ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15 : ไอ้ไก่จอมหาเรื่อง
Chapter 15 : ไอ้ไก่จอมหาเรื่อง
“ขออนุญาตเข้าห้องครับ” คยูฮยอนที่โผล่มาเอาตอนใกล้หมดชั่วโมง ก็โดนอาจารย์มองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะโดนสั่งให้ไปยืนอยู่หน้าห้องจนกว่าจะหมดชั่วโมง
แต่มีหรือคนที่คนอย่างคยูฮยอนจะทำตาม ยืนน่ะเหมื่อยจะตาย เลยนั่งพิงประตูมันนั่นแหละ หมดแรงเว้ย!เห็นซองมินเป็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะทำอะไรเหมือนกัน
หลังจากออดหมดเวลาดังคยูฮยอนก็เลื่อนตัวออกมาจากประตู มองเรียวขาอาจารย์ที่เดินออกจากห้อง
“มองอะไรของนายห๊ะ! เข้าเรียนก็ช้า สั่งให้ยืนก็นั่ง แล้วยังจะมามองขาฉันอีกโรคจิตอ่อนหรือไง!” อาจารย์ขยับแว่นหนา ก่อนจะเชิดหน้าเดินจากไป
“โธ่! อีแก่ ใครจะไปอยากมอง” คยูฮยอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะลุกขึ้นยืน ดีที่เป็นอาจารย์ไม่งั้นด่ากลับต่อหน้าไปแล้ว
“เฮ้ย! คยู หายหัวไปไหนมาวะตั้งเกือบ 2 คาบ” ฮยอกแจที่วิ่งออกมาจากห้องคนแรกเพราะชั่วโมงต่อไปเรียนพละ ถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น
“...” คยูฮยอนไม่ตอบ แล้วเดินไป
“คิบอมคยูมันไปไหนมาว่ะ” เมื่อถามอีกคนไม่ตอบเลยหันไปถามอีกคน
“โธ่! ไอ้บ้า! อยู่ด้วยกันตลอดยังจะมาถามอีก! แกล้งโง่หรือโง่เองเนี่ย!” คิบอมตวาดกลับแล้วเดินตาคยูฮยอนไป ทำเอาฮยอกแจเอ๋อไปชั่วขณะ ไม่รู้ไอ้ที่ถามออกมาน่ะใช่สมองกรองมาก่อนหรือป่าว
“อะไรวะ แค่นี้ต้องตะคอกด้วย” พึมพำกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะตามเพื่อนๆไป
ในชั่วโมงพละวันนี้ เป็นการแข่งบาสโดยแบ่งนักเรียนออกเป็น 2 ทีม คิบอม คยูฮยอน และฮยอกแจได้อยู่ทีมเดียวกัน แต่มีเพียงคิบอมกับคยูฮยอนเท่านั้นที่ได้เป็นตัวจริง
ในห้องเปลี่ยนชุดนักกีฬา คิบอมกับคยูฮยอนที่เปลี่ยนชุดกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งคุยกันไปพลางเพื่อนรอฮยอกแจ
“ฮยอกแจ! จะจ้องทำไมนักหนา!” ชายหนุ่มร่างบึกบุคคลที่คนในห้องไม่อยากจะยุ่งด้วยซักเท่าไหร่ ถาม ฮยอกแจเสียงดังเพราะรู้สึกว่าจะโดนฮยอกแจ ลวนลามน้องชายที่อยู่ภายใต้บอกเซอร์ตัวบางทางสายตามานานพอสมควร
“ตัวนายก็ออกจะใหญ่นะ แต่ทำไมน้องชายมันดูไม่เหมาะสมกับตัวนายเอาซะเลย ขนาดแค่ฉันดูแค่เผินๆนะเนี่ย” ฮยอกแจพูดแล้วทำหน้าทำตาประกอบไปด้วย สร้างความคับแค้นใจให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมาก
“เมื่อกี้ นายพูดว่าไงนะ!!” ว่าเรื่องอื่นน่ะว่าไปเถอะ มาพูดแบบนี้มันหยามความเป็นชายกันชัดๆ
“นายกล้าว่าเพื่อนฉันหรอ!” จาก 1 เมื่อกี้อยู่ดีๆ ก็เพิ่มมาเป็น 5 เฉยเลย ฮยอกแจหันมองซ้ายมองขวา เมื่อในนี้ไม่มีใครให้ช่วย ก็คงต้องออกไปหาความช่วยเหลือ ไม่งั้นคงจะถูกสร้างความเจ็บปวดเข้าที่ร่างกายที่ไหนซักแห่ง ปากไม่สุขอยู่จริงๆเลยนะ ฮยอกแจ
“คิบอมมมมม!!!!! คยูยยยยยยยย!!!!!!” ฮยอกแจที่วิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวด้านใน เข้ามาหลบหลังคิบอมกับคยูฮยอนที่นั่งคุยกันอยู่
“”อะไรของนาย!” คิบอมถามอย่างหัวเสีย ก็ฮยอกแจดึงเสื้อเขาซะเกือบขาดติดมือไปแล้วนั่น
“ดูนู้นๆ!” ฮยอกแจทำปากยื่นปากยาวไปทางหนุ่มร่างบึก 5 คนที่ยืนจ้องพวกเขาอยู่
“เอาไอ้ไก่นั่นออกมา นาย 2 คนไม่เกี่ยว” ไอ้บึกที่โดนฮยอกแจเหยียดหยามความเป็นชายพูดขึ้น ก็รู้อยู่หรอกนะว่าคิบอมกับคยูเป็นใครเลยไม่อยากจะไปมีเรื่องด้วย
“ช่วยฉันด้วย ไอ้บึกนั่นมันจะฆ่าฉัน” ฮยอกแจดึงเสื้อคิบอมไปมา
“นายไปทำอะไรไว้อีกล่ะ” คยูฮยอนหันไปถามฮยอกแจที่ยืนอยู่หลังคิบอมเสียงเรียบ
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ฮยอกแจตอบเสียงอ่อยๆ เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ทำไมเกิดมาแล้วชอบสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านจังฟะ!
“เอาตัวไอ้ฮยอกแจออกมา!!!” จากเมื่อกี้พูดดีๆเริ่มเปลี่ยนตะคอก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วเว้ย! วันนี้ไอ้ไก่มันต้องหลั่งเลือดซะบ้าง
“มีอะไรพูดกันดีๆก็ได้” คิบอมพยายามพูดเกลี่ยกล่อม
“ไม่พงไม่พูดแม่งแล้ว!! ไอ้ฮยอกแกตายยย!!!” ไอ้ร่างบึกง้างหมัดเตรียมวิ่งเข้าใส่เต็มที่ พร้อมเพื่อนของมันที่เตรียมเข้าใส่เช่นกัน
“เฮ้ยยยย!!!!” ฮยอกแจร้องลั่น แล้วลากคิบอมกับคยูฮยอนออกวิ่งทันที คิบอมกับคยูฮยอนที่ตั้งท่ารับก็เกือบเสียหลักล้มตามแรงกระชากของฮยอกแจ ที่จู่ๆไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไปไหน
“ไอ้ไก่!!! อย่าให้จับได้นะ!! พ่อจะกับแก้ผ้าแม่งเลย!!! ปากดีนัก!!!” ไอ้ร่างบึกทั้ง 5 เมื่อเห็นฮยอกแจวิ่งหนีก็ไม่คิดจะวิ่งแต่ด่าไล่หลังแทน
โครมมม!!!
การปะทะที่รุนแรงทำให้ก้นกลมๆของฮยอกแจกระแทกพื้นอย่างแรง ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้า ส่วนอีกฝ่ายแค่เซถอยหลังนิดๆ
“เดินยังไง!!!....โอ้~ ซินเดอเรลล่าของผม” จากที่จะด่าเมื่อกี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มพิมใจในทันที เมื่อเงยหน้ามาเห็นคู่กรณี
แก๊งหน้าหวานที่เพิ่งออกมาจากห้องพยาบาลหลังจากที่ดูอาการซองมินเสร็จจะไปเข้าเรียนในคาบต่อไป แต่ก็ต้องมาเจอกับตัวป่วนอย่างฮยอกแจและคิบอมกับคยูฮยอนเลยตีหน้าโหดกันยกใหญ่ ยกเว้นลีทึกที่กำลังอยู่ในโหมดอินเลิฟ
“นายอีกแล้วหรอ” ฮีอชลมองหน้า เตรียมยกเท้าขึ้น
“ครับๆ” ฮยอกแจรีบลุกขึ้นอย่างว่องไว ไม่อยากเป็นเหมือนคราวที่แล้วอีก
ทางคิบอมที่เห็นดงเฮก็ยิ้มซะจนตาหาย แต่เมื่อเห็นดงเฮยิ้มเจื่อนๆให้ ก็หุบยิ้มทันที เป็นอะไรของเค้านะ ไม่สบายหรือป่าว
~ อย่ายิ้มแบบนี้สิบอม เห็นหน้านายแล้วใจไม่ดี ขออย่าให้เป็นอย่างที่เรียวอุกพูดเมื่อเช้าเลย ขอให้ความรู้สึกนั้นเป็นแค่แผน...แค่แผนเท่านั้น ~
เรียวอุกที่เห็นคยูฮยอนตีหน้านิ่งก็จ้องซะอย่างกับว่าจะให้คนที่โดนจ้องนั้นสึกหรอไปเลย
~ ระหว่างนายกับซองมินมันต้องมีอะไรแน่ๆ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ ~
“ไปเรียนเถอะ” ฮีชอลหันไปบอกน้องๆ แล้วเดินนำหน้าไป ส่วนลีทึกช่วงนี้ก็ปิดหูปิดตาจะจนไม่รับรู้อะไร รับรู้ถึงแต่พ่อหมีสุดที่รักผู้เดียวเท่านั้น จนฮีชอลต้องเดินกลับมาลากให้เดินไปพร้อมกัน
“รีบไปจัง อยากอยู่ด้วยนานๆซะหน่อย” เมื่อแก๊งหน้าหวานเดินไปจนลับตา ฮยอกแจก็พูดขึ้น แบบว่าไม่กล้าพูดต่อหน้า ไม่งั้นได้ลงไปนอนกับพื้นแน่ๆ
“ตอนนี้จะร้องไห้อยู่หรือป่าวนะ” คยูฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ มองไปทางข้างที่แก๊งหน้าหวานเพิ่งเดินมาแล้วก็รู้สึกเป็นห่วงอยากไปหาจัง
“ไปเรียนกัน วันนี้มีแข่งเก็บคะแนนนะ” คิบอมจับข้อมือเพื่อนทั้ง 2 คนก่อนจะออกแรงลากไปยังสนามบาสเพื่อเรียนในวิชาพละ
หลังจากหมดคาบเรียนนักเรียนก็ต้องเปลี่ยนชุดบาสเป็นชุดนักเรียนเหมือนเดิม บางคนก็อาบน้ำเพราะเหงื่อออกมาก และคาบต่อไปก็เป็นคาบพักกลางวันของนักเรียนในทุกๆระดับชั้น
“เฮ้ย! ชุดหายไปไหนวะ...นาย 2 คนเห็นชุดนักเรียนฉันป่ะ” เมื่อฮยอกแจเปิดล๊อกเกอร์ของตัวเอง ก็ไม่พบชุดนักเรียนที่ต้องใส่อีกตั้งครึ่งวัน ก็ใส่ไว้ในนี้นี่นา
“ของๆแกฉันจะไปรู้ได้ไง...เฮ้ย! ชุดฉันหายไปไหนวะ” คยูฮยอนพูดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเปิดล๊อกเกอร์ของตัวเอง แต่สิ่งที่ควรจะอยู่ในนั้นมันกลับหายไป
“ลืมเก็บหรือป่าว...เฮ้ย!!” คิบอมส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อนๆของเขาอาจจะหลงลืมไว้ที่ไหนซักแห่ง แต่เมื่อเปิดล๊อกเกอร์ของตัวเองออกก็ร้องดังกว่าชาวบ้าน เพราะชุดนักเรียนเขาก็หายไปเหมือนกัน
“ต้องมีใครแกล้งแน่ๆ” คยูฮยอนพูด เพราะไม่มีทางที่ชุดของพวกเขาทั้ง 3 คนจะหายไปพร้อมกัน นอกจาก
“เพราะแกคนเดียว!! ไอ้ฮยอก!!!” คิบอมกระโดดมาบีบคอฮยอกแจแล้วเขย่าไปมา เมื่อเห็นไอ้ร่างบึกทั้ง 5 คนเดินผ่านแล้วแอบหัวเราะพวกเขา
“พวกนายเอาชุดพวกฉันไปซ่อนไว้ไหน บอกมา” คยูฮยอนเดินเข้าไปหาไอ้ร่างบึกแล้วถามเสียงเรียบ
“ชุดพวกนายแล้วฉันจะไปรู้ได้ไง อย่ามากล่าวหานะเว้ย! หลักฐานก็ไม่มีซักหน่อย” ไอ้ร่างบึกยิ้มอย่างผู้ชนะ ไม่มีคำว่ากลัวอยู่ในหัวแล้วตอนนี้ ถึงจะรู้ว่าคยูฮยอนกับคิบอมเป็นใคร ถ้าจะมีเรื่องก็เอา 5 ต่อ 3 ชนะเห็นๆ
“ฉันไม่ใช่เด็กอมมือนะเว้ย!!! ถึงจะได้ตามพวกนายไม่ทัน!!!” คยูฮยอนตวาดเสียงดัง ทำเอาไอ้พวกร่างบึกเริ่มหวั่นๆ ขนาดใช้แค่เสียงนะเนี่ย
“บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ดิวะ!!” ไอ้ร่างบึกตวาดกลับ
“อยากลองดีหรือไงวะ!!!” คยูฮยอนง้างหมัดจะปล่อยใส่ไอ้ร่างบึกเต็มที่ หากแต่คิบอมไม่เข้ามาห้ามไว้ซะก่อน ไม่งั้นคยูฮยอนได้เป็นผู้ฆ่ายักษ์แน่ๆ
“นายจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า” คิบอมพูดส่วนมือก็รั้งคยูไว้ถึงจะไม่ชอบใช้กำลังแต่ถ้าถึงขีดสุดจริงๆ คิบอมก็น่ากลัวใช่ย่อยเหมือนกัน
“เรื่องเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ ขอเอาคืนซักนิดหน่อยก็แล้วกัน” ไอ้ร่างบึกเริ่มพูดน้ำเสียงปกติเมื่อ
คิบอมพูดดีด้วย
“ไอ้ฮยอกมันหาเรื่อง!!! แล้วพวกฉันไปเกี่ยวอะไรได้วยเล่า!!!” คยูฮยอนดิ้นพลาดๆ เมื่อคิบอมไม่ยอมปล่อย
“คยู นายอยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ยเล่า! ใช่แต่กำลังมันจะไปได้ประโยชน์อะไร” พูดจบคยูฮยอนก็หยุดดิ้น คิบอมเลยปล่อยมืออกส่วนไอ้ตัวปัญหากลับยืนเป็นใบ้ไม่พูดอะไร
“จะเอายังไงก็ว่ามา” คยูฮยอนจ้องหน้าไอ้ร่างบึกนิ่ง
“ฉันว่าพวกนายใส่ชุดบาสนี่ก็ดูดีนะ เอาไว้หลังเลิกเรียนพวกฉันจะคืนชุดนักเรียนให้แล้วกัน” ไอ้ร่างบึกพูดยิ้มๆ สะใจโว้ย!! ได้แกล้งไอ้พวกแก๊งหนุ่มหล่อ
“นายว่าไงนะ!!!” คยูฮยอนแผดเสียงซะดังลั่น ร่างกายก็ไม่อยู่นิ่งจะเข้าใส่ไอ้ร่างบึกอย่างเดียวเดือดร้อน คิบอมต้องรั้งไว้อีกแล้ว
“ถ้าพวกนายสัญญาว่าจะคืนชุดให้ พวกฉันจะไม่มาจัดการพวกนายทีหลัง” คำพูดของคิบอมทำเอาไอ้พวกร่างบึกถึงกับสะดุ้งรีบพยักหน้าแล้วเดินหนีไป ดีที่คิบอมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนเหมือนคยูฮยอน เรื่องเลยจบง่ายๆ แต่เรื่องระหว่างเพื่อนที่กำลังจะเริ่มขึ้นนี่สิ มันจะจบง่ายๆหรือป่าว
“พูดแบบนั้นได้ไงคิบอม! พวกนั้นก็ได้ใจกันพอดี!” คยูฮยอนสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของคิบอมแล้วหันมาตะคอกใส่
“ถ้ามาทำแบบนั้นเรื่องมันก็ไม่จบสิ” คิบอมยังคงพูดเสียงเรียบ
“แล้วจะให้ใส่ชุดบาสทั้งวันเนี่ยนะ! ไม่ตลกไปหน่อยหรอ! เรื่องฉันก็ไม่ได้ก่อ!” คยูฮยอนเหล่สายตาอาฆาตไปมองฮยอกแจที่เอาแต่เงียบ
“คยู ฉันขอโทษ แกด้วยคิบอม ปากฉันมันไม่ดีเอง” ฮยอกแจพูดขึ้น แล้วตบปากตัวเองแรงๆหลายที จนเพื่อนที่กำลังโกรธอยู่ต้องรีบเข้าไปห้าม
“เฮ้ยๆ! พอแล้ว” คิบอมจับมือฮยอกแจไว้ ปากฮยอกแจแดงอย่างเห็นได้ชัด
“เออๆ ไม่โกรธแล้ว ไปกินข้าวดีกว่า ไปเหอะ” คยูฮยอนตบหลังฮยอกแจเบาๆ แล้วกอดคอเพื่อนรักเดินตรงไปยังโรงอาหาร
ฮยอกแจแอบเช็ดน้ำตาเล็กน้อย ถึงแม้ไอ้ 2 คนนี้มันจะชอบด่า ว่า หรือบางครั้งก็ชอบทิ้งให้อยู่คนเดียว แต่ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ต่างกับตัวเองที่ชอบหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน...ซึ้งใจเพื่อนรัก...ฉันรักพวกแกจริงๆ
คิบอม คยูฮยอนและฮยอกแจที่เดินเข้ามาในโรงอาหารก็ดูจะต้องเป็นเป้าสายตาเป็นพิเศษ เสื้อบาสกับกางเกงกีฬาขาสั้นบวกกับหุ่นที่เพอร์เฟ็ค ทำเอาเหล่าเกย์ทั้งหลายมองกันตาเป็นมัน
ส่วนฮีชอลกับเรียวอุกที่นั่งกินข้าวอยู่กับแก๊งก็มองกันตาเป็นมันเช่นกัน ไม่ได้คิดอะไร แต่มองเพราะหมั่นไส้ จะเรียกร้องความสนใจไปถึงไหน แค่นี่ยังดังไม่พอหรือไงกันส่วนดงเฮก็มองแล้วหันหน้าหนี ซองมินฟุบหน้าลงกับโต๊ะเลยไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ลีทึกก็เอาแต่ส่งสายตาหวานไปให้คังอินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ
คิบอม คยูฮยอนและฮยอกแจเมื่อเห็นโต๊ะที่พวกพี่ๆนั่ง ก็เดินเข้าไปหา
“ไม่มีชุดนักเรียนใส่กันหรือไง” คังอินส่งสายตาหวานเยิ้มกับลีทึกแล้วหันมาถามพวกน้องๆ
“ก็ใช่ดิพี่ ไอ้พวก....................................................” แล้วฮยอกแจก็ร่ายยาวเรื่องราวที่เกิดขึ้น คิบอมกับ คยูฮยอนก็ไปซื้อข้าวแล้วกลับมานั่งกินที่โต๊ะ
“ขยันหาเรื่องจังนะไอ้ไก่! คนในแก๊งก็ไม่ใช่ ยอมให้มาสุงสิงด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว!” คังอินพูดก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับสุดที่รักต่อ โดยไม่สนใจคำพูดที่หลุดออกมาจากปากฮยอกแจแต่อย่างใด
“ทึก” ฮีชอลเรียกลีทึกเบาๆ เพราะสังเกตอาการแปลกของเพื่อนซี้มานานแล้ว
“ทึกกี้!” ฮีชอลเขย่าตัวลีทึกแรงๆ
“ฮะ!...ว่าไง มีอะไรหรอ” ลีทึกหันมามองฮีชอลดวงตาใสแจ๋ว
“เป็นอะไรหรือป่าว ดูนายแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” ฮีชอลเริ่มตั้งคำถาม
“แปลกหรอ? ไม่นี่”
“นายเหม่อตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“เหม่อ? ไม่ได้เหม่อ”
“แล้วนายก็มองไอ้หมีนั่นตลอดเลย”
“ไม่ได้มอง” ลีทึกยังคงปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา
“แต่เมื่อเช้าผมเห็นพี่เดินอยู่กับพี่คังอิน” ซองมินที่ฟังบทสนทนานี่อยู่ ก็เงยหน้าขึ้นมา ทำเอาลีทึกสะดุ้งกับคำพูดเมื่อกี้
“จำผิดคนหรือป่าวซองมิน” สายตาอาฆาตถูกส่งไปยังคนน่ารัก ทำให้ต้องฟุบลงไปกับโต๊ะอีกรอบ น่ากลัว
“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ” ฮีชอลท้าวคางมองลีทึก รวมทั้งดงเฮและเรียวอุกที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่เงียบๆ
----------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น