หนังสือร้าย ทำนายรัก

ลำดับตอนที่ #8 : เขาคือใคร

 เขาคือใคร...

สาวน้อยควานมือไปรอบทิศเพื่อหาผ้าห่มมาช่วยยับยั้งความหนาว จนเกาะเกี่ยวได้ผ้าผืนหนึ่ง เธอรีบดึงผ้าผืนนั้นมาข้างกายอย่างแรงราวกับว่าจะมีใครมาแย่งผ้าผืนนั้นไป แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับไว้

“ยัยแม่มด ตื่น!! นี่เธอจะปล้ำฉันหรือไง?”

สาวน้อยลืมตาขึ้นโพลงปะทะกับชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ตอนนี้พร้อมฆ่าเธอได้ทุกขณะ มือข้างซ้ายของเขาอยู่ที่หอหอยของเจ้าหล่อน หากไม่ยอมปล่อยผ้าคลุมเสื้อของเขาออกดีๆละก็ได้เป็นศพไม่มีผ้าห่มตรงนี้แน่

“ป่าวนะ...ฉ...ฉันแค่หนาวว”

“ก็ฉันห่มให้แล้วไม่อุ่นหรือไง”ชายหนุ่มพูดพร้อมมองผ้าที่กองอยู่ปลายเท้าของเจ้าหล่อน ซึ่งคงพอเดาๆได้ว่าคงถีบออกไปตอนนอน แล้วค่อยมาดึงผ้าเสื้อคลุมของเขาไปเพราะนึกว่าเป็นผืนเดียวกัน

“หรือจริงๆแล้วก็อยาก?”หนุ่มน้อยยิ้มกลิ่มเจ้าเล่ห์โน้มตัวลงหาเด็กสาวจนหน้าห่างกันแค่ไม่กี่มิล

“ฉ...ฉันอายุสิบห้าทำไม่ได้นะ ผ..ผิดกฎหมาย”หญิงสาวก้มหน้าลงจนแทบจะซุกอยู่กับมือตัวเองด้วยใจสั่นเทา

“กฎงั้นหรอ  ที่นี่ฉันคือกฎ”ชายหนุ่มพูดพร้อมคว้าไปที่หน้าอกของหญิงสาวและ...ดึงจี้รูปดาวห้าแฉกออกมา

“สัญลักษณ์แพเกิ้ล ไม่สิเพนตาเคิล ดาวห้าแฉก เธอไปเอามาจากไหน”

“พ่อฉันให้มา มันอยู่กับคอฉันตั้งแต่จำความได้”

“งั้นหรอ งั้นรู้จักนี่ไหม” เขาพูดพร้อมกับดึงสร้อยที่คอที่แขวนไว้ด้วยจี้รูปดาวหกแฉก

“รู้จักมั้ย star of david” เสียของเขาอ่อนลง

“ฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันพึ่งมาถึงที่นี่ พึ่งหลงทางกับพ่อ ฉันไม่รู้จะไปที่ไหน ฉัน ฉัน” ความเข้มแข็งของเธอสูญสลายลงต่อหน้าชายแปลกหน้า หยดน้ำตาหลั่งริน

ชายหนุ่มตรงเข้ามาหาเธอ และจังหวะที่ก้มตัวลงหาเธอนั้นเอง ก็มีไม้อันนึงจิ้มมาที่คอของเขามันคือ...

ไม้กายสิทธ์ของฟรานเซีย

“ฉันพลาดท่ากับผู้หญิงหรอเนี่ย”ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอพอให้เธอได้ยิน

“ดูซิว่าใครจะไวกว่ากันแม่สาวน้อย”

พูดจบชายหนุ่มกลับกลายเป็นฝ่ายได้เปรียบ เขายืนอยู่ข้างหลังเธอพร้อมกับพันธนาการเธอไว้ด้วยมนตรา

“ช้าไปนะ...อย่าดื้อให้มากแล้วไปกับฉันดีกว่า”

หิมะข้างนอกหยุดตกลง แต่ก็มีแสงสีทองทอประกายอยู่บนฟากฟ้าบางๆภายนอกถ้ำที่พวกเขาเข้ามาหลบหิมะ เบื่องหน้าเป็นเมืองที่ประดับด้วยแก้วระยิบระยับหลากสีสัน เด็กเล็กๆมีเขาน้อยๆงอกออกมาที่หน้าผาก บางคนกางปีกบินเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนานพร้อมกับปาหิมะใส่กัน

“ชาม็อง คืนร่างได้แล้ว ผมเห็นนะ ไปเล่นกับเด็กๆเถอะ วันนี้หมดหน้าที่ของคุณแล้ว”

“แต่คุณเฟอร์เลส ดูท่าจะมีแขกซะแล้ว”ม้ามีเขาที่ชื่อชาม็องคืนร่างพร้อมกับเป็นหนุ่มรูปงามอายุมากกว่าเฟอร์เลสแล้วยืนอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไรผมจัดการได้ แต่คราวหลังต่อหน้าคนอื่น ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณอีกนะ”

“แล้วเฟอร์เลสจะเปลี่ยนชุดก่อนมั้ย มอมแมมเชียว”ชาม็องพูด

“ไม่ละครับชุดนี้แหละ”เฟอร์เลสก้มลงมองชุดตัวเองที่ดูคล้ายๆกับวนิพกนิดๆตัดกับผิวขาวหิมะของเขา

“เอาละดูท่าผมคงต้องไปกับแม่มดสาวคนนี้ซะแล้ว แล้วเจอกันครับชาม็อง ผมจะเดินเที่ยวเมือง”

ชาม็องหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆวิ่งเข้าไปหาเด็กพร้อมกับไล่ปาหิมะใส่ราวกับเด็กอีกคน

“เอาละเราต้องไปแล้ว”เฟอร์เลสพูดพร้อมกับปลดการพันธนาการของเธอเหลือแค่พันธนาการที่มองไม่เห็นระหว่างข้อมือของเขากับของเธอ ในรัศมีหนึ่งเมตร เธอจะไปไหนไม่ได้ นอกจากเดินตามได้อย่างเดียว