ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : Never want to take care him...
CHAPTER 2
never want to take care him...
ให้ตายเถอะพระเจ้า! นี่พระเจ้าเล่นตลกกับฉันหรือไงกันนะ...มันน่ากลัวจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยฉันไม่ได้อยากมีเรื่องกับ 'ไนออล ฮอเเรน' ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าฉันต้องเจออะไรต่อไปอีกบ้าง เเต่ฉันมั่นใจมันเป็น 'เรื่องไม่ดี' เเน่ๆที่จะเกิดกับฉันเร็วๆนี้ ฉันบอกให้ตัวเองตื่นจากฝัน..เเต่ก็ไม่ตื่น เพราะใช่! มันเป็นความจริง..
ฉันนั่งในห้องใต้ดินค้างตรงนั้นไม่ไปไหนเพราะรู้สึกเหมือนขาฉันจะเเข็งเเละลุกไม่ขึ้น ฉันจึงนั่งสงบๆสักพัก หรือมันก็เรียกว่าทำใจสักพัก นั่นเเหละ เเละรวบรวมกำลังฮึดสุดท้ายลุกขึ้นไปหยิบกล่องปลั๊กพ่วงตามที่พี่เมสขอให้มาหยิบ ฉันจะหยิบมันได้เร็วกว่านี้ถ้าหากฉันไม่เจอ 'ภาพวิปริต'ตาของฉันซะก่อนน่ะ ทำไมต้องเป็นฉัน..ฉันไม่ได้อยากมาเห็นภาพทุเรศๆเเละอุบาทว์ลูกตาเเบบนั้นสักหน่อยนะ! ฉันยอมเป็นเเฟนคลับที่ตามกรี๊ดพวกเขาห่างๆอย่งไม่รู้อะไรเลยดีกว่ามาเห็น ความลับบางอย่าง น่ะ!
เมื่อฉันหยิบอุปกรณ์เสร็จฉันจึงรีบปิดไฟเเละทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเล้วจึงเดินขึ้นมาที่เวทีอยู่อย่างเงียบๆ ฉันเดินไปหาพี่เมสที่ยืนเตรียมการถ่ายทำอยู่
"เอ่อ..พี่เมสค่ะ ให้วางปลั๊กไว้ไหนคะ" ฉันเอ่ยถามอย่างอ้ำอึ้งๆเพราะยังช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่หายเเต่ฉันก็พยายามทำหน้าให้เรียบนิ่งที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ในตอนนี้
"อ่าว หายไปซะนานเลยพี่กะจะให้คนอื่นหยิบไปเเล้วนะเนี่ย เอ๊ะ!ทำไมหน้าซีดๆล่ะมีอะไรให้พี่ช่วยไหม?" พี่เมสถามฉันอย่างเป็นห่วง เธอเป็นคนใจดีเธอก็เหมือนพี่สาวของฉันดีๆนี่เองคอยดูเเลฉันตลอด เเละที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ได้ก็คงเพราะเธออีกนั่นเเหละ
"ของมันทับๆกันอยู่เลยหายากค่ะ เเล้วอากาศมันหนาวด้วยล่ะมั้งคะไม่มีอะไรค่ะ" ฉันบอกเเละหาเหตุผลให้ดูเหมือนความจริงมากที่สุด เพราะอากาศวันนี้มันก็หนาวอยู่เหมือนกันนะ จึงเป็นจังหวะเหมาะที่ฉันจะใช้เป็นข้ออ้างได้..
"จ้าๆเเต่ปกติพี่ก็ไม่เคยเห็นเธอหน้าซีดเเบบนี้นะเเต่ช่างมันเถอะจ่ะ ไปดูเเลพวกเเขกรับเชิญเราได้เเล้วจ่ะ" พี่เมสบอกฉันทำให้ฉันถึงกับหน้าเสียเพราะเเน่นอน..ฉันยังไม่อยากเจอเขาหรอก..
"ให้ฉันไปดูเเลเเค่พวกเเฟนของ One Direction ได้ไหมคะ?" ฉันถามพี่เมสอย่างขอร้อง เพราะยังไงเอเลเนอร์ก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันเห็น 'เรื่องราว' ฉากรักของเธอกับไนออลไปอยู่นึดนึงเเล้ว ดีกว่าที่จะต้องเจอคนที่กำลังทำให้ชีวิตฉันไม่สงบสุขเป็นไหนๆใช่ไหมล่ะ
"อ่าว..ทำไมล่ะ One Direction มาทั้งทีนานๆจะได้อยู่ใกล้ๆเขาล่ะนะ..ตามใจล่ะกันเพราะเธอก็ไม่เคยขออะไรพี่เลยสักอย่าง เสียดายจังเลยยัยเพลเอ้ยย" พี่เมสเดินมาจับหัวของฉันเบาๆด้วยความเอ็นดู ฉันเลยยิ้มส่งท้ายให้ให้พี่เมสก่อนที่เธอจะเดินออกไป
ฉันเดินมาที่ห้องเตรียมสเเตนด์บายของพวกเเฟนสาวของ One Direction ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าห้องสเเตนด์บายของเธออยู่ที่ไหน เเต่มันก็หาได้ไม่ยากเลยอย่างที่คิดเพราะป้ายหน้าห้องของพวกเธอเพราะป้ายหน้าห้องมีกระดาษเเปะไว้ว่า 'Special Guest' ซึ่งไม่ต้องไปถามใครก็รู้เเล้วว่าห้องนี้ใช่เเน่นอน..เเละฉันจะได้เข้าไปในห้องนั้นง่ายกว่านี้ถ้าไม่มีมือหนามารั้งเเขนฉันไว้ก่อน
"มีอะ.." ฉันกำลังจะเอ่ยปากหันไปถามว่ามีอะไรรึเปล่า เเต่ฉันก็อยากจะเเทรกเเผ่นดินหนีทำไมฉันไม่มาให้มันเร็วกว่านี้ จะได้ไม่ต้องเจอ 'เขา'อีก พอฉันหันไปหาอาการช้อคก็เริ่มกลับมา ขาของฉันเริ่มสั่นไปหมด..เพราะความกลัวนั่นเอง ก่อนหน้านี้ฉันเคยปลื้มเขามากนะ ฉันเป็นเเฟนคลับเขาดีใจจนขาสั่นที่จะได้มาทำงานร่วมกับเขาเเต่นี่อะไร 'กลัวจนขาสั่น' งั้นหรอ..
"เจอกันอีกเเล้วนะคนสวย :)" ถ้าเป็นพวกเเฟนคลับที่รักเขามากๆได้มาฟังประโยคนี้ที่เขาพูด ฉันมั่นใจว่าต้องมีสักคนเเหละที่ต้องดีใจจนเเทบจะสลบล่ะนะ เเต่ฉันหรอ..สาบานได้เลยต่อไปนี้ฉันจะไม่พูดคำว่าชอบหรือปลื้มเขาอีก
"ปล่อยเเขนฉันนะ ฉันจะทำงานเเล้ว" ฉันบอกเขาไปเเบบไม่อยากจะเสวนากับคนชั่วๆอย่างนี้หรอก ฉันพยายามสะบัดเเขนออกจากมือหนาๆอุ่นๆของเขาออกไปเเต่เรี่ยวเเรงทั้งตัวของฉันยังคงสู้เเรงของมือข้างเดียวของเขาไม่ได้เลยล่ะมั้ง
"งานเหรอ..หืมม.." สายตาของเขาหยุดมาจ้องอยู่ที่บัตรประจำตัวที่คล้องคอของฉันอยู่
"เด็กฝึกงานหรอเนี่ย..หน้าที่ดูเเลเเขกนักเเสดงด้วยนี่ ฉันก็เป็นเเขกน่ะทำไมไม่ดูเเลฉันล่ะ? เดินมาที่ห้องนี้ทำไม" โชคดีนะที่มันเป็นเเค่บัตรโชว์อำนาจที่สตูดิโอเเละหน้าที่ไม่มีชื่อโผล่มา บัตรที่เเสดงชื่อจะอยู่ในกระเป๋าของฉัน ถือว่าโชคดีที่ฉันไม่ได้เอามาคล้องคอด้วย..
"นายจะมายุ่งอะไรด้วย ห้องนี้ก็เป็นห้องของเเขกรับเชิญเหมือนกันฉันก็สามารถดูเเลได้ ห้องของนายอยู่ทางด้านโน้นมีสาวๆสไตล์ลิชเข้าไปดูเเลตั้งเยอะเเยะเเถมยังเป็นมืออาชีพด้วย ฉันเป็นเเค่เด็กฝึกงานก็ควรได้รับงานเล็กๆน่ะค่ะ ขอตัวด้วยค่ะ!" ฉันพูดรัวออกไปหวังเเค่เพียงว่าให้เขาปล่อยเเขนฉันไป เเต่ดูเหมือนยิ่งขอจะยิ่งไม่ได้ผล เขาออกเเรงบีบเเขนของฉันเเรงขึ้นเเต่มันก็ไม่ได้เจ็บมากหรอก..
"เเล้วถ้าฉันบอกว่าให้เธอไปดูเเลฉันล่ะ" ฉันอยากจะวิ่งออกไปจากเขาให้ไกลที่สุดเลยล่ะตอนนี้ เหอะ! นัยน์ตาสีฟ้าครามสดใส ดวงตาคู่ที่ฉันเคยหลงไหลมองฉันด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์เเละไม่วางตา "เธอจะไปไหม หืม?" เขาพูดจบประโยคเขาก็เอาใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันมากขึ้น ทำให้สัมผัสไอร้อนที่ออกมาจากจมูกของเขาได้
"นี่นาย!อย่ามาบงการเเถวนี้นะ! ออกไปจากตัวฉันซะ" พอฉันพูดจบฉันก็ผลักเขาออกไปเเต่เขาก็ยอมออกห่างจากฉันไปนิดหน่อย "ฉันจะไม่....!!" ฉันยังพูดไม่จบก็มีซูซี่เพื่อนสาวร่วมงานเดินมากับพี่เมสซะก่อน ฉันเลยยังไม่ได้ด่าเขาเต็มปากเต็มคำ
"อ้าว! เพลทำไมไม่ไปดูเเลเเขกล่ะ เเล้วคุณเอ่อ..ไนออล >///< " พี่เมส!!โธ่ที่เเท้พี่เมสก็ชอบไนออลนี่เอง เฮอะ!รู้ท่าเเท้จริงเเล้วจะหนาว คอยดูเถอะค่ะ! "มีอะไรกันรึเปล่าคะ" พี่เมสถามต่อจากที่เธอพูดกระตุกกระตักจากประโยคเเรก
"พี่.." ฉันยังพูดไม่จบเสียงของเขาก็เเทรกขึ้นมาก่อน
"พอดีว่าผมยังไม่มีคนดูเเลน่ะครับ เลยเดินออกมาเเล้วมาเจอน้องคนนี้เข้าเเล้วเห็นบัตรผู้ดูเเลที่คล้องคอเธออยู่เลยจะเรียกให้ไปช่วยน่ะครับ ^^" เจ้าเล่ห์! ผู้ชายบ้าอะไรมารยาเก่งเป็นบ้าเลย นี่ถ้าเขาไปเล่นละครนะ คงได้รางวัลมานอนหนุนตักเต็มบ้านเลยมั้ง!
"อ่าวเพล ไนออลเขาให้ไปช่วยเเล้วทำไมไม่ไปล่ะ ปล่อยให้เเขกมาเดินหาเเบบนี้ได้ไง" พี่เมสดุฉันอย่างเขินๆไนออลไปด้วย "อ้อเเล้วไม่ต้องเรียกยัยเพลว่าน้องนะคะ อายุก็เท่ากัน ใช่มั้ยจ๊ะเพเนียล ^^;" ประโยคหลังเธอก็พูดกับไนออล โธ่เอ๊ยย!พี่เมสไม่น่าบอกชื่อฉันเลย
"เเต่ว่าก็มีคนดูเเลเข้าไปตั้งเยอะเเล้วนี่ค่ะ ฉันจะเข้าไปทำไม" ฉันเเกล้งปฎิเสธโดยใช้เหตุผลไป เเต่ให้ตายสิ! มันใช้ไม่ได้ผลหรอก..คนอย่างไนออล ฮอเเรน มีข้ออ้างตั้งมากมาย
"ก็มีคนเข้าไป 4 คนเองนี่ครับเเล้วไอ้ 4 คนนั้นมันก็ยึดผู้ดูเเลหมดเลยผมก็เลยไม่มีใครดูเเลเลยครับ เลยต้องออกมาถาม" เห็นไหมล่ะ!ฉันเคยเดาผิดรึไง..เเละใช่! พี่เมสกับซูซี่ก็เชื่ออีก
"เพเนียลเธอได้ยินเขาพูดอย่างนั้นก็ไปสิ" ซูซี่ก็ยังส่งเสริมให้ฉันไปกับเขาอีกต่างหาก..ทำไมวันนี้พระเจ้าค่อยจะเข้าข้างฉันเลยนะ ไม่สิ ไม่เข้าข้างเลยก็ว่าได้
"ครับ..เดี๋ยวผมพา 'เพเนียล' ไปเองครับ" พอได้ยินดังนั้นทั้งซูซี่เเละพี่เมสก็เดินออกไป ดูเหมือนเขาจะย้ำชื่อฉันมากเหลือเกินนะ
"นาย..!!" ฉันกำลังจะชี้หน้าด่าเขา เเต่เขาก็เเทรกอีก
"มีมารยาทหน่อยสิครับเด็กฝึกงาน :)" เฮอะ!เด็กฝึกงานงั้นหรอ..ฉันยอมเป็นเด็กฝึกงานที่ไม่ค่อยจะได้ช่วยเทกเเคร์เเขกรับเชิญ ดีกว่ามาเจอเเขกรับเชิญชั่วๆเเบบเขา พอพูดจบเขาก็กระชากเเขนฉันให้เดินตามเขาไป
"ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้!" เอ๊ะ!เเต่ที่ที่เขาเดินมามันไม่ใช่ห้องสเเตนด์บายนักเเสดงนี่ มันเป็นห้องว่างๆที่ไม่มีใครอยู่..เอาไว้ใช้สำหรับซ้อมบทเงียบๆตอนเดียวเท่านั้น ฉันพยายามจิกมือของเขาจนมือหนาของเขาห้อเลือดเเต่เขาก็ไม่มีวี่เเววว่าจะเจ็บสักนิด ก็คนอย่างเขามัน'หนังเหนียว' นี่นา.. "นายพาฉันมาที่ห้องนี้ทำไม? ห้องของนายก็อยู่โน่น" ฉันถามเขา
"พอดีว่ามีบางอย่างอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ :)" ยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาเริ่มโผล่มาบนใบหน้าให้ฉันได้เห็นมันอีกรอบ..
"มีอะไรรีบๆฉันจะได้ทำงานนี้ให้มันจบๆซะที" ฉันบอกเขาไปในขณะที่เขายังจับเเขนฉันอยู่
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ..ถึงงานนี้จะจบไปเเต่เธอกับฉันต้องเจอกันอีกนานเเน่ จำไม่ได้เหรอฉันบอกไปว่าอะไร.." เขามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อีกครั้ง.. "งั้นจะช่วยทวนความจำให้น่ะ..เธอต้องมาเป็นของฉัน! จำไว้นะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ใครบอกว่าจะเป็นของนาย คนชั่วๆเเบบนายน่ะใครเขาจะอยากอยู่ด้วย เที่ยวเเย่งเเฟนคนอื่น" ดูเหมือนประโยคที่ฉันพูดจะเเทงใจดำเขาไปนิดนึงถึงขั้นมากเลยล่ะมั้ง
"เธอยังไม่รู้หรอกว่าชั่วของฉันมันเป็นเเบบไหน..งั้นจะลองเทสเธอเป็นคนเเรกเลยดีกว่า" พูดจูบเขาก็เริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเละเริ่มเอาจมูกโด่งๆของเขามาซุกไซร้ที่ซอกคอนุ่มของฉัน
"ปล่อยนะไอ้บ้า!" ฉันพยายามผลักเขาเเต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุให้เขาทำร้ายฉันมากขึ้น เขาประกบปากลงบนริมฝีปากของฉัน ลิ้นของเขาพยายามจะขอสำรวจในโพรงปากฉัน เเต่ทว่าฉันไม่อนุญาติฉันพยายามเอาหน้าหลีกหนีเขา เเต่มันไม่สำเร็จเมื่อมือหนาๆยื่นมาประคองใบหน้าของฉัน ริมฝีปากของเขาบดขยี้ริมฝีปากฉันด้วยความรุนเเรงเเละป่าเถื่อน ถ้าฉันตายได้ก็คงตายด้วยมือของเขานี่เเหละ ไนออลไม่ยอมผละริมฝีปากออกจนฉันเเทบจะหายใจไม่ออก "ไอ้อั่วว อื้ออ" ฉันด่าเค้าในปาก เเละฉันก็หายใจไม่ทันในเวลาเดียวกันด้วย ฉันกัดริมฝีปากของเขาไปเเรงๆหนึ่งที จนได้กลิ่นคาวเลือดออกมา
"นี่เเค่ทดลองเองน่ะ เธอต้องเจอเยอะกว่านี้เเน่ๆ อ้อ!อย่คิดเเม้เเต่เอาคลิปฉันไม่เเฉน่ะ ถ้าหากขัดขืนฉันไม่รับรองว่าเธอจะอยู่ร่วมโลกกับพวกเเฟนคลับฉันได้รึเปล่า ฮึๆ" เขาหัวเราะในลำคอ เขาน่ากลัวชะมัด! ผู้ชายคนนี้ทำได้มากกว่าคุณคิด!
"เดินตามฉันมาที่ห้องอย่างเงียบๆน่ะ ถ้าไม่อยากเจอเเบบเมื่อกี้อีกน่ะ..ที่รัก" บอกตรงๆฉันไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับผู้ชายคนนี้เเล้วล่ะสิ..
ณ. ห้องสเเตนด์บายของ one direction
เเละฉันก็ยอมทำตามคำสั่งเขา..เหอะ!เพเนียลคนนี้ดูน่าสมเพศเนอะ! เพราะความกลัว..กลัวเขา..ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยเนอะบางที
เมื่อมาถึงที่ห้องฉันก็เข้าใจดีว่าการดูเเลมันเป็นยังไงก็คงต้องทารองพื้น หยิบนู้นหยิบนี่ให้เขาส่วนมากก็เเค่นี้เเหละ ไม่มีอะไรมากเเต่งานมันหนักตรงที่ถูกเรียกใช้ไม่หยุดเนี่ยสิ..งานกองถ่ายก็น่าเบื่อตรงนี้ ไนออลไปนั่งตรงห้องประจำของเขาเเละลากเก้าอี้ให้ฉันนั่งด้วย ถ้าไม่รู้เรื่องของเขาซะก่อนเขาจะเป็นผู้ชายที่ฉันปลาบปลื้มมาก เเต่มันไม่ใช่! เพราะฉันรู้ความจริงเเล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าสมาชิกคนอื่นๆในวงไปไหนเพราะว่าเขาเเยกห้องมาน่ะสิ ไนออลเป็นคนเดียวที่ขอเเยกห้องฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เเต่มั่นใจว่าคงเอามาใช้สวีทกับเอเลเนอร์..เเต่ห้องมันดูโล่งโจ้งไปมั้ง เขาถึงเลือกไปที่..ที่นั่น..ห้องเก็บของใต้ดิน..
"จัดการตามหน้าที่ของเธอซะ รู้หน้าที่ว่าต้องทำอะไรเเล้วนี่" ฉันไม่ตอบเพราะฉันกลัวว่าถ้าตอบไปอาจจะโดนเขาทำร้ายก็ได้จริงเงียบ.. ฉันหยิบกระปุกรองพื้นมาทาหน้าของเขา พอยิ่งอยู่ใกล้ๆหน้าเขาเนียนใสมาก เเก้มสีแดงระเรื่อ..ฉันยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่พอเวลาอยู่ใกล้ๆคนนั้นต้องหลงรักเขาเเน่ๆ
"เธอเป็นคนเอเชียหรอ" ฉันทารองพื้นจนไม่ได้สนใจว่าเขากำลังมองหน้าของฉันอยู่ เเละเราก็สบตากันโดยบังเอิญ
"...." ฉันก็เงียบไม่ได้ตอบเพราะก็ไม่ได้อยากคุยกับเขาสักเท่าไหร่นัก ฉันก็ได้เเต่ทารองพื้นให้เรียบที่สุดตามหน้าที่ของฉัน
"ฉันถามเธออยู่นะ" คนเจ้าเล่ห์ถามขึ้นอีกครั้ง
"อือ" ฉันตอบไปสั้นๆเเละทารองพื้นจนเสร็จ..ฉันคิดว่าเขาก็คงรู้เเหละว่าฉันก็ไม่อยากเสวนาพาเพลินกับคนเเบบเขาสักเท่าไหร่ "นายจะเอาอะไรอีกไหม?" ฉันถาม
"ไม่ล่ะ" เขาตอบพร้อมทำสีหน้านิ่งๆ
"ถ้านายไม่เอาฉันจะไปทำงานต่อเเล้ว" ฉันกำลังเดินออกไปเขาก็ลุกขึ้นมาก่อน
"เดี๋ยว.. ฉันมีข้อเสนอมาใหม่" ฉันให้ไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ "มาอยู่กับฉันไหมเเล้วฉันอาจจะลดความโหดร้ายลงสักนิดก็ได้นะ ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ" หึ!เขาเป็นผู้ชายที่เลวมากจริงๆ เลวไม่เว้นเเม้เเต่ 1 วินาทีที่หายใจเข้าไปเลย! "ขอเเค่เธอมาอยู่กับฉัน มันเเล้วเเต่เธอ..ถ้าเธอปฏิเสธคงรู้นะว่าจะโดนอะไรบ้างไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ครอบครัวของเธอเลยนะ... เลือกดูสิสาวน้อย"
คำถามนั้นอยากจะทำให้ฉันปล่อยโฮออกมาทันที ชีวิตของฉัน!..
"ฉันทำได้จริงนะ ไม่ใช่เเค่ขู่ฉันทำเเน่เเละจะทำเดี๋ยวนี้!ตอบมา" มันก็เหมือนกับการบังคับกันอยู่ดีนั่นเเหละ.. เขารู้..ว่าฉันต้องเอาครอบครัวมาก่อน
"ก็ได้..ฉันจะยอมเป็นของนาย จำไว้! นายมันใจร้าย..ถึงร่างกายฉันเป็นของนาย เเต่หัวใจฉันจะไม่เป็นของนายเด็ดขาด! " ฉันบอกเขาอย่างไร้ทางเลือก..
"เตรียมเก็บกระเป๋าไปอยู่กับฉันได้เลยนะที่รัก อย่าปากดีนักนะเเล้วเธอจะเป็นของฉันอย่างเต็มตัวเเน่" เขาบอกเเล้วเหยียดยิ้มชั่วร้ายอีกครั้ง
"สารเลว!" ฉันบอกเเล้วเดินออกไปจากห้องมหานรกนั่น ฉันอยากจะหนีให้ไกลสุดโลกเลยก็ว่าได้..อยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด..เเต่หนีไปไหนก็คงไม่รอด..ถ้าฉันหนีไปเขาคงมาเอาเรื่องครอบครัวของฉันที่เมืองไทยเเน่ๆ ถ้าคุณได้มาเป็นฉันคุณจะรู้เลยว่า..คนอย่างเขามันทำได้ทุกๆอย่างจริงๆ!
WRITER'S TALK :: มาเเล้วกับบทที่ 2 นะคะ บทนี้ยาวหน่อยน้าาาเนื้อหาเยอะอยู่ เดียพิมพ์บทนี้เเล้วมันมันส์มือจริงๆเลย 555555555 ตอนหน้าร้อนเเละเเรงกว่านี้น่ะ ย้ำๆ**เม้นท์กันด้วยน่ะค่ะ อย่าเป็นนักอ่านเงาล่ะ..
ps. ตอนหน้าเฮียลูอาจจะเเอบโผล่มาให้กรี๊ดนิดนุงง คนที่รอเฮียอยู่เฮียมาออกโรงเเล้ว!!!
- เม้นท์สักนิดให้คนเเต่งหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้เดียหน่อยเด้ออ
ฉันนั่งในห้องใต้ดินค้างตรงนั้นไม่ไปไหนเพราะรู้สึกเหมือนขาฉันจะเเข็งเเละลุกไม่ขึ้น ฉันจึงนั่งสงบๆสักพัก หรือมันก็เรียกว่าทำใจสักพัก นั่นเเหละ เเละรวบรวมกำลังฮึดสุดท้ายลุกขึ้นไปหยิบกล่องปลั๊กพ่วงตามที่พี่เมสขอให้มาหยิบ ฉันจะหยิบมันได้เร็วกว่านี้ถ้าหากฉันไม่เจอ 'ภาพวิปริต'ตาของฉันซะก่อนน่ะ ทำไมต้องเป็นฉัน..ฉันไม่ได้อยากมาเห็นภาพทุเรศๆเเละอุบาทว์ลูกตาเเบบนั้นสักหน่อยนะ! ฉันยอมเป็นเเฟนคลับที่ตามกรี๊ดพวกเขาห่างๆอย่งไม่รู้อะไรเลยดีกว่ามาเห็น ความลับบางอย่าง น่ะ!
เมื่อฉันหยิบอุปกรณ์เสร็จฉันจึงรีบปิดไฟเเละทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเล้วจึงเดินขึ้นมาที่เวทีอยู่อย่างเงียบๆ ฉันเดินไปหาพี่เมสที่ยืนเตรียมการถ่ายทำอยู่
"เอ่อ..พี่เมสค่ะ ให้วางปลั๊กไว้ไหนคะ" ฉันเอ่ยถามอย่างอ้ำอึ้งๆเพราะยังช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่หายเเต่ฉันก็พยายามทำหน้าให้เรียบนิ่งที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ในตอนนี้
"อ่าว หายไปซะนานเลยพี่กะจะให้คนอื่นหยิบไปเเล้วนะเนี่ย เอ๊ะ!ทำไมหน้าซีดๆล่ะมีอะไรให้พี่ช่วยไหม?" พี่เมสถามฉันอย่างเป็นห่วง เธอเป็นคนใจดีเธอก็เหมือนพี่สาวของฉันดีๆนี่เองคอยดูเเลฉันตลอด เเละที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ได้ก็คงเพราะเธออีกนั่นเเหละ
"ของมันทับๆกันอยู่เลยหายากค่ะ เเล้วอากาศมันหนาวด้วยล่ะมั้งคะไม่มีอะไรค่ะ" ฉันบอกเเละหาเหตุผลให้ดูเหมือนความจริงมากที่สุด เพราะอากาศวันนี้มันก็หนาวอยู่เหมือนกันนะ จึงเป็นจังหวะเหมาะที่ฉันจะใช้เป็นข้ออ้างได้..
"จ้าๆเเต่ปกติพี่ก็ไม่เคยเห็นเธอหน้าซีดเเบบนี้นะเเต่ช่างมันเถอะจ่ะ ไปดูเเลพวกเเขกรับเชิญเราได้เเล้วจ่ะ" พี่เมสบอกฉันทำให้ฉันถึงกับหน้าเสียเพราะเเน่นอน..ฉันยังไม่อยากเจอเขาหรอก..
"ให้ฉันไปดูเเลเเค่พวกเเฟนของ One Direction ได้ไหมคะ?" ฉันถามพี่เมสอย่างขอร้อง เพราะยังไงเอเลเนอร์ก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันเห็น 'เรื่องราว' ฉากรักของเธอกับไนออลไปอยู่นึดนึงเเล้ว ดีกว่าที่จะต้องเจอคนที่กำลังทำให้ชีวิตฉันไม่สงบสุขเป็นไหนๆใช่ไหมล่ะ
"อ่าว..ทำไมล่ะ One Direction มาทั้งทีนานๆจะได้อยู่ใกล้ๆเขาล่ะนะ..ตามใจล่ะกันเพราะเธอก็ไม่เคยขออะไรพี่เลยสักอย่าง เสียดายจังเลยยัยเพลเอ้ยย" พี่เมสเดินมาจับหัวของฉันเบาๆด้วยความเอ็นดู ฉันเลยยิ้มส่งท้ายให้ให้พี่เมสก่อนที่เธอจะเดินออกไป
ฉันเดินมาที่ห้องเตรียมสเเตนด์บายของพวกเเฟนสาวของ One Direction ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าห้องสเเตนด์บายของเธออยู่ที่ไหน เเต่มันก็หาได้ไม่ยากเลยอย่างที่คิดเพราะป้ายหน้าห้องของพวกเธอเพราะป้ายหน้าห้องมีกระดาษเเปะไว้ว่า 'Special Guest' ซึ่งไม่ต้องไปถามใครก็รู้เเล้วว่าห้องนี้ใช่เเน่นอน..เเละฉันจะได้เข้าไปในห้องนั้นง่ายกว่านี้ถ้าไม่มีมือหนามารั้งเเขนฉันไว้ก่อน
"มีอะ.." ฉันกำลังจะเอ่ยปากหันไปถามว่ามีอะไรรึเปล่า เเต่ฉันก็อยากจะเเทรกเเผ่นดินหนีทำไมฉันไม่มาให้มันเร็วกว่านี้ จะได้ไม่ต้องเจอ 'เขา'อีก พอฉันหันไปหาอาการช้อคก็เริ่มกลับมา ขาของฉันเริ่มสั่นไปหมด..เพราะความกลัวนั่นเอง ก่อนหน้านี้ฉันเคยปลื้มเขามากนะ ฉันเป็นเเฟนคลับเขาดีใจจนขาสั่นที่จะได้มาทำงานร่วมกับเขาเเต่นี่อะไร 'กลัวจนขาสั่น' งั้นหรอ..
"เจอกันอีกเเล้วนะคนสวย :)" ถ้าเป็นพวกเเฟนคลับที่รักเขามากๆได้มาฟังประโยคนี้ที่เขาพูด ฉันมั่นใจว่าต้องมีสักคนเเหละที่ต้องดีใจจนเเทบจะสลบล่ะนะ เเต่ฉันหรอ..สาบานได้เลยต่อไปนี้ฉันจะไม่พูดคำว่าชอบหรือปลื้มเขาอีก
"ปล่อยเเขนฉันนะ ฉันจะทำงานเเล้ว" ฉันบอกเขาไปเเบบไม่อยากจะเสวนากับคนชั่วๆอย่างนี้หรอก ฉันพยายามสะบัดเเขนออกจากมือหนาๆอุ่นๆของเขาออกไปเเต่เรี่ยวเเรงทั้งตัวของฉันยังคงสู้เเรงของมือข้างเดียวของเขาไม่ได้เลยล่ะมั้ง
"งานเหรอ..หืมม.." สายตาของเขาหยุดมาจ้องอยู่ที่บัตรประจำตัวที่คล้องคอของฉันอยู่
"เด็กฝึกงานหรอเนี่ย..หน้าที่ดูเเลเเขกนักเเสดงด้วยนี่ ฉันก็เป็นเเขกน่ะทำไมไม่ดูเเลฉันล่ะ? เดินมาที่ห้องนี้ทำไม" โชคดีนะที่มันเป็นเเค่บัตรโชว์อำนาจที่สตูดิโอเเละหน้าที่ไม่มีชื่อโผล่มา บัตรที่เเสดงชื่อจะอยู่ในกระเป๋าของฉัน ถือว่าโชคดีที่ฉันไม่ได้เอามาคล้องคอด้วย..
"นายจะมายุ่งอะไรด้วย ห้องนี้ก็เป็นห้องของเเขกรับเชิญเหมือนกันฉันก็สามารถดูเเลได้ ห้องของนายอยู่ทางด้านโน้นมีสาวๆสไตล์ลิชเข้าไปดูเเลตั้งเยอะเเยะเเถมยังเป็นมืออาชีพด้วย ฉันเป็นเเค่เด็กฝึกงานก็ควรได้รับงานเล็กๆน่ะค่ะ ขอตัวด้วยค่ะ!" ฉันพูดรัวออกไปหวังเเค่เพียงว่าให้เขาปล่อยเเขนฉันไป เเต่ดูเหมือนยิ่งขอจะยิ่งไม่ได้ผล เขาออกเเรงบีบเเขนของฉันเเรงขึ้นเเต่มันก็ไม่ได้เจ็บมากหรอก..
"เเล้วถ้าฉันบอกว่าให้เธอไปดูเเลฉันล่ะ" ฉันอยากจะวิ่งออกไปจากเขาให้ไกลที่สุดเลยล่ะตอนนี้ เหอะ! นัยน์ตาสีฟ้าครามสดใส ดวงตาคู่ที่ฉันเคยหลงไหลมองฉันด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์เเละไม่วางตา "เธอจะไปไหม หืม?" เขาพูดจบประโยคเขาก็เอาใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันมากขึ้น ทำให้สัมผัสไอร้อนที่ออกมาจากจมูกของเขาได้
"นี่นาย!อย่ามาบงการเเถวนี้นะ! ออกไปจากตัวฉันซะ" พอฉันพูดจบฉันก็ผลักเขาออกไปเเต่เขาก็ยอมออกห่างจากฉันไปนิดหน่อย "ฉันจะไม่....!!" ฉันยังพูดไม่จบก็มีซูซี่เพื่อนสาวร่วมงานเดินมากับพี่เมสซะก่อน ฉันเลยยังไม่ได้ด่าเขาเต็มปากเต็มคำ
"อ้าว! เพลทำไมไม่ไปดูเเลเเขกล่ะ เเล้วคุณเอ่อ..ไนออล >///< " พี่เมส!!โธ่ที่เเท้พี่เมสก็ชอบไนออลนี่เอง เฮอะ!รู้ท่าเเท้จริงเเล้วจะหนาว คอยดูเถอะค่ะ! "มีอะไรกันรึเปล่าคะ" พี่เมสถามต่อจากที่เธอพูดกระตุกกระตักจากประโยคเเรก
"พี่.." ฉันยังพูดไม่จบเสียงของเขาก็เเทรกขึ้นมาก่อน
"พอดีว่าผมยังไม่มีคนดูเเลน่ะครับ เลยเดินออกมาเเล้วมาเจอน้องคนนี้เข้าเเล้วเห็นบัตรผู้ดูเเลที่คล้องคอเธออยู่เลยจะเรียกให้ไปช่วยน่ะครับ ^^" เจ้าเล่ห์! ผู้ชายบ้าอะไรมารยาเก่งเป็นบ้าเลย นี่ถ้าเขาไปเล่นละครนะ คงได้รางวัลมานอนหนุนตักเต็มบ้านเลยมั้ง!
"อ่าวเพล ไนออลเขาให้ไปช่วยเเล้วทำไมไม่ไปล่ะ ปล่อยให้เเขกมาเดินหาเเบบนี้ได้ไง" พี่เมสดุฉันอย่างเขินๆไนออลไปด้วย "อ้อเเล้วไม่ต้องเรียกยัยเพลว่าน้องนะคะ อายุก็เท่ากัน ใช่มั้ยจ๊ะเพเนียล ^^;" ประโยคหลังเธอก็พูดกับไนออล โธ่เอ๊ยย!พี่เมสไม่น่าบอกชื่อฉันเลย
"เเต่ว่าก็มีคนดูเเลเข้าไปตั้งเยอะเเล้วนี่ค่ะ ฉันจะเข้าไปทำไม" ฉันเเกล้งปฎิเสธโดยใช้เหตุผลไป เเต่ให้ตายสิ! มันใช้ไม่ได้ผลหรอก..คนอย่างไนออล ฮอเเรน มีข้ออ้างตั้งมากมาย
"ก็มีคนเข้าไป 4 คนเองนี่ครับเเล้วไอ้ 4 คนนั้นมันก็ยึดผู้ดูเเลหมดเลยผมก็เลยไม่มีใครดูเเลเลยครับ เลยต้องออกมาถาม" เห็นไหมล่ะ!ฉันเคยเดาผิดรึไง..เเละใช่! พี่เมสกับซูซี่ก็เชื่ออีก
"เพเนียลเธอได้ยินเขาพูดอย่างนั้นก็ไปสิ" ซูซี่ก็ยังส่งเสริมให้ฉันไปกับเขาอีกต่างหาก..ทำไมวันนี้พระเจ้าค่อยจะเข้าข้างฉันเลยนะ ไม่สิ ไม่เข้าข้างเลยก็ว่าได้
"ครับ..เดี๋ยวผมพา 'เพเนียล' ไปเองครับ" พอได้ยินดังนั้นทั้งซูซี่เเละพี่เมสก็เดินออกไป ดูเหมือนเขาจะย้ำชื่อฉันมากเหลือเกินนะ
"นาย..!!" ฉันกำลังจะชี้หน้าด่าเขา เเต่เขาก็เเทรกอีก
"มีมารยาทหน่อยสิครับเด็กฝึกงาน :)" เฮอะ!เด็กฝึกงานงั้นหรอ..ฉันยอมเป็นเด็กฝึกงานที่ไม่ค่อยจะได้ช่วยเทกเเคร์เเขกรับเชิญ ดีกว่ามาเจอเเขกรับเชิญชั่วๆเเบบเขา พอพูดจบเขาก็กระชากเเขนฉันให้เดินตามเขาไป
"ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้!" เอ๊ะ!เเต่ที่ที่เขาเดินมามันไม่ใช่ห้องสเเตนด์บายนักเเสดงนี่ มันเป็นห้องว่างๆที่ไม่มีใครอยู่..เอาไว้ใช้สำหรับซ้อมบทเงียบๆตอนเดียวเท่านั้น ฉันพยายามจิกมือของเขาจนมือหนาของเขาห้อเลือดเเต่เขาก็ไม่มีวี่เเววว่าจะเจ็บสักนิด ก็คนอย่างเขามัน'หนังเหนียว' นี่นา.. "นายพาฉันมาที่ห้องนี้ทำไม? ห้องของนายก็อยู่โน่น" ฉันถามเขา
"พอดีว่ามีบางอย่างอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ :)" ยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาเริ่มโผล่มาบนใบหน้าให้ฉันได้เห็นมันอีกรอบ..
"มีอะไรรีบๆฉันจะได้ทำงานนี้ให้มันจบๆซะที" ฉันบอกเขาไปในขณะที่เขายังจับเเขนฉันอยู่
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ..ถึงงานนี้จะจบไปเเต่เธอกับฉันต้องเจอกันอีกนานเเน่ จำไม่ได้เหรอฉันบอกไปว่าอะไร.." เขามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อีกครั้ง.. "งั้นจะช่วยทวนความจำให้น่ะ..เธอต้องมาเป็นของฉัน! จำไว้นะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ใครบอกว่าจะเป็นของนาย คนชั่วๆเเบบนายน่ะใครเขาจะอยากอยู่ด้วย เที่ยวเเย่งเเฟนคนอื่น" ดูเหมือนประโยคที่ฉันพูดจะเเทงใจดำเขาไปนิดนึงถึงขั้นมากเลยล่ะมั้ง
"เธอยังไม่รู้หรอกว่าชั่วของฉันมันเป็นเเบบไหน..งั้นจะลองเทสเธอเป็นคนเเรกเลยดีกว่า" พูดจูบเขาก็เริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเละเริ่มเอาจมูกโด่งๆของเขามาซุกไซร้ที่ซอกคอนุ่มของฉัน
"ปล่อยนะไอ้บ้า!" ฉันพยายามผลักเขาเเต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุให้เขาทำร้ายฉันมากขึ้น เขาประกบปากลงบนริมฝีปากของฉัน ลิ้นของเขาพยายามจะขอสำรวจในโพรงปากฉัน เเต่ทว่าฉันไม่อนุญาติฉันพยายามเอาหน้าหลีกหนีเขา เเต่มันไม่สำเร็จเมื่อมือหนาๆยื่นมาประคองใบหน้าของฉัน ริมฝีปากของเขาบดขยี้ริมฝีปากฉันด้วยความรุนเเรงเเละป่าเถื่อน ถ้าฉันตายได้ก็คงตายด้วยมือของเขานี่เเหละ ไนออลไม่ยอมผละริมฝีปากออกจนฉันเเทบจะหายใจไม่ออก "ไอ้อั่วว อื้ออ" ฉันด่าเค้าในปาก เเละฉันก็หายใจไม่ทันในเวลาเดียวกันด้วย ฉันกัดริมฝีปากของเขาไปเเรงๆหนึ่งที จนได้กลิ่นคาวเลือดออกมา
"นี่เเค่ทดลองเองน่ะ เธอต้องเจอเยอะกว่านี้เเน่ๆ อ้อ!อย่คิดเเม้เเต่เอาคลิปฉันไม่เเฉน่ะ ถ้าหากขัดขืนฉันไม่รับรองว่าเธอจะอยู่ร่วมโลกกับพวกเเฟนคลับฉันได้รึเปล่า ฮึๆ" เขาหัวเราะในลำคอ เขาน่ากลัวชะมัด! ผู้ชายคนนี้ทำได้มากกว่าคุณคิด!
"เดินตามฉันมาที่ห้องอย่างเงียบๆน่ะ ถ้าไม่อยากเจอเเบบเมื่อกี้อีกน่ะ..ที่รัก" บอกตรงๆฉันไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับผู้ชายคนนี้เเล้วล่ะสิ..
ณ. ห้องสเเตนด์บายของ one direction
เเละฉันก็ยอมทำตามคำสั่งเขา..เหอะ!เพเนียลคนนี้ดูน่าสมเพศเนอะ! เพราะความกลัว..กลัวเขา..ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยเนอะบางที
เมื่อมาถึงที่ห้องฉันก็เข้าใจดีว่าการดูเเลมันเป็นยังไงก็คงต้องทารองพื้น หยิบนู้นหยิบนี่ให้เขาส่วนมากก็เเค่นี้เเหละ ไม่มีอะไรมากเเต่งานมันหนักตรงที่ถูกเรียกใช้ไม่หยุดเนี่ยสิ..งานกองถ่ายก็น่าเบื่อตรงนี้ ไนออลไปนั่งตรงห้องประจำของเขาเเละลากเก้าอี้ให้ฉันนั่งด้วย ถ้าไม่รู้เรื่องของเขาซะก่อนเขาจะเป็นผู้ชายที่ฉันปลาบปลื้มมาก เเต่มันไม่ใช่! เพราะฉันรู้ความจริงเเล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าสมาชิกคนอื่นๆในวงไปไหนเพราะว่าเขาเเยกห้องมาน่ะสิ ไนออลเป็นคนเดียวที่ขอเเยกห้องฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เเต่มั่นใจว่าคงเอามาใช้สวีทกับเอเลเนอร์..เเต่ห้องมันดูโล่งโจ้งไปมั้ง เขาถึงเลือกไปที่..ที่นั่น..ห้องเก็บของใต้ดิน..
"จัดการตามหน้าที่ของเธอซะ รู้หน้าที่ว่าต้องทำอะไรเเล้วนี่" ฉันไม่ตอบเพราะฉันกลัวว่าถ้าตอบไปอาจจะโดนเขาทำร้ายก็ได้จริงเงียบ.. ฉันหยิบกระปุกรองพื้นมาทาหน้าของเขา พอยิ่งอยู่ใกล้ๆหน้าเขาเนียนใสมาก เเก้มสีแดงระเรื่อ..ฉันยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่พอเวลาอยู่ใกล้ๆคนนั้นต้องหลงรักเขาเเน่ๆ
"เธอเป็นคนเอเชียหรอ" ฉันทารองพื้นจนไม่ได้สนใจว่าเขากำลังมองหน้าของฉันอยู่ เเละเราก็สบตากันโดยบังเอิญ
"...." ฉันก็เงียบไม่ได้ตอบเพราะก็ไม่ได้อยากคุยกับเขาสักเท่าไหร่นัก ฉันก็ได้เเต่ทารองพื้นให้เรียบที่สุดตามหน้าที่ของฉัน
"ฉันถามเธออยู่นะ" คนเจ้าเล่ห์ถามขึ้นอีกครั้ง
"อือ" ฉันตอบไปสั้นๆเเละทารองพื้นจนเสร็จ..ฉันคิดว่าเขาก็คงรู้เเหละว่าฉันก็ไม่อยากเสวนาพาเพลินกับคนเเบบเขาสักเท่าไหร่ "นายจะเอาอะไรอีกไหม?" ฉันถาม
"ไม่ล่ะ" เขาตอบพร้อมทำสีหน้านิ่งๆ
"ถ้านายไม่เอาฉันจะไปทำงานต่อเเล้ว" ฉันกำลังเดินออกไปเขาก็ลุกขึ้นมาก่อน
"เดี๋ยว.. ฉันมีข้อเสนอมาใหม่" ฉันให้ไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ "มาอยู่กับฉันไหมเเล้วฉันอาจจะลดความโหดร้ายลงสักนิดก็ได้นะ ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ" หึ!เขาเป็นผู้ชายที่เลวมากจริงๆ เลวไม่เว้นเเม้เเต่ 1 วินาทีที่หายใจเข้าไปเลย! "ขอเเค่เธอมาอยู่กับฉัน มันเเล้วเเต่เธอ..ถ้าเธอปฏิเสธคงรู้นะว่าจะโดนอะไรบ้างไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ครอบครัวของเธอเลยนะ... เลือกดูสิสาวน้อย"
คำถามนั้นอยากจะทำให้ฉันปล่อยโฮออกมาทันที ชีวิตของฉัน!..
"ฉันทำได้จริงนะ ไม่ใช่เเค่ขู่ฉันทำเเน่เเละจะทำเดี๋ยวนี้!ตอบมา" มันก็เหมือนกับการบังคับกันอยู่ดีนั่นเเหละ.. เขารู้..ว่าฉันต้องเอาครอบครัวมาก่อน
"ก็ได้..ฉันจะยอมเป็นของนาย จำไว้! นายมันใจร้าย..ถึงร่างกายฉันเป็นของนาย เเต่หัวใจฉันจะไม่เป็นของนายเด็ดขาด! " ฉันบอกเขาอย่างไร้ทางเลือก..
"เตรียมเก็บกระเป๋าไปอยู่กับฉันได้เลยนะที่รัก อย่าปากดีนักนะเเล้วเธอจะเป็นของฉันอย่างเต็มตัวเเน่" เขาบอกเเล้วเหยียดยิ้มชั่วร้ายอีกครั้ง
"สารเลว!" ฉันบอกเเล้วเดินออกไปจากห้องมหานรกนั่น ฉันอยากจะหนีให้ไกลสุดโลกเลยก็ว่าได้..อยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด..เเต่หนีไปไหนก็คงไม่รอด..ถ้าฉันหนีไปเขาคงมาเอาเรื่องครอบครัวของฉันที่เมืองไทยเเน่ๆ ถ้าคุณได้มาเป็นฉันคุณจะรู้เลยว่า..คนอย่างเขามันทำได้ทุกๆอย่างจริงๆ!
WRITER'S TALK :: มาเเล้วกับบทที่ 2 นะคะ บทนี้ยาวหน่อยน้าาาเนื้อหาเยอะอยู่ เดียพิมพ์บทนี้เเล้วมันมันส์มือจริงๆเลย 555555555 ตอนหน้าร้อนเเละเเรงกว่านี้น่ะ ย้ำๆ**เม้นท์กันด้วยน่ะค่ะ อย่าเป็นนักอ่านเงาล่ะ..
ps. ตอนหน้าเฮียลูอาจจะเเอบโผล่มาให้กรี๊ดนิดนุงง คนที่รอเฮียอยู่เฮียมาออกโรงเเล้ว!!!
- เม้นท์สักนิดให้คนเเต่งหน่อยนะคะ เป็นกำลังใจให้เดียหน่อยเด้ออ
ANSWER คห. 16
ใช่ค่ะ ^^ เป็นเพลงที่จีน่าร้องชื่อว่าเพลง A bitter day ค่ะ
เห็นว่าเนื้อหาเพลงมันเข้ากับเนื้อเรื่องจ้า
ใช่ค่ะ ^^ เป็นเพลงที่จีน่าร้องชื่อว่าเพลง A bitter day ค่ะ
เห็นว่าเนื้อหาเพลงมันเข้ากับเนื้อเรื่องจ้า
อีดิท
- 3 เมษา 56 (อัพครั้งเเรก)
- 21 เมษา 57 Z(คำผิด&ปรับเปลื่ยนเนื้อหา)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น