คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : ตอนที่ 71 Tumbling Down
ตอนที่ 71 Tumbling Down
(ตั้ม’s)
"คุณภัทรไปไหนจ่า ผมไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว" ผมหันไปถามจ่าเมื่อพยายามมองหาแม่นางแบบตั้งแต่ตื่นมา ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ปรกติยัยนี่อยู่ได้ไม่กี่ทีหรอก หายไปไหนนะ
"กลับบ้านไปแล้วไงครับ" ผมตึงไปชั่วขณะเมื่อได้คำตอบจากจ่า
"กลับ? กลับไปได้ยังไง ใครอนุญาตให้กลับ"
"เอ่อ...." ผมอาจจะพูดเสียงดังไปนิดนึงเพราะดูจากสีหน้าคนฟังจะตกใจอยู่ไม่น้อย
"ตอบมาสิจ่า" ผมถามซ้ำเมื่อยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
"หมวด ผมว่าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ค่อยๆ พูดก็ได้" บอสรีบเข้ามาห้ามทัพ มันจะทำหน้าแบบนั้นทำไม ผมไม่ได้จะทำอะไรจ่าสักหน่อย
"คือพี่ชายคุณเขามารับกลับไปน่ะครับ แจ้งชื่อว่า...ชื่ออะไรนะ คุณ...คุณวิริยะ ใช่แล้ว คุณวิริยะ"
"ไอ้วิว" ผมทวนชื่อของคนที่จ่าหมายถึง พอทราบคำตอบก็กดมือถือโทรหาเจ้าตัวทันที
"เป็นไรอ่ะพี่รีบไปไหนเนี่ย" ในระหว่างที่ผมเดินออกมาอย่างหัวเสียเพราะไอ้วิวดันไม่รับโทรศัพท์สักที ไอ้เฟิร์สก็โผล่มาทักจนผมเกือบเดินชนมัน
"ป่าว มีไรว่ะเฟิร์ส" ผมถามมัน แต่มือก็ยังกดโทรออกใหม่อีกรอบ ใจจดจ่ออยู่กับเสียงโทรศัพท์ โดยไม่ได้สนใจสีหน้างงๆ ของมัน
"จะมาลากลับน่ะ อีกอย่างจะมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์ย้อนหลังด้วย เมื่อคืนเค้กอร่อยป่ะ คงหวานน่าดู ก็คนทำใส่ใจลงไปด้วยนิ" พอมันพูดถึงคนทำให้ผมต้องเงยหน้ามามองมัน
"รู้ได้ไงว่ะ"
"ก็แม่นางแบบนั้นลากผมไปทำด้วยอะดิ ไอ้บอสแม่งก็ทิ้งกันเลย" เฟิร์สพูดพลางทำหน้าหาเรื่องไปหาบอสที่วิ่งตามผมออกมา ก็อยากจะถามหรอกนะ มันเลิกตีกันตอนไหน แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญกว่า
"แต่คิดถึงซ้อแกทำก็หน้าสนุกเหมือนกันนะ เล่นขนเครื่องครัวไปถล่มบ้านจ่าเฉยเลย" บอสพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสนุกสนานซะเต็มประดา โดยไอ้เฟิร์สก็ยิ้มมุมปาก ...ทำไมทุกคนรู้เรื่องของภัทร แต่ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าเขาทำเพื่อผมมากขนาดนี้
"อ้าว เงียบ เป็นไรป่าวเนี่ยพี่" รอยยิ้มของเฟิร์สหายไป กลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา มันคงเหมือนหน้าผมตอนนี้ ใบหน้าของคนที่ทำทุกอย่างพัง
"โธ่เว้ย!"
"มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยพี่ เห้ย พี่ตั้ม"
"หมวด จะไปไหนอ่ะ"
เสียงมันสองคนตะโกนไล่หลังตามผมมา
พัง...ทุกอย่างกำลังพังทะลายลงต่อหน้าต่อตา
ผมยังจำใบหน้าที่เธอบอกเข้าใจ ไม่...เธอไม่เข้าใจ ไม่คิดจะฟังอะไรเลยต่างหาก ในสายตาเธอเห็นผมเป็นคนยังไง ที่ผ่านมา ผมแสดงออกไม่มากพออีกหรอ ว่าผมคิดยังไง
ผมรู้ว่าเธอเสียใจ แล้วผมล่ะ ไม่คิดว่าผมจะเสียใจบ้างหรอที่ทิ้งกันไปแบบนี้
"สุขสันต์วันเกิดเว้ย" พวกเพื่อนนรกผมเปิดประตูโพล่งเข้ามาพร้อมเสียงดังเอ็ดตะโล ...หรือเซอไพรซ์ทีไอ้อิฐหมายถึงคือไอ้พวกเนี้ย!
"มากันได้ไงว่ะ ละนี่อะไรเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมีให้" ผมเดินเซ็งๆ ไปหาพวกมันพร้อมคว้ากล่องของขวัญในมือไอ้โจ พวกมันหัวเราะคิกคัก พลางซุบซิบอะไรกันบางอย่าง
"แกะดูดิ กูว่ามึงต้องชอบ กูหารกันเพื่อมึงเลย"
"ถุย แค่นี้ยังจะหารกัน เรื่องความงกขอให้บอก พวกมึงเนี่ย" ผมส่ายหน้า และฉีกกระดาษห่อของขวัญนี่ออก แต่สิ่งที่ผมเห็นทำเอาเหล้าที่กินเข้าไปแทบพุ่ง
"ทุเรศว่ะ ไอ้เหี้ยนี่ เอาอะไรมาให้กูเนี่ย" ก็ของขวัญของไอ้พวกนี้...มันคือแผ่นดีวีดีที่มีผู้ชายหุ่นล่ำโป๊เปลือย บางคนนอนแผ่อ่าซ้า บางคนใส่แว่นตากันน้ำกำลังทำ...วุ้ย ขนลุก
"ของขวัญวันเกิดไง เห็นคนพูดกันมึงแอบซุกแฟนในค่าย ฝากไปให้ทั้งมึงและคนนั้นด้วยเลย" พวกเพื่อนที่รักหัวเราะก๊ากเมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของผม ...ตลกแล้วไอ้พวกนี้
"แฟนเฟินอะไรกูโสดครับ ขอโทษ แล้วนี่อะไรของมึงเนี่ย เกี่ยวไรว่ะ" ผมโยนของขวัญกลับไปหาพวกไอ้โจ ไม่ได้จะปฏิเสธอะไรหรอกที่แอบคิดอะไรกับไคร เพียงแต่ไม่ให้ไอ้พวกนี้รู้ตอนนี้จะดีกว่า
"ทำเป็นไก๋นะมึง อย่ามาเฉไฉหน่อยเลย ไอ้อิฐยังบอกเลย มึงแอบกิ๊กกะพลทหาร ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกนะหมวดตั้ม กิ๊วๆ" ไอ้พจน์ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนผมเดินมากอดคอแซวผม ผมว่าผมเริ่มจะเข้าใจภัทรละ ว่ามันน่าโมโหยังไงเวลาเห็นไอ้พวกเพื่อนผู้ชาย ทำหน้าทำตาแบบนี้
"ไม่น่าเดี๋ยวนี้ไม่ควงสาวคนไหนมาให้เพื่อนดู ได้ข่าวล่อลูกนายพลเลยหรอว่ะ แล้วเป็นไง...ดีกว่าผู้หญิงไหม ฮ่าๆ" ที่จริงไอ้พวกนี้ก็พูดถูก แต่ถูกไม่หมดว่ะ!
เธอเป็นพลทหาร เป็นลูกนายพล แต่สำหรับผมเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้เห็นเป็นอย่างอื่น หรือเอาอดีตเธอมาตัดสินสิ่งที่เธอเป็นในปัจจุบัน
"คือไอ้พจน์มันอยากลองบ้าง แบ่งบ้างดิว่ะ"
"ลองก็เหี้ยล่ะ กูยังชอบผู้หญิงอยู่เว้ย เดี๋ยวเตะปากแตก" ผมยกแขนมันออก และเตะป๊าปเข้าให้ ไอ้อิฐแม่งเล่นอะไรว่ะ พาไอ้พวกนี้มา ตอนแรกแว็บนึงผมก็แอบคิดว่าจะเป็นภัทร แต่ดีแล้วล่ะ เพราะถ้ามาเจอไอ้พวกนี้ รับรองจบแบบศพไม่สวยแน่ๆ
"ฮ่าๆ แล้วไป คิดว่ามึงจะเปลี่ยนแนวไปกินอะไรแบบนั้น มีหวังแม่มึงอกแตกตาย คุณหญิงคงหาปี๊ปคลุมหัวแน่ๆ" โจพูดแล้วเดินไปชงเหล้า
"เออ ไม่ต้องห่วง กูไม่ได้ชอบเกย์ กะเทยอะไรทั้งนั้น ฉะนั้นเอาของขวัญมึงคืนไปเลยกูขนลุก" ผมเตรียมลุกออกไปข้างนอก แต่หัวใจผมกลับหายวาบ หัวสมองเหมือนหยุดนิ่งใปชัวขณะ
"ขอโทษค่ะ พอดีดิฉันไม่ทันมะ...อ้าว คุณภัทร" เสียงเจนที่กำลังเดินเข้ามาชนกับคนที่ผมอยากให้มาอยู่ที่ตรงนี้น้อยที่สุด แต่ไม่ทันแล้ว เสี้ยววินาทีที่ได้สบตา คำพูดมากมายร้อยแปดฉายอยู่ในแววตานั้น ก่อนจะหันหลังไป...ผมแน่ใจว่าเธอคิดว่าเธอได้ยินทุกอย่าง แต่ไม่ใช่ เธอยังได้ยินไม่หมด...ได้โปรด ฟังผมก่อน
"อ้าว ไอ้นี่ก็อีกคนจะรีบไปไหน" ผมรีบวิ่งผ่านเจนออกมา ไม่สนใจอย่างอื่น นอกจากเธอคนนี้
"คุณๆ หยุดก่อน" ผมตะโกนออกไป เธอได้ยินมัน แต่กลับไม่ยอมทำตามที่ผมบอก
"ผมบอกให้หยุด" ผมก้าวขาเร็วขึ้นอีกนิดและคว้าแขนเธอเอาไว้ อยากจะกอด หากแต่ในมือของเธอมีกล่องบางอย่าง...ผมรู้ได้ในทันที นี่แหละของขวัญที่แท้จริงของผม
"ไง" เธอยิ้มทักด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ...แต่นี่ไม่ใช่คำพูดที่ผมอยากได้ยิน อย่ามาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม ผมรู้ว่าเธอได้ยิน ถามผมสิ ผมพร้อมจะตอบ ผมอยากอธิบาย
"ไงอะไร คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วออกมาได้ไง" ผมขึ้นเสียง ผมรู้ตัว ผมโกรธ โกรธตัวเอง เธอไม่ถามแล้วทำไมผมไม่เป็นฝ่ายพูดเองไปเลยล่ะ ทำไมถึงไม่พูดมันออกมา
"พอดีมากับคุณอิฐนะ แต่จะกลับแล้ว แวะเอาของขวัญมาให้ เห็นเคยบอกว่าอยากชิม" เธอหายใจเข้าลึกๆ และรีบตอบออกมา
ผมมองเค้กที่เธอพูดถึง มันอยู่ในกล่อง และใช่ ผมเคยบอก และเธอจำมันได้
"แต่มันคงไม่เหมาะกับที่นี่หรอก ฉันเอากลับไปกินกับบอสดีกว่า" ภัทรลดกล่องเค้กในมือลง และเตรียมจะหันหลังให้ผมอีกครั้ง
"ฟังผมก่อน คือผม...." ผมรั้งเธอเอาไว้ และร่างนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา เธอยิ้มให้ผม หากแต่เป็นรอยยิ้มที่...เจ็บปวด
"นายไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก...ฉันเข้าใจ"
"ไม่ คุณไม่เข้าใจ คุณกำลังเข้าใจผมผิด" ผมเขย่าตัวเธอ มือบีบแน่นลงบนต้นแขนประหนึ่งว่ากลัวมันจะหลุดไป
คำพูดมากมายสับสนปนเปกันในหัว แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว มีเพียง 3 คำที่ผมอยากบอกเธอ
"คือว่า..."
"ตั้ม มึงมาทำอะไรตรงนี้ว่ะ มีอะไรวิ่งตาตื่นออกมา" เสียงทักของไอ้พวกผมด้านใน พร้อมกับอิฐและเจน เมื่อทุกคนออกมา ทำให้ผมตัดสินใจปล่อยมือจากแขนเธอ และนั้นเป็นการตัดสินใจที่โครตผิดเลย
"ฉันบอกแล้วฉันเข้าใจดี...เข้าใจทุกอย่าง" เธอยิ้มออกมาอีกครั้ง และครั้งนี้มันเจ็บกว่าครั้งไหนๆ
"สุขสันต์วันเกิดนะ มีความสุขมากๆ ฉันไปก่อนล่ะ" ภัทรพูดไว้แค่นั้นและเธอก็ไปจริงๆ โดยที่ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกมา
'ผมรักคุณ'
คืนนั้นหลังจากนั่งเคลียกับพวกบรรดาเพื่อนผมเสร็จ แน่นอนว่าพวกมันขอโทษขอโพยกันยกใหญ่ วันเกิดผมล่มไม่เป็นท่า ผมกลับมาที่ค่ายด้วยความรู้สึกที่แสนจะห่อเหี่ยว
เธอหลับไปแล้ว นอนขดตัวคลุมโปงอยู่ในผ้าห่มเน่าๆ ผมนั่งลงข้างเธอ ดึงผ้าผมลงมาระดับอก จะได้นอนหายใจสะดวกๆ ลูบผมเธออย่างเบามือ ในใจคิดเพียง ขอให้พรุ่งนี้เราตื่นมาและกลับไปเป็นเหมือนเดิม...แค่นั้นก็พอ
........................................................................
"ตั้ม กลับมาเร็วจังวันนี้ มานี่สิ แม่เพิ่งปลอกผลไม้เสร็จ มานั่งกินด้วยกันมา" ผมกลับมาบ้าน ที่เดียวที่คิดออก ผมเดินไปหาแม่ และนั่งลงบนโซฟา เอาหัวไปอิงไว้ที่ไหล่แม่
"เป็นอะไรอ่ะเรา" แม่หันมาถามอย่างแปลกใจ
"ป่าวครับ"
"ไม่ต้องมาเปล่าเลย แม่เลี้ยงเรามา ดูแว็บเดียวก็รู้ลูกมีเรื่องไม่สบายใจ" แม่ค่อยๆ ขืนตัวออก และหันมาจ้องหน้าผมไว้
"แต่แบบนี้ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องงาน ถ้าไม่รู้ประวัติลูกแม่คนนี้มาก่อน คงต้องคิดว่าอกหักมาแน่ๆ" ผมพูดขำๆ แต่ผมขำไม่ออก เล่นจี้ใจดำขนาดนี้
"สงสัยจะเป็นอย่างงั้นแล้วล่ะครับ เขาทิ้งผมไปแล้ว"
"อุ้ยตาย ตั้มเนี่ยนะอกหัก เรื่องจริงหรอเนี่ย แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แม่รู้จักไหม" แม่ผมนี่ยังไง ลูกเศร้าแต่กลับทำเสียงตื้นเต้นซะเต็มประดา
"รู้จักดีเลยล่ะ" ผมถอนหายใจออกมา ยกหมอนมาซุกปิดหน้าไว้
"หนูดาหรอ ไม่น่าใช่ คนนี้ลูกไม่ชอบนิ หรือแอน แต่แม่จำได้ว่าเลิกไปนานแล้ว หรือ..." แม่ผมเริ่มภารกิจทายใจอย่างสนุกสนาน จนผมต้องเอาหมอนลง
"ไม่ใช่ทั้งหมดนั้นแหละครับ"
"ผมถามอะไรหน่อยสิ ถ้าผมรักใคร แม่จะรักด้วยไหม แม่จะยอมรับคนที่ผมเลือกรึเปล่า"
"นี่ เจ้าลูกคนนี้ เห็นแม่เป็นนางร้ายในละครหรือไง จะได้มากีดขวางคนรักของลูกน่ะ"
"นั้นสิ" ผมยิ้มตามแม่ไปด้วย แม่ผมออกจะน่ารัก
"แล้วจะบอกแม่ได้ยัง ว่าใครคือสาวน้อยผู้โชคดีคนนั้น"
"ผมบอกไปแม่อย่าตกใจนะ มันอาจจะฟังดูแปลกๆ สำหรับแม่รึเปล่าไม่รู้ แต่ผม..."
"โอ้ย พูดมาสักที่ บิ้วจนแม่หัวใจจะวาย" แม่รีบขัดขึ้นมา ทำเอาผมฮึดสละตัดสินใจพูดชื่อเธอออกไป
"ภัทร"
"ภัทร? ภัทรไหน หนูพัชชาอ่ะหรอ" ผมส่ายหน้า
"ภัทรไหนล่ะ ที่แม่รู้จักก็มีภัทร หรือว่าตั้มหมายถึง น้อง..." คราวนี้ผมพยักหน้าพร้อมสังเกตุปฏิกริยาแม่ไปด้วย
"คุณพระ" แม่เอามือทาบอกอย่างตกใจ
"ผมขอโทษ" ผมพูดและกุมมือแม่ไว้
"จะขอโทษแม่ทำไมล่ะ" แม่ยิ้มน้อยและลูบบนหลังมือผม
"ผมทำให้แม่เสียใจใช่ไหมอ่ะ ผมบอกแล้วมันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ผมรู้สึกดีกับน้องเขาจริงๆ นะครับ" ผมพูดจริงๆ ไม่มีการอ้ำอึ้งอีกต่อไป
"แล้วลูกรักน้องเขารึเปล่า" แม่เองก็เช่นกันถามผมด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่ไม่ได้ดุ
"ในตอนแรกผมแค่รู้สึกสนุกเมื่ออยู่กับเขา ผมได้ยิ้ม ได้หัวเราะทั้งๆ ที่ไม่ต้องมีมุกตลก แค่เห็นหน้าภัทรผมก็มีความสุขแล้ว ผมไม่ต้องพยายามปั้นหน้า หรือต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเหมือนเวลาอยู่กับคนอื่น ภัทรไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม แต่เป็นผมที่รู้สึกอยากปกป้อง อยากดูแล ผมอยากให้เขาเป็นของผม แบบนี้มันเรียกรักรึเปล่า" ผมค่อยๆ ประมวลภาพในหัวตั้งแต่วันแรกที่มีเธอเข้ามาปั่นป่วนในชีวิต คิดแล้วมีความสุขเท่าไหร่ยิ่งเจ็บเท่านั้น เพราะจะไม่มีภาพแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว
"แม่ว่าตั้มได้คำตอบในคำถามนั้นแล้วล่ะมั้ง แล้วยังไง น้องเขาไม่รับรักเราหรอ ถึงหมดสภาพกลับมาบ้านแบบนี้"
"ป่าว ผมยังไม่ได้บอก"
"อ้าว แล้วทำไม่บอกน้องไปล่ะว่าลูกคิดยังไง" คราวนี้แม่เริ่มเอ็ดผมนิดๆ
"เขาไม่ฟังผมหรอก ผมจะพูดจะบอกเขาก็ไม่ยอมฟัง ไม่เคยเปิดรับอะไรเลย ชอบคิดเองเออเอง เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง ขี้โวยวายไม่มีใครเกิน" ผมกึ่งบ่นกึ่งฟ้อง
"แต่ลูกก็รักที่น้องเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ" แม่สวนมาแบบนี้ผมก็เถียงไม่ออกเลยแหะ
"ฟังจากที่ตั้มพูด แม่ว่าคงต้องรีบบอกแล้วล่ะ"
"แต่ทุกอย่างที่ผมทำมันดังกว่าคำพูดอีกนะ" ผมยังยืนยัน สิ่งทีผมทำมาทั้งหมด ภัทรควรจะรู้สิว่าผมคิดอะไร
"มันไม่พอหรอก อย่างน้อยผู้หญิงทุกคนก็เฝ้ารอคำนั้นทั้งนั้นแหละ" ก็เมื่อวานจะบอกแล้วแท้ๆ ถ้าพวกไอ้โจไม่มาขัด แต่แค่คิด เถียงออกไปอีกโดนแม่ว่าแน่ๆ
"แล้วแม่...โอเคหรอ" ผมถามถึงอีกเรื่องที่ผมแอบกังวลมาตลอด แม่ถอนหายใจนิดๆ แต่ก็ยิ้มตอบให้ผม
"ก็ยอมรับว่าตกใจนะ แต่ลูกเลือกแล้ว ทำยังกับแม่ห้ามเราได้ อีกอย่างแม่ก็เอ็นดูน้องเหมือนลูกแม่คนนึงอยู่แล้ว ครอบครัวก็รู้จักดี ใครรับไม่ได้ก็ปล่อยเขาไป ตั้มรัก แม่รัก แค่นี้ก็พอแล้ว"
"ขอบคุณครับแม่ รักที่สุดเลย" ผมกอดแม่แน่นๆ และหอมแก้มฟอดใหญ่
"ย่ะ" แม่หันมาเบะปากรับคำผมอย่างเสียไม่ได้
"แล้วเอาไงดีอ่ะ ผมจะเริ่มจากตรงไหนดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำเขาอยู่ไหน โทรไปหาไอ้วิวก็ไม่รับ" หมอปัญหาไปเปราะหนึ่ง ก็เหลืออีกปัญหาใหญ่ จะบอกยังไง ไปหลบอยู่ไหนก็ไม่รู้
"แม่มีวิธี ปล่อยให้เป็นหน้าที่แม่เอง ไปเตรียมชุดหล่อๆ ไว้ก็พอ" แม่หันมันยิ้มเล็กๆ ทำสีหน้าเหมือนกำลังเตรียมแผนสนุกๆ ไว้อย่างไงอย่างนั้น
………………………………………………….
ความคิดเห็น