FIC 1D;One Direction-You are mine only เธอเป็นของฉัน!

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 : I belive in the hell !

CHAPTER 3 
I belive in the hell!


 

@ JZ. ENTERTAINMENT (studio.B)



"งั้นก็เเสดงว่าคุณก็ยังโสดอยู่น่ะสิครับเเฮรี่"   พิธีกรชายหนุ่มรายการ JZ MORNING ENT. LIVE กำลังพูดคุยเเละสัมภาษณ์ 'เเขกรับเชิญ' ที่มาวันนี้อย่างสนุกสนานเเละเฮฮา ทุกคนที่กองถ่ายก็หัวเราะเเละสนุกไปด้วยกับการถ่ายรายการครั้งนี้ เเต่ฉัน..ไม่เลย..ไม่สักนิดเดียว ตอนนี้ฉันอยากจะกรีดร้องให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย..ตอนนี้คิ้วของฉันคงขมวดเป็นปมน่ะสิ หน้าคงจะย่นยิ่งกว่าอะไรซะอีก..ถ้าใครมาเจอเเบบฉันนี่จะรู้ได้ยังไงล่ะ หึ..


    ตอนนี้รายการก็ใกล้ดำเนินถึงตอนจบเเล้วล่ะ อา..ฉันจะได้ไปจากขุมนรกนี่สักที..เเต่ยังไงรายการวันนี้จบไปฉันก็ต้องเจอ 'เขา' อยู่ดีไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฉันไม่มีที่พักพิงที่ไหนเลยจริงๆ ถ้าบอกเรื่องนี้กับพี่เมสพี่เขาก็คงไม่เชื่อฉันหรอก เล่นหลงซาตานในร่างเทพบุตรนั่นอย่างกับอะไรดี
ฉันกำลังจัดการควบคุมพวกกล้องหรือเวทีต่างๆเพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาดไป เเต่ถึงยังไงฉันก็ไม่กล้าสบตาเขาที่อยู่บนเวทีหรอก มันน่ากลัวจริงๆ..ฉันรู้ว่าไนออล..เขามองฉันตลอดเวลา เขาอาจจะไม่ได้จ้องจนทุกคนสังเกตได้ เเต่บางทีเขาก็ใช้หางตาของเขามองมาบ้าง เขาคงกลัวฉันหนีละมั้ง..เเต่เขาก็คงรู้อีกเเหละ ฉันหนีไม่พ้นจริงๆ..ไม่พ้นเลยจริงๆ



"เเล้วมาถึงคนสุดท้ายของวันนี้น่ะครับท่านผู้ชม..หนุ่มไอริชเเก้มเเดงประจำวงครับ ไนออล ฮอเเลนด์"  พอได้ยินชื่อนั้นฉันก็รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้เลย ฉันล่ะสมเพศตัวเองจริงๆ


"คร้าบบ..ผมไนออล ฮอเเลนด์ครับ :)" รอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันก็คงละลายไปในชั่วพริบตาเเล้วล่ะ เเต่นั่นน่ะมันเเค่ 'หน้ากาก' ดีๆนี่เอง


"จริงไหมครับ..คุณเป็นสมาชิกที่โสดคนเดียวในวงเเละไม่มีข่าวเกี่ยวพันกับใครเท่าไหร่เลย"  พิธีกรชายเอ่ยถามขึ้นมา ฉันล่ะอยากตอบเเทนให้จริงๆน่ะ โสดเเละไม่เกี่ยวพันกับใครน่ะหรอ.. หลอกลวงชัดๆ!


"โสดน่ะใช่ครับ เเต่เกี่ยวพันนี่ยังไม่ชัวร์น่ะครับ" นั่นไง!ยอมรับความจริงก็เป็นด้วย..


"ว้าวว!คนๆนั้นต้องโชคดีมากๆเลยน่ะครับ พอจะบอกได้ไหมเธอเป็นใคร"  พิธีกรชายเอ่ยถามขึ้นเป็นอีกรอบนึง เเล้วก็เป็นอีกหนึ่งคำถามที่ฉันล่ะอยากจะตอบให้


"เอ่อ..เป็นใครน่ะไม่อยากบอกครับ กลัวเธอเสียหาย เเต่บอกเเค่ว่เธอทำงานอยู่ในกองถ่ายนี้"  ฮ่ะ! นี่เอเลเนอร์ทำงานที่นี่ด้วยหรอ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อ.. "เเละเธอคนนั้นก็เป็นเด็กฝึกงานอยู่" บ้าจริง! นี่เขาหมายถึฉันรึเปล่า..เเต่คนในกองถ่ายนี้ก็มีเด็กฝึกงานอยู่ 3-4 คนเท่านั้น มีโอกาศมากถ้าคนที่เขาเอ่ยถึงเป็นฉัน


"โอ้!มีลุ้นเเล้วล่ะครับ เธอสวยไหมครับ?"  คำถามนั้นยิ่งทำให้ไนออลได้ใจเข้าไปใหญ่..ฉันเกลียดรายการนี้จริงๆ! ถึงมันจะเป็นที่ทำงานฉัน เเต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ได้จริงๆ


"สวยครับ..มากด้วย เราพึ่งจะได้ 'สนทนา' กันวันนี้เองครับ :)"  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นผุดขึ้นมาอีกเเล้ว..เเล้วเขาก็มองมาทางฉันเเล้วขยิบตาให้อีกหนึ่งที 


"อา..เเล้วมีโอกาศจะได้เป็นเเฟนกันไหมเนี่ย หึๆ"  ฉันอยากวิ่งออกไปจากตรงนี้จริงๆเลย เเต่ถ้าออกไปก่อนคนก็จะสงสัย ภาวนาให้เขาตอบมาว่า'ไม่' จะดีอย่างมาก..


"มากกว่า เเฟนก็อาจจะเป็นไปได้ครับ :)" บัดซบ!ฉันสบถในใจเมื่อเห็นรอยยิ้มบ้าๆบนหน้าของเขา มันก็ทำให้ฉันอยากไปข่วนใบหน้าหล่อๆของเขาให้มันเสียโฉมไปเลย!


"ยังงี้สาวๆก็คงหมดหวังกันน่ะสิครับ"  พิธีกรเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่ไนออลก็ยิ้มเเหยๆให้เเต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไปกว่าหัวเราะเท่านั้น


    พอพิธีกรรายการถามคำถามครบทุกๆคนเสร็จ ก็พูดนู่นพูดนี่ไปฉันก็เเทบจะไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิดเดียว เวลามันก็ผ่านไปเร็วกว่าที่คิดเยอะ รายการจบเเล้ว!

"สำหรับวันนี้ JZ. MORNING ENT. ขอจบรายการเพียงเท่านี้เเล้วก็ขอบคุณวง one direction ที่ให้เกียรติเรามาด้วยน่ะครับ ขอบคุณครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับ สวัสดี :)"  พอพิธีการรายการพูดจบก็ลุกขึ้นเช็คเเฮนด์เพื่อเป็นมารยาทเเก่เเขกผู้มาร่วมงาน 


    ความจริงจะเชิญเเฟนสาวมาทำไมกันน่ะ..เวทีก็ไม่ได้ขึ้น ใช่สิ!พระเจ้าคงอยากให้ฉันเห็นภาพอุบาทว์ตานั่นสิน่ะ..ฉันนี่ช่างเป็นคนโชคร้ายที่พระเจ้าทรงไม่เข้าข้างเลยสิน่ะ
เมื่อปิดกล้องทุกๆคนก็เเยกย้ายกันไปเก็บของเตรียมตัวจะกลับบ้านไปพักผ่อนเพราะวันนี้ไม่มีการอัดรายการตอนบ่ายนั่นเอง ทุกๆคนก็จะได้กลับไปพักผ่อนวันนี้


    ฉันจึงเดินไปเอาของที่ล้อคเกอร์ที่ฉันฝากกระเป๋าไว้ข้างใน พอเห็นไนออลเดินเข้าไปที่หลังเวทีฉันจึงรีบเดินไปเอาของเเล้วพยายามออกมาจากที่นี่ให้เร็วที่สุดนั่นก็คือการ 'หนี' นั่นเองเเม้ฉันจะรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้นเเต่ถ้าเดินออกไปเฉยๆเเล้วลืมเรื่องทั้นหมดนั่นซะ เขาอาจจะลืมฉันก็ได้ เเต่มันไม่ง่ายเลยถ้าฉันจะออกไปจากบริษัทนั่นโดยไม่เจอ 'เขา' ซะก่อน..


"จะไปไหน? เธอมีนัดกับฉันน่ะจำไม่ได้หรอ"  ฉันคงหนีเขาไม่พ้นจริงๆนั่นเเหละ ไนออลเขาไวมากๆ ฉันเกือบจะเดินออกมาได้เเล้วเชียว..เจ้าตัวขว้าเเขนฉันไว้ ในขณะที่ตรงนัน้ก็ไม่มีใครอยู่ ฉันสาบานว่าฉันไม่ชอบสถานการณ์นี้เลยจริงๆ 


"ฉัน.."  ฉันอ้ำอึ้งพูดอะไรออกไปไม่ออก เเก้ตัวไม่ขึ้นเลยเเม้เเต่สักนิด ถ้าบอกไปว่าฉันไม่มีนัดอะไรกับเขา ชัวร์ๆเลยว่าเขาต้องย้ำอีกเเน่ๆว่าฉันกับเขาเเลกเปลื่ยนอะไรกันไว้ ฉันไม่อยากได้ยินอะไรบ้าๆนั่นอีกหรอก


"เดินตามฉันมาที่รถเงียบๆอย่าคิดเเวบเเม้เเต่นิด ฉันตามเธอทันน่ะเพเนียล"  อีกครั้งที่ฉันต้องยอมเดินตามเขาทำตามที่เขาสั่ง เวลาที่เขาเรียกชื่อฉันมันดูน่ากลัวมากเลยรู้ไหม..ฉันสังหรณ์ว่าอาจจะมีเรื่องไม่ดีหรือไม่งามเกิดขึ้นน่ะสิ


    สักพักตอนที่ฉันเดินตามเขามาที่ลานจอดรถอยู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาซะก่อน เขาจึงหยิบไอโฟนของเขาขึ้นมาดู ฉันไม่ได้สังเกตหรอกว่าใครโทรมาเเต่ฉันก็เงียบๆเดินามเขาต่อไปเท่านั้น


"ครับ..พอล"  อา..ใช่สิ พอลก็คือผู้จัดการวงนี้ยังไงล่ะ 

"ครับ วันนี้ผมกลับเองน่ะครับเเล้วก็สัปดาห์นี้ไม่มีงานใช่ไหมครับ" เขาก็พูดเพราะๆได้หนิ ดูยังงี้เขาก็ดูเป็นคนดีน่ะ เเต่เสียดายที่ชอบเเย่งของของคนอื่น!

"งั้นอาทิตย์นี้ผมขอไปอยู่คอนโดซักอาทิตย์ล่ะกันน่ะครับ" เขาตอบอีกครั้ง คอนโดงั้นเหรอ..มันจะใช่สถานที่อยู่..ไม่สิ..สถานที่จองจำของฉันรึเปล่าน่ะ

"ครับ เเค่นี้น่ะครับ บาย"
เเล้วเขาก็กดวางสายผู้จัดการของเขาไป



    จากนั้นสักพักอยู่ๆเขาก็เข้ามาคว้าเเขนของฉันให้ไปเดินอยู่ข้างๆเขา  จากที่เดินตามหลังเขามาตลอด 


"ปล่อยฉันเดินเองได้ ฉันมีขาไม่จำเป็นต้องมาลากฉัน" ฉันประชดเขาไปอย่างอดไม่ได้ 


"จะหวงตัวอะไรกะนักกะหนา เดี๋ยวก็เป็นของฉันอยู่วันยังค่ำอย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า" เลว! ชั่ว! ฉันไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาประเมินกับผู้ชายคนนี้ได้สักนิดเดียว


"ฉันไม่ใช่ยัย.."  ฉันยังพูดได้ไม่จบก็มีใครบางคนเดินเข้ามาซะก่อน..


"เฮ้! ไนล์บอกกี่ครั้งเเล้วว่าอย่ากินเด็ก"  ขอบคุณพระเจ้า..ผู้ชายคนนี้เหมือนเทพบุตรปราณีลงมาช่วยฉันจริง น่าเสียดายที่เขามีเเฟนเเล้ว เเล้วเสียดายยิ่งกว่าคือเเฟนของเขาไม่ซื่อสัตย์ต่อเขาเลย 


"อย่ายุ่งน่าลู"  ใช่ค่ะ!เขาคือลูอิส ลูอิสเขาเดินเข้ามาเดี่ยวโดยไม่มีใครติดตามมาด้วยเลยสักคน


"จะไม่ยุ่งได้ไง ขอเหอะไนล์เเค่คนนี้คนเดียวเถอะ เเกจะไปยุ่งกับใครก็ช่างนี่มันน้องเพื่อนฉันน่ะ"   ฮ่ะ!!! อย่าบอกน่ะว่า..ลูอิสเขาคือคนที่คอยจัดการที่อยู่ต่างๆให้ฉัน พี่ชายของฉันบอกไว้ว่าจะมีเพื่อนของพี่ที่อยู่ที่นู่นช่ยในเรื่องการหาที่อยู่ ทำงาน เเล้วก็เรียนพิเศษต่างๆให้ เเต่พี่ชายก็ไม่เคยบอกฉันว่าคนนั้นคือ 'ลูอิส ทอมลินสัน' !!


"งั้นเหรอ..เเต่เสียใจว่ะ ฉันปล่อยไม่ได้จริงๆ" พอไนออลพูดจบก็กระชากตัวฉันให้เดินตามเขาไป ฉันหันกลับไปมองลูอิสอีกที ดูเหมือนเขาจะวิ่งตามมาเเต่ ให้ตายสิ!ฉันก็มานั่งอยู่บนรถของไนออลเเล้ว! เขารีบออกรถเเล้วปาดหน้าลูอิสไป..ปาดหน้า!! 


"นายจะบ้าหรอ!นั่นมันเพื่อนนายน่ะ นายเกือบจะขับรถชนเขาเเล้ว!" ฉันด่าเขาไป เเต่คนหน้าด้านอย่างเขาก็คงจะสะทกสะท้านอะไรหรอกน่ะ


"เเล้วไง? ก็เเค่เกือบเเต่ไม่โดน มันก็ยังไม่ได้ตายเธอจะโวยวายไปทำไม"  เฮอะ!ฉันบอกเเล้วไงว่าคนอย่างเขามันด้านมากๆจริงๆ


"ชั่วที่สุด!"  ฉันด่าเขาไปในขณะที่เขาเริ่มออกรถเร็วขึ้นเรื่อยๆ ออกจากบริษัทนั่น


"ด่าฉันเข้าไปเถอะที่รัก..เเล้วค่อยชดใช้ทีเดียวคืนนี้"  หึ..ฉันไม่ยอมเด็ดขาด!ฉันยอมตายซะดีกว่าเป็นของเขาอีก


"ฉันจะไม่ยอมให้นายได้ทำอะไรฉันเเม้เเต่สักนิด"   ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง


"เอาเถอะๆฉันจะพาเธอไปเก็บของ บ้านเธออยู่ไหน"  ฝันไปเหอะ!ว่าฉันจะบอกเขา 


"ฉันไม่บอกมีอะไรไหม"  ฉันตอบเขาไป


"ไม่บอกก็ดี"  เเล้วเขาก็หยิบไอโฟนของเขาขึ้นมาอีกรอบเเล้วกดโทรหาใครบางคน
"นี่ไปเช็คข้อมูลของคนที่ฉันให้ไปหาให้รึยัง..อืม ฉันมีงานใหม่ จับ.." เขายังพูดไม่จบคำ ฉันก็เเทรกขึ้นมาซะก่อน

"london park hotel ถนนxx" ฉันบอกที่อยู่คอนโดของฉันไปอย่างหมดเปลือก ฉันล่ะเชื่อจริงๆว่าเขาจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้น่ะ..


"ฉันยกเลิก เเค่นี้น่ะ" เขาพูดกับคนในโทรศัพท์เเล้วกดวางสายไป  
"น่ารักเเบบนี้สิดีหน่อยเพเนียล" เขาพูดเเล้วหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน ฉันเกลียดรอยยิ้มนี้ที่สุด!


    พอมาถึงคอนโดที่ฉันอยู่ เขาก็เข้าไปที่ลานจอดรถของคอนโดเเล้วหยิบเเว่นกันเเดดสีดำขึ้นมาใส่ ฉันยอมรับว่าเขาดูเท่ห์มากๆน่ะถ้าเขาไม่ใช่คนเเบบนั้น เเล้วเขาก็ลงจากประตูรถฝั่งเขาเดินมาหาฉัน เพราะฉันไม่อยากลงไปเลย ฉันจึงนั่งนิ่งอย่างนั้น


"ลงมาเดี๋ยวนี้" เขาสั่งฉัน ฉันก็ได้เเต่ลงตามที่เขาสั่ง เเล้วฉันก็พาเขาไปที่ประตูทางเข้าตึก ใช้บัตรสเเกนเข้าไป 
"ชั้นอะไร" เขาถามฉัน ฉันไม่อยากจะตอบเลยจริงๆเเต่เมื่อมีครอบครัวเป็นประกันเลยต้อง..


"ชั้น 5" ฉันตอบเขาไปเเบบเนือยๆ เนือยจริงๆ ชนิดเนือยที่ว่าคือไม่อยากสนทนาด้วย


    พอถึงหน้าห้องของฉัน  ฉันจึงไขประตูเข้าไปชนิดที่ไม่อยากไข สีหน้าตอนนี้ของฉันคงไม่ต่างกับคนที่อมทุกข์ไว้ประมาณสิบปีอย่างต่ำเลยล่ะมั้ง


"เก็บของซะฉันให้เวลา 10 นาที"  เขาพูดจบเขาก้เดินมานั่งที่เก้าอี้โซฟาสีขาวตัวโปรดของฉัน พอฉันเห็นดังนั้นฉันจึงเดินเข้าห้องนอนเเล้วปิดประตูไป 



ต่อไปนี้ฉันคงต้องเชื่อเเล้วล่ะ..ว่านรกมันมีจริง!! เเละมันก็ไม่ไกลจากนี้เเล้วจริงๆ

WRITER'S TALK :: มาอัพกันสักทีโน้ะกับเเชปเตอร์ที่ 3 เป็นตอนที่เขียนเเล้วต้องใช้ความคิดสูงว่าจะทำยังไงให้มาดใสๆของไนออลหลุดหายไป55555 เเต่ยังไม่เเรงพอตอนหน้าเเรงเเน่ๆ(เเอบสปอล์ย) เเรงชนิดที่เขียนเเล้วน้ำลายยืด55555555 ไนออลเรื่องนี้เป็นยังไงบ้างติชมกันหน่อยน้าา อ่านเเล้วไม่เม้นท์ไรท์เตอร์ไม่ปลื้มน้าา 
ส่วนวันนี้อยากจะมาบอกว่าใครอยากพักสมองกับเรื่องรุนเเรงบ้าง555555 ไรท์เตอร์ก็มีเรื่องน่ารัก กุ้กกิ้กมาฝาก จิ้ม  เป็นเรื่องเบาสมองมาก ฮ่าๆ ไปดูกันเอาเองใครเป็นพระเอกน่ะ จะไม่บอกว่าอัพเมื่อไหร่ไปเเอดเฟบกันเอาเองน่ะค่ะ

อ่านเเล้วเม้นท์ด้วยน่ะ




อยากอ่าน NC กันยัง???

© Tenpoints!