คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Story 4
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โทมัสคุง”
“บุชท์ O_O”
บุชท์เป็นชื่อของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าทอมและเจอร์รี่ เขายิ้มให้ทอมอย่างเป็นมิตร(รึเปล่า?) บุชท์เป็นลูกเศรษฐีน้ำมันรายใหญ่ของประเทศนี้ แถมยังเคยเป็นนักเลงในย่านนี้มาก่อนด้วย
“โอ๊ะ! ตายจริง เดี๋ยวนี้นายกลับไปคืนดีกับเจ้านี่แล้วเหรอ โทมัส -_-“
ตอนนี้หน้าของบุชท์ดูจริงจังมากขึ้น ทำให้บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างจะอึดอัด ตอนนี้เจอร์รี่กำลังงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าเขา เขาไม่เข้าใจสิ่งที่บุชท์พูดเลยสักนิด หมายความว่าไงกันนะ? ตอนนี้เจอร์รี่อยากถามทอมมาก
“นายต้องการอะไร บุชท์ บอกมา”
ทอมตอนนี้ดูจริงจังขึ้นมาบ้างหลังจากอึ้งไปนาน ตอนนี้ในหัวสมองอันน้อยนิดของทอมคิดจะหาวิธีเลี่ยงจากบุชท์ เพื่อไม่ให้เจอร์รี่ต้องเจอปัญหาไปด้วย
“หึๆ” บุชท์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า “ฉันต้องการให้นายกลับมาร่วมแก๊งซ์กับฉันอีกครั้ง ได้หรือเปล่า?”
บุชท์คลี่ยิ้มอย่างคนชนะ
“ไม่!” ทอมตอบโดยไม่ลังเล
แต่สิ่งที่ทอมตอบไปนั้นมันทำให้ใบหน้าของบุชท์เริ่มมีริ้วรอยขึ้นตรงบริเวณหว่างคิ้ว
“ว่าไงนะ! O_O” บุชท์เบิกตากว้างทันที ก่อนจะเปลี่ยนโหมดเป็นเลือดขึ้นหน้าแทน
“ก็อย่างที่ได้ยิน ฉันไม่ต้องการที่จะเข้าไปยุ่งกับไอ้นั่นอีกแล้วล่ะ-_-“ ทอมพูดโดยมีใบหน้าที่สงบนิ่งเหมือนแม่น้ำ (ตอนนี้เจอร์รี่กลายเป็นหัวหลักหัวตอไปซะแล้ว - -*)
“อะไรกัน นายเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนทอมนักซิ่งนรกคนเดิมเลยนะ” บุชท์พูดขึ้นหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจคนที่กำลังกำหมัดแน่น แน่นมากๆ
“อะไรกัน นักซิ่งนรกงั้นเหรอ?” เจอร์รี่ที่ยืน(อึน)ฟังอยู่นานก็พูดแทรกขึ้นก่อนที่บุชท์จะพูดอะไรต่อ เจอร์รี่นึกย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน ที่กลางดึกทุกคืนทอมมักจะไม่อยู่บ่อยๆ ทอมใช้ข้ออ้างว่าจะไปซื้อของกินข้างนอก แต่แล้วกลับออกไปซิ่งรถเล่นเนี่ยนะ? ถ้ามิสซิสเคทรู้ว่าทอมเป็นอย่างนี้ระหว่างเขาไม่อยู่ ทอมจะโดนหนักใช่เล่น แต่อีกใจหนึ่งเจอร์รี่ก็แอบเป็นห่วงทอมอยู่นิดๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร?
“เอ๊ะ! ทอมยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลยหรือไงกัน เจอร์รี่คุง”
พลั่ก!
เสียงหมัดของใครคนหนึ่งเหวี่ยงใส่ใบหน้าอันหล่อเหลาของบุชท์ ทำให้บุชท์ถึงกลับเซไปชนกับเสาไฟฟ้า แต่โชคดีที่ยังมีลูกน้องของเขาคอยดันหลังให้
และคนที่เหวี่ยงหมัดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เป็นทอมนั้นเอง ทอมอุตส่าห์เก็บไว้อยู่นาน เพื่อไม่ให้เจอร์รี่ต้องคิดมากเรื่องของเขา แต่แล้วไอ้หมอนี่กลับมาพูดปาวๆ ต่อหน้าอีก อย่างนี้ฉันไม่ให้อภัยมันเด็ดขาด!! ทอมคิด
“นายท่านเป็นอย่างไงบ้างครับ?”
ลูกน้องคนหนึ่งที่พยุงตัวบุชท์ถามถึงความเจ็บปวดที่ได้รับจากหมัดของทอม มุมปากของบุชท์ตอนนี้มีเลือดซึมออกมา ตอนนี้ลูกน้องคนที่เหลือพากันกุมตัวของทอมและเจอร์รี่ไว้ ป้องกันไม่ให้ทำร้ายเจ้านายของตนอีก
“แค่นี้จิ๊บจ้อยน่า” บุชท์ตอบก่อนจะมืออันขาวเนียนเช็ดเลือดที่มุมปากของเขา ทำแสบมากนะเอ็ง บุชท์คิด
ตอนนี้ร่างของทอมและเจอร์รี่ถูกลูกน้องของบุชท์จับเอาไว้ หึ! ตอนนี้แหละ บุชท์ทำท่าครุ่นคิดก่อนจะไปจับผมสีเทาที่ดูกระเซอะกระเซิงของทอมขึ้น ก่อนจะยื่นหน้าไปแนบที่ข้างหูของทอมและพูดว่า
“ฉันมีทางให้เลือก ระหว่างที่นายถูกฉันแย่งเจอร์รี่ไปจากนายแล้ว กับ นายจะกลับไปอยู่แก๊งซ์เดียวกับฉัน โดยไม่ให้เจอร์รี่รู้เรื่อง” บุชท์พูดแนวกระซิบก่อนจะเลื่อนหน้าออกจากใบหูของทอม แล้วต่อด้วยทึ้งผมของทอมกลับไป ตอนนี้ดวงตาสีเขียวมรกตของทอมเบิกโตกว้าง เมื่อได้ยินทางเลือกสองทางของเขา
ตอนนี้ลูกน้องของบุชท์ปล่อยตัวออกจากร่างของทั้งสอง แล้วเดินถอยหลังกลับไปที่เดิม บุชท์ยืนกอดอกพร้อมกับยิ้มอย่างผู้มีชัยไปได้ครึ่ง
“ว่าไง จะเลือกหรือยัง เพื่อนรัก ^^” รอยยิ้มที่เคลือบยาพิษนี้ทำให้ผู้พบเห็นถึงกลับเจ็บใจไปเลยที่เดียว หมอนี่ ต้องการอะไรกันแน่นะ? ทอมคิด
“.....” ทอมไม่ตอบ
“เฮ้อ~ ก็ได้ ฉันให้เวลานายสามวัน ในฐานะที่เป็นคนสนิทของฉัน แล้วฉันจะรอคำตอบจากนายนะ ^^” บุชท์ยิ้มหวานที่อาบไปด้วยยาพิษร้ายแรงถึงกับขั้นฆ่าคนตายได้ภายในพริบตา ก่อนจะเดินกลับไปยังรถที่จอดอยู่ริมสระน้ำในหมู่บ้าน
“ทอม บุชท์พูดอะไรกับนายบ้าง?” เจอร์รี่ที่หายจากอาการเจ็บที่ข้อมือ ตอนนี้วิ่งไปหาทอมเพราะเป็นห่วง นิสัยของทอมชอบเป็นคนเลือดร้อน ฉุนเชียว
“เปล่า ^^ กลับกันเถอะ” ทอมยิ้มก่อนจะจับข้อมือของเจอร์รี่เดินกลับบ้าน
“หา!?” เจอร์รี่งุนงงกับอาการของทอม ทั้งที่เมื่อตะกี้ยังเครียดกันอยู่เลย แล้วไหงเปลี่ยนอารมณ์ไวจริงๆ หรือว่าเขาแกล้งเรากันนะ เจอร์รี่คิด
ในระหว่างที่ดึงมือเจอร์รี่เดินกลับบ้าน ในหัวของทอมก็มัวแต่คิดถึงคำพูดของบุชท์ไปมา เสียงนั้นวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอด ฉันควรจะเลือกทางไหนดีนะ ทอมคิด
“เจอร์รี่หิวแล้ว~ ทำข้าวให้กินหน่อย -O- “
ทอมเมื่อกลับมาถึงบ้านก็กระโดดขึ้นโซฟาทันที โดยมีเจอร์รี่ยืนมองอย่าเอือมระอา
“แล้วนายไม่ไปอาบน้ำก่อนล่ะ --*”
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยอาบก็ได้” ทอมไม่สนใจคำพูดของเจอร์รี่ แถมยังเปิดทีวีเสียงดังลั่นกลบเกลื่อนเสียงของเจอร์รี่อีก เหมือนจะเหยียดหยามอย่างไงก็ไม่รู้
“ก็ได้ งั้นกินเสร็จแล้วต้องอาบนะ ไม่งั้นฉันไม่นอนเตียงเดียวกับนายเน่ๆ - -*”
“ครับผม ^^” ทอมทำวัณธยาหัตถ์ (เขียนงี้มั้ง - -) เหมือนนายตำรวจ
และสุดท้ายเจอร์รี่ก็เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อไปทำอาหาร โดยไม่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกแล้ว แต่ก็ยังอดห่วงทอมไม่ได้นั่นล่ะ
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น....
“ตื่นได้แล้ว เจอร์รี่” ทอมเอามือของเขามาเขย่าที่ไหล่ของเจอร์รี่
“ฮืม =_=^ ตื่นแล้วเหรอทอม” เจอร์รี่ที่สรึมสรือ จากการนอนต้องค่อยพยุงตัวออกจากหมอนของเขา แต่ที่แปลกใจกว่านั้นสำหรับเจอร์รี่ ทอมตื่นก่อนเขา 0.0 ไม่อยากจะเชื่อ เจ้าแมวหง่าวจอมขี้เซาจะตื่นก่อนเขา แต่ในความจริงมันก็เป็นผลดีต่อตัวเจอร์รี่เองด้วย
“วันนี้ออกไปข้างนอกกันเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย” สีหน้าทอมตอนนี้ดูเครียดกว่าปกติ
“ทอม วันนี้ฉันมีติดสอนรุ่นน้อง ไม่ว่างวันนี้น่ะ ขอโทษด้วยนะ” เจอร์รี่ปฏิเสธคำพูดของทอม เพราะวันนี้เจอร์รี่ต้องออกไปสอนรุ่นน้อง เลยต้องบอกทอมไปตามตรง
“งั้นเหรอ.... งั้นรีบกลับมานะ” ทอมทำหน้าผิดหวัง เขาในตอนนี้อยากบอกข้อความที่บุชท์บอกกับเขาไว้เมื่อวาน แต่ไม่รู้จะพูดให้เจอร์รี่เข้าใจได้ยังไง วันนี้ทอมเลยจะชวนเจอร์รี่ออกไปหาที่สงบคุยกัน
“อืม ได้สิ ^^” ทางฝ่ายเจอร์รี่ก็งุนงงกับสีหน้าของทอม ทอมเป็นห่วงเขางั้นเหรอ? แต่เจอร์รี่ก็ดีใจที่ทอมเป็นห่วงเขา ^^
“อีกอย่าง มีใครมาพูดอะไรอย่าเชื่อเด็ดขาดนะ” อมที่เหมือนรู้อนาคตอะไรบางอย่างที่จะตาเจอร์รี่มา เขาเลยบอกเจอร์รี่ให้ระวังตัว
“ทำไมล่ะ?”
“เชื่อฉันเถอะนะ”
“ก็ได้.. งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ^_^”
“อื้ม ^_^”
ว่าแล้วเจอร์ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ปล่อยให้ทอมยืนมองแผ่นหลังของเจอร์รี่หายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วทอมก็กลับมานั่งกุมขมับอีกครั้ง
“ ฉันควรจะทำยังไงดีนะ” ทอมตอนนี้เขาปวดหัวมาก เขาจะต้องมาจากเจอร์รี่ เพื่อนที่อยู่เล่นด้วยกันในตอนวัยเด็ก ถึงแม้ว่าตอนเด็กทอมจะชอบแกล้งเจอร์รี่ไปบ้าง แต่ตอนนี้เขาอยากจะปกป้องเพื่อนคนสำคัญ แต่ว่าความรู้สึกนี้ของทอมมันมากเกินไปกว่าเพื่อน ทอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่จะต้องจากคนสำคัญไป มันรู้สึกโหยหาและอยากเจอเขาอีกทุกครั้งไป
เมื่อเจอร์รี่อาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก แต่เขาก็ไม่วายทีจะทำอาหารเช้าให้ทอมก่อนจะออกไปข้างนอก
“ทอมฉันเตรียม ไก่งวงอบไว้ในตู้นะ แล้วก็กูสเบอร์รี่ กินหลังทานข้าวเสร็จ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาตามสัญญา
“อย่าพึ่งไปสิ!!”
ไม่ทันที่เจอร์รี่จะหันไป ก็ถูกทอมสวมกอดจากด้านหลัง ทำให้เจอร์รี่ถึงกลับตกใจมากทีเดียว เขางุนงงกับความรู้สึกของทอมมาก ทำไมอยู่ๆ ทอมก็เข้ามากอดเขาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
ทอมนายเป็นอะไรของนายกันแน่นะ??
ความคิดเห็น