[Fic] อาคะ [NyTae]

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER10

CHAPTER10

ร่างเล็กพยายามอย่างที่สุดที่จะนำข้าวที่ตนเอาใส่ตะกร้าใบเล็ก ซ่อนให้หลบพ้นจากสายตาคนในบ้าน 

 

โดยเฉพาะเจ้าของไร่อย่างคุณป้าของเธอ

 

 แทยอนเลือกที่จะถือตะกร้าแอบย่องเงียบ ออกทางประตูหลังบ้านที่อยู่ติดห้องครัว เท้าเล็กที่สวมเพียงรองเท้าเตะ

 

 ก้าวไปตามถนนที่เต็มไปด้วย

 

โคลนอย่างเร่งรีบ คนตัวเล็กต้องคอยหลบเลี่ยงคนงานในไร่ ไม่ให้มีใครผิดสังเกตสงสัยว่าเธอกำลังจะไปที่กระท่อมท้ายไร่ 

 

ใช้เวลานานพอดูจากเริ่มที่เธอออกจากกระท่อม ลอบจะเข้าไปนำข้าวมาให้คนป่วย มือเล็กผลักเปิดประตูเข้าไป 

 

วางตะกร้าไว้บนโต๊ะตัวเก่าๆข้างเตียง ทิฟฟานี่นั้นหลับสนิทเพราะฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไป โดยมีเจ้าทียอน 

 

นอนซุกอยู่ในอ้อมกอด ผ้าห่มที่ห่มให้ก็ร่วงลงไปกองที่เอว จนทำให้มองเห็นเจ้าทียอนนอนหลับปุ๋ยอยู่กับคนป่วย

 

ร่างเล็กคิดว่าปล่อยคนปล่อยให้นอนสักพักคงจะดีส่วนตัวเธอก็นั่งรอ รอเวลาที่คนป่วยจะฟื้นขึ้นมา 

 

เวลาผ่านไปนับชั่วโมงเจ้าทียอนยังคงนอนขดตัวไม่มีท่าทีว่าจะตื่น คงจะเพลียจากการแอบหนีไปเล่นโคลนแต่เช้า

 

 ทิฟฟานี่เริ่มขยับตัว

 

 ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆกระพริบตาให้มันปรับตัวเข้ากับแสงสว่างของตอนบ่ายโมงที่กำลังจ้าสว่างได้ที

 

"ตื่นแล้วเหรอคะ"

 

 ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนขอบเตียงถามพร้อมเอามือเตะน่าผากคนป่วยเพื่อวัดอุณหภูมิดูเหมือนไข้จะลดแล้วเพราะร่างเล็กสัมผัสได้ว่าตัวคนป่วยไม่ร้อนเท่า

 

ไหร่หนัก

 

"แท"

 

 ทิฟฟานี่เรียกชื่อนี้แล้วก็เงียบไปดวงตาคู่สวยของคนป่วยเลือกที่จะจ้องมองเพียงใบหน้า ของคนที่นั่งอยู่ขอบเตียง

 

 ทิฟฟานี่แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตื่นมาเธอจะได้พบกับ ร่างเล็ก ดวงตาคู่สวยยังคงมองสำรวจไปทั่วไปหน้าของร่างเล็ก

 

 แทยอนยังเหมือนเดิม ยังคงน่ารักเหมือนคราที่อยู่กับเธอ แต่ที่เปลี่ยนไปคงจะเป็นใบหน้าของร่างเล็กที่ดูจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมานิดหน่อย

 

แตกต่างจากเด็กสาวมัธยมเมื่อครั้งก่อนจะหนีเธอมาที่นี่ ใบหน้าขาวปากแดงดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา หรือเธอจะโหยหาร่างเล็กมากเกินไปทำให้มองดูว่า

 

หลานของเธอ สวยจับใจขนาดนี้ ทิฟฟานี่ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหนักว่าวูบหนึ่งเธอแอบเห็นแววตาแห่งความห่วงใยจากสายตาของร่างเล็ก 

 

คนป่วยยกมือขึ้นช้าๆหมายจะสัมผัสใบหน้าของคนตรงหน้าอีกสักครั้ง

 

"เอ่อ..แทว่าคุณกินข้าวก่อนดีมั้ยคะ"

 

 ร่างเล็กเบียงใบหน้าหลบเธอยังไม่พร้อมที่จะใจอ่อนกับคนใจร้ายในตอนนี้เหรอ ไม่พร้อมจริงๆ 

 

ทิฟฟานี่ดูเหมือนจะสลดไปที่คนตรงหน้าปฏิเสธสัมผัสจากเธอ พร้อมสรรพนามเรียกเหมือนตอนที่เจอแทยอนครั้งแรก “คุณ” หึ แทยอน

 

ยังคงไม่ให้อภัยเธอสินะ

 

เอ..

 

 ร่างบางกำลังจะยันตัวลุกขึ้นนั่งก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่ามีลูกหมาตัวสีดำนอนขดอยู่ข้างๆเธอ แล้วเหมือนกับว่าเธอเองที่ทำมันตื่น

 

 ดวงตาใสๆจ้องมองเธอราวกับจะถามว่าเธอเป็นใคร แต่สักพักเจ้าขนปุยก็กระโดดขึ้นมาบนตักของเธอพร้อมทั้งส่ายหางราวกับอยากให้เธออุ้มมันหนัก

 

 

"ทียอน อย่าซนสิลงมานี่" ร่างเล็กเอ็ดลูกชายตัวน้อยเมื่อมันกำลังจะรบกวนผู้ป่วย

 

"ไม่เป็นไรหรอกแท นี่หมาแทหรอน่ารักดีนะ" คนป่วยลูบหัวมันอย่างเอ็นดู

 

แล้วลูกหมาตัวน้อยก็ลอยวืดตามแรงยกจากคนตัวเล็กแทยอน ยกมันออกจากตักคนป่วยก่อนจะนำมันไปปล่อยลงกับพื้น

 

"โฮ่ง!! "

 

เหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่พอใจ มันนั่งส่งเสียงมองเจ้านายอย่างหงุดหงิด

 

"เงียบ!!อย่าดื้อกับแม่"

 

  เท่านั้นแหละเจ้าตัวเล็กก็เหมือนจะหุบปากสนิท วิ่งดุกดิกเข้าไปหลบใต้เตียง

 

"ไปดุมันทำไม เอ่อ… "

 

ร่างบางเป็นต้องรีบหุบปากลงเมื่อเจอกับสายตาน่ากลัวจากร่างเล็ก นี่แทยอนแอบไปโหดมาจากไหนเนี่ย 

 

"นั่งดีๆคะจะได้กินข้าว"

 

 นั่นคือคำสั่งใช่มั้ย ร่างบางรีบปรับตัวให้ตนนั่งอยู่ในท่าที่ดีตามที่คนตัวเล็กสั่ง

 

ร่างเล็กเดินไปหยิบกล่องข้าวออกจากตะกร้า ภายในกล่องมีข้าวต้มที่ดูเย็นจืดชื่นอยู่ในนั้น

 

"กินได้ใช่มั้ยคะ พอดีมันทำไว้นานแล้วเลยเย็น "

 

"ดะ ได้จ่ะ "

 

ดวงตาที่จ้องเขม่งนั้นทำเอาคนป่วยพูดติดขัดอย่างช่วยไม่ได้ 

 

ร่างเล็กนั่งตรงขอบเตียง ตักข้าวต้มในกล่องจ่อไปที่ปากของคนไข้ ไม่จำเป็นต้องเป่าเพราะมันเย็นสนิทอยู่แล้ว

 

ร่างบางอ้าปากรับข้าต้มเข้าไป

 

O.O อื้อหือ 

 

"อร่อยรึป่าวคะ"

 

  ร่างเล็กถามคนป่วยหลังจากที่เธอป้อนเข้าไป

 

ทิฟฟานี่ฝืนทำคอแข็งๆก่อนจะเกร็งคอกลั้นหายใจกลืนมันลงไปเลยไม่เคี้ยวสักคำ อ่าเค็มปี๋เลย

 

"อะ อร่อยจ่ะ"

 

  หวังว่าแทยอนคงไม่ได้สังเกตรอยยิ้มแหย๋ๆจากเธอหรอกนะ ข้าวต้มมื้อนี้ฝีมือคนตัวเล็กแน่ๆ

 

 ถึงแทยอนจะเป็นเด็กดีเรียนเก่งแต่ก็ใช่ว่าเธอจะเก่งไปชะทุกอย่างนะอย่างเรื่องฝือมือทำกับข้าวเนี่ย

 

 ทิฟฟานี่บอกได้คำเดียวว่ามัน เลวร้าย สุดๆ

 

ร่างบางฝืนใจกินเจ้าข้าวต้มสุดเค็มนั้นจนเกือบจะหมดชามดูเหมือนคนป้อมจะดูตั้งใจสุดๆแล้วแบบนี้มีเหรอที่ร่างบางจะไม่กินให้เสียน้ำใจ

 

"แทพอก่อนนะอาว่าอาอิ่มแล้ว"

 

 ร่างเล็กมองดูข้าวต้มที่พร่องลงไปเกือบจะหมด ก็คงจะอิ่มเพราะกินไปเยอะแล้วพอสมควร 

 

ร่างเล็กลุกขึ้นนำกล่องใส่ข้าวต้มไปใส่ไว้ในตะกร้าเหมือนเดิม ก่อนจะเทน้ำใส่แก้วแล้วนำมายื่นให้กับคนป่วย

 

ทิฟฟานี่รับมันมาดื่มด้วยรอยยิ้มดื่มหมดก็ส่งแก้วให้คืน

 

ร่างเล็กนำแก้วไปเก็บแล้วกลับมายืนที่ข้างเตียง

 

"ทียอนกลับกันเถอะ พูดจบก็หมุนตัวกลับทันที"

 

หมับ!!

 

"ดะ เดียวสิ"

 

 ร่างบางคว้าข้อมือคนตัวเล็กไว้ด้วยความเร็วเธอยังไม่อยากให้แทยอนกลับ เธอยังอยากอยู่กับร่างเล็กให้นานกว่านี้ 

 

"ปล่อยแทจะกลับ"

 

ร่างเล็กออกแรงดึงแขนตนกลับอย่างแรงเป็นเหตุให้ทิฟฟานี่ออกแรงกระชากที่มากกว่าเพราะยังไม่อยากให้ร่างเล็กไป

 

"อ๊ะ "

 

ดูเหมือนแรงดึงจะทำให้คนตัวเล็กเสียหลักล้มลงไป ด้วยความตกใจร่างบางรีบถลาเข้าไปหาร่างเล็กทันทีเพราะกลัวว่าร่างเล็กจะเป็นอะไรไป

 

เลยกลายเป็นว่าแทยอนเสียหลักล้มลงเตียงโดยมีร่างบางโอบกอดไว้ด้วยความตกใจ 

 

"เป็นอะไรรึป่าว"

 

"เอ่อ.."

 

 ร่างเล็กไม่รู้จะพูดอะไร และยิ่งต้องมาอยู่ใกล้คนเป็นอาแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเข้าไปอีก

 

 ทิฟฟานี่มองคนในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วงและความใกล้ชิดมันก็สร้างเรื่องจนได้ ร่างบางจ้องมองริมฝีปากแดงๆของคนในอ้อมกอด

 

 ด้วยความโหยหา และสมองมันก็สั่งการช้ากว่าหัวใจ ร่างบางก้มตัวลงทาบทับปากนุ่มเข้ากับปากแดงๆของคนตัวเล็ก


NC ทิ้งเมลไว้หากต้องการ
 

"อะ อ่าส์"

 

 ร่างสองร่างเกร็งกระตุกกอดก่อนแน่นเมื่อเดินทางมาถึงจุดหมาย ดูเหมือนร่างเล็กจะถึงฝั่งได้รุนแรงมากกว่า ร่างบางจึงต้องโอบกอด

 

 คนบนตักเอาไว้แน่นเพราะเกรงว่าจะร่วงลงไป

 

เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ดังไปทั่วบริเวณ ก่อนจะค่อยๆเบาลงเมื่อปรับจังหวะการหายใจไว้ได้ 

 

"แท"

 

''เพี้ย!! "'ทิฟฟานี่หน้าหันด้วยแรงตบของคนในอ้อมกอด ร่างเล็กผละลงจากตักผู้เป็นอาด้วยน้ำตานองหน้า

 

"อาก็ยังคงเป็นอาที่ชอบฉวยโอกาสกับแท"

 

  น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กนึกเจ็บใจตัวเองหนักที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคนใจร้าย

 

 ที่คอยแต่จะฉวยโอกาสกับร่างกายของเธอ

 

"แทมันไม่ใช่อย่างที่แทคิดนะ"

 

 ร่างบางขยับเข้าไปหาคนตัวเล็ก แน่นอนว่าอีกคนขยับถอยห่างเธอทันที

 

"คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

 

 ร่างเล็กบอกก่อนจะก้าวลงไปเก็บเสื้อผ้าของตนขึ้นมาใส่

 

"แทฟังอาก่อนสิ"

 

 ร่างบางพยายามจะอธิบายให้อีกคนเข้าใจ เธอไม่ได้จ้องแต่จะฉวยโอกาสกับร่างเล็กเลยสักนิดที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพราะว่า “รัก”

 

"ชั้นไม่มีอะไรต้องฟังคุณ"

 

 ร่างเล็กบอกพร้อมกับสวมเสื้อยืดให้กับตนเอง ก้มลงอุ้มเอาเจ้าทียอนที่นอนหมอบอยู่ใต้เตียงพร้อมกับก้าวออกไปจากกระท่อมทันที

 

 ร่างบางเองได้แต่มองตามหลังร่างเล็กไป คงไม่มีประโชยน์ที่จะตามไปในยามที่อารมณ์ของแทยอนยังร้อนเช่นนี้คงต้องปล่อยไว้สักพัก

 

 แล้วค่อยปรับความเข้าใจกันใหม่ จากการที่แทยอนมาคอยดูแลเธอตอนป่วย หรือแม้แต่เหตุการณ์ที่อีกคนเผลอตัวไปกับเธอเมื่อครู่คงบ่งบอกได้

 

เป็นอย่างดีว่าแทยอนไม่ได้เกลียดชังอะไรเธอหากแต่เพียงคงยังโกรธ หรือน้อยใจเธอก็แค่นั้นเมื่อคิดได้แบบนี้

 

 ทิฟฟานี่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความหวัง