[Fic] อาคะ [NyTae]

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER8

CHAPTER8

ร่างบางวางหลานสาวลงใต้ร่มไม้ก่อนจะรีบใช้หมวกที่ตนใส่อยู่นั้นพัดเอาอากาศให้กับคนเป็นลมมือเรียวเอื้อมไป

 

 

ปลดกระดุมเสื้อของร่างเล็กออกเพื่อเป็นการปฐมพยาบาล ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยเหงื่อเพราะความร้อนมีเเววกังวล

 

 

ปนห่วงใยเป็นอย่างมาก ร่างเล็กที่ใบหน้าชีดเชียวเริ่มเปลี่ยนมามีสีเลือดอีกครั้ง รอยยิ้มเเห่งความพอใจจึงค่อยๆ

 

 

ปรากฏบนใบหน้าของผู้เป็นอา ร่างเล็กขยับตัวพร้อมกับลืมตาขึ้นมา 

 

 

 

 

"เเทฟิ้นเเล้วเหรอเป็นไงบ้าง"

 

 มือเรียวเตะลงใบหน้าสวยของหลานสาวพร้อมกับถามด้วยความดีใจ

 

 

 

พรึบ!!

 

 

 

 

ร่างเล็กใช้มือปัดมือผู้เป็นอาออกก่อนจะถอยร่นห่างไปจากร่างบาง

 

"อย่ามาเเตะต้องตัวเเท ไปให้พ้นเเทเกลียดคุณ"

 

เเววตาที่ถูกส่งมานั้นเต็มไปด้วยความเฉยชาเเละเเววที่เเฝงไปด้วยความกลัว ร่างบางรู้สึกหายใจไม่ออกเอาเสียดื้อๆ

 

กับเเววตาเหล่านั้น

 

"เเทอย่ากลัวอาเลยนะ อาไม่ได้จะทำอะไรเเท อาเเค่กำลังจะช่วยเเท"

 

ทิฟฟานี่พยายามใช้น้ำเสียงปลอบโยนไม่ให้ร่างเล็กกลัวเธอ

 

"ไม่!!อย่ามาเตะตัวเเท เอามือสกปรกๆของคุณออกไปจากเเท"

 

ทิฟฟานี่อึ้งไปสักพักกับคำพูดของคนตัวเล็กไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกน้ำตามันจะพาลไหลออกเสียให้ได้ เธอคงเกลียดอาเเล้วสินะ

 

"อารู้ว่าอาสกปรก เเต่ตอนนี้เเทไม่สบายอยู่นะให้อาพากลับไปที่พักเถอะ"

 

 ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของหลานเเต่ด้วยความเป็นห่วงทิฟฟานี่จึงเลือกที่จะสนใจอาการของคนตัวเล็กมากกว่า

 

"เเทกลับเองได้"

 

 ร่างเล็กใช้เเขนยันพื้นพยายามจะฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น

 

เเต่กลับรู้สึกหน้ามืด ไม่มีเเรงทำให้โงนเงนจะล้มลงอีกครั้ง

 

 

 

"เเท!!"

 

 

ทิฟฟานี่รีบเข้าไปช่วยพยุงรางเล็กก่อนจะค่อยๆประคองให้นั่งลง 

 

 

"ปล่อย!!บอกว่าอย่ามาจับตัวเเท!! "

 

 

 

เป็นอีกครั้งที่ทิฟฟานี่โดนผลักด้วยฝีมือคนตัวเล็กเเต่เนื่องด้วยครั้งนี้เธออยู่ในท่าที่ไม่อำนวยทำให้ร่างบาง หงายหลังก้นกระแทกพื้นไป

 

 

 

ความรู้สึกเจ็บเเป๊บที่สะโพกทำให้ร่างบางขยับไม่สะดวกหนักเเต่ยังคงพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเเล้วเข้าไปดูอาการร่างเล็กอีกครั้ง

 

 

 

"เเทยอนเป็นอะไร "

 

 

จุนซูที่เดินผ่านมารีบวิ่งเข้ามาดูร่างเล็กที่นั่งอยู่

 

 

"พี่จุนซูช่วยเเทที"

 

 

 น้ำเสียงอ่อนล้า บอกกับชายหนุ่ม

 

 

"ไม่นายอย่าเตะต้องตัวเเทนะ"

 

 

 ทิฟฟานี่รีบห้ามเมื่อเห็นว่าผู้จัดการไร่กำลังจะเตะเนื้อต้องตัวคนตัวเล็ก

 

 

"คุณไม่มีสิทธิ์!! พี่จุนซูคะช่วยพาเเทกลับบ้านที"

 

 

 

ร่างเล็ก ตวาดเสียงดังเเล้วจึงเอ่ยขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่ม

 

 

"ไม่เเทอย่าให้เขาเตะต้องเเท อาขอร้อง ให้อาช่วยเถอะนะ"

 

 

 ทิฟฟานี่จ้องมองร่างเล็กด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำขอร้องอ้อนวอน

 

 

จุนซูมองทั้งคู่ด้วยคำถามมากมายทำไมทิฟฟานีถึงได้เเทนตัวเองว่าอา กับเเทยอน

 

 

ชายหนุ่มจะเข้าไปประคองร่างเล็กเพื่อจะพากลับบ้านเพราะดูเหมือนเเทยอนหน้าชีดจนน่าเป็นห่วง

 

 

 

 

ผลั๊ว!!

 

 

ร่างของชายหนุ่มล้มไปตามเเรงผลักด้วยฝีมือของทิฟฟานี่ เเล้วร่างบางเองก็ต้องล้มตามเมื่อคนตัวเล็กผลักเธออีกครั้ง

 

 

"คุณเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องผลักพี่จุนซู ด้วยรึว่าชอบใช้กำลังจนติดเป็นนิสัย"

 

 

"ก็หมอนี่มันจะจับตัวเเท อาไม่ยอมหรอกนะ"

 

 

"คุณไม่มีสิทธิ์เราสองคน...ไม่ได้เป็นอะไรกัน"

 

 

"ทะ เเท"

 

 

 ทิฟฟานี่พูดออกเพียงเเค่นั้นตอนนี้ภายในอกข้างซ้ายมันบีบเเน่นไปหมด รู้สึกปวดหนึบไปทั่วหัวใจ

 

 

นี่เเทยอนเกลียดเธอถึงขนาดกล้าพูดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยเหรอ น้ำตาที่กลั้นไว้มันเริ่มจะไหลออกมาด้วยความอัดอั้น

 

 

จุนซูจึงเข้าไปช้อนเอาตัวร่างเล็กเข้าไปอุ้มลุกขึ้น 

 

 

"ไม่นายอย่าเตะต้องเเทของชั้นนะ ฮึก.."

 

 

 ทิฟฟานี่พูดทั้งน้ำตาอยากจะลุกไปกระชากร่างเล็กออกจากอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้เหลือเกินเเต่เรียวเเรงมีนไม่มีเเล้ว

 

 

 

".ทิฟฟานี่ในฐานะที่คุณเป็นคนงานในไร่นะ ผมขอสั่งให้คุณทำงานให้เสร็จชะภายในวันนี้ไม่อย่างนั้นผมจะรายงานคุณเเทฮี"

 

 

 

 จุนซูพูดด้วยความโกรธผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงเป็นเเค่คนงานในไร่เเต่กลับกล้าพูดว่าเเทยอนเป็นของตัวเอง

 

 

 

ช่างไม่เจียมเอาชะเลย

 

 

 

 

ทิฟฟานี่ได้เเต่มองเเผ่นหลังชายหนุ่มที่อุ้มร่างเล็กไปด้วยความพร่ามัวเพราะน้ำตา

 

 

"แทอาขอร้องอย่าเกลียดอาเลยนะ ฮึก อารักเเท อารักเเทนะ"

 

 ร่างบางยังคงพึมพำพร้อมน้ำตาเเม้ว่าร่างเล็กนั้น

 

จะถูกพาออกไปจากที่เเห่งนี้นานเเล้ว

 

.

 

 

.

 

.

 

"เเทเป็นอะไรลูก!!"

 

 

 เเทฮีร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กของหลานถูกอุ้มเข้ามาในบ้าน 

 

 

"จุนซูพาเเทยอนไปที่ที่โซฟาเร็ว" ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างเล็กไปที่โซฟาก่อนจะวางร่างเล็กลงเบาๆ

 

 

".ดูเหมือนเเทยอยจะเป็นลมนะครับผมเลยรีบพามาที่นี่" ชายหนุ่มรีบรายงานเจ้านาย

 

 

"ใครอยู่เเถวนี้ไปเอายาดมมาให้ชั้นสิ"

 

 

 เเทฮีตระโกนสั่งเเม่บ้านที่อยู่บริเวณนั้นก่อนจะเข้าไปนั่งลงโซฟาที่ร่างเล็กนอนอยู่

 

 

"เเทเป็นไงบ้างลูก"

 

 

 น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยถามหลาน

 

 

"ป้าคะ ฮึก" ร่างเล็กปล่อยโฮออกมา โผเข้ากอดผู้เป็นป้า

 

 

"เเทเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม"

 

 

 มือของเเทฮีลูบเเผ่นหลังของร่างเล็กเป็นการปลอบ

 

 

"ป้าคะ เเทเจอเขา เเทเจอเขา ฮื่อๆๆ"

 

 

ร่างเล็กสั่นไหวไปทั้งตัวเพราะร้องไห้เเทฮีพอจะเข้าใจเเล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

"เขาทำอะไรเเทบอกป้ามาป่าจะไปจัดการให้ "

 

 

"ไม่คะเขาไม่ได้ทำอะไรเเทเเต่เเทกลัวฮึก เเทไม่อยากเจอเขา"

 

 

"ไม่ต้องกลัวนะป้าอยู่นี่เขาไม่กล้าทำอะไรเเทหรอก "

 

 

 

"ป้าให้คนไปไล่เขาออกไปจากไร่ของเราได้มั้ยคะ เเทไม่อยากเห็นหน้าเขา"

 

 

"ป้าก็อยากทำเเบบนั้นนะ เเต่ป้าต้องสั่งสอนทิฟฟานี่ก่อน"

 

 

 ร่างเล็กค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดคนเป็นป้าก่อนจะมองหน้าเเทฮีอย่างไม่เข้าใจ

 

 

"ป้าจะสั่งสอนให้ทิฟฟานี่ได้รับบทเรียน ที่กล้าทำร้ายหลานป้า"

 

 

 น้ำเสียงเเทฮีเต็มไปด้วยความโกรธเเค้น จุนซูพอจะจับใจความได้เเล้วว่าทิฟฟานี่เป็นผู้หญิงที่เคยทำร้ายเเทยอน

 

 

 อย่างนี้ต่อไปเขาคงต้องคอยกันทิฟฟานี่ให้ห่างจากเเทยอน

 

 

ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายผู้หญิงที่เขาชอบหรอกนะ

 

 

.

 

.

 

.

 

.

 

ร่างบางทิ้งตัวนั่งบนเตียงไม้อย่างเหนื่อยล้าหลังจากที่เธอนั่งร้องไห้เสร็จเธอก็ต้องกลับไปทำงานที่ค้างไว้จนให้เสร็จทันเวลาที่

 

แทฮีกำหนด

 

 แทบจะเหมือนหุ่นยนต์ที่ทำงานไปแต่แทบจำไม่ได้เลยว่าทำจนมันเสร็จได้ยังไง มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้าเพื่อเรียกสติ

 

 

 เธอคงเจองานหินเข้าให้แล้วเมื่อแทยอนไม่ยอมแม้แต่จะให้เข้าใกล้แบบนี้ จะทำยังไงดี คิดแล้วก็ปวดหัว

 

 

 เลยตัดสินใจหยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวแล้วไม่ลืมที่จะหยิบไฟฉายติดมือไปด้วย เดินออกจากตัวกระท่อมเพื่อไปห้องน้ำที่อยู่

 

ด้านหลังบรรยากาศมันไม่ชวนให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด ทั้งมืดทั้งเงียบจนน่ากลัวนี่ถ้าพรุ่งนี้จะข่าวฆ่าข่มขืนหญิงสาวข้าง

 

กระท่อมก็คงจะไม่แปลกใจ

 

 พี่แทฮีเล่นแรงไปรึป่าวเนี่ย ถึงจะน่ากลัวแต่ขาทั้งสองข้างก็ยังคงต้องพาเจ้าองร่างเข้าไปที่ห้องน้ำหวังว่าความเย็นของน้ำ

 

มันจะช่วยล้างความอ่อนล้านี้ไปได้ 

 

พออาบเสร็จก็ต้องมานั่งใช้มือทุบไปทั่วตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีบควานหาโทรศัพท์แล้วกด

 

ไปเบอร์ที่เมมไว้ว่า' เจสสิก้า'

 

 

"เจส"

 

(ว่าไงฟานี่ เป็นไงบ้าง)

 

"ไหนละของที่ชั้นสั่งไว้"

 

(คนของเราจะเอาไปให้แกตอนสามทุ่มดึกหน่อยเพื่อความปลอดภัยแล้วอีกอย่างตอนนี้ชั้นกับยูลมาเช่ารีสอทอยู่แถวๆ

 

ไร่พี่แทฮีแล้วจะได้ช่วยแกได้สะดวก)

 

"แล้วงานที่ร้านละใครดูแล"

 

(แกไม่ต้องห่วงชั้นสั่งงานผู้จัดการไว้แล้ว)

 

"อืมขอบใจนะที่ช่วยชั้น"

 

(ไม่เป็นไรแกเพื่อนชั้นนิ )

 

"เจส...วันนี้ชั้นเจอแทด้วย"

 

(แล้วเป็นไงแทว่าไง)

 

"ไม่ยอมให้ชั้นเข้าใกล้เลย แถมยังดูเหมือนจะกลัวชั้นด้วยสิ หึ"

 

ร่างบางเค้นเสียงหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง

 

(เอาน่าแกให้เวลาแทหน่อย คงยังฝั่งใจอยู่ แกอย่าเพิ่งท้อนะ)

 

"ชั้นไม่ท้อหรอกน่า แค่นี้นะเหนื่อยอยากจะพัก"

 

ว่าจบก็วางสายไปแหลบไปมองดูกล่องข้าวที่มีไว้แจกคนงานหลังจากทำงานเสร็จแน่นอนว่าเธอถือติดมือกลับมาด้วย

 

แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกินหรอกนะขอนอนพักสักหน่อยกว่าจะถึงสามทุ่มที่คนของเธอจะเอาของใช้มาให้ก็เกือบตั้งสาม

 

ชั่วโมง

 

ขอนอนเอาแรงก่อนค่อยว่ากัน