หนังสือร้าย ทำนายรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ยาชั้นดี

6 วันผ่านไป พ่อจัดการอะไรได้ดีกว่าที่คิด....

     ฟรานเซียได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง อีกไม่นานเธอคงจะจากโลกใบนี้ไปแล้ว หลายวันมานี้พ่อพูด

เรื่องแปลกๆหลายอย่าง ทั้งเรื่องเวทมนต์ การใช้ไม้กายสิทธิ์ วิธีแปลงร่าง และเรื่องที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับแม่

.... แม่คนที่เธอไม่เคยเห็นหน้า .....

   ทั้งๆที่ตอนเด็กๆทุกครั้งที่ถามว่าแม่ของเธอเป็นใคร พ่อก็จะพรำบอกเธอว่า เธอเกิดจากการโคลนนิ่งของพ่อที่ผิดพลาด ตอนแรกพ่อต้องการเพาะแค่สเต็มเซลล์เอาไว้ปลูกถ่ายให้ตัวเอง แต่กลายมาเป็นลูกได้ไงก็ไม่รู้  เลยปล่อยเลยตามเลย เลี้ยงลูกมาจนโตป่านนี้ และพ่อก็ย้ำนักย้ำหนาว่ามันเป็นเรื่องจริง เป็นเด็กคนอื่นคงไม่เชื่อ แต่ฟรานเซีย ก็..... เชื่อ!! และเชื่ออย่างสนิทใจ

   เธอมองออกไปที่หน้าต่างอีกครั้ง มองถนนที่เว้งว้างว่างเปล่าไร้ผู้คน ครุ่นคิดว่าแต่ละเรี่องที่เจอมา ทุกอย่างล้วนไม่น่าเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว เธอเป็นลูกมังกร เธอมีเวทมนต์ เธอมีไม้กายสิทธ์เป็นของตัวเอง เธอเป็นเจ้าหญิง และเธอก็มีแม่เป็นแม่มด ใช่... แม่ที่คลอดเธอแล้วหนีไป แม่ที่ทำให้พ่อถูกเนรเทศน์มาเมืองมนุษย์

" อ๊ากกกกก........."เสียงสิ้นสติของฟรานเซียดังขึ้น

    เธอคิดมากไม่ได้มันทำให้เธอยิ่งปวดหัว สาวน้อยใช้มือลูบผ้าก็อซที่แปะหัวไว้ป้อยๆ ภาวนาให้มันหายปวดให้เร็วที่สุดก่อนที่เธอจะคลั่ง

......โครม......เสียงชามกระทบกับโต๊ะ พร้อมกับมีน้ำสีประหลาดๆกระเซ็นออกมา

     "หยุดทำเสียงพิกลได้รึยังลูกรัก" เสียงพ่อฟรานเซียเปรยขึ้น พร้อมแสยะยิ้มที่มุมปาก ประมาณว่าถ้าแกทำเสียงแบบนั้นอีก พ่อคงจะคลั่งไปด้วยเหมือนกัน

"โถ่....พ่อลองเป็นหนูดูมั่งสิ แล้วจะรู้ว่ารู้สึกยังไง" เสียงฟรานเซียลอดออกจากปากเบาๆ ราวกับเธอไม่ได้ขยับปากพูดแม้แต่น้อย

"อะนี่กินซะ จะได้ดีขึ้นถึงมันจะดูไม่น่ากินเท่าไหร่ แต่รสชาติก็ใช้ได้นะ" พ่อพูดและยกชามที่พึ่งโยนลงบนโต๊ะให้ลูกสาวแล้วนั่งลงข้างๆเด็กน้อยคอยดูปฏิกริยาของลูกตนด้วยความฉงนว่าลูกสาวตัวดีจะทำหน้าอย่างไร

     ฟรานเซียรับชามใส่ซุบมาดู มันก็ไม่เลวร้ายอะไรมากหรอก คิ้วของเธอคิ้วของเธอมุ่นลงที่จมูก ดูเหมือนว่าแค่ซุปมีสีเขียว และ ข้นคล้ายๆกับน้ำมูกเท่านั้นเอง

"แหยะ......."ไม่ว่าจะเป็นฟรานเซียรือใครก็ตามคงต้องพูดคำนี้ ใครบ้างละที่อยากกินสิ่งของที่เหมือนขี้มูกร้อนๆ

"กินสิลูก ไม่เลวร้ายอย่างที่ลูกคิดหรอก มันเป็นยา"ครานี้พ่อยิ้มให้ลูกสาวอย่างอ่อนโยน แววตามุ่งมุ่นฉายชัดว่าชายตรงหน้าไม่ได้โกหก

     ฟรานเซียยกชามขึ้นกระดกด้วยหวังจะให้มันหมดให้เร็วที่สุด รสชาติแย่กว่าที่คิด มันมีทั้งรส ขม เค็ม และเผ็ดในคราวเดียว เธอทำหน้าเหมือนปวดท้องรุนแรง แต่ซักพักก็กลับรู้สึกแข็งแรงอีกครั้ง เธอค่อยๆแกะผ้าก็อซออก และพบว่าแผลหายไป  หายปวดหัวเป็นปริดทิ้ง

"พ่อทำได้ไงอะ"เด็กสาวยิ้มดีใจทีแผลหาย รีบใช้สองมือเขย่าพ่อเพื่อเค้นเอาคำตอบ

"ก็แค่เอาขี้มูกฉันต้มให้แกกิน"