เลขาหน้าใสเปิดแฟ้มหัวใจคุณบอสมาดเข้ม

"ความรักไม่ใช่สิ่งที่เราต้องเลือก ไม่ใช่สิ่งที่ต้องใช้สมอง แต่ต้องใช้หัวใจ..ใช้หัวใจสัมผัสใจซึ่งกันและกัน...ได้ยินไหมใครบอกรักเราอยู่"


  เสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียงกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง..มีเพียงมือของใครคนหนึ่งที่พยายามควานหามัน ทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น

"ขออีกหน่อยเถอะน่า"

ชายหนุ่มพูดพึมพำใต้ผ้าหุ่มอุ่น แล้วตัวเขาเองก้เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อีกครั้ง

"อ๊ากกกกก  ไอ้นาฬิกาบ้า ทำไมไม่ปลุกกันฟะ "  ชายหนุ่มสบถ

"สายแล้ว ตาย ตายแน่ๆเลย"  ชายหนุ่มรีบลุกกระวีกระวาดพลางแต่งตัวไปด้วย

จำเอาไว้เลยไอ้นาฬิกาทรยศ!

พอลงจากรถได้ชายหนุ่มก็รีบพาร่างสูงรีบจ้ำเข้าไปในตัวอาคาร และรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์ ที่ช่วงเช้าคนแน่นเลยทีเดียว

"อ๊ะ  รอด้วยครับ"  ชายหนุ่มตะโกนบอก

"ชั้น 45 ครับขอบคุณครับ " ชายหนุ่มบอก

เกือบหนึ่งปีแล้วซินะที่เขาทำงานอยู่ที่นี่  บริษัท อสังหาริมทรัพย์ ที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น  บริษัท TIDC co.Ltd   ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันแรกที่มาทำงานที่นี่ในตอนนั้นเขายังเป้นเพียงแค่นักศึกษาที่จบมาใหม่แต่ด้วยความสามารถ และด้วยวัยวุฒิที่ยังไม่มากทำให้เขาสามาถนำพางานไปได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในตำแหน่ง เลขานุการ

"มานาบุ สายอีกแล้วนะคะวันนี้ " ฮารุกะ พนักงานฝ่ายบุคคลของบริษัทเอ่ยอย่างล้อเลียน

"พอดีตื่นสายน่ะครับ " มานาบุพูดแก้เก้อ

หลังจากสแกนลายนิ้วมือเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มอดใจหายไม่ได้เมื่อพบว่าสถิติการมาสายของเขาเดือนนี้มันช่างหวุดหวิดเสียจริง ให้ตายซิ ชายหนุ่มคิดพลางพาร่างสูงเดินไปยังโต๊ะประจำตำแหน่งของตัวเอง  ชายหนุ่มเคลียรืงานได้ซักพัก เสียงอินเตอร์คอมที่โต๊ะเขาดังขึ้น

"คุณมานาบุช่วยเอารายงานสรุปผลการประชุมครั้งก่อนมาให้ผมด้วยครับ"

"ได้ครับ คุณฮาบุกะ"

ว่าพลางชายหนุ่มก็เตรียมเอกสารดังกล่าวแล้วเคาะประตูเพียงครั้งเดียวก็มีเสียงดังมาจากในห้อง

"เชิญครับ"  ชายหนุ่มพูดแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ

"นี่ครับสรุปผลรายงานการประชุมครั้งก่อน"

"ขอบคุณครับ"

"อ๊ะ เดี๋ยวนะครับ อย่าบอกว่าบอสยังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน"  โชตะพูดเพราะสังเกตุว่านี่มันสูทชุดเดิมของเมื่อวานนี่นา

"อ่อ ใช่ครับ พอดี มันเคลียร์งานที่ค้างอยู่ไม่เสร็จน่ะครับ"  ฮาบุกะ ตอบ

"มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้นะครับ หรือถ้ามันไม่เร่งด่วนมากผมว่าบอสกลับไปพักผ่อนดีกว่านะครับ " โชตะ กล่าว

"ครับขอบคุณครับ"

ฮาบุกะ เคียวจิ ชายร่างสูง ใบหน้าเข้ารูปเข้ากันกับคิ้วเข้มรับกับดวงตาคมจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป ยิ่งเขาแต่งตัวด้วยชุดสูทสีเข้มด้วยแล้วล่ะก็ ไม่ว่าใครก้ต้องหลงเสน่ห์เป็แน่

"คุณมานาบุ"

"คุณมานาบุ " เคียวจิส่งเสียงเรียก

"อ่ะ.. เอ่อครับ " ชายหนุ่มเพิ่งได้สติว่าเขากำลังพิศมองผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเขาอยู่

"ผมถามว่า ช่วงบ่ายนี้ผมมีนัดหรือเปล่าครับ"

"อ้อ..ครับช่วงบ่ายมีนัดกับคุณ อาโอบะ จาก บริษัท T  ครับ"

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ " เคียวจิ ถาม

"เปล่าครับไม่เป็นไรครับ " ชายหนุ่มกล่าวเลิ่กลั่ก

"ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ"

"ครับ " เคียวจิรับคำ

ชายหนุ่มมองตามร่างสูงนั้นที่ที่เดินกลับไปที่ประตูอย่างยิ้มๆ คนอะไรเหม่อได้ทุกที ชายหนุ่มคิด เอ...เมื่อกี้รู้สึกได้ว่า เขามองเราอยู่หรือเปล่านะ....คำถามที่ไม่มีคำตอบ แล้วชายหนุ่มก้หันมาสนใจงานที่อยู่ในมือต่อไป