[Fic] อาคะ [NyTae]

ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER7

CHAPTER7

"เจสแกได้ยินชั้นมั้ย"

 

"อื้อได้ยินแต่ไม่ค่อยชัดแกอยู่ไหนของแกเนี่ย"

 

ร่างบางนั่งบนเตียงไม้อย่างเซ็งก็แบตโทรศัพท์มันก็เตือนว่าใกล้จะหมดเต็มทน ไหนจะเรื่องความไม่สะดวกสบายอีก

 

ขืนเป็นแบบนี้เธอได้ถอดใจยอมแพ้ก่อนจะง้อแทยอนได้แน่ๆดังนั้น ก็เลยต้องหาตัวช่วยนิดหน่อย

 

"ชั้นอยู่ไร่ของพี่แทฮี "

 

"แกเจอแทยอนยัง"

 

"ยังเจสแกอย่าพึ่งถามอะไรฟังชั้นนะ ให้คนของเราเอาแบตสำรองมาให้ชั้นทีพี่แทฮีแกล้งให้ชั้นมาอยู่กระท่อมที่ไม่มีไฟฟ้าเลย

 

 แล้วก็นอกจากนั้นก็เตรียมพวกข้าวของอำนวยความสะดวกมาให้ชั้นด้วยอะไรก็ได้ที่แกเห็นว่ามันจำเป็นอ่อเสื้อผ้าด้วยก็ดี

 

ชั้นไม่อยากไปเจอแทยอนในสภาพที่ใส่เสื้อคนงานเก่าๆขาดๆหรอกนะ กำชับด้วยว่าแอบเข้ามาอย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด"

 

"ดูลำบากเนอะแก"

 

'ก็นิดหน่อย"

 

"เดี๋ยวจะให้คนเอาไปให้ แล้วตอนนี้แกทำอะไร"

 

"ก็นั่งมองตะเกียงแล้วตบยุงเล่นนะสิ ถ้าไม่ใช่แทยอนนะชั้นไม่ยอมมาลำบากแบบนี้หรอก

 

 อีกอย่าเกือบลืมฝากดูแลร้านด้วยนะชั้นคงต้องอยู่ที่นี่ไปสักพักละ"

 

"ได้ไม่ต้องห่วง แกแค่พาแทยอนกลับมาให้ได้ก็พอ ตอนนี้ยูลมันก็บ่นคิดถึงเพื่อนจนเหมือนลิงป่วยเข้าไปทุกทีละ"

 

"ชั้นจะพยายามเจส แค่นี้นะเดี๋ยวไว้จะติดต่อไปใหม่"

 

"อื้อ สู้ๆแก "

 

 นิ้วเรียวกดวางสายเพื่อน กลางคืนมืดๆแบบนี้มันก็น่ากลัวพิลึกแฮะ ป่านนี้แทยอนจะทำอะไรอยู่นะ

 

 ร่างบางหยิบกระเป่าที่ใส่ของออกมาจากรถสปอตหรูไม่ต้องเดาว่าตอนนี้รถของเธออยู่ไหนถูกแทฮียึดไปเรียบร้อย

 

 มือเรียวหยิบกระเป๋าแทของที่อยู่ด้านในออกมาจนเจอของที่ต้องการ ไฟฉายขนาดเล็กที่เธอพกติดไว้ในรถเผื่อจะได้ใช้

 

แล้ววันนี้มันก็จะได้ใช้จริงๆ ต่อให้ไม่ได้คุยกันแต่ขอให้ได้เห็นหน้า หลานรักของเธอสักครั้งก่อนนอนก็คงจะดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงแมลงเสียงจิ้งหรีดร้อนกันระงม กลางไร่แบบนี้มองไปทางไหนก็มืดไปชะหมดแต่เท้าสองข้างของทิฟฟานี่ก็ยังคงก้าวเดินไม่ได้เกรงกลัวอะไร 

 

อาศัยความสว่างจากกระบอกไฟฉายถ้ามีคนมาเห็นเธอเข้าตอนนี้ก็คงจะตกใจน่าดูที่มีผู้หญิงมาเดินสวยกลางไร่ในยามวิกาลเช่นนี้

 

 ทิฟฟานี่เดินลัดเลาะไปตามไร่เป้าหมายก็คือบ้านหลังใหญ่ของเจ้าของไร่เธอแค่แอบหวังว่าจะได้พบกับแทยอนสักครั้ง

 

หรือไม่ถ้าหากโชคไม่เข้าข้างก็คงอาจจะไม่ได้เจอคนตัวเล็ก หวังว่าอีกคนจะยังไม่นอน เดินมาไกลพอดูทิฟฟานี่เหนื่อยเล็กน้อยกับระยะทางจาก

 

กระท่อมมาบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ ทิฟฟานี่ปิดไฟฉายลง อาศัยแสงสว่างจากไฟที่อยู่รอบบริเวณบ้านในการนำทาง เธอแอบหลบมองหลังพุ่มไม่

 

ที่ปลูกไว้ประดับบ้าน ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเธอชะแล้วเมื่อม้านั่งหน้าบ้านนั้นมีร่างของเด็กผู้หญิงสองคนนั่งอยู่คนหนึ่งเธอเองจำได้แม่น

 

ต่อให้มองไกลแค่ไหนก็เถอะแทยอนกำลังนั่งอ่านหนังสือเหมือนเมื่อก่อนที่ร่างเล็กยังอยู่กับเธอทุกๆคืนเด็กน้อยมักจะหยิบหนังสือข้นมาอ่านก่อนนอน

 

เสมอ เธอก็ไม่ได้สนใจมันมากหนักเมื่อเธอต้องการเธอก็แค่เดินไปดึงหนังสืออกจากมือเด็กน้อย แทยอนเองก็เหมือนจะรู้น่าที่ดีเมื่อเธอต้องการหนังสือ

 

เหล่านั้นก็จะหมดความหมายไป สายตากวาดมองไปที่เด็กผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่กับร่างเล็กเด็กคนนี้ค่อนข้างจะสูงเมื่อเทียบจากระดับสายตาแต่ ท่าทีที่

 

คอยเอาแต่แกล้งร่างเล็กเหมือนเรียกความสนใจแบบนั้นคงจะเด็กกว่าแทยอน อาจจะเป็นลูกหรือหลานของแทฮีสินะ ทิฟฟานี่ละความสนใจไปจากเด็ก

 

ผู้หญิงคนนั้นแล้วหันกลับมาให้ความสนใจไปที่ร่างเล็ก ชุดนอนลายการ์ตูนเนี่ยน่ารักชะมัด แต่ตอนนี้ร่างบางเริ่มรู้สึกว่ามันมีสิ่งรบกวนเธอเข้าให้แล้ว

 

กลางป่าแบบนี้ยุงมันเยอะคอยกัดโน่นกัดนี่จนเริ่มคันไปทั่วละ สุดท้ายก็ได้แต่เก็บเอารอยยิ้มที่ร่างเล็กยิ้มให้เด็กสาวที่นั่งด้วยกัน ขอมโนว่ารอยยิ้มนั้น

 

เป็นรอยยิ้มที่แทยอนส่งมาให้กับเธอก็แล้วกันส่วนตอนนี้ไม่ไหวละคันขอกลับไปตั้งหลักก่อน

 

 

 

[b]ปังๆ ปังๆ [/b]

 

เสียงเคาะประตูไม้เก่าของกระท่อมดังขึ้น ทิฟฟานี่ขยับตัวเล็กน้อยเพราะเสียงรบกวน

 

[i]ปังๆปัง[/i] เสียงทุบประตูยังดังขึ้นไม่หยุด

 

 

โอ้ยมันจะอะไรหนักหนาเนี่ยมันยังมืดอยู่เลย ร่างบางหงุดหงิดแต่ก็ยังลุกขึ้นมา

 

"ตื่นได้แล้วทิฟฟานี่ได้เวลาทำงานของเธอแล้ว"

 

 ให้ตายสินี่พี่แทฮีเอาจริงใช่มั้ยร่างบางเดดินไปเปิดประตูอย่างงัวเงีย

 

"อะนี่ "

 

ทิฟฟานี่มองของที่อยู่ในมือแทฮีอย่างไม่เข้าใจหนัก

 

"นี่เสื้อผ้าที่เธอต้องใส่ไปเปลี่ยนมันชะชั้นให้เวลาสิบนาทีชั้นจะรอ"

 

 ร่างบางรับมันมาอย่างไม่เต็มใจปิดประตูกระแทกใส่หน้าแทอีก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่อีกคนบอก

 

ถึงเสื้อผ้าที่ใส่จะดูเก่าตามประสาชุดทำงานในไร่แต่ทิฟฟานี่ก็เหมือนพวกนางเอกหนังที่แสดงบทสาวชาวไร่มากกว่า

 

 แทฮีมองแบบพอใจคนงานในไร่คนอื่นคงมองทิฟฟานี่เป็นตัวประหลาดแน่ 

 

"ตามชั้นมา"

 

ทิฟฟานี่เดินตามอย่างเอื่อยก็มันยังเช้ามืดอยู่เลยไม่รู้จะรีบตื่นไปไหนกลัวไม่ได้แกล้งเธอหนักรึไง

 

หญิงวัยกลางคนเดินมาหยุดจุดที่มีคนงานจำนวนหนึ่งรวมตัวกันอยู่ 

 

"เอาละทุกคนชั้นมีคนจะแนะนำให้รู้จัก" น้ำเสียงทรงอำนาจตามฉบับเจ้าของไร่เรียกความสนใจจากทุกคนมาที่จุดๆเดียว

 

"นี่ทิฟฟานี่ คนงานพิเศษต่อไปนี้เธอจะมาทำงานในไร่ของเรา "

 

ทุกคนต่างก็มองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจเนื่องจากใบหน้าสวยผิวขาวที่ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะใช่คนที่มีอาชีพนี้เลยแม้แต่น้อย

 

"จุนซู "

 

สิ้นเสียงเรียกร่างของชายหนุ่มผู้จัดการไร่ก็ก้าวเข้าไปหาเจ้าของไร่ตามคำเรียก

 

"ชั้นมีงานให้ทำ "

 

บอกกับชายหนุ่มแล้วค่อยๆหันไปหาร่างบาง

 

"ทิฟฟานี่ชั้นจะให้เธอเริ่มงานแรกด้วยการเก็บส้มหนึ่งแถวให้เสร็จภายใน1วัน"

 

งานง่ายๆทิฟฟานี่ไม่คิดว่างานที่แทฮีให้มันจะแค่งานเก็บส้มเองนะเหรอ ร่างบางไม่ได้มีสีหน้าวิตกหนักต่างจากคนงานคนอื่น

 

ที่อึ้งไปตามๆกันกับคำสั่งนั้น

 

"แต่นายหญิงครับ แบบนี้ทิฟฟานี่เธอจะทำไหวเหรอครับ"

 

 จุนซูถามด้วยความสงสัยมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะกับคำสั่งนี้

 

"นายจะสนใจทำไมจุนซู นายไม่ได้เป็นคนเก็บเองสักหน่อย ทิฟฟานี่เขายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ "

 

"นายช่วยสอนให้ทิฟฟานี่เก็บส้มและคอยดูตลอดเวลาที่ทิฟฟานี่ทำงาน"

 

"ชั้นไม่ใช่นักโทษนะพี่แทฮี "

 

 ร่างบางแย้งขึ้นอย่างอดไม่ได้ขืนให้หมอนี่จับตาเธอตลอดเวลาแล้วแบบนี้จะมีโอกาสแว๊บไปหาแทยอนได้ยังไง

 

"เธอเป็นมากว่านักโทษชะอีกทิฟฟานี่"

 

 สรรพนามที่คนทั้งคู่เรียกกันมันดูไม่เหมือนเจ้านายกับลูกน้องเลยสักนิดทำให้จุนซูได้แต่สงสัยเข้าไปอีก

 

"เอาละเริ่มงานได้เดียวชั้นจะให้คนเอาข้าวมาให้อย่าให้รู้นะว่าอู้งาน"

 

"ถ้ารู้พี่ทำอะไรชั้น"

 

"ก็ป่าวไม่ทำอะไรก็แค่จะไล่ออกแล้วข้อตกลงที่ว่าไว้ก็คงต้อง…."

 

"ได้อย่าให้ถึงทีชั้นบ้างนะ"

 

"จุนซูฝากด้วยนะ "

 

แทฮีหันไปสั่งลูกน้องอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

 

ผู้จัดการหนุ่มหันมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความลำบากใจ 

 

"เอ่อ คุณเก็บส้มเป็นมั้ย"

 

"ไม่เป็น"

 

 คำตอบห้วนๆทำให้ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์หนัก

 

"มาเดี๋ยวผมสอน"  มือหนาหยิบกรรไกรขึ้นมา 

 

"เวลาเก็บส้มใช้กรรไกรเก็บมันจะได้ง่าย คุณเก็บใส่ลังไว้จะมีคนงานมาเก็บลังอีกที อะนี่ถุงมือใส่ไว้ดูแล้วคุณไม่น่าจะใช่คนที่ทำงานไร่แบบนี้"

 

ร่างบางรับถุงมือมาใส่ตอนนี้แสงแรกของวันส่องให้พื้นที่เริ่มสว่างจนมองเห็นได้ตามปกติแล้ว 

 

ชายหนุ่มหยิบกรรไกรค่อยๆบรรจงตัดลุกส้มออกจากกิ่งให้หญิงสาวได้ดูเป็นตัวอย่างทิฟฟานี่มองแบบผ่านๆตอนนี้เธออยากจะรีบเก็บให้เสร็จๆไปจะได้

 

รีบมีเวลาไปง้อเด็กน้อยสักที

 

ร่างบางหยิบกรรไกรขึ้นมาทำตามมันก็ไม่ได้อยากสักหน่อย

.

 

.

 

.

 

.

 

โอเคขอถอนคำพูดเมื่อที่ว่ามันไม่อยาก ตอนนี้ทิฟฟานี่กำลังนั่งมองข้าวกล่องง่ายๆสำหรับคนงานและสำหรับเธอ ให้ตายสิเก็บมาจนสายแล้วยังไม่ถึง

 

ไหนเลย มองข้าวตรงหน้าแล้วก็ต้องถอนหายใจมันเหนื่อยจนกินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว เข้าใจแล้วว่าทำไมจุนซูถึงถามแทฮีว่ามันไม่มากไปหรอ

 

 ตอบได้เลยว่ามันมากไปมากกกกกกกกกก

 

 

"ไม่หิวหรอคุณเห็นนั่งจ้องมันอยู่ได้"

 

 ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างบาง

 

"หิวสิแต่มันเหนื่อยจนกลืนไม่ลงแล้ว"

 

"คุณคงไม่เคยทำงานในไร่สินะ ดูแล้วมันไม่ใช่ "

 

ชายหนุ่มชวนคุยอย่างไม่ถือตัวปกติเขาทำตัวแบบนี้กับคนงานคนอื่นๆเสมอไม่ถือตัวว่าตนเป็นถึงผู้จัดการเลยสักนิด

 

"ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่ชั้นรักชั้นไม่มานั่งทำอะไรลำบากๆแบบนี้หรอกนะ"

 

 ร่างบางตอบ รู้สึกว่านายคนนี้ก็ไม่ได้แย่อะไร อย่างน้อยๆก็ยังดีทีมีเพื่อนคุย

 

จุนซู คิ้วขมวดเพราะไม่เข้าสิ่งที่อีกคนพุด

 

"ช่างมันเหอะเอาเป็นว่าชั้นมีเหตุผลที่มาทำงานที่นี่ก็แค่นั้นเอง"

 

"ผมไม่ถามเหตุผลคุณหรอก แต่ผมว่าคุณกินข้าวสักหน่อยก็ดีนะเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป"

 

ชายหนุ่มส่งยิ้มอย่างจริงใจ เขาแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งได้

 

ทิฟฟานี่ฝืนตักข้าว เคี้ยวแบบช้าๆกลืนมันลงไปอย่างน้อยก็จะได้ไม่เป็นลมเป็นแล้งไปตามที่ชายหนุ่มบอก

 

ทั้งคู่ก็นั่งกินไปคุยกันไปตามประสาคนที่ต้องทำงานด้วยกันอย่างน้อยก็ตลอดทั้งวันนี้แน่ๆ

 

.

 

.

 

.

 

 

"จียอนปั่นเร็วๆสิปั่นช้าจัง"

 

"อ่าพี่แทก็ตัวพี่นะเบาๆที่ไหนมาลองเป็นคนปั่นเองไหม"

 

 น้ำเสียงตัดเพ้อทำให้ร่างเล็กยิ้มกว้างที่ได้แกล้งน้องสาว ตอนนี้เธอกำลังนั่งช้อนท้ายจักรยานโดยมีสารถีคนสวยเป็นคนขับ 

 

ไปตามเส้นทางในไร่เพื่อไปดูคนงานเก็บส้มและเพื่อเที่ยวเล่นไปตามประสาเด็กสาว

 

จียอนปั่นไปเรื่อยๆจนมองเห็นผู้จัดการไร่นั่งอยู่ก็ไม่รอช้ารีบปั่นเข้าไปหา

 

"พี่จุนซูคะ"

 

 เสียงแจ่วๆนั้นทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง รอยยิ้มกว้างจึงปิดไว้ไม่มิดเมื่อเห็นจียอนกำลังปั่นจักรยานมาทางเขาโดยมีร่างเล็กของคนที่เขาแอบชอบนั่ง

 

ซ้อนท้ายอยู่

 

เด็กสาวจอดจักรยานหยุดนิ่งให้พี่สาวลงไป แล้วตัวเองก็เดินตามพี่สาวไป

 

"วันนี้พี่จุนซูมาแอบอู้งานเหรอคะ" แทยอนพูดแซวผู้จัดการหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้ม

 

"ปะ ป่าวครับพี่ไม่ได้อู้นั่งพักนิดหน่อยเอง "

 

จุนซูยกมือเกาท้ายทอยเพราะเขินที่แทยอนแซวว่าเขาแอบอู้งาน

 

"อะแฮ่มจียอนก็มาด้วยนะ สนใจกันหน่อยสิ"

 

"แหมใครละจะไม่สนใจตัวแสบของไร่"

 

 ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเขาเอ็นดูจียอนเหมือนน้องสาวแท้ๆคนหนึ่งเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็ก 

 

"เชอะใช่สิจียอนไม่ใช่พี่แทยอนคนสวยนิเชอะปะพี่แทเราไปดูคนงานเก็บส้มกันไม่ต้องมาสนใจผู้ใหญ่ขี้ลำเอียงแถวนี้หรอกแบร่ "

 

 เด็กสาวดึงมือพี่สาวเข้าไปกุมก่อนจะแลบลิ้นทะเล้นให้กับผู้จัดการหนุ่ม ชายหนุ่มหัวเราะกับความแสบนั้นแล้วมองตามแผ่นหลังเล็กที่ถูกลากไปตาม

 

แรงดึงของเด็กแสบประจำไร่ 

 

ร่างเล็กเดินแยกออกจากจียอน ที่คอยเข้าไปป่วนคนงานตามประสาคนร่าเริงแทยอนเดินดูคนงานเก็บส้มอย่างสนใจบางทีเธอก็แอบหยิบส้มขึ้นมาแกะ

 

กินไปอย่างมีความสุข

 

 

 

"พี่คะส้มลูกนี้ชิมได้มั้ยคะ"

 

 แทยอนถามคนงานหญิงที่ยืนหันหลังเก็บส้มอยู่

 

"อยากชิมก็ชิ…………….แทยอน!!!!!!"

 

 ทิฟฟานี่ยิ้มร่าหัวใจเต้นแรงไม่คิดว่าจะได้เจอแทยอนเร็วแบบนี้

 

"คุณอา!!!"

 

 ในขณะที่อีกคนดีใจแต่กลับอีกคนกลับรู้สึกอึ้งเหมือนจะซ็อคไป ร่างเล็กโอนเอนเหมือนจะล้มลงไปทิฟฟานี่รีบถลาเข้าไปช้อนเอาร่างเล็กเข้าไปกอดไว้

 

 

"แท แทได้ยินที่อาเรียกมั้ย"

 

 ร่างบางพยายามเรียกคนที่หมดสติไปในอ้อมกอดด้วยความร้อนใจ