ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 19 : การจากลาของคน2คน
Chapter 19 : การจากลาของคน2คน
"ทึกกี้คร๊าบบบ" เสียงทุ้มๆดังขึ้นพร้อมกับร่างอวบๆที่ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน
"ฉันไปแล้วนะฮีชอล เจอกันวันจันทร์" ลีทึกบอกลาฮีชอลก่อนจะเดินไปหาคังอินที่หน้าห้องเรียน
"บาย" ฮีชอลโบกไม้โบกมือให้แล้วยิ้มน้อยๆ วันนี้เจ้าคุณชายนั่นจะมารอหรือป่าวนะ
"ไปครับที่รัก" คังอินดึงลีทึกเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมา รวมไปถึงฮีชอลด้วย
"ไอ้หมีบ้า ทำอะไรเนี่ย" ลีทึกตีแขนคังอินเบาๆ
"คืนนี้ผมไปค้างบ้านทึกกี้น้า~" คังอินออดอ้อนซะเต็มที่ หลายคนก็ยิ้มกับความน่ารักของทั้งคู่ ไม่เคยเห็นหัวหน้าแก๊งหนุ่มหล่อทำแบบนี้กับใคร
"ไม่เอา! ฉันต้องอ่านหนังสือนะ สัปดาห์น่าก็สอบแล้ว" ลีทึกพูดจบก็เดินนำหน้าไป
"ทึกกี้อ่า~" คังอินพูดเสียงยานก่อนจะเดินไปเกาะแขนลีทึกเดินออกไป
"ดูมีความสุขจังเลยนะ" ฮีชอลยิ้มให้กับเพื่อนตัวเองที่เดินออกไปแล้ว เมื่อไหร่ความรักของเราจะสมหวังซักทีนะ
ฮีชอลเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องก็เห็นฮันคยองเดินออกมาจากห้องเช่นกัน
"ฮัน" เรียกชื่อคนๆนั้นเบาๆ เมื่อเขาเดินผ่านไปแล้ว ทำไมใจไม่เต้นแรงเหมือนแต่ก่อนนะ
ด้านซีวอนหลังจากที่แยกกับคิบอมก็มาดักรอใครบางคนที่หน้าตึกปี
"ซีวอน" ฮันคยองที่เดินลงมาจากตึกเห็นซีวอนยืนอยู่ก็ได้แต่ครางชื่อเบาๆในลำคอ อยากจะเข้าไปหา แต่คงไม่ได้ เพราะคงจะมารอคนสำคัญอยู่ คนที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อกี้
"พี่ฮัน" ฮันคยองที่กำลังเดินผ่านซีวอนแต่กลับโดนเรียกไว้ ทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งด้วยความตกใจ ไม่คิดจะทักแต่กลับโดนทักเองซะอย่างนั้น ต้องการอะไรกันแน่ซีวอน
"มารอฮีชอลหรอ" ถามออกไปทั้งๆที่รู้ดี ฝืนยิ้มไปให้ ทั้งที่มันเจ็บ
"ครับ ว่าแต่พี่จะกลับแล้วหรอ" ซีวอนยิ้มให้ฮันคยอง พูดคุยเหมือนคนปกติที่ไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน แต่จะรู้บ้างไหมนะว่าคนฟังคิดยังไง ต้องฝืนทนแค่ไหนที่จะไม่แสดงอาการใดๆออกมาให้คนตรงหน้า
"ป่าวหรอก พี่ต้องไปซ้อมบาสน่ะ นั่นไงฮีชอลลงมาแล้ว งั้นพี่ไปก่อนนะ" ฮันคยองฝืนยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินหนีมา อยู่ไม่ได้หรอก ขืนอยู่ไปก็เจ็บป่าวๆ เมื่อไหร่จะลืมนายได้ซักทีนะซีวอน
เมื่อฮันคยองเห็นฮีชอลก็ยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเดินผ่านไป
"มารอด้วยหรอเนี่ย" ฮีชอลพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินหลบซีวอนไปทางอื่น ดีใจที่มารอ แต่...ไม่กล้าเจอหน้า
"พี่ฮีชอล" เมื่อเห็นฮีชอลเดินไปทางอื่นซีวอนก็รีบวิ่งตามไปทันที ก่อนจะดึงข้อมือเล็กนั่นไว้เมื่อตามทัน
"พี่จะไปไหน" ซีวอนถามพลางจ้องหน้าฮีชอลนิ่ง จะหลบหน้างั้นหรอ
"ก็จะกลับบ้านไง" พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วสะบัดมือออก แต่ใครจะรู้บ้างมั้ย ว่าข้างในนี้ หัวใจนี้มันเต้นแรงขนาดไหน
"พี่หลบหน้าผม" ซีวอนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ฮีชอลแล้วจ้องหน้าหวานๆนั่นเขม็ง
"ไม่ได้หลบ" ฮีชอลหลุบตาลงต่ำไม่กล้ามองหน้าตรงๆ
"งั้นกลับกับผมนะ วันนี้ผมเอารถมา" พูดจบก็ไม่รอฟังคำตอบของคนโดนชวน ออกแรงลากฮีชอลไปยังลานจอดรถทันที
รถสปอร์ตคันงานสีดำคลับแล่นออกมาจากโรงเรียนท่ามกลางสายตาของนักเรียนในโรงเรียนที่จับจ้องมายังคนทั้งคู่ หลายคนยิ้มกับภาพที่ได้เห็น เชียร์คนทั้งคู่ให้สมหวังกันเร็วๆ โรงเรียนจะได้สงบซักที มันคงจะดีไม่น้อยถ้าสองแก๊งนี้เลิกเป็นศัตรูกันแล้วหันกลับมารักกันซะที
"เรียว กลับบ้านกัน" ซองมินที่นั่งคุยกับเรียวอุกอยู่นานพอสมควรหลังจากดงเฮออกไปแล้วก็เอ่ยปากชวนกลับบ้าน
"อืม ไปสิ" เรียวอุกสะพายกระเป๋าแล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน
"สัปดาห์หน้าก็สอบแล้ว หยุดเสาร์อาทิตย์ก็อย่าลืมอ่านหนังสือล่ะรู้มั้ย" เรียวอุกบ่นเหมือนคนแก่หลังจากที่ทั้ง 2 คนเดินลงมาจากอาคารเรียน
"ครับๆ รู้แล้วครับผม" ซองมินทำท่าล้อเลียน
"จะน่ารักไปถึงไหนห๊า!" เรียวอุกหยิกแก้มซองมินเบาๆ ทำไมเพื่อนนายชอบทำตัวน่ารักเกินหน้าเกินตานายอยู่เรื่อยเลยนะเรียวอุก
"โอ๊ย! เจ็บนะ อ่ะ...เอ่อ เรียว" อยู่ๆซองมินก็พูดจาตะกุกตะกักขึ้นมาเฉยๆ
"มีอะไรหรอ" เรียวอุกทำหน้าสงสัย โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีคนๆหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังตน
"คือฉันมีธุระด่วนมาก ต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวนี้ด้วย ไปนะ บาย" พูดจบก็ยิ้มเฉ่ง ก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงมาก ทำเอาคนที่เพิ่งคุยกันอยู่เมื่อกี้ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
"อ้าว!ซองมิน! จะไปไหนล่ะ!" เรียวอุกได้แต่ยืนเกาหัวเกรกๆ เป็นอะไรของเค้านะ ทิ้งกันเฉยเลย
"เพื่อนนายหนีกลับบ้านไปแล้ว กลับกับฉันก็ได้นะ"
"เยซอง!" เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำเอาเรียวอุกหันขวับไปมองด้วยความตกใจ ที่ซองมินหนีไปก็เพราะหมอนี่นี่เอง ซองมินนะซองมินไม่อยู่ช่วยเพื่อนบ้างเลย
"จะตกใจอะไรขนาดนั้น ทำไม ฉันมันหล่อมากเลยหรอ" เยซองเห็นหน้าตกใจของเรียวอุกแล้วก็ขำออกมาเล็กน้อย นายนี่น่าแกล้งชะมัด
"อย่างนายน่ะหรอหล่อ หน้าอย่างกับซาลาเปา ชิ!" เรียวอุกเบ้ปากก่อนจะเสมองไปทางอื่น
"ซาลาเปาหรอ ฉันว่ามันน่ากินดีนะ นายไม่อยากลองชิมบ้างหรอ" เยซองยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรียวอุก ทำเอาเรียวอุกถอยกรู ใบหน้าขาวๆเริ่มแดงระเรื่อ
"ซาลาปาเน่าอย่างนายไม่เห็นจะน่ากินตรงไหนเลย" พูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินหนีออกมา ทำไมหน้าต้องแดงด้วยเนี่ย เดี๋ยวหมอนั่นก็ได้เข้าใจผิดกันพอดี
"กลับบ้านดีๆนะครับ สุดที่รักของผม" เยซองตะโกนตามหลังเรียวอุกไปก่อนจะหัวเราะออกมา ทำเอาคนฟังต้องรีบวิ่งออกไปจากโรงเรียน เพราะหลายคนมองเค้า 2 คนอยู่ ยิ่งได้ยินไอ้คำที่เยซองพูดเมื่อกี้ ไม่รู้จะเอาไปคิดไปพูดกันยังไงบ้าง
"ไอ้บ้า! เยซองบ้าที่สุด!" เรียวอุกก้มหน้าวิ่งออกมาจากโรงเรียน สายตาของนักเรียนที่มองมายังตัวเค้าทำให้ไม่กล้าเงยหน้า ไม่รู้ป่านนี้หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"จะไปหาพี่ฮันดีมั้ยน้า" ซองมินที่หนีเรียวอุกออกมาก็ยังไม่ได้ไปไหน ยังคงวนเวียนอยู่ในโรงเรียน คิดอยู่หลายตลบ ถ้าไปหาฮันคยองอาจจะต้องร้องไห้อีกก็ได้ แต่ยังไงก็อยากจะคุยให้รู้เรื่อง
"ไปหาหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง" เมื่อหาคำตอบได้ก็มุ่งหน้าไปยังโรงยิม ตอนนี้นักกีฬาบาสกำลังซ้อมกันอยู่ ซองมินได้แต่ยืนรวมกลุ่มอยู่กับพวกแฟนคลับที่ตามมากรี๊ดกร๊าดเหล่าหนุ่มๆนักกีฬาบาส คงต้องรอให้พักก่อนล่ะมั้ง ถึงจะได้คุย
ไม่นานนักกีฬาก็ได้เวลาพัก ฮันคยองที่เดินออกจากสนามไม่ถึงวินาทีก็โดนมะรุมมะตุ้ม คนนั้นคนนี้ยื่นน้ำให้ยื่นผ้าขนหนูให้ ซองมินเห็นแล้วก็ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาฮันคยอง
"พี่ฮัน" ซองมินแค่เรียกเบาๆเท่านั้น แต่ผู้คนที่รุมล้อมฮันคยองอยู่ก็แหวกออกให้ซองมินเดินเข้าไปหาได้อย่างง่ายดาย
"เอ่อ...มินมีอะไรหรอ" ฮันคยองถามเสียงอ่อยๆ ดวงตาฉายแววสำนึกผิด ไม่รู้ต้องทำให้ซองมินร้องไห้ไปถึงเมื่อไหร่
"ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย"
"อืม" ตอบรับเบาๆก่อนจะเดินนำหน้าซองมินไปยังล็อกเกอร์นักกีฬา หลายคนมองตามไปด้วยความสงสัย อยากรู้อยากเห็นซะเหลือเกิน แต่ก็ตามไปไม่ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากยุ่งวุ่นวายกับคนในแก๊งหน้าหวานนัก หากมีเรื่องขึ้นมามันไม่คุ้มเลยซักนิดกับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองที่จะต้องแลก
ทั้งฮันคยองและซองมินต่างก็ยืนก้มหน้า ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากทั้ง 2 ฝ่าย ในตอนนี้มันน่าอึดอัดจริงๆ อยากจะพูดแต่กลัว กลัวอย่างไม่มีเหตุผล กลัวเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
"มินมีอะไรจะพูดกับพี่หรอ" ฮันคยองเลือกที่จะเป็นฝ่ายที่ทำลายความเงียบก่อน มองคนน่ารักที่เอาแต่ก้มหน้า
"เอ่อ...คือ
" ซองมินอ้ำๆอึ้งๆ ไม่รู้จะเริ่มยัง มันพูดไม่ออก
เมื่อเห็นซองมินอ้ำอึ้งก็ไม่กล้าถามอีกทั้งๆรู้อยู่ว่าคนตรงหน้านี้จะมาคุยเรื่องอะไร แต่ความผิดมันจุกอยู่ที่คอ ทำยังไงซองมินถึงจะไม่ร้องไห้เพราะคนแก่ตัวคนนี้อีก ทำยังไงซองมินจะไม่เจ็บเพราะคนเลวๆคนนี้ดี
"พี่...ฮัน...คือช่วงนี้...พี่แปลกไป" ซองมินค่อยๆพูดออกมา ยังคงก้มหน้าอยู่ ถ้าเกิดน้ำตามันไหลขึ้นมาคนตรงหน้าจะได้ไม่เห็น มันคงจะไม่มีอะไรที่เลวร้ายหรอกน่า...ได้แต่พร่ำบอกตัวเองอยู่ในใจ
"พี่ขอโทษ" ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดได้ นอกจาก คำๆนี้ จะบอกความจริงไปก็กลัวจะทำร้ายจิตใจกันเกินไป
"ขอโทษ พี่ขอโทษเรื่องอะไร" ซองมินเงยหน้าขึ้นมาถาม ปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉยที่สุด
"ก็เรื่อง...พี่...พี่ขอโทษ" ถึงตอนนี้แล้วก็พูดไม่ออก ก้มหน้าลงไม่อยากจะมองหน้า ยิ่งเห็นคนตรงหน้าแล้วยิ่งเกลียดตัวเอง คนเห็นแก่ตัวที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
"เรื่องอะไรล่ะ พี่บอกมาสิ!" ซองมินเริ่มตะคอกเมื่อฮันคยองเอาแต่พูดคำว่าขอโทษ น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
"พี่ขอโทษ...มินจะเกลียดพี่ก็ได้...จะไม่ให้อภัยพี่เลยก็ได้ เพราะพี่ก็ไม่อยากจะให้อภัยตัวเหมือนกัน...พี่ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ" ฮันคยองมองซองมินอย่างสำนึกผิด ดวงตากลมโตที่เคยสดใส ตอนนี้แดงก่ำ น้ำตาใสๆคลออยู่พร้อมจะหล่นลงระแก้มขาวเนียนได้ทุกเมื่อ มองแล้วก็ได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ...ทำให้ซองมินต้องร้องไห้อีกแล้ว
"พี่ขอโทษเรื่องอะไร บอกมาเซ่!" ซองมินเริ่มโวยวาย น้ำตาที่คลออยู๋ไหลลงมาไม่ขาดสาย กำปั้นเล็กๆทุบลงที่อกฮันคยองไม่เบานัก เมื่อได้ฟังคำที่พูดออกมาก็ยิ่งงง ยิ่งสับสน มันเรื่องอะไรกัน ก็แค่จะอยากรู้ทำไมช่วงนี้ถึงชอบหลบหน้ากันจัง แต่คำที่ได้ฟังมันเหมือนกับว่ามันเป็นความผิดที่ร้ายแรงเอาซะมากๆ
"พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ..." ฮันคยองเอาแต่พูดคำว่าขอโทษ ปล่อยให้ซองมินทุบตนต่อไปโดยไม่คิดจะห้าม เผื่อมันจะทำให้ความผิดมันลดน้อยลงบ้าง แค่นิดเดียวก็ยังดี
"พี่เป็นอะไร บอกมาสิ พี่จะขอโทษทำไม" ซองมินเริ่มร้องไห้หนักขึ้น หยุดทุบฮันคยองก่อนที่ตัวเองจะทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น
ฮันคยองได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น ไม่อยากจะปลอบ ไม่อยากแสดงความอ่อนโยน ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ไม่อยากทำให้คนๆนี้รักมากไปกว่านี้ ยิ่งเกลียดได้เลยก็ยิ่งดี ทั้งที่ใจจริง อยากจะกอดปลอบ อยากจะเช็ดน้ำตาที่มันออกมาเพราะตนเองเป็นต้นเหตุ แต่ก็คงทำไม่ได้
"ทำไม...ฮึก...ไม่รักกันแล้วหรอ...ฮึก...ทำไม" ซองมินสะอื้นอย่างหนัก ทั้งที่ร้องไห้ขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะปลอบกันบ้างเลยหรอ
"พี่...พี่ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ" ฮันคยองยังคงเอาแต่พูดคำว่าขอโทษ เพราะไม่มีคำพูดไหนที่จะสามารถพูดออกมาได้นอกจากคำๆนี้ ขอโทษที่หลอกกัน
"ทำไม...ฮึก...ทำไม" ซองมินเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ สะอื้นจนตัวโยน คำพูดที่เปล่งออกมาแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
ฮันคยองหันหลังให้กับซองมินไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินเสียง อยากจะเดินหนี ภาพที่เห็นมันน่าสะเทือนใจนักหากมีคนอื่นมาเห็น คนๆนั้นต้องเข้าไปกระทำการรุนแรงต่อคนอย่างเค้าเป็นแน่ ถึงเค้าจะไม่ได้รักซองมินแบบคนรัก แต่เขาก็รักซองมินเหมือนน้องคนนึง ยังไงก็คงต้องให้เรื่องมันจบๆไป ไม่งั้นคงมีคนต้องเจ็บอีกหลายคนเป็นแน่
"เรา...เลิกกันเถอะ" ในที่สุดก็พูดออกมา คำที่ทำร้ายจิตใจคนที่ร้องห่มร้องไห้ได้มากเหลือเกิน ไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากจะเห็นน้ำตา ไม่อยากเกลียดตัวเองไปมากว่านี้
‘จบแล้วนะซองมิน จะเกลียดกันก็ไม่ว่า ขอแค่นายได้เจอคนที่ดีกว่าพี่ คนๆนั้นยังรอนายอยู่ คนๆนั้นอยู่ข้างๆนายเสมอง’ คำอวยพรที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ มันยากเกินไป ได้แค่คิด ไม่แม้แต่หันไปมอง ก่อนที่ขายาวๆจะพาตัวเองจากไป
"พี่ฮัน~" ซองมินมองตามฮันคยองที่เดินออกมาไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมามองเลยซักนิด ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
...ไม่รักกันแล้วจริงๆ หรือไม่เคยรักเลยกันแน่ บอกเลิกได้หน้าตาเฉย ทำได้ยังไงกัน...
“ทำไมยังไม่กลับอีกนะ” คยูฮยอนที่กลับมาถึงบ้านนานแล้ว หลังจากที่ไปช่วยแม่ครัวทำอาหารเย็นเสร็จก็มานั่งรอซองมินอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะกลับมาซักที นี่ก็ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่มแล้ว โทไปก็ไม่รับ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นหรือป่าว
“ผมว่าผมออกไปตามดีกว่า” คยูฮยอนหันไปพูดกับป้าแม่บ้าน
“ลองโทไปหาคุณเรียวอุกดูก่อนมั้ยคะ เผื่อคุณหนูจะอยู่บ้านคุณเรียวอุก” ป้าแม่บ้านเสนอความคิดเห็นก่อนจะต่อสายไปหาเรียวอุก
“สวัสดีค่ะ คุณเรียวอุก คุณหนูซองมินอยู่ที่นั่นหรือป่าวคะ...ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ”
“เป็นไงบ้างครับ” หลังจากป้าแม่บ้านวางสายคยูฮยอนก็ถามขึ้นทันที
“ไม่อยู่ค่ะ คุณเรียวอุกบอกว่าจะช่วยโทตามให้” ป้าแม่บ้านตอบน้ำเสียงเรียบๆ แต่ภายในใจนั้นร้อนรนอย่างมาก ไม่รู้ป่านนี้หนูคุณจะเป็นยังไงบ้าง
“แล้วคุณอารู้เรื่องหรือยังครับ”
“ยังหรอกค่ะ ตั้งแต่วันนี้จนถึงประมาณต้นเดือนหน้าคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายต้องไปเคลียงานที่อเมริกา ป้าเลยไม่อยากโทบอกคุณท่านกลัวจะเสียงาน ลองรอไปอีกซักพักก่อนนะคะ เผื่อคุณหนูอาจจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ เดี๋ยวป้าจะโทไปถามเพื่อนคุณหนูคนอื่นๆนะคะ” ป้าแม่บ้านพยายามพูดให้คยูฮยอนใจเย็นๆพร้อมทั้งปลอบใจตัวเองไปด้วย เพราะคุณหนูของเค้าเป็นเด็กดี ไม่เคยทำเรื่องอะไรเหลวไหล ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้ว
“งั้นผมขอออกไปรอข้างนอกนะครับ ถ้าได้เรื่องแล้วก็บอกผมด้วยแล้วกัน” พูดจบก็เดินออกไปเลย ไม่รอฟังคำตอบของป้าแม่บ้าน มัวทำอะไรอยู่นะ ไม่รู้หรือไงว่ามีคนเค้าเป็นห่วง
---------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น