คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คลับพิลึกกับหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน 70%
คลับพิลึกกับหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน
Let’s Go~!
โรงเรียนกว้างขวางที่มีนักเรียนตั้งแต่ ม.ต้น ถึง ม.ปลาย โรงเรียนแห่งนี้ ที่ขึ้นชื่อในรอบเขตแดนรัศมีร้อยเมตรว่าเป็นโรงเรียนที่...มีคนหล่อมากที่สุด...
โรงเรียนโทคิวะ
ติ้งต่องติ้งต๊อง~ ติ้งต่องติ้งต๊อง~~ หมดคาบเรียนที่ 4 แล้ว~~~
“โอ๊ย เหนื่อย!!”เสียงถอนหายใจพร้อมกับการทิ้งหัวลงบนโต๊ะเรียนอย่างเหนื่อยล้าของหญิงสาวผู้มีเรือนผมหยักศกสีดำสลวย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววเหนื่อยล้าเต็มกำลัง
ฉัน โซมารุ มามิยะ เด็กสาวธรรมด๋า ธรรมดา คนหนึ่ง =__=’’ ที่กำลังปวดหัวกับการเรียนแบบเร็วนรกของอาจารย์ฮิมาโตอิ O_o
“โซล ไหวไหม?”น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนสาวสุดซี้ ยัย ฟูจิวาระ เอมิโกะ หรือที่ฉันชอบเรียนกว่า เอมี่ สาวสวยประจำห้องเรียน -.,- เรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาว นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มทำให้ใบหน้าหวานดูดึงดูด ... ถ้าไม่มีไอ้แว่นกรอบหนานั้นอ่ะนะ!!…
“อื้อ เราไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ตอนนี้อยากนอน แล้วก็นอน คร่อก -_-Zz”
“ฮ่าฮ่า โซลก็ ^-^* เราไปกินข้าวกันนะ”เอมี่กล่าว ก่อนรีบเก็บข้าวของ...ที่ฉันรื้อออกมา -_-‘’
“อื้อ เดี๋ยวเราเอาของไปเก็บที่ห้อง เอมี่ไปซื้อข้าวแล้วกัน จะเร็วๆ”ฉันรีบพูด ก่อนคว้าหนังสือที่ของตัวเอง (ที่เก็บเรียบร้อย) แล้วยื่นมือรอรับของเอมี่
“อะ!”เอมี่ส่งมาให้ ก่อนยิ้มหวานให้ฉันใจละลาย (กี๊ซ >_< ปล.ฉันไม่ใช่พวกชอบเพศเดียวกันนะ -_-‘’) “แล้วโซลจะกินอะไรล่ะ เดี๋ยวเราจะได้ไปซื้อให้ก่อน”
“เอาราเม็ง >.,<”แง่ม ๆ อยากกินราเม็ง ราเม็ง ~~
“อีกแล้วหรอ -_-‘’”
ง่ะ อย่าทำหน้าเบื่อหน่ายขนาดนั้นสิ -_-* “ก็เค้าชอบราเม็ง ราเม็ง~~ ^O^”
“จ๊ะๆ =__=’’”
**++**++**++**++**++**++**++**\\++**++//**++**++**++**++**++**++**++**
“เฮ้ เคอิจิ ไอ้โจทย์ข้อนี้ทำอย่างไงว่ะ งงเป็นบ้า”น้ำเสียงทุ้มห้าวของบุรุษผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลทอง นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววงงงวยถูกส่งไปให้เพื่อนซี้ที่กำลังนอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่
“หือ? อะไรหรอเรียว -_-“บุรุษผู้มีเรือนผมดำสนิทลุกขึ้นนั่ง แล้วส่งสายตาง่วงนอนมาให้ ‘ยูทากะ เรียว’ ที่กำลังเคร่งเครียดกับการแก้โจทย์ที่ครูทิ้งไว้ให้
“ข้อเนี้ย (ยื่นโจทย์ให้) ฉันไม่เข้าใจอ่ะ ตกลงแล้ว x มีค่าเท่ากับเท่าไหร่อ่ะ ระหว่าง 4 กับ -4 เนี้ย”เรียวตีสีหน้าเครียด เอามือกุมคางใช้ความคิด ส่วน ‘โอซาว่า เคอิจิ’ ก็หยิบโจทย์มาดูลวกๆ
“ตอบ 4 -_-‘’”
“เพราะอะไรอะ -O-‘’”
“ก็โจทย์มันถามอยู่ชัดๆว่า I+ มันมีความหมายว่า จำนวนนับเต็มบวกไงล่ะ -_-‘’”
“เออว่ะ”เรียวเกาศีรษะอย่างงงๆเช่นเคย ก่อนก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป
“แฮ่ก ๆ กว่าจะหาเจอนะ เคอิจิ เรียวคุง!!”
เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเคอิจิและเรียว แต่มีรูปร่างที่บอบบางเหมือนเด็กสาว ใบหน้าจิ้มลิ้ม ผิวสีขาวอมชมพู นัยน์ตาสีฟ้ากลมโตน่ารัก วิ่งมาด้วยท่าทีกระหืดกระหอบอย่างเหนื่อยล้า
“มีอะไรหรอ ทักกี้”เรียวถาม สายตายังไม่ละมาจากโจทย์ในมือ
“อาจารย์ใหญ่บอกว่า ‘ถ้ากลุ่มเจ้าชายอย่างพวกเธอไม่ยอมตั้งชมรมแล้วล่ะก็ พรุ่งนี้ ไล่ออก’”
“ห๊า!!”
“อ้าว เป็นอะไรกัน”ร่างสูงเพรียวผู้มีเรือนผมสีดำยาวเดินลากเก้าอี้มาสองตัว ตัวหนึ่งคงสำหรับ ‘แอลเบิร์ต ทาซึยะ’ เจ้าของฉายา เท็ดดี้คุง และอีกตัวคงสำหรับเขาเอง ‘คิมโซอิน’ นักเรียนแลกเปลี่ยนเกาหลี – ญี่ปุ่น “เออ มีข่าวเด็ด -_-b เจ้าสึบาสะอยากจะตั้งคลับขึ้นนะ”
“ห๊า!!”
**++**++**++**++**++**++**++**\\++**++//**++**++**++**++**++**++**++**
“ฉันอยากตั้งคลับอ่ะ”เสียงของชายหนุ่มดังประกาศในกลุ่มบุรุษหนุ่มผู้ได้ชื่อว่า หล่อที่สุดในโรงเรียนทั้งห้าคน
เรียว กับ เคอิจิ มองหน้ากันก่อนถอนหายใจอย่างเครียดๆ
“นายคิดดีแล้วแน่นะ สโนว์”เรียวถามเสียงเครียด ก่อนยกมือเสยผมท่าทางดูเหนื่อยๆ
“นั้นนะสิ”เคอิจิสนับสนุนเรียว “นายคงลืมไปสินะ ว่าพวกเราต้องทำตัว ไม่-ให้-เป็น-ข่าว”
เคอิจิเน้นหนักประโยคหลัง อีกสองคนที่ฟังบทสนทนาแอบพยักหน้าเห็นด้วย แต่ไม่พูดอะไร
“ก็ฉันอยากตั้งคลับนี้ T^T แล้วอีกอย่าง ยังไงพวกเราก็ต้องตั้งชมรมอยู่ดี ก็เอาเป็นว่า คลับพวกเรา ก็คือชมรมนั้นแหละ”เจ้าของสมยานาม สโนว์ หรือ โคอิจิยะ สึบาสะ เจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียน ผู้ที่สาวๆหลงใหลกล่าว ก่อนยักไหล่แล้วยิ้มหวานมาให้เพื่อนๆ
“เฮ้อ...แล้วจะตั้งคลับอะไรล่ะ”เรียวเป็นคนแรกที่ขอยอมแพ้กับรอยยิ้มของเจ้าชายน้ำแข็ง “หวังว่าจะเป็นคลับที่ดีนะ”
“อิลอจจิคลับ”
“คลับไร้เหตุผล -___-‘’”เคอิจิผู้ได้ Top อังกฤษเอ่ยเสียงเซ็งทันทีเมื่อได้ยินชื่อ
“คิคิ เท่ดีออกน่า เรียวคุง เคอิจิ ว่าไหม โซอิน”ทักกี้ (ที่กลายเป็นพวกสึบาสะไปแล้ว) กล่าวอย่างรื่นเริงอารมณ์ “แล้วคลับนี้มีทำไมล่ะ สโนว์วี่”
“-__-‘’ อย่าเรียกฉันอย่างนั้นอีกเลย”สโนว์กล่าวเสียงเครียด “คลับนี้สร้างขึ้นเพื่อเป็นที่ปรึกษาของเหล่าผู้หญิง!!”
“กะแล้ว ว่าต้องเป็นอะไรที่ปัญญาอ่อน”โซอินเอ่ยพึมพำ
“นายแน่ใจนะสโนว์”เคอิจิถามเหมือนพยายามตอกย้ำตัวเอง
“ใช่สิ ส่งใบไปให้อาจารย์ใหญ่แล้ว”สโนว์กล่าวถ้อยคำที่ทำเอาใจของเหล่าเพื่อนๆฉุดลงเหวไปทันที
“เอาน่า ไม่ตายหรอก-_-‘’”สโนว์กล่าวเหมือนจะพยายามปลอบใจ “ไปกินข้าวกันเหอะป่านนี้คนเยอะแล้ว”
**++**++**++**++**++**++**++**\\++**++//**++**++**++**++**++**++**++**
โรงอาหาร
“เง้อ เอมี่หายไปไหน T_T ราเม็งของเขา”โซลร้องคร่ำครวญ “แงๆ ราเม็ง ราเม็ง~~”
“นี้ ยัยจืด หลีกทางหน่อยได้ไหม ยืนทำหน้าตาจืดอยู่ได้”น้ำเสียงแหลมสูงฉุดกระชากจิตของฉันให้หันควับ แล้วก็ตั้งเจอกับ ขบวนการกลุ่มชะนี -__-^^
“ขอโทษที เขยิบไม่ได้ นัดเพื่อนไว้ตรงนี้!”คนโดนว่า ว่า’หน้าจืด’ อย่างฉันสวนกลับไปอย่างเร็ว เรื่องอะไรจะยอมให้ไอ้พวกนี้มันมาข่มล่ะ!
“หน็อยแหนะ ยัยนี้ แค่หลบแค่นี้จะเป็นอะไรไปย่ะ”ยัยหัวหน้าขบวนการชะนี้ว่าฉัน -_-‘’ ผมสีทองที่ถูกดัดเหมือนบาร์บี้ กับหน้าสวยๆที่อยู่แต่แป้งหน้าเป็นฟุต!
“ไม่ได้อ่ะ!! ก็เหมือนกับพวกชะ...เอ๊ย พวกเธอนั้นแหละ ทำไมไม่ยอมเดินเลี่ยงฉันไปล่ะ” ถึงแม้ว่าทางเดินนั้น ฉันจะยืนปิดทางก็เถอะ เค๊อะ ๆ >O<
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า จะช่วยเดินไปกันหน่อยได้ไหมครับ ^-^*”เรียวกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างปกติ
“อุ๊ย ปริ๊นซ์เรียว”ยัยหัวหน้าขบวนการเดินไปพันแข้งพันขาตาหน้าหล่อนั้นทันที
เชอะ ยัยพวกเห็นแก่ผู้ชาย -^-‘’
“อ้าว โซล”เสียงเอมี่ที่รัก!! เอมี่ที่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก กี๊ซ~ ราเม็ง ราเม็ง~~!!
“เอมิโกะ”เสียงของสโนว์ดังอย่างแผ่วเบา (แต่ว่าฉันได้ยิน -_-‘’) เขาจ้องมองเพื่อนฉันอย่างกับพระเอกที่ไม่ได้เจอนางเอกมาชาติเศษ -_-*
“สะ...โซล ไปเถอะ”น้ำเสียงของเอมี่สั่นเครือ เฮ้ ๆ นี้มันอะไรกัน -_-?????
“เป็นอะไรหรือเปล่าเอมี่”ฉันยืนปักหลักถามมันเสียตรงนี้ (เพราะเดี๋ยวเวลากินราเมงแล้วจะไม่มีเวลาถาม)
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า...แล้วไม่กินหรอ ไอ้ราเม็ง ของเธอนะ =__=*”
“เง้อ ไปเถอะ ราเม็ง ราเม็ง~~”
หลังจากที่ยัยหน้าจืดคนนั้นเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสาว (ที่ไอ้สโนว์ไปรู้จักได้อย่างไรไม่ทราบ -_-‘’) ผมกับเหล่าพ้องเพื่อนปริ๊นซ์ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยสาวๆมากหน้าหลายตา =_=’’
“เอ่อ...”เรียวปาดเหงื่อออก พยายามสะบัด ‘โซบากิ เรนะ’ เจ้าแม่โรงเรียน หัวหน้าแก๊งค์ปริ๊นซ์เซส “เรนะ ปล่อยผมเถอะครับ ผมจะไปทานข้าวกับ...”
“มาทานกับพวกเราสิคะ”เสียงของพวกผู้หญิงดังพร้อมกัน ไอ้เรียวหน้าซีดทันที
“เดี๋ยวฉันมา”สโนว์ (ผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างคนอื่น -_-+) กล่าว ก่อนเดินนำ เหรียบเสมือนแหวกทางให้พวกเราไปโดยปริยาย
สโนว์ เป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี (เคอิจิ: ที่จริงผมว่าผมหล่อกว่า -_-+) เวลาอยู่กับเพื่อนๆมักจะเป็นคนเฮฮา พูดน้อยต่อยหนัก ในขณะที่เวลาอยู่กับคนแปลกหน้า (ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิง) มันก็มักจะตีหน้าขรึม (หรือที่ผมชอบเรียกว่า หน้าโหด) ทำเอาสาวๆใจละลาย แต่ไม่กล้ามายุ่ง =_=+
“เอ่อ ขอโทษนะฮะ พวกผมมีที่นั่งทานแล้วนะฮะ”ทักกี้กล่าวเสียงน่ารัก ก่อนยิ้มบ๊องๆส่งไปให้สาวๆ (เป็นท่าไม้ตายระดับ 1) แล้วรีบฉุดโซอิน ให้เดินตามสโนว์ไป
ผมกับเรียวมองหน้ากัน ก่อนตัดสินใจ เดินตามไปด้วย
...ทอดทิ้งสาวๆให้ยืนกระทืบเท้าไม่พอใจ
**++**++**++**++**++**++**++**\\++**++//**++**++**++**++**++**++**++**
“ราเม็ง ราเม็ง~~ แสนอร่อย”โซลร้องอย่างอารมณ์ดี ยัยนี้ล่ะน่า เห็นอะไรเป็นราเมงก็อารมณ์ดีไปหมด -)3-
“นี้ๆ เอมี่ เหมือนเมื่อกี้เธอรู้จักอีตาหน้าโหดนั้นนะ”โซลกล่าว ขณะยัดเส้นราเมงเข้าปากอย่างรวดเร็ว
“อืม...ก็เคยรู้จักนะ”ฉันตอบเสียงแผ่ว “มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วนะ...”
“อื้อ! ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากเล่าเมื่อไหร่ บอกแล้วกัน จะเตรียมหมอนกับผ้าห่มมา”โซลกล่าวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนโซยต่อ (-_-‘’)
“เอมิโกะ”
“หือ? เรียกฉันทำไมล่ะโซล”
“เอ่อ...อ่า ฉันเปล่าเรียกสักกะหน่อย -_-^ เธอหันไปดูเองดิ รูปปั้นคนหน้าโหดยืนอยู่นะ”
หา? รูปปั้นคนหน้าโหด??
**++**++**++**++**++**++**++**\\++**++//**++**++**++**++**++**++**++**
“เอมิโกะ”สโนว์กล่าวเสียงร่าเริง ก่อนยิ้มกว้างให้กับสาวหน้าตาน่ารักนั้น จะว่าไป ผมพึ่งจะเคยเห็นนะเนี้ย ว่าไอ้สโนว์มันยิ้มกับสาวอื่นนอกจากแม่เป็น -___-+
“นาย...”ท่าทางฝ่ายสาวเหมือนจะจำได้อยู่ แต่ก็ชะงัก แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป
“มีธุระอะไรกับพวกเราไม่ทราบ ไม่เห็นหรือว่ากำลังทานอาหารอยู่”
เอิ๊ก…ผู้หญิงอะไรพูดโหดชะมัดเลย -__-‘’
“ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ว่ะ โหดชะมัด”ไอ้เรียวบ่นงึมงำ ก่อนตัดสินใจเดินไปหาอะไรกินตามสองหนุ่มที่เดินไปซื้ออาหารแล้ว
“เอมี่ O_O เธอพูดเสียงเย็นเป็นกับเขาแล้วหรอ”สาวหน้าตาจืดๆเอ่ยอย่างตกใจ จะว่าไป ยัยนี้ก็น่ารักดี แต่ว่าดูจืดไปเสียหน่อย =3=
“โถ่…โซลก็...”ผู้หญิงคนนั้นหันไปเอ่ยเสียงหวานกับเพื่อนตัวเอง
“อะไร๊ มาโซลกง โซลก็ ถ้าอยากคุยกันก็คุยไปสิ ยังไงราเม็งเขาก็หมดแล้ว ไว้เขาไปรอที่สนามหญ้าล่ะกัน”ยัยหน้าจืดที่ผมไม่ทันได้สังเกตว่ายัยนั้นเขมือบอาหารไปได้เร็วขนาดไหน (คิดดู พึ่งเดินมาแปบเดี๋ยวก็กินหมดแล้ว)
“งั้นเดี๋ยวฉันไปรอแกที่ม้าหินอ่อนแล้วกันนะ”ผมรีบเอ่ยออกตัว ปล่อยให้เขานึกย้อนหลังกันเอง (ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเขานักหรอก -_-)
แล้วร่างสองร่าง ก็มุ่งหน้าสู่สนามหญ้าพร้อมๆกัน
ปึก...
“อ้าว มาเดินชนทำไมเนี้ย”ฉันแหวใส่ตาบื้อ (ก็หน้าตามันดูบื้อๆนี้ >_<~) ที่บังอาจมาเดินชน
“เจ๊นั้นแหละ จะหยุดเดินทำไม”เคอิจิเถียงกลับทันควัน
“อ้าว เรียกใครเจ๊อ่ะ -_-‘’ ฉันอยู่ม. ปลายปี 2 เองนะ >O<”
“ใครถามมิทราบ -_-+”
“อยากเสนอหน้าบอก -3- มีไรเปล่าล่ะ”
“อ้าว ยัยเบ๊อะนี้...”
“ว่าใครเบ๊อะ ไอ้หน้าบื้อ -O-*”
“อ้าว ยัยหน้าจืด มาว่าฉันได้ไง ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ”เคอิจิเริ่มมีน้ำโห
“ใคร-ถาม-มิ-ทราบ!!”
เคอิจิหน้าหงายทันทีที่โดนคำตัวเองตอกกลับ (อึ่ก ๆๆ เจ็บใจ)
“อีกอย่าง เป็นถึงรุ่นพี่ ไม่เห็นทำตัวเองให้ดูดีเลย -_- หน้าตาก็เห่ยยังปากเสียอีก”
“อ้าว ยัยหน้าจืดไม่รู้หรือไงว่าฉันนะเป็นถึงปริ๊นซ์ของโรงเรียน”เคอิจิรีบแก้ตัวทันที (เพราะเป็นครั้งแรกที่ถูกคนว่า ว่า’หน้าเห่ย’)
“รู้ย่ะ แต่ไม่สน”ฉันยักไหล่ไม่แคร์ แล้วก็เริ่มเซ็ง จึงเปลี่ยนใจไปหาน้ำเย็นๆกินแทนดีกว่า
“นี้ ว่าเสร็จแล้วหนีหรอ”เคอิจิร้องไล่หลัง วิ่งตามมาอย่างกระชั้นชิด
“เหวอ อย่ามาวิ่งตามน้า >O<”
“ยัยหน้าจืด หยุดเดี๋ยวนี้เลย!!-O-^^^^”
โครม!!!!
“โอ๊ย~~!!!!”
“อ้าวเฮ้ย เป็นอะไรนะ”
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูยัยหน้าจืดที่วิ่งไปชนคนๆหนึ่งเขา
“นี้ไอ้หนู ชนแล้วไม่ขอโทษหรอ”น้ำเสียงเหี้ยมเรียกสายตาของสองคน (ที่พึ่งวิ่งไล่กัน) ให้หันมามองอย่างพร้อมเพรียง
“ไอ้เรงะ / พี่เรงะ”
“อ้าว น้องโซมารุ”โอชิตะ เรงะ ยื่นมือหยาบหนาๆไปฉุดรุ่นน้องที่เป็นเพื่อนกับน้องชายของตน “โทดที ๆ พี่ไม่ทันมอง”
“แหะๆ หนูวิ่งไม่ดูเองล่ะค่ะ โดนควายไล่ขวิด!!”
“อ้าว เฮ้ย พูดดีๆนะยัยหน้าจืด!!”
“ไอ้หนู...แกเรียกน้องใครว่าหน้าจืด....”
ชะอุ้ย เวรแล้วตู T_T
ความคิดเห็น