ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER9
CHAPTER9
ทิฟฟานี่เเทบอยากจะโทรสั่งคนมาตัดต้นส้มในไร่นี้ให้มันหมดๆไปทั้งไร่่เลยเพราะมัวเเต่ทำงานตามคำสั่งเจ้านายอย่างเเทฮี
ทิฟฟ่นี่เลยไม่ได้เจอหน้าร่างเล็กเลยมาตั้งวันตอนนี้มือเธอเริ่มมีเเผลที่เกิดจากการทำงานหนักละมันทั้งเจ็บทั้งเเสบอยู่มากทีเดียว
ตอนเเรกมีเเค่พี่เเทฮีที่มาเล่นงานหลังๆมาเริ่มมีผู้จัดการไร่เข้ามาสมทบอีก มันยิ่งทำให้หาเวลาไปเจอร่างเล็กเเทบจะไม่มี
ป่านนี้เเทจะทำอะไรอยู่นะ
"แทขึ้นไปเถอะมันไม่น่ากลัวหรอกเดี๋ยวเราช่วย"
ยุนอายื่นมือมากุมมือร่างเล็กไว้พร้อมกับลูบหลังมือเบาๆให้เพื่อให้ร่างเล็กมั่นใจในตัวเธอ
"นั่นสิพี่แทขึ้นไปเหอะ หนูก็จะช่วยดูพี่เองคน นี่พี่ยุนอาอุส่าใจดีจะยอมให้พี่ลองขี่ม้าตัวโปรดของพี่เขาทั้งที่ หนูว่าพี่ควรจะลองดูนะ "
ร่างเล็กมองหน้าจียอนเชิงถามว่าเอาแบบนั้นจริงๆเหรอแต่พอหันไปมองเจ้าสัตว์สี่ขาตัวโตนั่น มันก็อดไม่ได้ที่จะกลัว เกิดมันพยศขึ้นมาเธอจะไม่
ตกลงมาเหรอ
"เราไม่ขี่หรอก อย่าบังคับเราเลยนะยุนอาเรากลัว" ร่างเล็กบอกทั้งแววตาที่แฝงไปด้วยความกังวล
ยุนอาเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับร่างเล็ก
"ไม่เป็นไรถ้าแทกลัวเราก็ไม่บังคับหรอก เราไปหาอย่างอื่นทำก็ได้"
"โห๋ไรอะ พี่ยุนอายอมง่ายๆได้ไงจียอนอุส่าช่วยพูดให้ แต่เอาเถอะเดี๋ยวถ้าเกิดพี่แทเป็นอะไรไปแม่เล่นงานหนูตายแน่ๆ"
คำพูดที่เหมือนจะเป็นห่วงพี่สาวแต่สุดท้ายก็ลงว่าห่วงตัวเองทำเอาแทยอนกับยุนอาต้องอมยิ้มกลั้นขำกับเด็กน้อยคนนี้
"แทปะเดี๋ยวเราพาไปดูอะไร"
ยุนอาดึงมือร่างเล็กจูงลากให้เดินตามไป แทยอนเองก็ไม่ขัดตั้งแต่เช้ามายุนอาพาชมโน่นชมนี่ภายในไร่ของยุนอาเยอะแยะไปหมด
แต่แทยอนเองก็มองว่ามันเป็นเรื่องสนุกดีกว่านั่งนอนอยู่ที่บ้านเฉยๆ
ร่างเล็กถูกดึงมาเรื่อยจนมาหยุดที่บ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่เยื้องมาจากโรงจอดรถที่ติดบ้านใหญ่ของยุนอา ขนาดของมันคงไม่ใช่บ้านของคนแน่ๆ
ยุนอาปล่อยมือแทยอนแล้วเดินไป ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงหน้าบ้านหลังเล็กนั่นแทยอนเองได้แต่ยืนมองพร้อมกับจียอนที่ชะเง้อคอแอบส่องเข้าไป
ภายในบ้านหลังนั้น
สักพักยุนอาก็สอดมือเข้าไปในประตูบ้านหลังน้อย ใช้เวลาไม่นานก็มีสิ่งมีชีวิตขนปุกปุยสีดำตัวน้อยออกมาด้วยยุนอาอุ้มมันไว้แนบอก
ดูเหมือนเจ้าขนปุกปุยกำลังหลับปุ๋ยไม่รู้สึกตัวสักนิดว่ากำลังถูกรบกวน
"น่ารักจังยุนอา เราของอุ้มมันหน่อยได้มั้ย" แทยอนใบหน้าเปื้อนยิ้มดูเหมือนเธอจะถูกอกถูกใจเจ้าตัวปุกปุยน่าดู
ยุนอายื่นเจ้าปุกปุยให้กับร่างเล็กแทยอนรับมันมาอย่างเบามือเพราะกลัวมันจะตื่น ร่างเล็กยิ้มไม่หุบเมื่อได้ชมความน่ารักของมันใกล้ๆ
มันดูเหมือนเด็กขี้เซาที่ยังคงนอนหลับปุ๋ยโชว์ความน่ารักอยู่อย่างนั้น จียอนเองเหมือนได้ของเล่นถูกใจ
พอเจ้าปุกปุยอยู่ในอ้อมกอดพี่สาวเธอก็ใช้มือค่อยรูปหัวมันอย่างเบามือในใจนึกอยากจะลองจับมันกล้อนขนเล่นๆคงจะตลกหน้าดู
"ชอบมั้ยถ้าชอบ เราจะยกให้"
ยุนอาที่ดูแล้วว่าร่างเล็กคงถูกใจเจ้าปุกปุยน่าดูเลยใช้โอกาสนี้ทำคะแนนชะเลย หรือหากคิดเล่นๆ
ต่อไปเจ้าปุกปุยอาจจะกลายเป็นลูกชายตัวน้อยของเธอกับแทยอนก็ได้
"จริงหรอ ยุนอาจะยกให้เราจริงๆเหรอ เราชอบมากเลย"
ร่างเล็กดีใจจนยิ้มร่าเห็นลักยิ้มบนใบหน้า เธอชอบเจ้าตัวน้อยนี้มากๆเลยถ้ายุนอายกให้เธอรับรองว่าจะเลี้ยงดูมันเป็นอย่างดีเลย
ให้สมกับความน่ารักของมัน
"จริงสิถ้าแทชอบเรายกให้"
"ยุนอาใจดีจังเราขอบใจนะ ว่าแต่มันชื่ออะไรเหรอ"
"มันยังไม่มีชื่อเลย พอมันคลอดออกมาแม่มันก็ตายนี่พึ่งคลอดได้5วันเองเราเลยยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มัน"
"อ่าน่าสงสารจริงๆ งั้นต่อไปนี้ เจ้าตัวเล็กชื่อว่า ทียอน ก็แล้วกัน ทียอนของแม่แทยอน"
ร่างเล็กก้มบอกกับเจ้าตัวเล็กที่หลับปุ๋ยอยู่ อย่างเอ็นดู
"ชื่อน่ารักดีนะ ทียอน ถ้าอย่างนั้น จียอนก็ต้องเป็นน้าของทียอนนะสิ เจ้าตัวเล็กต่อไปเรียกจียอนว่าน้านะ"
จียอนเสียงเข้มสั่งเจ้าตัวน้อยที่หลับอยู่อย่างจริงจัง
"ตลกนะเรารู้ว่าหมามันพูดไม่ได้ยังจะบังคับให้มันเรียกน้าอีก"
แทยอนได้แต่ส่ายหัวให้กับความเกรียนของน้องสาว
"ถ้าแทยอนเป็นแม่งั้นเราขอเป็นพ่อของ ทียอน ได้มั้ย" ยุนอายิ้มอย่างมีความหวัง
"ยุนอาจะเป็นพ่อได้ยังไงยุนอาเป็นผู้หญิงนะ เราว่ายุนอาก็เป็นแม่อีกคนของทียอนสิเราจะได้ช่วยกันดูแลทียอน"
ร่างเล็กบอกเหตุผลไปถึงยุนอาจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ไม่ได้เป็นพ่อของ ทียอน แต่อย่างน้อยๆก็ได้เป็นแม่ของทียอน แค่นี้ก็พอแล้ว
"น้องแทยอนครับ!!"
ระหว่างที่ทุกคนกำลังชื่นชมความน่ารักของ ทียอนอยู่นั้น ผู้จัดการไร่หนุ่มก็เดินลงจากรถแล้วเรียกร่างเล็กมาแต่ไกล
ชายหนุ่มเดินจนมาหยุดตรงที่สามสาวอยู่
"พี่จุนซูมีอะไรเหรอคะ ถึงได้มาถึงที่นี่"
จียอนไม่คิดว่าจะมีอะไรที่เป็นเหตุผลให้ผู้จัดการไร่อย่างจุนซูมาถึงที่ไร่ของยุนอาได้
"คือ คุณแทฮีเธอเห็นว่ามันเริ่มจะค่ำแล้วเป็นห่วงเลยให้ผลมารับ น้องแทยอนกับจียนอกลับครับ"
"อ่างั้นเรากลับกันเถอะจียอน ยุนอาเราขอบใจนะที่ยกทียอนให้เรา และวันนี้เราสนุกมากๆ"
ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณยุนอา
"ไม่เป็นไรหรอกเราเต็มใจ แทกับจียอนรีบกลับเถอะเดี๋ยวค่ำไปจะอันตรายอย่างที่พี่จุนซูเขาบอก"
"พี่จุนซูคะ ยุนฝากดูแลแทยอนกับจียอนด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องห่วงครับถึงน้องยุนอาไม่ฝากพี่ก็ดูแลน้องแทกับน้องจียอนอยู่แล้ว"
"ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ ชายหนุ่มเอ่ยเร่งร่างเล็กกับจียอนอีกครั้ง "
"ยุนอาเรากลับก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ "
ร่างเล็กบอกลายุนอาแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่
"พี่ยุนอาจียอนกลับก่อนนะ บ๊าย "
เจ้าตัวแสบบอกลาว่าที่พี่เขยที่แอบเชียร์ให้ลงเอยกับพี่สาว ก่อนจะวิ่งตามหลังพี่สาวไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มเองก็เดินตามหลังสองสาวไปที่รถอย่างติดๆ
พอขึ้นรถมาเจ้าตัวเล็กที่แทยอนวางไว้บนตักก็ขยับตัวตื่นขึ้นมาชะงั้น ดวงตาแป๋วเอียงคอมองร่างเล็กอย่างสงสัย
แทยอนเห็นแบบนั้นก็เลยลูบหัวเจ้าตัวเล็กไปเบาๆดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะรับรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้มีพิษกับตน
จึงได้หลับตาลงแล้วซุกตัวเข้ากับตักของร่างเล็กทำท่าว่าจะกลับไปอีกครั้ง
รถยนต์ขับมาเรื่อยๆตามถนนที่เชื่อมถึงระหว่างสองไร่ ระหว่างทางร่างเล็กก็มองโน่นมองนี่นอกกระจกไปตลอดทาง
จนกระทั่งรถยนต์เคลื่อนเข้ามาในบริเวณไร่ของร่างเล็ก ตอนนี้ภายในไร่นั้นไร้ เงาของคนงานเพราะมันเลยเวลาเลิกงาน
ของคนงานในไร่มาหลายชั่วโมงแล้ว แต่แล้วคิ้วของร่างเล็กก็ต้องขมวดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่า
ยังมีคนงานอยู่คนหนึ่งกำลังลากลังส้มมารวมกันอย่างทุลักทุเล ร่างเล็กเองจำได้ว่าคนงานคนนั้นเป็นใคร
แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงยังทำงานอยู่ทั้งๆที่หมดเวลาทำงานแล้วมาตั้งหลายชั่วโมง ร่างเล็กจ้องมองร่างของคนงานคนนั้น
ที่เดินกลับไปลากลังส้มอีกลังที่อยู่ห่างกันออกไปถ้าสังเกตจากจำนวนลังแล้วยังเหลืออีกหลายหลังเลยที่ผู้หญิงคนนั้นต้องลากมารวมกัน
ภาพเริ่มเลือนรางเมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวไกลออกมาจากจุดนั้น
"พี่จุนซูคะ"
"ครับน้องแท"
"พี่ช่วยจอดรถทีคะ"
"ห๊ะ จอดทำไมครับ "
ถึงชายหนุ่มจะไม่เข้าใจว่าทำไมร่างเล็กถึงสั่งให้จอดแต่เมื่อร่างเล็กขอเขาก็ยอมที่จะหยุดรถให้
"พี่จุนซูช่วยไปสั่งคนงานคนนั้นให้หยุดทำงานแล้วกลับไปที่พักได้แล้วนะคะ มันจะมืดแล้ว"
"แต่ ทิฟฟานี่ยังทำงานไม่เสร็จนะครับเดี๋ยวคุณแทฮีจะเล่นงานพี่ได้ว่าคุมงานไม่เสร็จ"
"ไม่เป็นไรคะเดี๋ยวแทจะบอกป้าเอง ตอนนี้พี่จุนซูช่วยลงไปบอกให้เธอหยุดทำงานได้แล้วคะ"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ"
ชายหนุ่มเปิดประตูรถลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินตรงไปหาร่างบางที่ทำงานอยู่
"นี่ทิฟฟานี"
ร่างบางกำลังลากลังต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียก แล้วเธอก็มองชายหนุ่มด้วยความสงสัยไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรจะแกล้งเธออีกหรอกใช่มั้ย
"เธอไม่ต้องทำแล้วกลับไปพักได้"
"แต่งานชั้นยังไมเสร็จนะ"
"เอาไว้ก่อนกลับไปพักชะ ชั้นไม่เข้าใจว่าน้องแทจะสั่งให้เธอหยุดทำไม ก็แค่คนงานคนหนึ่งทำไมต้องแคร์"
ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ
เดิมทีทิฟฟานี่อยากจะชัดหมอนี่สักเปรี้ยงให้สมกับที่ชอบพูดจาดูถูกหนักแต่พอได้ยินว่า เป็นคำสั่งของร่างเล็ก
ใบหน้าหวานก็ปรากฏรอยยิ้มดีใจขึ้นมาทันที อย่างน้อยถ้าแทยอนทำแบบนี้ก็แสดงว่าร่างเล็กยังคงเป็นห่วงเธออยู่
แค่รู้ว่าแทเป็นห่วงอาก็หายเหนื่อยเเล้วละ รออาหน่อยนะเเล้วเราจะได้กลับบ้านเราพร้อมกัน
อืออออ...
น้ำเสียงแห้งผาก ดังขึ้นในที่ที่มีเพียงแต่เสียงแมลงดังไปทั่วในยามราตรี ที่ฝนตกพร่ำๆอย่างนี้ ร่างบางขดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนบาง
ความหนาวเหน็บแทรกเข้าไปสุดขั้วของหัวใจ แม้ความหนาวจะเล่นงานอย่างสุดโหด แต่ร่างบางกลับไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาเอาผ้าห่มที่ซ่อนอยู่ในตู้
อีกหลายผืนเลยแม้แต่น้อย เนื่องด้วยยามนี้ร่างบางนั้นไร้ซึ่งสติที่จะควบคุมบังคับให้ตนเองลุกขึ้น ผลจากการฝืนตัวเองทำงานหนักมาร่วมสัปดาห์
ทำให้พิษไข้หวนมาเล่นงานร่างบางอย่างสาหัส
ทิฟฟานี่พยายามกอดตัวเองอย่างไร้สติร่างทั้งร่างสั่นเทาไปด้วยความหนาวเหน็บ คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้เห็นในยามวิกาลซึ่งไร้ผู้คนเช่นนี้
.
.
.
"ทียอนหนูอยู่ไหนลูกมาหาแม่เร็ว ทียอน " ร่างเล็กเรียกหาเจ้าตัวเล็กที่วิ่งซนหายไปหลังจากที่เธอเผลอเพียงแค่แป๊ปเดียว
"แทยอนหาเจ้าตัวแสบอยู่เหรอลูก "แทฮีถามหลานสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียกหาเจ้าลูกหมาตัวน้อย ดังอยู่สักพักแล้ว
"คุณป้าเห็นทียอนมั้ยคะ แทหาจนทั่วแล้ว"
"น้องแทหมายถึงเจ้าตัวแสบนี้รึป่าวครับ"
จุนซูอ้มลูกหมาสีดำ ที่ตอนนี้มอมแมมไปหมด เนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลน เนื่องจากฝนเพิ่งตกไปเมื่อคืน
ร่างเล็กยิ้มร่า เมื่อเจอสิ่งที่ตามหาอยู่ ชายหนุ่มยื่นลูกสุนัขให้กับแทยอน ร่างเล็กรับมันมากอดไว้อย่างไม่กลัวว่าเสื้อผ้าของตนจะเลอะโคลนเลยสัก
นิด
"พี่จุนซูเจอทียอนที่ไหนเลยคะ"
"พี่เจอเจ้าตัวแสบนี้วิ่งซุกโคลนเล่นอยู่ข้างถนนหน้าบ้านนะครับ กำลังซนได้ทีเลยทีเดียว"
"ขอบคุณพี่จุนซูนะคะ แทหาอยู่ตั้งนาน แอบหนีแม่ไปซนจนได้นะ ตัวแสบ"
ประโยคหลังร่างเล็กก้มหน้าพูดกับเจ้าขนปุกปุยสีดำที่ทำหน้าตาเหมือนไม่รู้ว่าตนผิดอะไร
วันนี้จียอนไปโรเรียนตั้งแต่เช้า ร่างเล็กคิดว่ายุนอาเองก็คงจะไปโรงเรียนเช่นกัน วันนี้เธอคงต้องเหงาเล่นกับเจ้าตัวแสบเพียงลำพังแล้วสิ
"อ่อ คุณแทฮีครับส้มที่เราส่งให้ลูกค้าไปมีปัญหานิดหน่อยนะครับ"
"ปัญหาอะไร "
"ลูกค้าบอกของที่ส่งให้ไม่ครบตามจำนวนครับ แต่ผมมั่นใจว่าผมส่งให้ครบแล้ว"
"แย่จริงลูกค้ารายไหนนะ"
"รายที่เป็น โรงงานน้ำผลไม้ครับ ผมเลยอยากจะขอดูเอกสารใบสั่งของของลูกค้าอีกสักทีครับเผื่อผมจะจำออเดอร์ผิด"
"อืม มันก็แย่หน่อย เอกสารอยู่ที่ห้องทำงานตามชั้นมาเดี๋ยวจะหาให้"
แทฮีเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในห้อง ทำงาน ร่างเล็กเมื่อเห็นว่าคนเป็นป้ากำลังยุ่งอยู่เลย ไม่อยากจะกวน จึงเดินอุ้มเจ้าตัวน้อยออกไปที่ไร่ส้ม
เมื่อคืนฝนตกไม่รู้ป่านนี้ส้มจะร่วงเยอะมั้ย
ร่างเล็กอ้มเจ้าตัวน้อยมาได้สักพักก็ปล่อยให้เจ้าตัวเล็กลงวิ่งเอง น่าแปลกที่เจ้าตัวเล็กเพิ่งมาอยู่กับร่างเล็กได้ไม่นานแต่กลับเชื่อฟังและติด
ร่างเล็กแจเลย
ร่างเล็กเดินเก็บส้มที่ร่างลงเกลื่อนไปหมด แน่นอนว่าส้มเหล่านี้ไม่ได้เสียแต่อย่างไรมันเพียงแค่ร่วงตามแรงลมแค่นั้นเอง
เจ้าทียอนตัวน้อยวิ่งไปใช้จมูกดุนผลส้มเล่นอย่างสนุก แทยอนเกะส้มที่ตนเก็บขึ้นมาส่งมันให้กับเจ้าตัวแสบที่มองส้มอย่างงงๆ
"ไม่เคยกินละสิชิมดูสิ"
มือเล็กยื่นส้ม ไปใกล้ๆปากของเจ้าตัวแสบ ทียอนทำเพียงแค่ดมๆดูก่อนจะยื่นลิ้นออกมาเตะส้มชิ้นนั้น พอสิ้นสัมผัสกับรถเปรี้ยวของส้ม
เจ้าตัวแสบก็สะบัดหน้า ไม่สนใจส้มชิ้นนั้นอีกเลย
แทยอนเลยหัวเราะร่าที่ได้แกล้งเจ้าตัวเล็ก ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะมองหาร่างบางของใครบางคน ที่ปกติมักจะเห็นทำงานอยู่เพียงลำพัง
โดยได้ทำวันละร่องเพียงคนเดียวในขณะที่คนอื่นๆได้ทำสองสามคนต่อร่อง ร่างเล็กแอบชะเง้อคออย่างสงสัย
"พี่คะ คนงานมาใหม่ที่สวยๆ เขาไม่มาเหรอคะ"
ร่างเล็กถามคนงานที่กำลังเก็บส้มที่หล่นเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด คนงานค่อยๆวางส้มลงในลัง ก่อนจะตอบนายน้อยคนใหม่
ซึ่งคนงานต่างก็ถือว่าจียอน และร่างเล็กที่มีศักดิ์เป็นหลานล้วนเปรียบเสมือนนายอีกคน เพราะต่างซาบซึ้งในบุญคุณของนายหญิงแทฮี
ที่ให้งานให้ ความดูแลเอาใจใส่อย่างดีจนลูกน้องต่างรักและเคารพเจ้าของไร่แห่งนี้เป็นอย่างมาก
"วันนี้ยังไม่เห็นเลยครับ ปกติถ้ามาเขาก็จะมาตรงเวลา ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน"
น่าแปลก รึว่าจะทนไม่ไหวเลยหนีกลับไปแล้ว ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ
"บางทีผมว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่สบายก็เป็นได้มั้งครับ เพราะเมื่อวาน เห็นเธอเป็นลม
เมียผมยังช่วยหายาดมให้เธอเลยครับแต่พอเธอลุกขึ้นได้ก็กลับไปทำงานต่อชะงั้น ผมนี่เชื่อเลยว่าคนอะไรอึดชะมัด"
นี่อากำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้ทนลำบากอย่างนี้ทำไปเพื่ออะไร แทยอนได้แต่สงสัย
"แล้วพี่พอจะรู้มั้ยคะ ว่าอา เอ่อคนงานคนนั้นพักอยู่ที่ไหน"
"เห็นว่าเธอน่าจะอยู่กระท่อมท้ายไร่นะครับ เป็นผู้หญิงทำไมนายหญิงถึงกล้าให้ไปพักท้ายไร่คนเดียวก็ไม่รู้"
ร่างเล็กมีสีหน้ากังวลนิดหน่อย กับเรื่องที่ได้รับรู้มา
"ขอบคุณคะ พี่ทำงานต่อเถอะหนูไม่รบกวนแล้ว"
ร่างเล็กไม่ลืมที่จะ เอ่ยขอบคุณคนงานที่เอได้รบกวนเวลาทำงานของเขา
ร่างเล็กอุ้มเอาเจ้าทียอนขึ้นมากอด ภายในใจกำลังคิดไม่ตกกับเรื่องที่รู้มา
แกร๊ก!!!
เสียงกิ่งไม้ดังขึ้นในสถานที่เงียบสงัด ร่างเล็กก้มมองปลายเท้าตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมเธอต้องหลบๆซ่อนๆด้วย
ก็ในเมื่อตรงนี้ไม่เห็นจะมีใครสักหน่อย ร่างเล็กมาหยุดตรงหน้ากระท่อมที่จียอนเคยแอบพามาสำรวจเมื่อครั้งสองสามวันแรกหลังจากฟื้นไข้ขึ้นมา
สายตาคมกวาดมองไปรอบบริเวณไม่เห็นจะมีใครเลย หรือพี่คนงานจะบอกผิด อาฟานี่อาจจะพักที่ เรือนพักคนงานก็ได้
แคร่กๆ แคร่กๆ
เสียงไอดังรอดออกมาจากข้างในกระท่อม ร่างเล็กสะดุ้งนิดหน่อยเพราะความตกใจเผลอกอดเจ้าทียอนแน่นตามสัญชาตญาณ
ร่างเล็กยืนคิดไม่ตกอยู่หน้ากระท่อม ชัดแล้วว่าผู้เป็นอาพักที่นี่แน่ มองดูสภาพรอบๆ มันไม่น่าไว้ใจเลยสำหรับผู้หญิงที่ต้องมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง
อาอยู่เข้าไปได้ยังไง ห้องน้ำอยู่นอนกระท่อม ไฟฟ้าไม่มี อยู่เข้าไปได้ยังไง
ร่างเล็กค่อยก้าวเท้าเข้าไปจนหยุดที่หน้าประตูดุเหมือนเจ้าตัวแสบในอ้อมกอดก็คงจะอยากรู้อยากเห็นเช่นกันถึงได้ยื่นคอชะเง้อออกมา
แทยอนยกมืออันสั่นเทาของตน ค่อยๆทาบลงที่ประตูไม้เก่าๆนั่น
เอาไงดี ทั้งกลัวทั้งเป็นห่วง เธอยอมรับว่าสิ่งที่ผู้เป็นอากระทำกับตนนั้นมันยากที่จะยอมรับได้แต่ใจดวงน้อยก็อดไม่ได้ที่จะห่วง
คนที่ตนเองรัก
สุดท้ายมือเล็กตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปจนได้ นี่อย่าบอกนะว่าอาไม่ล็อกประตู ทำไมถึงได้ไม่ห่วงตัวเองเลยนะ มันน่าโกรธจริงๆ
แทยอนแทบจะหยุดกลั้นหายใจเมื่อเข้ามาในกระท่อม แต่โชคดีเมื่อภาพตรงหน้าคือ ทิฟฟานี่นอนหันหลังให้เธออยู่ไม่อย่างนั้นเธอเองก็คงจะวางตัว
ไม่ถูกหากเดินเข้ามาแล้วต้องมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นอาตรงๆ
"โฮ่ง!!!"
อึก!! ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าลูกชายตัวดี ทำเรื่องให้จนได้
"ค…ใครนะ"
น้ำเสียงแหบพร่าของคนที่โดนพิษไข้เล่นงาน เอ่ยอย่างลำบาก
ร่างบางพลิกตัวหันหน้ากลับมาที่ทางประตู ทิฟฟานี่ปรือตามองภาพที่พร่ามัวอย่างเลือนราง
"ทะ..แท เหรอ"
แม้จะมองเห็นไม่ชัดแต่จิตใต้สำนึกก็ผลัดดันให้ทิฟฟานี่เรียกหา คนคนเดียวที่ตนต้องการ ร่างเล็กมองดูร่างที่แม้แต่แรงจะลืมตาขึ้นมายังไม่มี
เจ้าขนปุกปุยถูกนำปล่อยลงกับพื้น พอเท้าเตะพื้นเจ้าตัวแสบก็วิ่งมุดหายเข้าไปใต้เตียงไม้อย่างซุกซน ร่างเล็กก้าวเข้าไปหยุดตรงข้างเตียง
มือเล็กถูกนำไปวางเตะลงที่หน้าผากของร่างบาง ใบหน้าซีดเชียว ร่างกายที่หนาวสั่น มันยังไม่ชัดเจนเท่าไอความร้อนระอุที่ร่างเล็กได้รับรู้
"อาคะ อาได้ยินแทมั้ย"
แทยอนนั่งลงที่เตียงไม้ ก่อนจะสะกิดเรียกคนป่วยให้รู้สึกตัว
เงียบ ไร้เสียงตอบรับจากผู้ป่วย ผ้าห่มผืนบางถูกดึงขึ้นจนแทบจะมิดคอคนป่วยด้วยฝีมือของร่างเล็ก แทยอนลุกขึ้นอีกครั้ง
พยายามมองหาอุปกรณ์ที่จะช่วยดูแลผู้ป่วย สายตาของร่างเล็กสะดุดเข้ากับตู้ใบขนาดกลางที่ตั้งอยู่โดดๆ
ไม่รอช้าแทยอนรีบเดินเข้าเปิดตู้ใบนั้นออกทันที ทันทีที่เปิดออกร่างเล็กถึงกับอึ้ง เมื่อในตู้ชั้นล่างนั้นเต็มไปด้วยผ้าห่ม
ส่วนชั้นบนเต็มไปด้วยของใช้ที่มากจนเต็มตู้ไปหมด ของในนั้นล้วนแต่เป็นอุปกรณ์ใหม่ๆที่ใช้กันในชีวิตประจำวัน ทั้งแบตสำรอง
แบตเตอรี่ไฟฟ้า อุปกรณ์ไฟฟ้าขนาดเล็กไฟฉาย3-4กระบอก และที่น่าตกใจที่สุดโน๊คบุ๊ค เครื่องบางเฉียบที่วางราบอยู่ภายในตู้
เหอะ ไอ้เราก็นึกว่าจะทนลำบากอยู่แบบคนงานทั่วไปที่ไหนได้ อาฟานี่ก็ยังเป็นอาฟานี่อยู่วันยันค่ำเรื่องความรักสบายก็ยังคงมีอยู่เต็มตัว
แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงเรื่องนี้ร่างเล็กนึกขึ้นได้ว่าเธอยังมีสิ่งที่ต้องทำ ก่อนอื่น ผ้าห่มหลายผืนในตู้ถูกกระชากออกมาด้วยน้ำมือของร่างเล็ก
ก่อนจะถูกนำไปวางช้อนห่มทับให้ร่างคนป่วย ที่นอนหนาวสั่นอยู่บนเตียง ร่างเล็กเดินกลับไปที่ตู้อีกครั้ง
ดึงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเดินออกไปยังห้องน้ำด้านนอกที่เธอเห็นก่อนจะเข้ามาในกระท่อม มือเล็กผลักประตูห้องน้ำที่ทำจากไม้เก่าๆ
จนมันดูไม่น่าไว้วางใจเอาชะเลย แต่ถือว่ายังโชคดีที่ห้องน้ำนี้ยังมีระบบประปาอยู่ไม่ใช่แนวป่าแนวเขาที่ถึงขั้นต้องลงไปตักน้ำ
ในลำธารหรือห้วยหนองคลองบึงมาใช้
"อ๊ะ"
คนป่วยถึงกับครางออกมาจนได้ยินชัดเพราะความเย็นของผ้าเปียกสัมผัสเข้ากับผิวกายทิฟฟานี่สะบัดมือปัดผ้าที่อยู่ในมือร่างเล็กจนร่วงลงไปกองกับ
พื้น ก่อนคนป่วยจะหันหลังให้กับร่างเล็กพร้อมกับขดตัวเข้าจนตัวงอ ร่างเล็กได้แต่มองอย่างจนปัญญาดูเหมือนอาคนสวยคงจะไม่ยอมให้เช็ดตัวง่าย
ร่างเล็กหยิบผ้าที่ร่วงลงไปขึ้นมาพาดไว้ที่ขอบกะละมังที่ยกเอาใส่น้ำมาจากห้องน้ำ ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งบนเตียงคนป่วยก่อนจะออกแรงดึงให้คนป่วยกลับ
มานอนหงายดีๆ
"อาคะ อาได้ยินแทมั้ย"
แทยอนไล้มือลูบไปตามหน้าของคนป่วยที่อุณหภูมิสูงไม่ใช่เล่น
"อาคะ" สุดท้ายร่างเล็กเลยใช้วิธีตบหน้าเบาๆหลายๆทีเผื่อคนป่วยจะรู้สึกตัวขึ้นมาและดูเหมือนจะได้ผลเมื่อคนป่วยค่อยลืมตาขึ้น
"ทะ...แท "
คนป่วยพูดเสียงเบาคล้ายละเมอ ภาพคนตรงหน้าทำให้ทิฟฟานี่ดีใจไม่น้อยที่ได้เจอ แต่เพราะพิษไข้เล่นงาน
นอกจากจะลืมตาเพื่อมองภาพคนตัวเล็กแล้ว ทิฟฟานี่ก็ไม่มีปัญญาทำอย่างอื่นเลย
"อาเป็นยังไงบ้างคะไหวมั้ย" น้ำเสียงเจือห่วงใยยังคงมีออกมาให้คนป่วยได้รับรู้
"หนาว…อาหนาวแท "
"อาพอจะมียาแก้ไขเก็บไว้บ้างมั้ยคะ"
ร่างเล็กถามคนป่วยที่ทำท่าจะหลับแหล่มิหลับแหล่
"กระเป๋า… บนหลังตู้"
เหมือนคำพูดจะไม่เป็นประโยค ร่างเล็กยังคงพอจับใจความได้เดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กบนหลังตู้ เปิดซิบออกค้นหายาที่ต้องการ
ร่างเล็กเลือกจะหยิบยาพารามาสองเม็ด แทน้ำจากขวดใส่แก้วให้คนป่วยก่อนจะเข้าไปประคองคนป่วยให้ลุกขึ้นกินยา
น้ำหนักที่ทิ้งลงบนไหล่จากการซบของคนป่วยทำเอาแทยอนถึงกับหน้าเบ้เพราะความที่คนป่วยโถมน้ำหนักมาแบบไม่คิดจะยั้งหรือไม่สามารถยั้งได้
เม็ดยาถูกจ่อป้อนให้คนป่วยแทยอนแทบจะใช้คำว่ายัดใส่มากเสียมากกว่าเพราะผู้เป็นอานั้นไม่ยอมเปิดปากรับเม็ดยาแม้แต่น้อย พอยัดเม็ดยาไปจน
ครบสองเม็ด มือเล็กก็ออกแรงบีบกระพุ้งแก้มคนป่าวให้อ้าออกพอรับน้ำจากแก้วเข้าไปล่อลื่นยาให้ลงสู่ท้องไป
พอจัดการป้อนยาเสร็จร่างเล็กก็ดึงคนป่วยให้นอนลงดีๆอีกครั้ง แทยอนผุดลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกจากกระท่อมทันที
หมับ! มือของคนป่วยที่ไม่รู้เอาแรงมาจากไหนคว้าข้อมือคนตัวเล็กไว้อย่างรวดเร็ว
"แท อย่าไป… "
คนป่วยส่งสายตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ไม่รู้เรียวแรงมันมาจากไหนแต่แค่รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังจะเดินออกไปมือมันก็คว้าเข้าอย่างไม่มีลังเลเลยสัก
นิด เธอแค่ไม่อยากให้คนตัวเล็กไป แค่นั้น
"อาปล่อย แท"
ร่างเล็กพยายามเกะมือที่กอบกุมเธอไว้อย่าลำบากนึกสงสัยทำไมคนป่วยถึงได้มีแรงเยอะจัง
"ม…ไม่อย่าไป อย่าทิ้งอา…"
ถ้อยคำที่ผสมน้ำเสียงสะอื้น พร้อมกับน้ำใสๆที่เริ่มเอ่อคลอที่ดวงตาคู่หวานของคนป่วย ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับหัวใจกระตุกวูบอย่างไม่รู้สาเหตุ
"อาปล่อยก่อนนะคะ แทไม่ได้ทิ้งอาไปไหน แค่จะไปเอาข้าวมาให้อา"
เท่านั้นแหละคนป่วยถึงได้ยอมปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ แทยอนก้มอุ้มเอาลูกสุนัขที่แอบนอนหมอบอยู่ใต้เตียงขึ้นมา
วางมันไว้บนเตียงคนป่วย เจ้าตัวเล็กจ้องมองเจ้านายด้วยดวงตาแป๋ว
ทียอนอยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวแม่ไปเอาข้าวแป๊ปหนึ่ง อาคะแทจะให้ทียอนอยู่เป็นเพื่อนนะเดี๋ยวแทจะรีบมา ว่าจบคนตัวเล็กก็เปิดประตูออกไปทันที
ปล่อยคนปล่อยไว้ให้อยู่ลำพังกับเจ้าลูกชายที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย นอกจากมันจะมุดเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับคนป่วยแล้วขดตัวนอนซบ
คนป่วยอย่างสบายใจเฉิบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น