[Fic SJ] อลวนรัก หอพักสุดเพี้ยน (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : ซุปเปอร์ป่วน

     Chapter5 : ซุปเปอร์ป่วน

 

 

 

 

                เมื่อได้เวลาเริ่มการแข่งขันต่างคนต่างรีบเข็นรถเข็นเบียดกันเพื่อไปแย่งซื้อของที่ตนเองคิดว่าจะตรงตามรายการที่เรียวอุกได้เขียนเอาไว้ และแผนกแรกที่หลายคู่ตรงไปแย่งซื้อกันก็คือแผนกอาหารสด

 

                ต่างคนต่างหยิบเนื้อที่แพ็ควางไว้บนชั้นจนแทบจะหมดในคราวเดียว เนื้ออะไรไม่ว่าขอแค่หยิบได้เป็นพอ

 

                “ดงแฮปล่อย ฉันหยิบได้ก่อน” ฮีชอลพยามยามดึงของที่อยู่ในมือตนเองให้หลุดจากมือดงแฮ เพราะเขาสองคนดันหยิบของชิ้นเดียวกัน ที่สำคัญมันเป็นสิ้นสุดท้ายแล้วด้วยในส่วนของเนื้อหมูสไลด์ เพราะเพื่อนๆคนอื่นกวาดไปจนเกลี้ยงแล้ว

 

                “นายนั่นแหละปล่อยฮีชอล ฉันหยิบได้ก่อนนะ” ดงแฮเองก็พยายามใช้แรงทั้งหมดดึงของมาให้ได้

 

ทั้งสองคนยังคงยื้อแย่งกันไปมาโดยไม่มีใครยอมใคร ซีวอนกับคิบอมที่เป็นคนเข็นรถเข็นได้แต่มองสลับไปมาเวลาทั้งสองคนเถียงกัน ซีวอนนั้นทำหน้าเซ็งโลกสุดขีดกับนิสัยของฮีชอล ส่วนคิบอมนั้นเอาแต่อมยิ้มมองเด็กบ๊องขี้อ้อนของตัวเองทำแก้มป่องเวลาไม่ได้ดั่งใจ

 

 “เราถึงก่อนใช่มั้ยคิบอม ฉันหยิบเนื้อชิ้นนี้ได้ก่อนนะ” ดงแฮเริ่มหาพวก หันไปทำหน้าบึ้งใส่คิบอมก่อนจะกลับไปเล่นเกมจ้องตากับฮีชอลต่อ โดยไม่ได้สนใจเท่าไหร่ว่าคิบอมจะตอบว่าอะไร

 

“ครับๆ” คิบอมพยักหน้ารับเบาๆ เป็นการตอบคำถาม ก่อนจะหันไปมองซีวอน เพื่อช่วยกันหาทางออกของเรื่องนี้ เพียงแค่ต้องการชนะเกมทำให้คนเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว

 

“จะเลิกแย่งกันได้หรือยัง พวกนายอยากแพ้กันหรือไง เพื่อนๆไปซื้ออย่างอื่นกันหมดแล้ว!” ซีวอนบอกออกมาเสียงดัง เมื่อมองเห็นคู่อื่นเริ่มไปซื้อของอย่างอื่นกันบ้างแล้ว จะเหลือก็แต่ฮีชอลกับดงแฮนี่แหละที่เอาแต่แย่งเนื้อกันอยู่

 

“นายปล่อยสิฮีชอล” ดงแฮพยายามสะบัดให้ฮีชอลปล่อยมือออก

 

“นายนั่นแหละปล่อย”

 

“ถ้านายไม่ไปฉันไปแล้วนะฮีชอล! แย่งกันอยู่ได้” พูดจบซีวอนก็เข็นรถเข็นไปทางอื่นทันที แล้วก็ไม่หันมามองฮีชอลอีกเลย ถ้าจะแย่งก็เชิญแย่งกันต่อไป เขาจะไปซื้อของอย่างอื่น

 

“ชิ! เดี๋ยว! ไอ้โรคจิต! รอด้วย” จิ๊ปากแบบไม่ค่อยสบอารมณ์นักใส่ดงแฮก่อนจะวิ่งตามซีวอนไป

 

                เมื่อฮีชอลเดินไปแล้วดงแฮจึงแลบลิ้นใส่ ก่อนจะวางเนื้อลงในรถเข็นแล้วยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ   

 

“เราไปกันเถอะคิบอม” ดงแฮแหงนหน้ามองคิบอมแล้วยิ้มออกมา คิบอมพยักหน้ารับเบาๆ แต่ในใจกลับเต้นโครมคราม เวลาดงแฮถึงเนื้อถึงตัวทีไรใจเต้นไม่เป็นส่ำทุกที

 

คิบอมเข็นรถไปคนละทางกับฮีชอลและซีวอนจะได้ไม่ต้องเจอแล้วเถียงกันอีก คิบอมกับดงแฮเลี้ยวเข้าไปในแผนกเครื่องปรุง ดงแฮเดินเข้าไปหยิบขวดน้ำจิ้มแต่แล้วก็มีมือใครอีกคนหยิบน้ำจิ้มขวดเดียวกัน ดงแฮหันไปมองแล้วเบิกตากว้าง พอๆกับอีกฝ่าย

 

“ของฉันนะ!!!” เสียงแหลมๆสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ต่างฝ่ายต่างถลึงตาใส่กันเต็มที่ ฮีชอลเป็นคนออกแรงดึงขวดน้ำจิ้มเข้าหาตัวก่อน พอดงแฮเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มก็เริ่มบ้าง กลายเป็นว่าดึงกันไปดึงกันมาเหมือนตอนแย่งเนื้อกันไม่มีผิด

 

ซีวอนกับคิบอมถึงกับกุมขมับทันที อุตส่าห์พาแยกออกมาได้จากแผนกเนื้อ แต่ดันวนมาเจอกันอีกในแผนกเครื่องปรุง แต่ที่ต่างกันคือคราวนี้มีน้ำจิ้มเหลืออีกหลายขวดแต่ทั้งสองกลับเอาแต่แย่งน้ำจิ้มขวดเดียวกัน

 

“เป็นแบบนี้คงชนะหรอกนะงานนี้” ซีวอนทำได้แค่บ่นอยู่คนเดียวเท่านั้น แล้วมองดูฮีชอลกับดงแฮแย่งขวดน้ำจิ้มกันต่อไป

 

 

 

หลังจากสามารถแย่งเนื้อจากเพื่อนๆมาได้ส่วนหนึ่ง อีทึกกับคังอิงก็ตรงมาที่ส่วนของเครื่องปรุง คนตาสวยทำท่านึกพลางหยิบทุกอย่างที่พอจะนึกออก น้ำจิ้มบาร์บีคิว ซอสพริก ซอสมะเขือเทศ ซีอิ้วขาวและดำ เต้าเจี้ยว กิมจิ ขิงดอง คังอินได้แต่มองสิ่งที่อีทึกเอาแต่หยิบใส่รถเข็นไปมา ไม่รู้ว่าอันไหนมันเกี่ยวบ้างไม่เกี่ยวบ้าง

 

                “ไอ้นั้นมันใช้ด้วยเหรอ” คังอินมองตามสิ่งที่อีทึกหยิบแล้วก็ร้องถาม

 

                “คงเกี่ยวมั้ง ซื้อๆไปเถอะ” อีทึกหันมายิ้มให้แห้งก่อนจะวางน้ำตาลทรายลงในรถเข็น ก็เขาจำได้ลางๆนี่นาว่ามันอาจจะใช้

 

                ได้ฟังคำตอบคังอินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ จะคุ้มมั้ยเนี้ยเอาเงินมาถลุงกับการเล่นเกมที่ดูจะสิ้นเปลืองเปล่าๆแบบนี้ แต่ก็อย่างว่า ถ้าใครไม่มีเงินไม่มีระดับจริงคงมาเรียนที่คยองฮีไม่ได้ เด็กที่นี่ส่วนใหญ่ก็พวกลูกคุณหนูทั้งนั้น เรื่องเงินเลยไม่ใช่เรื่องใหญ่กับการที่จะเอามาใช้ซื้อของแบบนี้

 

               

 

“นายหยิบมั่วป่ะเนี่ยชินดง ทำไมมันเยอะงี้อ่ะ” เยซองมองของที่อยู่ในรถเข็นแล้วก็อดที่จะถามไม่ได้ มันมีทั้งของที่เขาคิดว่าเกี่ยวและไม่เกี่ยวเต็มไปหมด แถมยังมีพวกขนมถุง ช็อกโกแลต บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและพวกขนมอื่นๆอีกมากมายไปหมด คิดว่าอันนี้ชินดงคงอยากกินส่วนตัว แต่เงินที่จ่ายนี่สิยังไม่รู้ว่าเงินใคร

 

                “มันก็ใช้ได้หมดนั่นแหละเยซอง นายอยากกินอะไรอีกมั้ยฉันจะได้หยิบเพิ่ม” ชินดงตอบพร้อมถามกลับด้วยความหวังดี ถ้าเรื่องของกินล่ะขอให้บอกเขาเลย

 

                “พอแล้วๆ” เมื่อเห็นชินดงทำท่าจะหยิบขนมเพิ่มเยซองเลยต้องรีบห้ามเอาไว้ก่อนเพราะที่หยิบมาพักหลังๆมันไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อย่างเกาหลีเลยซักนิด

 

 

 

 

                “ไอ้นี่นายหยิบไปแล้วไม่ใช่เหรอ” คยูฮยอนมองตามมือซองมินที่กำลังหยิบขวดน้ำจิ้มใส่ในรถเข็นแล้วจึงร้องทักขึ้น ก่อนจะเบ้ปากไปยังขวดน้ำจิ้มแอ้งแม้งอยู่ในรถเข็น

 

                “จริงๆด้วย” ซองมินมองตามที่คยูฮยอนบอก ก่อนจะหัวเราะแห้งๆออก

 

                “เอามันวางไว้ที่เดิมเลย เราจะได้ไปซื้ออย่างอื่นต่อ” ออกปากสั่งเมื่อเห็นซองมินทำท่าจะวางขวดน้ำจิ้มลงในรถเข็นทั้งๆที่รู้ว่าซื้อมาแล้ว

 

                “ซื้อไปเยอะๆก็ได้นี่ เพื่อนเรามีตั้งหลายคน ถ้าของหมดจะได้มีเติมไง” ซองมินเถียงกลับ เหตุผลที่บอกไปเมื่อกี้เพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆ เขาไม่อยากวางของไว้ที่เดิมเพราะกลัวเสียหน้าซะมากกว่า

 

                “แล้วนายไม่คิดหรือไงว่าเพื่อนเราก็ซื้อของเหมือนพวกเราเหมือนกัน ซื้อไปมันก็ต้องซ้ำกันอยู่แล้ว” เมื่อเจอคยูฮยอนตอกกลับซองมินก็ชักไปไม่ถูก

 

                ซองมินเลยได้แต่เบะปากเหมือนเด็กที่โดนผู้ปกครองดุเอา วางขวดน้ำจิ้มที่ถืออยู่ไว้ที่ชั้นอย่างเดิมก่อนจะเดินนำหน้าคยูฮยอนไปเพื่อซื้อของอย่างอื่น แต่กลับโดนคยูฮยอนร้องทักเอาไว้เสียก่อน

 

                “ซองมิน รู้สึกนายจะหยิบของซ้ำกันเยอะมากเลยนะ” พอมองดูของที่อยู่ในรถเข็นดีๆคยูฮยอนก็พบว่ามันมีของซ้ำกันหลายอย่างเลยทีเดียว นี่ซองมินคิดว่าใครซื้อเยอะที่สุดจะได้เป็นผู้ชนะหรือไงกัน

 

                “ฉันซื้อเผื่อต่างหากเล่า ไม่ได้หยิบซ้ำซักหน่อย” ออกปากเถียงอีกครั้งก่อนจะรีบเดินกลับมาที่รถเข็นทันทีพลางมองของที่อยู่ในรถเข็น

 

                “เอาของที่นายหยิบซ้ำไปวางที่เดิมให้หมดเลย” พูดจบคยูฮยอนก็เข็นรถไปยังแผนกที่ซองมินหยิบของซ้ำกันมาทันที

 

                “ไม่ต้องหรอกคยู มันจะทำให้เราเสียเวลานะ เหลืออีกแค่ห้านาทีเอง เรายังซื้อของไม่ครบเลย” ซองมินวิ่งไปดักด้านหน้ารถเข็นเอาไว้พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ถ้ามัวแต่เอาของไปคืน แล้วของที่เหลือจะซื้อทันได้ยังไงกัน

 

                “ห้านาทียังเยอะพอให้เราเอาของไปวางที่เดิมให้ครบ” ตอบกลับก่อนจะออกแรงเข็นรถเข็นไปข้างหน้า งานนี้เขาไม่หวังชนะแล้ว กินของที่เพื่อนๆซื้อมาก็คงอิ่มไปหลายวัน

 

                “คยูฮยอนอ่า~” เมื่อทำอะไรไม่ได้ซองมินเลยได้แต่ร้องครางออกมา และยอมเดินตามคยูฮยอนเอาของไปวางที่เดิมแต่โดยดี

 

                ระหว่างที่ซองมินกับคยูฮยอนเอาของไปคืนที่แผนกอาหารสดก็พบกับฮันคยองและฮยอกแจซึ่งดูเหมือนทั้งคู่น่าจะซื้อของเสร็จแล้ว

 

                “ทำไมเอาของวางที่เดิมล่ะคยูฮยอน” ฮันคยองเห็นคยูฮยอนเอาแต่หยิบของออกจากรถเข็นจึงถามขึ้น ทั้งที่ควรจะหยิบใส่ซะมากกว่า

 

                “ซองมินซื้อของซ้ำน่ะเลยเอาไว้คืน”

 

                “นายซื้อครบแล้วเหรอฮยอกแจ” ซองมินเดินเข้าไปชะเง้อที่รถเข็นของฮันคยองและฮยอกแจ ซึ่งมีของที่เขากับคยูฮยอนยังไม่ได้ซื้ออีกหลายอย่างทีเดียว

 

                “เรากำลังจะไปกันแล้วล่ะ แล้วเจอกัน” พูดจบฮยอกแจก็ลากฮันคยองกับรถเข็นจากไปทันที เหมือนไม่อยากให้ซองมินเห็นว่าตัวเองซื้อของอะไรไปบ้าง

 

                ซองมินเห็นท่าทางของฮยอกแจและฮันคยองทำตัวรีบๆแบบนี้ก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ต้องซื้อของครบแล้วแน่ๆ ถ้าเขาไม่รีบคงแพ้ชัวร์

 

                “คยู ไปซื้ออย่างอื่นกันเร็ว!” พูดจบซองมินก็คว้ารถเข็นมาเข็นแทนคยูฮยอนซะเลยพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังแผนกที่ของยังขาดอยู่

 

 

 

 

 

                คนที่สบายที่สุดในเกมนี้คงจะหนีไม่พ้นเรียวอุก ซึ่งนั่งมองดูความวุ่นวายของเพื่อนๆด้วยความเพลิดเพลินที่มั่งนั่งของทางซุปเปอร์มาร์เก็ต คนตัวเล็กยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูพร้อมกับแกว่งขาไปมาเพื่อรอเวลาที่ผู้ชนะจะมาถึง

 

                เรียวอุกลุกขึ้นไปดูที่ทางออกเมื่อเห็นว่ามีหนึ่งกลุ่มเพื่อนของตนกำลังเข็นรถไปที่แคชเชียร์ คนตัวเล็กยืนรอจนคู่ดังกล่าวจ่ายเงินเสร็จและเดินออกมาพร้อมกับของในรถเข็น คนที่อาจจะเป็นผู้ชนะมาถึงแล้ว

 

                “มาแล้วเรียวอุก!!” เสียงของเยซองนำโด่งมาก่อนเพื่อน พร้อมกับชินดงที่เข็นรถเข็นตามมา เมื่อมาถึงเยซองก็คว้าตัวเรียวอุกเข้ามากอดทันที ทำอย่างกับว่าตัวเองได้เป็นผู้ชนะยังไงยังงั้น

 

                “ซื้อเสร็จแล้วเหรอ ไหนขอดูของหน่อย” เรียวอุกยิ้มรับพร้อมกับดันอกเยซองออกเบาๆเพื่อทำการตรวจรายการสิ่งของที่เยซองซื้อมา

 

                เยซองกับชินดงยืนยืดอกด้วยความภาคภูมิใจที่ตัวเองซื้อเสร็จก่อนเป็นคู่แรก มองดูเรียวอุกตรวจดูรายการของที่ซื้อมาแล้วยิ้มแก้มปริ

 

                “โซจู บะหมี่ ช็อกโกแลต มันเกี่ยวอะไรกันเนี่ย ฉันหมายถึงซื้อครบถูกต้องถึงจะชนะนะไม่ใช่ซื้อเสร็จก่อนแล้วไม่เกี่ยวกับเนื้อย่างเกาหลีเลยแบบนี้เนี่ย....อ่า! คิบอมกับดงแฮ ซีวอนกับฮีชอลมาแล้ว” เรียวอุกละจากของในรถเข็นหันมาขมวดคิ้วใส่เยซองกับชินดง สงสัยสองคนนี้ต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆแต่พอเรียวอุกหันไปเห็นเพื่อนๆเริ่มทยอยกันออกมาก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ

               

                พอสองคู่ล่าสุดมาถึงเรียวอุกก็ทำการตรวจรายการของที่ซื้อมาทันที ท่ามกลางความลุ้นระทึกของเพื่อนๆ ดงแฮกับฮีชอลนั้นหันไปแยกเขี้ยวใส่กันตลอดเวลา ถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งชนะอาจจะจะต้องมีการโต้วาทีชุดใหญ่แน่ๆ

 

                “พวกนายยังซื้อไม่ครบนะ ต้องรอคู่ต่อไป” เรียวอุกเงยขึ้นมาจากของที่เพื่อนๆซื้อมาก่อนจะพูดขึ้น มันคงจะยากอยู่ถ้าให้ซื้อของให้ตรงกับรายการที่เขาเขียนมาทั้งหมด แต่ถ้าไม่มีใครซื้อตรงได้หมด คนที่ซื้อได้ใกล้เคียงที่สุดก็จะเป็นผู้ชนะไป

 

                “อะไรกัน ไหนนายเอารายการที่นายเขียนมาดูหน่อยสิเรียวอุก ไม่ใช่ขี้โกงหรอกเหรอ” เมื่อรู้ว่าไม่ชนะฮีชอลก็ทำท่าจะโวยวายทันที

 

                “ใช่ๆ” เสริมด้วยดงแฮอีกหนึ่งเสียง

 

                “นายอยู่เฉยๆเลย รอดูคู่อื่นก่อน” ซีวอนเห็นฮีชอลทำท่าจะเดินจะหาเรียวอุกเลยต้องรั้งเอาไว้ซะก่อน นอกจากจะขี้โวยวายแล้วยังใจร้อนอีกต่างหาก นี่หรือรูมเมทของเขา

 

                “ชิ!” ฮีชอลจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆ

 

                ก่อนหมดเวลาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้นคู่ของฮันคยองกับฮยอกแจ และคังอินกับอีทึกก็มาถึง เรียวอุกจึงรอคู่สุดท้ายให้มาถึงก่อน จะได้เริ่มตรวจรายการที่ซื้อมา

 

                “เลยมาสองนาที คู่นายแพ้แล้วซองมิน” เมื่อคู่สุดท้ายมาถึงเรียวอุกก็พูดขึ้นทันทีพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เกินเวลาปรับแพ้ทันที

 

                “ได้ไงอ่า~ เรียวอุก หยวนๆให้หน่อยนะ เพื่อนกัน” ซองมินออกอาการงอแงทันทีเมื่อฟังเรียวอุกพูดจบ เพราะคยูฮยอนบังคับให้เขาเอาของที่ซื้อซ้ำมาไปคืนเลยได้เสียเวลาขนาดนี้ ทั้งที่พยายามจะพาไปซื้อของที่ยังไม่ได้ซื้อแท้ๆ

 

                “ไม่ได้หรอก ต้องเป็นไปตามกติกา...เรามาหาผู้ชนะกันเหอะ” พูดกับซองมินเสร็จเรียวอุกก็หันไปพูดกับเพื่อนๆ เพื่อหาผู้ชนะในเกมนี้

 

                “ใจร้าย~....เพราะนายคนเดียวคยู” บ่นอยู่คนเดียวก่อนจะโยนความผิดไปให้คยูฮยอนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆซะอย่างนั้น

 

                คยูฮยอนทำหน้าไม่สนใจและยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อรอฟังผลประกาศผู้ชนะจากเรียวอุก ที่เขาทำแบบนั้นไปเพื่อเป็นการเซฟเงินในกระเป๋า ของที่เพื่อนๆซื้อมามันก็มากพออยู่แล้ว

 

                เมื่อไม่มีใครสนใจซองมินจึงต้องเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เรียวอุกกำลังตรวจดูรายการสินค้าของฮันคยองกับฮยอกแจอยู่ ส่วนของอีทึกกับคังอินนั้นตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

                เรียวอุกหยิบใบที่จดรายการของที่ต้องซื้อขึ้นมาดูขณะที่กำลังตรวจดูของก่อนจะยิ้มและเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนๆ ที่กำลังรอลุ้นผลอยู่เช่นกัน

 

                “นายซื้อถูกต้องหมดทุกอย่างเลยฮันคยอง ฮยอกแจ นายสองคนเป็นผู้ชนะ” เรียวอุกบอกด้วยรอยยิ้ม ท่ามกลางสีหน้าหงอยๆของเพื่อนๆ เมื่อรู้ว่าตนเองไม่ใช่ผู้ชนะ

 

                “เย้!” ฮันคยองกับฮยอกแจกระโดดกอดกันทันทีเมื่อเรียวอุกพูดจบ โดยมีสายตาอิจฉาของเพื่อนมองดูอยู่

 

                “ฉันกับฮันคยองขอไปซื้อน้ำกินกันก่อนนะ เหนื่อยมากเลย แล้วเจอกันหน้าซุปเปอร์นะ” ฮยอกแจพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินลัลล้าหัวเราะร่าเริงไปกับฮันคยอง

 

                คนที่เหลือได้แต่มองดูของที่อยู่ในรถเข็นซึ่งมันมีมหามายมหาศาลมาก ต่างคนก็ต่างซื้อ คิดแค่ว่าซื้อให้เยอะ ซื้อให้ถูกต้อง ไม่ได้นึกถึงเลยว่าถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาต้องมาขนกลับเอง

 

                “แค่ของนายคนเดียวก็ถือกลับไม่หมดแล้วชินดง” คังอินพูดอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อยเมื่อเห็นของที่ตนเองต้องถือ

 

                “อย่ามาว่าฉันสิคังอิน นายก็ซื้อเยอะเหมือนนั่นแหละ” ชินดงเถียงกลับ

 

                “พอแล้วๆ อย่าทะเลาะกัน ฉันจะแบ่งให้ทุกๆคนอย่างเท่าๆกันนะส่วนของฉันน้อยกว่าตามที่ตกลงกันไว้” เรียวอุกห้ามคังอินกับชินดงไว้ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันแล้วเริ่มแบ่งของให้เพื่อนๆถือ

 

                ของทั้งหมดถูกแบ่งเป็นสิบส่วนเท่าๆกัน ส่วนเรียวอุกนั้นได้ถือน้อยกว่าเพื่อนๆหนึ่งเท่า แต่ถึงจะแบ่งแล้วของมันก็ยังเยอะอยู่ดี คนหนึ่งถือห้าถุง ซึ่งบางถุงปริมาณน้ำหนักมันก็ไม่เท่ากัน แต่ก็แย้งอะไรกันไม่ได้ ในเมื่อแพ้เกมก็ต้องไปเป็นตามกติกา

 

                “เห็นมั้ย ถ้านายยังดื้อซื้อเพิ่มได้ถือแขนลากแน่” ขณะที่กำลังเดินออกจากซุปเปอร์มาเก็ตคยูฮยอนก็หันไปพูดกับซองมิน

 

                “ก็ถ้าเราพยายามมากว่านี้ ก็ไม่ต้องถือของพวกนี้หรอก” ซองมินตอบกลับพร้อมกับแบะปาก ของมันหนักจนจะถือไม่ไหวอยู่แล้วตอนนี้

 

                “เอามานี่มา” พูดจบคยูฮยอนก็ดึงถุงที่ซองมินถือไว้ด้านขวามาถือไว้ซะเอง

 

                “เอ่อ....ขอบใจนะ   แล้วนายไม่หนักเหรอ” ถามออกไปเสียงอ่อยพลางมองไปที่มือของคยูฮยอน ของที่แย่งเขาไปถือนั้นก็ใช่เล่น กลัวว่าแขนคยูฮยอนจะหักเสียก่อน

 

                “อย่าพูดมากน่า หรืออยากถือเอง” คยูฮยอนตอบกลับโดยไม่มองหน้าซองมิน เอาแต่เดินไปข้างหน้าอย่างเดียว

 

                “แค่นี้ต้องดุด้วย” ว่าด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเดินเงียบๆอยู่ข้างๆคยูฮยอน พลางเหลือบมองคนข้างๆเป็นพัก ถ้าไม่ไหวเขาจะได้ช่วยถือ

 

 

                ส่วนดงแฮนั้นพอแบ่งของเสร็จ คิบอมก็อาสาถือให้เองเกือบจะทั้งหมด เพราะดูรูปร่างของดงแฮแล้วคงถือของหนักๆแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ

 

                “จะให้ฉันถือแค่นี้จริงๆเหรอคิบอม มันหนักมากเลยนะ ให้ฉันช่วยเถอะ” ดงแฮมองของเพียงถุงเดียวที่อยู่ที่มือตนเองแล้วก็ต้องอ้อนคิบอมให้แบ่งของให้ถือบ้าง ของที่เขาถืออยู่น้อยกว่าของเรียวอุกซะอีก

 

                “ไม่เป็นไรครับไม่หนักหรอก” คิบอมตอบกลับยิ้มๆ ของแค่นี้เขาถือไหวอยู่แล้ว แต่จะถึงหอหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ จะว่าไปมันก็หนักมากทีเดียว

 

                “ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ” ในเมื่อคิบอมไม่ยอมดงแฮเลยต้องยอมเอง เดินไปพร้อมกันเผื่อคิบอมไม่ไหวจะได้ช่วยถือ

 

 

                สำหรับคังอินนั้นไม่ต้องพูดถึง มีหรือจะปล่อยให้นางฟ้าของตัวเองถือของหนักๆ เลือกของเบาๆ ให้ถือแค่สองถุงเท่านั้น ส่วนของหนักๆถือเองหมด อีทึกแย้งจะถือเองก็ไม่ยอม เลยต้องเลยตามเลย

 

 

 

                เมื่อทุกคนออกมาหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตก็เจอกับฮันคยองและฮยอกแจยืนดื่มน้ำสบายใจเฉิบ จึงเกิดอาการหมั่นไส้เป็นธรรมดา

 

                “ถ้ามีน้ำใจช่วยถือบ้างก็ไม่เป็นไรนะเพื่อน” ซีวอนพูดขึ้นพลางกระซับของที่อยู่ในมือ เพราะมีส่วนหนึ่งที่เขาถือให้ฮีชอล เนื่องจากยัยขี้โวยวายถือไม่ไหว

 

                “พอดีตอนนี้ไม่มีน้ำใจว่ะ ไปกันฮยอกแจ” ทำหน้าร่าเริงเกินเหตุจนซีวอนอยากจะกระโดดถีบซะตอนนี้ ก่อนจะกอดคอฮยอกแจเดินนำหน้าไป ซีวอนเลยได้บ่นสาปแช่งเพื่อนรักต่างๆนานาอยู่คนเดียว

 

                “โอบไหล่กอดคอ ไม่เกรงใจเพื่อนเลย!” ซีวอนสบถออกมาอย่างทนไม่ได้เมื่อเห็นฮันคยองถูกเนื้อต้องตัวฮยอกแจมากจนเกินความจำเป็น ทั้งที่เขาบอกไปแล้วว่าชอบฮยอกแจแท้ๆ

 

                “บ่นอะไรอยู่คนเดียว จะกลับมั้ยหอ” ฮีชอลเองก็ดูจะอารมณ์เสียไม่แพ้กัน ขมวดคิ้วใส่ซีวอนก่อนจะเดินนำหน้าไป

 

                “พูดมากจริง เดี๋ยวก็ให้ถือเองเลย” พูดขึ้นเบาๆก่อนจะเดินตามฮีชอลไป ขนาดเขาช่วยถือของแล้วยังจะมาพูดอีก

 

 

 

และแล้วก็ได้เวลาเคลื่อนพลกลับหอตรงตามเวลาที่คิบอมได้กำหนดเอาไว้ จากที่จะเดินกลับหอมีหลายคนทักท้วงอยากขึ้นรถกลับทั้งๆที่อยู่ไม่ไกลจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเลย แต่คำขอก็ไม่สำเร็จ เมื่อผู้ชนะและกรรมการของเกมนี้ไม่ยอม

 

ของที่คิบอมถือเริ่มโดนดงแฮแย่งมาถือเองเป็นบางส่วนที่เบาๆ พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาคอยเช็ดเหงื่อให้ อีทึกเองก็เริ่มแย่งของมากจากคังอินแล้วเช่นกัน ซองมินได้แต่เหลือบมองเพราะคยูฮยอนไม่ออกอาการเลยว่าหนัก ได้แต่ขยับกระซับถุงที่ถืออยู่ ฮีชอลนั้นเดินนำไม่สนใจซีวอนเลยไม่แต่น้อย ไม่คิดที่จะถามว่าหนักมั้ยเลยด้วยซ้ำ ส่วนเรียวอุกนั้นบ่นว่าหนักเยซองจึงอาสาช่วยถือ ชินดงเองก็เอาแต่เดินอย่างเร่งรีบเพื่อให้ถึงหอเร็วๆ โชคดีที่เขานั้นไม่ต้องช่วยใครถือ

 

เวลาสี่โมงครึ่งทุกคนก็มาถึงหอพัก ของทักหมดถูกยกไปเก็บไว้ที่ห้องของฮีชอล พอวางของเท่านั้นต่างคนต่างล้มตัวลงนอนบนเตียงบนพื้นกันยกใหญ่ คนที่โดนแย่งของไปถือเลยต้องรีบเข้าไปปฐมพยาบาล ส่วนฮันคยองกับฮยอกแจนั้นกลับไปที่ห้องเพื่อยกเตาย่างเนื้อมาไว้ และรอให้เพื่อนจัดของที่เหลือก็รอเวลาที่งานเลี้ยงจะเริ่มเท่านั้น

 

 

 

 

-------------------------------------------------

kr…Talk

 

หายไปนานคิดถึงกันบ้างมั้ย มาอัพตอนล่าสุดให้แล้วนะ

ตอนนี้เหล่าลิงของเราไปป่วนซุปเปอร์มาร์เก็ตกัน เพื่อซื้อของไปทำเนื้อย่างเกาหลี

ถ้าเป็นเรื่องจริงด๊องเถียงเจ้ฮีแบบนี้คงไม่อยู่อย่างรอดปลอดภัยแน่เลย

คู่ฮันฮยอกชนะก็สบายไปเลยทีเดียว

ส่วนเหล่าเคะน้อยๆของเราก็สบายไม่แพ้กันเพราะมีเมะหน้าหล่อๆช่วยถือของให้

ตอนนี้มีคยูมินตามที่สัญญาไว้ แต่อาจจะน้อยไปนิด แต่ตอนหน้ามีแบบเต็มๆแน่นอน อันนี้รับประกัน

 

กำลังในการแต่งคือคอมเม้นนะจ๊ะ ไรเตอร์อยากรู้ว่ารีดเดอร์ทุกคนรู้สึกยังไงเมื่อได้อ่านฟิคของเรา

ขอให้มีความสุขกับการอ่านจ้า~