คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Story 6
“ทอม !! O_O”
เจอร์รี่ตะโกนเสียง(เกือบ)ดัง เมื่อเห็นทอม ยืนอยู่บนกิ่งไม้อย่างทะมัดทะแมง ทอมมาได้ยังไงกัน O_O
ทอมเอานิ้วชี้ของเขาไปแตะที่ริมฝีปากตน เป็นเชิงว่าให้เจอร์รี่เงียบๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะใช้ภาษามือบอกให้เจอร์รี่ เปิดหน้าต่างให้เขาเข้าไปในนั้น เจอร์รี่ยืนอึนอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปเปิดหน้าต่างให้ทอมเข้ามา
“ทอม นายมาได้ยังกัน? O_O”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันมารับแล้ว กลับบ้านกัน”
เมื่อเจอร์รี่ได้ยินก็กระวนกระวายขึ้นมา
“ดะ...เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้บอกลาทอสเลยนะ”
“เฮ้อ~ ให้ตายสิ”
ทอมพูดพร้อมกับเอามือเกาหัวแกรกๆ
.
.
.
.
09.00 AM
ก๊อก! ก๊อก!
“เจอร์รี่ นายตื่นหรือยัง?” ทอสที่ตื่นได้ไม่นานก็เดินมาปลุกเจอร์รี่ที่หน้าห้อง แต่เสียงตอบกลับกับเป็นความเงียบอยู่เช่นเดิม
ทอสเลยเปิดประตูเข้ามา ก็พบกับความว่างเปล่า เจอร์รี่ไปไหนกัน ทำไม?? ทอสคิด เขาเดินหาเจอร์รี่ทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบ สายตาทอสเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะโคมไฟ ทอสจึงเดินเข้าไปดู
‘ฉันขอโทษนะ ที่ต้องขอกลับก่อน ฉันอยากจะลานายแต่...ฉันรีบเลยขอไปก่อน ขอโทษจริงๆ จาก เจอร์รี่’
พอทอสอ่าน(ในใจ)จบ ก็กำกระดาษแน่น เขาโมโห เจ้าแมวหง่าวอดโซมันคาบเจอร์รี่ไปแล้ว ให้ตายสิ!! ทอสคิด เพราะอย่างไรก็ไม่มีใครอื่นนอกจากทอม!!
.
.
.
.
.
“เจอร์รี่ หิวข้าวแล้วอ่ะ -3- “
ทอมใช้มือสะกิดเจอร์รี่ให้ตื่นจากการนอน(บ้านเขาเอง) เจอร์รี่งัวเงียเลยตื่นขึ้นมา ก่อนจะเอามือขยี้ตาตัวเอง
“กี่โมงแล้ว ทอม?”
“จะเที่ยงอยู่แล้วน่ะสิ - -*”
“หา!? O_O ทำไมนายไม่ปลุกฉัน”
“ไม่รู้สิ เห็นนายหลับฝันดีเลยไม่อยากปลุก ^____^” ทอมอ้าง
เรื่องอะไรเขาจะบอกความรู้สึกตรงๆล่ะ ว่าเขาอยากมองเจอร์รี่นอนอยู่อย่างนั้น (ก็มันน่ารักนี่นา >3< >> ทอม)
เจอร์รี่ได้ยินดังนั้นก็เกาหัวที่ยุ่งเหยิง ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ทอมลงไปนั่งดูทีวีรอเจอร์รี่อยู่ข้างล่าง นั่งดูไปดูมา ทอมก็พึมพำขึ้นมาว่า
“เหลืออีกพรุ่งนี้วันเดียวสินะ...”
เขาควรรีบตัดสินใจตอนนี้ว่า ควรจะสารภาพดีไหม ถ้าพูดออกไปเจอร์รี่จะทำหน้าอย่างไร แล้วความสัมพันธ์ (ระหว่างเพื่อน) จะลดลงไหม เจอร์รี่จะทำตัวเหินห่างหรือ
เปล่า... ทอมคิด
“วันนี้จะกินอะไร เดี๋ยวฉันทำให้ ^_^” เจอร์รี่เดินลงมาพร้อมกับยิ้มทักทายทอม
“สเต็กอบชีส ราสซอสมะเขือเทศ ^O^” ทอมร่าเริงเหมือนเดิม ทำให้เจอร์รี่อดแปลกใจไม่ได้ เขาเดินเข้าห้องครัวเพื่อไปทำอาหารต่อ
.
.
“เสร็จแล้ว ^_^”
เจอร์รี่พูดพร้อมยกจานอาหารที่มีเนื้อเสต็กอวบอั๋น ข้างบนเป็นชีสที่ละลายแล้วราดอยู่บนสเต็ก เพิ่มซอสมะเขือเทศที่ราดอยู่ข้างจาน ตกแต่งสวยงาม ดูน่ากินทีเดียว
“น่ากินจัง *0*” ทอมทำตารุกวาว (พร้อมน้ำลายไหลที่ปาก) “ทานเลยนะคร้าบบบบ~”
ทอมไม่รอช้ารีบกินอาหารบนจาน เพียงไม่กี่นาทีทอมก็กินอาหารบนจานใบนี้จนเกลี้ยง เมื่อทอมกินหมดเขาก็เริ่ม(ลอง)ถามเจอร์รี่ดู
“เจอร์รี่...คือว่านะ...เอ่อ... -///-“ ทอมพูดตะกุกตะกัก เจอร์รี่ได้ยินจึงถามทอมออกไปเช่นกันว่า
“มีอะไรเหรอ? ทอม”
“คือว่า....ถ้านายถูกสารภาพรักจาก...เอ่อ..-////-“ จะพูดไงดีวะ! ทอมคิด เขาไม่รู้จะพูดยังไงให้ดูเหมาะสม ตอนนั้นที่เขาทำกับเจอร์รี่ (?) ยังขัดขืนเลย ถ้าถามอย่างนี้เจอร์รี่จะทำหน้าตายังไงกันล่ะ
“จาก?” เจอร์รี่งุนงงว่าทอมพูดอะไร
แต่ในท้ายที่สุดทอมก็รวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกมาว่า
“ผู้ชายด้วยกัน นายจะทำยังไง..” ทอมพูดไปก็หลบหน้าเจอร์รี่ไป ด้วยความเขิน
คำถามนั้นทำให้เจอร์รี่ตกใจมาก แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเช่นกัน แต่เขาเชื่อว่าความรัก ถ้าอีกฝ่ายรักเขาจริง เขาก็ไม่อาจที่จะห้ามในความรักได้...
“ก็ไม่คิดมาก ถ้าเขารักฉันจริง ฉันก็ไม่ห้ามหรอก เรื่องของหัวใจน่ะ ^_^”
“O_O” ทอมเบิกตากว้างขึ้นทันที ที่ได้ยินเจอร์รี่พูดอย่างนั้น หัวใจเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นทุกที ตอนนี้หัวใจทอมอยากจะออกมาเต้นระบำอยู่ข้างนอกแล้วด้วยซ้ำ
“^_^” เจอร์รี่ยิ้มอ่อนโยนให้ทอม เขาก็รู้ว่าทอมชอบเขาตั้งแต่ ทอมทำกับ
เขา(?)เมื่อวันก่อน ที่เขาร้องไห้ก็เพราะ ทอมชอบทำอะไรโดยที่เขาไม่ตั้งตัว
ทอมมองหน้าเจอร์รี่ที่ยิ้มอยู่ ตอนนี้ตาของเขากำลังเคลิ้ม (กับรอยยิ้มนั้น) แก้มทอมตอนนี้ก็เริ่มแดงขึ้นหน่อย เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ทีละน้อย ทีละน้อย....
พรึ่บ!
เจอร์รี่ดันหน้าของทอมไว้ ก่อนจะดันให้ทอมกลับไปนั่งที่เดิม
“ฉันยังกินข้าวไม่หมด อย่าทำอะไรโดยพลการ - -*”
“-3-“ ทอมทำหน้ามุ่ยใส่เจอร์รี่ เจอร์รี่ไม่สนใจ ทอมเลยเดินไปเก็บจานก่อนจะไปดูทีวีต่อ แต่ในใจลึกๆ แล้วทอมก็ดีใจ >______<
.
.
.
วันต่อมา...
เจอร์รี่ออกมาข้างนอกกับทอม ที่จริงเขาอยากมาคนเดียวมากกว่า แต่ทอมอยากตามมาเลยว่าอะไรทอมไม่ค่อยได้
“เจอร์รี่ซื้อของเสร็จยังอ่ะ ฉันเมื่อยแล้ว T^T”
ทอมเดินตามเจอร์รี่อยู่ก็บ่นขึ้น ในมือของทอมเด็มไปด้วยของจิปาถะทั้งหลายของเจอร์รี่ เจอร์รี่บอกเขาว่าต้องซื้อไปทำรายงานต่างๆ (แต่ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้ T_T >> ทอม)
“ช่วยไม่ได้นี่ ก็นายอยากช่วยฉันถือของทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ? ^_^”
เจอร์รี่ยิ้มอย่างมีเลศนัยแฝงไปด้วยความสะใจเล็กน้อย ^O^ ที่จริงก็แอบสงสารอยู่เหมือนกัน
เจอร์รี่เดินดูของไปเรื่อยๆ ส่วนทอมอยากร้องไห้เป็นภาษาหมาจริง TOT
.
.
.
12.00 PM
เจอร์รี่หยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารภายในห้าง ส่วนทอมก็ทำตาวาวอยู่ข้างหลังเจอร์รี่ พร้อมน้ำลายที่เกือบจะไหลออกมาจากปาก
“ถ้านายทำตัวไม่ดี ฉันจะไม่ซื้อให้ -*-“
เจอร์รี่ปราม แต่ได้ผล(?) ตอนนี้ทอมรีบทำตัวให้ดูมีสกุลก่อนเช็คาบน้ำลายออกจากปากจนสะอาด
“โอเคป่ะ ^O^”
“อื้ม ดีมาก ^_^”
ทอมและเจอร์รี่เดินเข้าไปในร้านอาหารที่นั่นทันที เจอร์รี่เลือกเมนูที่ดูสบายๆ ส่วนเจ้าแมวหง่าวของเราก็เลือกเอาทุกอย่างที่ดูน่ากิน โดยไม่ไว้หน้าเจอร์รี่เลยสักนิด
จะเลือกเกินตัวแล้ว -*-^ เจอร์รี่คิด
หลังจากกินอาหารจนอิ่มท้อง (เฉพาะทอมคนเดียว - -*) ทั้งสองก็กำลังจะเดินทางกลับบ้าน แต่แล้วด้วยความที่เจ้าแมวหง่าวกินมากไปเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เจอร์รี่เลยนั่งรออยู่โต๊ะข้างหน้าห้าง
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เจอร์รี่ที่นั่งรอทอมอยู่ข้างนอก จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาประกบปิดปากและจมูกของเจอร์รี่ไว้ เจอร์รี่ได้กลิ่นชุนในผ้าที่ประกอบอยู่ ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
“เจอร์รี่เสร็จแล้ว ไปกัน...เถอะ..”
ทอมที่ออกมาจากห้องน้ำชายก็ไม่พบกับเจอร์รี่ เห็นเพียงแต่ของที่ตกระเกะระกะอยู่ตามพื้น มันเป็นของเจอร์รี่ที่ซื้อมาทั้งหมด
“อย่าบอกนะว่า...ไอ้บุชท์!!”
ใช่! ทอมพึ่งนึกออกว่าวันนี้ที่เขาสัญญาไว้กับบุชท์ ไม่สิ บุชท์ให้เวลาเขามากกว่า หมอนั่นต้องไปที่นั่นอย่างแน่นอน ทอมคิด จึงเริ่มออกวิ่งไปในทันที
.
.
.
.
“อ่ะ...ทอม =_=”
เจอร์รี่ ที่สะลึมสะลือจากการสลบ ลืมตาก็ขึ้นมาก็เห็นคนที่มีหูแมวเหมือนทอมแบบเลือนราง แต่ว่าที่นี่มันมือดจนมองเห็นได้แต่เงาคนที่อยู่ข้างหน้า
“ไม่ใช่หรอก เจอร์รี่คุง” เงาที่เจอร์รี่เห็นพูดออกมา ถ้าจำไม่ผิดเสียงนี้มัน...
“บุชท์งั้นเหรอ?” เจอร์รี่ที่หายจากอาการนั้น เขาก็พึ่งรู้ตัวว่าถูกมัดไว้กับเสาต้นหนึ่ง สถานที่นี้เป็นโรงงานร้างแห่งหนึ่ง ที่รกไปด้วยพวกไม้และเหล็กเป็นส่วนใหญ่ เขาถูกบุชท์จับตัวมา
“เดาเก่งนี้ เจอร์รี่จัง ^_^”
เสียงชายคนหนึ่งซึ่งมีหูแมวเหมือนกับบุชท์ แต่เป็นสีน้ำตาลเข้ม ปนส้อมนิด ทรงผมกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย
“อ้าว o_O นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มีทเฮด “
“เมื่อกี้นี้แหละ เพื่อนบุชท์ ^O^ “
คนที่ได้ชื่อว่า มีทเฮด เดินเข้ามาแตะไหล่ขวาของบุชท์ พร้อมกับยิ้มแย้มอย่างสนุก
“แล้ว ทอปซี่ ไม่มาด้วยเหรอ? “
บุชท์ถามมีทเฮดขณะที่มองเหล่ไปทางเจอร์รี่เล็กน้อย
“เห็นบอกว่า จะร้องเพลงประกวดอะไรเนี่ยแหละ ^_^ อย่าไปสนใจเลยดีกว่า สนใจคนตรงหน้าจะดีกว่านะ น่ารักจริงๆ เจ้าหนูตัวน้อย ^_^” มีทเฮด ยิ้มหวานมาให้เจอร์รี่
“ ....” เจอร์รี่ไม่พูดอะไร ได้แต่ทำหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา
“เออ ใช่สิ! เอาหมอนี่มา ไอ้ทอมมันไม่ว่าหรือไง?” มีทเฮด ถามอย่างสงสัย
“หึๆ เรื่องนั้น.....” บุชท์กระแอ่มเล็กน้อย ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าหนึ่งดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ตึก! ตึก! ตึก!
บุชท์สั่งการคนของเขาตั้งป้องกันเจอร์รี่ไว้ด้านหน้า นายมาแล้วสินะ ทอม!! บุชท์แสยะยิ้ม
ปัง! (เสียงเปิดประตู)
“เจอร์รี่! O_O”
ทอมเปิดประตูวิ่งถลาเข้ามาหาเจอร์รี่ แต่ก็ถูกลูกน้องของบุชท์กันไว้ไม่ให้เข้าไป เจอร์รี่ที่ได้ยินเสียงทอมก็ตอบรับทอมอย่างกล้าๆกลัวๆ (ว่าทอมจะเป็นอันตราย)
“ทอม อย่าเข้ามานะ มัน...อ๊ะ!!”
“เจอร์รี่!!! “ ทอมตกใจเมื่อเสียงเจอร์รี่ขาดหายไป บุชท์นายทำอะไรเจอร์รี่กันแน่นะ?
“คงยังไม่ลืมที่ฉันเคยพูดเอาไว้เมื่อสามวันก่อนสินะ โทมัส ^_^”
บุชท์เดินออกมาจากทางด้านข้างของทอม เขามองทอมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
“แหม~ ทอมนายไม่เห็นเคยบอกว่ามีเจ้าหนูแสนน่าหม่ำตัวนี้เลยนี่นา อยากฮุบไว้คนเดียวหรือไง” มีทเฮด พูดพร้อมกับเอามือมาสัมผัสใบหน้าของเจอร์รี่ที่กำลังหลับโดยไม่รู้ตัว แถมลูกไล้ใบหน้าอันขาวเนียนนั้นไปมา
ทอมเห็นจึงอดรนทนไม่ไหว เขาวิ่งถลาเข้าไปหามีทเฮด หวังจะต่อยให้หน้าคว่ำไปเลย บังอาจมาทำให้เจอร์รี่ของฉันต้องมีมลทิน!!
แต่แล้ว...บุชท์ก็สั่งลูกน้องให้ไปรวบมือของทอมทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง และดันให้ทอมคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้านายของตน
“ปล่อยเจอร์รี่นะเว้ย!!” ทอมตะโกนใส่บุชท์ ตอนนี้อารมณ์ของบุชท์นั้นอยากจะฆ่าหนูตัวนี้ซะเหลือเกิน อะไรๆก็เจอร์รี่ มันสำคัญมากนักหรือไงวะ!!
“มันอยู่ที่นายจะตัดสินใจ -_-“
“ชิ!! “ ทอมสบถ
“อย่าช้านักล่ะ ไม่งั้นฉันก็ขอไปหม่ำเจ้าหนูตัวนี้ก่อนล่ะกัน ผิวเนียนอย่างนี้คงน่าอร่อยน่าดูเลยล่ะ ^O^” มีทเฮดไม่พูดเปล่า เขายังเอาลิ้นนั้นเลียไปที่ใบหูของเจอร์รี่ “รสชาติดีจริง..”
“ยะ...อย่า...ทำอะไรเจอร์รี่เลยนะ! T_T” จู่ๆ น้ำตาของทอมก็ไหลลงมาอาบแก้มท้งสองข้างของเขา รู้สึกเจ็บปวดที่เจอร์รี่โดนกระทำเช่นนั้น
“นายตอบฉันมาเดี่ยวนี้นะ!!” บุชท์ได้ยินก็โมโห นายร้องไห้ให้มันอย่างนั้นเหรอ เจ็บใจจริง ทำไมไม่เป็นฉัน!!
“O_O” ทอมได้ยินก็ตกใจ บุชท์โมโหน่ากลัวชะมัด T^T (แต่เจอร์รี่โหดกว่า)
“ฉันขอถามอีกรอบ...” บุชท์พยายามสะกดความโกรธเอาไว้ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ ระหว่างที่เจอร์รี่ถูกโดนขโมยมลทิน กับ นายจะกลับมาอยู่ด้วยกันกับฉัน โดยที่เจอร์รี่จะปลอดภัยโดยไร้ขีดข่วน “
สองข้อที่บุชท์เสนอมา ทำให้ทอมถึงกับลังเลว่าจะตอบอะไรดี เขาก็ไม่อยากเจอร์รี่ให้เจอร์รี่ต้องเสียมลทินไป แต่ถ้าเขาเลือกข้อสองเขาก็ต้องไปอยู่กับบุชท์และจะไม่มีวันที่จะได้มาเจอเจอร์รี่อีกครั้งเช่นกัน เขาทั้งอยากเจอและอยากให้เจอร์รี่ปลอดภัย แต่ไม่รู้จะเลือกอันไหนที่จะเป็นผลประโยชน์สำหรับเขาและเจอร์รี่ได้เลย
“ตอบเร็วสิ ทอม ฉันชักเริ่มหิวแล้วนะ >O<” มีทเฮดที่นั่งเงียบมานาน รู้สึกถึงอาการที่อยากจะหม่ำเจ้าหนูนี่เต็มทีแล้ว
บุชท์ยืนกอดอกรอคำตอบจากปากของเขาเอง ที่จริงบุชท์คิดไว้แล้วว่า ถ้าทอมตอบข้อแรกล่ะก็นะ เขาก็จะส่งเจอร์รี่ไปอยู่ที่ๆไกลแสนไกล ลำบาก ทุกข์ทรมาน จนตายทั้งเป็น!!
แต่ถ้าเป็นข้อสองล่ะก็ คงปล่อยเจอร์รี่ไปอย่างที่ว่า แต่ก็ต้องให้ดื่มยาลืมความทรงจำที่มีอยู่กับทอมทิ้ง และทอมนั้นจะไม่มีวันได้เห็นเจอร์รี่อีก ถึงเขาจะลอบหนีก็ตาม เจอร์รี่ก็จะไม่มีวันจำเขาได้อีก หึๆ จะเลือกอันไหนดีล่ะ เจ้าแมวหง่าว
บุชท์กลับไปมองทอมอีกครั้ง ก็ไม่เห็นได้ยินคำตอบจากทอม เขาจึงหันไปหามีทเฮด และพยักหน้าเบาๆ ดูเหมือนว่ามีทเฮดจะรู้ข้อความจากบุชท์ จึงพยักหน้ากลับอย่างเป็นเชิงรู้กัน
“ทอม ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ >O<”
ทอมเงยหน้าขึ้นไปมองที่มีทเฮด อย่างตกใจ O_O มีทเฮดจะทำเจอร์รี่แล้ว ไม่นะ!!
“ขอหม่ำก่อนล่ะกัน ^O^” มีทเฮดพูดจบก็เลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้กับริมฝีปากของเจอร์รี่ ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ
ทอมเห็นดังนั้นจึงตอบอย่างมั่นใจว่า
“ฉันจะกลับไปกับนายเอง!! ปล่อยเจอร์รี่ซะ!!”
มีทเฮดได้ยินจึงเอาหน้ากลับมาไว้ที่เดิม และยิ้มเป็นเชิงว่า พวกเราชนะ ^_^
“หึๆ เลือกคำตอบได้ดี” บุชท์พูด
บุชท์สั่งลูกน้องให้ปล่อยเจอร์รี่จากการมัด แต่บุชท์ก็ทำให้ทอมตกใจอีกครั้ง บุชท์หยิบยาขวดหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เหมือนจะเอายาไปกรอกปากของเจอร์รี่
“ไหนนายบอกว่า จะปล่อยเจอร์รี่ไปไงล่ะ?” ทอมที่ถูกคุมอยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นมา
“ใช่! ฉันพูดว่าจะปล่อยโดยไร้ขีดข่วนก็จริง แต่ว่าดื่มยานี้เจอร์รี่จะไม่เจ็บปวดใดๆเลยไงล่ะ ^_^”
บุชท์กำลังเปิดขวดยาออก และกำลังจะเทใส่ปากเจอร์รี่ แต่แล้ว....
ปัง!
เสียงปืนหนึ่งดังขึ้น ตอนนี้ขวดยาที่บุชท์ถือแตกกระจายเป็นเศษแก้วไปเรียบร้อยแล้ว บุชท์หันไปหาคนที่ยิงขวดยาสำคัญแตก
“แค่นี้ยังปกป้องไม่ได้ แล้วจะไปทำอะไรกินล่ะ - -“
“เสียงนี้มัน... O_O”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
และก็จบไปอีกตอน ^O^ (รู้สึกตอนนี้เนื้อเรื่องยาวยังไงไม่รู้ แหะๆ ;P) คราวนี้ใครกันที่มาช่วยเจอร์รี่จากขวดยาพิษนั่น? ให้ทุกคนลองนึกคำตอบดูนะค่ะ เดี๋ยวจะมาบอกเฉลยใน Story ถัดไป นะค่ะ ^^
จะรีบมาอัพทันทีค่า~
ความคิดเห็น