หนังสือร้าย ทำนายรัก

ลำดับตอนที่ #7 : นี่มันอะไรกัน

     เบื่องหน้าของสาวน้อยปรากฎพันธุ์ไม้ประหลาดมากมายอยู่รายทางที่เลี้อยลดคตเคี้ยวไปมาตลอดริมทางเดินที่ปูด้วยอิฐสีฟ้าสดใส เมฆเบื้องบน เป็นสีเหลืงนวลราวกับดินแดนในเทพนิยาย ตัดกับสีขอบฟ้าที่เป็นสีม่วงให้ดูน่าประหลาดใจ

"ที่นี่ที่ไหนอะพ่อ..."ฟรานเซียเฟรยขึ้นเบาๆพร้อมกับหันหน้าไปทางที่น่าจะมีคนอย่างพ่อยืนอยู่ แต่...ไม่!! พ่อของเธอหายไปแล้ว หายตัวไปทั้งๆที่ไม่บอกเธอซักคำว่าที่นี่คือที่ไหน...

   เธอเหลียวซ้ายแลขวามองแต่ก็ไม่เห็นสิ่งใด ไม่เห็นแม้แต่รอยเท้า หรือสิ่งใดก็ตามที่บอกถึงลักษณะของสิ่งมีชีวิต 

   ทันใดนั้นเอง - แสงสีฟ้าสลัวๆก็ปรากฎบริเวณต้นไม้สีชมพูซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอนัก

    เหมือนกับว่าเธอโคนสะกดจิต - ฟรานเซียค่อยๆก้าวเข้าไปหาสิ่งนั้นทีละน้อยๆ บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลงทีละนิดๆ แต่ขาสองข้างของเธอยังคงก้าวต่อไป ทุกอย่างรอบข้างกายเธอเงียบลง เงียบลงจนแทบจะไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง สภาพแวดล้อมรอบข้างเธอเปลี่ยนไป มองไปทางใดก็เจอแต่หิมะรอบกาย เหมือนกับว่ามีเพียงเธออยู่คนเดียว อยู่คนเดียวกับทุกสิ่งที่ดูเงียบสงัดไปซะหมด เธอเริ่มคิดพร้อมกับร่างกายที่เริ่มจะแข็งทื่อไปท่ามกลางกองหิมะ ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา พร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้น ช้าลง...ช้าลง...ราวกับจะหยุดทำงาน  
     
    แต่ก่อนที่ทุกส่วนของร่างกายจะหยุดทำงาน สมองของเธอก็เริ่มคิดเป็นครั้งสุดท้าย จะเป็นอย่างไรถ้าเราจะไม่รอดไปจากที่นี่ เรากำลังจะตายไปหลังจากที่พึ่งพลัดจากพ่อไม่ถึงชัวโมงเลยหรือ เรายังไม่บอกลาใครเลยนะ ยังไม่พบกับเหล่าญาติๆของเราเลย เรากำลังจะตายทั้งๆที่ไม่เคยพบหน้าแม้แท้ๆของเธอเลยหรือ...ก่อนที่ความคิดสุดท้ายจะดับสิ้นลง ดวงตาของสาวน้อยค่อยๆปิดลงพร้อมที่จะหลับไหลไปบนกองหิมะชั่วนิจนิรันดร์...

   >>เคร้ง<<

   เสียงบางสิ่งกระทบกับบางสิ่งบางอย่าง เจ้าชายผู้องค์อาจเอาปลายคทาฟาดไปบนหนังสือปกฟ้าเล่มหนาที่แข็งราวกับเหล็กกล้าอย่างดัง  มนต์ตราต้องสาปพุ่งทะยานกลับสู่หนังสือที่วางอยู่บนพสุธา เจ้าชายผมเขียวใช้ด้ายลงอาคมผูกกับหนังสือเล่มนั้นไว้อย่างดีแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเป้สะพายที่พกมา ก่อนจะอุ้มฟรานเซียขึ้นบนอาชาสีขาวแล้วจากไป