Love Planning วางแผนร้ายดักจับหัวใจนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #2 : Plan 1 It's not Goodbye..

                                                                                                  บทที่ 1

It’s not Good bye

“ ซัน...ซัน..ซัน !!” ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของ น้ำค้าง เพื่อนสนิทของฉันเรียก

“กว่าจะรู้สึกตัวนะแก เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย ?”  น้ำค้างถามฉันด้วยท่าทางที่ดูเหมือนเป็นห่วง

“เปล่าหรอก ๆ ไม่ได้เป็นอะไรหนิ ๆ” น้ำค้างมองฉันแบบไม่เชื่อเท่าไหร่นัก

“อย่าบอกนะ ว่าแกกำลังคิดถึงไอ้หน้าม่อนั่นอยู่ คิดว่าฉันไม่รู้รึไงย่ะ != =^” น้ำค้างพูดอย่างรู้ทัน ไอ้ม่อของเธอคงจะหมายถึง ริวใช่ไหมนั่น = =;;

“ก็...ไม่รู้สิฉันไม่เข้าใจทั้งๆที่ฉันทำสิ่งที่ฉันควรทำแล้วแท้ ๆ” นั่นสินะ...ทำไมตอนนี้ฉันถึงได้รู้สึกเจ็บไม่ต่างไปจากก่อนหน้านี้เลยล่ะ ... แล้วทุกสิ่งที่ฉันทำไป มันเพื่ออะไรกัน...

“เฮ้ยย ~ ซัน ฉันว่าแกหนักแล้วนะเนี่ยย  ร้องไห้ทำไม ๆ = =” นี่..ฉันร้องไห้อีกแล้วหรอ ? ให้ตายสิ ! อ่อนแอ ชะมัด

“ขอโทษที ฉันไม่รู้ตัวหน่ะ” ฉันพูดพลางกับยกมือขึ้นปาดน้ำตา

“เฮ้ออ ~ ฉันจะช่วยแกยังไงดีเนี่ยย ” น้ำค้างพูดขึ้นมาอย่างหน่าย ๆ ฉันได้แต่เงียบ ในขณะที่น้ำค้างกำลังใช้ความคิด

“นึกออกแล้ว ๆ !! >o<”

“อะไรของแกเนี่ย ! จะตะโกนทำไม !” ฉันสะดุ้งเล็กน้อย กับเสียงของน้ำค้าง ใครจะไม่ตกใจล่ะอยู่ๆเธอก็ตะโกนขึ้นมานี่หน่า   = =

“ฉันรู้แล้ว ๆ ><” น้ำค้างพูดด้วยเสียงที่เบาลง และสีหน้าที่ตื่นเต้นสุด ๆ

“แกจะให้ฉันทำอะไรล่ะ ?” ฉันถามเธอกลับด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่เธอกลับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดขึ้น

“แกก็หาคนคบประชดไปเลยย ! เขาจะได้รู้ไงว่าแกไม่เสียใจ กับสิ่งที่ทำไปแล้ว ^^” =[]= เพื่อนฉันน บ้าไปแล้วแน่ ๆ

“แกจะบ้าหรอ ! ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง !”

“ง่าย ๆ แกก็หาคนที่เพอร์เฟคกว่าริวเป็นพอ” น้ำค้างพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจมาก ๆ

“แล้วคนแบบนั้นมันคงจะมีหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้เนาะ !  =[]=” มันฟังดูเพ้อเจ้ามากใช่มั๊ย ? ฉันก็คิดว่ามันเพ้อเจ้อนะ คนที่เพอร์เฟคไปซะทุกอย่างแบบนั้นคงจะหาได้ง่ายๆ ตามท้องถนนงั้นสิ ! = =’

“มีสิ...แกไม่เชื่อฉันรึไง ;)” เอาอีกแล้ว ฉันล่ะเกลียดจริงๆเวลาที่น้ำค้างยิ้มแบบนี้

“แล้วแกมั่นใจได้ยังไง ว่าคนๆนั้นของแกจะหันมาสนใจฉัน = =”

“ฉันมีวิธีของฉันล่ะกันหน่า ๆ ฉันเคยทำอะไรพลาดรึไงล่ะ ๆ เธอก็รู้ดีหนิ ;)” ฉันเถียงไม่ออก มันก็จริง คนอย่างน้ำค้าง เวลาวางแผนอะไร เธอไม่เคยที่จะทำพลาดเลยสักครั้ง แต่....

“แล้วแกจะมั่นใจได้ยังไงว่า ริวจะสนใจ...” คนอย่างเขาคงจะไม่สนใจฉันอีกแล้วล่ะ ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกเอง เขาจะกลับมาแคร์อะไรอีกล่ะ ในเมื่อเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว

“ฉันมั่นใจว่าเขาจะมาอ้อนวอนขอให้เธอกลับไปหาเขาเลยแหละ =w=” น้ำค้างยังยืนยันด้วยเสียงที่มั่นใจเหมือนเดิม

“แต่...”

“แกไม่ต้องมาเถียง ! เชื่อใจฉันเหอะหน่า ๆ พรุ่งนี้ฉันจะบอกแกว่าใคร ขอเวลาหาข้อมูลก่อนสักนิดนึง”

เฮ้อออ ~ นี่ฉันทำอะไรเองไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ยย นอกจากทำตามที่น้ำค้างบอกหน่ะ = =

“ฉันต้องไปแล้วล่ะแก เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน ๆ  ยังไงเดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะโทรหาเธออีกนะ บายย ><” เธอไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูดบ้างเลย แล้วเธอก็ไปซะแล้วว = =’ โอ๊ยยย ฉันอยากจะบ้าตาย แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ยย ฉันกดโทรศัพท์ขึ้นเพื่อดูเวลา

“อะไรกันเนี่ย ๆ จะ 5 โมงแล้วหรอ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นี่ฉันคุยอยู่กับน้ำค้างเกือบ ครึ่งชั่วโมงเลยหรอเนี่ยย  = =;; ฉันเดินไปที่ลานจอดรถ วันนี้ฉันเอารถมาเอง เพราะฉันไม่อยากจะกวนคนที่บ้านเท่าไหร่ ปกติพ่อแม่ ฉันก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้าน พวกท่านต้องออกไปทำงานที่ต่างประเทศ ทำให้ฉันต้องอยู่บ้านพี่แล้วก็พวกคนงานที่บ้าน ฉันเดินไปเรื่อย ๆ เพื่อจะหารถของตัวเอง จู่ ๆ ฉันก็เหลือบไปเห็น ร่างสูงที่ดูคุ้นดา ผมสีดำสนิท และดวงตาสีนิลที่น่าหลงใหลคู่นั้น  เขาเดินมาพร้อมกับ ผู้หญิงคนนึง ฉันรู้แค่ว่าเธอคนนั้นอยู่ห้อง C ห้องเดียวกันกับเขา แต่ฉันก็ไม่รู้จักชื่อของเธอหรอกนะ ผู้ชายคนนั้นมองมาที่ฉันและบอกให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปรอเขาบนรถ เธอดูไม่พอใจนิดหน่อย แต่เธอก็เดินขึ้นรถไป คนๆเดียวที่ฉันรู้จักและทำแบบนี้เสมอ ก็มีคนเดียวเท่านั้นแหละ... ริว

“ไง” เขาทักฉันด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“หาคนใหม่ได้เร็วดีหนิ” ฉันพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มไปให้ผู้ชายตรงหน้า เขาทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย

“เธอก็รู้ ฉันไม่ได้จริงจัง” เขาพูดพร้อมกับกรีดยิ้มเย็นๆมาที่ฉัน

“ไม่จริงจัง ?” ฉันทวนคำพูดของเขาเบาๆพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา กี่ครั้งแล้วนะที่เขาพูดกับฉันแบบนี้

“เธออยากจะให้มันจบแบบนี้จริง ๆ หรอซัน”

“ฉันมั่นใจในสิ่งที่ฉันพูดไปแล้ว” ฉันตอบเขาเร็วกว่าที่เขาจะทันได้พูดอะไรต่อ ทำไมฉันต้องพูดแบบนี้ด้วยนะ ... เพื่อให้เขามองว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าสมเพชอย่างงั้นหรอ ? 

“งั้นหรอ...แต่ทำไมฉันถึงได้ไม่รู้สึกเลยสักนิดล่ะว่าเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ” ฉันเงียบ...เขาเป็แบบนี้เสมอ เขาดูออกตลอดเวลาที่ฉันพยายามจะโกหกเขา แต่ทำไมฉันถึงดูไม่ออกสักทีว่าเขาโกหกฉันรู้รึเปล่า

“ฉันแค่อยากให้เธอรู้นะ...ฉันยังรักเธออยู่ และมันจะเป็นแบบนั้นเพียงแค่ว่าตอนนี้เธอมีใครอยู่ในใจนอกจากฉันรึเปล่า ?”  ฉันพยายามจะห้ามใจตัวเองไม่ให้หลงไปกับคำพูดของเขาอีกเป็นครั้งที่2

“ขอโทษนะ...ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้วล่ะ ^^” ฉันพูดและยิ้มไปให้เขาอีกครั้งหนึ่ง ฉันสังเกตเห็นว่าเขาทำหน้าตาตกใจเล็กน้อย

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะ !”  ฉันบอกเขาแล้วเดินไปที่รถของตัวเองโดยไม่สนใจเขาอีก ให้ตายสิ ! นี่ฉันหวั่นไหวกับเขาอีกแล้วใช่มั๊ย ? ฉันมันบ้าจริง ๆ ฉันนั่งคิดทบทวนสิ่งที่ฉันพูดไปทั้งหมด แล้วอยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา อีกแล้ว...ฉันมันอ่อนแอจริงๆด้วยสินะ ...

 ---------------------

t em