| os / sf | head in the clouds - wayv ft nct

ลำดับตอนที่ #3 : แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร - lukun

แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร

เฉียนคุน - เจ้าคุน

ลูคัส – สีคราม

ฝากดวงใจพี่ลอยล่องไปบนนภา

สุดขอบฟ้าหัวใจพี่จะไปถึง

            เสียงเพลงจากลำโพงบลูทูธที่ต่อจากโทรศัพท์ของเจ้าของคาเฟ่เล็ก ๆ  ดังไปทั่วบริเวณของร้านลูกค้าที่มีจำนวนไม่มากไม่น้อยสำหรับวันธรรมดาต่างกำลังตั้งหน้าตั้งตากับการหามุมถ่ายรูปเครื่องดื่มและขนมหวานตรงหน้าอย่างใจจดใจจดจ่อ และเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

สีครามกำลังง่วนอยู่กับการถ่ายรูปชีสเค้กก้อนโตส่งอวดใครบางคน ใครบางคนที่ว่าน่ะ ได้ชื่อว่ารักการกินเป็นชีวิตจิตใจโดยเฉพาะของหวานอย่างชีสเค้กน่ะนะ ส่งไปยั่วอีกคนสักหน่อยโทษฐานที่ลืมนัดของเขาซะได้

น่าตีจริง ๆ

ถ่ายส่งไปรูปสองรูปก็ได้รับข้อความโวยวายยกใหญ่ว่าทำไมไม่รอให้เจ้าตัวมาถึงก่อนค่อยสั่ง ทำไมถึงได้กินก่อน นู่นนี่ยาวเหยียดจนเขาได้แต่หัวเราะเบา ๆ กับอาการหัวร้อนของอีกคน เจ้าคุนนี่มันเจ้าคุนจริง ๆ

ไอตัวเล็กเอ้ย

“ ทำไมพี่ครามไม่รอเค้า! “ ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาก่อนจะทำหน้าฟึดฟัดใส่ แก้มอูมขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะพึ่งผ่านการเดินตากแดดร้อน ๆ มาด้านในร้าน

คนอะไรแก้มน่าหยิกฉะมัด

“ ก็หนูลืมนัดพี่เองนะ” ร่างสูงว่า ก่อนจะเอื้อมมือตักชีสเค้กให้พอดีคำยื่นไปจ่อปากเล็กที่อมลมใส่เขา แม้ท่าทีตอนแรกจะดูงอแงไปบ้าง แต่จริง ๆ แล้ว เจ้าคุนน่ะเป็นเด็กดีคนนึงเลย(ถึงจะอายุ20กว่าเข้าไปแล้ว)

ปากสีพีชอ้ารับขนมหวานเมนูโปรดเข้าไปก่อนจะเปลี่ยนใบหน้าบึ้งตึงเป็นยิ้มตาหยีให้สีครามอย่างออดอ้อน เพราะรู้ว่าการทำแบบเมื่อกี้ใส่คนโตกว่ามันไม่น่ารักเอาสักนิด แถมก็เป็นตัวเขาเองที่ผิดเต็ม ๆ ทั้งลืมนัดวันนี้ ทั้งการทำตัวเป็นเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจอีก แย่จริง ๆ เลยเรา

“เจ้าคุนขอโทษครับ” หน้ามนก้มลงมองปลายเท้าก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ

“พี่ไม่ได้โกรธหนูสักหน่อย เงยหน้าเร็วครับ” สีครามหยัดตัวขึ้นจากเก้าอี้เล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปยีผมสีน้ำเงินที่เจ้าตัวเล็กอ้อนให้ทำให้เบา ๆ

“จริงนะ ไม่โกรธเค้าจริง ๆ นะ” จบประโยคของคนที่ยีผมเขาเมื่อกี้ ใบหน้าที่ก้มอยู่ก็เงยขึ้นทันที ปากพูดพร้อมกับยื่นมือบางไปจับมือคนโตกว่าเขย่าเบา ๆ  

“จริง ๆ ครับ ไม่โกรธหรอก พี่คิดถึงหนูมากกว่าจะมาโกรธอีก”

“เค้าก็คิดถึงพี่คราม คิดถึงมาก ๆ “ ไม่เพียงแค่เอ่ยคำพูด เจ้าคุนลุกขึ้นจากที่นั่งตัวเก่าก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งลงข้าง ๆ สีครามแทน ฝ่ามือเล็กเลื่อนสอดประสานเข้ากับฝ่ามือหนา ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มหันไปยิ้มกว้างให้กับอีกคนอย่างเอาอกเอาใจ

ได้สบตาแค่เพียงครั้งหนึ่ง

หัวใจพี่แทบติดตรึง

เพ้อรำพึงรำพันถึงแม่นวลน้อง

เขารู้ว่าดีว่าแฟนของเขาชอบให้อ้อน พี่สีครามชอบให้ยิ้มกว้าง ๆ พร้อมกับตาใสแป๋ว เพราะเจ้าตัวเคยบอกกับเขา “ก็ตอนที่หนูยิ้มกว้าง ๆ กับตาโตแป๋ว ๆ ให้พี่ครั้งแรกที่สบตากัน พี่เหมือนไปไหนไม่ได้เลย มันวนอยู่แต่กับรอยยิ้มของหนู” นึกถึงแล้วก็เขินชะมัด เจ้าคนตัวโตไม่เคยอ้อมค้อมให้เลยสักนิด

แต่ก็เพราะความตรง ๆ ของพี่สีครามนั่นแหละ ที่ทำให้เราสองคนคบกันมาได้ตั้งนาน

“ทำไมยังแก้มแดงอยู่อีกเนี่ย หนูไม่สบายรึป่าว” นั่งมองคนข้างกายที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเพลิน ๆ ก็เอะใจกับแก้มที่ยังคงแดงระเรื่ออยู่ตั้งแต่เจ้าคุนเข้ามาในร้าน ไม่ว่าเปล่ามือหนาอีกข้างที่ไม่ได้ถูกประสานไว้ก็ถูกบังคับให้ยกขึ้นมาจับแก้มอีกคนอย่างเบามือ

สัมผัสแรกคือความนุ่มของแก้มเนียน นิ้วโป้งเกลี่ยเบา ๆ ไปมาช้า ๆ พร้อมกับความแดงซ่านที่เพิ่มขึ้น

อ๋า เขาว่าเจ้าคนตัวเล็กข้าง ๆ เขากำลังเขินสินะ สงสัยเมื่อกี้ที่ยิ้มน้อยใหญ่ก็คงเพราะกับนึกถึงเรื่องอะไรสักอย่างที่เขาชอบแกล้งเจ้าคุนให้เขิน

            ผมแพ้แก้มแดง ๆ ของเจ้าคุนเวลาเขินที่สุด

            ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเขารู้มั้ยว่าแก้มเขาเวลาขึ้นสีแดงระเรื่อมันน่าจับฟัดขนาดไหน

            “เขินพี่หรอ” ขยับใบหน้าคมเข้าใกล้ใบหูขาวนวลของอีกคนก่อนจะกระซิบเบา ๆ มันทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกจั๊กจี้แล้วก็หวิว ๆ ยังไงไม่รู้

            ตุบ ตุบ

            เสียงของหมัดเล็กกระทบกับมัดกล้ามตรงต้นของคนที่โตกว่าดังขึ้น เจ้าคุนต่อยเพื่อระบายความขวยเขินที่อีกคนแกล้งจนพอใจ

            ก็รู้ว่าชอบแก้มแดง ๆ ของเขาแต่ไม่เห็นต้องทำให้เขินบ่อยขนาดนี้ก็ได้นี่!!

แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร

ใจพี่จมแทบพสุธา

ดวงฤทัยหรือดวงแก้วตาดุจดวงดาราดวงดาวดวงไหน

“ฮ่าฮ่า—ก็หนูแก้มแดงแล้วน่าฟัดนี่หน่า”

สีครามอยากจะเล่าให้ฟังจริง ๆ ว่าเจ้าคุนน่ะน่ารักมาก ๆ ทำอะไรก็น่ารักไปเสียหมด จะเดิน จะนั่ง จะนอน หรือแม้แต่ตอนกินก็ยังน่ารักน่าเอ็นดู

เขาแพ้เจ้าคุนมากจริง ๆ

วอนให้ชายทุกคนเดินผ่าน

วอนให้ใจน้องไม่มีใคร

วอนให้ลมพัดพาหัวใจพี่ไปถึง

การได้เป็นแฟนกับเจ้าคุนเป็นอะไรที่ทำให้เขากลายเป็นคนขี้หวง และก็หึงมากขึ้นด้วย

ครั้งหนึ่งเขาเคยพาเจ้าแฟนเด็กตัวเล็กไปเที่ยวกระบี่ ก็รู้แหละนะว่าประเทศไทยมันร้อน แม้จะกำชับให้อีกคนไม่ให้เอาเสื้อขาวไปได้แต่ก็ดันลืมห้ามเรื่องกางเกงขาสั้นไปจนได้ นั่นแหละคือครั้งแรกที่ทำให้เขาหวงแบบสุด ๆ หวงจนคิดว่าตัวเองงี่เง่าเกินไปแล้ว

2 ปีก่อน

“พี่ไม่ชอบเลย หนูใส่ขาสั้นแบบนี้” เสียงเข้มเอ็ดดังขึ้นขณะเดียวกับสองร่างที่เดินเอื่อย ๆ ริมชายหาดยามท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนเป็นอีกสี

“ก็พี่ครามไม่ได้บอกเค้าเองนะว่าห้ามเอาขาสั้นมา มันร้อนพี่ครามก็รู้” สองขาของร่างเล็กหยุดนิ่งก่อนจะหันเผชิญหน้าเข้าหาอีกคน สองมือยกขึ้นเท้าเอว ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“แต่ชอบมีคนมองขาหนู พี่ไม่ชอบไงคะ หนูเป็นของพี่แค่คนเดียวทำไมคนอื่นต้องมามองหนูด้วย” คนตัวสูงกว่าคว้ามือเล็กมากุมก่อนจะบอกสิ่งที่คิดออกไปให้อีกคนได้รับรู้

สีครามอยากให้ทุกคนมองผ่านเจ้าคุนไป เหมือนครั้งแรกที่เขาได้เจอกัน ท่ามกลางผู้คนมากมายในงานเทศกาลหนึ่ง

ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครเห็น มีเพียงเขาที่บังเอิญสบตาเข้า

เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มเพียงครั้งเดียว ก็ตราตรึงในใจเขาจนอยากจะตามหาให้เจอ

ในตอนนั้นหวังเพียงให้อีกคนยังไม่มีใคร เพราะเขาจะขอดูแลหัวใจดวงนั้นเอง

และตอนนี้คน ๆ นั้น ก็ยอมให้เขาได้ดูแลหัวใจดวงนั้นแล้ว

“เดี๋ยวแวะซื้อกางเกงตัวใหม่ก็ได้ครับ โอเคมั้ย?” เจ้าคุนเอียงคอเพื่อรอคำตอบจากอีกคน

“โอเคครับ” ส่งยิ้มกลับให้คนตรงหน้าก่อนจะผละมือที่กุมไว้ออกแปรเปลี่ยนเป็นการโอบไหล่เล็กนั้นไว้แล้วออกเดินบนผืนทรายไปพร้อมกัน

“เหม่อไปไหนเนี่ย เค้ากินเค้กหมดแล้วนะ!” เพราะเห็นคนข้าง ๆ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนานเกินไปเลยสะกิดพร้อมเอ่ยถามออกไป

“โทษที พี่แค่กำลังคิดถึงตอนที่พี่หวงหนูมาก ๆ อยู่” หันใบหน้ากลับมาสบเข้ากับดวงตาโตที่กำลังจ้องเขาอยู่ เพราะหน้าตาดูเหมือนจะจริงจังเลยทำให้นึกมันเขี้ยวอีกคนขึ้นมาจึงตัดสินใจยกมือทั้งสองข้างบีบเข้าที่แก้มนุ่มของเจ้าคุน ฝ่ามือหนาออกแรงดึงแก้มนุ่ม ๆ ไปมาเล็กน้อยอย่างนึกแกล้งก่อนจะเปลี่ยนไปยีผมคนตัวเล็กเล่นแทน

“ผมเค้ายุ่งหมดแล้ว”

“หนูน่าแกล้ง” เมื่อเห็นแฟนเด็กของตนอมลมอีกครั้ง ก็อ้าแขนรวบอีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เอนตัวโยกไปมาก่อนจะใช้มือใหญ่ยกลูบเส้นผทสีน้ำเงินมันเงาของอีกคน เจ้าคุนไม่ได้ต่อต้านอีกทั้งยังโอบเอวของคนโตกว่าไว้หลวม ๆ ใบหน้าเล็กซุกลงที่อกก่อนจะหลับตาพริ้มให้อีกคนได้ทำตามใจชอบ  

ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ยังอยู่ในคาเฟ่ สีครามคงจับเจ้าคุนฟัดมันตรงนี้แล้ว

นั่งกอดกันกลมสักพักสีครามก็ผละออกเพราะกลัวอีกคนจะหลับไปจริง ๆ

“อยากไปไหนต่อมั้ยคะ หรือหนูอยากให้พี่ถ่ายรูปให้มั้ย” ว่าพลางชูกล้องตัวโปรดที่พกมาด้วยขึ้น

“ถ่ายรูปก่อนก็ได้ครับ เค้ากับพี่ทำผมสีใหม่ยังไม่ได้ถ่ายคู่กันเลย” อ๋า เจ้าคุนพึ่งอ้อนขอเขา เพราะอยากทำผมสีน้ำเงิน เขาก็เลยทำให้อีกคนเมื่อสองสามวันก่อน แต่ก็แลกกับการที่อีกคนต้องทำให้เขากลับเหมือนกัน จนได้มาเป็นสีน้ำเงินกับสีขาวที่เขายังเลือกสีมาลงไม่ได้น่ะนะ ออกมาดูดีพอสมควร

ยิ่งเจ้าคุนน่ะ ยิ่งน่ารัก ว่ามั้ยครับ?

ถ่ายรูปที่สวนของคาเฟ่จนเพลินก็ปาไปเกือบ ๆ ห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว

“กลับเลยมั้ย พรุ่งนี้หนูมีงานนิ” เพราะวันนี้ทั้งเขาและเจ้าคุนว่างตรงกันก็เลยเลือกที่จะออกมาเที่ยว แต่สุดท้ายก็มีงานรออยู่อยู่ดี

“ใช่ๆ พี่ไปส่งเค้านะ”

“พี่ก็ต้องเป็นคนไปส่งหนูอยู่แล้ว ให้หนูกลับคนเดียวป๊าหนูฆ่าพี่พอดี” ป๊าของเจ้าคุนหวงเจ้าคุนมากกว่าเขาอีก

วอนให้ลมช่วยพัดหัวใจพี่ลอยไป

จากดินแดนถิ่นเหนือที่ไกลแสนไกล

สุดขอบฟ้าที่ไกลแสนไกลล่องลอยไป

วอนให้ลมช่วยพัดหัวใจพี่ไปให้ถึง

ตลอดทางกลับบ้านเพื่อไปส่งเจ้าแฟนตัวเล็กของเขามีแต่เสียงที่ถกกันไปมา เรื่องนู่นนี่หรือแม้แต่เรื่องที่เขาเลือกสีที่จะลงผมไม่ได้สักที เจ้าคุนอยากได้สีนี้ แต่เขาไม่อยากได้ สุดท้ายก็จบที่เอาสีขาวมันนั่นแหละ

“ตกใจหมดเลย” รถยนต์ถูกจอดสนิทอยู่หน้าบ้านของเจ้าคุน เจ้าคนตัวเล็กยังง่วนอยู่กับการหยิบขนมของฝากที่แวะซื้อตอนขากลับที่ถูกวางไว้เบาะหลัง เลยไม่ทันเห็นว่าร่างสูงของสีครามที่ปลดเบลล์ของตัวเองแล้วกำลังโน้มตัวมาปลดเบลล์ของอีกคนให้

“หนูแหละ ไม่ยอมปลดออก จะได้หยิบง่าย ๆ ” ปลดให้เสร็จก็กลับมาประจำที่ของตัวเอง ก็จะหันไปยีผมอีกคนอย่างที่ชอบทำ

“เค้าลืมอะ” พูดจบก็บึนปากใส่

“ไม่ต้องมาเบะเลย” ไม่พูดเปล่า สีครามก็เอื้อมมือไปบีบปากเล็กไว้

“เอ็บบบบบบบ”

“โดนซะบ้าง บึนเก่งจังเราอะ” ละมืออกจากปากเล็กก็ขำในลำคอใส่อีกคน

“ไม่ให้จุ๊บ ๆ แล้ว” ว่าพลางเตรียมเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ ๆ ของอีกคนที่ชอบแกล้งเขา!! ทำไมขี้แกล้งแบบนี้นะ

“หนู ไม่เอา มาจุ๊บ ๆ กันก่อน” สีครามรั้งแขนของเจ้าคุนไว้ ดวงตาโตกำลังพยายามส่งความออดอ้อนแบบนัยต์ตาหมายักษ์ซน ๆ (แบบที่เจ้าคุนเคยบอกว่าทำแล้วใจอ่อนย้วบ) จนคนตัวเล็กยอมละมือจากประตูหันกับมาหาเขา

สองมือหนาประคองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนอย่างเบามือ ออกแรงเล็กน้อยห้คนตัวเล็กหันมาสบตากัน ใบหน้ามเขยิบเข้าไปประกบปากหยักลงบนอวัยวะเดียวกันด้วยความเชื่องช้าเนิ่บนาบจนมือเล็กของเจ้าคุนปล่อยของที่ถือไว้ลง ก่อนยกขึ้นโอบคอของคนที่สูงกว่าเอาไว้ ปากเล็กบดขยี้เชื้อเชิญให้อีกคนได้สอดลิ้นเข้ามาก่อนจะขบไปที่ปากล่างเบา ๆ เป็นการเหย้าแหย่จนสีครามขบกัดเขากลับมาจึงผละออกอย่างช้า ๆ หลังจากที่อีกคนก็พอใจไปไม่น้อย

“พี่รักหนูนะ” พูดจบก็กดจมูกลงบนแก้มนิ่ม สูดความหอมเข้าไปฟอดใหญ่

“เค้าก็รักพี่คราม” พูดจบก็หันจุ๊บปากแฟนหน้าหล่อเบา ๆ ก่อนจะรีบเปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไป

เขิน !!!

THE END .