คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : ตอนที่ 73 Same Same but Different
ตอนที่ 73 Same Same but Different
(วิว’s)
กริ๊งงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิการุ่นคุณทวดที่ค่อยปลุกผมให้ตื่นทุกเช้า ผมเอื้อมมือไปปิดมัน และดันตัวขึ้น แต่วันนี้มันมีอะไรแปลกไป เสียงดังบางอย่างมาจากด้านนอก
ภัทรหรอ เช้าขนาดนี้เนี่ยนะ?
เมื่อผมเปิดประตูออกมา ภาพที่ผมเห็นทำเอาตัวเองต้องไม่เชื่อสายตา ถ้าผมมองไม่ผิดนี่คือเวลา 6 โมงเช้า และตรงหน้าผมคือ น้องผมกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่บนลู่วิ่ง!
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ กินอะไรยังอ่ะ ภัทรลงไปซื้อปาท่องโก้ กับแซนวิชไว้ให้ เผื่อจะกินกับกาแฟ" ภัทรหันมาถามผมอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะกดปิดเครื่อง เอาผ้าเช็ดเหงื่อบนหน้า
"ลงไปซื้อเองหรอ"
"ก็เออสิ อยู่กันสองคน วิ่งไปซื้อมาให้เลยนะเนี่ย" ภัทรพูดและเดินไปเปิดตู้เย็นเทน้ำออกมาดื่มเหมือนเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา แต่สำหรับผมนี่ไม่เลย!
ก็อย่างแรกคือร้านปาท่องโก๋เนี่ยอยู่หน้าปากซอยเลยนะ แต่พูดหยั่งกับว่ามันขายอยู่ข้างคอนโดแล้ววิ่งไปซื้อมาอย่างไงอย่างงั้น นี่ยังไม่นับแซนวิชที่ต้องเข้าไปซื้อในตลาด แล้วอีกอย่างที่สำคัญที่สุด...
"ไปทั้งหน้าสดเลยเนี่ยนะ" ก็น้องผมคนนี้ ปรกติแค่ไปเซเว่นฝั่งตรงข้ามมันยังต้องแต่งหน้าไปเลย
"อือ ไปตลาด จะแต่งไปให้ใครดู วิวนี่ก็ถามแปลก" อ้าวกลายเป็นกรูผิดไปเลย ก็อยู่ดีๆ ทำตัวเป็นมนุษย์ปรกติได้เหมือนคนอื่นเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ
ผมยังมึนๆ งงๆ ส่วนภัทรก็เดินเข้าไปอาบน้ำแล้ว ผมลองเดินไปดูที่ลู่วิ่ง ก่อนจะตะลึงกับระยะทางที่เจ้าหล่อนวิ่งไป...18 กิโล!
นี่มันเล่นม้าป่ะว่ะเนี่ยคึกมาก ผมรีบเดินเข้าไปดูในห้อง อีกครั้งที่ผมสตั๊นไป เตียงที่เคยมีตุ๊กตาและหมอนวางเรียงรายเกลื่อนกลาดกลับโล่งโจ่งไปหมด แล้วเตียงมันดูเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างน่าเหลือเชื่อ ผ้าห่มถูกพับไว้อย่างสวยงาม ผมได้แต่มองสำรวจไปรอบๆ ห้องๆ ข้าวของต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นที่เป็นทาง...อะเมซิ่งมาก
"เข้ามาทำอะไรเนี่ย ออกไปเลย ภัทรจะแต่งตัว" เสียงเจ้าของห้องดังขึ้น ภัทรเดินเข้ามาในชุดผ้าคลุมอาบน้ำ
"ไม่มีอะไร กำลังจะออกไปพอดี แล้วไหนบอกจะไปอาบน้ำ" ผมถามบ้าง
"ก็อาบเสร็จแล้วไง" ภัทรตอบและเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
"เสร็จแล้ว?" จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไง ปรกติยัยนี่อาบน้ำนานจนผมคิดว่ามันเข้าไปหลับ แต่นี่ผมยังกินแซนวิชไม่หมดอันเลยเนี่ย
"อ้าว งงอะไร จะแต่งตัว" ผมค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย นี่มันใช่ภัทรจริงๆ หรอว่ะ ผมเผลอไปรับคนผิดกลับมารึเปล่า
ติ๊งต่อง
เสียงออดหน้าห้อง ทำให้ผมต้องเดินมาส่องดูว่าใครมา...เจ๊ริชชี่นั้นเอง
"เข้ามาก่อนครับ ภัทรแต่งตัวอยู่"
"หล่อเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ" เจ๊ริชชี่ไม่พูดป่าว แต่เอามือหยิกแก้มผมเบาๆ
"มาแต่เช้าเลยนะคะ" ภัทรเดินออกมาจากห้องด้วยชุดลำลองง่ายๆ ผมมัดเป็นหางม้าเอาไว้ ดูไปก็แปลกตา แต่ก็ทะมัดทะแมงดีเหมือนกัน
"กรี๊ด มานี่เร็ว เจ๊คิดถึงหนูม๊าก มาก" เจ๊ริชชี่รีบพุ่งตัวไปกอด
"โอ๊ยๆ เว่อตลอด" แม้ปากจะบ่นแต่ภัทรก็กอดตอบ สองคนคุยกันสนุกสนานเห็นแบบนั้นก็โล่งใจ อาการซึมเศร้าแบบเมื่อวานไม่มีให้เห็นแล้ว
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะกำลังสั่น ผมปล่อยให้สาวๆ เขาคุยกันไป ส่วยผมแยกตัวออกมา ใครนะ โทรมาแต่เช้า
'พี่ตั้ม'
ชื่อที่โชว์อยู่บนจอทำเอาผมต้องขมวดคิ้ว แต่ก็ดี กำลังอยากคุยด้วยอยู่เหมือนกัน ผมกดรับ ทักทายตามประสา แต่ไม่รู้ว่าทักพี่แกแรงไปหน่อยไหม
"ว่าไงครับ ได้ข่าว...ทำน้องผมอกหักหรอ"
………………………………………………….
ความคิดเห็น