วันใส..วัยซาส์

                                 ตอนที่ 1

                 (จุดจบของบางสิ่ง..เป็นบทเริ่มต้น..ของบางอย่าง)

                                               หากคำว่ารัก.....

                                              ที่ฉันทุ่มเทให้ไป

                                              ให้เธอทุกอย่าง...

                                               กลับถูก...หักหลัง

                                               หลอกกันได้ลงคอ

                                               ฉันขอ...เธอคืนได้มั้ย

ฉันเป็นคนที่ชอบ เพลงนี้มาก มันเป็นเพลงของบอยสเกาส์ ชื่อ เพลงขอคืน แต่ถึงแม้ว่าจะชอบฟังเพลงนี้ ก็มิได้หมายความว่า ฉันจะผิดหวังกับความรัก ฉันมีความสุขดี ฉันมีชื่อว่าดิวจัง ไม่อยากจะยอตัวเองเลยว่า ฉันเป็นคนหน้าตาดี ฉันมีแฟนแล้วนะ แฟนฉันชื่อดิวคุง

                เรามีชื่อเหมือนกัน เพื่อนในกลุ่มก็เลยรำคาญ เพราะถ้าเรียก ดิว ครั้งใด เราทั้งสองก็จะหันไปทางเสียงเรียกพร้อมกันทุกครั้ง จนเป็นที่ระอาใจแก่เพื่อนๆ ที่จะต้องบอกว่า

                ฉันเรียกดิวชายนะ ไม่ใช่ดิวหญิงสักหน่อย ต่อไปนี้ฉันจะตั้งชื่อแกทั้งสองคนใหม่ ดิวหญิงให้เรียกว่า   ดิวจัง ส่วนดิวชายให้เรียกว่า ดิวคุง จะได้ไม่ยุ่งยากอีก

                ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ได้ชื่อใหม่ว่า ดิวจัง ฉันพบกับดิวคุง อาจจะเรียกได้ว่าเริ่มต้นแบบไม่สวยงามเท่าไรนักหรอก

                วันนั้นเป็นช่วงเย็นฉันบอกเลิกกับแฟนเก่า ด้วยังมีความเศร้าในจิตใจ และความขุ่นมัวของอารมณ์ฉันก็เลยออกไปนั่งรถเล่นกับเพื่อน

                                ไอ้รุจ แกอย่าซิ่งได้มั้ย

                                 ฉันพาแกมาเพื่อให้แกอารมณ์ดีนะโว้ย

ฉันกับรุจเถียงกันเสียงดังมากแข่งกับเสียงลมที่อื้ออึงอยู่ข้างตัวเพราะไอ้รุจมันขับรถเร็วมาก แล้วรุจก็พาฉันเข้าไปในสนามแข่งรถ

                                เฮ้ย!รุจมึงพาใครมาวะ น้องๆอ่ะป่าววะ

                                 น่ารักดีจัง

ฉันหันควับทันทีไปทางเสียงเรียก  เสียงมอเตอร์ไซด์ ถ้าจะเป็นรถแต่งดังเข้ามาจอดเทียบติดกับรถฉัน เจ้าของเสียงที่ถามรุจอยู่เมื่อกี้ นั่งซ้อนท้ายกับหนึ่งเพื่อนในกลุ่มฉันอีกคน

                                ใครอ่ะรุจ  ฉันถามรุจเลยหันหลังมาบอกฉัน

                                มันชื่อดิวเหมือนแกนั้นแหละ

คนเหี้ย ไรว่ะ เสือกชื่อเหมือนกัน ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ฉันเลยหลุดปากพูดออกไปอย่างลืมตัว ไม่สนใจด้วยว่าใครจะได้ยินรึป่าว แล้วก็นั่งอยู่กับรุจด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ  เสี ยงเอะอ่ะภาษาวัยรุ่นก็ดังอยู่รอบๆกายฉัน ก็อย่างเงี้ยแหล่ะ  พวกผู้ชายพอได้เจอกันถ้าได้คุยเรื่องรถด้วยแล้ว ใครแต่งยังไง  ใครเร็วขนาดไหน คุยโม้ทับกันแบบไม่ยอมกันเลย จบท้ายด้วยการท้าพนันแข่งความเร็วกันในที่สุด

           รุจทิ้งให้ฉันนั่งอยู่บนรถคนเดียว  เห็นรุจนั่งซ้อนท้ายหนึ่งอยู่ หนึ่งกำลังจะยกล้อ รุจเตรียมตัวที่จะถ่วงขยับมาส่วนท้ายของรถมอเตอร์ไซด์ คงจะเป็นรถ  ฮอนด้า เวฟ110 ดูก็รู้ว่าได้ดัดแปลงสภาพรถเียบร้อยแล้ว  เท้าสองข้างของหนึ่งกับรุจลากไถไปกับพื้น พร้อมทั้งล้อรถด้านหน้ายกสูงขึ้นเกือบ เก้าสิบองศา เป็นที่รู้กันว่า ในกลุ่มเพื่อนๆทั้งหมด หนึ่งสามารถยกล้อได้ไกลที่สุด ขณะที่ฉันกำลังมองหนึ่งกับรุจอยู่  ก็ต้องสดุ้งตกใจเพราะมือใครมาสะกิดที่ต้นแขน ฉันหันไปมองทันที   

                                    เธอๆยินดีที่รู้จักน่ะ

 เสียงดิวชายนั้นเอง  มาตั้งแต่เมื่อไร  ยืนยิ้มอยู่ได้ฉันนึกอยู่ในใจ  คงเป็นเพราะหน้าตาบูดๆของฉัน ดิวชายหุบยิ้มทันที   เสียงรถหนึ่งเข้ามาจอดข้างๆ รุจลงจากรถ เฮ้ย ดิว เราว่านายไปเปลี่ยนคาบูร์ใหม่ดีกว่าก่อนที่รุจจะทันพูดกับดิวชายจบนั้น ฉันก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน

                      รุจกลับได้ยังอ่ะ เราออกมากันนานแล้วนะ เดี๋ยวแม่ก็ว่าให้อีกหรอก

เราไปก่อน น่ะหนึ่ง  รุจบอกลาเพื่อน แล้วก็ซิ่งรถพาฉันกลับบ้าน  ดิวชายมันบอกหนึ่งว่า  มันชอบดิวนะโว้ย     ฉันรับฟังแต่ก็ไม่ตอบอะไรกลับไป รุจก็เลยเงียบไปด้วย  ฉันกับรุจเป็นเพื่อนรักกันมากอายุเราก็เท่ากัน รุจเป็นคนหน้าตาน่ารัก เวลารุจยิ้มมีเขี้ยว สองข้าง ก็เพราะไอ้เขี้ยวนี้เหละ  สาวๆแถวบ้านถึงพากันชอบรุจกันเยอะ  แต่ว่ารุจเป็นคนที่ฮาแตกมาก ค่อนข้างไปทางด้านหยาบโลนนิดๆ บางครั้งอาจจะมีเฮด้วย เพราะรุจกวนบาทาได้อย่างถึงใจ เคยมีคนเข้าใจผิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันอยู่บ่อยๆ รุจส่งฉันแล้วก็กลับบ้านทันที  ฉันเข้าบ้านเห็นแม่กำลังง่วนอยู่กับการทำกับข้าวมื้อเย็นอยู่  เสียงแม่ตะโกนบอกให้ฉันไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวกัน

              เย็นวันนี้ก็คงเป็นเหมือนทุกวัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ขาดหายไป คือเสียงโทรศัพท์มือถือคงไม่ดังขึ้นในเวลาเดิมเหมือนเก่าอีกแล้วก็มันจบลงแล้วนี้หน่า สำหรับความรักของฉันกับปอนด์ ครั้งนี้ฉันจะเสียใจไปทำไม  ในเมื่อที่สุดแล้ว ฉันเป็นคนเลือกที่จะจบลงเอง                                

                .