คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : AZB 1: อารัมภบท
AZURE Blood
เลือดแห่งนภา
AZB 1: อารัมภบท
“แกคิดว่าไง”น้ำเสียงขบขันเอ่ยถามบุคคลข้างๆ
“ไม่เชื่ออะดิถามได้”อีกเสียงตอบด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน
“บ๊ะ พวกนายนิ! ไม่เชื่ออะไรกันย่ะ หลักฐานมีออกทนโท่”น้ำเสียงฉุนๆของเด็กสาวผู้ที่ต้องจับมาอาบน้ำถึงจะมองเห็นความน่ารัก เรือนผมสีแดงที่ถูกมัดอย่างลวกๆนั้น ดูยุ่งเสียจนเหมือนรังนก เสื้อผ้ามอมแมม เลอะไปด้วยคราบโคลนและร่องรอยยับเยิน ผิวขาวๆก็มีรอยถลอกปอกเปิก ดูไม่สมเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย
“โถ่...เจ๊เฟร์คิดดูเองสิฮะ”เสียงร้องครางหง่างๆของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่มอมแมมไม่ต่างจาก ‘เฟเซีย โดเรนเทียร์’ เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของฉายา “แสบสนิท ปวดหัวน่าเอากะลาครอบ” (ครอบหัวเฟร์นั้นแหละ)
“จะให้คิดอะไรล่ะฮึ”เฟร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ จ้องมองเหล่าผู้คนที่นั่งตรงหน้าทั้งชายหญิง มีตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่แก่ง้ำเหงือก ถึงจะปลงกับความจริงที่รับรู้เมื่อตอนเด็กๆว่า เธอไม่มีพ่อแม่ จนต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า และมาอยู่รวมกลุ่มกับคนพวกนี้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า อดีตของเธอจะเป็นอย่างไร
“โห่ ไอ้แสบ แกคิดดูสิ ว่าหน้าตาอย่างเอ็.งได้รับคัดเลือกเป็นนักเรียนทุนจากโรงเรียนชื่อดังที่ลูกท่านหลานเธอเข้าไปเรียนเนี้ยนะ!”เสียงแก่ๆของลุงคนหนึ่งเรียกเสียงฮ่าจากเหล่าวู้ด (*หมายถึง บุคคลเรร่อน มักอยู่กันเป็นกลุ่มๆ) ได้อย่างดิบดี ‘ไอ้แสบ’ ได้แต่แยกเขี้ยวงุด เพราะเถียงไม่ออก
“แต่ยังไงซะ จดหมายเวทก็ส่งมาให้หนูเฟร์ แถมยังลงชื่อไว้อีกตั้งหาก”อีกเสียงหนึ่งค้านให้ เจ้าตัวแสบไม่รีรอ รีบพยักหน้าสนับสนุนยกใหญ่
“เห็นม๊า...”เฟร์ยิ้มแฉ่ง ก่อนหุบยิ้มทันควันเมื่อเห็นเจ้าเพื่อนตัวดีเริ่มขยับตัว
...มันจะทำอะไร...
...ปกติเห็นพูดทีไร ฉันแทบตาย (เพราะเถียงไม่ได้) ทุกที...
“จดหมายเวทนั้นเป็นของแท้ เพียงแต่ ยัยเปี๊ยกจะไปจากที่นี้งั้นหรอ”
...เงียบกริบ...นิ่งสนิท
“แกเรียกฉันว่า เปี๊ยกหรอ ไอ้ถึก!”สาวเจ้าหักนิ้วมือดังกร๊อบๆ “แกตาย!!!”
แล้วตกลง วันนั้น ก็เลย ไม่ได้อะไรคืบหน้าเลย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หนูเฟร์จะไปจริงๆนะหรอ”เสียงของป้าที่เคยดูแลเฟร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“คะ...หนูจะไปเรียนที่นั้น พวกเขาเลือกหนู หนูจะทำตามที่เขาต้องการ...และหนูจะพยายามมาเยี่ยมบ่อยๆนะค่ะ”เฟร์กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แตกต่างกันมาก ก่อนหันไปลาเด็กตัวเล็กๆที่ยืนร้องไห้ดังระงม รวมถึงเจ้าเพื่อนคนสนิท ที่พึ่งต่อยกันไปเมื่อไม่นานมานี้
“ฉันไปล่ะนะตาถึก!”
“ไปไกลๆเล๊ย! ยัยเปี๊ยก”อีกเสียงตอบกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่แอบแฝงไปด้วยกำลังใจ
“บ๊ายบาย~~”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โรงเรียนเซลีครอส
โรงเรียนที่เก็บรวบรวมเด็กที่มากด้วยความสามารถ
วันนี้ ได้มีการคัดเลือกในรอบสามแล้ว ผู้ที่สนใจเข้าชม กรุณาซื้อตั๋วที่หน้าเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนได้เลยครับ
เสียงประชาสัมพันธ์ดังมาจากซุ้มประชาสัมพันธ์ เรียกให้สาวน้อยในชุดสุดจะมอมแมมให้หยุดยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตื่นตะลึง
“โห...ใหญ่อะไรขนาดนี้เนี้ย!”เฟร์เอ่ยอุทานเสียงดังอย่างไม่เกรงใจสายตาใดๆที่มองมา
“เห็นแค่นี้ก็ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอค่ะน้อง”เสียงสัพยอกใสๆ เรียกสายตาของเฟร์ให้หันมามอง
“แหะๆ ก็เฟร์ไม่เคยเห็นอะไรใหญ่โตเท่านี้มาก่อนนี้น่า”เฟร์แก้ตัวพัลวัน ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความอายนั้น ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น
“น้องชื่อเฟร์หรอจ๊ะ?”
รุ่นพี่ (น่าจะอย่างงั้นนะ) เรือนผมสีชาดูเข้ากับใบหน้าเกลี้ยงเกล้าน่ารักนั้น นัยน์ตามรกตที่มีแววของความเอ็นดูปรากฏพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้คนมองต้องแอบยิ้มตาม
“ชื่อ เฟเซียค่ะ”เฟร์แนะนำตัวอย่างแข็งขัน
“คิก...พี่ชื่อ โรเรียนะจ๊ะ เรียกว่า รุ่นพี่โรก็ได้ และถ้าพี่จำไม่ผิด น้องเป็นหนึ่งในสี่นักเรียนทุน”
คนเป็นนักเรียนทุนสะดุ้งเฮือก ก่อนส่งยิ้มแหยๆไปให้ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะจ๊ะ พี่ไม่ทำอะไรหรอก เพียงแต่แค่อยากทราบเหตุผลที่น้องมาสายเอาป่านนี้นะจ๊ะ”
ถึงแม้จะมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่เจ้าคนถูกถามกลับยืนสั่นหงกๆอย่างกลัวๆ
“ก็หนูพึ่งได้รับเมื่อ 1 วันก่อนเองนี้ค่ะ”
คำตอบไม่สั้นไม่ยาวนั้น เรียกสายตาเบิกกว้างของรุ่นพี่โรได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เจ้าหล่อนจะบ่นอะไรงึมงำคนเดียวอย่างจับใจความไม่ได้
“เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่จะพาน้องไปพบประธานนักเรียนแล้วกันนะ”รุ่นพี่โรหันมายิ้มให้ก่อนเดินนำออกไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
น่าสะอิดสะเอียนที่สุด!
ไม่มีคำใดที่จะอธิบายได้ดีกว่านี้ สำหรับกลิ่นเลือดที่คาวคลุงไปทั่วห้อง นัยน์ตาสีฟ้ามองหาที่มาอย่างชวนสงสัย
แต่ก็แปลก....
รุ่นพี่สาวที่พาเข้ามาในห้องเลือดนี้ กลับไม่มีทีท่าใดๆต่อกลิ่นที่ว่า
หรือเราเข้าใจผิด จมูกมีปัญหาหรือเปล่านะ?
ฉับพลัน ดวงตาตื่นๆของเฟร์ก็เรียกสีหน้าของผู้ที่เฝ้ามองให้เผลอหัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
และ เขาคนนั้นก็ปรากฏ!
เรือนผมสีดำยาวถูกรวบไว้เป็นหางม้า นัยน์ตาสีดำฉายแววเป็นมิตร หากแต่ดูไม่น่าไว้วางใจ ชุดที่ดูจะชุดนักเรียนนั้น ทำให้เฟร์คิดได้ในใจทันทีว่า
...ประธานนักเรียนหรอเนี้ย?
“สวัสดี ฉันฮาเดล เป็นรุ่นพี่ปี 5 ดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนโรงเรียนเซลีครอส”
คำทักทายตามแบบฉบับที่ดูแล้วค่อยเหมาะสมถูกนำมาใช้ ทำให้สาวหน้าใหม่ของโรงเรียนรีบตอบรับทันที
“เฟเซียคะ”
“อืม...นักเรียนทุน 1 ใน 4 ทำไมถึงพึ่งมาป่านนี้ล่ะ”ฮาเดลถาม
‘คำถามนี้อีกแล้ว’
“ก็พึ่งได้รับจดหมายเวทเมื่อวันก่อนคะ”
คำตอบที่เรียกสีหน้าฉงนจากประธานนักเรียน ก่อนที่เจขาจะถอนหายใจ แล้วเดินไปหยิบกระดาษใบหนึ่งยื่นมาให้
“งั้นเราก็ลงชื่อที่นี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวไปดูการทดสอบด้วยกันไหม?”
“คะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวทีของการคัดเลือกเข้าเรียนในรอบที่ 3 นี้ เป็นเวทีที่โล่งเตียน มีเพียงที่นั่งกรรมการ และผู้เข้าชมเท่านั้นในลานอันกว้างนี้ โดยมีที่นั่งยกระดับไล่ไปเรื่อยๆ ผู้เข้าคัดเลือกจำนวน 200 คน (ตามใบปลิวที่ได้รับมาอีกทอดหนึ่ง) ยืนเรียงแถวหน้ากระดานอย่างสงบ
“เอาล่ะ ต่อไปจะเป็นการคัดเลือกรอบที่สาม ซึ่งเป็นรอบรองสุดท้าย จะคัดจากสองร้อยคนเป็นเจ็ดสิบห้าคน
“การแข่งในคราวนี้คือ การให้ทุกคนประลองกับคู่ต่อสู้ โดยแบ่งออกเป็นสองทีมใหญ่คือ ฟีนิกซ์ และ ดรากอร์น สองทีม ทีมละหนึ่งร้อยคน โดยจะให้มาจับฉลากเลือกทีมก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากนั้น จะอธิบายกฎกติกาให้ละเอียด ตอนนี้ ขอให้บุคคลที่เรียกตามคะแนน ให้ออกมาจับฉลากด้วย”
ผู้อ่านสาส์นกล่าวเสียงดังด้วยเทคนิคอันใดไม่ทราบได้ (เพราะไม่ทราบเฟร์จึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ) ทำให้เกิดเสียงบ่นงึมงำจากประธานนักเรียนที่นั่งข้างๆ
“น่าเบื่อ”
“คาโล วาเนสตรา”เสียงเรียกชื่อแรกดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งของหนุ่มหล่อหน้าขาว ที่แจกยิ้มไปทั่ว ทำเอาสาวๆหัวใจละลายเป็นทิวแถว เรือนผมสีฟ้าส่องประกายเงินอย่างสวยงาม นัยน์ตาสีฟ้าดูเย็นชา หากแต่รอยยิ้มนั้นก็ปกปิดความเย็นนั้นได้อย่างลงตัว เฟร์มองหนุ่มที่กำลังเดินมาจับฉลากด้วยสายตาสงสัย
‘หมอนี้คงเป็นคนที่มีคะแนนมากที่สุด...สินะ’
“เรฟาเอล คอนนาเซีย”
หนุ่มเจ้าของร่างที่ไม่ได้สูงมากไปกว่าเฟร์เท่าไหร่ หรืออาจจะเท่ากันเสียด้วยซ้ำ เรือนผมสีชาที่ดูคุ้นตาพิลึก กับนัยน์ตาสีมรกตที่ส่องประกายระยิบระยับที่ทำให้ขนในกายพลันลุกซู่อย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ลีโอนาส ฟรานซิส”
อีกหนึ่งหนุ่มเดินออกมาจากกลุ่มหญิงสาว ทำให้เฟร์ได้เห็นใบหน้าติดขรึมของชายผู้นี้ เรือนผมสีน้ำเงินเข้ม กับนัยน์ตาขวางๆสีดำ ทำให้เธอรู้สึกตัวชาทันทีที่ได้สบสายตากับคนๆนั้น
‘น่ากลัว...’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รายชื่อที่ถูกเรียกมาเรื่อยๆนั้น เรียกเอาความร่าเริงของเฟร์หลุดออกไปเรื่อยๆอย่างไม่ต้องสงสัย เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็มาถึงคนสุดท้ายเสียที...
“เฟเซีย โดเรนเทียร์”
โครม!
คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือกจนเก้าอี้ล้มไปนอนแอ่งแม้งข้างล่าง นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างอย่างงุนงง ก่อนหันไปมองคนข้างๆที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
‘นั้นมันชื่อเธอ หรือว่าหูฝาดไปกันแน่!?’
“เฟเซีย โดเรนเทียร์ นักเรียนทุนหมายเลขหนึ่ง กรุณามารายงานตัวด้วย”คำเรียกยาวๆทำให้เจ้าคนแปลกใจเมื่อครู่รีบกระโดดลงจากที่นั่งผู้ชมที่ยกสูงลงสู่พื้นสนามท่ามกลางสายตาของคนดูและผู้สมัครทุกคน
ผู้เข้าร่วมแข็งต่างพากันส่งสายตาชิงชัง รวมถึงสมเพชส่งมาให้ รวมถึงเหล่าคนดูที่พากันหัวเราะฮาลั่นสนาม พลางชี้ไม้ชี้มือมาที่เสื้อผ้าของเฟร์ที่มีสภาพเหมือนการผ่านสงครามมาหลายศตวรรษ
“เฟเซียสินะ ล้วงไปเลย”ชายคนหนึ่งท่าทางใจดีส่งยิ้มมาให้พร้อมกับยื่นกล่องดำๆให้เธอจับ เฟร์จับได้ลูกบอลสีน้ำเงิน...
ดรากอร์น...กำลังจะแผลงฤทธิ์แล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น