FIC 1D;ONE DIRECTION★BE AMBITIOUS

ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกการเดินทาง 01 : Wose Melburn and The Breeze On Sunny Day! [London,England]

PREPARE MY SELF AND ALSO HIMSELF!

DIARY:01 [England]

Wose Melburn and The Breeze On Sunny Day!

When I try to explain it I be sounding insane

The words don’t ever come out right
I get all tongue tied and twisted I can’t explain what I’m feeling

ทุกครั้งที่ฉันจะสารภาพ มันก็เหมือนฉันเป็นตัวตลกตลอดเลย
คำพูดของฉันไม่เคยออกมาตามที่ฉันต้องการเลย
ลิ้นฉันพันกันจนเหนื่อยแล้ว ฉันบอกไม่ถูกเลยว่าฉันรู้สึกยังไง ♥ 

.

.

.

.

.

      ถามจริงเถอะ ... ตอนนี้ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย - -“ เอาตามตรงนะคือฉันงงมากๆเลยล่ะ เมื่อประมาณหนึ่งอาทิตย์ที่แล้วคุณพ่อของฉันบอกให้ฉันเตรียมจัดของเพื่อจะไปเรียนและทำงานกับโครงการบ้าบอคอแตกที่อยู่ๆ พ่อของฉันก็ยื่นใบสมัคร (ที่สมัครแล้ว) มาให้ฉันอย่างหน้าตาเฉยเมย โดนบอกแค่ว่าจะมีลูกเพื่อนพ่อไปด้วยอีกคนหนึ่งคือไนออล ฮอแรน! ซึ่งนายนั่นเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงอะไรชั่นๆ นี่แหละ ฉันขี้เกียจสนว่อยยย! แล้วอีกอย่างพ่อก็บอกฉันอีกว่าต้องไปประเทศตามที่กำหนดของเขาให้ครบด้วย มิฉะนั้นจะถือว่าไม่ผ่าน อะไรทำนองนี้แหละ

      โครงการ  Work & Study คือโครงการที่รับเด็กที่เรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยขึ้นไปที่ต้องการประสบการณ์ได้ไปอยู่และเรียนรู้ที่ต่างประเทศด้วยตนเองสักครั้ง อาจจะมีการไปเที่ยวบ้างนิดๆหน่อยๆ ตามอัธยาศัยของผู้มาศึกษาและที่สำคัญคือต้องหาที่พักและเงินเอง ทางบริษัทจะออกให้แค่ค่าประกันภัย ประกันชีวิต และตั๋วเครื่องบินไป-กลับในแต่ละประเทศให้เท่านั้น หึ! ไม่อยากจะบอกว่า ... โค-ตะ-ระ แพง!!!!!! ค่าที่อยู่ก็ไม่ออกให้ เงินพ็อคเก็ทมันนี่ก็ไม่มีให้ จ่ายเป็นแสนๆเพื่อค่าเครื่องบินเนี่ยนะ แถมต้องไปเรียนแล้วก็ทำงานอีก มันหนักหนากว่าเรียนที่ไอร์แลนด์อีกนะ T__T และที่แย่สุดๆคือแด็ดไม่อนุญาติให้เพื่อนสนิทของฉันนั่นก็คือแอนนี่และมารีอาน่าไป แล้วฉันจะคุยกับใครล่ะ ยิ่งเป็นไฮเปอร์อยู่นะ! และเมื่อฉันขอเท่าไหร่พ่อก็ไม่ให้อยู่ดี!

      ฉันก็แอบสงสัยอยู่ว่าพ่อต้องจับคู่ให้ฉันกับไอ้ลูกเพื่อนพ่อคนนั้น (ดูมันเรียก) หรือเปล่าและฉันคิดว่ามันอาจใช่เพราะพ่อไม่ยอมให้พี่สาวทั้งสองคือนิกกี้และเฮเลนไปเพราะเธอทั้งสองมีแฟนกันไปแล้ว แล้วก่อนจะร่ำลากันพ่อของฉันก็มาบอกว่า ‘พ่อเชื่อใจในเสน่ห์ของลูกเนล เขาต้องชอบลูกแน่ๆ’  แอบขนลุกใช่ไหมล่ะ!

      และใช่ค่า....ตอนนี้ฉันอยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษแล้ว! ประเทศแรกที่ฉันต้องอยู่และทำงานพาร์ทไทม์เพื่อเก็บแต้มที่นี่! ความจริงฉันพึ่งออกจากสนามบินมาเมื่อกี้เนี่ยแหละ และสิ่งที่ฉันต้องทำอย่างแรกก็คือต้องหาที่อยู่ของไนออลหรือลูกเพื่อนพ่อฉันนั่นเอง แต่ฉันก็แทบจะลุกเป็นไฟเมื่อที่อยู่ให้แค่ซอยกับถนนมา ไอ้ดุกดุ๋ยเอ้ย! ใครจะไปหาเจอฟร้ะ! แล้วย่านนี้มันมีแค่ซอยและคอนโดเดียวหรือไงวะ!! รู้สึกซอยนี้จะเป็นย่านคอนโดด้วยซ้ำไป! ใครเป็นคนจัดการแผนที่เนี่ยแม่จะเช่งหัวซะเลย! มันน่าโมโหมากนะที่ฉันต้องมาลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีชมพูหวานแหววลายบาร์บี้นี่เดินเพ่นพ่านไปมาตามท้องถนนน่ะ แล้วก็ต้องมานั่งดูแผนที่น่ะ!

      สุดท้ายฉันจึงหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งไปถอยก่อนวันมานี่แหละโทรไปหาพ่อสุดที่รักของฉัน นี่พ่อกะจะให้ลูกคนนี้มาลำบากล่ะสิท่า! ฉันกดปุ่มโทรออกไปหาและเมื่อเอาโทรศัพท์มาทาบที่หูนั้น..พ่อฉันปิดเครื่อง! เอาตามตรง ... โฮลี่ชิท!!!! อย่างน้อยก็เหลือความหวังสุดท้ายเอเจนซี่ของโครงการ!!!! ว่าแล้วฉันจึงกดโทรออกอีกที

[ฮัลโหล บริษัทเวิร์กแอนด์สตัดดี้ค่า]  น้ำเสียงเริงร่าของเอเจนซี่นางหนึ่งที่กำลังรับสายฉันอยู่เองแหละ ตอนนี้ฉันอยากจะด่าบริษัทนางจริงๆ การเทกแคร์โหลยโท่ยยยยย! (ศัพท์จีน)

“ค่ะ คือหนูสมัครโครงการกับบริษัทไปน่ะค่ะพี่ แล้วทีนี้พี่เอเจนซี่คนหนึ่งที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลหนูเขาให้ที่อยู่มาแค่ถนนกับซอยอ่ะค่ะแล้วแถวนี้มันเป็นย่านคอนโดทั้งนั้นเลย พี่พอจะช่วยหนูได้ไหมอะคะ”  ฉันบอกพี่เขาไปและอยากจะบอกเสริมว่าตอนนี้ฉันลากกระเป๋าเดินทางไปมาเหมือนกับพวกโฮมเลสละโว่ย!  รู้สึกพี่เอเจนซี่สาวจะเงียบไปสักครู่หนึ่งจนเธอก็ถามกลับมาว่า

[เอ่อ…น้องคะ น้องชื่อ เนโอมี่ ไวส์ เนฟฟ์ ใช่ไหมจ๊ะ] เสียงของเธอดูเหมือนจะลดความร่าเริงลงไปนิดหน่อยนะ ฉันสังหรณ์ว่าจะ ต้องมีอะไรไม่ดีแน่ๆเลย

“ใช่ค่ะ มีอะไรฝากถึงรึเปล่าคะ?”  ฉันถามเสียงแผ่ว

[น้องคืออย่างนี้นะพ่อของน้องจ่ายให้น้องแบบธรรมดาน่ะ] แล้วยังไงอ่ะ -*- เธอก็พูดต่อว่า... [แบบธรรมดาจะไม่มีการรับผิดชอบที่อยู่ให้ทั้งสิ้นน่ะค่ะ คือน้องเป็นคนเดียวในโครงการที่สมัครแบบธรรมดาจ่ะ ถ้าเป็นแบบพิเศษจะสามารถฝากแผนที่และที่อยู่ให้เราช่วยได้แต่ก็ไม่ได้ออกค่าที่อยู่ให้ ถ้าธรรมดาน้องก็ต้องหาที่อยู่เองไม่สามารถพึ่งบริษัทได้เลยจ่ะ]

“อ้าว งั้นพี่พอจะบอกได้ไหมอะคะว่าที่อยู่ของไนออล ฮอแรนอยู่ที่ไหนพอดีพ่อของหนูจะให้ไปพักกับเขาค่ะ” ฉัน

[ฮะ!! อะไรนะคะไนออล ฮอแรนนักร้องที่ดังๆใช่ไหมคะ >////< เดี๋ยวพี่ช่วยหานะคะรอแพ๊พส์”  แหม!สตรอเบอรรี่! กวงติงมาก! พออ้างชื่อผู้ชายหล่อๆ (แถมอยู่ในวงบอยแบนด์สุดฮอต) หล่อนก็กระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที เดี๋ยวฉันจะอวดให้นางอิจฉาเลยคอยดู[มาแล้วค่ะน้องสาว ไม่ยักกะรู้นะเนี่ยว่ามาสมัครด้วยกัน แถมพี่ก็พึ่งรู้ว่าไนออลมาสมัครโครงการเราด้วย แอร๊ยส์! เห็นเพื่อนร่วมงานพี่เขาพูดกันว่าไนออลมาอยู่โครงการเราด้วย พี่ก็นึกว่าเพื่อนพี่พูดเล่นนะเนี่ย]  ยัยป้านี่ (เปลื่ยนชื่อทันที) ก็พร่ำเพ้ออยู่นั่นแหละน่า...

“เอ่อพี่คะแล้วที่อยู่ได้มารึเปล่าคะ”  ฉันถามเสียงหวานเพื่อเป็นการไม่ให้ดูเสียมารยาทเกินไป

[แหมลืมเลย น้องก็ชวนพี่คุยซะเพลิน] อื้อหืออ -__- ฉันชวนคุย? จ๊ะๆฉันนั่นแหละชวนคุยเอง พี่ไม่คุยเลยจ้า!! ฉันไม่อยากเถียงกลับสักเท่าไหร่หรอกนะ เพราะว่าไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้  [ที่อยู่นะจ๊ะ คอนโดวูสเมลเบิร์น ส่วนห้องไม่ได้บอกมาจ๊ะ เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่ให้ เสียดายจริง! ว่าจะโทรไปจีบซะหน่อย] ดีแล้วค่ะที่ไนออลไม่ให้เอาไว้ ไม่งั้นเสร็จยัยป้านี่แน่ เอ่อ..แต่ไม่ให้ห้องไม่ให้เบอร์มาจะบอกทำซากไรคะ แต่ก็ยังดีที่บอกคอนโดละกัน

“ค่ะขอบคุณมากค่ะพี่ ลาก่อนค่ะ”  ฉันรู้…รู้ว่าไม่ควรบอกว่าลาก่อนแต่ฉันก็อยากให้ป้าแกรู้หนิว่าฉันไม่พอจายยย ฮ่าๆ เอาตรงๆ ฉันไม่ใช่คนเรียบร้อย สุภาพหรอกนะ ตัวตนของฉันออกจะซ่าส์ๆ ติงต๊อง ไฮเปอร์ และปัญญาอ่อนด้วยซ้ำอ่ะนะ

      พอพี่แกบอกที่อยู่คอนโดมาฉันก็พอจะไปถูกแล้วล่ะ เพราะคอนโดนี่ไม่ได้อยู่ลึกอะไรมากแถมป้ายข้างหน้าที่มีชื่อคอนโด ‘WOSE MELBURN’ ยังเด่นหราอีกด้วย และยังมีบรรดานักข่าวล้อมรอบอยู่หน้าตึกอีกต่างห่าง เพราะนี่มันเป็นคอนโดของนักร้องชื่อดังหลายๆคนด้วยสินะ อ่า..ทรอเบิลอีสคัมมิ่ง! ปัญหามาแล้ว! แล้วฉันก็ต้องนั่งรอจนกว่าเขาจะโผล่หน้าออกมาล่ะสิ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่ดี๊ดีจ่ะ (ประชด!)

      ปิ๊ง!!!! นี่ไม่ใช่เสียงแชทเชิทอะไรหรอกนะ มันคือเสียงการคิดออกของฉันนี่เอง!! คนเรามีปากไว้ทำไมคะ???? ถามค่ะถาม ฉันคิดว่านักข่าวพวกนี้ต้องมีข้อมูลของไนออลแน่ๆเลย ฉันจึงเดินเข้าไปสะกิดไหล่นักข่าวสาวสวยคนหนึ่งเบาๆ

“What? (อะไรยะ)” เธอหันกลับมาจ้องฉันตาเขม็ง แหม่! หน้าตาก็น่ารักนะแต่ก็ไม่เหมาะกับนิสัยที่ดูหยิ่งของเธอเลยอ่ะ อุ๊ย! นี่ฉันปากร้ายหรือนี่ ^^’ ถามหน่อยเธอคงไม่ด่าอะไรหรอกเนอะ!

“Sorry, Do you know The room number That Niall Horan Stay At this Condominium? (ขอโทษนะ คุณรู้ไหมว่าไนออล ฮอแรนพักอยู่ที่ไหน)”  ฉันถามเธอไปแล้วยิ้มบางๆให้ แต่ดูเหมือนเธอก็ไม่เป็นมิตรกับฉันเหมือนเดิมนั่นแหละ

“Did My Face look like a Reception? I don’t know! If I know I will Not wait here! (หน้าฉันเหมือนพนักงานต้อนรับหรือไงยะ? ฉันไม่รู้! ถ้ารู้ฉันคงไม่มานั่งรอที่นี่หรอกย่ะ!)”  อยู่ๆหล่อนก็เหวี่ยงใส่ฉันขึ้นมา ทำไมวันนี้เจอแต่คนกวงติงอ่ะ -*- เซ็งชะมัด! ไม่ถามก็ได้ย่ะ สวยนักหรือไงเชิดอยู่ได้ (แอบอิจเล็กน้อย)

     แล้วฉันก็ตัดสินใจแอบย่องมาที่หลังคอนโดเพื่อแอบขึ้นบันไดหนีไฟเพื่อขึ้นไปชั้นต่างๆ แล้วคอนโดที่นี่มันมีสองชั้นหรือไงเล่า มันมีเป็นสิบๆ ตอนนี้ฉันเดินไล่จากชั้นที่หนึ่งและเริ่มไล่เคาะประตู เอาฟร้ะ! ชาตินี้ทำอะไรแบบนี้สักครั้งหนึ่งก็ไม่เสียหายหรอกเนอะ!

ห้องที่หนึ่ง ....

ก๊อกๆๆ

      พอมีคนเปิดประตูออกมาก็พบว่าเป็นลุงแก่ๆพุงโตๆ คนหนึ่งยื่นหน้าออกมา หรือว่าอาจจะเป็นไนออล ฮอแรนตอนแก่ก็ได้นะใครจะไปรู้! แต่ไม่น่าจะใช่อ่ะเพราะลุงแกมีเมียแล้ว

“ขอโทษค่ะ เคาะผิดห้อง” ฉัน

“ไอ้เด็กนี่! รบกวนเวลาคนอื่นไปหาแม่ไป๊!”  นี่เขาไล่ฉันขนาดนี้เรอะ หน็อยย! ไปก็ได้ (อ่าว)

ห้องที่สอง ....

ก๊อกๆๆ

     คราวนี้เป็นแม่ลูกอ่อนเลยล่ะ - - เช่นเคยฉันถูกด่าอีก เฮ้อ!!!

      ฉันไม่หยุดความพยายามของฉันเพราะกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ เคาะดอร์ (เคาะประตู) มาจนถึงห้องที่ 10 ในชั้นหนึ่ง โอยยย..ตายแล้วฉันคงไม่นั่งเคาะอย่างนี้จนถึงชั้นสุดท้ายหรอกนะ ฉันจึงยอมเดินไปหายามหน้าคอนโดเพื่อจะถามห้องของเขา

      “ขอโทษนะลุง ห้องของไนออล ฮอแรนอยู่ไหนอ่ะ”  ฉันเดินเข้าไปหาลุงที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคอนโด ลุงคนนี้ใส่ชุดของการ์ดที่น่าอยู่ในเกรดที่ดีกว่ายามตามโรงเรียนแหละ เพราะชุดไม่ได้เป็นสีฟ้าหรือกรมท่า แต่มันเป็นสีดำคล้ายๆชุดสูทอ่ะ

      “นี่เธอเป็นนักข่าวเรอะ!!!! นี่หิ้วกระเป๋าเดินทางมาด้วยกะจะมาลักพาตัวล่ะสิ เธอไม่ทันฉันหรอก ช่วยด้วยยยย มีนักข่าวโรคจิตทางนี้” เอ่อ..นี่ลุงแกอ่านนิยายมากเกินไปรึเปล่านะ อุส่าห์คิดได้ -_- ถ้าเป็นนักข่าวจึงต้องหลบๆดิ มาถามอะไรโฉ่งฉ่างแบบนี้

      “เฮ้ยยลุงง!!! จะบ้าเหรอฉันเป็นคนที่จะมาพักกับเขาด้วยนะ ปล่อยนะลุง!!”  ฉันแทบจะกรีดร้องเมื่อลุงจับข้อมือแล้วลากฉันไปข้างหน้า “นี่พ่อหนูให้หนูมาอยู่กับเขาจริง ปล่อยเซ่!”  ฉันพยายามสะบัดข้อมือแต่ไม่เป็นผลเพราะถึงลุงแกจะดูแห้งๆ แต่เรี่ยวแรงของแกก็ยังเยอะกว่าผู้หญิงอย่างฉันอยู่ดี

      “เสร็จฉันล่ะยัยนักข่าว! ไม่มีหรอกจะมาอยู่กับนักร้องดังเพราะคุณไนล์ไม่ได้สั่งว่าจะมีใครมาอยู่ด้วยสักนิด ชะอุ๊ยย O.O”  ลุงแกถึงกับชะงักเมื่อพบร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากลิฟท์แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าของเขา “คุณไนล์”

     ซึ่งผู้ชายที่ถูกเรียกว่าคุณไนล์นั้นก็คงจะเป็นคนเดียวกับ ‘ไนออล ฮอแรน’ สินะ บอกได้คำเดียวว่า...หล่อมว้ากกก!!! รูปร่างที่ดูไม่สูงใหญ่จนน่ากลัวเกินไปของเขาบวกกับใบหน้าขาวเนียนที่มีดวงตาสีฟ้าราวกับสีของมหาสมุทร จมูกโด่งเป็นสัน อีกทั้งปากเรียวบางนั่น มันไม่แปลกเลยจริงๆที่จะลือกันว่าสาวๆทั้งประเทศจะตกหลุมรักเขาได้เพียงแค่สบตา

      “มีอะไรกันรึเปล่าครับลุง”  เขาถามลุงแล้วหันมามองฉันเป็นระยะๆ อย่าบอกนะว่าอาบ็อบไม่ได้บอกเขาน่ะว่าฉันจะมาอยู่ด้วย อย่างนี้ฉันก็ต้องถูกถีบออกไปอย่างขายหน้าอ่ะดิ แง้!

      “ก็เธอเป็นพวกนักข่าวนะครับ น่ารำคาญแทนคุณไนล์ซะจริ๊ง! ตามราวีอยู่ได้!”  หึ่ยยย! ตาลุงนี่คอยดูเหอะเดี๋ยวจะลากลุงบ็อบ(พ่อของไนออล) มาไล่ออกเลยคอยดู! และฉันก็ตัดสินใจเถียงออกไปทันที

“นี่ลุงอย่าพูดอะไรมั่วๆนะ!! พ่อของหนูบอกให้หนูมาพักกับเขาจริงๆ” ฉันมองหน้าลุงแล้วเถียงหัวชนฝา

 “อย่าไปเชื่อนะคุณไนล์! ยัยนี่มันเอากระเป๋าเดินทางจะมาลักพาตัวคุณไนล์ไปด้วย” ลุงพูดพลางชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางของฉันที่ ลากติดตัวมา เฮ้อ ฉันเหนื่อยลุงคนนี้แล้วอ่ะ -^- แต่พอหันไปหาไนออลฉันก็พบว่าเขากำลังยิ้มอยู่ล่ะ อ้า! ถ้าผู้หญิงคนไหนได้เห็นฉากนี้ถือว่าโชคดีที่สุดในสามโลกกกกก ละลายค่ะ!

      “อ้อ! เธอนี่เองเหรอ เนโอมี่ ไวส์ เนฟฟ์ J”  จำชื่อแม่นเชียวนะยะ! ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่าเน้! จะได้ไม่ต้องมาเถียงกับลุงสุดเพ้อจ้องหาว่าฉันเป็นนักข่าวแบบนี้!  “เก่งนี่ อุส่าห์เข้ามาถึงในนี้ได้” เขาพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้กับฉันเรื่อยๆ

“นี่คุณไนล์รู้จักกับเธอเรอะ!” ตาลุงยามดูท่าทางจะตกใจ อึ้งล่ะสิ! หึหึ ลุงแกดูเงิบไปสักพักหนึ่งเลยอ่ะ

      “ก็ไม่หรอกแต่กำลังรู้จะพาขึ้นไปรู้จักนี่ล่ะ J ผมไปก่อนนะครับ”  เขาพูดทิ้งท้ายไว้แล้วจูงมือ เน้นว่า ‘จูงมือ’! ฉันขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องของเขา แต่คำว่า ‘พาขึ้นไปรู้จัก’ นี่...ช่างเถอะเขาอาจจะล้อเล่นก็ได้  “นี่ยัยบื้อ!”  ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเขาเรียกแบบนั้น

“อะไรยะ!”

      “นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ยที่เธอจะไปโครงการกับฉัน”  เขาหันมามองหน้าฉันในขณะก็มองป้ายนู้นนี่ภายในลิฟท์ รู้สึกเขาจะพักอยู่ชั้น บนสุดด้วยล่ะ

      “ก็จริงดิ ไม่งั้นฉันจะบากหน้าแอบเข้ามาในคอนโดหานายหรือไง ฉันเกือบไม่มีที่อยู่นะโว้ย!” ฉันโวยวายออกไปเผื่อจะได้อะไรกลับมาบ้าง TT

      “เอาเถอะๆ ก็ยังดีที่ฉันออกมาเจอซะก่อน”  แหมมมมม..ไม่เจอแบบฉันก็ไม่รู้หรอกย่ะ!  “พ่อฉันนี่ก็จริงๆเลยนะสมัครโครงการบ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้ไม่บอกสักคำ จนมาถึงสองสามวันก่อนหน้านี้”  เฮ้ยยย!! ถามจริงแสดงว่าหมอนี่ก็โดนเหมือนฉันเลยอ่ะดิ กิฟมีไฟว์!!

      “ถามจริงง ฉันก็โดนมาเหมือนกันอ่ะ พ่อคึกอะไรไม่รู้จะให้ฉันไปลองหาประสบการณ์เอง”  ฉันพูดพร้อมทำหน้าเศร้าสลดปลดปล่อยใจที่ช้ำๆออกมา (?) พอฉันพูดจบจังหวะนั้นลิฟท์ก็มาถึงชั้นบนสุดพอดี เขาเดินออกไปโดยไม่แยแสฉันเลย “เฮ้! นี่นายจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวบางๆอย่างฉันลากกระเป๋าเองเรอะ!” ฉันตระโกนตามหลังเขาไป

“ก็ลากมาตั้งแต่สนามบินแล้วนี่ ลากอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไปเล่า”  กวงติง! อุส่าห์จะดีด้วยเพราะเห็นว่าต้องอยู่กันไปอีกหลายเดือนนะเนี่ย แต่ดูสิ! ฉันเริ่มเกลียดไอ้นี่ซะแล้วสิ ต่อให้ผู้หญิงทั้งโลกจะบูชาเขาก็เหอะ!  “เอ้า! เร็วสิทำหน้าบูดเป็นไข่หมึกอยู่นั่นแหละ ฉันไม่สุภาพบุรุษพอที่จะไปช่วยเธอหรอกนะ!”  พอเขาพูดจบก็ดันประตูเข้าไปในห้อง ฉันเลยรีบลากกระเป๋าตาเข้าไปทันที

      ภายในห้องของเขาตกแต่งสไตล์เรียบๆ ไม่ค่อยมีอะไรมากเท่าไหร่แต่ก็ดูหรูหราพอตัวนั่นแหละ ข้างในมีแค่โซฟาขนาดกลาง เตียงขนาดคิงไซส์ แล้วก็เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ แต่ว่า ... มันมีแค่เตียงเดียวววว!!!! ไม่เอาๆๆๆๆ เกิดมาฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนนอกจากพ่อเลยนะ (รักนวลสงวนตัวนิ!)

“แล้วฉะ...”  ฉันกำลังจะเอ่ยปากขึ้นถามเขาแต่เขาดันขัดขึ้นมาซะก่อน

      “อย่าถามว่านอนที่ไหนที่นี่มีเตียงเดียว ไม่ต้องมาไล่ฉันให้ไปนอนโซฟาหรือนอนพื้นแบบในละคร แล้วเธอก็ไม่ต้องไปด้วย มันยุ่งยากโอเคนะ ส่วนห้องน้ำเราคงต้องใช้ร่วมกัน อาหารก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแต่ฉันเป็นคนกินเยอะเธอควรจะซื้ออาหารก่อนเข้ามา แล้วก็ถ้านักข่าวมาถามว่าเธอเป็นอะไรกับฉันก็ตอบไปว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง เก็ทนะ”  เขาเล่นพูดรัวไม่หยุด ใครมันจะไปฟังทันคะพ่อคู๊นนน!! ฉันได้แต่พยักหน้างึกๆตามที่เขาพูดไป  “ฉันจะไปซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่างเอาอะไรไหม”  เขาหันมาฉันก่อนที่จะผลักประตูห้องออกไป ฉันส่ายหน้าแทนคำว่าไม่เอา แล้วจากนั้นเขาก็เดินออกไปแล้ว

      ฉันเดินสำรวจดูนู่นดูนี่อยู่สักพักหนึ่งหยิบดูชั้นหนังสือบ้างอะไรบ้าง ในห้องก็จะมีรูปเพื่อนของเขาแขวนผนังอยู่...ไม่สิ! น่าจะเป็นรุปของวงเพราะในรูปมันมีข้อความว่า ‘One Direction’ นั่นก็น่าจะเป็นชื่อวงของเขาแหละ แล้วสมาชิกในวงนั้นหล่อเทพทุกคน! *[]* ฉันเดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย จนมาถึงข้างๆหัวเตียงของเขา

“ฮะ…เฮ้ยยยย!!!!!!!!!” ฉันถึงกับร้องออกมาเมื่อพบกับ…หนังสือผู้ชายโป๊!!!!! =0= แม่เจ้า! ฉันเริ่มเปิดดูไปแต่ละหน้า อื้อหือ..มีแต่คนที่ใหญ่ๆทั้งน้านนน นี่ฉันคิดบ้าอะไรเนี่ย! แต่มันอยากรู้นี่นา เย้ยย! นี่เขาดูพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย ก้อชชชช!

“ทำอะไรของเธอน่ะ”  นี่เขาเข้ามาตอนไหนกันอ่ะ! ไม่รู้เลย แล้วเขาก็มาคว้าหนังสือผู้ชายไข่ใหญ่ เอ้ย! หนังสือผู้ชายเปลือยกายออกไปแล้วโยนมันออกไปจากตรงนั้น  “เอ่อ..นั่นมันของเพื่อนฉันน่ะ สงสัยมันเอามาดูแล้วทิ้งเอาไว้น่ะ”  เขาแก้ตัว ฉันแอบเหล่เขานิดๆเพื่อให้มีพิรุธออกมา แต่ก็...ไม่มี๊ ไม่มี!

“เอ่ออ้อ!โอเคๆ เข้าใจละ ฮ่าๆๆ” แล้วฉันก็เดินเข้าไปแกล้งจัดกระเป๋าของฉัน ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่มีแดดนะแต่ทำไมเหมือนมีลมเย็นสัมผัสที่หลังไม่รู้ หวิวชะมัด! พอฉันจะหันไปถามเขาว่าจะให้แบ่งตู้เสื้อผ้ากันไหม เขาก็วิ่งหน้าแดงเข้าไปในห้องน้ำแล้วจ้า.. แต่อาการแบบนี้มัน.. มัน..หน้าแดง หูแดง เขินอาย พูดอะไรไม่ถูก แกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันไม่มีอะไรนอกจากคำว่า..GAYYYYYYY!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

WRITER TALK :: สวัสดีค่า รีดเดอร์ที่น่ารัก J

ตอนนี้ก็เป็นอีกตอนที่พยายามแต่งมากๆ ฮ่าๆ

พยายามบิ๊วอารมณ์ตัวเองสุดเลยอ่ะ T^T อีกอย่างปาเข้าไป 10 หน้าเวิร์ดเลยยย

ยาวที่สุดสำหรับที่แต่งมาเลยนะเนี่ยยย

ชอบไม่ชอบยังไงติมาเลยนะคะ เม้นท์ยิ่งเยอะเท่าไหร่อัพเร็วเท่านั้น

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆเลยค่ะ

แล้วมาดูกันว่า PANDORA ที่ทำให้ไนล์น้อยของเราเป็นกอเอเกย์คืออะไร ซีย่า!

ปล. ที่มีภาษาอังกฤษด้วยเพราะจะได้ไม่เบื่อนะค้าบบบบ

© Tenpoints!
 

อีดิท
ครั้งที่ 1 (14/ต.ค./56) ลงครั้งเเรก
ครั้งที่ 2 (15/มี.ค./57)