คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : หนี
อนที่ 11
หนี
Liu Ji Hong Talk
วันนี้นายโรวนประสาทพาผมออมาที่ลาแถวๆท่าเรือไหนัแห่
อันนี้ผม็ไม่รู้ัเหมือนัน ะลอถามนอื่นหมอนี่็ามประบผมลอ
ไม่มี่อโหว่เลยแฮะ! อย่านึล่ะว่าผมะไม่ิหนี
ผมิลอเวลาระหว่าทาที่ออมาาเาะ
แ่ืนไอ้โรวนประสาทนี่ยัามผมเป็นเาแบบนี้ยัไะ วันนี้็ไม่มีโอาสหรอ
ผมะทำยัไีนะ! ริสิ!ผมนึออแล้ว
านนี้ยัไ็้อลอเสี่ยู ผมหาัหวะอนนายโรนั่นเผลอ่อนะแล้สะุล้ม
“อะ
โอ๊ยยย!”
นัวสูหันมามอผมที่ล้มลไปอับพื้น
าู่มูใพอวร่อนะทรุนั่ลรหน้าผม แล้วถามไถ่อาาร
“นี่! เิอะไรึ้น! นายเป็นอะไร!”
“ัน…เหมือนะ้อพลิอ่ะ ปวมาเลย”
ผมัวามราม่าอัวเอึ้นมาแสอย่าเ็มที่
เพื่อวามสมริ หมอนี่ะไ้ายใ
“ปวมาเลยเหรอ?”
“อือ”
น้ำเสียหมอนี่มันฟัูุ้นๆ
เหมือนเยไ้ยินที่ไหน ผมลอบมอใบหน้าที่ถูปิ้วยผ้าสีเ้มนั่นอย่าพินิ
ิ้วเ้มมวเ้าหาันเหมือนำลััวล
“ไหวมั๊ย?”
ท่าทีเป็นห่วเป็นใยอโรอมวนประสาททำให้ผมนึสสัย
“มะ
ไม่ไหวหรอ นายพยุันไปนั่รอรนั้นที แล้ววานนายไปื้อยาให้หน่อยไ้รึเปล่า?”
ผมทิ้ไพ่ใบสุท้ายลไปแล้วล่ะ
รอหมอนั่นอบลเท่านั้น โอาส็ะมาถึ
าูมสบมอผมนิ่ๆเหมือนไม่ไว้ใให้ผมอยู่นเียว
ผมพยายามแสสีหน้าใหู้ปวมาถึมาที่สุให้เหยื่อายใแล้ว่อยหาโอาสิ่!
“ถ้านายไม่ไว้ใ
็วานนมาอยู่เป็นเพื่อนัน็ไ้หนิ เ็บแบบนี้ันะวิ่ไปไหนไ้ล่ะ
ถึหนีริัน็ไปไ้ไม่ไลหรอ!”
ผมแล้พูประ
นนัวสูยอมล
“็ไ้”
ผมลอบยิ้มเ้าเล่ห์
่อนที่ะถูพยุให้ไปนั่ที่ม้าหินอ่อนหน้าร้านายหมั่นโถว
“นายรอรนี้
เี๋ยวันมา”
“อืม
อบในะ”
พอนัวสูเินไปลับา
ผมรออยู่รู่หนึ่นแน่ใว่าอีนะไม่ย้อนลับมาแล้ว่อยวิ่ออารนั้น
แล้วผมะไปทาไหนีล่ะ แถมอนนี้เินไม่มีิัวเลย โทรศัพท์็โนยึไป ทำไี!
ั้นผม้อหนีไปายเอาาบหน้าแล้วล่ะ! เรื่ออื่น่ามัน่อนเถอะ!
ผมวิ่เลาะไปามทาเินเพื่อหาทาออาลา ึ่ว่าะฝ่านออมาไ้็นานเือบ 5 นาที อนนี้ผมเอถนนให่แล้วล่ะ หวัว่าผมไม่โร้ายเอหมอนั่นระหว่าทาหรอนะ
ในะที่ผมำลัรอ้ามถนนอยู่นั้นผม็้อใเมื่อไ้ยินเสียะโนเรียา้านหลั
“หลิวื่อห! นั่นนายะไปไหน!”
ผมหันไปมอนเรีย้วยสีหน้าื่นระหน
แหล่ะ!
ผมำลัหนีหมอนั่นอยู่ ะให้ผมหยุรอั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!
สอาอผมออวิ่โยอัโนมัิ
สมออผมอนนี้สั่ให้ผมหนีอย่าเียว ผมไม่สนใเสียเรียนั่นอี ไม่อยาไ้ยิน้วย! แ่้วยวามไม่ระวัทำให้ผมลืมูรถในถนนเลนถัไปนถูรถันที่วิ่สวนมา้วยวามเร็วเี่ยวล้มล!
ลาถนน
ภาพรถอีันที่ำลัแล่นใล้เ้ามาเหมือนภาพสโลวโมั่นรึผมให้อยู่นิ่ับที่
ผม้อายแน่!
ผมหลับาลแล้วหันหน้าหนีเรียมรับวามเ็บปวที่ำลัะไ้รับ
มันไม่นาน….แปบเียวสินะ!
เอี๊ย
ผมไ้ยินเสียล้อรูับพื้นถนน
่อนะรู้สึเหมือนมีแรผลัให้ผมระเ็นออาทารถ นร่าผมระแทับฟุบารเ็บไปหม
เมื่อี้มันอะไรัน!
ผมสะบัหัวไปมาอย่ามึนๆ
่อนะเห็นว่านที่่วยผมำลัลุปัฝุ่นามเสื้อผ้าัวเอ
ิ้วเ้มมวมุ่น
แววาุ่นวานั่นทำให้ผมพอะเาว่าอีฝ่ายำลัโมโห
ผมยับหนีอีนที่้าวับๆเ้ามาใล้อย่าลนๆ
่อนที่ะทันไ้ลุวิ่มือหนา็ระาแนผมเ้าไปหาอย่าแรแถมยับีบะแน่นน้อมือผมแทบหลุ
เ็บ!
“อยาายเหรอ?”
นัวสูเ้นเสียถาม
ไม่บอ็รู้ว่าำลัโมโหนาไหน
“ปล่อยันไปเถอะ”
ผมเริ่มลัวโรรหน้าึ้นมาแล้ว
ลับไปรั้นี้ผมอาะไม่รอลับบ้าน ผมะทำยัไี
“ันเยบอนายไปแล้วว่าันะปล่อยนาย
ทำไมนายไม่เื่อ!”
น้ำเสียที่แทบะลายเป็นวานั่นทำให้ผมสะุ้โหย
“ัน….”
"อยาายนั ทำไมไม่บอ!"
"เ็บนะ! ปล่อยันเถอะนะ "
"เ็บเหรอ? ทีเมื่อี้ทำไมไม่รู้ัิันน่าะปล่อยให้รถนั่นนนายายไปะ!"
แววาที่ผมอ่านไม่เยออนั่นทำให้ผมรู้สึเย็นยะเยือ ใ่! อนนี้ผมำลัลัว ลัวหมอนี่ะทำอะไรบ้าๆ
“มานี่!”
ผมลัว
ไอ้โรโหลาผมลับมาลเรือเพื่อลับไปที่เาะร้านั่นอี
ไม่!
ผมไม่อยาลับไปที่นั่นอี! แ่อนนี้ผมไม่มีปัาที่ะหนีไปไหนไ้ รอบ้าอผมะมอไปทาไหน็มีแ่ทะเล
เหุาร์เียายเมื่อรู่็ทำลายสิผมไปหมแล้ว เหอะ! ในที่สุผม็หนีไม่พ้นสินะ
น่าสมเพริๆ นายมันน่าสมเพหลิวื่อห
ผมยอมรับว่ายัไม่อยาาย
ผมไม่ยอมรับะารรมี่เ่าแบบนี้หรอ!
ผมไม่มีอะไระเสียอีแล้ว!
ไหนๆ็้อายอยู่แล้ว
ผมอายเอที่ลาทะเลนี่ ีว่าถูหมอนี่่าายหมเาะ!
ผมไม่รีรออะไรอี
รีบปีนไปที่อบเรือ
“นั่นนายะทำบ้าอะไร!”
หมอนั่นหันมาเห็นะแล้ว
่อนที่หมอนั่นะะลอและทันอเรือสนิทผม็ิระโลทะเละเลย!
“หลิวื่อห!”
ผมไ้ยินเสียะโนเรียาบนเรือ่อนที่ร่าผมะิ่ลในทะเลลึ
ผมไม่อยารับรู้อะไรอีแล้ว
พ่อรับผมรัพ่อ
ลา่อนนะรับ
.
.
Yi Yang Qianxi Talk
ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมเผลอำถุยาที่เพิ่ื้อมาแน่น
ถ้าผมไม่บัเอิไม่มาเอเ้าเ็แสบนั่นหนีไปแล้วสินะ! นี่ผมอุส่าห์ไว้ใให้นั่นรอรนั้น ทั้ๆที่ลันไว้แล้วแท้ๆ
ทำไมเ็นั่นถึสิ้นิหนีไปอี ถ้าออไประำลำบาที่อื่นะไม่แย่ว่านี้รึไัน!
ผมัสินใะโนเรียนที่ำลัะ้ามถนน
“หลิวื่อห! นั่นนายะไปไหน!”
าู่เรียวเบิว้า
เหมือนใที่เห็นผม ่อนที่นัวบาะผลุนผลันวิ่้ามถนนเพื่อหนีไปฝั่ร้ามผมเห็นแบบนั้น็ปาถุยาทิ้ลับพื้นอย่าโมโห
่อนที่ใะหล่นุบไปที่เท้าเมื่อร่าบาที่ำลัวิ่้ามไปอีฟาถูรถยน์ที่วิ่มาอย่าเร็วเี่ยวนล้มลลาถนน
ผมรีบวิ่ออไปหานที่ำลัล้มลุลุลานลาถนน
่อนที่ะใ้ำสอเมื่อมีรถอีันแล่นมาหานัวบา
ไม่นะ!
เอี๊ย
ผมรีบวิ่ไปผลัหลิวื่อหให้พ้นวิถีรถ่อนที่ัวเอะลิ้หลุนหลุนไปที่ริมถนน
นัวบาทีู่ะับเหุาร์ที่เิึ้น
ผมถอนหายใอย่าโล่อเมื่อเห็นอีนปลอภัย
แ่วามโล่ใลับถูแทนที่้วยวามโรธเพราะหลิวื่อหิะหนีผมไปอี!
ผมไม่นึว่าะโรธใรมามายนานี้!
ทำไมไม่รู้ัเป็นห่วัวเอบ้า
ะายอยู่แล้วแท้ๆ!
ผมเินไประาแนอีนอย่าแร้วยวามที่โรธมานลืมไปว่านัวบาะเ็บไ้
“อยาายเหรอ?”
อนนี้ผมโรธนหน้ามืถึไ้ถามำถามน่าลัวแบบนั้นออไป
แววาหวาัวอหลิวื่อหทำให้ผมอ่อนลเล็น้อย
“ปล่อยันไปเถอะ”
“ันเยบอนายไปแล้วว่าันะปล่อยนาย
ทำไมนายไม่เื่อ!”
ผมเผลอวาออไปอีแล้ว
ะลัวมาถึสะุ้นานั้น
“ัน….”
"อยาายนั ทำไมไม่บอ!"
"เ็บนะ! ปล่อยันเถอะนะ "
"เ็บเหรอ? ทีเมื่อี้ทำไมไม่รู้ัิ ันน่าะปล่อยให้รถนั่นนนายายไปะ!"
“มานี่!”
ผมไม่อยาแสวามหุหิให้อีนเห็นอีเลยัสินใพาอีนมาลเรือเพื่อลับไปที่เาะอเพื่อนผม
เผื่อลมทะเละทำให้ผมใเย็นึ้นมาบ้า
แ่ผม็้อใอีรั้เมื่อหันไปเห็นนัวบาที่เียบมานานำลัปีนึ้นไปบนอบเรือ
อย่าบอนะว่า!
“นั่นนายะทำบ้าอะไร!”
ผมรีบะลอและับเรื่อยน์เรือให้อสนิท
แ่ไม่ทันที่เรือะอีหลิวื่อห็ระโหายลไปในทะเล ผมมอภาพนั้นอย่าใ
“หลิวื่อห!”
ผมะโนเรีย
แ่อีฝ่ายลับิ่หายไปในทะเละแล้ว ืนรีรอไม่ทันาร และทันทีที่เรือนิ่ผม็โามลไป
อย่าเป็นอะไรนะื่อห! อย่าิทำอะไรบ้าๆเียวนะ
------------------------------------------------------
มา่อแล้วนะะ สำหรับอนนี้สะท้อนเหุาร์ที่เิผ่านทั้หหและเียนี
เป็นอนที่หหอเราหนี แ่ไม่สำเร็ 555555
แถมทำให้พี่เียนโรธแบบหัวฟัหัวเหวี่ยแบบที่ไม่เยเป็น
็แหล่ะเนอะ นเ้าเป็นห่ว อุ้ย! รึเปล่า
ล่าสุหหโทะเลไปแล้ว ลัวพี่เ้านานี้เลยเหรอ 555
เป็นอย่าไรโปริามอน่อไปนะะ
^_^
Comment ิมัน้วยน้าาาาา
ความคิดเห็น