คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงเรียกท่ามกลางความมืด
ณ.เวลายามราตรีของหมู่บ้านกลางหุบเขาแห่งหนึ่ง สายลมที่พัดมาอย่างเย็นยะเยือกในคืนที่มือสนิท บ้านทุกบ้านต่างพากันหลับนอน ไม่มีใครกล้าพอที่จะออกมาท้าทายอากาศอันหนาวเหน็บถึงกระดูก เย็นยะเยือกถึงไขสันหลัง
เว้นแต่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูบ้านของครอบครัว แวร์เจีย ดังขึ้น
แอ๊ด ประตูเปิดออกทันทีทันใด
“สวัสดี ลิเซีย” ชายแปลกหน้าทักทายหญิงวัยกลางคนผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบ้านขึ้น
“สวัสดีค่ะ ท่านอาเธอร์” ลิเซียทักตอบด้วยน้ำเสียงเรียบและสีหน้าก็เรียบไม่แพ้น้ำเสียงเช่นกัน
“เชิญค่ะ” หญิงวัยกลางคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของบ้านพูดขึ้น
ในบ้านอันมืดมิดได้มีแสงสว่างจากตะเกียงจุดขึ้นอาเธอร์ถอดหมวกออกซึ่งเผยให้เห็นผมขาวเต็มไปทั้งหัวทั้ง2นั่งตรงข้ามกันในบ้านที่บรรยากาศตึงเครียด
“ท่านมีธุระอะไรเหรอคะ” ลิเซียถามขึ้น
“ก็น่าจะรู้ดี ชั้นมาเพื่อพบรัชทายาท” อาเธอร์ตอบพลางลูบเคลาไปมา
“เพื่ออะไรเหรอคะ” ลิเซียถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบกว่าเดิม
“ตอนนี้พระราชากำลังประชวรต้องการพบพระธิดาองค์เดียวของพระองค์น่ะสิ” อาเธอร์ตอบ
“ฮึทีตอนนั้นไล่ยังกับหมูกับหมาแต่พอตอนนี้มาทำเป็นอยากพบ” ลิเซียตอบพลางยักไหล่
“แล้วองค์หญิงปัญญาอ่อน เอ๊ย องค์หญิง มารอน ล่ะ อยู่ไหน” อาเธอร์ถามลิเซีย
“เกรงว่าจะให้พบไม่ได้หรอกค่ะท่าน” ลิเซียตอบด้วยน้ำเสียงดูถูก
ขณะที่มีการสนทนาอย่างเงียบๆอยู่นั้นได้มีเด็กสาวอายุ 16 แอบฟังอยู่บริเวณราวบันได้อยู่ เด็กสาวผู้มีใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล
ผมสีบรอนเป็นลอนเงางาม รูปร่างเอวบางร่างน้อยทุกอย่างล้วนดูดีเว้นแต่เสียว่า
“คัยเรียกมารอน หรอก๊ะ” เด็กสาวอายุ 16 ที่มีอายุสมองน้อยกว่านั้นถามขึ้น
“อ๊า มารอน ทำไมไม่นอนอีกละจ๊ะ เด็กดี” ลิเซียกอดหลานรักของตัวเองขณะที่มารอนวิ่งกระต่ายขาเดียวมาหา
“ก้อ ก้อ มารอนได้ยินคัยเรียกมารอนนี่ก๊ะ เรียกว่าอารายน๊า เอ่อ มารอนลืมปายแย้วง่ะ เค้านี่แย่จางเรยเนอะ ลืมซะละ” มารอนพูดพลางเอามือทุบหัวตัวเอง
“แย้ว คุณเป็นคัยอ๊ะคะ เป็นคนอ๊ะป่ะ” มารอนถามขึ้นพลางพิจณาชายชราซึ่งเธอกำลังคิดอยู่ว่าเป็นคนหรือเปล่า
“เป็นสิ” อาเธอร์ตอบ
“เย้ เย้ เขาเป็นคนล่ะ ป้าก๊า แล้วพี่ชายรูปหล่อคนนี้มาทามรายหยอก๊ะ” มารอนถามขึ้น
“ต้องเรียกว่าลุงสิจ๊ะ ท่านอาเธอร์เขา เอ่อ ...” ลิซียพยายามนึกคำตอบให้มารอนเข้าใจง่ายที่สุด
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอกนะ แต่พระราชาต้องการพบองค์หญิง” อาเธอร์ตอบพลางมองมารอนด้วยสายตารังเกียจ
“แล้ว องหญิง เป็นคัยอ๊ะก๊ะ เปนคนอ๊ะป่ะ” มารอนถามด้วยสายตาบ่องแบ๊ว
“ก็เธอน่ะแหล่ะ แต่ฉันเปลี่ยนใจที่จะไม่เอาเธอไปละ” อาเธอร์ตอบ
“ป้าก๋า มารอนเป็นองหญิงด้วยแหล่ะ เย้ เย้ แต่ว่า องหญิงนี่คืออารายหรอ ต้องอยู่บนฟ้าด้วยป่ะ รึว่าเป็นองหญิงแล้วจาบินได้ง่า” มารอนถาม
“องค์หญิงก็คือลูกของพระราชาไงจ๊ะ” ลิเซียตอบ
“มารอนมี พ่อ มีแม่ด้วยหรอก๊ะ” มารอนถามพลางทำท่าเหมือนจะบิน
“มีจ๊ะ” ลิเซียตอบ
“แต่ฉันก็จะไม่ให้เธอได้พบกับพ่อของเธอหลอก” อาเธอร์พูดขึ้น
“ทามมายล่ะก๊ะ” มารอนถามพลางหยุดทำท่าบินทันที
“ก็เพราะเธอมันปัญญาอ่อนไงล่ะ” อาเธอร์ตอบพร้อมแสดงสีหน้าดูถูกลูกสาวพระราชา
“มารอนไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ แค่ แค่ มารอนม่ายเต็มเท่านั้นเอง เค้าม่ายได้ปัญญาอ่อน ซะก๊ะหน่อย ” มารอนพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าขึ้นเรื่อยๆ ปากเริ่มเบ้
“หั้ยเค้าไปน๊า” มารอนอ้อนวอนอาเธอร์
แววตาดูถูกของอาเธอร์ เริ่มกลายเป็นแววตาที่สงสาร
“ถ้าเธอคิดว่าทำได้ก็ตามไปละกัน ลิเซีย ฉันจะเขียนแผนที่ให้”
ความคิดเห็น