One Loveรักนี้มีแค่เรา

ลำดับตอนที่ #1 : One Love # 1

“ ลุกจ๋า ลงมาเถอะ มาดูบ้านใหม่ของเรากัน “ หญิงสาววัยกลางคนก้มตัวลงขณะเปิดประตูรถด้านข้างคนขับเพื่อให้ใครอีกคนได้ลงมา

    
     ขาเล็กก้าวลงรถอย่างเชื่องช้า สายตากวาดมองไปรอบๆ ใจจริงเค้าไม่อยากลงมาเลยแต่ขัดผู้เป็นมารดาไม่ได้ อี ดงเฮ มองหน้าผู้เปฌนมารดาสลับกับมองไปทั่วบ้านหลังสวย

“ เป็นไงบ้างจ๊ะ สวยไหม “

“ ฮะ “ ตอบรับมารดาเพียงสั้นๆ ขณะที่เอวบางถูกมารดาโอบเบาๆ

“ แม่ แค่หวังว่าด็องจะชอบนะลูก “ยูริ หญิงสาวผู้เป็นมารดากล่าว พร้อมกับมองหน้าลูกชายคนเดียวของตน ดงเฮ ปกติเป็นคนค่องข้างเงียบอยู่แล้วหลังจากเกิดเรื่องมากมายยิ่งทำให้ลูกชายคนนี้ของเธอไม่ค่อยพูดมากขึ้นไปอีก ชนิดที่เรียกว่าถามคำตอบคำเลยทีเดียว เธอแค่หวังว่าเวลาจะทำให้ดงเฮดีขึ้น

    
      ดงเฮมองหน้าผู้เป็นแม่ เมื่อรู้สึกว่ามารดาของเค้าเงียบไป

“ ผมชอบฮะ ผมชอบที่นี่ “ บอกผู้เป็นแม่พร้อมกับส่งยิ้มไปให้

“ เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันนะฮะ “ แขนเล็กโอบกอดมารดาแน่น ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าแม่ของเค้านั้นต้องทำตัวให้เข้มแข็งมากแค่ไหนเพื่อที่จะเป็นหลักให้เค้า พักหลังๆมานี่เค้าแทบจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของแม่มากนัก ถึงจะยิ้มแต่มันก็เป็นยิ้มที่ดงเฮเห็นว่ามันช่างแฝงไปด้วยความปวดร้าวเสมอ

“ จ๊ะ งั้นเราเข้าไปในบ้านกันดีกว่านะ “ แม้ว่าน้ำตาจะคลอที่หน่วยตาแต่ยูริก็ยังฝืนยิ้มให้ลูกชาย ขณะคลายอ้อมกอดออก ดงเฮยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้ารับเบาๆ

“ แม่เข้าไปก่อนนะฮะ เดี๋ยวผมหิ้วกระเป๋าตามเข้าไป”

“ จ๊ะ “

 

     ดงเฮกวาดตามองไปทั่วบ้านหลังน้อย บ้านหลังนี้ซินะที่เค้ากับแม่ต้องใช้ชีวิตอยู่หลังจากนี้ไป บ้านเดี่ยว 2 ชั้นพื้นที่ไม่กว้างนัก ตัวบ้านทาสีน้ำตาล มีสนามหญ้าเล็กๆ นั้นดอกกุหลาบนี่นาเจ้าของเดิมคงจะปลูกไว้ซินะ แต่มันเฉาเหมือนเค้าตอนนี้จริงๆ

“ ต่อไปฉันจะดูแลแกเองนะ” ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆกับต้นกุหลาบ ตัวบ้านถูกล้อมด้วยรั้วสีขาวสูงประมาณหัวไหล่และนั้นมันทำให้เห็นบ้านข้างๆได้อย่างชัดเจน บ้านหลังที่อยู่ก่อนบ้านเค้าตัวบ้านมีสีขาวจากลักษณะคงจะมีคนอยู่สินะ แต่บ้านหลังที่ถัดไปจากบ้านเค้าคงจะไม่มีใครอยู่เพราะดูจากสภาพบ้านที่ดูโทรมผิดปกติ

“ ทุกอย่างคงเปลี่ยนไปแล้วซินะ เฮ้อ !ผมจะพยายามนะครับพ่อ พี่ยุนอา พี่กับพ่ออยู่บนนั้นคงสบายดีใช่ไหม เป็นกำลังใจให้ผมกับแม่ด้วนนะฮะ “ 
    
     หน้าสวยแหงนขึ้นมองท้องฟ้าก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยออกมาพร้อมกับหยาดน้ำใสๆที่ไหลรินลงมาอาบแก้มนวลทั้ง 2 ข้าง ตอนนี้ค้าคิดถึงพ่อกับพี่สาวมากจริงๆ ใจจริงดงเฮอยากจะฟุบหน้าลงร้องไห้ให้หนักสมกับใจที่มันอ่อนล้า 

     แต่เมื่อนึกถึงหน้าของมารดามันกลับทำให้เค้าต้องเข้มแข็ง เพราะเค้ารู้ว่ามารดาของเค้านั้นก็เจ็บปวดไม่ต่างจากเค้าและอาจจะหนักเกินไปสำหรับผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งที่ต้องแบกรับภาระอันหนักหนาสาหัสด้วยมือน้อยๆทั้งสองที่ไม่เคยแม้ต้องหยิบจับอะไรนอกจากงานบ้านและการดูแลลูกเท่านั้น แต่วันนี้วันที่ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวต้องจากไปอย่างกะทันหันเพราะอุบัติเหตุพร้อมกับลูกสาวคนโตทำให้ดงเฮกับแม่แทบจะประคองสติไม่ได้ และนั่นก็เป็นเหตุให้แม่ต้องตัดสินใจขายบ้านที่อาศัยอยู่มานานปีเพื่อใช้หนี้ธนาคารรวมถึงทรัพย์สินอีกหลายรายการ แล้วตัดสินใจย้ายออกมาอยู่บ้านเล็กๆกันเพียงสองคนแม่ลูก

“ ดงเฮ ขึ้นไปดูห้องใหม่กันดีกว่าจ้า “ เสียงมารดาตะโกนออกมาจากตัวบ้านทำให้ร่างบางยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเข้าบ้านไป

“ ข้างบนมีสองห้อง ด็องเลือกเลยว่าลูกอยากนอนห้องไหน “ ยูริพูดพร้อมกับเดินนำลูกชายตัวน้อยขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

“ นี่ห้องนี้เป็นไงจ๊ะ ชอบไหม๊ “
     มารดาพูดขณะเปิดประตูห้องออกแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง ห้องที่ถูกทาไว้ด้วยสีขาวสะอาดตา มีระเบียงเปิดออกไปรับลมด้านนอก ของตกแต่งในห้องก็ไม่ได้มากมายนัก

     ดงเฮมองมารดาที่เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อรับลมด้านนอก ก่อนที่เค้าจะเดินออกไปเพื่อดูอีกห้องที่อยู่ถัดไป ห้องที่อยู่ถัดมาจากห้องเมื่อกี้ถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนๆมีรูปภาพตุ๊กตาหมีในอิริยาบถต่างๆติดอยู่ที่ผนัง ห้องนี้ก็มีระเบียงออกไปด้านนอกเหมือนกัน แต่ว่าห้องนี้ดูไปถ้าจะเล็กกว่าห้องเมื่อกี้นี้ ดงเฮมองไปรอบๆก่อนที่จะเดินไปเปิดผ้าม่านที่ปิดไว้เพื่อที่จะเปิดออกไปด้านนอก แต่ เอ! มันเปิดไม่ออกอ่ะ คิ้วสวยยู่เข้าหากับน้อยๆเมื่อต้องออกแรงดึงผ้าม่านที่เหมือนว่าจะไม่ยอมเปิดออกง่ายๆ

“ อา ออกซักที “ ร่างบางบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อผ้าม่านผืนสวยยอมเปิดออก แขนเรียวปลดล็อคประตูออกแล้วก้าวเดินออกไปยืนรับลมที่ระเบียงห้องทันที

“ อืม อากาศดีจังเลย “ พูดพร้อมกับกางแขนออกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด

“ ชอบห้องนี้มั้ยจ๊ะลูก “

“ ผมนอนห้องนี้ได้มั้ยฮะ “

“ ได้อยู่แล้วจ๊ะ แล้วแต่ด็องเลยลูก “ เดินเข้าไปใกล้ลูกชายพร้อมกับยกมือขึ้นโอบกอด ยังไงซะหนุ่มน้อยตรงหน้าของหล่อนก็ยังเป็นเด็กเสมอในสายตาของผู้เป็นแม่

“ ผมรักแม่นะฮะ “ ร่างเล็กบอกขณะที่แขนเรียวยกขึ้นกอดตอบมารดา

“ จ๊ะ แม่ก็รักด็องนะลูก รักมากที่สุด ต่อไปนี้เรามีกันแค่สองคนแล้วนะ แม่จะดูแลลูกเอง ไม่ต้องกลัวเราจะสู้ไปด้วยกัน “ หยาดน้ำใสๆไหลลงอาบแก้มอย่างสุดที่จะห้ามได้ ใจจริงแล้วยูริไม่อยากจะทำตัวอ่อนแอต่อหน้าลูกชายมากนัก แต่ในใจมันเจ็บปวดเหลือเกินแล้วตอนนี้

“ แม่ไม่ต้องหว่งนะฮะ เราจะดูแลกันและกัน พ่อกับพี่ยุนอาคงมองเราจากข้างบนใช่ไหมฮะ พวกเค้าคงให้กำลังเราอยู่แน่ๆ ‘

“ จ้า แม่ขอโทษนะจ๊ะ แม่ไม่ควรจะอ่อนแอแบบนี้ “ ยูริยกมือขึ้ปาดน้ำตาออก ใช่แล้วเธอควรที่จะเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้กับดงเฮ ลูกชายของเธอยังต้องการคนปกป้อง เด็กชายวัย 1 7 ปียังต้องการคนที่จะชี้นำทางที่ถูกที่ควรให้และตอนนี้มันเป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำและมันให้เต็มที่ด้วย

     ดงเฮพยักหน้ารับมารดาก่อนที่จะคลายอ้อมกอดออก แล้วเปลี่ยนเป็นโอบรอบเอวแทน สองแม่ลูกพากันเดินเข้าห้องไปโดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำถูกจับจ้องด้วยสายตาของใครบางคนตลอดเวลา






.
.
.
.
. เป็นเรื่องที่แต่งใหม่ ยังไงก็ลองอ่านกันนะจ๊ะ แล้วก็ติชมกันบ้างยิ่งดี