คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Story 15
Story 15
“เจอร์รี่!?! “ ทอมแทบไม่อยากเชื่อสายตาที่เขาเห็นในตอนนี้ แต่ที่เจ็บใจมากที่สุดคือรอยฟกช้ำรอบตัวของเจ้าหนูแสนรักของเขา “ไหนแกบอกว่าไม่ได้ทำอะไรเจอร์รี่ไงวะ!!” ทอมคิดจะหันไปกระชากคอเสื้อของบุชท์ที่ตอนนี้บุชท์กำลังแสยะยิ้มให้กับการแสดงที่ตนเองจัดไว้ต้อนรับ
แต่ทว่า.... ทอมกลับถูกตึงแขนทั้งสองข้างและขาทั้งสองข้างกับเก้าอี้นวมสีแดงนี่ เจ้าแมวหง่าวมองสายคาดสีดำที่รัดแขนของเขา ทั้งสองข้างอย่างมึนงงเล็กหน้อย แล้วสักพักเขาก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร
ไอ้หมอนี่มันตอแหลชัดๆ!!
“เหอะ.. เดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ โทมัสคุง ดู โง่ มากขึ้นนะ” บุชท์เหลือบมองทอมที่นี่นั่งอยู่ข้างๆ ตนด้วยความผิดหวังพร้อมกันนั้นก็มองทอมที่ได้แต่รู้สึกโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย
จะว่าตัวบุชท์เองสะใจไหม? มันก็ไม่เชิงซะเท่าไหร่ แต่สิ่งที่บุชท์อยากได้ตอนนี้มีเพียงแค่ทอมที่เขาเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน แต่พร้อมกันนั้นเขาเองก็รู้สึก อิจฉา เจอร์รี่อย่างสุดใจจริงๆ เพราะเขารู้ว่าไม่ใช่เขาแค่คนเดียวที่เข้าใกล้ชิดทอมได้
ซึ่งนั้นจะเป็นเหตุผลเดียวที่บุชท์อยากจะกำจัดเจอร์รี่ทิ้งไปให้พ้นๆ ลูกตา
บุชท์สั่งให้พิธีกรหรือ Mr.Crown ดำเนินการแสดงต่อไป Mr.Crown พยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะทำการแสดงต่อไป
“วันนี้เราจะมาเริ่มการแสดงโชว์ที่มีชื่อว่า Louder นะครับผม โดยที่ผมจะให้สาวผู้ช่วยสุดสวยคนนี้ได้นำมือทั้งสองข้างของสัตว์เสี้ยงตัวนี้ ไปแคว้นไว้กับโซ่เหล็กที่เราเตรียมไว้สองเส้น “ Mr. Crown ร่ายวิธีการทำโชว์อย่างละเอียดถี่ยิบ “เพื่อเพิ่มความตื่นเต้นเร้าใจนะครับ เราจะเรียกผู้ช่วยอีกคนออกมานะครับ เอ้า! เชิญออกมาได้เลย หัตถ์สังหารปีศาจ!!”
Mr.Crown ผายมือไปยังด้านหลัม่านอีกครา ก่อนที่หลังม่านจะเริ่มปรากฏเงาของผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่ง เดินออกมาพร้อมกับมือข้างขวาที่ถือแส้สีดำยาว แมวสาวเตรียมเอามือของเจอร์รี่ทั้งสองข้างใส่ที่ห่วงของโซ่ ที่มีเอาไว้ใส่ข้อมือโดยเฉพาะ แล้วเดินออกจากที่ตรงนั้น
ปล่อยให้ชายร่างใหญ่คนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงข้างๆ ร่างของเจ้าหนูน้อยแล้วดันตัวของเจอร์รี่ให้หันหน้าไปยังหน้าเวทีการแสดง เมื่อทอมเห็นแบบนี้ก็แทบใจสลายกันเลยทีเดียว ใบหน้าที่ฟกช้ำ แถมเลือดยังกบปากอีก และที่สำคัญใบหน้าของเจอร์รี่ในตอนนี้แทบไร้วิญญาณ
นัยส์ตาสีดำคู่นั้นมองมาที่ทำทอมอย่างเหม่อลอย แต่สติของเจอร์รี่ตอนนี้กำลังหลับและไม่รับรู้ถึงอะไรทั้งสิ้นแล้ว จนกระทั่งชายร่างใหญ่ฟาดแส้ลงบนแผ่นหลังขาวเนียนนั่น ดังเพี้ยะ! เสียงของเจอร์รี่ที่รู้สึกถึงความเจ็บปวดข้างในจึงล้นทะลักออกมา
“อ๊ากกกกกกกกก!!”
ก่อนจะหยุดลงพร้อมกับร่างที่อ่อนแรงลง
“เจอร์รี่!!” ทอมดิ้นขลุกขลักในเก้าอี้จนเก้าอี้แทบจะหงาย หวังจะปลดสายรัดสีดำที่รัดข้อมือตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผมสำเร็จเสียที ต้องทำยังไงกัน!!!
“หึ” บุชท์หัวเราะในลำคอ กอดอกดูการแสดงอย่างสบายใจเฉิบ มองการแสดงแสนสนุกนั้นอย่างเงียบๆ
เพี้ยะ!!
“อั๊ก” ด้วยความแรงของชายร่างใหญ่ทำให้การฟาดครั้งที่สองเจอร์รี่แทบจะไม่ร้องออกมาอีกเลย ทำให้ทอมมีสีหน้าที่เคร่งเครียดและรู้สึกอยากจะไปโดนแทนเจอร์รี่เหลือเกิน วันวานที่เขานึกย้อนกลับไปครั้งวันที่เจอเจอร์รี่ครั้งแรก มันทำให้เจ้าหง่าวน้ำตาคลอเบ้าจนได้
ยะ...อย่านะ!
เพี้ยะ!
“อั๊กกก!!” เสียงของเจอร์รี่เริ่มสั้นลงและเบาลงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกฟาดครั้งต่อไป
ไม่.... !
ทอมหลับตาปี๋ ทนดูสภาพแบบนี้ของเจอร์รี่ไม่ไหว เพราะถ้าดูละก็เขามีหวังตายทั้งเป็นแน่ๆ ! ทอมจึงตัดสินใจยอมทุกอย่างให้แก่บุชท์ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ขอแค่เจอร์รี่ไม่เป็นอันตรายก็ดีมากแล้ว
“หยุด....นะ บุชท์ โอเค ฉันยอมทุกอย่างนายต้องการอะไรจากฉันอีก”
“เหมือนเดิมนั่นละ แต่ว่า ฉันจะใจดีให้หน่อยละกัน ถือว่านายยอมกันง่ายๆ แบบนี้…”
บุชท์ยกมือบอกให้หยุดการแสดงลงก่อนจะเรียกให้เหล่าตัวละครเข้าหลังเวทีไป เพราะเขาจะคุยเรื่องส่วนตัวกับเพื่อน
เจ้าแมวดำเดินมายืนอยู่ข้างหน้าทอมก่อนที่เขาจะวางมือลงบนแขนเก้าอี้ที่มีสายรัดสีดำอยู่ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เจ้าแมวหง่าวนั้นใกล้ๆ เขาเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในนัยส์ตาของทอม
หึ! สายตาดีนี่ บุชท์มองแสยะยิ้มทีหนึ่ง ไม่ได้เห็นแววตาแบบนี้มานานแล้วแหะ !
“ว่ามาสิ” ทอมมองบุชท์นิ่งๆ บุชท์จึงบอกออกไปตามคำพูดของทอม
“ฉันจะให้ให้เจอร์รี่ ไร้รอยบาดแผลอย่างที่นายต้องการ ตราบใดที่นายยังอยู่กับฉัน และแน่นอนนายสามารถมาเยี่ยมเขาได้ที่ห้องพักรักษาตัวที่บ้านฉัน เอาจริงๆ นายก็ต้องมาอยู่บ้านฉันอยู่แล้วนั่นละ ถ้าคิดยังอยากจะเจอเจรอ์รี่ แต่ถ้านายคิดหนีแม้แต่ครั้งเดียวละก็หรือไม่ว่านายจะมีพิรุธอะไร เจ้าหนูที่นายรักมากจะถูกทำทรมานจนตายต่อหน้านาย ให้นายได้จดจำไปตลอดชีวิต นี่คือเงื่อนไขของฉัน
แต่ถ้านายไม่ต้องการ นายจะปฏิเสธก็ได้นะ ฉันว่านายคงรู้อยู่แก่ใจแล้วแหละว่า ถ้าปฏิเสธคนที่นายรักจะเป็นยังไง ฉันให้เวลานายเลือกแค่ห้านาที” ว่าแล้วบุชท์ก็เดินออกไปปล่อยให้ทอมซึ่งนั่งก้มหน้าเหมือนคนบ้าที่กำลังด่าทอตัวเองในใจ ที่ไม่สามารถช่วยเจอร์รี่ได้
ตอนนี้ทอมเรียกสติกลับมาคิดข้อเสนอของบุชท์ที่พูดให้เขาฟังเมื่อตะกี้ ซึ่งถ้าให้ทอมประมวลทั้งหมดละก็ตัวของทอมเองก็เลือกไม่ถูก อย่างแรกเขาก็ไม่ไว้แล้วว่าบุชท์จะรักษาบาดแผลหรือปล่อยให้เจอร์รี่ปลอดภัย ถึงแม้บุชท์จะอนุญาตให้เขามาเยี่ยมเจอร์รี่ได้ตามปกติ แต่บุชท์ก็คงไม่ให้เขาเข้าไปใกล้เจอร์รี่มากกว่านี้ เผลอๆ บุชท์อาจจะกีดกั้นไม่ให้เขาได้เยี่ยมเจอร์รี่เลยก็ได้ แบบนี้มันทรมานมาก!
ส่วนอันที่สองถ้าปฏิเสธไปเจอร์รี่คงไม่เหลือชีวิตที่ดีหรือไม่ก็ศพไม่สวยแน่ๆ อันนี้ยิ่งทรมานหนัก ถ้าเขาเห็นแบบนี้ ชีวิตของทอมคงมีแต่ไร้ชีวิตชีวา รอยยิ้มของเจอร์รี่ก็จะไม่ได้เห็นอีก แล้วที่สำคัญเขาก็จะไม่ได้แกล้งเจอร์รี่ได้อีกครั้ง แบบนี้มันทรมานหนักกว่าการเห็นเจอร์รี่ในสภาพนี้อีก หรือเท่าๆ กันนะ?
“ว่าไง เลือกได้ยัง?” บุชท์เดินเข้ามาพร้อมกับแมวหัวขาวอมม่วง และแมวหัวส้มสว่างที่คุ้นเคย
“ทอปซี! ไลท์! O_O”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า~ โทมัสคุงงงง~ (^w^)/”
ทอปซีโบกมือทักทายเพื่อนเกลอที่ไม่ได้เจอกันนานแสนนาน
“แล้วเลือกข้อไหนละ?” บุชท์เร่งเร้าจะเอาคำตอบจากปากของทอมจนทนไม่ไหว จึงถามแทรกออกไปขัดการสนทนาของเพื่อนไว้ก่อน เพราะเมื่อทอมมาอยู่ที่นี่ เจ้าพวกนี้สามารถทักเขาได้ตลอดวันอยู่แล้ว!
“....” ทอมคิดสักครู่ก่อนจะเลือกคำตอบที่ทำให้บุชท์พอใจอยู่ไม่น้อย
“ฉันยอมไปอยู่กับนายก็ได้ แต่...นายต้องรับปากับสิ่งที่นายพูดอย่างไม่มีผิดเพี้ยนด้วย!”
ที่ทอมเลือกข้อนี้เพราะไม่ว่าเขาจะเลือกอย่างไหนมันก็ทรมานหัวใจของเขาทั้งนั้น เขาจึงเลือกอันที่ทรมานน้อยกว่า เขารู้นิสัยของบุชท์ดีว่าบุชท์ติดเขามากขนาดไหน ไม่ว่าเขาขออะไร บุชท์มักจะยอมมาให้หมดเกือบทุกอย่าง ซึ่งเรื่องนั้น เขาก็สามารถขออ้อนวอนบุชท์ได้
“แน่นอนสิ แต่ถ้านายไม่คิดทำก่อน ฉันก็จะรักษาคำสัญญาให้ละกัน”
บุชท์ว่าแล้วก่อนะจเดินออกไปพร้อมกับไลท์นิ่งที่เดินออกเดินตามบุชท์ไป ยกเว้น....ทอปซี
“เฮ้! นายเลือกจะอยู่ฝั่งเราสินะ ดีใจจัง แค่ได้เห็นกลุ่มเรากลับมาร่วมเหมือนเดิม ฉันก็ดีใจจนบรรยายไม่ออกเลย! >_<”
ทอปซีกระโดดไปมาเหมือนเด็กก่อนจะวิ่งตามหลังบุชท์กับไลท์นิ่งออกไป จนทั้งโงจอดรถ(เก่า) ของบุชท์เหลือเพียงแค่เขากับร่างที่ไร้สติของเจอร์รี่ที่กำลังถูกแขวนห้อยไว้อยู่อย่างนั้น
ทอมมองกี่ทีก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน ใจของเขาแทบจะแตกสลายอยู่รอมร่อ ถ้าเขายังคงได้ยินเสียงแส้ฟาดลงที่ข้างหลังของเจอร์รี่อยู่แบบนั้น
“ฮึก! ฉันมันพวกไร้สมองและประโยชน์จริงๆ!” ทอมปล่อยให้น้ำตาหยดแรกไหลรินอาบแก้มลงมา น้ำตาที่มาจากความเจ็บปวดจากขั้วหัวใจดวงน้อย...
To Be Continue…
kuma
ความคิดเห็น