คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Killer 2: คำสาปนิจนิรันดร์ [The End]
Killer 2: คำสาปนิจนิรันดร์
ท้องฟ้ายามมืดมิด หากแต่ไร้ซึ่งสิ้นแสงแห่งดาราและจันทรา ท่ามกลางความมืดมิดที่เงียบสงัดนี้ กลับมีบุรุษหนึ่งกำลังร่ำไห้อย่างหมดอาลัยในชีวิต
เขาผู้มีนามว่า “ซีนเนียร์ เลย์มัคซ์” ราชันย์แห่งนักฆ่า
ผู้ที่ลงมือฆ่าได้ แม้แต่วิญญาณของตัวเอง...
“โอ้ องค์อัซคาส ได้โปรดเมตตาต่อบุตรชายแห่งโซเทียร่า ได้โปรดเมตตาเขา เอาไว้ในอ้อมกอดของพระองค์”น้ำเสียงแหบแห้งฟังแทบไม่ได้ความของบุรุษหนุ่มผู้มิเคยร้องไห้ตั้งแต่วันที่ได้ลิ้มรสแห่งการฆ่า
“พระองค์ทรงอาจมิเคยเห็นใจนักฆ่าต่ำต้อยเยี่ยงข้า แต่ได้โปรด...เห็นแก่บุตรชายแห่งโซเทียร่า บุตรชายที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรของพระเจ้า!!”
โครม!!
เสียงการไล่กวดของเหล่านักล่าค่าหัว หรือ ฮันเตอร์ ที่มาพร้อมกับสัตว์เลี้ยงที่ชำนาญช่ำชอง ดังแว่วมาจากด้านหลัง อีกไม่นาน เขาจะต้องจากที่นี้ไปเสียแล้ว...จากโลกนี้ไป...
บุตรชายแห่งโซเทียร่า บุตรชายที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรของพระเจ้า เจ้าของนามว่า “ไซรีน โซเทียร่า” บุรุษหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่าง บุคคลที่ซีนได้เป็นคนหมุนวงล้อแห่งกาลเวลาให้เริ่มขึ้น
วงล้อแห่งกาลเวลา ที่จะกำหนดชะตาสิ่งมีชีวิตในโลก!!!
☼☻♀♂♂♀☻☼☼☻♀♂♂♀☻☼☼☻♀♂♂♀☻☼☼☻♀♂
เซนต์เมอร์เซค โบสถ์ประจำเมือง เลซิส
หนุ่มหล่อในชุดสีดำทมิฬที่กำลังนั่งสวดมนต์ในโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ เรือนผมสีเงินเป็นประกายยาวประบ่า เขานั่งหลับตาพริ้ม ขนตายาวเหมือนผู้หญิงทำให้ใบหน้าหนุ่มดูนุ่มนวลขึ้น
“ไซน์~~~~~”
เสียงตะโกนโหวกเหวกเรียกให้ดวงตาลืมขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างสวยที่มีแววตาที่ดูเย็นชาหากแต่ดูอ่อนโยนทันทีที่มีร่างเล็กบางกระโดดคว้าหมับที่เอว
“ไซน์ๆๆๆๆ พึ่งกลับมาหรอ ทำไมคราวนี้ไป ทำงาน นานจังเลยอ่ะ”น้ำเสียงบ่นอุบของสาวน้อยที่อายุไม่เกิน 8 ขวบเสียด้วยซ้ำกลับเอ่ยอย่างเจื้อยแจ้ว นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองคนตรงหน้าอย่างชื่นชม ผมสีน้ำตาลมัดแกละสองข้างอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
“พอดีงานมันอยากนะครับ น้องเรน”มือเรียวยาวลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าทอดสายตาไปมองวิวนอกหน้าต่าง “ตอนนี้เมืองเรามีอะไรพิเศษหรือเปล่าล่ะเนี้ย”
“อ้อ~ ก็มีงานเทศกาลประจำปีไง แล้วก็งานโรงเรียนดาราเทียร์ ที่จะจัดงานเลี้ยง ส่วนสิ้นเดือนนี้ก็มีงานฉลองประจำปีนะจ๊ะ”
“แล้วนี้พี่ชายเราไปไหนล่ะ”น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างนุ่มนวลเมื่อกล่าวถึงเด็กรุ่นน้องไม่กี่ปี ที่เคยเป็นไอ้ตัวแสบประจำกลุ่มของเขา
“ฮึ อย่างพี่คาร์ลก็คงไปหาเรื่องเด็กในโรงเรียนดาราเทียร์นั้นแหละจ๊ะ”น้ำเสียงปนเบื่อหน่ายของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มน้อยๆระบายบนใบหน้าหล่อ ก่อนเจ้าตัวจะให้เด็กน้อยเดินนำเขาไปหาคาร์ล
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โรงเรียนเวทมนตร์ดาราเทียร์
ตัวอักษรสีทองที่จารึกบนแผ่นหินอ่อนตั้งตระหง่านตา พร้อมกับภาพปราสาทของโรงเรียนเวทมนตร์แห่งนี้ให้ปรากฏเป็นประจักษ์
ปราสาทสีงาช้างสูงเสียดฟ้า ผู้คนเดินควักไขว่ สวนสีเขียวขจีถูกประดับประดาอย่างสวยงาม
เหล่านักเรียนในชุดผ้าคลุมสีดำที่มีปลายชุดหลากสีเดินไปมาอย่างร่าเริง ร่างเด็กน้อยชะเง้อมองหาพี่ชายตัวเอง ก่อนวิ่งไปเตะขาชายหนุ่มตัวสูงคนหนึ่งที่กำลังวิ่งไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด
เรือนผมสีดำรัตติกาลเป็นประกายพลิ้วไปกับสายลม ใบหน้าคมดูดุดันขึ้นเพราะเจ้าตัวตะโกนเรียกน้องตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
พลันนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มก็ตื่นตระหนกเมื่อเห็นบุคคลที่ไม่ได้เห็นมานับปี
“อ๊ากกกกก ผีไซน์หลอก อ๊ากกกกก”
ร่างสูงรีบวิ่งเผ่นทันที ก่อนที่ไซน์จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วแสยะยิ้ม ก่อนร่างทั้งร่างจะหายไป ! ! !
ไซน์ปรากฏขึ้นตรงหน้า “คาร์ล โซเวียร์” พร้อมกับมือเรียวที่กระชากคอเสื้อเข้ามากระซิบข้างหู
“ทักทายกับรุ่นพี่อย่างนี้หรอ? คาร์ล โซเวียร์ แห่งปราการอัคคี”
คำเรียกเตรียมยศทำเอาร่างสูงสะดุ้ง ยิ้มเผล้ไปให้ ก่อนค่อยๆแกะมือที่คว้าคอเสื้อออกอย่างแผ่วเบา
“แหะๆ”คาร์ลหัวเราะแห้งๆพยายามอย่างยิ่งที่จะแก้สถานการณ์
“ไซน์~~~~ อ้าว พี่ลิงชิมแปนซี มายืนทำหน้าหลอกชาวบ้านเขาทำไมนะ”เรนถามเสียงแจ้วๆ ไซน์หัวเราะกึกๆในลำคอ ส่วนลิงชิมแปนซี เอ๊ย คนก็ได้แต่ตีหน้าถมึงทึงใส่น้องในไส้ตัวเอง
“น้องเรนครับ ยังไงวันนี้พี่ขอตัวไปเที่ยวกับคาร์ลหน่อยนะ”ไซน์เอ่ยเสียงหวาน เรนทำหน้ายับอย่างไม่ชอบใจ
“ไม่เอาคะ เรนจะไปด้วย”
“ไว้พรุ่งนี้พี่จะพาเรนไปเที่ยวนะครับ”ไซน์ตื้ออีก
“ทั้งวันนะคะ”เรนยื่นขอเสนอที่ทำเอาไซน์ยืนอ้ำๆอึ้งๆไม่พูดหรือสัญญาอะไร
“ไซน์สัญญาแล้วนะ เรนไปแล้ว บะบาย~~~~”
“ซวยเลยนะ ฮึฮึ”คาร์ลแอบหัวเราะกับหน้าตาของรุ่นพี่ที่เหยเกยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วนี้กลับมาทำไมล่ะ...ครับรุ่นพี่”เขาเอ่ยถามขึ้นขัดความเงียบ ก่อนเหลือบสายตาไปมองรุ่นพี่ของตนเองที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะของโรงเรียน
“จากกันไปไม่กี่เดือน ดูจะไม่อยากเจอหน้าฉันเลยนะ”ไซน์นั่งมองหน้าเขาจนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว
...ไม่ใช่ไม่อยากเจอหน้าหรอกพี่ไซน์...
...แต่อยากรู้ว่า พี่มีอะไรมาให้ผมทำอีกนะสิ! ! !...
…มาทีไร ไม่ให้หาเหยื่อ ก็หาข้อมูล...
...ทั้งปี...
.
“จากกันไปไม่กี่เดือนอะไรกัน รุ่นพี่ไปตั้งปีกว่าเลยนะ! ! !”เขาตะโกนเกทับ ไซน์ยิ้มน้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ
“มาคราวนี้ ฉันมีเรื่องให้นายช่วย”
...เห็นไหมเล่า ! ! ผิดจากที่คิดไหมล่ะเนี้ย ! ! !...
“อีกแล้วหรอ...แล้วคราวนี้ให้ช่วยอะไรล่ะฮะ”
“ฉันจะเข้าเรียนที่ดาราเทียร์ เพื่อจะจัดการกับ........”
“คาร์ล~~~~~~~~~”
เสียงเรียกแหลมเล็กเรียกสายตาเบื่อหน่ายจากเขาได้เป็นอย่างดี และความเซ็งก็มาบรรจบ เมื่อเห็นหญิงสาวที่กำลังวิ่งมา
เรือนผมสีม่วงอมน้ำเงินยาวเป็นประกายสะท้อนกับแสงแดด นัยน์ตาสีม่วงเข้มพราวระยับ เจ้าหล่อนที่สูงไม่เกินไหล่เขา กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา และ !!!!
โครม! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
เจ้าหล่อนก็สะดุดอากาศหกล้มไปเรียบร้อย (= =’’)
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”ไซน์ที่หายไปจากข้างตัวเขา กำลังช่วยประคองร่างเล็กของเด็กวัย 15 ที่กำลังปัดเข่าตัวเองพลางทำหน้าเจ็บปวด
“เจ็บเข่านะสิ ถามได้! อ่ะ อ้าว ไม่ใช่ ตาบ๊องเคนหรอ”สาวน้อยทำหน้าตาเลิกลั่น เขาแอบหัวเราะกับความเป๋อของ “วินดี้” หรือที่เจ้าตัวให้เรียกว่า “เอมี่”
“พี่ชื่อ ไซน์ครับ แล้วตกลงเป็นอะไรหรือเปล่า”ไซน์ถามกึ่งหัวเราะ แล้วยิ้ม “พิฆาตใจสาว” ก็ปรากฏระบายบนใบหน้าหล่อนั้น
ถึงจะเป็นผู้ชาย (ทั้งแท่ง) อย่างเขา ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมบุรุษแสนสุภาพที่มีหน้าตาหล่อเหลาเป็นอาวุธ และเช่นกัน ที่เอมี่จะหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ
“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ พอดีหกล้มบ่อยๆจนชินแล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”เขาหัวเราะกับคำแก้ตัวของสาวน้อย เจ้าหล่อนหันมาทำแก้มป่องใส่เขา
“ไม่ต้องหัวเราะเลยนะคาร์ล ไม่เห็นช่วยเค้าเลย เค้าเจ็บนะ”
“อ้าว แล้วเมื่อกี้ไหนบอกไม่เจ็บ”คาร์ลถามกลับไป
“ก็มันไม่ได้เจ็บที่แผล มันเจ็บที่ใจ อ๊อก!”เอมี่ว่าแล้วก็จับหัวใจตัวเอง แล้วแกล้งตาย
“เหมือนหมาเลย”เขาหัวเราะหึหึในลำคออย่างพอใจ เมื่อเห็นสาวน้อยมีท่าทีฮึดฮัดขึ้นมาทันควัน
“คาร์ล...นี้...แฟนนายงั้นหรอ”ไซน์ถามจี้ใจ (ฉึกๆๆๆๆ)
“เปล่านะ!!!!! ห้ามคิดอย่างนั้นอีกนะครับรุ่นพี่!!!!”เขารีบปฎิเสธทันควัน ใครจะไปชอบ ยัยเบ๊อะนี้เหล่า
วันๆเอาแต่เดินสะดุดอากาศ แล้วก็เกาะแขนเขา ถามว่าทำอย่างนี้ทำไม ก็เอาแต่ตอบว่า ‘เพราะชอบคาร์ลไงล่ะ’
“งั้น ทำไม...”
“รุ่นพี่? งั้นพี่ชายก็เป็นนักเรียนของดาราเทียร์งั้นหรอค่ะ?”เอมี่ทำตาบ๊องแบ๊วเข้าใส่ “อยู่ปีไหนหรอค่ะ ทำไมเอมี่ไม่เคยเจอเลยล่ะค่ะ”
“พอดีเป็นศิษย์เก่านะครับ”ไซน์กล่าวอย่างสุภาพเช่นเคย
“นายคือไซน์ใช่ไหม?”น้ำเสียงทุ้มกล่าวพร้อมกับร่างสูงที่เข้ามาประชิด ไซน์หัวเราะในลำคอ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อนเก่าที่พึ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี้...
เรือนผมสีน้ำเงินเป็นประกายยาวรวบไว้ถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีฟ้าติดดูเย็นชา หากแต่มุมปากกลับยิ้มน้อยๆส่งให้เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“แล้วนายคือ แวมไพร์ ไนต์ หรือเปล่าล่ะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
…บ้าชัดๆเลย ! !...
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มตวัดมองค้อนอย่างอารมณ์เสีย แล้วยิ่งเสียมากยิ่งขึ้น เมื่อหันมาพบภาระก้อนโตที่เกาะแขนไม่ยอมห่าง
... เป็นภาระที่น่าเบื่อที่สุด พับผ่าสิ!! ...
“ดูท่าทางเพื่อนนายจะไม่ค่อยชอบฉันนะ”น้ำเสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาสีฟ้าตวัดมองก่อนหันไปจ้องหน้าเพื่อนตัวเอง
...หมั่นไส้โว้ย! เฮอะ ไม่อยู่ปีเดียว ไซน์ดันไปมีกิ๊กใหม่ซะแล้ว ...
“ฮือ นี้มันรุ่นน้องฉันนะ คาร์ล โซเวียร์ เรียนอยู่ดาราเซียร์”ไซน์กล่าวแนะนำ
“ฉัน แวมไพร์ ไนต์ เพื่อนร่วมงานของไซน์”ไนต์กล่าวอย่างเย็นชา หากแต่กลับมีรอยยิ้ม (เย็นๆ) ส่งมาให้
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เขากล่าวอย่างเย็นชืดไปให้
“หวังว่านายคงไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหรอกนะ”ไนต์กล่าวอย่างจ้องอาฆาตเล็กน้อย เขาสะดุ้งเล็กน้อย
... แล้วนี้ไซน์ไปเปลี่ยนรสนิยมไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย? ...
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...”ไซน์เอ่ยเปรยขึ้น “ฉันมีเรื่องอยากชวนพวกนาย”
“เรื่องอะไร?”ไนต์หันกลับไปถาม
“ตามฉันมาทางนี้”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตรอกลึกลับที่คนอย่างคาร์ลเองยังไม่รู้จัก ถูกนำทางโดยไซน์บุรุษที่ไม่ได้อยู่เมืองนี้มานานนับปี
... ที่นี้มันตรงไหนของเมืองหว่า? ไม่รู้เลยแฮะ ว่ามีตรอกแบบนี้ในเมืองเราด้วย ...
“ถ้าเข้าไปในโรงแรม ฉันแนะนำให้พวกนายเงียบไว้นะ และที่สำคัญ อย่างไปจ้องตาของบุรุษที่อยู่หลังเคาท์เตอร์นานเกิน 3 วินาที”ไซน์เอ่ยเสียงเครียดอย่างแผ่วเบา ก่อนร่างสูงจะเปิดประตูโทรมๆเข้าไปยัง “โรงแรมเดธคิล”
ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาของคาร์ลและเอมี่ทำเอาแทบอาเจียน
ชายผู้หนึ่งที่กำลังดูดเลือดจากผู้หญิงที่กำลังดิ้นรน ดวงตาเหลือกขึ้นมองมาทางพวกเขาอย่างอ้อนวอน
หากเมื่อคาร์ลหมายจะช่วย กลับถูกเอมี่ดึงแขนรั้งไว้
“อย่านะ นั้นมันแวมไพร์แห่งแสง พวกนั้นเป็นพวกที่น่ารังเกียจที่สุด”น้ำเสียงสั่นเคลือของเอมี่ดังอย่างแผ่วเบา คาร์ลมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ซึ่งบัดนี้ ไร้ซึ่งร่องรอย!
... หายไปไหนนะ? ...
“ว่าไงน้องสาว...สนใจไปสนุกด้วยกันไหม?”ร่างสูงของชายคนนั้นปรากฏชิดร่างเอมี่ เจ้าหล่อนกรีดร้องลั่นเกาะแขนคาร์ลอย่างไม่ยอมปล่อยมือ
“พี่ชายครับ พวกเราไม่ได้มาเพื่อเป็นความสนุกให้พวกพี่ครับ”คาร์ลกัดฟันกล่าว ชายร่างสูงมองอย่างแสยะยิ้ม ก่อนหันไปมองเอมี่อีกครั้ง
“ฉันไม่ได้คุยกับแก ฉันถามสาวน้อยคนนี้ต่างหาก!”ร่างสูงตะคอกเสร็จก็ฉวยโอกาสดึงเอมี่เข้าหาตัวเองทันที
กรี๊ด
เอมี่ร้องลั่นอย่างหวาดกลัวเมื่อได้เห็นเขี้ยวยาวกำลังจะเจาะเข้าคอ
“รู้สึกว่าเขาจะบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้มาให้พวกแกสนุก”
สาวร่างสูงโปร่งในชุดสีขาว นัยน์ตาสีแดงเพลิงไร้ซึ่งความรู้สึก เรือนผมสีดำสนิทยาวถึงหลังทำให้ใบหน้าดูติดคมนั้นดูโหดขึ้นเยอะ โดยเฉพาะกริชสามง่ามในมือที่จ่ออยู่คอหอยของแวมไพร์แสง
แฮ่~!
แวมไพร์หนุ่มร้องขู่ก่อนสลายร่างจากไป ทิ้งเอมี่สาวน้อยที่วิ่งไปซบอกคาร์ลร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร
“น้องเอมี่คงโชคดีนะครับ ที่ได้เจอกับสาวสวยนักฆ่า ผู้ที่ได้ฉายาว่า ‘สวยสังหาร’ ช่วยเอาไว้”ไซน์กล่าวอย่างยิ้มๆ และยิ่งยิ้มกว้างทันทีที่เจ้าหล่อนตวัดสายตามามองอย่างเหี้ยมเกรียม
“หายหัวไปนาน ปากมากขึ้นเยอะเลยนะนายไซน์”
“ขอบคุณครับที่ชม คุณชัคกี้”ไซน์ส่งยิ้มหวานให้
“ซัคกี้ย่ะ”ซัคคาริน เบียทริซิสกล่าวอย่างอารมณ์เสีย เธอสะบัดเรือนผมสีดำอย่างไม่ค่อยพอใจ “นายเรียกฉันมาร่วมสนุกนิ แล้วเรื่องของเรื่องว่าไงล่ะ”
“งั้น เชิญมาทางนี้ คาร์ล...”ไซน์ส่งเสียงโหดภายหลัง “นายเป็นผู้ชาย ดูแลคุณผู้หญิงของนายด้วย”
“อะไรกันไซน์! บอกแล้วไงว่ายัยนี้ไม่ใช่แฟนผม!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ห๊า! ซีนเนียร์ เลย์มัคซ์ คนที่มีข่าวว่าหายไป ตายแล้วเนี้ยนะ!!!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ห้ามไว้แล้วแท้ๆว่ามาที่นี้อย่าส่งเสียงดัง
“คาร์ล อย่าให้ฉันต้องตัดลิ้นนายเพื่อให้นาย หุบปาก!!!”เขาตะโกนลั่นห้องอย่างอารมณ์เสีย
“ตัดลิ้นนายเองเถอะ! ไซน์ นายจะบ้าหรอ มีคนจากหน่วยฮันเตอร์บอกกับฉันมาเองว่าซีนเนียร์ยังไม่ตายนะ”คาร์ลแย้งขึ้นมา
“ซีนเนียร์ตายแล้ว ตายเพราะโดนล่าวิญญาณจากกลุ่มอิทธิพลมืดกลุ่มหนึ่ง และที่ฉันรู้ก็เพราะว่าเขามาตายต่อหน้าฉัน!!”
“ว่าไงนะ”ซัคกี้กล่าวถามอย่างลืมตัว
“ฉันยังเล่าตอนนี้ไม่ได้”เขาพูดเสียงแผ่ว “ฉันจะเล่าทุกอย่าง เรื่องของซีนเนียร์ ก็ต่อเมื่อพวกเราทำงานชิ้นนี้เสร็จ”
“ทั้งปี”คาร์ลทรุดตัวลงนั่งกอดอกอย่างไม่ค่อยพอใจ
“มีใครไม่อยากร่วม ก็ขอให้บอกมา ตรงนี้เลย”เขาถามพลางจ้องหน้าแต่ละคน เอมี่...ผู้ที่ทำสายตาเป็นประกายอย่างดีใจ ไนต์...พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า เอาไงเอากัน ซัคกี้...ผู้ที่ทำหน้าประมาณว่า ฉันไม่ถอยหรอกน่า ส่วนเจ้าตัวเจ้าปัญหา...
“ผมไม่เข้าร่วม”คาร์ลเอ่ยอย่างงอนๆ “ผมต้องดูแลน้อง เพราะพ่อกับแม่ออกไปทำงานต่างเมือง ดังนั้น ยังไงก็ต้อง...”
“คาร์ล...”ซัคกี้ลากเสียงยาว ตวัดสายตาเย็นส่งมาให้ “อย่าทำให้เรื่องมากนักเลย นายคงไม่อยากทำให้ฉันอารมณ์เสียนักใช่ไหม?”
คาร์ลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เขากับไนต์ได้แต่กลั้วหัวเราะในลำคอ ส่วนเอมี่ก็ได้แต่ทำหน้างงๆ
“ก็ได้ ก็ได้”คาร์ลยกมืออย่างยอมแพ้ “คราวนี้ใครล่ะ”
“เซอร์อเล็กซ์ แห่งหอคอยทมิฬ”
“หอคอยคำสาปนิจนิรันดร์”ไนต์กล่าวอย่างเงียบๆ
“เซอร์อเล็กซ์ จอมคนที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองนี้ เดินทางด้วยม้า ประมาณ 2 วันถึง เป็นคนอุบาทว์ชาติชั่ว เพราะค้าขายเกี่ยวกับผู้หญิง รวมถึงการค้าขายอาวุธต้องห้าม และสิ่งของศักดิ์สิทธิ์
หอคอยที่ว่า สายข่าวกล่าวว่าตั้งอยู่ ณ เนินกว้างที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต หอคอยสูงนับจากพื้นประมาณ 50 ชั้นขึ้น ภายในไม่มีใครเคยเข้าและออกมาได้ ทำให้เราต้องเดาเอาเอง
แต่มีคนกล่าวอย่างหนาหูว่า มีปิศาจในนั้น เจ้าคนชาติชั่วตัวดำนั้นเลี้ยงปิศาจเอาไว้”
ข้อมูลที่พรั่งพรูออกมาเรียกสายตาตื่นตะลึงปนงุนงงจากซัคกี้และไนต์ได้ เพียงแค่บุคคลคนนี้นั่งหลับตา ก็สามารถมีข้อมูลออกมาได้เชียวหรือ!
“ลืมตาเถอะคาร์ล ไม่ต้องทำเก๊กว่าเก่งก็ได้”เขากล่าวอย่างขำๆ
“บ๊ะ นายนี้ ชอบขัดจังหวะเรื่อยเลย”คาร์ลลืมตาบ่นกระปอดกระแปด “เอาเป็นว่าเรื่องหอคอยเดี๋ยวฉันจะพยายามไปสืบให้เร็วที่สุด ส่วนพวกนายก็เตรียมตัวไว้แล้วกัน”
คาร์ลลุกขึ้น ทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“สองวันเท่านั้นนะคาร์ล แล้วเจอกันที่โรงเรียน”เขากล่าว คาร์ลทำหน้าบูด ก่อนพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป
“เอ่อ...พี่ไซน์ค่ะ ช่วยไปส่งหนูทีค่ะ”เอมี่เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว “หนูกลัว...”
“กลัวแวมไพร์แสงนั้นนะหรอ พวกมันไม่มาทำอะไรเธอหรอก”ไนต์กล่าว
“ไม่ได้กลัวเจ้าแวมไพร์แสงนั้นเสียหน่อย...”เอมี่ขึ้นเสียงสูง “แค่กลัวเลือดเท่านั้นเอง”
“เฮ้อ เวรกำ”ซัคกี้กรอกตาไปมาอย่างเอือมๆ
“แล้วเธอจะทำงานกับเราอย่างไงล่ะเนี้ย”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
The End
Foxxy Talk~!
สวัสดีขอรับ ในที่สุดก็ครบตอนแล้ว ยังไงอย่าลืมไปดูประวัติของตัวละครที่ Killer 1.3: Character นะขอรับ จะมีเฉพาะตัวละครที่ออกโรงแล้วเท่านั้น
ส่วนใครที่สมัครตัวละครแล้วยังไม่ได้ออกโรง ก็อย่าลืมติดตามชมแล้วกันนะขอรับ ^-^V
Foxxy Bye~!
ความคิดเห็น