คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] The Cock-Blocker I (Chanbaek ft. Luhan) -100%
Title ; The Cock-Blocker part I
Auther ; dewwy.the drunker?
Genre ; Comedy?
BGM ; Jewerly S – I Like You More
"นะเฮีย น้าาาา ผมขอไปด้วยดิ! ผมคิดถึงแบคฮยอนฮยองอ่ะ! หลังจากแบคฮยอนฮยองย้ายบ้านไปผมก็แทบไม่ได้เจอแบคฮยอนฮยองเลยนะ! นี่คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ยยยย!?" ภาพเด็กชายลู่ฮานวัย 16 ปีนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงพร้อมกับส่งเสียงเรียกร้องความต้องการของตัวเองอย่างเต็มที่ทำเอาพี่ชายปาร์คชานยอลวัย 19 ปีแทบจะทนไม่ไหวเกือบจับเอารองเท้ายัดปากเล็กๆนั่นเสียหลายรอบ ดวงตากลมถอดแบบจากพี่ชายส่งสายตาปิ๊งๆขอความเห็นใจจากคนตัวสูงที่ยืนกอดอก ทำหน้ายักษ์อยู่ข้างเตียง ริมฝีปากบางเบ้ออกแบบที่ชอบทำบ่อยๆเวลาต้องอ้อนคนเป็นพี่
"กูจะบอกมึงเป็นครั้งสุดท้ายนะ...ไม่เว้ย! แฟนกูไม่ใช่แฟนมึง จะคิดถึงไปทำไม =______________=" เอ่ยอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหมุนตัวหนีสายตาวิบวับของน้องชาย แค่กลัวใจอ่อนน่ะ.. เห็นดวงตากลมๆจ้องมองมาที่ตัวเองทีไรใจมันอ่อนทุกที..
“เฮียอ่ะ =3= ใจร้ายว่ะ เฮอะ!” หลังจากดีดดิ้นและอ้อนวอนพี่ชายอยู่นานตั้งแต่ก่อนนอนเมื่อคืน คนตัวเล็กก็ตัดสินใจโบกธงขาวด้วยการขว้างหมอนใบโตข้างกายใส่หัวโตๆของพี่ชายอย่างเคียดแค้นก่อนจะกัดฟันแช่ง ‘ขอให้โดนแย่งแฟน’ ร่างเล็กจ้องพี่ชายที่ขุดค้นเสื้อผ้าจากตู้ออกมาลองอย่างเซ็งๆก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างออก
จะเล่นใช่ปะ? ไม่รู้หรือไงว่าปาร์คลู่ฮานคนนี้มีดีกว่าที่เห็น!
ลู่ฮานพลิกตัวหนีก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง มือขวาเอื้อมมือไปหยิบกระปุกยาหม่องจากหมอนที่หนุนอยู่ก่อนจะป้ายเนื้อยาจากกระปุกลงบนขอบตาอย่างแผ่วเบา ด้วยฝีมือการแสดงระดับออสการ์อย่างลู่ฮานบวกกับตัวช่วยสุดจี๊ดอย่างยาหม่อง
...แค่นี้ก็ร้องไห้ได้สบายๆแล้ว
“ฮึก....”
แค่ความแสบร้อนบริเวณขอบตาก็ทำเอาน้ำตาเล็ด ยิ่งบวกกับการที่ร่างเล็กบิลด์ตัวเองอย่างสุดกำลังแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด ร่างบอบบางสั่นเทาจากการร้องไห้จนคุณพี่ชายปาร์คชานยอลต้องหันมามองอย่างนึกสงสัย
“เฮ้ย! เป็นอะไรของมึงไอ้เปิศาจแก้มยุ้ย?” ถามก่อนจะใช้ปลายเท้าเขี่ยๆร่างเล็กที่สั่นเหมือนผีเข้าอยู่บนเตียง
“......ฮึก ฮืออออ..” ร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม..
“กูถามว่าเป็นอะไร? หูหนวกหรือไงห้ะ!”
“ก็ผม.. ฮือออออออ”
“ก็ผมอะไร? จะพูดก็พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยสิ!”
“ก็ผม ฮืออออออ.. แบคฮยอนฮยอง.. อยาก ฮืออออ”
“เฮ้ย! ฟังไม่รู้เรื่องเว้ย! กูจะถามครั้งสุดท้ายนะ! มึงจะร้องไห้ทำไม? พ่อตายหรอห้ะ!?”
“ฮืออออออออ ...พ่อกูก็พ่อมึงอะ ไอ้ควาย! ฮึก.. ฮือออ” ไม่พูดเปล่า คนตัวเล็กโผล่หัวพร้อมกับชูแขนออกมานอกผ้าห่มก่อนจะโชว์นิ้วกลางงามๆของตัวเองแก่สายตาพี่ชาย คนตัวสูงเห็นดังนั้นก็จัดการพุ่งลงไปเฮดล็อคไอ้น้องชายทันที
ไอ้เด็กนี่มันแสบนัก! เดี๋ยวนี้มีขึ้นกูมึง มีชูนิ้วกลาง! เน่าจับตีก้นซะจริง
“ไอ้เด็กเวร! นี่มึงอยากเจอแฟนกูขนาดนั้นเลยหรือไงฮะ!?” ร่างสูงก้มลงกัดแก้มนุ่มนิ่มของน้องชายที่กำลังดีดดิ้นอย่างหมั่นไส้ก่อนจะชะงักไปนิดหน่อย
กลิ่นยาหม่อง.... คือเห้อัลไล?
“นี่มึงเอายาหม่องป้ายตาอีกแล้วใช่ปะ? -________- คืออยากเจอแฟนกูขนาดนั้นเลย?” ถามอย่างไม่เชื่อสายตาและจมูกของตัวเอง ไอ้ตัวเล็กคงเอายาหม่องมาป้ายตาเพื่อให้ร้องไห้ได้จะได้อ้อนง่ายขึ้นหน่อย แต่หารู้ไม่..
พี่ชายคนนี้จับแกได้ทุกทางนั่นแหละปาร์ค ลู่ฮาน..
“ฮืออออ.. ก็เค้าคิดถึงแบคฮยอนฮยอง.. ฮึก ..แบคฮยอนฮยองน่ารัก ใจดี ..ฮึก...แถมยังสวยอีกต่างหาก ยิ้มก็เก่ง.. เค้าชอบ” พูดไปบิดไปอย่างเขินอาย คนตัวเล็กพยายามเอามือปิดแก้มแดงๆที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของตัวเองไว้แน่นแต่มีเหรอที่คนอย่างปาร์คชานยอลจะไม่เห็น?
ไม่มีทาง!
“นี่มึงแอบคิดอะไรกับแฟนกูปะ? ถามจริงๆ -_-“
“ไม่ได้แอบนะ.. ฮึก... นี่ก็พูดตรงๆเลย..”
“.......”
ทำ ไ ม ต อ น มั น เ พิ่ ง เ กิ ด กู ไ ม่ เ อ า ถุ ง เ ท้ า ยั ด ป า ก มั น ใ ห้ ต า ย ๆ ไ ป ซ ะ ตั้ ง แ ต่ ต อ น นั้ น . . .
“ทำไมมองแบบนั้นอะ? ก็พูดความจริงแล้วนะ.. ฮึก..” ร่างเล็กที่ยังคงไม่หยุดสะอึกสะอื้นตอบก่อนจะเบ้ปากเมื่อได้ฟังคำตอบของพี่ชาย
“บางเรื่องอ่ะ มึงโกหกบางก็ได้นะ พูดตรงไปก็มีอันตรายกับชีวิตได้เหมือนกัน”
“เออ! ขอบคุณที่เตือน ฮึก.. แล้วทีนี้ไปด้วยได้ยังอ่ะ? นี่ทุ่มทุนสุดๆแล้วนะ ยาหม่องมันแสบนะเว้ยยยย!”
“หึๆ อยากไปก็ไปเหอะ เห็นแก่ความพยายาม” ยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากน้องชายเบาๆ ก็นะ.. น้องทั้งคน จะทิ้งมันเฝ้าบ้านคนเดียวก็ดูจะใจร้ายไปหน่อยมั้ง....
.
.
มาคิดดูอีกทีแล้ว.. กูควรจะใจร้ายปล่อยมันไว้ที่บ้านว่ะ..
“อ้ะ ลู่ฮาน อ้ามมมม”
“อ้ามมมม”
“หึ =_____________________,=” ปาร์คชานยอลนั่งมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจ แฟนของตัวเองกำลังยิ้มกว้าง ป้อนสายไหมสีหวานใส่ปากน้องชายตัวเองที่กำลังนอนหนุนตักเจ้าตัวพร้อมกับหลับตาพริ้มรับรสหวานของขนมอย่างมีความสุข..
เหอะ! มีความสุขกันแค่สองคนนั่นแหละ ลืมกูไปซะสนิทเลยใช่ปะ!?
ก่อนหน้าจะมานั่งป้อนขนมกันนี่ เจ้าสองคนนั้นก็หวานใส่กันซะจนแฟนตัวจริงอย่างปาร์คชานยอลอิจฉา ตอนอยู่ที่ห้างก็ทั้งเดินช็อปปิ้งด้วยกัน เดินจับมือ ป้อนไอติม ช่วยกันเลือกเสื้อ แถมยังมีการซื้อแหวนคู่แทนใจกันอีกแหน่ะ!
ไอ้ของพวกนั้นมันต้องเก็บไว้ทำกันแฟนไม่ใช่หรือไงฮะพยอนแบคฮยอน!
ร่างสูงเบือนหน้าจากภาพแสนปวดใจก่อนจะยัดหูฟังใส่รูหูทั้งสองข้างอย่างหงุดหงิด ทั้งๆที่แค่มาเยี่ยมบ้านถึงจะเที่ยวห้างด้วยนิดหน่อยแต่ก็ยังอุตส่าห์แต่งตัวมาซะอย่างดี ทั้งพรมน้ำหอม ทั้งเซ็ตผม ทำตัวหล่อซะขนาดที่ว่าสาวๆที่ไหนเจอก็ต้องกรี๊ด .....แต่ดันมาโดนไอ้น้องบ้าที่แต่งตัวซะแบ๊วเหมือนตุ๊กตาแย่งซีนซะงั้น! มันน่าอารมณ์เสียจริงโว้ยยยยยยย!
จะว่าไปแล้วก็ลืมไปซะสนิทเลยนะว่าทำไมถึงไม่ค่อยอยากให้ลู่ฮานมาด้วย…
ก็มันเป็นก้างขวางคอที่เก่งที่สุดในโลกจนต้องมอบรางวัลก้างปลาทองคำให้เลยไง!
แต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ลู่ฮานคอยเป็นก้างขวางคอที่แสนจะน่ารักสำหรับชานยอลและแบคฮยอน แถมไม่ใช่แค่ก้างขวางคอธรรมดาด้วยนะ มันชอบดึงดูดความสนใจจากแบคฮยอนด้วยไงปัญหา!
เจ้าเด็กบ้านั่นเริ่มทำตัวแบบนี้ตั้งแต่อายุ 3 ขวบได้ ตอนนั้นบ้านของทั้งแบคฮยอนทั้งชานยอลเองก็อยู่ติดกัน รู้จักกันมาก็ตั้งแต่เกิดนั่นแหละ คนตัวเล็กน่ารักเสมอในสายตาของขานยอล... และเจ้าเด็กนี่ก็น่ารำคาญเสมอเหมือนกัน! ร่างสูงยังจำครั้งแรกที่ลู่ฮานเริ่มรับบทบาทก้างขวางคอนี้ได้ ..
เปิดตำนานก้างขวางคอปาร์ค ลู่ฮาน
ครั้งที่ 1 ; เปิดเทอมฤดูร้อนวันหนึ่งที่อากาศแสนจะสดชื่น ปลอดโปร่ง เด็กชายปาร์คชานยอลวัย 6 ขวบกำลังจะไปชวนพยอนแบคฮยอน เพื่อนสนิทข้างบ้านออกไปเล่นข้างลำธารเล็กๆหลังหมู่บ้านแบบที่ทำเป็นประจำ แต่วันนั้น.. ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กน้อยลู่ฮานวัย 3 ขวบ น้องชายที่(เคย)ได้ชื่อว่าน่ารักที่สุดในโลกสำหรับปาร์คชานยอลดันเกิดงอแงอยากไปเล่นด้วยเสียอย่างนั้น
‘นะ... นะ.. เฮีย พายู่ไปด้วยจิ’ ชานยอลมองเจ้าน้องชายแก้มยุ้ยที่เข้ามาเกาะไหล่ตัวเองอย่างสงสัย
‘ทำไมวันนี้ลูลู่อยากไปล่ะ? ปกติชวนไม่เห็นจะเคยไปเลย’ อุ้มน้องมาวางบนตักก่อนจะบิดแก้มนุ่มนิ่มไปมา เด็กชายตัวน้อยหัวเราะคิกคักก่อนจะโอบคอพี่ชายแน่น ‘เบ่อ.. วันนี้ยู่เบ่อ’
‘คิก.. เบื่อต่างหาก เจ้าเด็กโง่!
‘งื้อ เบื่อ .. เบื่อ ยู่เบื่อ’
‘โอเคๆ คิกๆ ถ้างั้นจะพาไปก็ได้นะ’
เด็กชายพาน้องตัวน้อยขึ้นขี่หลังก่อนจะก้าวขาเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ข้างๆ เด็กชายตัวเล็กอีกคนหนึ่งยืนส่งยิ้มกว้างให้ ตั้งแต่หน้าบ้าน ‘ชานยอลอา! สวัสดี~’
เด็กชายตัวสูงที่สุดรีบสาวเท้าเข้าใกล้หนูน้อยยิ้มหวานทันที แบคฮยอนที่สังเกตเห็นเด็กน้อยอีกคนดิ้นดุกดิ๊กพร้อมกับโผล่หน้ามาแค่ดวงตากลมๆ จ้องตนเองอย่างไม่กระพริบ
‘พาใครมาด้วยอ่ะชานยอล?’
‘ห๊า? อ๋อ นี่ลูลู่ น้องชายเราเอง นี่ โผล่หน้าขึ้นมาสิลูลู่!’
‘มะ..ไม่ ยู่.. ยู่อัย..’
‘อายต่างหากล่ะ แต่ว่าลูลู่ไม่ต้องอายหรอกนะ แบคฮยอนใจดี’
เด็กน้อยแก้มยุ้ยมองพี่ชายยิ้มกว้างอีกคนก่อนจะยื่นแขนทั้งสองข้างเป็นเชิงให้อุ้ม เด็กชายเห็นอย่างนั้นจึงคว้าเด็กน้อยแก้มยุ้ยขึ้นอุ้มแล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างเอ็นดู ลู่ฮานยิ้มกว้าง หัวเราะคิกคักก่อนจะหอมแก้มพี่ชายยิ้มหวานกลับ
ชานยอลมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข ไม่คิดว่าทั้งสองจะเข้ากันได้เร็วถึงเพียงนี้ โดยที่ไม่ได้ตระหนักเลยว่า
ไอ้ปีศาจแก้มยุ้ยนั่นกำลังจะแย่งเพื่อนรักไปจากเขา.....
‘แบคฮยอน วันนี้ไปเล่นที่ลำธารกันนะ’ เด็กชายตัวสูงพูดกับเพื่อนสนิท...ที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจฟังตนเลยสักนิด ร่างเล็กเล่นกับน้องชายของเพื่อนสนิทอย่างมีความสุข ความรู้สึกเหมือนมีกำแพงกระจกกั้นระหว่างเขากับเพื่อนสนิทมันทำให้เด็กชายรู้สึกหงอยแปลกๆ
‘แบคฮยอนอา ไปเล่นกันน้า~’
‘……’ ไร้การตอบรับได้ๆทั้งสิ้น
‘แบคฮยอนนนนนนน!’
‘ไม่เอาอ่ะเราขี้กียจ’ หันมาตอบเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันกลับไปสนใจเด็กน้อยในอ้อมกอดต่อ
‘แบคยอนยอง ไปเย่นกันนะ!’
‘เห? อยากเล่นหรอ? ได้สิ ไปสิไป’ ร่างเล็กแบกเด็กแก้มยุ้ยเข้าบ้านไปโดยทิ้งเพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้าช็อคสุดขีดไว้ด้านหลัง
‘!’
ตอนนั้นเองที่เด็กชายตัวสูงรับรู้ได้ว่าสิ่งไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว(?)....
ครั้งที่ 18 ; ตอนนั้นลู่ฮานอายุ 10 ขวบ ..ก็หมายความว่าชานยอลอายุ 13 ปี ช่วงนั้นลู่ฮานเริ่มเป็นเด็กกำลังโต ส่วนชานยอลเองก็เข้าสู่ช่วงวัยรุ่นใหม่ๆ เด็กชายทั้งสองอารมณ์แปรปรวนกว่าปกติไปมาก แถมนอกจากอารมณ์แปรปรวนแล้วยังดื้อซนมากเป็นพิเศษอีกต่างหาก ด้วยเหตุนี้นี่เองที่ทำให้ทั้งคู่แท็คทีมกันไปรังแกแบคฮยอนถึงที่บ้านจนคนถูกแกล้งงอนตุ๊บป่องไม่ยอมเล่นด้วยหรือแม้แต่สนใจจนทั้งพี่น้องทั้งสองต่างพากันซึมเป็นหมาหงอยไปพักใหญ่ เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ร่างสูงกำลังเตรียมสารพัดขนมและการ์ดเกมไปง้อแบคฮยอนที่บ้าน ร่างเล็กของน้องชายวิ่งเข้ามาเกาะแขนเกาะขาขอไปง้อแบคฮยอนด้วยคน
‘จะไปทำไม? เฮียไปคนเดียวก็พอแล้ว’ ตอบก่อนจะหันไปจัดกระเป๋าต่ออย่างไม่ใยดี น้องชายตัวเล็กจึงเบ้ปาก น้ำตาซึม
‘ก็แบคฮยอนฮยองงอนลู่ฮานอ่ะ ลู่ฮานก็อยากไปง้อบ้างอ่ะ ไม่ได้หรือไง!?’
‘ไม่ได้เว้ย! อยากไปก็ไปเองสิวะ จะไปพร้อมกันทำไมห้ะ?’
‘ก็ทำผิดด้วยกันอ่ะ ..ไปพร้อมกันสิ..น้า~’
‘บอกว่าไม่ก็คือไม่สิวะ!? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงห้ะ?’ ตวาดลั่นอย่างอารมณ์เสียจนลู่ฮานระเบิดน้ำตา ร้องไห้โฮเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งออกจากห้อง ชานยอลได้ยินเสียงกระแทกประตูหน้าบ้านดังแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจอะไร ก็ดีด้วยซ้ำที่ไปคนละทีจะได้ไม่ต้องมานั่งมองสองคนนี้คุยกันงุ้งงิ้งอีก สยอง!
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ชานยอลที่กำลังจะหมุนตัวออกจากห้องก็ได้ยินเสียงฝีเท้าสองคู่เดินตรงมาที่ห้องของตัวเอง ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างสงสัย
พ่อน่าจะยังไม่กลับ.. ส่วนแม่ไปซื้อของ ... แล้วใคร?
ปัง!
‘ไอ้เหี้ย! มึงทำน้องกูร้องไห้หรอฮะ!?’ ยังไม่ทันทำอะไรคำตอบก็เดินมาให้เห็นตรงหน้า ร่างบอบบางที่คุ้นเคยของพยอนแบคฮยอนกำลังกุมมือปาร์คลู่ฮานเจ้าน้องชายตัวแสบของตนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าหวานของลู่ฮานขึ้นสีแดงระเรื่อและเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแบบที่ดูยังไงก็รู้ว่าคงผ่านการร้องไห้มานานพอสมควร
‘นั่นน้องกู ไม่ใช่น้องมึง=_______=’ ชี้นิ้วไปทางเจ้าเด็กขี้แย คิ้วเรียวขมวดมุ่นกับใบหน้าโกรธจัดของเพื่อนสนิท ไม่เข้าใจว่าจะโกรธอะไรนักหนา น้องตัวเองก็ไม่ใช่ เฮะ!
‘เฮอะ! ช่างเรื่องนั้นเหอะ มึงนี่มันเลวจริงๆนะ นอกจากจะไม่มาขอโทษกูด้วยตัวเองแล้วยังบังคับให้น้องมันมาขอโทษแทนอีก แล้วดูซิเนี่ย ดุน้องมันจนร้องไห้หมดแล้ว มึงนี่มันเหี้ยจริงๆนะ!’
“หือ?”
ใคร? ใครบังคับให้มันไปขอโทษแทนสาบานได้ว่าไม่ใช่เขาเด็ดขาด
‘ไอ้เหี้ย!’
‘คิ..’ ภายใต้คราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าหวานอยู่นั้น... ชานยอลสาบานได้ว่าเห็นอะไรผิดแปลก..
อ๋อ ..ก็รอยยิ้มแห่งชัยชนะที่ซ่อนอยู่ภายใต้คราบน้ำตานั่นไง...
เดี๋ยวนะ.. รอยยิ้มอย่างนั้นเหรอ..
.....
ดกหืทนอาบแยงาหผนเยด้ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย!
นี่กูโดนน้องเล่นอีกแล้วใช่มั้ย!? กูเกลียดไอ้ปีศาจแก้มยุ้ยนั่นที่สุดเลยโว้ยยยยย!!!
ครั้งที่ 30 ; ครั้งนี้น่ะสำคัญที่สุด...ปาร์คชานยอลวัย 16 กำลังจะไปขอพยอนแบคฮยอน เพื่อนสนิทสมัยเด็กเป็นแฟน
เห็นมั้ยว่ามันสำคัญขนาดไหน... ขอเป็นแฟนเลยนะเว่ย!
แต่ก็ไม่วาย ..โดนไอ้ปีศาจแก้มยุ้ยนั่นขัดขวางอีกจนได้..
‘แบคฮยอน.... คือกู.. กู..’ ร่างสูงเกาหัวแก้เขิน มืออีกข้างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงลูบคลำแหวนดอกไม้ที่ถักเองอย่างตื่นเต้น
‘มึงเป็นอะไร? พูดดีๆได้ปะ?’
‘แบคฮยอน! กูให้มึงนะ!’ ชานยอลหลับตาปี๋ มือหนายื่นแหวนดอกไม้สีสวยให้อย่างกล้าๆกลัว ร่างสูงกลัวโดนปฏิเสธมากเสียจนไม่กล้าลืมตา.... จึงไม่เห็นน้องชายตัวแสบที่โผล่มาข้างหลังคนที่กำลังจะขอเป็นแฟนตอนไหนก็ไม่รู้
‘หือ? อะไรอ่ะ? แหวนดอกไม้หรอ? สวยจัง ผมชอบอ่ะฮยอง’ หัวเล็กโผล่มาจากด้านข้างของร่างเล็กที่กำลังทำหน้างุนงงอยู่
‘อ้ะ ลู่ฮานชอบหรอ? เอาไปสิ ไอ้บ้าชานยอลมันเอามาให้พี่ทำไมก็ไม่รู้ งั้นพี่ให้ลู่ฮานก็แล้วกัน’ คนตัวเล็กยิ้มหวานก่อนจะหยิบแหวนดอกไม้ออกจากมือชานยอลแล้วสวมให้นิ้วนางข้างซ้ายของลู่ฮานอย่างแผ่วเบา
‘ห๊า!?’
อะไรอะไรอะไรอะไรอะไร!!!?? บอกทีว่ามากี้กำลังฝันไป! อุตส่าห์เตรียมตัวอย่างดี หาที่ปลอดคนแล้วด้วย! ทำไมไอ้ปิศาจแก้มยุ้ยนั่นยังหาเจออยู่วะ!? ทำไมมมมมมม ;;O;;!?
‘เฮ้ย มึง! ไอ้เตี้ย! กูให้มึงนะเว้ย!?’ ตะโกนไล่หลังคนทั้งคู่ที่กำลังเดินไกลออกไปเรื่อยๆ ลู่ฮานที่จับมือแบคฮยอนอยู่หันหน้ามาแลบลิ้นใส่คนข้างหลังอย่างสะใจก่อนจะชูแหวนดอกไม้บนนิ้วมือให้ดู
‘แบคฮยอนฮยองเค้าให้ผมแหละ’ ขยับปากเป็นประโยคส่งมาก่อนจะตบท้ายด้วยยิ้มหวานอีกรอบทิ้งให้พี่ชายตัวสูงนั่งกุมขมับอยู่บนพื้นอย่างเศร้าใจ
โฮรรรรรรรรรรรรรรรร! ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายกับผมอย่างนี้ครับ!? เกลียดผมมากเลยใข่มั้ยถึงได้ส่งไอ้เด็กผีนี่มาเป็นน้องผมอ่ะ!? ฮรืออออออออออ ;;O;;
.
.
ความจริงแล้วมันยังมีอีกเยอะเลยนะ.... แต่ว่าไม่อยากจะขุดขึ้นมาให้เกลียดมันเล่นๆอีกแล้วล่ะ -________-*
“สนใจกูบ้างได้ปะ?”คำถามที่ถามมาเป็นรอบที่ 20 ของวัน ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนข้างๆจนจมูกชิดกันก่อนจะจ้องตาอย่างหาเรื่อง
“กูเจอมึงทุกวันจนเบื่อหน้าจะตายอยู่แล้ว นี่น้องมาหา กูก็คิดถึงน้อง กูขอเล่นกับน้องบ้างได้ปะล่ะ?” หุบยิ้มแล้วตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาเรียวหลุบลงมองใบหน้าหวานของคนบนตักก่อนจะยิ้มกว้างอีกครั้ง “อะ อีกคำ”
“เฮ้อ..” คนตัวสูงกลับมานั่งตัวตรงก่อน เอนหัวไปข้างหลังอย่างเหนื่อยอ่อน.. ให้ตาย เราเหนื่อยล้าว่ะ...
“เป็นอะไรอ่ะฮยอง?” สะกิดต้นขาของพี่ชายเบาๆ แต่แทนที่จะได้เห็นพี่ชายตอบว่าไม่เป็นไรกลับได้รองเท้าเบอร์ 43 เฉียดหน้าไปเสียอย่างนั้น...
“เฮ้ย! ยังไม่เลิกแกล้งน้องอีกหรือไง!?” มือบางฟาดเพี๊ยะลงบนท่อนแขนหนาของคนรักก่อนจะส่งสายตาค้อนไปให้
“โห ไรวะ? นี่แฟนนะ ห่วงน้องแฟนมากกว่าแฟนหรือไง?”
“เออ! ยังไม่ชินอีกหรอฮะ?” ถ้าตาไม่ฝาด.. ชานยอลคิดว่าตัวเองเห็นเจ้าน้องชายยิ้มเยาะอยู่แหน่ะ =______=
หนอยยย! มันน่าจับตีก้นทั้งคู่เลยเว้ย!
“ของอย่างนี้มันชินได้ง่ายๆหรือไงฮะ?”
“คู่อื่นเค้ายังชินเลย มึงเนี่ยน้า.. หัดยอมรับความจริงซะบ้างดิ” นิ้วเรียวเกาคางอีกฝ่ายหวังให้ผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้างแต่กลับถูกผลักออกอย่างไม่ใยดี
“ไอ้สัส สักวันมึงเจอกูเอาคืนแน่...”
“ห้ะ? เอาคืน? เอาคืนยังไงอ่ะ? บอกไว้ก่อนได้ปะ? จะได้เตรียมตัวทัน คึๆๆ” ดูเหมือนจะเกรงกลัวกันมากนะคุณพยอนแบคฮยอน -_____-
“เออ มึงเตรียมถุงยางไว้แล้วกัน ถ้าไม่เตรียมเดี๋ยวมึงจะท้องโดยไม่ตั้งใจ กูยังไม่อยากเสกเด็กเข้าท้องคนอื่น”
“.......”
สีหน้าช็อคของสองคนตรงหน้าเรียกรอยยิ้มกว้างจากปาร์คชานยอลได้เป็นอย่างดี คนตัวสูงยื่นมือไปปิดตาน้องชายตัวเองไว้แน่นก่อนจะเลื่อนหน้าไปแตะริมฝีปากบางนุ่มของคนที่หลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว สัมผัสอ่อนนุ่มที่ไล้ไปมาบนริมฝีปากของตนทำให้ร่างเล็กเผลอขยุ้มชายเสื้อของร่างสูงอย่างเกร็งๆ
“อื้อ.. ชานยอล! หยุดนะ!” คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักภายในอ้อมแขนแกร่งของคนตัวสูงเมื่อมือข้างที่ว่างอยู่ของอีกคนสอดเข้าไปทักทายกับผิวเนื้อเนียนนุ่มใต้เนื้อผ้า
“เฮ้ยๆๆ ไอ้เหี้ยเฮียยอล! ทำอะไรแบคฮยอนฮยองอะ!? ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย!” ลู่ฮานสะบัดขาตัวเองไปมาพร้อมกับที่สะบัดหัวให้พ้นจากระยะมือตุ๊กแกของพี่ชาย แต่สะบัดไปสะบัดมากลายเป็นว่าตัวเองลงมานอนเป็นเพื่อนกับเชื้อโรคบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ “ฮือออออ เจ็บ ;O;”
“สมน้ำหน้า! อยากเป็นก้างขวางคอคนอื่นเค้าดีนัก นี่แหน่ะ!” ใช้เท้าเตะน้องชายจนอีกคนต้องพลิกตัวหลบไปไกลให้พ้นระยะ ตอนนี้ลู่ฮานเข้าใจความหมายของคำว่าหลบตีนอย่างชัดเจน..แม่งโคตรลำบากเลยเหอะ! ไม่สบายเหมือนเวลานั่งพิมพ์แท็กในทวิตเตอร์เลยซักนิด!
“ฮึ่ย! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” ชี้หน้าพี่ชายอย่างคาดโทษ นั่นน่ะ แบคฮยอนฮยองนางฟ้าในฝันเลยนะ! มาลวนลามกันต่อหน้าแบบนี้มันหยามหน้ากันชัดๆ! ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ แต่ลู่ฮานยอมไม่ได้
ยอมไม่ได้!
เฮ้! สวัสดีค่ะทุกคน
นี่คือช็อตฟิคที่เราเคยสัญญาว่าจะลงในสคูลเพลย์55555555
ตอนแรกกะจะทำให้เป็นตอนเดียวจบ..แต่แต่งไปแต่งมาแล้ว
ก็นะ.. น่าจะ 2-3 ตอน ก็เลยเอามาเปิดคลังฟิคซะเลย
อ่านแล้วขอเม้นท์ด้วยนะคะนะ (เราเริ่มจะจริงจังเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวแล้ว?)
ความคิดเห็น