คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Story 13 (100 percent)
Story 13
"กรี๊ดดดดดดด อรุณสวัสดิ์ เจอร์รี่คุงงงง~ >///<" หญิงสาวหลากหลายสายพันธุ์ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาล้อมรอบตัวของเจอร์รี่อย่างเช่นเคย ทำให้เจ้าแมวขนสีเทาหม่นถึงกลับอิจฉาขึ้นมาอย่างปิดไม่อยู่ และแน่นอนเขาไม่ได้อิจฉาเจอร์รี่แต่อย่างใด เขาแค่อิจฉา….ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวของเจ้าหนูน้อยนั่นเท่านั้น-*-
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน ^_^" และเจอร์รี่เองก็ไม่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากทอมเช่นเคย
ฝ่ายหญิงสาวที่รู้สึกถึงรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวของทอมที่มันดูค่อนข้างจะไม่ปลอดภัยกับตัวของพวกเธอเสียเท่าไหร่ พวกเธอจึงเริ่มถอยห่างออกจากเจอร์รี่ไปทีละนิด แล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุย
"ว่าแต่หนูน้อยที่ตามเจอร์รี่มาวันนั้นไปไหนแล้วหรอ?"
เด็กสาวคนหนึ่งถามเจอร์รี่ ทำให้เจอร์รี่ยิ้มตอบกลับไปว่า “อยู่บ้านน่ะ ^_^”
“เอ๋? น่าเสียดายจัง ว่าจะเลี้ยงมื้อกลางวันสักหน่อย” เด็กสาวต่างพากันห่อเหี่ยวที่ไม่ได้สัมผัสทัพฟี่? เจอร์รี่จึงได้แต่ทำหน้ายิ้มแหย่ไป แต่แล้วข้อมือของเจอร์รี่ก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งของคนที่เขาคุ้นตา
“ทอม?” เจอร์รี่หันไปมองอย่างสงสัยกับการกระทำของเจ้าแมวหง่าว
“มานี่หน่อยสิ…” ทอมพูดปนกระซิบข้างๆ หูของเจอร์รี่ก่อนที่เขาจะดึงตัวของหนูน้อยออกไปจากแหล่งเด็กสาวที่ออกันมาเต็มอย่างหงุดหงิด ซึ่งนั่นก็ทำให้เด็กสาวต่างไม่พอใจกันเป็นอย่างมาก แต่ทอมก็ไม่สนใจเสียงกระซิบนินทาพวกนั้น…
เขาดึงเจอร์รี่ออกมาที่โรงยิมเก่าแห่งหนึ่งของโรงเรียน แล้วดันร่างเล็กๆ ของเจอร์รี่เข้าไปในซอกกองเก้าอี้เหล็กที่วางตั้งเรียงรายกองเป็นกลุ่ม ก่อนที่เจ้าแมวหง่าวจะเอามือใหญ่ๆ จับที่ใบหน้าเล็กๆ นั้น เจอร์รี่มองด้วยความงง? ไม่เข้าใจว่าทอมต้องการอะไร?
แต่ยังไม่ทันที่เจอร์รี่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ทอมก็ประกบริมฝีปากเข้ามาจนเจอร์รี่ไม่ทันได้เตรียมตัวและเตรียมใจ ทอมกดริมฝีปากแน่นลงไป เขาดันลิ้นของตัวเองเข้าไปหาของหวานในปากของเจ้าหนูน้อย
อืม…เบคอน…นม… ทอมนึกขึ้นเมื่อได้ลิ้มรสของหวานในปาก แต่ส่วนเจอร์รี่นั้นเอาแต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าแมวหง่าว
เมื่อทอมเห็นดังนั้นก็กระชับแขนทั้งสองเข้าด้วยกันจนแน่นบวกกับเพิ่มแรงกดริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่มจนเจ้าหนูตัวน้อยที่ตกเป็นเหยื่อได้แต่คล้อยตามเจ้าแมวหง่าวไปโดยปริยาย ทอมมองร่างเล็กที่คล้อยตามนั้นอย่างพอใจจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ปนดีใจ
หลังถอนริมฝีปากออกเจอร์รี่ก็แทบจะหายใจเข้าออกไม่เป็นจังหวะทันที ทั้งเหนื่อย และหายใจไม่ทัน เจ้าแมวหง่าวทำเอาเขาเกือบจะตายในอ้อมแขนนั่นเสียแล้ว!! เมื่อเจอร์รี่ถูกปล่อยออกจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งนั่น ก็ทำให้ร่างเล็กถึงกลับทรุดลงจนทอมเข้าไปคว้าตัวไม่ทัน
ทอมอุ้มเจอร์รี่ไว้ในอ้อมแขนก่อนจะวางลงบนเก้าอี้ที่ยังนั่งได้อยู่อย่างทะนุถนอม
“นี่มันที่โรงเรียนน่ะ =////=” เจอร์รี่หันไปต่อว่าแต่ตัวเขาเองกลับหลบสายตาไปทางอื่นแถมยังมีแก้มออกสีแดงอมชมพูจนคนข้างหน้าถึงกลับอดกลั้นความต้องการไม่ไหว
น่ารักโคตร!!!
“เจอร์รี่…” ทอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เจอร์รี่ เจอร์รี่หันมาตามเสียงเรียกแล้วมองไปที่ทอมด้วยแววตาสงสัย
“มีอะไร?”
“วันนี้เราโดดเรียนกันเต๊อะ!!”ทอมจับที่หัวไหล่ของเจอร์รี่ ทำเอาเจอร์รี่ถึงกับตกใจ
“หา?” เจอร์รี่มองทอมด้วยความสนเท่ห์ “ดะ…ได้ไงเล่า วันนี้มีเรียนวิชาสำคัญนะ”
“สำหรับฉัน มันไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่น่ะนะ” ทอมทำท่ายักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
แต่มันสำคัญสำหรับฉันนะเฮ้ย!!
เจอร์รี่มองหน้าทอมด้วยสายตาดุใส่ ทอมทำหน้าผิดหวังออกมาเหมือนไม่ได้ดั่งใจตนเอง แต่ก็ต้องยอมจำนนแก่ความต้องการของเจ้าหนู่น้อยแสนน่ารักตัวนี้
“เอางั้นก็ได้! =3=”
หลังหมดคาบเรียน…
“เฮ้! เจอร์รี่ฉันไม่เข้าใจที่อาจารย์สอนอะ” เพื่อนชายที่มีหูเหมือนกันเรียกเจอร์รี่ไว้ เจอร์รี่จึงหันมายิ้มให้ “ช่วยสอนให้หน่อยซี่” เพื่อนชายพนมมือขอร้องเจอร์รี่ หวังจะให้สอนวิชาชีวะให้
“ได้สิ”
“เจอร์รี่สอนให้ฉันด้วยสิ^^” ต่อมาก็เป็นเสียงของหนูสาวที่วิ่งเข้ามาที่โต๊ะของหนูชายอย่างกระตือรือร้นและแล้วก็ตามมาด้วยหนูสาวตัวอื่นจนมีแต่คนห้อมล้อมเจอร์รี่กันเกือบทั้งห้องเรียน
“ฉันด้วยนะ!”
“ฉันด้วยๆ”
“เอ่อ…ทุกคนใจเย็นๆสิ ^_^;;” เจอร์รี่ยกมือทั้งสองขึ้นมาไว้ที่หน้าอกบอกให้คนที่รายล้อมใจเย็นๆ
“ไม่ต้องสอนหรอก อาหารแสนหวาน ^^”
เอ๊ะ! เจอร์รี่หันไปหาทางต้นเสียงตามด้วยคนอื่นๆ ก็พบว่าคนที่มายืนเอาแขนขวางไว้ที่ขอบประตูเป็นเจ้าแมวหง่าวขนสีเทา ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นักเรียนห้องนี้
“ทอม?” ทุกคนพูดเป็นสียงเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เจอร์รี่ที่ได้สติก่อนจึงพูดออกมาด้วยความสงสัยว่า
“ว่าแต่คลาสนายเลิกแล้วหรอ?” เพราะว่าปกติคลาสของทอมมักจะสอนเต็มอัตราอยู่แล้ว แมวตัวอื่นจึงจะออกมาเดินเร่ร่อนในคลาสของหนูไม่ค่อยจะได้
“เปล่า…ฉันโดดมา ^___^” ทอมยิ้มกว้างโดยไม่รู้สึกผิดอะไรสักนิดจนทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ถึงกลับทำหน้านิ่งอึ้งไปหลายวิรวมเจอร์รี่ด้วยอีกคน
“=_=III”
“เฮ้ อย่าพึ่งทำหน้าแบบนั้นสิ หน้าตาน่ารักของนายเสียหมด =[]=! ฉันแค่กำลังจะเดินไปห้องพยาบาลเอายาแก้ไข้มากินเฉยๆ”
“เอ๊ะ? นายไม่สบายงั้นเหรอ?” เจอร์รี่มองทอมด้วยความสงสัย เนื่องจากปกติแล้วทอมไม่เคยป่วยเลย (ยกเว้นตอนเด็ก) ทำไมวันนี้มาถึงป่วยละ?
“ไม่รู้สิ แค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย”
ทอมเอามือจับหัวแล้วขยี้หัวตัวเองทีหนึ่ง แต่แล้วเจอร์รี่ก็ยื่นมือมาแตะที่หน้าผากของทอมแล้วเอามาวัดกับมืออีกข้างที่จับหน้าผากของตนเองไว้
อืม…ตัวอุ่นๆ…
ทอมมองเจอร์รี่อย่างไม่ละสายตา แต่แล้วความคิดหนึ่งของทอมก็เข้ามาแทรก
“นายพาฉันไปหน่อยสิ”
“นายไปเองสิ ฉันกำลังสอนอยู่”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ยังไม่ต้องสอน”
“ได้ไงละ ฉันรับปากพวกเขาแล้ว” เจอร์รี่พยายามบอกว่าตัวเองติดธุระจริงๆ แต่ทอมก็ใช้กำลังอุ้มตัวเจอร์รี่พาดไหล่ของเขาเดินออกไปนอกห้องทันทีโดยมีเสียงของพวกหนูตามด่าไล่หลังด้วยอารมณ์หงุดหงิด
เจอร์รี่ดิ้นตัวเองบนไหล่ของทอมหวังให้เจ้าแมวหง่าวปล่อยตัวเองแต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ทอมพาเจอร์รี่ไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน เขากดร่างเล็กลงบนเตียงพยาบาลแล้วใช้ผ้าปิดรอบเตียงนั้นก่อนที่เจ้าแมวหง่าวจะเดินออกไปคุยกับครูพยาบาลอย่างจริงจัง(!?)
ก่อนที่ทอมจะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่จริงจังจนเจอร์รี่อดสังเกตใบหน้านั้นไม่ได้
“นี่… นายคิดจะทำอะไรกันแน่?” เจอร์รี่มองทอมด้วยความหวาดระแวงอย่างที่ตัวเองคิดไม่ได้
“นายก็น่าจะพอเดาได้นี่นา – O –” ทอมกระโดดขึ้นไปทับบนตัวของเจอร์รี่ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อตัวนอกที่เป็นแขนยาวออกแล้วพร้อมกันนั้นเจ้าแมวหง่าวก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อของเจอร์รี่ออกอย่างไม่รีรอให้เจ้าหนูร่างเล็กนั้นได้คิดอะไร
อ๊ะ! เจอร์รี่มองทอมที่ปลดกระดุมเสื้อตนเองออกอย่างร้อนรน เขาเอามือรั้งแขนทอมให้หยุดที่จะถอดอะไรต่อมิอะไรของเขาออกจนหมด!
“ทะ…ทอม ฉันบอกแล้วไงว่านี่มะ..อุ๊ฟ! >*<//”
ยังไม่ทันที่เจอร์รี่จะพูดจบทอมก็ฉวยโอกาสบรรจงรอยจุมพิตลงบนริมฝีปากบางนั้นเพื่อหยุดการพูดอะไรที่ห้ามเขาไปมากกว่านี้ เพราะตอนนี้เขาเอง…ก็หยุดความต้องการของตัวเองไม่ได้เช่นกัน!
“ปะ...ปล่อยนะ!!” เจอร์รี่ที่พยายามหาจังหวะพูดและพยายามดันตัวของทอม แต่สุดท้ายเขากลับถูกทอมล็อคแขนทั้งสองข้างไว้ ก่อนที่ทอมจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้กับซอกคอของเขา “อ๊ะ! >///<”
เจอร์รี่ดันมือตัวเองออกจากการกุมมือของทอมได้มาข้างหนึ่งก่อนที่เขาจะตบมันลงไปที่ใบหน้าของทอมคล้ายเรียกสติคนตรงหน้า เพราะในตอนนี้ทอมไม่ยอมฟังเสียงอะไรสักอย่างของเขาเลย
เพี้ยะ!!
“O_O//” ทอมเบิกตากว้างจนเห็นสีของนัยส์ตาของเขา ทอมลูบแก้มข้างซ้ายตัวเองเบาๆ แล้วดันตัวเองขึ้นมานั่งแต่ก็ยังทัยส่วนขาของเจ้าหนูน้อยอยู่
ทอมนิ่งเงียบสักพักใหญ่ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงแล้วพูดคำบางคำออกมาคล้ายเสียงกระซิบ
“ขะ...ขอโทษ”
แล้วเจ้าแมวหง่าวก็ลุกออกไปจากห้องพยาบาลโดยที่ไม่ลืมแต่งตัวให้เป็นเหมือนเดิม ทำเอาอาจารย์ที่ประจำห้องพยาบาลถึงกลับงงงวยกับสถานการณ์ในตอนนี้
เป็นอะไรกัน?
เจอร์รี่ติดกระดุมเสื้อจนเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินออกมาด้วยอาการซึมๆ เล็กน้อย เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดที่ทำอะไรรุนแรงใส่ทอมไป แค่เพื่อจะเรียกสติเขาเท่านั้น
แน่นอนละ ถ้าทอมเชื่อฟังเขา เขาเองก็จะตอบแทนทอมด้วยการเชื่อฟังเช่นกัน ไม่ว่าทอมจะเอาแต่ใจ อยากได้อะไร เขาก็ทำให้ได้ทั้งนั้น (ยกเว้นบางกรณี)
เขาเดินออกมาโค้งขอโทษอาจารย์ประจำห้องพยาบาลเสร็จก็เดินออกไป อาจารย์ห้องพยาบาลมองตามหลังเจอร์รี่จนลับตาเธอก็ได้แต่เพียงถอนหายใจเบาๆ กับสิ่งที่พึ่งเกิดเมื่อสักครู่อย่างเหนื่อยใจ
“พวกเด็กหนุ่มนี่ก็จริงๆ เล้ย!”
คฤหาสน์แสนงามของเจ้าแมวดำอย่างบุชท์ ตอนนี้บุชท์ได้กำลังเตรียมแผนการ ยึดร่างของทอมกลับคืนมาอีกครั้ง โดยการใช้คนที่ทอมห่วงแสนห่วงมาเป็นเหยื่อล่อ
“โธ่~ นายคิดจะเอาเจ้าแมวนั่นกลับมาอีกงั้นเหรอ หะบุชท์? - o –“
มีทเฮดที่เดินเกาหัวตัวเองเข้ามานึฤหาสน์แสนหรูหราของบุชท์อย่างเกียจคร้าน
ก็แหม...ใครจะชอบให้มาปลุกตอนที่กำลังนอนหลับฝันถึงแคทเกิร์ลแสนเซ็กซี่ที่กำลังคอยปรนนิบัติในฝันกันเล่า เจ้าบ้าเอ้ย!!
“เออสิวะ คราวนี้ล่ะ ทอม(ที่รัก)จะได้กลับมาร่วมแก๊งกับเราอีกครั้ง หึๆ” บุชท์แสยะยิ้มอย่างลำพองใจว่าคราวนี้จะไม่ให้มันพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง!
แน่นอนถ้าแผนนี้สำเร็จโดยดีเขาก็จะได้เสวยสุขอย่างสมใจ โดยไม่มีแม้แต่ไอ้หนูตัวนั้นมาขัดขวางเวลาความสุขของเพื่อน!
“เฮ้อ~ ถ้าเขาไม่อยากมาก็อย่าฝืนนักเล้ย!” มีทเฮดยักไหล่ไม่ใคร่สนใจความคิดในใจของบุชท์เท่าไหร่
“เมื่อกี้นายว่าไงนะ ฉันฟังไม่ถนัด?!” บุชท์หร่ตาจ้องมีทเฮดอย่างเอาเรื่องนิดๆ เพราะบางคำมันดันไม่เข้าหูเขาสักเท่าไหร่
“เปล่าๆ ช่างเถอะ ว่าแต่นายจะใช้แผนยังไง?”
“ก็แผนง่ายๆ นายเคยตกปลาไหมละ มีท?” บุชท์มองมีทเฮดเป็นเชิงว่าให้คิดตามทีละคำ มีทเฮดนึกประมาณสองนาทีเศษเขาก็ถึงบางอ้อทันที
“อ๋อ แผนตื้นแต่ก็ชั่วร้ายดี (มั้ง?) - -^”
หลังเลิกเรียน
เจอร์รี่เก็บอุปกรณ์การเรียน ใส่ในกระเป๋าตัวเองเสร็จเรียบร้อย เขาก็เดินออกจากคลาสเรียนของตน เมื่อมาถึงหน้าห้องก็ไม่พบบุคคลที่ควรจะได้พบเลย
ทอม....ยังคงรู้สึกเจ็บอยู่สินะ...
เพราะปกติทอมมักจะมารอกลับบ้านพร้อมเจอร์รี่ทุกครั้ง บางวันก็มีทอชบ้างเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ไปกันสองคนนั่นล่ะ
เจอร์รี่เม้มปากแน่น เพื่อสะกดอาการสะอื้นไห้ของตัวเองไว้ และในใจตอนนี้เจ้าหนูก็อยากขอโทษทอมและบอกเหตุผลให้เขาฟังเหลือเกิน แต่ทว่าเหมือนเสียงความปรารถนาของเขาส่งไปถึงพระผู้เป็นเจ้า เพราะหลังจากที่คิดแบบนั้นก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
“นายคงอยากขอโทษโทมัสสินะ ^_^”
“เอ๊ะ! O_O”
เจอร์รี่รีบหันกลับไปมองทางต้นเสียงที่เหมือนกับเรียกชื่อจริงของทอม คนคนนี้รู้จักกับทอม!
แล้วเขาก็พบกับเด็กหนุ่มที่มีความสูงไล่เลี่ยกันนิดหน่อย (อีกฝ่ายสูงกว่า) มีหูแมวเป็นสัญลักษณ์ประจำสปีชีส์ เขามีหูและผมสีม่วงอ่อนเกือบขาว เด็กหนุ่มแมวยิ้มให้เจอร์รี่ด้วยรอยยิ้มที่สดใสและไร้เดียงสาเกินคาด ก่อนที่เขาจะพูดต่อไปว่า
“ถ้านายอยากรู้ว่าจะไปขอโทษโทมัสได้ที่ไหน ฉันก็จะพาไปให้นาย แต่ว่ารีบขอโทษหน่อยละกัน ก่อนจะไม่มีเวลาได้คุยกันอีกนะ”
เด็กหนุ่มพูดทิ้งคำถามเอาไว้จึงทำให้เจอร์รี่ชะงักลงเล็กน้อยก่อนจะถามให้คลี่คลาย
“มันหมายความว่าไง? ที่ว่า ‘ก่อนจะไม่มีเวลาได้คุยกันอีก’”
“ทอปซี นายพูดมากไปแล้วนะ - -“
ปัก!!!
ยังไม่ทันที่เจอร์รี่จะฟังเสียงบุคคลที่สามชัดเขาก็ถูกใครคนใดคนหนึ่งฟาดด้านข้างของมือลงมาที่สันคอของเขาจนสลบ เขาเลยไม่รู้ว่าบุคคลที่สามนั้นเป็นใคร...
“นายเนี่ยน้า~ ชอบทำให้แผน(เกือบ)แตกอยู่เรื่อย =_=” บุคคลที่สามมองทอปซีอย่างเหนื่อยใจกับคนตรงนี้เหลือเกิน
“อ้าวงั้นเหรอ คราวหน้าจะระวังนะ ^__^” แต่ทอปซีกับยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านใดกับคำห้ามปรามของเพื่อน
“เออๆ ขอทำให้ได้ไวๆ ละกัน” แล้วทั้งคู่ก็เดินหายเข้าไปในเงามืดของโรงรียน
“โธ่เอ้ย!! ไม่น่าโดดเรียนเลยตรู -*-“
ทอมที่วิ่งกระหืดหระหอบมาที่คลาสเรียนของเจอร์รี่เพื่อมารับตัวเจ้าหนูน้อยกลับบ้าน แต่ที่ไหนได้เมื่อเขามาถึงกลับไม่เจอแม้แต่ตัวของหนูเด็กเรียนเลยสักตัว
กลับบ้านไปแล้วเหรอ?
วันนี้ทอมตั้งใจจะมาขอโทษเจอร์รี่ที่ทำตัวเอาแต่ใจและไม่ฟังเหตุผลของเจ้าหนูน้อยเลย ซึ่งโดนเจอร์รี่ตบหน้าวันนี้ก็ถือได้ว่าเรียกสติไปได้เกินครึ่ง!
หรือเจอร์รี่ไปตลาด...ไม่สิๆ ทอมส่ายหน้าไปมาว่ามันคงไม่ใช่ เพราะตู้เย็นยังคงมีอาหารตุนไว้อยู่เกินกว่าจะไปซื้อเพิ่มให้เปลืองตังค์ แล้วหมอนั่นไปไหน? - -
ทอมชักเครียดหนัก เลยโทรไปที่เบอร์บ้านของตัวเอง เผื่อว่าเจอร์รี่จะกลับบ้านแล้ว แต่ทว่าเสียงปลายสายที่รับกลับไม่ใช่เสียงที่แสนคุ้นเคย
“ฮัลโหล..สวัสดีครับ?”
“....พี่ชายของนายกลับบ้านไปยัง?” ทอมใช้น้ำเสียงจริงจังจนทัพฟี่ที่กำลังวิเคราะห์ประเมินสถานการณ์อยู่ถึงกลับเครียดหนักตามไปด้วย
“ยะ...ยังนี่ ทำไม? พี่เจอร์รี่หายไปหรอ?!” ตอนนี้กลับเป็นปลายสายที่เครียดหนักกว่าเก่า
“....นายเฝ้าบ้านไว้ให้ดี แค่นี้ละ”
“ฮะ..เฮ้ย!” ปลายสายยังไม่ทันจะพูดจบทอมก็ตัดสายทิ้งลงแล้วสายตานั้นก็ไปสะดุดกับจี้ห้อยคอที่แสนคุ้นตา ทอมหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่ามันคุ้นตามาก มากเสียจน...จี้ห้อยคอเส้นนี้เคยอยู่บนคอของเจอร์รี่
อย่าบอกนะว่า....เจอร์รี่ถูกจับตัวไปอีกแล้วน่ะ!! O_O
To Be Continue….
kuma
ความคิดเห็น