คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ฉันเงยหน้าไปมองเจ้าสาวบนเวทีเป็นครั้งสุดท้าย..เรียบร้อยไปอีกหนึ่งคน คราวนี้..ถ้ารวมฉันด้วย ก็เหลืออีก 3 แต่แน่นอนว่าฉันไม่ใช่คนต่อจากยัยน้ำหนึ่งแน่ๆ เพราะเสน่ห์ของฉันนี่มันช่างจืดสนิท จืดไม่จืด อีตาคู่เดทคนล่าสุดเมื่อหนึ่งปีก่อนก็ไปยืนอยู่บนเวทีกับหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉันตอนนี้แล้วไง และที่สำคัญ ฉันไม่ทำตัวให้เป็นเหมือนนางร้ายทุกเรื่องในละครอยู่แล้ว และแน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้ทำตัวให้เหมือนนางเอกในละครทุกเรื่องเหมือนกัน เพราะฉันก็คือฉัน คือ ‘ชาลี’ ผู้น่ารัก ของเพื่อนๆทุกคน!
ตึก ตึก ตึก
ฉันขยับแว่นกลมๆที่อยู่บนหน้าให้เข้าที่เข้าทางเป็นครั้งสุดท้าย..ยัยน้ำหนึ่งคงจะไม่ว่าอะไรหรอกนะ ถ้าฉันจะขอสละตำแหน่งเพื่อนเจ้าสาวตั้งแต่ตอนนี้น่ะ เพราะตอนนี้มันใกล้เวลาแล้ว! ใช่แล้วล่ะ มันใกล้เวลาที่เจ้าสาวจะโยนดอกไม้แสนสวยให้กับสาวโสดทั้งหลาย..และฉันผู้ซึ่งตลอดชีวิตนี้ไปร่วมงานแต่งงานมาหลายสิบงานรู้ดีเลยแหละว่า ถ้าฉันเผลอไปยืนอยู่ในรัศมีเดียวกันกับสาวโฉด เอ้ย โสดเหล่านั้น ฉันจะต้องโดนจิก ทึ้ง ผลัก เหยียบ! ใช่ เหยียบ ฉันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดีเหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นกับฉันเลยล่ะ ถึงแม้ว่าเหตุการณ์นั้นมันจะเกิดมาตั้งหนึ่งปีแล้วก็เถอะ
อันที่จริง ฉันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรกับเจ้าช่อดอกไม้สวยๆช่อเดียวนั่นหรอกนะ ถึงแม้ว่าจะชอบมีคนมาพูดกรอกกหูอยู่ทุกบ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ที่ฉันต้องฟังยัยน้ำหนึ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองหลังจากสามารถแย่งดอกไม้เจ้าสาว จากงานแต่งงานของญาติคนหนึ่งได้ และ..น้ำหนึ่งก็คือเจ้าสาวที่ยืนอยู่บนเวทีพร้อมกับดอกไม้ในตอนนี้ไง! ฮะ! บน เวที กับ ดอกไม้ งั้นเหรอ!! ฉันคงจะต้องวิ่งออกจากพื้นที่นี้อย่างด่วน ด่วน ด่วนที่สุด!
และฉันก็คงจะทำอย่างนั้นได้..ถ้าตอนนี้ฉันมีทางออกน่ะนะ! เมื่อกี้ฉันยืนอยู่คนเดียวแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้กลับมีสาวๆมายืนล้อมหน้าล้อมหลังอยู่เต็มไปหมดจนได้! นี่ก็ไม่ใช่หน้าเวทีซักหน่อย อยากได้ช่อดอกไม้ทำไมไม่ไปยืนใกล้ๆเวทีกันล่ะโว้ย
“พลั่ก!”
แรงดันจากข้างหลังทำให้ฉันเซไปข้างหน้าอย่างแรง และที่สำคัญ ฉันรู้สึกว่าตรงแถวๆตามันเบาโหวง..โอ้ะ แว่นฉัน..ฉันตาลีตาเหลือกรีบมุดหาแว่นราคามหาโหดที่ฉันเพิ่งได้รับเป็นของขวัญมาเมื่ออาทิตย์ก่อนอย่างไม่คิดชีวิต ถึงแม้ว่าการเอาหน้ามุดลงไปในดงรองเท้าส้นสูงมันจะเป็นสิ่งที่สิ้นคิดไปหน่อยในเวลานี้ก็ตาม แต่แว่นอันนี้ มันสำคัญกับฉันมากจริงๆ!
หลังจากที่ควานหาไม่นาน ฉันก็เจอมันจนได้ ตอนนี้แว่นของฉันกำลังอยู่ใกล้ๆกับเท้าของผู้หญิงคนหนึ่ง!พระเจ้าช่วยกล้วยทอด มันไม่ใช่ระยะที่ปลอดภัยเลยสักนิด ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปคว้ามันอย่างรวดเร็ว!แต่มันก็อันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตาฉันเพราะเจ้าของรองเท้าส้นสูงสีดำ เกือบหกนิ้ว นั่นก้มหลงมาหยิบไปซะก่อน
ขาสวยเป็นบ้า
แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเหล่ขาคนตอนนี้ ฉันลุกขึ้นพรวด ตรงหน้าหล่อน
“กรี้ด!”
เสียงคนร้องขึ้น ด้วยสันชาตญาณฉันหันไปตามเสียงร้องที่อยู่หน้าเวทีทันที และเสี้ยววินาทีที่ฉันหันหน้าไป วัตถุบางอย่างก็วิ่งมากระทบกับหน้าอย่างแรง ฉันหลับตาปี๋ ก่อนมันจะค่อยๆเลื่อนลงจากหน้า มาเป็น..
ตุบ!
ฝ่ามือทั้งสองข้างของฉันแทน..ฉันก็แค่รับสิ่งนั้นไว้ตามสัญชาติญาณ ..และ
“เฮ้ย! ยัยชาลีได้ดอกไม้เจ้าสาวว่ะ!”
คุณพระคุณเจ้า!..ฉันหันขวับไปมองเจ้าของรองเท้าส้นสูงเกือบหกนิ้วที่ฉันเพิ่งชมเท้าของเจ้าหล่อนไปหมาดๆ ด้วยสีหน้าที่ช๊อค ตาค้าง และสีหน้าของฉันก็ไม่ได้แตกต่างจากเจ้าหล่อนเท่าไหร่..ฉันอาจจะช๊อคเพราะดันไปขวางดอกไม้ที่ควรจะเป็นของเธอ..แต่เธอน่าจะช๊อคเพราะไม่คิดว่าจะมีมารในระยะขุมขนเช่นนี้!
“เอ่อ..ฉัน”
“…”
“เอ่อ..คือ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ..”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างไม่สนใจใคร ทำให้ทั้งห้องเงียบลงและทุกคนต่างมองมาที่หล่อนอย่างสนใจและแน่นอนว่าฉันก็กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนไปพร้อมๆกับเธอ ฉันผงะถอยไปหนึ่งก้าว พร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ฉันมองมันสลับกับผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าของตัวจริง ก่อนจะเบิกตาค้างอีกครั้ง เพราะคนที่กำลังหัวเราะไม่สนสายตาใครคนนี้ เธอสวยมากจริงๆ และก็คู่ควรกับดอกไม้ในมือฉันสุดๆ ถ้าฉันไม่เป็นมารผจญเธอไปเสียก่อน!
ขณะที่ฉันยืนไว้อาลัยให้กับความเซ่อของตัวเอง คนตรงหน้าก็เดินเข้ามาหาฉัน! พร้อมกับ..ก้มลงมาหาเพราะเธอสูงกว่าฉันมากๆ ถึงแม้ว่าฉันจะสูงร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตร ที่ไม่ได้ต่ำกว่ามาตรฐานก็ตาม
“จุ๊ๆ..อย่าเอ็ดไปสาวน้อย..มันเป็นของเธอ”
เธอว่าก่อนจะขยิบตาให้ฉันอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังให้ฉันพร้อมกับคล้องแขนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่ทันสังเกตว่าเดินเข้ามาเมื่อไหร่..แต่ที่แน่นอน พวกเขาหน้าตาดีพอกัน และเหมาะสมกันที่สุด แล้วก็..เหมาะที่จะได้ช่อดอกไม้ในมือฉันมากๆด้วย
“อ้อ..ฉันชอบนี่นะ ถือว่าแลกกับดอกไม้เจ้าสาวนั่นก็แล้วกัน”
เธอว่าก่อนจะส่งยิ้มที่ฉันคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดมาให้ พร้อมกับ..แว่น แว่นของฉัน
“เฮ้!! ไม่ได้นะ”
ฉันร้องขึ้น แต่ทว่าเธอไม่หันมาอีกแล้ว เมื่อผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอแตะที่หลังนั่นเบาๆ..แล้วพากันเดินออกจากงาน พร้อมๆกับที่คนที่ยืนขวางทางอยู่แหวกเป็นสองข้างทาง
และแน่นอนว่าไม่มีใครสามารถละสายตาจากพวกเขาได้..รวมทั้งฉันเอง ที่ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อผู้ชายคนนั้นหันกลับมามอง ถึงแม้ว่าจะชั่วเสี้ยววินาทีก็ตาม แต่เหมือนว่าฉันจะเห็นแววตาขันอยู่ในนั้น ถึงแม้ว่าปากแดงๆของเขาอาจจะไม่ได้ยกขึ้นสักนิดก็เถอะ..
หลังจากเรื่องวุ่นๆผ่านไป ฉันจึงเดินออกมาจากงานเงียบๆ เมื่อยัยน้ำหนึ่งดูเหมือนจะยังวุ่นอยู่กับแขกที่ยังไม่กลับ เพื่อนคนอื่นๆก็ทยอยกลับบ้านกันแล้ว..ทีนี้ก็เหลือแต่ฉัน กับ ดอกไม้เจ้าสาวในมือ พร้อมกับแว่นที่ไม่มีอยู่บนหน้าเหมือนเช่นเคย ที่จริงแล้วฉันไม่ได้สายตาสั้นหรอกนะ..เพียงแต่ฉันคิดเอาเอง ว่าเวลาใส่แว่นแล้ว จะทำให้เราเห็นบางสิ่งบางอย่างชัดขึ้น อย่างเช่น..
หัวใจของคน
ซ่า! ซ่า!
ฉันมองตามที่มาของเสียง..ฝนตกกลางเดือนธันวาแฮะ บ้าไปแล้ว
ความคิดเห็น