คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 4.....50%
‘้าวรัพี ้าวรัพี ทำไมพีรั้าวไม่ไ้ เรามีเ็ส์้วยัน เรานอน้วยัน ทำไมพีไม่รั้าว’ แล้วเธอ็ปล่อยโฮออมาะผมใน้อรั้เธอเ้ามาอปลอบ ปลอบอยู่นานว่าเ้าัวะยอมสบ เราสบาัน แววาอเธอายแวว้อาร..เธอึใบหน้าผมลไปหาเธอและปาอเรา็ำลัะแนบิัน
‘พี..!’ แ่เสียเรียทีุ่้นเยทำให้ผมผละออาเธอทันที หันไป็พบมะลิยืนร้อไห้อยู่รนั้น หัวใอผมระุวาบ ผมเินเ้าไปหาเธอ ะัเล็น้อยเมื่อเห็นเ้อโแลอโปรอผมร่วอยู่รพื้น
‘มะลิ..ไม่ใ่นะ..มะลิ’ ผมส่ายหน้าไปมาอย่าไม่รู้ะพูอะไรี เพราะสายาที่เธอมอผมมันทำให้ผมเ็บปว เ็บไปทั้ใ
‘ันไ้ยินหมแล้ว...ถ้านายะไม่ื่อสัย์่อันแบบนี้็ไม่วระมาบันให้เสียเวลาเปล่าๆนะ!’ มะลิร้อไห้ แ่เธอไม่สะอื้น มอผม้วยสายาเย็นาและเลียั นั่นทำให้ผมรู้สึเหมือนใสลาย มะลิเินออไปผมเห็นเพื่อนผมสอนทำหน้าไม่สู้ี รวมถึเพื่อนสนิททั้สออมะลิ้วย เฟน่าับฝ้ายมอผมอย่าไม่พอใแล้วพามะลิออไป ผมรีบวิ่ไปัหน้ามะลิทันที
‘มะลิ พีอโทษ’
‘พี..เราอย่าเอันอีเลยนะ เลิเถอะ’ สิ้นำพูอเธอผม็เ่าทรุลไปนั่ออยู่รนั้น ไม่สนใ้วยว่าใระมอมา แ่ผมรู้สึว่าโลอผมมันับแล้ว..ับ้วยมืออผมเอเลย
‘มะลิ..ไ้โปร’ ผมเยหน้าพูับเธอเสียแผ่วเหมือนใะาอบาร้อนผ่าว ่อนะรู้ัวอีทีน้ำา็ไหลลมาบัทุอย่า มะลิเินาผมไปแล้ว เหลือแ่เพื่อนผมทั้สอนที่พูอโทษไม่หยุ
หลัาวันนั้น ผมพยายามิ่อหามะลิ แ่เธอเปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนไลน์ เปลี่ยน่อทาาริ่อทุอย่า มะลินอนหอและผม็ไม่เยไปบ้านเธอเลยไม่รู้ว่ามะลิย้ายไปที่ไหนเพราะเธอออาหอไปแล้ว ผมไปหามะลิที่ลาสเรียนีาร์ พี่าร์็บอว่ามะลิลาออไปแล้วพร้อมยับออีว่าผมทำัวผมเอแท้ๆ
หลัาวันนั้น ผม็ไม่เอับเธออีเลย
เฮ้อ..นมาถึวันนี้ เหุาร์ทุอย่ายัเ่นัในหัวอผม มะลิเอ็ะเป็นแบบนี้เ่นัน
อนนั้นผมิผิ ิว่าผมไม่ไ้รัมะลิ ผมหลอัวเอ ผมอยู่แบบนไม่มีวิาเป็นเือน่อนะิไ้ว่าผมไม่วรยึิับมะลิ ผมวรมีนใหม่ แล้วนั่น็ทำให้ผมลุึ้นมาลายเป็นนัล่าแ้มวสาวสวยและเปลี่ยนสาวบ่อย ผมเยิว่าพวหล่อนะทำให้ผมลืมมะลิ แ่ไม่เลย นั่นยิ่ทำให้ผมิถึมะลิ
ผมิว่าผมะเอใรสันที่ทำให้ผมรู้สึเหมือนที่ผมรู้สึับมะลิ แ่ผม็ไม่เอ นผมยอมรับวามริในที่สุว่ารัมะลิ รัมาลอ แ่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ะมีโอาสไ้เอมะลิ
ผมเฝ้าบอัวเอลอเวลาว่าะไม่ยอมเสียมะลิไปอี นั่นือสาเหุที่ทำให้ผมนั่รอผู้หินนี้นระทั่ถึเวลาเลิลาส
“มะลิ” ผมรีบเินไปัหน้าเธอทันทีที่เห็นร่าเล็ๆอเธอเินมา แ่ยัไม่ทันะเินไปถึัวเธอผม็้อะัเมื่อเพื่อนอเธอเฟน่าับฝ้ายมายืนวาผมไว้
“อล่ะ อุยับมะลิหน่อย”
“นานลับไปเถอะพี เี๋ยวพวันะูแลมะลิเอ” เฟน่าเอ่ยเสียเรียบ
“ไม่ เฟน่า เราะ้อุยับมะลิ มะลิโรธเราอยู่” ผมไม่แทนัวเอว่าพีับนอื่น ยเว้นนในรอบรัวและมะลิ
“แล้วไ” ราวนี้เป็นฝ้ายที่ถามเสียเย็นๆ
“เราามีบมะลิอยู่ ถ้ามะลิโรธแบบนี้ะีบิไ้ไเล่า” ผมพูไป่อน้าเสียัามอารม์นั่นทำให้หลายีวิบริเวหน้าึะ้อเราเป็นาเียว าปิ็้อันอยู่แล้ว แบบนี้ยิ่แนบหูเ้ามาฟัให่ ไม่พอ มียมือถือึ้นมาอัวิิโอ้วย
“ีบไม่ิสิี เพื่อนันะไ้เอนที่ีว่านาย” น่าพูอย่าไม่หยี่ระ ผมพยายามสบาับมะลิ แ่เธอ็เบือนหน้าไปทาอื่น
“เราอร้อล่ะ เราอยาุยับมะลิริๆ ถ้าเธอสอนยอมเปิทาให้ เฟน่า ไอ้เ็ปีสอเือนะเราน่ะเี๋ยวัมาให้ ฝ้าย ไอ้เมารราาแพนั่นน่ะเี๋ยวะื้อให้”
พรึ่บ!
บประโยอผมสอนนี้็เปิทาให้ผมอย่ารวเร็วนิมอามแทบไม่ทัน ผมลอบยิ้มในใ สนิทับสอนนี้พอวรเลยรู้ว่าเอาอะไรมาแลไ้บ้า
“ยัยเฟน่า ยัยฝ้าย” มะลิว่าเพื่อนัวเอแล้วทำหน้ามุ่ย สอนนั้น็ไ้แ่ยิ้มแหย
“โอ๊ย หิวัเลยะนีทั้หลาย ไปหาอะไรินันเถอะ พี็ไป้วยันสิ” เสียสาวประเภทสอัแปร๋นึ้นมา ผมรู้ว่าเธอ้อารอะไร
“เี๋ยวเราเลี้ยเอ แ่พวเธอไปินเถอะ เรา้อพามะลิลับบ้าน” ผมไม่ลืมหรอนะ ว่าเมื่อืนมะลิร้อไห้เพราะอะไร
“โอเามนั้น” ผมหยิบเอาบัรสมาิร้านอาหารในเรือธุริบ้านผมมาแล้วยื่นให้เฟน่า เธอรับมันไปแทบะทันที ผมเอ่ยอัวมะลิับเพื่อนๆเธอแล้วูมือนที่ยัไม่ยอมสบาพบมาึ้นรถ
“โีนะ้ะะนี ินพีให้อร่อยน้า”
ความคิดเห็น