“เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆ ใช่ไหม ทำได้ถึงขนาดไป
แต่งงานกับพ่อของฉัน”
ต่อให้คำของพิทยาจะทำร้ายจิตใจมากแค่ไหน แต่ผู้หญิงที่
ถูกเขาตราหน้าว่าเป็น ‘เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า’ อย่างเธอ
จะไม่มีวันกลับไปสนใจคำเหล่านั้นอีก
ต่อจากนี้เธอจะต้องสนใจแค่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น!
“ฉันบอกว่าฉันรักเธอ…เธอไม่น่าทำแบบนี้กับฉัน”
“แต่ฉันกลับคิดว่าทำแบบนี้ถูกแล้ว” ดารินเชิดหน้า
ดวงตากลมโตเขม็งมองอย่างเเข็งกร้าวเหมือนเป็นนัยบอก
เขาว่าเด็กผู้หญิงอ่อนแออย่างดารินคนเดิมจะไม่มีอีกต่อไป
เพราะต่อจากนี้จะมีเพียง ‘คุณดาริน กิจรัตนเรศม์’ เท่านั้น…
และที่สำคัญเธอจะมีศักดิ์เป็น ‘แม่เลี้ยง’ ของเขา
“ต่อให้ใครจะตราหน้าว่าฉันไร้ยางอาย คว้าคนคราว
พ่อมาเป็นสามีฉันก็จะไม่สนใจ”
“ทำไม…เพราะความรักฉันมันไม่มีค่าเลยใช่ไหม?”
“ไม่ใช่! เพราะความจริงความรักของคุณมันหลอกลวง
คุณไม่เคยรักฉัน ที่ผ่านมาคุณเอาแต่ข่มเหงรังแกฉัน เพื่อที่
จะให้ฉันไปเป็นผู้หญิงไร้ค่าของคุณ”
“ไร้ค่า?” พิทยาทวนคำ น้ำเสียงเจ็บปวด “เธอเลย
ต้องการประชดด้วยการมาเป็นผู้หญิงที่มีค่าสำหรับพ่อฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่!”
ดารินตอบกลับเสียงดังทันควันจนแทบเป็นตะคอก ก่อนจะ
เก้าเท้าเข้ามาประชันหน้ากับเขาตรงๆ
ชุดเจ้าสาวสีขาวทำเอาพิทยาเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ ไม่เคย
คิดมาก่อนว่าเขาจะมีวันนี้วันที่ผู้หญิงที่เขาเฝ้าดูถูกเหยียดหยามมาตลอดจะแก้แค้นเขาด้วยวิธีนี้
“ที่ฉันแต่งงานกับพ่อคุณไม่ใช่เพราะความรักบ้าบอ
อะไรทั้งนั้นแต่เป็นเพราะมันจะทำให้เด็กที่คุณเคยด่าว่า ‘ไร้หัวนอนปลายเท้า’ คนนี้จะได้มีสิทธิ์มายืนเทียบเสมอคุณ
ในฐานะที่ฉันเป็นส่วนหนึ่งในกิจรัตนเรศม์”
ดารินกระตุกมุมปากสูงยิ้มเยาะใส่เขา
“แม่เลี้ยงคุณ!”
แค่เพียงประโยคสั้นๆ แค่นั้นพิทยาก็จุกจนพูดไม่ออกเขามองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคนที่เขาเคยรู้จัก….
