หนังสือร้าย ทำนายรัก

ลำดับตอนที่ #9 : เธอหายไป

 เธอหายไป

“หา!! หลงทางกับลูกสาว” กษัตริย์นักหาวตกใจ

“คงตอนระหว่างเคลื่อนย้ายระหว่างมิติละมั้งครับ ผมก็ไม่ได้ใช้มาหลายปี พลาดนิดพลาดหน่อยเอง” คีนีบัสพูดอย่างเฉยเมิย ราวกับว่าเขาแค่ทำเงินหล่นหายไปแค่เหรียญเดียว

“ไม่เป็นไรหรอกมั้งเจ้ามะห้า ถือเป็นการทดสอบองค์หญิงน้อยด้วย” คราวนี้ตุ๊ดหลี่มีพัดประกอบฉากเอาลงมาปิดหน้าครึ่งนึงแล้วกระพริบตาปริบๆ

“เดี๋ยวลูกผมมันก็กลับมาเองแหละครับ พอมันหิวข้าวมันก็มีเรด้าหาผมเองแหละ ห่วงกินเหมือนพ่อมันเปี๊ยบ เชื่อเถอะไม่เกินสามวันหรอก” เสียงนิ่งขริม สงบนิ่ง สงบจิต สงบใจ และใจเย็นเหลือเชื่อ แต่ก็ซ่อนไว้ด้วยแววตาประกายด้วยความเชื่อมั่นอยู่จางๆ

“พ่อก็หวังว่าจะได้เห็นหน้าหลานก่อนออกเดินทาง” กษัตริย์พูดออกมา

“จะให้ส่งคนไปหาให้มั้ยเจ้ามะฮ้า”

“ในเมื่อลูกข้าเชื่อว่ากลับมาเองได้ก็ไม่จำเป็นหรอก คงไม่หลงไปไกล”

.................................................................................................................

รายทางราวกับปูด้วยก้อนเมฆสีขาวสะท้องแสงระยิบระยับประปราย เหมือนกับน้ำแข็งใสเกร็ดเพรชยังไงอย่างงั้น เด็กสองคนเดินมาด้วยท่าทางเงียบเชียบ ต่างแต่เพียงบรรยากาศใกล้ตัวที่มองเห็นไม่ไกลเป็นตัวเมืองที่ผู้คนเดินกันขวักไขว่ รอบนอกตัวเมืองเป็นบ้านหลังเล็ก สาวท่าทางใจดีร่างอ้วนกำลังตากผ้าส่งยิ้มให้เธอจากหน้าบ้าน และเอียงเขาเล็กไปด้านซ้ายเด็กๆออกกันวิ่งให้วุ่นวาย บางคนกระพือปีสีขาวเล็กๆขณะกำลังไกวดาบไม้อันเล็กไว้ในมือ

ชายวัยกลางคนสองคนกำลังเล่นบางอย่างที่เหมือนหมากกระดานอยู่บนโต๊ะ ราวกับจะเอาเขาชนกัน พวกเขานั่งอยู่บนถังไม้ใบเขืองและหันมามองพวกเขาสองคน

“เฮ้ เฟอร์เลส ซักกระดานมั้ย ฉันวางหมากอีกสองตาก็คงชนะแล้ว”

ขณะที่ชายอีกคนกำลังมองกลับไปที่กระดานแล้วพึ่งจะตระหนักได้ว่าเขาพลาดไปแล้ว

“ไม่ละครับ วันนี้ผมมีแขก สาวน้อยคนนี้เธอเดินทางมาไกล เธอชื่อ...เวลีน”

คนที่พึ่งจะได้ชื่อว่าเวลีตั้งท่าจะแย้ง ก็จริงอยู่ หลังจากที่เขาเจอเธอเอาจนป่านนี้ยังไม่ถามชื่อเธอซักคำแต่กลับตั้งชื่อใหม่ให้เธอเฉยเลย

เฟอร์เลสหันมาสบตาดุๆ ไม่ให้เธอพูดอะไรทั้งนั้นก่อนจะพาเธอเดินต่อไป

“เปลี่ยนชื่อให้ฉันทำไม ฉันมีชื่อนะ”เธอแย้งพร้อมทำสีหน้าขุ่นๆ

“แต่ฉันไม่สน เงียบๆแล้วเดินตามฉันมาดีกว่าก่อนที่ฉันจะหักไม้จิ้มฟันของเธอทิ้ง”เขาผู้ยิ้มกริ้มเพราะดูเหมือนว่าเขาจะชนะการสนธนาครั้งนี้ พร้อมกับไกวไม้กายสิทธ์ของเธอไปมา

ชายหนุ่มพาเดินตัดผ่านหมู่บ้านและตลาด เขามองดูเสื้อผ้าของเธอและพบว่ามันไม่เข้ากับเมืองนี้เลยทีเดียว ชาวเมืองที่นี่แต่งตัวด้วยผ้ายาวๆที่พันรอบกาย หรือหนังสัตว์หนาๆที่แสดงถึงฐานะ ผู้หญิงมักจะไว้ผมยาวๆและพันไว้ข้างบน แต่เธอกลับปล่อยออกสยาย สวมเสื้อผ้าประหลาดเหมือนกับพวกต่างแดนอันห่างไกล คลับคล้าคลับคลาว่าอาจจะเป็นเมืองที่ถูกตัดการติดต่อไปแล้ว

แต่เขาก็ไม่ถามอะไรมาก นี่ก็ใกล้ถึงเวลาที่เขาควรจะกลับไปได้แล้ว เขามองไปที่ชุดคลุมยาวตัวนึง มันเป็นสีขาวมุขคล้ายๆกับชุดของพวกกรีก แต่มีผ้าผูกเอวให้เห็นสัดส่วน และผ้าคลุมไหล่ยาวเข้ากับชุด

“ขอโทษครับ ผมต้องการชุดนี้ให้ผู้หญิงจากต่างแดนผู้หญิงหน่อย ขายให้ผมได้ในราคาเท่าไหร่ครับ”

หญิงสาวในชุดเสื้อยาวสีฟ้าในร้านกระจกเดินออกมาจกประตู้ข้างตู้โชว์สินค้า เธอดูออกเป็นสาวเต็มตัว ผิวสีเดียวกับหิมะที่อยู่รอบๆเมือง ผอมสูงจนต้องก้มลงจนเขาแทบจะชี้ลงมาที่พวกเธอสองคน

“จ๊ะ ชุดนั้นหรอ เสื้อเป็นผ้ามาจากอัลดีน เมืองของเงือก ทอด้วยสายน้ำยามรัติกาล เป็นเสื้อผ้าของผู้ที่สามารถใช้พลังธรรมชาติ พวกเวทย์มนต์ โดยจะเสริมพลังให้กับพวกธาตุน้ำเป็นหลัก แต่ชุดนี้มันแพงมากนะ”

เฟอร์เลสเดินเข้าไปใกล้เพื่อลองเช็คสรรพคุณของเสื้อว่าเป็นจริงตามที่เธอกล่าวอ้างรึเปล่า เขาตวัดมือออกไปในอากาศเรียกอาวุธคู่ใจออกมาจากช่องว่างของมิติที่เขาใช้เก็บของ มันเป็นคทาสีน้ำเงิน หัวคทาเป็นลูกแก้วสีน้ำเงินใสด้ามจับเป็นเหมือนแก้วใสสนิทประดับด้วยเพรชเม็ดเล็กรอบตัวคทา เขาปล่อยจิตให้ว่างเอาคทาไปแตะที่ชุดหนึ่งทีแล้วพรำออกมาเบาๆว่า...

“ดูที่มาของเจ้าหน่อย”

เขาปักคทาลงที่พื้นปรากฎภาพของนางเงือกออกมาบนลูกแก้วนั่น พวกเธอร้องเพลงแล้วใช้มือสางน้ำเพื่อสานแพรพรรณออกมาเป็นผ้า กลางดวงจันทร์วันเพ็ญและภาพก็หยุดอยู่แค่นั้น

“ขายเท่าไหร่ครับคุณผู้หญิง”เฟอร์เลสมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ดูเธอตะลึงอยู่นิดน่อยที่เขาสามารถใช้เวทย์แบบทิพย์จุกษุได้ รวมถึงคทาที่ประเมิณค่าไม่ได้กับเด็กชายที่ดูมอมแม็มและเด็กสาวผู้นี้

“สองมัมเพิลก็แล้วกัน ฉันลดให้ห้าอิกซัมสำหรับโชว์พิเศษ”

**หน่วยเงินของที่นี่คือ บอนส์ เฟียส เรเดียส อิกซัม มัมเพิล

เป็นมาตรฐานเดียวกันในทุกแคว้น ทุกเมืองและทุกเผ่าพันธุ์ในดินแดนเกรเมอฟาล

บอนส์        =       หลักหน่วย

เฟียส          =       หลักสิบ

เรเดียส       =       หลักร้อย

อิกซัม         =       หลักพัน

มัมเพิล       =       หลักหมื่น

เพื่อการสะดวกในการแลกเปลี่ยนจึงบัญญัติไว้แทนแบบเก่าที่ใช้เลขฐาน 16 ในการคำนวน**

“สำหรับราคานี้คุณเจ้าของร้านจะรังเกียจมั้ยที่จะช่วยแต่งตัวเธอให้ใหม่ เหมือนกับชาวเมืองทั่วไป”

“ได้จ๊ะ ดูพ่อหนุ่มมอมแมมจะอาบน้ำก่อนมั้ยจ๊ะ เดี๋ยวแม่สาวคนนี้ฉันจัดการเอง”เธอมองมาที่เสื้อผ้าของฟรานเซียที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นเวลีน ในเสื้อผ้าแปลกๆที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เฟอร์เลสเดินออกไปจะอาบน้ำและต้องกระตุกเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงข้อแขนไว้ แต่นั่นเล่นเอาเวลีนเกือบเสียหลักเลยทีเดียว เขารีบหันกลับมาคลายมนต์ แล้วเดินออกไป...