ปะ-ติ๋ว-กิ้ว...!

จากผู้เขียน

ไม่อยากจะบอกเลยว่า กว่าที่หนังสือเล่มนี้จะได้ คลอด ออกมาในวันนี้ มันมีอุปสรรคนานัปการที่ต้องฝ่าฟันถึงยี่สิบปี เพราะจริง ๆ แล้ว ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรกเมื่อยังเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่โรงเรียนโยธินบูรณะ จังหวัดกรุงเทพฯ ในปี พ.ศ.2531 นั่นเทียว เขียน ๆ หยุด ๆ อาจเพราะมีหน้าที่การงาน และไม่มีวัตถุดิบในการเขียน กว่าจะเขียนจนครบสิบบท ก็ใช้เวลา สิบปี พอดีในปี พ.ศ. 2541 ซึ่งในขณะนั้นได้ใช้ชีวิตอยู่ที่จังหวัดลำปาง โดยที่งานเขียนเป็นการเขียนด้วยมือใส่ในสมุดเล่มหนา

ครั้นต่อมา มีโอกาสได้มาอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ก็มีโอกาสให้เพื่อน ๆ หลายคนได้อ่านเรื่องราวเหล่านี้ที่ผมเขียน หลายคนก็ชอบจนถึงกับผลัดเปลี่ยนเวียนกันอ่าน จนไม่รู้ว่าสมุดเล่มดังกล่าวมันได้อันตรธาน หายไปอยู่ที่ไหน แต่ด้วยความที่ว่าผมเองมีความผูกพันกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ จึงได้หาโอกาสเขียนขึ้นมาใหม่อีกครั้งในปี พ.ศ.2548 จนกระทั่งกลายมาเป็นเล่มที่อยู่ในมือท่านผู้อ่านในปัจจุบัน ได้มีการดัดแปลงและเพิ่มเติมข้อความให้เหมาะสมกับยุคสมัยขึ้นบ้างเล็กน้อย ซึ่งการเขียนได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ในจำนวนสิบบทเท่าของเดิมก็ใช้เวลาอีกเกือบสิบปี และต่อมาก็ได้เขียนบทที่สิบเอ็ดเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งบท อันเป็นเรื่อง แถม พิเศษให้คุณ ๆ ในเล่มนี้ รวมระยะเวลาทั้งสิ้นก็ยี่สิบปีพอดิบพอดี ไม่ขาดไม่เกิน

เรื่องราวของ ปะ-ติ๋ว-กิ้ว...! เป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตหนุ่ม-สาว ในรั้วมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่เน้นถึงความรักและมิตรภาพ ผ่านตัวละครเอกสองตัว คือ อาร์ต และโจ้ ร่วมด้วยเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่ใช้ชื่อว่า สองสหายนายกะล่อนกับอรอนงค์ทั้งห้า แห่งคณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาการสื่อสารมวลชน (ชื่อคณะในขณะนั้น) และผองเพื่อนต่างคณะ ที่มีความรักความผูกพันและความมีทัศนคติที่ตรงกันอีกหลากหลายชีวิต และในหลายบท หลายตอนก็มีเรื่องราวชีวิตจริงของผู้เขียนเองสอดแทรกเข้ามาด้วย ตัวละครกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ก็ล้วนมีตัวตนจริง อาจมีทั้งความกวน ความป่วน ความเปิ่น ที่นำมาบรรจุลงในนิสัยของตัวละครดำเนินเรื่องให้อ่านได้อย่างสนุกสนาน และเนื่องจากเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ของหนังสือเล่มนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก ไม่ว่าจะเป็นความรักระหว่างผองเพื่อน ความรักระหว่างหนุ่มสาว หรือความรักระหว่างบุคคลกับสังคมรอบตัว รวมไปถึงความมีมิตรจิต มิตรใจที่ให้กับคนรอบข้าง ผมหวังว่าคงเป็นที่ถูกใจ และชื่นชอบของท่านผู้อ่านในยุคนี้ไม่มากก็น้อยนะครับ

ด้วยความเคารพรักผู้อ่านทุกท่านอย่างสุดซึ้ง

ภัทร์ชนม์

13 กันยายน 2551