คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Story 14
Story 14
“บุชท์ นายปล่อยทอสและเจอร์รี่ซะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะกลับไปกับนาย”
“ทอม นายจะไปไหน?”
...อย่าไปนะ!...
“ฉันคงต้อง...ต้องไปจากนายแล้วสินะ....” ทอมทำหน้าเศร้า
“ทอม นายล้อเล่นใช่ไหม?”
ไม่อยากได้ยิน...!
“ฉันพูดจริง....” ทอมหันหน้าหนีแล้วเดินจากไป “ ^_^ ฉันไปก่อนนะ เจอร์รี่...”
เหมือนฝันร้ายเก่าๆ ที่วกไปวนมาในสมอง ทั้งที่ไม่อยากได้ยินสิ่งเหล่านี้ แต่มันกลับฉายซ้ำไปมา จนจิตใจนั้นชอกช้ำ...
ซ่า!!
เสียงน้ำสาดกระเซ็นใส่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ซึ่งร่างกายของเขากำลังถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา โดยคนที่โดนมัดนี้มีใบหูสีน้ำตาลกว้าง และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำจากการถูกซ้อมอย่างหนัก
เมื่อน้ำสาดกระเซ็นโดนตัวของเขาทำให้เขาต้องพยายามฝืนลืมตาเรียกสติตัวเองกลับมา ก่อนที่เขาจะเห็นมันเป็นภาพเลือนลาง
ที่นี่...ที่ไหน..?
“เฮ้ย! บุชท์เหยื่อล่อนายตื่นแล้วนะ!”
เสียงหนึ่งพูดรายงานการมีชีวิตอยู่ของเจอร์รี่ให้หัวหน้ากลุ่มฟัง แน่นอนละว่าชื่อของหัวหน้ากลุ่มนั้นเป็นที่คุ้นหูของเจอร์รี่มากแค่ไหน...
“อืม...”
บุชท์เพียงแค่พยักหน้ากับการรายงานของมีทเฮดที่เป็นคนสาดน้ำใส่เจอร์รี่ มีทเฮดวางถังน้ำลงก่อนจะเท้าสะเอวถามคนตรงหน้า
“แล้วนายจะเอาไงต่อ? หมดหน้าที่ของฉันหรือยัง จะได้ไปนอนต่อ ง่วงจะตายอยู่แล้ว = =^”
มีทเฮดบ่นใส่บุชท์ที่เอาแต่เรียกเขามาแล้วก็ไม่สั่งให้ทำอะไร แถมเงินก็ยังไม่ให้สักแดงเดียวก่อนกลับบ้านอีกด้วย!!
“ก็รอปลามางับเหยื่อไง” บุชท์แสยะยิ้มทีหนึ่งแล้วมองไปที่มีทเฮดด้วยความแปลกใจกับคำตอบหน่อยๆ “ว่าแต่นายเห็นเจ้าหนูนี่ไม่น่ากินแล้วหรือไง?”
“ก็ฉันกินมาแล้วไง ถึงได้บอกไงว่าง่วง - -“ มีทเฮดเอามือปิดปากหาววอดๆ
“เหอะ! แล้วทีนี้จะโยนของเหลือให้ใครละเนี่ย” บุชท์รุ่นคิดแผนหลังจากนี้ต่อเมื่อทอมติดเบ็ด
“พวกแมวจรจัดข้างตึกมีเยอะแยะ ก็โยนไปให้ดิ =_=” มีทเฮดบอกไปอย่างไม่ใคร่สนใจอะไรมากนัก แถมตอนพูดยังแคะขี้หูอยู่เลย
“แบบนั้นก็ไม่เลวแหะ ถ้าแผนเป็นไปด้วยดี ฉันจะตบรางวัลให้นายอย่างงามเลยล่ะ กับความคิดของนายนะมีท” บุชท์ตบบ่าของมีทเฮดเบาะๆ
“ขอให้ได้จริงเหอะวะ ฉันว่าปลามันจะมาหรือเปล่าก็ไม่รู้เลย” มีทเฮดเอาหลังพิงผนังทำท่าทางเนือยๆ ใส่บุชท์
“ผมก็ว่างั้นนะ เท่าที่รู้มาเห็นว่าทั้งสองทะเลาะกันนี่ โทมัสจะมาเหรอ? ‘O’/” ทอปซียกมือขอแสดงความคิดเห็นแล้วบอกสถานการณ์ที่ไปสืบมาว่าปัจจุบันทั้งสองคนอยู่สถานะอะไร
“อ้าว แบบนั้นฉันก็ไม่ได้ตังค์ดิ!! =[]=” มีทเฮดหันไปทางทอปซีอย่างฉับพลัน พร้อมกับแสดงอาการเสียดายเงินอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันว่าหมอนั่นต้องมา...” ไลท์นิ่งที่เงียบอยู่นานขอแสดงความคิดเห็นบ้าง ทำให้สายตาทุกคู่จดจ่อกับสิ่งที่ไลท์นิ่งพูด ด้วยความสนใจมากโดยเฉพาะบุชท์
“ทำไมถึงคิดงั้นอ่า =o=” ทอปซีดึงแขนเสื้อของไลท์นิ่ง ด้วยการมองเห็นสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้อยู่แล้วจึงเดาได้ไม่ยากว่าทอมมีสิทธิ์จะไม่มาช่วยแน่ แต่ไลท์นิ่งกลับพูดแสดงความคิดเห็นอย่างตรงกันข้าม
“ก็เพราะว่าฉันอยู่ห้องเดียวกันกับหมอนั่น เลยรู้ว่าเจ้านั่นกำลังคิดอะไรอยู่ไง หมอนั่นหลังจากไปห้องพยาบาลกลับมาก็เหม่อแปลกๆ ข้าวก็ไม่กิน แม้แต่นมยังไม่แตะต้องเลยด้วยซ้ำ” ไลท์นิ่งชี้แจงเหตุผลบวกกับปฏิกิริยาของทอมเท่าที่ตัวเองสังเกตมา ให้ทอปซีฟังว่ามันมีเปอร์เซ็นสูงที่ทอมจะมามากกว่าไม่มา
“อืม…เท่าที่ฟังมา ฉันว่าความคิดเห็นของไลท์น่าจะมีเปอร์เซ็นของทอมสูงกว่านะ สรุปง่ายๆ ละกันว่า ถ้ามาก็ตามแผน แต่ถ้าไม่มา...ตัวเหยื่อก็ต้องทำลายทิ้ง เป็นอันจบแผน” บุชท์กอดอกพิงเห้าอี้นวมอีกครั้ง
พวกนั้นคุยอะไรกันน่ะ?
เจอร์รี่ที่อาการออกแนวสลึมสลือมองไปยังต้นเสียงของคนที่คุยกัน บุชท์ตั้งใจจะเอาทอมกลับมาอีกงั้นเหรอ?! เขาคอยแต่นั่งนิ่งๆ เพื่อฟังสิ่งที่คนเหล่านี้พูดคุยกันเรื่องแผนจับตัวของทอมกลับมา แน่นอนว่าที่พวกนี้พูดเมื่อกี้ เจอร์รี่ก็รู้หมด
เขาอยากเตือนทอมเหลือเกินว่าไม่ต้องมา เพราะเขาเองก็จะพยายามหาทางรอดหนีออกไปให้ได้อยู่ดี
ถึงทอมจะโกรธและไม่ยอมฟังเขาแค่ไหน เขาก็ต้องพูดเพื่อสิ่งที่ทอมปรารถนา เจอร์รี่รู้ว่าทอมต้องมาช่วยแน่ๆ เพราะสายใยความเป็นมิตรของกันและกันมันยังอยู่ในจิตใจของเขาทั้งสอง
“จริงสิ แล้วเมื่อโทมัสมาถึงบุชท์จะทำไงต่อละ?”
ทอปซีโพล่งถามคนที่ต้องการตัวของทอมมากที่สุด บุชท์แสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะพูดแผนการให้ทอปซีฟังเบาๆ เหมือนกับรู้ว่าตัวเหยื่อนั้นต้องกำลังแอบฟังอยู่
“เข้าใจนะ ^^”
“อา ครับผม ^^” ทอปซีพยักหน้ารัวกับแผนของบุชท์ ซาดิสต์ซะจริงเจ้าแมวตัวนี้!
“จริงสิ ลืมเตือนนายไปอย่าง ยังไงแผนคราวนี้ขอให้คิดให้รอบคอบหน่อยนะ ไม่งั้นถ้าเผื่อมีตัวช่วยมาแล้วจะยุ่ง” ไลท์นิ่งเตือนบุชท์ไว้ก่อน เพราะแผนครั้งที่แล้วเขาพอจะรู้มาบ้างว่ามันล้มเหลวกลายเป็นน้ำมากขนาดไหน และถึงแม้บุชท์จะจับทอมได้อยู่หมัดก็ตาม แต่เพราะการวางแผนที่หละหลวมและประมาทมากเกินไปของบุชท์ทำให้ทอมหนีออกมาจากที่นี่ได้อย่างมีใครรู้
“นั่นสิ ลืมเรื่องนี้ไปเลย…”
ปิ๊บๆ *เสียงโทรศัพท์
บุชท์หยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าขึ้นมารับก่อนจะถามปลายสายว่ามีธุระอะไรจะรายงานกับเขา
“ว่าไง?”
“มีผู้สงสัย….” ลูกน้องของเขาที่อยู่ปลายสายเงียบไปสักพัก ทำเอาบุชท์ที่รอฟังความหมายของผู้ต้องสงสัยของลูกน้องตัวเอง
“?”
“…..สวัสดี…นายยังจำเสียงฉันอยู่ได้ใช่ไหม? บุชท์”
น้ำเสียงเย็นชาผ่านทะลุเข้ามายังหูโทรศัพท์ของบุชท์ ทำเอาบุชท์ถึงกลับตกใจว่าทำไมทอมถึงมาเร็วขนาดนี้ เร็วกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ซะอีก
“หึ…เสียงของเพื่อนรัก ทำไมฉันจะจำไม่ได้ละ” บุชท์ยิ้มกวนหน่อยๆ
“งั้นก็ดี….ช่วยตอบคำถามฉันหน่อย ตอนนี้นายอยู่ไหน?” ปลายสายยังคงมีน้ำเสียงที่เย็นชาเหมือนเดิมและไม่ยอมออกทะเลจึงวกกลับมาที่เรื่องสำคัญที่สุด
เจอร์รี่อยู่ไหน?!
“อย่าใจร้อนนักสิ เพื่อน...รับรองฉันจะพานายมาหาเจ้าหนูตัวนั้นเอง”
บุชท์กดวางสายทิ้งลงโดยไม่ฟังคำตอบใดๆ จากทอม เขาหันไปพยักหน้าให้กับพวกมีทเฮดเหมือนต้องการบอกว่า เริ่มแผนการได้เลย ก่อนที่ตัวเองจะนึกหัวเราะอะไรพึมพำออกมาว่า
“หึ ฮ่าๆ ปลามางับเหยื่อแล้วสิ”
ทางทอมที่จู่ๆ ก็โดนตัดสายไปซะดื้อๆ ทำให้เขาถึงกับหัวเสียมาก
“หนอย!! ไอ้แมวเจ้าเล่ห์เอ้ย!!”
ทอมนึกอยากสบถคำหยาบออกมาอีกหน่อยเพื่อด่าไอ้อดีตเพื่อนสารเลวนั่น ให้สาสมใจแต่พอคิดจะด่าทอต่อ บุชท์ก็ใช้วิชาเดินยิ่งเบามาหาเขาก่อนจะแตะไหล่ลงเบาๆ ทำเอาเจ้าหง่าวสะดุ้งเฮือกทันที
“ไง เจอกันอีกสักทีนะ คิดถึงนายจริงๆ” บุชท์ยิ้มเจ้าเล่ห์จนทอมแทบอยากจะหลีกตัวออกห่างจากเจ้าแมวตัวนี้จริงๆ ถึงแม้จะสปีชีส์เดียวกันแต่นิสัยเขาคงไม่ยอมรับเอาง่ายๆ แน่!
“นะ….นายมาตอนไหน? O_O”
“ก็ตอนที่นายสบถด่าฉันพอดีไง ปากร้ายไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ” บุชท์ยิ้มก่อนจะผายมือไปยังโกดังแห่งหนึ่งในคฤหาสน์ของตัวเอง “มาๆ ฉันจะพานายไปหาเจ้าหนูน้อยตัวนั้นเอง” แล้วเขาก็เอาแขนมาโอบไหล่ทอมอย่างเป็นมิตร แต่ทว่าทอมกลับไม่คิดแบบนั้น
พวกของทอมเดินฝ่าดงหญ้าที่ขึ้นสูงจนรกไปก็เห็นโกดังปริศนานั้นชัดขึ้น สรุปคือมันไม่ใช่โกดังแต่เป็นโรงจอดรถเก่า บุชท์เดินเข้าไปโดยไม่ลังเล
“นายคงไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม?” ทอมถามเพื่อความแน่ใจว่าชีวิตของเจอร์รี่คงจะยังอยู่เพื่อให้เขาได้เข้ามาขอโทษและเห็นหน้าอีกครั้ง มีเหรอที่บุชท์จะยอมไว้ชีวิตทั้งที่เกลียดขี้หน้าสุดๆ แบบนี้
“หึๆ ยังหรอก” แต่อีกไม่นาน บุชท์คิดในใจ “มัวแต่ยืนอยู่อย่างนั้น นายจะได้เห็นคนที่นายรักได้ยังไง เข้ามาสิ” บุชท์กวักมือเรียกทอมที่ทำท่ายึกยักไม่ยอมเข้ามา
เมื่อถูกเชิญทอมก็เดินเข้าไปมองดูสภาพภายในของโรงจอดรถ ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นล้วนเป็นเหมือนโรงละครมากกว่าโรงจอดรถ เพราะมีทั้งม่านสีแดงสุดหรูหรา เวทีโออ่าสีทองสง่าที่ถูกปกคลุมจากผ้าม่านสีแดง แล้วก็มีเก้าอี้นวมสบายๆ เรียงรายเป็นแถวสวยงาม ดูดี มีสกุล
ทอมมองด้วยความมึนงงเล็กน้อย ที่มาเจออะไรแบบนี้ เจอร์รี่เขาอยู่ไหนกัน เขาไม่ได้ต้องการมาดูโรงละครจำลองแบบนี้นะ สิ่งที่เขาต้องการน่ะ…
“นั่งลงก่อนสิ..^_^”
บุชท์ตีเบาะเก้าอี้นวมสีแดงสด เหมือนเชื้อเชิญให้เจ้าเหมียวตรงหน้ามานั่งพักเหนื่อยจากการเดินทางอันแสนยาวไกล
ทอมมองบุชท์อย่างลังเลก่อน แต่แล้วจึงถามหาคนที่เขาต้องการมาช่วย “แล้วเจอร์รี่ละ นายเป็นคนบอกเองนี่ว่าจะพาฉันมาหาเขา”
“อ้อ ก็นั่นแหละ อีกไม่นานนายก็จะได้เห็นเจ้าหนูที่นายรักแล้วละ แต่ก่อนอื่นนายควรนั่งพักซะก่อน และก็ที่สำคัญฉันไม่วางกำดักเพื่อทำร้ายนายหรอกนะจะบอกให้” บุชท์มองทอมด้วยความจริงจังว่า เขาไม่มีทางวางกับดักใส่เพื่อนที่เขารักมากหรอก
ทอมนึกคิดสักพักเขาก็เดินไปนั่งที่เบาะสีแดงสดนั่น ก็พบว่ามันไม่มีอันตรายอย่างที่บุชท์ว่าจริงๆ เขานั่งเอนหลังไปพิงเบาะอย่างสบายตัวแต่ตอนนี้เขากลับไม่สบายใจ ถึงยังไงซะ เขาก็ยังไม่ไว้ใจบุชท์อยู่ดี
แต่น แตน แต๊นนน!!
เสียงแตรที่ปลุกเร้าความตื่นเต้นของผู้ชมจู่ๆ ก็ดังขึ้น ทำให้ทอมถึงกับแทบจะลุกพรวดพราดด้วยความตกใจ บุชท์จับแขนทอมแน่นเพื่อบอกให้ทอมอยู่เฉยๆ ทอมจึงนั่งลงสงบจิตใจตนเองที่กำลังเต้นเป็นจ้าวเข้า
“สวัสดีเหล่าผู้ชมทุกท่าน กระผม Mr.Crown จะมาแสดงโชว์การฝึกสัตว์เลี้ยงให้เชื่องได้ด้วยแส้นะคร้าบบบบ!!” ตัวตลกหูแมวคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากข้างใต้ ขึ้นมาแนะนำตัวและแนะนำกรแสดงของคณะตนเอง
“แสดงโชว์?” ทอมหันไปหาบุชท์แบบงงๆ ว่าทำไมจู่ๆ ถึงมีการแสดงโชว์เกิดขึ้นละ? เขางงไปหมดแล้วนะ?
“จริงสิ ฉันลืมบอกไป ว่าตอนนี้ฉํนกำลังจัดแสดงโชว์แสนพิเศษเพื่อต้อนรับนายโดยเฉพาะ ^^” บุชท์ตั้งใจจะเน้นย้ำไปที่โดยเฉพาะซะเป็นส่วนใหญ่ ก่อนจะพูดต่อด้วยติดอาการทะเล้น “ดูต่อไปเถอะ..”
ทอมหันกลับไปดูที่เวทีอีกครั้ง ถึงยังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นละ!!
“เอาละ! เราจะเรียกสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ ของทางเรา เพื่อให้มันได้ปรับสภาพได้เร็วยิ่งขึ้น!!”
หลังตัวตลกพูดจบประโยคก็มีแมวสาวสวยสุดเซ็กซี่ลากกรงเหล็กกรงใหญ่ออกมา ร่างที่อยู่ในนั้นเป็นลักษณะที่ทอมค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างดีทีเดียว
แมวสาวเปิดกรงออกมาก่อนจะใช้โซ่ล่ามที่ปลอกคอของหนูทดลองที่มีผมเป็นสีน้ำตาลเข้มหน่อยๆ ดวงตาสีดำสนิทที่ตอนนี้กลับไม่มีแววตาเหมือนอย่างเคย แถมทั่วร่างกายของหนูตัวนั้นกลับมีบาดแผลทั่วทั้งตัว
สิ่งนี้ทำให้ทอมถึงกับอึ้งและใจของเขาก็แทบจะสลายกลายเป็นไอ เพราะสิ่งนี้เป็นเหมือนของขวัญชีวิตที่พระเจ้ากำหนดมาให้เขา!
เจอร์รี่!!!
To be continue….
kuma
ความคิดเห็น