอยู่หรือเปล่า เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใครซักคนแม้แต่คิบอม นึกแล้วก็เป็นห่วงอยู่ไม่น้อย แต่ยังไงเขาก็เชื่อใจเรียวอุกว่าน้องคงไม่ขัดคำสั่งของเขา
คิดได้ดังนั้นซองมินก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง เวลานี้เป็นเวลาพักผ่อน เขาควรจะหยุดคิดเรื่องราวต่างๆไว้ก่อน เก็บแรง กำลัง และสมองไปใช้ในวันข้างหน้าจะดีกว่า
“ผมนอนไม่หลับเลยนะครับเพราะผมยังไม่ได้ตอบแทนพี่เลย”
(ไม่เป็นหรอกแฮงอุน พี่ไม่ได้ถือว่ามันเป็นบุญคุณอะไร)
“นะครับพี่เยซอง ให้ผมเลี้ยงตอบแทนพี่นะ” เสียงออดอ้อนของเรียวอุกดังมานานซักพักใหญ่แล้ว และเขาเองก็พูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้วเช่นกัน
(เอ่อ ไม่เป็นไรจริงๆครับ พี่ไม่ถือ) แต่จนแล้วจนรอดปลายสายก็ยังปฏิเสธน้ำใจของเขาอยู่ดี
“พี่ไม่ถือแต่ผมถือครับ พี่ไม่เห็นคุณค่าน้ำใจของผมเลยใช่มั้ยครับ ผมแค่อยากตอบแทนพี่ แต่พี่ไม่คิดจะรับมันเลยใช่มั้ย” เสียงถูกดัดให้สะอื้นเล็กน้อย จนคนปลายสายเริ่มรู้สึกไม่ดี เพราะคิดว่าตัวเองได้ทำร้ายจิตใจคนตัวเล็กที่เคยช่วยไว้เสียแล้ว
(อะ...โอเคครับ ก็ได้ แฮงอุนอย่างร้องไห้สิครับ พี่รับน้ำใจของแฮงอุนแล้ว) เยซองรีบละล่ำละลักคำพูดออกมาแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นผ่านมาตามสาย
“จริงนะครับ พี่เยซองต้องให้แฮงอุนเลี้ยงตอบแทนนะครับ” เรียวอุกยังคงแสร้งทำเสียงสะอื้นต่อไป แต่ใบหน้าตอนนี้กลับยิ้มร่างเริงเต็มที่
(ครับ ที่ไหนนัดมาได้เลยครับ)
“พรุ่งนี้ที่ kyochen restaurant ตอนบ่ายโมงนะครับ พี่ว่างหรือเปล่าครับ”
(เป็นตอนเช้าได้มั้ยครับ ประมาณซักเก้าโมงเช้า เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้าน) เยซองต่อรองเรื่องเวลาเพราะช่วงบ่ายเขาต้องเข้าไปที่บ่อนตรวจความเรียบร้อยก่อนที่บ่อนจะเปิด
“อย่าดีกว่าครับ เจอที่ร้านเลยแล้วกัน เก้าโมงนะครับ”
(ครับ แล้วเจอกัน)
“ครับ แล้วเจอกัน”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปเมื่อบทสนทนาจบลง เรียวอุกล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก
“กว่าจะตอบตกลงเล่นเอาซะเหนื่อยเลย” เรียวอุกมองดูโทรศัพท์ที่อยู่ในมือแล้วก็เบ้ปาก กว่าเยซองจะยอมตอบตกลงให้เขาเลี้ยงอาหารตอบแทนที่ช่วยเขาไว้ก็ทำเอาเขาต้องงัดมารยาออกมาใช้อยู่หลายเล่มเกวียน สมแล้วที่เป็นเยซอง เขาถึงตัวได้ยากจริงๆ
“หวังว่าพี่ซองมินคงจะไม่รู้นะ” สายตาเรียวเล็กมองไปยังประตูบานใหญ่ พรุ่งนี้เขาต้องโดดเรียน แต่พี่ซองมินต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า หวังว่าคงไม่มีเวลามาจับผิดเขาหรอกนะ
ขอให้งานนี้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น เขาอยากจะช่วยเหลือซองมินจริงๆ แล้วเขาก็ต้องทำมันให้ได้ด้วย
เป็นเวลาเกือบจะสามทุ่มแล้วกว่าอีทึกกับซีวอนจะคุยกับฮยอนจินเสร็จ เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดให้ประธานโจกรุ๊ปที่แท้จริงฟังอย่างละเอียด แต่กลับไม่ได้ข้อมูลหรือความคืบหน้าอะไรกลับมาแม้แต่นิดเดียว
“ตอนแรกฉันคิดว่าคุณฮยอนจินจะรู้อะไรบ้างซะอีก” อีทึกบอกออกมาด้วยความผิดหวัง ฮยอนจินไม่แม้แต่จะแสดงความคิดเห็นอะไรออกมา มีเพียงสีหน้าที่แสดงออกถึงความเครียดและเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก และบอกให้เขากับซีวอนกลับไป ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้นอีกให้รายงานทันที แต่เพราะตอนนี้ฮยอนจินกำลังป่วยเขาจึงไม่อยากรบกวนท่านมากจึงยอมกลับออกมาแต่โดยดีพร้อมกับความสงสัยที่มีอยู่เต็มอก
“บางทีพ่อผมอาจจะไม่รู้อะไรจริงๆก็ได้ พี่อย่าเพิ่งเครียดเลยครับ กลับไปพักผ่อนดีกว่า ถ้าเกิดเรื่องเราค่อยมาพบท่านใหม่อย่างที่ท่านบอกดีกว่า” ซีวอนวาดแขนโอบกอดอีทึกไว้ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เขารู้ว่าพี่ชายสุดสวยของเขานี้คงจะเหนื่อยมาก แล้วเขาก็เป็นห่วงอีทึกมากๆด้วย
อีทึกพยักหน้ารับเหมือนคนหมดแรง ก่อนจะเผยยิ้มบางๆออกมา
“เดี๋ยวไปส่งนะครับ แล้วพี่ก็พักผ่อนมากๆด้วย” ซีวอนพาอีทึกไปยังรถของตัวเอง ทำหน้าที่สารถีพาพี่ชายสุดสวยไปส่งถึงคอนโดอย่างปลอดภัย ก่อนจะกลับออกมาก็ไม่วายเตือนให้พักผ่อนมากๆอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
เมื่อออกมาจากคอนโดของอีทึก ซีวอนก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่ประจำที่เขามักจะไปคลายเครียดบ่อยๆ เสียงเพลงถูกเปิดจนดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ผู้คนมากมายยักย้ายโชว์ลีลาเต้นเพื่อเพิ่มจุดเด่นให้ตัวเอง สถานที่ที่เต็มไปด้วยของมึนเมา แหล่งมั่วสุมทางเพศชั้นยอดและที่ปลดปล่อยความใคร่
รอยยิ้มของคาสโนว่าตัวพ่อผุดขึ้นบนใบหน้าของซีวอนทันทีที่มือเรียวสวยของพนักงานสาวใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเข้ามาคล้องแขนไว้พร้อมกับซบลงที่ลำแขนล่ำอย่างออดอ้อน
“หายไปนานเลยนะคะช่วงนี้ ดาร่าคิดถึงคุณมากๆเลยรู้มั้ยคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนที่ใครๆต่างก็ลุ่มหลง ไม่เว้นแม้กระทั่งซีวอนเองก็ถูกใจเธอคนนี้เช่นกัน มือเล็กๆลูบไล้ไปตามกล้ามแขนอันกำยำของซีวอน รอยยิ้มยั่วยวนเผยออกมาที่ริมฝีบาง
“ช่วงนี้ผมยุ่งๆน่ะครับ วันนี้ว่างเลยอยากจะมาปลดปล่อยซักหน่อย” ซีวอนกดยิ้มมุมปาก เชยคางมนของดาร่าให้ขึ้นมาสบตา หญิงสาวทำเป็นเขินอายก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี ซบหน้าลงไปที่ไหล่กว้างอันแข็งแรงด้วยมารยาหญิงที่มีอยู่ในตัว
“ไปดื่มที่โต๊ะกันเถอะค่ะ” ดาร่าเดินเกาะแขนซีวอนพาไปที่โต๊ะประจำ
เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์มากมายหลายชนิดถูกเสิร์ฟไว้ที่โต๊ะ ดาร่าทำหน้าที่บริการอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่นิด เครื่องดื่มถูกผสมในแก้วทรงสวย มือเรียวเล็กของหญิงสาวหยิบยื่นมันให้กับซีวอนก่อนที่เธอจะซบที่ลำแขนแข็งแรงอย่างออดอ้อน
ซีวอนจิบน้ำสีสวยในแก้วทีละนิด แขนโอบรอบเอวบางของดาร่าไว้อย่างเจ้าข้าวเจ้าของ แต่สายตากลับกวาดมองไปทั่วบริเวณของสถานที่บันเทิงแห่งนี้ แอบขยิบให้คนนู้นทีคนนี้ทีตามประสาคนหล่อ รวย ดูดี ขนาดที่ว่าหญิงสาวหรือหนุ่มน้อยต่างหลงใหลไปตามๆกัน
สายตาคมที่สอดส่ายไปมากลับหยุดนิ่งที่ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางอ้อนแอ้น ใบหน้าสวยราวกับสาวงามทำให้ซีวอนไม่อาจจะละสายตาออกไปไหนได้เลย มือเรียวสวยที่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างเชิญชวนและริมฝีปากบางที่ดูเย้ายวนนั้นมันช่างล่อตาล่อใจผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาเสียจริง
“เดี๋ยวผมมานะครับดาร่า รอผมอยู่ตรงนี้นะ” ซีวอนก้มลงหอมแก้มหญิงสาวไปหนึ่งฟอดก่อนจะยิ้มหวานแล้วลุกออกมาจากโต๊ะเดินตรงไปยังเป้าหมายที่ทำให้เขาละสายตาไปไหนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ดูเหมือนว่าคนโดนมองจะรู้ตัว ใบหน้าสวยหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหาตนก่อนจะวางแก้วไวน์ลง
“สวัสดีครับ ผมชเวซีวอน” ซีวอนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆชายหนุ่มหน้าหวานทันทีโดยไม่ต้องรอให้ได้รับคำอนุญาต น้ำเสียงนุ่มชวนหลงถูกเอื้อนเอ่ยออกไปหวังมัดใจคนที่ทำให้เขารู้สึกหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น
“ครับคุณซีวอน ผมคิมฮีชอล” ฮีชอลยิ้มหวานตอบกลับไป
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“ครับ ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก เห็นใครๆก็บอกว่าเจ๋ง” รอยยิ้มสวยหวานยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของฮีชอลอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันทำให้ใครต่อใครต่างลุ่มหลง และซีวอนก็คือหนึ่งในคนเหล่านั้น
“ครับ เจ๋ง” ซีวอนยิ้มหวานตอบกลับไป คำว่าเจ๋งของเขาไม่ได้หมายถึงสถานที่แห่งนี้เพียงอย่างเดียว แต่หมายถึงคนตรงหน้านี้ด้วย
“แล้วคุณซีวอนล่ะครับ เมื่อกี้ผมยังเห็นคุณยังนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอยู่เลย แล้วดูท่าว่าเธอจะอารมณ์ไม่ค่อยดีซะแล้วนะครับ” ฮีชอลเบ้ปากไปด้านหลังของซีวอน ซึ่งเป็นโต๊ะที่ดาร่านั่งอยู่ หน้าตาของเธอตอนนี้นั้นบูดบึ้งจนถึงที่สุด
“เธอก็เป็นแค่พนักงานของที่นี่น่ะครับ ผมใช้บริการจนเบื่อแล้ว อยากจะลองเปลี่ยนจากพนักงานผู้หญิงเป็นแบบอื่นดูบ้าง คุณว่ามันน่าสนใจดีใช่มั้ยครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นเมื่อพูดประโยคนี้ออกมา
ฮีชอลหัวเราะร่วนกับคำพูดชวนส่อของซีวอน ซึ่งเขาเองก็รู้จุดประสงค์ของคนตรงหน้านี้ดี คนที่มาที่นี่ความต้องการไม่ได้ต่างกันนัก เขาเองก็เช่นเดียวกัน อยากจะลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าบรรยากาศเดิมๆที่เจอมาบ่อยครั้งมันจะน่าเบื่อหรอกนะ
“น่าสนสิครับ แล้วคุณคิดว่าไง” ฮีชอลยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง สายตายั่วยวนถูกส่งไปให้ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างสื่อความหมายที่ทั้งสองคนก็คงจะรู้กันดี
“เชิญครับ” ซีวอนลุกขึ้นผายมือไปด้านหน้าของฮีชอล คนหน้าหวานยิ้มร่าพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแขนเรียวเล็กคล้องเข้าที่ลำแขนแข็งแรงก่อนที่ทั้งสองจะเดินควงกันออกไปบริเวณที่จอดรถของร้าน
การเจรจาในค่ำคืนนี้มันช่างรวดเร็วและว่องไว เพราะต่างคนต่างมีจุดประสงค์เดียวกัน เมื่อมาถึงสถานที่แบบนี้แล้วคงไม่มีคำว่าอายอยู่ในหัวสมองอย่างแน่นอน ความต้องการหรือความใคร่ทุกอย่างจะถูกเผยออกมาได้อย่างเต็มที่โดยที่ไม่มีใครสามารถว่าอะไรได้
เนื่องจากฉากนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านได้บนShoutBoxจ้า
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านได้บนShoutBoxจ้า
ผ่านไปไม่นานนักซีวอนก็หลับสนิท ฮีชอลค่อยๆยกแขนที่พาดกอดเอวตัวเองอยู่ออกเบาๆ ลุกขึ้นจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำไปทันที หลังจากที่ล้างคราบเหนอะหนะออกจาตัวจนสะอาดแล้วจึงหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่อย่างช้าๆ
สิ่งที่ซีวอนทำนั้นใช่ว่าจะไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เลย ความเจ็บแสบมักจะแล่นเข้ามาเสมอเมื่อขยับตัวแต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น ฮีชอลเคยเจอเรื่องพวกนี้มาเยอะ แค่นี้ทนได้อยู่แล้ว คนอย่างคิมฮีชอลน่ะ เกิดอารมณ์ง่ายแต่เสร็จยาก กิจกรรมหรรษาบนเตียงกลายเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้ในชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว
“แล้วเจอกันใหม่นะ ชเวซีวอน” ฮีชอลวางโน้ตแผ่นเล็กๆไว้ที่โต๊ะข้างเตียง โบกมือให้คนที่หลับสนิทอยู่บนเตียงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ
ชเวซีวอนหนุ่มเจ้าสำราญติดอันดับหนุ่มเจ้าชู้ตัวพ่อ ลูกชายคนโตของโฮยอนจินกับชเวเยจินเจ้าของโจกรุ๊ป สมาชิกในครอบครัวที่ครอบครัวลีตั้งตนเป็นศัตรูหมายหนึ่งแบบลับๆ
“ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันในสถานที่แบบนี้ได้ นับว่าเป็นโชคดีของคิมฮีชอลจริงๆ” เมื่อประตูห้องปิดลงฮีชอลจึงหัวเราะเบาๆในลำคอ เผยให้เห็นรอยยิ้มร้ายกาจซึ่งขัดกับหน้าตาสวยหวานยิ่งนัก
“ทำฉันไว้แสบ ฉันจะเอาคืนกลับครอบครัวของนายให้แสบกว่าที่นายทำ ชเวซีวอน” พูดจบก็ก้าวเดินไปจากหน้าห้องพักสุดหรูอย่างช้าๆ
ถึงจะแสบที่โดนกระทำทางร่างกายแบบไม่มีการทะนุถนอม แต่สิ่งที่ทำให้แสบยิ่งกว่าคือการทำร้ายครอบครัวที่เขารัก ทำให้สิ่งที่ควรจะมีกลับไม่มี และเขาก็จะทำให้ครอบครัวโจเป็นอย่างครอบครัวที่เขารักบ้าง
--------------------------------------------------
kr...Talk
ตอนนี้วอนซินได้เจอกันแล้ว
ส่วนคู่คยูมินนั้นเป็นเร็วๆนี้แน่นอน คิเฮกับเยเรียวก็กำลังเริ่มๆ แล้ว
คิบอมขอจัดการด๊องเอง ก็ต้องติดตามว่าคิบอมจะจัดการยังไง
ขอให้มีความสุขกับการอ่านจ้า~
13/04/54 อีดิทเอ็นซี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น