คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 5 50%
บทที่
5
ร่าสอร่าร่วลมาา้านบนอน้ำ ลมาสู่แอ่น้ำ้านล่าเสียั
น้ำระายไปทั่วบริเว ่อนที่ร่าทั้สอะโผล่ึ้นมาเหนือน้ำ
“แ่ แ่”
“ฮ่าฮ่า
เป็นไสนุใ่ไหมล่ะ”โพรไอนหัวเราะแล้วถามอีนที่ำลัไออย่าเอาเป็นเอาาย
“สนุับผีน่ะสิ”พลอยไพลินสาน้ำใส่ใบหน้าหล่ออย่าโมโห
“เหรอ อีรอบไหม”ายหนุ่มถามเสียใส
“ไม่เอาแล้ว หัวใะวาย”พลอยไพลินส่ายหน้าิ แล้วว่ายน้ำไปอีทา
“ไปไหน?”
“ไปเล่นน้ำไ เิุไประโนเียวเถอะ”พลอยไพลินอบ
แ่ว่ายัไม่ทันะว่ายไปไหน ร่าหนา็รีบมาััวเธอไว้ในอแร่อเา
“อะไรเนี่ย?”ร่าเล็พยายามิ้นเพื่อให้หลุาพันธนาารอเา
“เล่นน้ำ้วยันีว่านะ”เอ่ยเสียแหบพร่า
สายาับ้อไปที่ร่าเล็ปานะลืนิน พลอยไพลินในอนนี้ ่าเ็ี่ที่สุ
ุอเธอที่เปียน้ำมันทำให้เห็นสัส่วนไ้ัึ้น
ไหนะผมสีำที่เปียลู่ไปามใบหน้าอเธอ
“เล่นอะไระ”นที่ไม่รู้ัวว่าโนลวนลามทาสายาเอ่ยถามื่อๆ
“อืม..”โพรไอนราเมื่อ้อใ้วามอทนอย่าสูไม่ให้ัวเอัารรวบหัวรวบหานในอ้อมอะ
“อ้ะ..”
แ่วามอทนอเา็หมล ายหนุ่มับร่าเล็หันมาหาเา ่อนะรีบประบริมฝีปาลไปทันที
ร่าหนาใ้วิธีหว่านล้อมอย่าอ่อนหวานทำให้เ้าอริมฝีปาเปิรับเาอย่าไม่รู้ัว
มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าบาที่สั่นสะท้านับูบที่ร้อนแรึ้นเรื่อยๆ
โพรไอนรัร่าบาให้แน่นึ้นามวาม้อารนพลอยไพลินรู้สึถึอะไรที่นูนึ้นมาาลาัวเา
เธออยาะห้ามเา แ่เาไม่เปิโอาสให้เธอไ้พู
ร่าายเอ็ไม่มีเรี่ยวแรใๆเหลือเลย
“ุ..เทพ..”หิสาวราเสียแผ่ว
“อืมม..”ายหนุ่มรารับในลำอ ริมฝีปาร้อนไล่ลมานถึออาว
เาูเม้มแรๆ ทำให้เิรอยแเป็น้ำๆ โพรไอนถอเสื้อยืเปียๆอหิสาวอออย่ารวเร็ว
่อนะลับมาูบเธออีรั้ มือหนาอยลูบไปมา ึ้นล่าบน
นมาับที่อบาเอเธอ ใริ็อยาะถอออ แ่ว่ามือบามาว้ามือเาไว้ทัน
“..พอแล้ว..”พลอยไพลินห้ามเสียแหบ
แ่็ถูปิปาลอีรั้้วยปาเา
มือหนาเอื้อมไป้านหลั ั้ใะปละอบราให้สิ่ที่มันให่เินร่านั้นมันปราออมา
แ่็โนฤทธิ์มือเล็ๆนั่นฟาเอา
...นี่ทำอะไรไม่ไ้เลยนอาูบใ่ไหม?. ายหนุ่มไ้แ่ร้อในใอย่าโมโห
“ุ..เทพ..”พลอยไพลินเอามือทาบอเปลือยเปล่าอเาเพื่อเว้นระยะห่าระหว่าร่าายทั้สอที่อนนี้่าร้อนรุ่มทั้ๆที่ยืนอยู่ในน้ำที่เย็น่ำ
“รับ..”โพรไอนราเสียหวาน แล้วูบที่ริมฝีปาอเธอที่อนนี้บวมเ่อ
แ่เ็ีที่สุในสายาอเา
“พอแล้ว..”พลอยไพลินหอบเบาๆับูบมาราธอนอเาที่ไม่เว้นระยะให้หายใบ้าเลย
“ั้นลับเถอะ เี๋ยวไม่สบาย”เนื่อาสถานที่ไม่อำนวย
แถมเา็ลัวว่าเธอะไม่สบายอี เลย้อพาเธอลับ่อน
ึ่อีน็พยัหน้ายอมแ่โยี
“เสื้อันล่ะ”รั้นะึ้นไปทั้ๆที่ท่อนบนเหลือแ่บราอย่าเียว็ไม่ไ้
เธอไม่ใ่นหน้าหนาแบบเาะหน่อย
“เอ่อ...มันลอยไปไหนไม่รู้แล้ว”ายหนุ่มสารภาพรๆ ็เวลานั้นอารม์มันึ้นนเาไม่ไ้สิหลลืมไปเลยว่าโยนไปไว้ที่ไหน
“ุเทพ”พลอยไพลินมออย่าไม่พอใ
“อโทษรับ”ายหนุ่มยิ้มแหย่
่อนะประอร่าเล็ที่โรธนหน้าแึ้นมาาน้ำ แล้วเอาเสื้ออเาสวมให้เธอแทน
ส่วนเา ็้อเปลือยท่อนบนแบบนี้ลับบ้านให้สาวๆในไร่ไ้ใละลายันเป็นแถวๆ
“ันไม่อยาให้ใรเห็นันในสภาพนี้เลย”พลอยไพลินสมเพัวเอ ะที่ำลันั่รถลับบ้าน
“ไม่้อห่วหรอ”โพรไอนปล่อยมือ้าหนึ่าพวมาลัยแล้วโอบร่าบามาบไหล่ว้าอเา
“่ะ”พลอยไพลินรับำ่ายๆ แปลริ ทำไมเวลาที่เธอบไหล่เาแบบนี้หรือแม้แ่อยู่ใล้ร่าหนา
ถึรู้สึปลอภัย และเื่อใเาเสมอเลยนะ
..ให้ายสิ..นี่เธอไม่ไ้ิเินเลยับเาหรอนะ!..
เมื่อลับมาถึที่บ้าน
พลอยไพลิน็รีบอาบน้ำเ็บอเรียมัวลับนิวยอร์ในเย็นวันนั้น
ระหว่านั้นโพรไอน็ไปัารเรื่อไร่อเาและให้เธอรอเา่อน แ่ิเหรอว่าพลอยไพลินะั้ใรอ
หิสาวหลับไปทันทีที่หัวถึหมอน นระทั่ายหนุ่มเปิประูเ้ามา
็เห็นว่านัวเล็ยัหลับอยู่ เาเอ็ไม่อยาะรบวนเวลานอนอเธอ
เล่นอุ้มร่าเล็ึ้นมา ลมาาั้นสอ
ไปึ้นรถที่หน้าบ้านท่ามลาสายออนในไร่ที่มาส่เา
“ผม้อไปแล้ว มีโอาสะมาใหม่นะ
ส่วนพลอยไพลินเธอ็ฝาลาพวุ้วยนะ”โพรไอนเอ่ยลาแทนเธอเสร็สัพแล้ว็ึ้นรถ
รไปที่สนามบินทันที พลอยไพลินื่นึ้นมาอนที่เรื่อใล้ลพอี
โพรไอนที่ำลันั่มอหิสาวหลับยิ้มหวานให้ทันทีที่เธอลืมา
“ที่นี่..ที่ไหนะ”ำถามมาานที่เพิ่ื่นบนเีย
“บนเรื่อบินน่ะ เราะไปถึนิวยอร์อีสิบนาที”โพรไอนยิ้ม
“อืม..ี่โมแล้วะ?”
“เที่ยืน”
พอไ้ยินันั้น
ร่าเล็็ล้มัวนอนอีรอบพร้อมปิปาหาววอราวับแมวเา โพรไอนราฮึ่มฮั่มในลำอเพราะู่ๆร่าาย็ร้อนวูบึ้นมาเมื่อเห็นริมฝีปาอร่าเล็
พรึ่บ!
“เฮ้ย!!”
พลอยไพลินร้ออย่าใ เมื่อู่ๆายหนุ่ม็ระโนมาร่อมเธอไว้
พร้อมมอเธอ้วยสายาระหาย สายาที่เือนเธอว่าให้ระวััวไว้
“ุเทพ!..”พลอยไพลินไม่ทันะไ้พูอะไร่อ
ำพูอเธอ็หายไปับารรุรานทาปาอเา
โพรไอนถอเสื้อแนยาวอหิสาวอออย่ารวเร็ว
เลื่อนริมฝีปาร้อนลมาที่้อนอาว
ที่ยัมีรอยแๆอเาประทับไว้อยู่และอนนี้เา็ำลัสร้ามันเพิ่ม
แ่ไม่ใ่แ่อเธอเท่านั้น เาปลอระุมเสื้อเิ้เธออย่ารวเร็วแล้วระมูบไปทั่วไหล่บา
้นแนและเนินอที่โผล่พ้นบราลูไม้สีาวมา
“อื้อ..”ร่าเล็ราฮือ
สั่นสะท้านไปทั่วเมื่อวามรู้สึแปลๆ่อัวึ้นมา
เธอไม่มีแม้แ่เสียที่ะห้ามเา ไม่มีแรยับึ้นป้อันัวอเลย
“สวยเหลือเิน”เาราเสียแหบ มือหนาย้ำเอวอนั้นอย่าเมามัน
แล้วเลื่อนริมฝีปาลไปประทับรอยูบ
“ี๊..”พลอยไพลินร้อเมื่อายหนุ่มบเนื้อนวลอเธอแรๆ
“ผมอยาินุ”เาเอ่ยิหน้าท้อแบนราบอเธอ
แล้วลาลิ้นล่ำมาเรื่อยๆนถึอบาเยีนอหิสาว เาูบวนเวียนอยู่บริเวนั้น่อนะึ้นมาูบับเธออย่าเร่าร้อน
านั้นลาลิ้น่ำลมานถึอบาเยีนอีรั้
เาเลื่อน่ำลไปนถึระุมาเ ใ้ปาปลมันอออย่าำนา
แล้วระาาเยีนัวนั้นอออย่ารวเร็ว
“พระเ้า!”ายหนุ่มราเมื่อเห็นสัส่วนที่แท้ริ
ะว่าเล็็ไม่เล็ ลับเ็ี่แบบน่าถะนุถนอม้วย้ำ
มือหนาลูบั้แ่ปลายเท้าึ้นมานถึโนาอ่อนอหิสาว
เา่อยๆุมพิเบาๆาปลีน่อึ้นไป
านั้นเริ่มสร้ารอยสีุหลาบแสวามเป็นเ้าอั้แ่าเธอึ้นไปนถึโนา
แล้วุมพิเบาๆทีุ่หลาบามผ่านเนื้อผ้าบาๆที่เธอสวมไว้
พลอยไพลินรานไม่มีเสียรา เธอนอนหอบ
สอมือเล็ิผ้าปูที่นอนไว้แน่นนมันเือบาเมื่ออารม์บาอย่าที่มันโหวเหวใน่อท้อ่อัวึ้น
แล้วัเ้าร่าเธอ้ำแล้ว้ำเล่า
โพรไอนึ้นมาุมพิับร่าบาอย่าอ่อนหวาน ่อนะผละออ
ายหนุ่มลุาเียเอาผ้าห่มบาๆห่อร่าเล็ไว้เหมือนไส้รอ แล้วอุ้มร่าอ่อนระทวยนั้นออมา
นั่นทำให้พลอยไพลินรู้สึัวว่าเธอมาถึนิวยอร์แล้ว
โพรไอนอุ้มร่าเล็ในอ้อมแนึ้นรถลีมูีนันหรู
่อนที่รถะเลื่อนัวออมาทันที
ายหนุ่มปิที่ั้นระหว่าผู้โยสารับนับรถ
แล้วมา่อบทรัที่าหายไปาเมื่อี้อย่ารวเร็ว
“เี๋ยว..นี่มัน..บนรถ”พลอยไพลินร้อห้ามเสียสั่นเมื่อเาโมีเธอ้วยารลูบไล้้นาเธอแล้วเอาผ้าห่มนั่นออไป
+++++++++++++++++++++++
รี๊ นาะไ้ันไหม หรือเฮียพอละินแห้ว? รอิามอน่อไปน้า
ป.ล.อมเม้นมาุยันบ้าไรบ้า็ีนะ
ุ๊บๆ
ความคิดเห็น