แตงโมและผองเพื่อน

ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดแตงโม

ตอนที่ 1.......กำเนิดแตงโม

เด็กหญิงแตงโม เด็กน้อยตัวเล็ก อาศัยอยู่กับครอบครัวในต่างจังหวัดครอบครัวของแตงโมประกอบด้วย พ่ออิ่ม แม่สวย พี่มะปราง และ แตงโม ( นอนหลับปุ๋ยในท้องแม่มา 8 เดือนแล้วจ้า)

พ่อและแม่ของแตงโมมีอาชีพปลูกผัก บ้านของแตงโมเป็นบ้านหลังเล็ก หลังคามุงด้วยแฝก พื้นเป็นดิน และข้างฝาบ้านที่ทำจากไม้ลวกนำมาขัดแตะกัน หน้าบ้านมีต้นกระท้อนที่สูงกว่าแม่เล็กน้อยอยู่ 1ต้น ข้างๆกันนั้นมีต้นมะพร้าวต้นสูงใหญ่ขึ้นเรียนรายอยู่ 4- 5 ต้น

เย็นวันหนึ่ง(เมื่อ 25 ปีที่แล้ว) เวลา 6 โมงเย็นพ่อกับแม่นั่งคุยกันอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน เพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน

 “อากาศเย็นดีจังนะพ่อ” แม่พูดแล้วหันไปมองหน้าพ่อที่กำลังแอบนั่งหลับอยู่ เมื่อแม่เห็นว่าพ่อไม่ได้สนใจสิ่งที่ตัวเองพูดจึงเริ่มตะโกนโวยวาย

“ใช่สิตอนนี้แม่มันอ้วนพุงยื่น ก้นกะละมัง ท้องลายไม่สวยแล้วนิ พ่อถึงไม่สนใจแม่เลย ฮือ......” พ่อตกใจตื่นแล้วรีบพูดด้วยเสียงหวาน  หวาดกลัวนิดๆ “โธ่แม่จ๋า แม่นะสวยที่สุดสำหรับพ่ออยู่แล้ว อย่าโกรธพ่อเลยนะ ที่พ่อเผลอหลับเพราะวันนี้พ่อทำงานเหนื่อยมาทั้งวันนะจ๊ะ

“จริงเหรอพ่อ” แม่ถามเพื่อเรียกความมั่นใจในตัวเองออกมา เมื่อแม่พูดจบพ่อก็เอามือโอบเอวแม่มากอดไว้   “จริงที่สุดเลยจะ” [จริงๆแล้วพ่อเกรงใจแม่เป็นที่สุด ( ก็กลัวเมียนั้นแหละ)]          

            ระหว่างทีพ่อกับแม่นั่งจีบกันกระหนุงกระหนิงอยู่นั้น [(-_-)  อิอิ ลูกจะสองคนแล้วยังมานั่งจีบกันอีก   ] สีหน้าของแม่เริ่มแสดงออกถึงความเจ็บปวด แม่เอามือจับที่ท้องแล้วหันไปบอกพ่อว่า “พ่อ แม่ปวดท้อง”  พ่อหันมามองหน้าแม่พร้อมกับคิดว่าเมียเรานี้หนาขนาดปวดอึยังต้องให้พาไปเลยเอาแต่ใจจริงๆ [ (-_-) โธ่เอ่ย ! ก็ได้แต่คิดแน่จริงพูดออกไปดิ]  

“ห้องน้ำอยู่แค่นี้ ไปเองไม่ได้เหรอ” แม่ได้ยินดังนั้นก็ลืมเจ็บท้องชั่วคราวแล้ว กัดฟัน พูดออกไปว่า “ถ้าพ่ออยากให้ลูกคนเล็กตกส้วมตายไปละก็ แม่จะไปห้องส้วมเดี๋ยวนี้แหละ !”

            พ่อรีบพยุงแม่ไปที่รถบีเอ็มคู่ชีพของพ่อ [(-_-) ไม่ใช่บีเอ็มดับเบิ้ลยูหรอก แต่เป็นบีเอ็มเอ็กซ์ จักรยานคู่ชีพของพ่อที่ปู่ซื้อให้ หุหุ  ] ระหว่างที่พ่อปั่นจักรยานพาแม่ไปสถานผดุงครรภ์ที่อยู่ห่างจากบ้านไป 3 กิโลเมตรแม่ก็ร้องโอดโอยไปตลอดทาง “ปั่นเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอพ่อ แม่เริ่มไม่ไหวแล้วนะ”

เมียเราไปกินอะไรมาฟะ ! ตัวหนักชะมัดเลย [(-_-) ก็ได้แต่คิดในใจเหมือนเดิม ]

“ถ้าอยากให้เร็วกว่านี้แม่ก็คงต้องเดินไปเองแล้วละจะ” แม่ขมวดคิ้วเข้าหากัน [(-_-)  คราวนี้คงไม่ใช่เพราะเจ็บท้องแต่เป็นเพราะคำพูดของพ่อเมื่อกี้มากกว่า ]   “ถ้าพ่อไม่ปั่นให้เร็วกว่านี้ แม่จะคลอดลูกบนรถจักรยานคันนี้เลย !”  พ่อได้ยินดังนั้นจึงรีบปั่นสุดชีวิต [(-_-) ไม่ใช่เพราะกลัวว่าแม่จะคลอดลูกบนรถจักรยานหรอกแต่กลัวสิ่งที่จะเกิดกับหัวตัวเองหลังจากที่แม่คลอดลูกแล้วต่างหาก ...อิอิ]

ณ สถานผดุงครรภ์ มีพยาบาลสาว [(-_-) เราเรียกคนที่ยังไม่แต่งงานว่า สาว ทั้งๆที่อายุนะ เป็นป้าฉันได้แล้ว 555]  กำลังปิดประตูสถานผดุงครรภ์ “อุ๋ย !” พยาบาลอุทานออกมา โอ้ย ! แย่แล้วข้าศึกโจมตี ต้องเป็นเพราะส้มตำปูเมื่อเที่ยงแน่เลย พยาบาลรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ “โอ้ย ทำไมมันปวดยังงี้นะนี้ ออกมาซะทีสิจะที่รัก  อุ๋ยอย่างนั้นแหละอีกนิดหนึ่ง”  ในขณะที่ข้าศึกที่รักของพยาบาลกำลังจะออกมาชมโลกก็มีเสียง ปั้งๆ  ทำเอาข้าศึกสุดที่รักของเธอกลับเข้าไปเหมือนเดิม  ใครมาเคาะเรียกฟะ  แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินดีกว่า “ปั้ง ๆ ปั้ง ๆ”  โอ้ย เคาะอยู่ได้เดี๋ยว จะด่าให้เข็ดเลยคอยดู  พยาบาลรีบล้างก้นให้เสร็จแล้วออกมาเปิดประตู สิ่งที่พยาบาลเห็นคือ ผู้ชายท่าทางซื่อบื้อ พยุงผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นเมียทีท้องแก่อยู่ เมื่อเห็นดังนั้นวิญญาณความเป็นพยาบาลก็ทำให้เธอลืมที่จะด่าคนเคาะประตู   

 “เปิดประตูหน่อย เมียฉันจะคลอดลูก” พ่อร้องบอกพยาบาล  จะมาคลอดอะไรตอนนี้ฟะตูยิ่งปวดอึอยู่ พยาบาลคิดในใจ “อ้อเข้ามานอนบนเตียงเลย” พยาบาลบอกพ่อพร้อมกับชี้ไปที่เตียงคนไข้  “ขอโทษนะคะที่มาเปิดประตูช้าพอดี ทำความสะอาดอยู่นะคะ” [(-_-) ทำความสะอาดก้นอะดิ๊]

“เบ่งแรงๆเลยคะคุณแม่  อึบ อึบ” พยาบาลบอกแม่พร้อมกับช่วยเบ่ง แม่เบ่งท้องอยู่นานจนท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นมืดสนิท [(-_-) โอ้โห่ ขนาดวันเกิด ยังเกิดเดือนมืดเลย แตงโมเอ้ย]

“ไมไหวแล้วละค่ะคุณ   เด็กไม่ยอมออกมา ไปหารถพาเมียคุณไปผ่าที่โรงพยาลในเมืองดีกว่านะคะ” พ่อจึงรีบปั่นจักรยานคู่ชีพไปหายืมรถมาพาแม่ไปโรงพยาบาลระหว่างทางพ่อได้พึมพำออกมาว่า “ไม่มีเมียเราแล้วจักรยานปั่นเร็วดีจริงๆ” [(-_-) เมียเจ็บท้องจะตายแล้วยังมีอารมณ์มานินทาอีก ก็ยังว่าละนะ ถ้าเมียอยู่คงไม่กล้าพูดนิ 555]

“ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว” แม่ตะโกนออกมาสุดเสียง

ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันยะ อึจะแตกแล้วทำไงดี  “พยายามอีกนิดนะคะ” พยาบาล พยายามพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึก หลังจากนั้นประมาณ ครึ่งชั่วโมงพ่อก็กลับมาพร้อมกับรถยนต์ของครูที่โรงเรียน พยาบาลกับพ่อช่วยกันพยุงแม่ขึ้นรถ ระหว่างทีแม่ก้าวขาขึ้นรถนั้นแม่ก็ร้องออกมาว่า “ออกมาแล้ว หลุดแล้ว” พยาบาลจึงจับแม่นั่งบนรถ แล้วก้มลงดูใต้ชุดคลุมท้องของแม่ แต่ด้วยความที่คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืดจึงมองไม่เห็น ครูจึงไปหยิบหลอดไส้หลังรถมาต่อกับแบตเตอรี่เพื่อให้แสงสว่าง “เฮ้ย ขาเด็ก” พยาบาลร้องออกมาด้วยความตกใจ

“เด็กคนไหนๆก็มีขาทั้งนั้นแหละคุณพยาบาล”พ่อตอบไปแบบซื่อๆ พยาบาลหันหน้าออกจากแม่ มามองพ่อพร้อมกับคิดว่า อีตานี้มันมาจากเขาลูกไหนฟะ มันถึงไม่รู้ว่าเด็กปกติที่ไหนเอาขาออก พยาบาลได้แต่ส่ายหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรกับคนแบบนี้ พยาบาลทำคลอดบนรถให้แม่ อย่างทุลักทุเล จนในที่สุดเด็กหญิงแตงโมก็ออกมาจนได้

ตอนเย็นของวันรุ่งขึ้นพ่อไปรับแม่กลับบ้าน “ ขอบคุณมากนะครับคุณพยาบาลที่ช่วยทำคลอดให้เมียฉัน” พ่อกล่าวขอบคุณพยาบาลสาวเหลือน้อย หวังว่าคงไม่ต้องมาเจอกันอีกนะยะ พยาบาลแอบนึกในใจ  “ไม่เป็นไรหรอกคะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” พยาบาลกล่าวตอบมา พร้อมกับยื่นใบเสร็จค่ารักษาพยาบาล

ตัวเลขสีแดงตัวเล็กที่อยู่ท้ายสุดนั้นทำให้พ่อถึงกับ นิ่ง  1,500 บาท เงินจำนวนนี้ไม่มากแต่มันไม่น้อยเลยสำหรับฐานะอย่างครอบครัวของเรา พ่อยื่นใบเสร็จกลับให้พยาบาลพร้อมกับบอกว่า พอดีฉันลืมเอาเงินมาเดี๋ยวฉันฝากดูเมียฉันสักพักนะ ขอกลับไปเอาเงินที่บ้านก่อน

พ่อปั่นจักรยานหายไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วซ้อนมอเตอร์ไซด์ กลับมาพร้อมกับ ตาแป๊ะ เพื่อนบ้านคนจีน พ่อนำเงินไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้วฝากแม่ให้กลับไปกับตาแป๊ะ

เย็นของวันนั้นแม่นั่งรอพ่ออยู่หน้าบ้าน เมื่อแม่เห็นพ่อเดินกลับมาโดยไร้วี่แววของจักรยานคู่ชีพ แม่ก็พอเข้าใจเรื่องทั้งหมด แม่จึงได้แต่เงียบไม่ได้พูดอะไร พ่อกับแม่โผเข้ากอดกันร้องไห้เงียบๆ โดยมีพี่มะปรางนั่งอยู่ข้างๆ คอยเฝ้ามองสมาชิกใหม่ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในผ้าขนหนูผืนโปรดของแม่

พ่อขายจักรยานสมบัติชิ้นเดียวที่ปู่ให้มาหลังจากแต่งงานให้กับตาแป๊ะ เพื่อนำเงินไปจ่ายค่าทำคลอดของแม่ เมื่อ 2ชั่วโมงที่แล้ว

เด็กหญิงแตงโมไม่รู้เลยว่าการถือกำเนิดของเธอนั้นทำให้พ่อสูญเสียจักรยานของขวัญของปู่ที่พ่อรักไป แต่พ่อไม่ได้คิดเช่นนั้น พ่อคิดว่าแตงโมคือของขวัญที่วิเศษที่สุดในชีวิตของพ่อ หลังจากนั้นข่าวการเกิดของแตงโมที่เกิดโดยเอาขาอกมาก่อนนั้นก็โด่งดังไปทั่วหมู่บ้านและมันได้ส่งผลต่อชีวิตของแตงโมต่อมา อย่างที่แตงโมเองก็คาดไม่ถึง ..!  

เป็นอย่างไรบ้างค่ะ ฉันหวังว่าชีวิตเล็กๆของแตงโมคงทำให้ผู้อ่านบางคนสนุกสนานได้ อย่าลืมวิจารณ์กันนะ แล้วจะปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น 

ติดตามตอนที่ 2 ได้ เร็วๆนี้  เมื่อแตงโมอายุ 4 ขวบ ต้องย้ายบ้านเพราะถูกไล่ที่ ครอบครัวของเธอจะทำอย่างไรต่อไป ...