คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 คนที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี
ตอนที่ 6 คนที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี
เขาไปแล้ว...กี่ครั้งที่ภาพเหล่านี้ถูกฉายซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่า มันไม่มีทีท่าว่าจะจบ
'ได้ยินแต่เสียงที่ดังก้องในใจ ว่ารักเธออย่างนั้น ได้แต่รอวันที่เธอจะรู้ใจ'
คนกะลังเศร้า เสียงโทรศัพท์ยังจะมาตอกย้ำอีกนะ แต่ก็ตั้งใจจะตั้งไว้เพื่อบอกตัวเองอยู่แล้ว เห้อออออ
"ทำไรอยู่จ๊ะพริตตี้" เสียงพี่เมฆดังมาตามสาย
"เก็บของอ่ะ"
"เออ ออกมาหน่อยดิ วันนี้ที่บ้านกูนะ น้องชายกูจะย้ายมาเรียนนี่อ่ะ เลยเลี้ยงต้อนรับมันสักหน่อย"
"หาเรื่องแดกเหล้าก็บอกมา"
"ฮ่าๆ อะไรประมาณนั้นว่ะ ลากไอ้หล่อมาด้วยนะ เจอกันๆ"
"คือ..." ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ พี่เมฆแกก็ชิงวางไป ก็วันนี้ไอ้หล่อของพี่มันไม่กินหรอกเหล้า มันไปกินอย่างอื่นแล้ว
ฉันนั่งจัดของสักพักก็ลงมาเรียกแท็กซี่ไปบ้านพี่เมฆ พอไม่มีเฟิร์สมาขับรถให้ก็ยิ่งคิดถึงมันแหะ ป่านนี้มันจะทำอะไรอยู่ จะไปถึงไหนๆ กับใครแล้วนะ
เสียใจ... แต่ก็ทำได้แค่เพียงเก็บซ่อนเอาไว้ข้างใน ท่องเอาไว้ว่าเขาไม่ไช่ของเรา!
"ทำไมพี่พิศมาแท็กซี่ล่ะ แล้วพี่เฟิร์สไม่มาด้วยหรอ" เสียงชมพูทักเมื่อฉันลงมาจากรถน้ำเงิน สองคนนี้ก็คงเพิ่งมาถึง
"เหมือนเดิมแหละ" ฉันตอบแบบไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เป็นอันว่ารู้กัน
"ค้างนี่หรอ" น้ำเงินกดล็อครถและเดินมาถามเมื่อเห็นฉันแบกกระเป๋าเตรียมมาด้วย
"กะว่าจะมาค้างนี้อ่ะ มานอนกะไอ้พวกนี้ดีกว่า เดี๋ยวมันก็กินกันยันเช้า ได้ช่วยมันเก็บกวาดด้วย"
"ไม่ใช่ว่าไม่อยากนอนคนเดียว" น้ำเงินหลิ่วตาพูดอย่างรู้ทันเหมือนเคย แล้วเดินนำเขาไปในบ้าน
"พริตตี้คนสวยมาแล้ว อ๊ะๆ มีกระเป๋ามาด้วย รู้งานนี่หว่า แต่จะย้ายมาอยู่ถาวรเลยก็ได้นะ กูยินดี" พี่เมฆตะโกนทักมาแต่ไกล ...รู้งานของพี่เมฆมันหมายถึงให้ฉันมาเป็นนางแจ๋วนี่ไง
"ละไอ้หล่ออ่ะ" เจอหน้ากันบิ๊กมันก็ถามหาเพื่อนรักมันเลย สองคนนี้มันค่อนข้างสนิทกัน...ในเรื่องไม่ค่อยดีอ่ะนะ เรื่องต่อยเรื่องตี ใช้กำลังนี่ที่หนึ่ง
"ไม่มาแบบนี้แม่งไปนอนกกสาวชัวร์" หรั่งตอบให้ฉันแทนเสร็จ ก็ดี ไม่อยากพูดถึงเท่ามันไหร่
"มึงนอนนี่ก็ดี พรุ่งนี้วันเกิดกู จัดต่อเลย" กันย์หันมาคุยกันฉันที่ยืนเงียบไป
"แล้วทำไมมึงไม่รอจัดพร้อมกัน" เจอกันบ่อยๆ ไม่เหม็นขี้หน้ากันบ้างหรือไงนะ
"ไม่ได้ว่ะ กูพูดไป มึงก็ไม่ยอมออกมาอ่ะดิ่ ใครจะช่วยกูล้างจาน ป๊าม๊ากลับมา ฆ่ากูตาย"
"เลว" ฉันให้คำจัดกัดความสั้นๆ ง่ายๆ สำหรับไอ้เพื่อนพวกนี้
"เอาหน่าๆ นั่งก่อน นั้นไงน้องกูมาล่ะ" ฉันมองตามพี่เมฆไปก็เห็นหนุ่มน้อยหน้าใส ขาวตี๋สไตล์ลูกคนจีน ผมสั้นบ่งบอกถึงวัยที่เพิ่งพ้นจากโรงเรียน รูปร่างสมส่วน ไม่ล่ำบึกแบบคนพี่ แต่ก็ไม่ผอมจนเกินไป
"หวัดดีครับ" น้องเขายกมือไหว้ ทำเอาฉันรีบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน
"นี่หมอก น้องกูเอง เพิ่งบินมาถึงเลย ส่งตรงมาจากเชียงไหม่ ไง หล่อป่ะ แต่น้อยกว่ากูนะ" พี่เมฆดึงน้องชายมากอดคออวดอ้างสรรพคุณ
"พี่อย่าไปเทียบให้อายน้องมันเลย" ฉันบอกไปตามที่เห็นเพราะหน้าตาน้องเขาดูขี้เล่น หูตาแพรวพราวแบบนี้ ไม่ดูหล่อเถื่อนแบบคนพี่ สาวๆ มาเห็นต้องกรี๊ดสลบ
"พริตตี้แม่ง หมอกมึงไปยืนไกลๆ กูเลย" พี่เมฆดันน้องมันออกและยกแก้วขึ้นดื่มแทน
"ชื่อพริตตี้หรอครับ น่ารักสมชื่อเลย" น้องหมอกหันมาคุยกับฉัน โดยยกมือขึ้นเกาหัวแก้เขินไปด้วย ....เด็กอะไร น่ารักเป็นบ้า แถมยังปากหวานอีก
"เห้ยๆ ใจเย็น มาเพิ่งรู้ ทำมาหยอด พริตตี้นี่ของกูเว้ย ห้ามยุ่งๆ" พี่เมฆหัวไปโบกเบาๆ แต่ทำเอาหมอกหน้าแทบทิ่ม โถ่ๆ น่าสงสาร
"เฮียมีแฟนด้วยหรอ" หมอกเงยหน้ามาทำตาโตถาม
"หน้าหยั่งกูมีแฟนไม่ได้หรือไงว่ะ ไม่หล่อเหมือนมึงแต่กูเร้าใจนะเว้ย" พี่เมฆดึงฉันไปโอบข้างตัว
"อี๋ย์ ไอ้พี่เมฆ นี่ลามกต่อหน้าน้องมึงเลยนะ" ฉันรีบพยายามยกแขนหนักๆ นี่ออก แรงเยอะเป็นบ้า
"ละแบบนี้กูจะนอนไหนอ่ะ" ลืมคิดไปเลย เพราะปรกติฉันนอนห้องน้องเขา
"นอนกะกูก็ได้ กูจัดให้สามยก" พี่เมฆพูดพร้อมชูสามนิ้ว
"นอนกะมึง กูนอนสีหมอนข้างดีกว่าพี่เมฆ"
"โหย พูดแบบนี้เจ็บเลยว่ะ ต้องลองหน่อยไหม" คราวนี้ไม่ทันได้เขาถึงตัวฉัน เพราะน้องหมอกมาขวางไว้ก่อน
"เฮียอย่าไปแกล้งพี่เขาดิ นอนห้องผมเหมือนเดิมก็ได้ ผมนอนห้องเฮียเอง เดี๋ยวเฮียเมฆมันก็เมาเป็นหมาอยู่แถวนี้แหละ" หมอกหันมายิ้มหาหยี ไม่วายกัดพี่ชายมัน ก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าฉัน
"ผมช่วยยกไปเก็บ"
"ไม่เป็นไรๆ หมอกนอนห้องหมอกไปเถอะ พี่กลับหอก็ได้" ฉันรีบคว้ากระเป๋าไว้ แค่นี้ก็เกรงใจน้องเขาแล้ว
"ดึกแล้ว กลับคนเดียวไม่ดีหรอก นอนกับผมเถอะ"
"O_O" ทุกคนรวมทั่งฉันหันมามองน้องเขาด้วยสายตาแบบนี้
"เอ้ยๆ ผมหมายถึงนอนที่นี่เถอะ ดึกแล้วกลับคนเดียวอันตราย" เหมือนเจ้าตัวจะรู้จึงรีบแก้
"งั้นก็ขอบใจนะ"
"ผมช่วย ต้องไปเอาของที่ห้องพอดี" ไม่ทันให้ฉันปฏิเสธ หมอกก็ดึงกระเป๋าไปถือเลย
"พี่ชื่อพริตตี้เลยหรอ" หนุ่มน้อยหันมาถาม
"ป่าว ชื่อพิศเฉยๆ" ฉันตอบ คุยกับหมอกไม่ต้องเงยหน้าคุยแบบยักษ์พวกนั้น เขาสูงกว่าฉันไม่มาก แต่ฉันว่าเดี๋ยวน้องเขาคงสูงอีกแน่เลย
"พิษ แบบพิษรัก หรือพิศวาทอ่ะครับ" อิชั้นโดนเด็กแหย่ค่ะคูณณณณ
"กล้าจะเล่นนะ พิศที่แบบแปลว่า น่ามอง น่าพิศมัยอะไรแบบนี้ไง" มันก็เขินดีเหมือนกัน แต่มันขำๆ มากกว่า
"งี้ผมต้องเรียกว่า'มี้'อ่ะดิ่" ฉันหลุดขำออกมากับมุกประหลาดของน้องเขา
"รู้จักด้วยหรอเนี่ย ท่าทางจะติดละครนะเรา" ฉันพูดและเดินเอากระเป๋าไปเก็บ
"พี่มานอนห้องผมบ่อยหรอ" หมอกหันมาถามเมื่อเห็นฉันเดินหยิบของอย่างรู้ที่ทาง
"ก็เวลามาหาพี่เรานะแหละ พวกพี่ก็ค้างกันแต่ห้องนี้ ขอโทษที่มารบกวนนะหมอก"
"ไม่เลย พี่พิศมาบ่อยๆ สิ"
"หือ?" ฉันท้วงถาม เหมือนรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรออกมา หนุ่มน้อยจึงรีบหาข้อแก้ตัว
"ก็ผมยังไม่มีเพื่อนที่นี่เลยไง" เหตุผลฟังขึ้นมาก...ประชด!
"แค่นั้นจริงอ่ะ"
"จริงดิ" น้องตอบอย่างจริงจังจนฉันอดยิ้มตามไม่ได้
"จริงก็จริงสิ ยิ้มซะทำเหมือนเขินเลย" พอฉันแซว หมอกเอามือเกาหัว เกาอีกแหละ คราวนี้ไม่ปฏิเสธ แต่หันหลังเตรียมชิ่งหนีแทน
"แล้วจะมาหยิบของไม่ใช่หรือไง"
"อ่อ เออ จะมาเอา...นาฬิกาข้อมือน่ะ แต่สงสัยลืมวางไว้ข้างล่าง"
"แล้วที่มือนั้นล่ะ" พอก้มไปมอง หมอกก็สะดุ้ง แล้วหันมายิ้มแหยๆ ก่อนจะหาข้อแก้ตัวประหลาดๆ
"ไม่ๆ อีกอันครับ ผมมีหลายอัน" ฉันส่ายหน้าน้อยๆ เอาเข้าไปเด็กคนนี้
หมอกดูเป็นเด็กคุยเก่ง ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน แต่ว่าฉันสัมผัสได้ว่าเด็กคนนี้ฉลาด แล้วก็เป็นผู้ใหญ่เกินตัว เผลอๆ โตกว่าพี่มันอีก
"คุยกันคิกคักมาเชียว สงสัยมึงจะได้พริตตี้เป็นน้องสะไภ้แล้วมั้ง"
"ขอบคุณค่ะกันย์ วันหลังชงแค่เหล้าพอ อย่างอื่นไม่ต้องชง"
"อะไรว่ะ ไอ้หมอกแม่ง มาแปปเดียว ก็เป็นเรื่องเลย มึงชอบเพื่อนกูหรอ"
"เฮียก็ พูดแบบนั้นพี่เขาเสียหาย" หมอกพูดแล้วหันมามองหน้าฉันสายตาเป็นกระกายวิ๊งๆ ยิ้มแบบนั้นใครเห็นก็ละลาย อร้าย แต่เดี๋ยวก่อน น้องปฏิเสธไปก่อนสิ เขาแซวเราอยู่นะ!
"ว้าย พี่พิศ เขินด้วยอ่ะ" ชมพูเอานิ้วมาจิ้มๆ แก้มฉัน
"ชมพูก็ยังเอากับเขาด้วยนะ"
"อ้าว ไหนบอกรักเดียวคนเดียว เจอเด็กจีบเข้าหน่อย มีหวั่นไหวด้วย ใจง่ายว่ะ" น้ำเงินกระซิบ
"น้อยๆ หน่อยเงิน แต่ก็ดี ระหว่างนี้ก็เคี้ยวหญ้าอ่อนไปพลางๆ"
พวกเรานั่งคุยเล่นกันไปเลย หมอกสนิทกับทุกคนได้อย่างรวดเร็ว พอพวกนี้เริ่มเมาน้ำเงินก็ขอตัวกลับ ส่วนพวกนี้ก็นอนแอ้งแม้งกันบนโซฟาบ้าง พื้นบ้าง ส่วนอีแจ๋วอย่างฉันก็ถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่ตัวเอง
"ผมช่วย" หมอกเข้ามาช่วยฉันยกแก้วไปเก็บ ตอนนี้น้องเขาแก้มเริ่มแดง คงเพราะเริ่มเมา
"ไหวป่ะเนี่ย แต่ขอบใจนะ"
"หมอกมาเรียนคณะอะไรอ่ะ" ฉันถามโดยที่ล้างจานไปด้วย
"วิดวะคอม คณะเดียวกะพวกเฮียเค้าแหละ พี่พิศก็เรียนคณะนี้หรอ" ส่วนหมอกก็ช่วยเอาผ้าเช็ดจานที่ล้างเสร็จแล้วเรียงเข้าตู้
"อือ"
"แปลกดีนะ สวยๆ อย่างพี่พิศน่าจะไปเรียนพวกการบิน หรือนิเทศน่าจะเหมาะกว่า" หมอกพูดโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่มันจี้ใจดำฉันเลย ฉันเองก็ไม่ได้อยากเรียนคณะนี้ แต่ถ้าฉันไป ฉันก็ต้องห่างกับเฟิร์ส แล้วใครจะดูแลมัน ไอ้นี่ยิ่งผีเข้าผีออก
"นั้นสินะ ยังไงก็ขอรับไว้ละกัน ที่บอกว่าสวย"
"ก็สวยจริงๆ ผมอึ้งไปเลย พูดหยั่งกับมีคนบอกพี่พิศไม่สวย"
"มีสิ แต่อย่าไปพูดถึงมันเลย" ก็อีกนั่นแหละ ไอ้บ้านั้นไง ชมสักนิดก็ไม่มีเลย
"พี่พิศแล้ว..." พอล้างจานเสร็จหมอกหันมาถึงบรรดาศพที่นอนตายอยู่เกลื่อนกราดนี่
"ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ เราไปนอนเหอะ เดี๋ยวพี่ไปจับมันนอนดีๆ เอง"
"พี่พิศ ผมขอ...ขอยืมมือถือหน่อยดิ ผมหามือถือไม่เจออ่ะ" ตอนแรกเหมือนหมอกจะพูดอีกอย่างแล้วก็เปลี่ยนใจ
"เอาสิ" ฉันยื่นให้แบบงงๆ หมอกรับไปกดเบอร์ ไม่นานนักมือถือก็ดังมาจาก...กระเป๋ากางเกง
"อ้าว อยู่นี่นิเอง" หมอกกดวางและทำเป็นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
....อ่อออ อย่างนี้นิเอง
"คราวหน้าขอกันดีๆ ก็ได้" ฉันพูดยิ้มๆ และรับมือถือตัวเองคืน
"ต้องขอยังไงหรอครับ" น้องถามด้วยสีหน้างงๆ
"ไม่ได้หมายถึงมือถือ พี่หมายถึง...เบอร์พี่นะ" พอได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ยิ้มเหมือนโดนจับได้ แต่ก็ไม่ได้มีแววตาสำนึกผิดอะไร แถมยังเป็นประกายวิบวับยิ่งกว่าเคย
"โหย รู้ทัน แต่เอาเหอะ ผมมีเบอร์พี่ก็พอแล้ว"
"หมอก" ฉันตัดสินใจเรียกระหว่างที่หมอกกำลังก้มไปเมมเบอร์
"ครับ?" น้องเงยหน้าขึ้นมาทำตาแป๋ว
"คือ... จะพูดยังไงดีล่ะ หมอกก็รู้ใช่ไหมว่าพี่เป็นแบบนี้ พี่ไม่รู้นะว่าหมอกคิด...."
"ผมเข้าใจที่พี่จะพูดนะ พี่พิศสบายใจได้ ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไร" ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบหมอกก็ตอบอย่างจริงจัง โดยไม่ลืมรอยยิ้มจริงใจ
"เออ แปลกดีนะ ไม่น่าเชื่อ หมอกจะเป็นน้องพี่เมฆ"
"ผมเองยังไม่อยากเชื่อเลย" เราสองคนคุยกันไป หัวเราะกันไป ในระหว่างที่ช่วยจัดท่านอนดีๆ ให้ไอ้พวกนี้
"หมอกมีแฟนยัง" ฉันถามก่อนจะเดินปิดไฟในบ้าน เตรียมขึ้นนอน
"กำลังจะมี"
"ทำไมถึงกำลังล่ะ"
"ก็วันนี้เพิ่งได้เบอร์เอง ลองจีบก่อน" พูดมาแบบนี้ฉันก็ชะงักสิ เด็กคนนี้มันร้ายจริงๆ
"อ้าว ผมพูดอะไรผิด" เจ้าตัวยังยิ้มกรุ่มกริ้ม ไม่ทุกข์ไม่ร้อนแต่อย่างใด
"ไปนอนไป"
"โธ่ ยังไม่อยากนอนเลย แต่...ก็ได้ครับ ฝันดีนะ" หมอกยืนอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยอมไปแต่โดยดี
"เช่นกันนะ" ฉันโบกมือบ๊ายบายแล้วปิดประตูห้อง
แบบนี้มันเรียกว่าจีบรึเปล่านะ แต่มันมีจริงๆหรอ คนที่มาจีบฉันเนี่ย...คนไม่เคยนี่หน่า ทำตัวไม่ถูกวุ้ย
หลังจากไปอาบน้ำเสร็จ พอฉันนอนลงบนเตียง หยิบมือถือมาเช็คดูก็มีข้อความแจ้งเตือนอยู่
'เมมเบอร์ผมด้วยนะครับ หมอก'
ฉันยิ้มรับให้กับข้อความของน้องเขา น่าแปลกที่ข้อความมาจากผู้ชายอีกคนนึง แต่ตัวฉันเองกลับพิมพ์ข้อความหาผู้ชายอีกคน...
'กูไม่อยู่ห้องนะ ถ้ากลับมาล่ะหิว ในตู้เย็นมีข้าวกล่องอยู่ เวฟแดกเอาเองนะ'
........................................................................
'น่ารัก' คือชื่อที่ผมเม้มเบอร์เธอไว้ในมือถือ ผมไม่อยากเรียกพี่พิศเหมือนคนอื่น อันที่จริง พริตตี้ก็ฟังดูน่ารัก แต่ผมชอบอะไรที่เป็นไทยๆ มากกว่า
"เฮีย พี่พิศมีแฟนป่ะ" ผมตื่นลงมาหาเฮียของผมที่นั่งหน้างัวเงี่ยอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว
"ยังไม่มี มึงถามทำไม"
"ป่าว พี่เขาน่ารักดี เขาไม่น่าหลงมาอยู่กับพวกเฮียได้เลยอ่ะ"
"นั้นดิ จริงๆ พิศมันสนิทกับน้ำเงินกับเพื่อนเฮียอีกคนอ่ะ มันเลยตามๆ กันมา" ผมพยักหน้าฟังตามที่เฮียเมฆแกเล่าอย่างตั้งใจ
"ยังไงมึง จะจีบมันหรอ เฮียว่าอย่าเลยว่ะ"
"ทำไมอ่ะเฮีย เฮียรับไม่ได้หรอ"
"ไม่ไช่โว้ย มันเป็นเพื่อนกู ทำไมกูจะรับไม่ได้ แค่แบบ...ไม่รู้ว่ะ พูดไม่ถูก มันยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ" ยังไม่เคยเลยหรอ...ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร พี่กันย์ก็เดินมานั่งด้วย เดี๋ยวค่อยถามต่อดีกว่า
"หิวมีอะไรกินบ้างว่ะ"
"พิศมันทำอยู่" เฮียเมฆหันไปตอบ นี่พี่น่ารักของผมทำกับข้าวเป็นด้วยหรอเนี่ย เพอร์เฟค!
"เออดีว่ะ เดี๋ยวต่อไปจะได้พิศมันมาเป็นน้องสะไภ้ ฮ่าๆ"
"พี่กันย์ก็ว่าไปนั้น" พี่กันย์อ้าปากจะแซว แต่เสียงกลับโดนแทรกไปซะก่อน
"มาละๆ ร้อน เถิบดิ่" บุคคลที่สามที่ถูกนินทาก็โผล่มาพร้อมกับข้าวในมือ ก่อนจะวางลงตรงกลางโต๊ะส่งกลิ่นหอมฉุยยั่วน้ำลาย
"น่ากินมากอ่ะ" ผมพูดพลางมองอาหารบนโต๊ะ จริงๆ มันก็อาหารธรรมดาอย่างผัดกระเพราะปลาหมึก แกงจืดไข่น้ำ แต่วันนี้โครตจะหน้ากินเลย
พี่พิศหันมายิ้มหวานให้ผม ก่อนจะเอาช้อนตักแกงจืดขึ้นมาเป่า แล้วก้มลงมาป้อนผม
"ลองชิมดูสิ" ภาพตรงหน้าเหมือนสโลโมชั่น ผมมองปากพี่พิศขยับช้าๆ อย่างเชิญชวน คอเสื้อต่ำลงเมื่อก้มลงมา อวดเนินอกขาวเนียน ถ้าตาไม่ฟาดผมว่าพี่เขาใส่เสื้อในสีชมพูอ่อน ผมอ้าปากรับช้อนที่พี่พิศป้อน ซุปอุ่นๆ ถูกกลืนลงคอ พร้อมน้ำลายผมอึกใหญ่ นี่ทำเอาตัวผมร้อนวูบวาบไปหมด ดีนะ น้ำลายไม่หกออกมาซะก่อน ก็ภาพตรงหน้า...เห้ย คิดไปถึงไหนว่ะเนี่ย
"อร่อยป่ะ" พี่พิศจ้องหน้าผม ที่ได้แต่พยักหน้า โอ้ย พี่ครับ อย่าใกล้ขนาดนี้ได้ไหม ผมใจไม่ดี
"โหย พิศมึงทำหยั่งงี้น้องมันตายพอดี" เฮียเมฆแกคงจับอาการผมได้ แต่คนทำร้ายผมนะหรอ ยืนตาแป๋วอยู่นั้น
"ทำอะไร"
"เออๆ นั่งกินไปเหอะ ไม่มีอะไรๆ" เฮียเมฆปัดมือ แล้วตักข้าวใส่ปากแทน
พี่พิศเดินไปถอดผ้ากันเปื้อน เข้าไปเก็บของในครัวแล้ว แต่ผมยังรู้สึกหัวใจมันยังเต้นตึกๆ อยู่เลย นี่ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
........................................................
"เฝ้าบ้านดีๆ นะจ่ะ" พี่เมฆหันไปบอกลาน้องชาย ที่เกาะรั้วมองมาอย่างอาลัยอาวร
"โหยเฮีย ผมอยากไปด้วย" หมอกยืนงอแง ทำตาปิ๊งๆ แต่ยังไงก็คงไม่ได้จริงๆ หล่อแค่ไหน ก็ช่วยน้องไม่ได้จริง
"เอาหน่า ไว้โตอีกนิดก่อนก็ได้" ฉันพูดบ้าง เวลาเที่ยวมีอีกตั้งเยอะ รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน และหมอกก็พยักหน้ารับ ฉันว่าแล้ว เด็กคนนี้พูดง่าย...ไม่เหมือนพี่มัน
"พิศพูดนี่เชื่องเชียวนะ"
"น้องเขาพูดง่ายๆ ก็ดีแล้วพี่"
"ไปนะ ไว้เจอกันที่ม." ฉันโบกมือให้หมอกก่อนจะขึ้นรถพี่เมฆไป
"น้องกูจีบมึงจะเอาป่ะ" พี่เมฆถาม จริงจังป่าวไม่รู้ แต่คำถามมันอ่ะ
"เพ้อเจ้อ"
"ก็แค่ถามดูเฉยๆ" พี่เมฆยักไหล่ และสตาร์ทรถออกไป
วันนี้วันเกิดไอ้กันย์ เพื่อนในกลุ่มจึงต้องมาให้ครบองค์ประชุม ฉะนั้นไอ้กันย์จึงมีภารกิจโทรตามจิกไอ้หล่อของมันเอง ตอนแรกมันจะให้ฉันโทร แต่ไม่เอาหรอก ไม่อยากทำเป็นพิศวาทมันมากเกินไป แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ ก็ปาไปจะ 5 ทุ่มแล้ว เฟิร์สยังไม่มาสักที จะหมดวันเกิดกันย์มันอยู่แล้วเนี่ย ไปทำอะไรอยู่ไหนนะ
"จะเลิกมองมือถือได้ยัง รอไอ้หมอกมันโทรมาหรอ" พี่เมฆชะโงกหน้ามาแย่งมือถือฉันไปยัดใส่กระเป๋ากางเกงมันไว้
"นี่ เลิกพูดถึงน้องเขาแบบนี้ซะที กูไม่ได้คิดอะไร เอามือถือกูคืนมา" ฉันพยายามแย่งมือถือตัวเองคืน
"อะไรว่ะ น้องกูออกจะหล่อ" พี่เมฆพูดอย่างไม่ใส่ใจ และส่งมือถือฉันให้ไอ้หรั่งแทน
"เออ หรือมึง..."
"มีผัวแล้ว" ไอ้หรั่งช่วยเติมให้พี่เมฆเสร็จก่อนจะโยนไปที่ไอ้บิ๊กต่อ
"ไอ้บ้า มีก็ดีดิว่ะ" ไอ้นี่มันตัวใหญ่ พอและอยากได้ก็เอาไปเลย ฉันไม่ได้เล่นลิงชิงบอลอยู่นะ เดี๋ยวเฟิร์สโทรมาก็ได้ยินเองแหละ
"หรือมึงแอบชอบใครบอกมาเลยๆ" ไอ้กันย์ยังไม่จบแหะ
"กูไม่บอก นี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยยุ่งเรื่องกู เดี๋ยวนี้อะไรกันเนี่ย"
"มึงก็รู้ใช่ไหมไอ้เงินว่าพิศมันชอบใคร" กันย์หันไปหาน้ำเงินแทน
"เกี่ยวอะไรกับกู อยากรู้ก็ถามมันเอง" เจ้าตัวยกมือสองมือยอมแพ้ และมองมาที่ฉันแทน...ทำไมไม่ช่วยปฏิเสธ
"คนที่มึงชอบกูรู้จักไหม" กันย์ค่อยๆ คิด ส่วนฉันได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ไป
"อ่ำอึ่งแบบนี้รู้จักชัวร์" กันย์ค่อยๆ สรุป มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดีนะ!
"ไอ้เฟิร์สโทรมาละ" ไอ้บิ๊กที่เล่นมือถือฉัน ตะโกนบอก
"ไหน" ฉันรีบพรวดพราวไปจะเอามือถือ แต่นั้นเป็นการคิดผิดมหันต์ เพราะนอกจากจะไม่ได้มือถือแล้ว สีหน้าไอ้กันย์ตอนนี้ยังเหมือนโคนันที่เพิ่งไขคดีห้องปิดตายได้สำเร็จ
"ชีวิตนี้มึงสนิทกับผู้ชายอยู่ไม่กี่คน ตัดพวกกูออก ก็เหลือไอ้เงิน ซึ่งไม่น่าใช่ ฉะนั้นคนเดียวที่มึงคอยเกาะแกะตามติดตลอด ก็มีแค่..."
"ไอ้เฟิร์ส" ทุกคนพูดประสานเสียงพร้อมกัน
"มึงชอบไอ้เฟิร์สใช่ไหม"
"มึงบอกกูมาเลย" สายตาพวกมันทุกคนเหมือนมีดทิ่มแทงลงบนอก
"มึงชอบมันใช่ไหม" ...พวกมึงอยากรู้มากใช่ไหม
ได้!!!!
.....................................................................................................
ถ้าเรื่องบันทึกรักพลทหารจบจะรีบมาลงเรื่องนี้ให้รัวๆ เลยน้า ตอนนี้ช้าหน่อยไม่ว่ากันนะคะ
ความคิดเห็น