หนังสือร้าย ทำนายรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตัวตนจริงของตุ๊ดหลี่

"ก็ได้ข้าจะกลับไป" เสียงขลึมราบเรียบของว่าที่พระราชาดังขึ้น นัยตาเพ่งมองบุรุษที่ไม่เหมือนบุรุษเบื้องหน้าดุจคมมีดที่พึ่งลับใหม่ๆ

"จะ....จะจะเจ้ามะฮ้า ... หม่อมฮั้นจะไปทูลกษัตริย์คีนีบัส ให้นะฮ้า..."ตุ๊ดหลี่ชุดแดงกระปริบตาปิ๊งๆ ด้วยหวังจะให้สถานการณ์รอบข้างดีขึ้น แต่...

...ปัง…

เสียงตบโต๊ะดังขึ้น สายตาของหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งกระเทยมองไปยังแหล่งกำเนิดเสียงที่พวกเขาได้ยิน

"นี่มันอะไรกันพ่อ เดี๋ยวก็ขบวนแห่ทหาร เดี๋ยวก็ตุ๊ดกระหลี่ เดี๋ยวก็มีคนบอกให้พ่อกลับไปครองราชย์ ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วไหนจะเรื่องที่จู่ๆก็พูดว่าหนูเป็นเจ้าหญิง ใครกันคือ คีนีบัส ใครกันคือแม่มดเฮวเรนซ์  หนังสือที่ว่าคืออะไร  ถ้าไม่บอกหนูจะสำรอกความโง่ออกมาตรงนี้แหละ" สาวขี้สงสัยทำหน้ามุ่ย เธอไม่เข้าใจความเป็นมาและความเป็นไปอะไรเลยซักนิด คิดว่าทั้งหมดทั้งหมดทั้งมวลคือการละเล่นของพ่อกับลูกน้องในบริษัททั้งสิ้น

    
        ฟรานเซียมองหน้าพ่อ ด้วยหวังอย่างน้อยว่าพ่อคงแถลงไขอะไรให้เธอเข้าใจซักอย่างสองอย่าง แต่ไม่...เจ้าพ่อตัวดียังคงมาดนิ่ง ไม่แยแสกำคำถามที่ลูกสาวเดิมพันด้วยการสำรอกความโง่

"มีอะไรอีกไหมซีฟีอัส อีกเจ็ดวันข้าจะไปตามประสงค์ของท่านพ่อ ขอเวลาให้ข้าสะสางเรื่องที่นี่หน่อย และหวังว่าท่านจะให้อภัยข้าจริงๆ" ดวงหน้าของบุรุษขลึมสลดลงเล็กน้อย ตาคู่โตสีแดงเริ่มปริ่มด้วยน้ำตา

"พะยะฮ้า หม่อมฉันทูลลา..." ราชเลขาซีฟีอัสมองหน้าเพื่อนชายสมัยเด็กด้วยความสงสาร แต่ก็ทำไม่ได้แม้จะเอ่ยคำว่า...ขอโทษ

เงียบไปชั่วขณะ  แล้วเจ้าชายฟิลลิกัสก็พูดขึ้นก่อน

"ซีฟีอัส ฉันจะไปส่ง" หนุ่มขลึมลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าองค์อาจ ใช้แขนปาดคราบแห่งความเศร้า แล้วเดินนำตุ๊ดหลี่ไปหน้าประตู

     ทั้งสองไม่มีท่าทีแบ่งชนชั้น ฟิลลิกัสเปิดประตูแล้วหลีกทางให้บุรุษที่คล้ายสตรี ขึ้นชื่อว่าตุ๊ด ที่เป็นตุ๊ดด้วยฝีมือของแม่ตนเดินออกไป

"โชคดีนะ...ซีฟีอัส"

"พะยะฮ้า"

      ซีฟีอัส ค่อยๆเดินบิดซ้ายบิดขวาตามประสาไม่สบประกอบไปรวมตัวกับทหารชุดแดงที่ยืนล้อมเป็นวงกลมอยู่เบื้องหน้า  เขาค่อยๆแต๊ะอั๋งทหารทีละคนๆ โดยไม่สงสารหนุ่มๆเหล่านั้น...ที่กำลังทำท่าขยะแขยง

 "หวังว่าลูกน้องที่บริษัทพ่อไม่ได้มาเล่นตลกที่นี่เพื่อหวังเงินเดือนขึ้นนะ"

พ่อไม่ตอบอีกแล้ว ประสาทรึเปล่า หรือว่าเล่นไปกับลูกน้องมันด้วยเนี่ย

     อาจจะเป็นไปได้ก็ได้ แต่คงไม่มีมากนักหรอก ที่ลูกน้องมาหารองผู้จัดการที่บ้าน แล้วบอกว่าเป็นราชเลขา มาตามหาเจ้าชายไปเป็นกษัตริย์    

     พระจันทร์นวลผ่องอยู่บนฟากฟ้า พร้อมด้วยดาวพราวแสงระยิบระยับ เสียงลมหวีดหวิวเหมือนเพลงบรรเลงกล่อมเบาๆ ขับขานนานเนาว์ กล่อมเกลาเหมือนเสียงดนตรี 

...เปาะ...

     เสียงดีดนิ้วดังมาจากกลางวงหมู่มวลของทหาร แสงจันทร์ทอประกายลงมาสู่เบื้องล่าง แล้วไม้เท้าหน้าตาประหลาดๆ  ก็เผยโฉมขึ้นบนมือของใยตุ๊ดหลี่…ใยนั่นโบกไม้ไปมา พึมพำแล้วพึมพำเล่า ทำเหมือนกับเจ้าเจ้าเข้าทรง

   สายลมโบกพลิ้ว ใบไม้ปลิวว่อน ทุกอย่างกระจัดกระจายไปชั่วครู่  แต่นั่นอะไรกันเพียงไม่กี่วินาที ทุกอย่างเงียบลงอีกแล้ว เกิดมายังไม่เคยเห็นพายุที่ไหนพัดแค่หนึ่งนาที น่าแปลก  อืม...ถ้าลูกน้องมาแหย่พ่อจริงๆ นี่คือการแสดงที่ต้นทุนสูงมาก และน่าจะต้องใช้เวลาเตรียมการนานทีเดียว

แต่แล้วเสียงของคนนับสิบก็ตามมา...เหมือนกับโฆษณาเต็มที่ว่านี่คือการแสดง

"ดวงจันทร์คือแรง พระอาทิตย์คืดกำลัง โลกคือสัจธรรม หนุนนำให้ข้าเป็นมังกร"

เสียงนั้นช่างแข็งกล้าว และเข้มแข็ง

   
        ฟรานเซียยกมือขึ้นเตรียมตบมือ พลางคิดในใจ ดูซิ พวกมันจะนำเสนอตอนจบกันยังไง

แต่...

...ฟุบ...

        ควัญสีขาวขะโหมงโฉงเฉง ตามด้วยเสียงกระพือปีกของตัวอะไรซักอย่างดังฉับๆ สายลมสีขาวค่อยๆโรยตัวลง สู่พื้นเบื้องล่างทำให้ปรากฎโฉมของสัตว์ที่น่าจะอยู่ในนิยาย สัตว์ในนิยายที่มนุษย์เรียกว่า

…มังกร...

        มันไม่ใช่การแสดงอีกต่อไปแล้ว เรื่องทั้งหมดคือเรื่องจริง ไม่มีชุดมังกรสั่งทำพิเศษที่ไหนกระพือปีกได้ ไม่มีมังกรของปลอมที่ไหนบินได้โดยไม่ใช้สลิง ภาพทั้งหลายที่เธอเห็นต่างเป็นพยานยืนยัน เหล่ามังกรหลากสีค่อยๆ บินไปยังหลุมดำที่อยู่บนฟากฟ้าอย่างสง่าผ่าเผย

        อ๊ากกกกก....ถ้าพวกเขาเป็นมังกรจริง ถ้าเมืองดาร์นิมเป็นเมืองของมังกร ถ้าพ่อของฉันมีสายเลือมังกร นั่นก็หมายความว่า

        ฉัน...ก็เป็น...หนึ่ง...ในมังกร

...ฟึบ...

สิ้นเสียงของความคิด หญิงที่ปฏิเสทความจริงเบื้องหน้าตกใจจนถึงกับสลบลงไป