ขอให้ฉันเป็นคนสุดท้าย

     แค่ตอนเลือกหัวข้อนิยายที่จะเขียน ฉันก็ไม่รู้ว่าเลือกมาถูกหรือเปล่า เพราะที่ฉันพอรู้มาคร่าวๆ คำว่านิยายสีเทา น่าจะหมายถึงรักที่มีทั้งความเศร้า ความทุกข์ รวมถึงดราม่า แล้วอาจจะจบไม่สวยด้วย... ซึ่งไอคำว่า "จบไม่สวย" นี่แหล่ะ คือสิ่งที่ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นนิยายสีเทา...

     

     ฉันเป็นเด็กบ้านนอก.. ชนิดที่เรียกว่าไม่มีถนนคอนกรีตเข้าถึงเลยนะ อยู่ต่างจังหวัด ไม่ได้อยู่ในตัวอำเภอ แถมบ้านของฉันก็เป็นบ้านหลังลองสุดท้ายจากหมู่บ้านอีก เอาเป็นว่า หน้าบ้านเป็นทุ่งนา หันหลังมาเป็นคลองเลยหล่ะ.. แต่ความโชคดีที่มีบ้านอยู่ไกลๆผู้คนก็คือ... "ฉันไม่มีเพื่อน"...(== ? นี่โชคดีแล้วหรอ?) เด็กๆรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็จะปั่นจักรยานไปเล่นสนุกกันกลางหมู่บ้าน และนั่นก็เป็นปัญหาสำหรับฉันว่า... "ฉันโดนห้ามไม่ให้ใช้จักรยาน"... ถ้าจะท้าวความไปถึงสาเหตุก็น่าจะเป็นเพราะฉันเคยปั่นจักรยานไป-กลับที่โรงเรียนเอง เช้า-เย็นกับเพื่อนๆร่วมห้อง แต่ก็ด้วยความซวยของฉันคือตอนปั่นกลับบ้าน เพื่อนคนที่ปั่นนำทางไปแหย่ให้หมามันตื่นแล้วหมาเห่าจนฉันตกใจ หันไปมองตามเสียงหมานั่น แล้วรถจักรยานก็เสียหลักล้มลง ทำให้เป็นแผลถลอกตรงช่วงบริเวณหัวเข่าและข้อศอก หลังจากนั้นมา ฉันก็โดนห้ามไม่ให้ใช้จักรยานอีก... และแน่นอนว่า ที่บ้านฉันไม่ได้มีเวลามากพอที่จะพาฉันไปส่งกลางหมู่บ้านเพื่อให้ฉันได้มีเพื่อนเล่นในช่วงกลางวัน และไปรับกลับบ้านในช่วงเย็นแน่นอน... นั่นจึงเป็นเหตุผลให้ฉันต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ เล่นคนเดียว บ่นคนเดียว ร้องเพลงคนเดียว สนุกอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้ว ฉันมีจั้กจั่น มีแมลงปอ มีตั้กแตน มีสวนมะม่วงเป็นสิบๆไร่ที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน ณ.ตอนนั้น แน่นอนว่าช่วงเวลาที่ฉันชอบมากที่สุดคือ ฤดูร้อน เพราะจั้กจั่นจะเกาะตามกิ่งมะม่วง ร้องดังระงมกันทั่วสวน ฉันทำที่จับจั้กจั่นเองโดยใช้ถุงพลาสติกผูกกับไม้ยาวๆ แล้วเปิดปากถุงให้กว้างเพื่อที่จะเอาไว้คลอบจับจั้กจั่น และมันก็สนุกมาก ในช่วงเวลานั่น... แต่ใครจะรู้ว่าวัยเด็กของฉันจะสร้างปัญหาให้กับผู้ใหญ่ด้วย...

     ตัดภาพมาที่โรงเรียนค่ะ... ที่โรงเรียนต่างจังหวัดของฉันช่วงเวลานั่นห้องฉันมีไม่ถึงสิบคน หนึ่งในนั้นมีเด็กชายคนหนึ่ง ชอบแกล้งฉันมากๆ