คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5 100% NC+(รีบอ่านก่อนโดนแบน)
“ผมะไม่ไหวแล้วนะ”เาราเสียทรมาน ับมือเล็ไปวาไว้บนัวเา
รที่ที่มัน้อารเธอมาที่สุ พลอยไพลินาโ
หน้าแัแล้ว้อนใส่ายหนุ่มอย่าอายๆ
“ี๊..”เารา ยิ่เธอหน้าแ เธอ็ยิ่น่า..รั..
“ะ..แ่ว่า..ุเทพ..”พลอยไพลินรอาพยายามหาเหุผลมาห้ามให้เาหยุหื่นใส่เธอสัที
“อื้ม..”แ่เธอ็้อเียบ เพราะเาปิปาเธอ้วยปาเาอีรั้
ุมพิที่เร่าร้อนพราสิหิสาวไปโยสิ้นเิ มือไม้อเธอไม่รู้ะเอาไปไว้ไหน
ายหนุ่มเลยเอามันไปล้ออเาไว้ แล้วับเธอนั่ัเา โยที่เายัไม่หยุูบเธอ
มือหนาลูบไล้ไปทั่วัวเธอ ่อนะสอเ้าไปใ้บราอเธอ
สัมผัสับ้อนเนื้อสอ้อนเบาๆ แล้ว่อยๆนวมันเบาๆ
าที่ิไว้ว่ามันเล็ แ่อนนี้เปลี่ยนใแล้ว เพราะเมื่อไ้มาสัมผัสริๆ
มันลับเ็มไม้เ็มมือมาว่า
“อือ...”พลอยไพลินราในลำอะูบับเา
ร่าเล็สั่นสะท้านเมื่อเาสัมผัสในุที่ยัไม่เยมีายใไ้สัมผัสมา่อน
พร้อมทั้ทิ้วามรู้สึเสียว่านไว้ให้เธออี
“ุเทพ..”เธอเรียเา เมื่อเาถอนูบออ
“พอล เรียผมว่าพอล”โพรไอนสั่ ่อนะเริ่ม้นูบมาราธอนอีรั้
โยที่สอมือยัไม่ละา้อนเนื้อนุ่มทั้สอ ที่มันนุ่มเมื่อ และนุ่ม
นเาอยาะินมันเี๋ยวนี้เลย
แ่ทำไมไ้..
“ถึแล้วรับ”เสียอนับรถัมาาโทรศัพท์ิ่อที่ั้อยู่
โพรไอนเอาผ้าห่มพันร่าเล็ไว้อีรั้
เพราะเาไม่อยาให้ใรเห็นเธอ ให้เาเห็นนเียว็พอแล้ว แล้วอุ้มร่าเล็ลมารเ้าไปในเพ้นท์เฮาส์
เาแ่ยิ้มทัทายลูน้อ ส่วนพลอยไพลินุใบหน้าสู่อว้าอย่าอายๆ
ไม่ล้าสู้สายาใรทั้นั้น
พอมาถึห้อนอน โพรไอน็ัารเอาผ้าห่มนั้นทิ้ไป แล้วมาสาน่อสิ่ที่้าไว้เมื่อรู่
โยรั้นี้วามอทนเาหมล ายหนุ่มระาบราลูไม้สีาวออไป
เามอยอถันสีลูวาอย่าระหาย ่อนะเอามันเ้าปาอย่าหิวโหย
“อื้อ..!”พลอยไพลินสะุ้เฮือเมื่อถูรอบรอยอถัน เธอราเสียหวาน แอ่นอสู้ริมฝีปาอย่าไม่รู้ัว
โพรไอนสลับ้า ูยอถันทั้สออย่าเท่าเทียม
่อนะ้อยอมผละมาที่อบปราาริ้นสุท้ายอเธอ
“พลอย..ผมอนะ”เาเอ่ยอ แล้วระาเศษผ้านั้นออโยไม่รอำอบ
ุหลาบามเผย่อสายาายหนุ่ม โพรไอนราฮืออย่าะลึ ่อนะ่อยๆุมพิมันไปอย่า้าๆ
มอบวามรัวนแสนทรมานให้ับร่าเล็ที่นอนราื่อเาเสียหวาน
“พอล..”
ายหนุ่ม่อยๆรุลิ้นเ้าไปใน่อรัอหิสาว ที่มันแน่นมา นั่นหมายวามว่านี่ือรั้แรอเธอ
โพรไอนแอบภูมิใ แล้วรัวลิ้นเ้าอออย่ารวเร็วนร่าบาระุแรๆ
“ี๊..”เาราเพราะวาม้อารอนเอ
หลัาที่ส่นใ้ร่าไปึ้นสวรร์เป็นรั้แร
“ที่รั..”เอาับมือเธอมาลูบแนลาอเาที่มันุาเยีนไปหม
“นบ้า”พลอยไพลิน้อนนที่ำลัถอเสื้อผ้าัวเอออ
ึ่เธอทนูไม่ไ้เลยนอนว่ำมุหน้าใส่หมอนแทน
“พร้อมนะ”เาับเธอนอนหายอีรั้ แล้วูบอย่าเร่าร้อน
สอมือับาเรียวแยออให้ว้าที่สุ ่อนะ่อยๆสอัวเาเ้าไป
แ่เพียแ่ถึปาทาเ้า ร่าเล็็สะุ้แล้วอเาไว้แน่น
“เ็บ..”
“ผมรู้ ที่รั มันะโอเนะ”เาลูบแผ่นหลัเปลือยเปล่า
แล้วุมพิเธอเพื่อลายวามเ็บ่อนะ่อยๆสอายเ้ามาทีละน้อยๆ
และนั่นยิ่เพิ่มวามทรมานให้เา้วยวามนุ่มุำมะหยี่อเธอ
“พอล..มันเ็บ ฮึ”หยาน้ำา่อยๆร่วลมา ร่าบาบลรไหล่ว้า
“ผ่อนลายนะที่รั”โพรไอนุมพิอย่านุ่มนวล
่อนะเลื่อนลมารอบรอยอถันเพื่อเพิ่มวามเสียว่านให้เธอ
นร่าบาราออมาเบาๆ ายหนุ่มึอาศัยัหวะนั้น ระแทายเ้ามาทีเียวนสุ
“รี๊!!!”
“ี๊!!”
พลอยไพลินสะุ้ เ็บนน้ำาไหลพรา
ผวาอายหนุ่มไว้แน่นพร้อมทั้รอยเล็บยาวบนแผ่นหลัหนา
นี่ือวามทรมานที่แท้ริอเ้าสมุทร เ้ามาไ้นมิแ่ยับไม่ไ้เนื่อาเธอยัเ็บอยู่
ละยัมีเลือไหลออมา
..เลือพรหมรรย์..เมื่อเห็นแบบนี้แล้วหัวใเา็เ้นแรรู้สึีใอย่าลิโลที่ไ้รอบรอเธอเป็นนแร
และะ้อเป็นนเียวอเธอ
“ยัเ็บอยู่ไหม”ายหนุ่มถามอย่าทรมาน เพราะอนนี้เาทนไม่ไหวแล้วืนอยู่อย่านี้่อไป
เาไ้าใายเพราะวามทรมานแน่
“อื้อ..”ยัไม่ทันะไ้อบ ายหนุ่ม็ิยับาย่อน
เา่อยๆยับ้าๆให้ร่าเล็ไ้ปรับัวับนาัวอเา
่อนะยับายอย่ารวเร็วและหนัหน่วยิ่หิสาวับน้ำหวานออมาล่อลื่นมันทำให้เายิ่ยับายสะวโยธินมาึ้น
“พอล..พอล”พลอยไพลินร้อื่อายหนุ่มัลั่น หายใทันบ้าไม่ทันบ้า
แ่ที่รู้ือ อนนี้ร่าายเธอเหมือนมีเลื่อนสวาทสาเ้ามารอบแล้วรอบเล่า
มันยัเ็บแ่ว่า็มีวามเสียว่านเ้ามาแทนที่ โพรไอนราี๊ลั่นห้อ
ทั้าวามนุ่มที่รอบรอแนายเาอยู่บวับรอยเล็บยาวที่มันเ็มแผ่นหลัเา
ปิเาไม่ยอมให้ผู้หินไหนทำรอยไว้บนัวเา แ่นนี้เาลับยอม
ยอมอย่าไม่รู้เหุผล
“พอล..อ้ะ..”พลอยไพลินราเสียหวาน
“อืมมม..”โพรไอนยับายเร็วึ้น และเร็วึ้น นระทั่เาำรามลั่นห้อพร้อมทั้ระุร่าายอย่ารุนแร
พร้อมันนั้นพลอยไพลิน็ไ้ึ้นไปแะอบฟ้าอีรั้
“ฟู่..”ายหนุ่มล้มัวลนอนทับร่าเล็ทั้ๆที่แนายยัาอยู่แบบนั้น
ถอนหายใอย่าโล่อเพราะทนทรมานมานานั้สาม สี่เือน
ฮ้ะ..ริสิ ั้แ่ที่พัทยา เา็ไม่เยมีเ็ส์ับใรเลย
เอาแ่ทำานลูเียว ปลปล่อยรั้นี้ พลอยไพลิน้อรับศึหนัแล้วล่ะ พลอยไพลินราอืออา
่อนะพยายามผลัร่าหนาออไปาัวเธอ
“หนั”หิสาวบ่นเบาๆโยที่ยัไม่ลืมา
“อืม...รู้แล้ว”เาถอนแนายออ แล้วนอนะแ้า ว้าร่าเล็มาไว้ในอ้อมอ
พลอยไพลินเมื่อไ้แะสวรร์แล้ว
วามเมื่อยล้าาารเินทาบวับารทำิรรมพิเศษเมื่อี้็เ้ามาถาโถม
ทำเอา่วนลืมาไม่ึ้น อะไรๆ็ไวุ้ยพรุ่นี้ละันนะ เธอไม่ไหวแล้ว
หิสาวบอายหนุ่มในใ ่อนะยับัวให้นอนสบายๆแล้วหลับไปในทันที
ทิ้ให้ายหนุ่มนอนมอนี้เาหลับไปอย่านใ
..อะไระหลับ่ายนานั้นแมุ่
่อนอื่น็น่าะลุึ้นมา่าเาสันิเถอะ เาพราพรหมรรย์เธอไปนะ!!..
แ่ ูเหมือนว่าเธอะไม่ื่น่ายๆแล้วล่ะ ายหนุ่มเยหน้าึ้นมอเพาน
ที่เธอเยบอว่าสีที่ใ้ทานั้นมันพิเศษมา
เารู้ว่ามันริ็วันนี้แหละ สีทุสีสว่าไสวในวามมื
มันเรือแสไ้ในวามมื โยเพาะำว่า ‘I’m here’ อเธอน่ะ
โพรไอนมอเพานไปมา็ัรู้สึ่วแล้วสิ
“ฝันี ที่รั”เาระิบ้าหูเธอ ุมพิเธอเบาๆ
่อนะหลับามน้าายไปโยไม่ไ้ะัใเลยว่านี่ือรั้แรที่เานอนับผู้หิหลัาเสร็ิามแล้ว
“ที่รั
ื่นสิื่น”โพรไอนที่แหี้าื่นมาแ่เ้ามืเพราะั้ะว่าะื่นมา่อนเธอเพื่อให้เธอเห็นหน้าเาเป็นนแร
แ่มอไปมอมา ลูายอเามัน็ั้รเารพธาิ แล้วไอ้นที่เป็น้นเหุ็เอาแ่หลับอย่าสบายใ
และไม่มีท่าทีว่าะื่น่ายๆ้วย
“นม วันนี้วันเสาร์่ะ”พลอยไพลินพึมพำอบ
“ไม่ใ่..ที่รั นี่โพรไอน”
“อืม..รู้แล้ว”เธอราอบ ่อนะพลิัวไปอี้าน
“โอ๊ยยย!!”วามเ็บปวแสนสาหัสถาโถมเ้าใส่น้อลืมาื่นแทบไม่ทัน
ทา้านโพรไอนเมื่อไ้ยินเสียเธอร้อ ็รีบสำรวร่าายนเ็บแทบไม่ทัน
และ็ไ้รู้ว่าทำไมเธอถึเ็บ
“ที่รั เ็บมาไหม”เาถามเสียอ่อย ลูบหน้าท้อแบนราบเบาๆ
“ใรโนเปิิละไม่เ็บบ้าล่ะ”พลอยไพลินหันมา่อว่า
โพรไอนใหายวาบเมื่อเห็นน้ำานอเ็มใบหน้าหวาน
“ผมอโทษ”เาปาน้ำาให้เธอเบาๆ
“...”พลอยไพลินไม่อบอะไร ปล่อยให้เาปาน้ำาอยู่อย่านั้น
่อนะล้มัวลนอนอีรั้เพราะอาารเ็บที่ลาลำัวทำให้เธอลุไม่ไหว
โพรไอนลุึ้นาเียหาาเมาใส่ แล้วเินไปในห้อน้ำ
่อนะออมาพร้อมับผ้านหนูสีฟ้าเปียหมาๆ
“เี๋ยวผมเ็ัวให้นะ”นทำผิัารูแลนเ็บอย่าี
เาเ็ัวให้เธอทุอ ทุมุม ย้ำว่าทุอ ทุมุม
นมั่นใว่าสะอาแล้วึหาเสื้อผ้าใส่ให้เธอึ่มัน็ือเสื้อเิ้สีฟ้าอเาและยัโนบราอี้วย
“มาทาน้าวเ้าเร็ว”พ่อบ้านหนุ่มถือถาอาหารเ้าเ้ามาในห้อนอน
อาหารเ้าอเธอือสเ๊เนื้อั้นีทำโยเฟระับห้าาวอโรแรมโอลิมปัส
“อะไระ”พลอยไพลินที่นั่สบายๆบนเียถาม
“สเ๊รับ
มาเี๋ยวผมป้อน”เาวาถาไว้บนโ๊ะ้าเียแล้วเอาานสเ๊มาถือในมือ
“ไม่เป็นไร่ะ ันทานเอไ้”นบนเียส่ายหน้าิ
“อย่าื้อ เี๋ยวะโนลโทษ”โพรไอนมอเธอสายาวาว
พลอยไพลินรู้้วยสัาาเลยว่าบทลโทษอเาืออะไร
เลยยอมอ้าปาให้เาป้อนมื้อเ้าให้แ่โยี
“เี๋ยวผมะให้หมอมารวีไหม?”เาถามหลัาที่ยถาอาหารที่มันหมเลี้ยไปเ็บ
“ไม่เอา่ะ”พลอยไพลินหน้าแั ะให้หมอมารว..มารวรนั้นน่ะเหรอ
ไม่เอาหรอ
“ั้น็ไ้ ินยาแล้วนอนไ้แล้วนี”โพรไอนยื่นยามาให้
ร่าเล็็ทานเ้าไปแล้วื่มน้ำามอย่าไม่เี่ยอน ่อนะล้มัวลนอน
ไม่นาน็หลับไป้วยฤทธิ์ยา โพรไอนเมื่อเห็นว่าพลอยไพลินหลับไปแล้ว
เาระับผ้าห่มให้เธอ ่อนะเินออมาาห้อนอน
รไปที่ห้อทำาน่อสายรถึพี่ายนโทันที
“ไุส”
(ไพอล เที่ยวสนุไหม?)พี่ายนโทำเสียเย้าแหย่
“สนุมา”โพรไอนหัวเราะในำออย่ามีเลศนัย
(็ี เอาล่ะเรื่อนาแบบนนั้น
อนนี้พอะหาทาำัให้ลนรไปพร้อมๆับไอ้มาเฟียระอๆนั่นแล้ว)
“อืม ว่ามาสิ”
(าารส่นไปสืบ หมอนั่นลอบส่สิน้าหนีภาษีออนอประเทศมามาย
อนนี้หลัานอยู่ในมือเรา เหลือแ่ไปู่่มมันลับ
หรือะทำอะไร็แล้วแ่นาย)เพอร์ีอุสเอ่ยอย่าสบายใ
“อบใมาุส”
(แ่..)
(รีบหน่อยล่ะ เพราะทาำรวเอ็ำลัสืบเรื่อนี้อยู่
อย่าให้ไปนันล่ะ รู้สึเหมือนีนี้ เอรีน็ูแล้วยนะ)
“อ้าว..แล้วเฮล..”โพรไอนเอ่ยถึน้อายเพราะรายนั้นหวเมียยิ่ว่าอะไรี
ไม่ยอมปล่อยให้ไปทำานเสี่ยๆแบบนี้มาั้แ่แ่านแล้ว
(หมอนั่นไม่รู้หรอ)
“ถ้ารู้ไ้บ้านแแน่ เอาล่ะ ันอัวไปวาแผนอะไรสนุๆ่อนนะ”
สอพี่น้อุยันอีสอสามประโย่อนะวาสายันไป
โพรไอนนั่แ่อยู่ในห้อทำานนลืมเวลาไปะสนิท
รู้ัวอีทีแม่บ้านินนี่็มาเาะประูเรียทาน้าวเย็นแล้ว
“พลอยล่ะ”เาถามถึนที่นอนหลับไปเมื่อเ้า
“ำลัอาบน้ำ่ะ”ินนี่อบ ่อนะเินเลี่ยไปทำานอย่าอื่น่อ
โพรไอนมอูอาหารบนโ๊ะ็รู้ว่าเป็นฝีมืออพลอยไพลินเพราะมีารแ่อย่าประีามบับอเธอ
ยัไม่หายีมาทำอาหารแบบนี้ไ้ยัไันนะ
“เป็นอะไรไปะ”พลอยไพลินทันที่นั่ทำหน้ามู่ทู่อยู่บนโ๊ะอาหารเย็น
“ทำไมเธอ้อมาทำอาหาร้วย”โพรไอนถาม
“เอ้า
แล้วนีุ่ินฝีมือันไม่ไ้ั้แ่เมื่อไหร่ะ?”พลอยไพลินถามลับอย่ามีน้ำเสีย อะไรัน
ทำให้ินยัะมาบ่นอี
“ไม่ใ่นะ”โพรไอนรีบเยหน้ามาปิเสธร่าเล็ที่ยืนเท้าเอวเถียับเาอยู่ร้ามโ๊ะ
่อนะ้อลืนน้ำลายลอัเอื้อับุที่เธอใส่อยู่
“นี่มัน..”ุนอนที่เาื้อให้เธอนี่ หรืออีื่อือ ุนอนไม่ไ้นอน!
“ใ่ ็ุนอนันส่ัหมแล้ว
เหลือแ่ไอ้เศษผ้าทีุ่เสื้อให้ันเนี่ยแหละ”พลอยไพลินทำเป็นไม่สนใสายาหื่นระหายอเา
“แล้วนี่ บอมาเลยทำไม ันทำอาหารแล้วมันทำไม”หิสาวลับเ้ามาในประเ็นเิมอีรั้
“็..เธอยัไม่หายีเลย อย่าทำอะไรหัโหมสิ”โพรไอนลระับลมาเป็นุเสียนุ่มเพราะเรว่าหาทำให้แมุ่โมโหึ้นมาืนนี้เาอาะออาหารรอบพิเศษ็เป็นไ้
“ันหายีแล้ว่ะ”พลอยไพลินพู
“ริเหรอ?”โพรไถามเสียสู
“ริสิ”
“พิสูน์ไ้ไหม”
“อะไรอุะ ทาน้าวีว่า”พลอยไพลินไม่สนใายหนุ่ม
ั้หน้าั้าทาน่อไป ่าาอีนที่ทานไ้ไม่่อยะเยอะ
เนื่อาอยาะทานนที่นั่อยู่ร้ามมาว่า
“ที่รั รีบๆทานสิ”เาเร่แะัวน้อยให้ทานเสร็เร็วๆ านั้น็ะ้อนเ้าห้อไปรวบหัว
รวบหาินลาลอืนะเลย
“ทานเร็วมันะรับรู้รสาิไหมะ”พลอยไพลิน้อนใส่ายหนุ่ม ่อนะิน่อไป
อย่า้าๆ ้าว่าเิม้วย้ำ อันนี้สิุลสรีไทยมาเอ แบบนี้มันใแล้เาัๆ! โพรไอนมออย่าาโทษ
ารแล้อพลอยไพลินยัไม่บลเท่านั้น
หลัาทานอาหารเย็นเสร็เธอ็วนเามาูหนั านั้น็เล่นวิีโอเมส์ ร้อเพล
เ้นและิน นถึเวลาเที่ยืน พลอยไพลินลาสัารอันเหนื่อยเ้ามาในห้อนอน
ส่วนโพรไอนนั้นเ้าอาบน้ำอีรอบ เพราะ้อแบนัวเล็ี่หลัเล่นในห้อั้นานเนื่อาเล่นเมส์แพ้หล่อน
เมื่อออาห้อน้ำมา เา็เห็นร่าเล็หลับปุ๋ยไปแล้ว
“แสบนันะ”เาระิบับัวเอ แล้วสอัวเ้าไปในผ้าห่ม
เอาร่าเล็มาไว้ในอ้อมอ แล้วหลับไปอย่าอ่อนล้า
“อืมมม”ร่าเล็ราเบาๆ เมื่อรู้สึว่ามีอะไรมายุ่มย่ามบริเวเอวลไปถึาอ่อนอเธอ
่อนที่เ้านั่นะเลื่อนึ้นมานถึหน้าออเธอ
“ุพอล!!”เธอร้ออย่าใเมื่อลืมาื่นึ้นมาแล้วเห็นศีรษะที่มีผมสีน้ำาลทอปลุมอยู่ำลัยุ่มย่ามอยู่ับหน้าอหน้าใอเธอ
“มอร์นิ่รับ”โพรไอนเยหน้าึ้นมายิ้มหน้าบาน
“ุทำอะไรน่ะ?”
“ปลุแบบนุ่มนวลไรับ”เาูบที่ริมฝีปาบาเบาๆ
...นี่ือนุ่มนวลแล้วเหรอ??!!...
“อย่าทำหน้าเ็ี่แบบนั้นสิ
เี๋ยวผม็อใไม่อยู่หรอ”
ายหนุ่มแอบใ้โอาส่วที่เธอหลับ่อนหน้านี้แอบูอุหลาบามอเธอ
แ่อย่าเพิ่ิไปไล เพราะเาแ่้อารรวูว่ามันยัเ็บอยู่ไหม ผลปราว่า
เธอยัไม่หายีเท่าไหร่เพราะมันยับวมอยู่
ะัพรุ่นี้แหละเาถึะสามารถร่วมรัับเธอไ้อีรั้
“ไอ้...ไอ้บ้า”พลอยไพลินว่าเาทั้ๆที่หน้ายัแ
“่าผมแบบนี้หัเินะเลยีไหม”
“ใร้าย”เธอเบ้หน้าใส่ายหนุ่ม
“ถ้าไม่อยาให้หัหอมแ้มผม่อน”โพรไอนบอเสียเ้าเล่ห์แล้วยื่นหน้าเ้ามาใล้
พลอยไพลินลัเล
ถ้าเิเธอหอม เธอ็้อโนเาแล้่อ แ่ถ้าเธอไม่ทำ เธอ็อไ้เินน่ะสิ พลอยไพลินนิ่ิ
“เร็วๆสิ”นอยาไ้หอมแ้มเร่
“็ไ้่ะ
หลับา่อนสิ”พลอยไพลินสั่
ึ่ายหนุ่ม็ยอมทำามแ่โยี
เธอึ่อยๆเลื่อนใบหน้าไปใล้แ้มใสอายหนุ่ม ัหวะนั้นเอ
โพรไอน็วยโอาสรีบหันหน้ามาอย่ารวเร็วแล้วประบริมฝีอิ่มทันที
“อื้อ”พลอยไพลินไ้แ่ราในลำออย่าเียแ้น
..เธอโนเาแล้อีแล้ว!!...
“้อแบบนี้สิ”ายหนุ่มเอ่ยเสียร่าเริใส่ใบหน้าหวานที่อนนี้บูบึ้
“ออไปเลย”ร่าเล็พยายามผลัเอาร่าหนาออไปาัวเธอ
และนั่นทำให้เธอไ้เห็นวามริบาอย่า..
“เสื้อผ้าันหายไปไหน!!”หิสาวร้อถามอย่าใ
เมื่ออนนี้ัวเออยู่ในสภาพุวันเิอย่าสมบูร์แบบ
“นั่นสิ
หายไปไหนน้า”แม้ปาะถามอย่าสสัย
แ่สายาลับมอมาที่สอ้อนเนื้ออย่าหิวระหาย
พลอยไพลินำลัะอ้าปา่อว่านหื่น
แ่็้อเปลี่ยนมาร้อราแทนเมื่อไอ้นหื่นเมื่อรู่รีบ้มลมาะรุบเอายอถัน้าหนึ่เธอเ้าปา
อี้า็บีบนวอย่าไม่แพ้ัน สลับ้าูไปมาอย่านั้นราวับออยามาแรมปี
“..พอล..”พลอยไพลินลมหายใสะุเป็นห้วๆ
เมื่อเาไม่มีท่าทาะหยุโมีสอ้อนเนื้อสวยอเธอเลย
้ำยัะรุหนัึ้น้วย้ำ
“อืม..มัำแ่นี้่อนละัน”โพรไอนหยุารรุราน
แล้วมอผลานัวเอที่เป็นรอยแเ็มัวหิสาวไปหมอย่าพอใ
“ทำบ้าอะไรเนี่ย”พลอยไพลินมอายหนุ่ม้วยสายาที่มีอเพลิพร้อมปะทุอยู่้านใน
“แสวามเป็นเ้าอไ”ายหนุ่มยิ้มหน้าบาน
“ใรเป็นอุัน!”
ผัวะ!
+++++++++++++++++++++++++
อแสวามเสียใอย่ายิ่ับ #ทีมพลอย เพราะน้อพลอยอเราโนเฮียินไปแล้วววว วามมุ้มิ้อู่นี้ยัมีอีมา รอิาม้วยน้า
ป.ล.สำหรับรูปเล่ม ใเย็น่อนน้า ำลัส่ สนพ. อยู่้า
ป.ล.2 อย่าลืมเม้น ถูใ็อย่าลืมโหว แร์และแอแฟนัน้วยนะ้ะ
ป.ล.3 ถ้าโนแบน็ออภัย้วยับ
ความคิดเห็น