FICTION - HUN/EK

ลำดับตอนที่ #2 : INTRO - หลงเลย

SF :; หลงเลย
Pairing :; HunEk
Authur :; Khunnam
Rate :; ???
Part :; Intro

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

' ตือดึ้ง ' เสียงข้อความเข้าทำให้ผมยิ้มออกมา บางทีเขาคงรับนัดผมแล้วล่ะมั้ง..

ตอนนี้ผมกลับมาที่ไทยแล้วครับ แต่ว่าถึงตัวจะกลับมาแต่หัวใจผมเหมือนจะยังไม่กลับตามตัวมาด้วย.. มันไม่ได้หล่นที่ลอนดอนหรอกครับ.. ผมเกรงว่ามันจะลอยไปแถบเอเชียนี่แหละ

"เฮ้อ.." ผมถอนหายใจนิดๆทันทีที่เห็นว่าข้อความที่ตอบมาไม่เป็นอย่างที่หวัง

' ช่วงนี้ผมยุ่งมาก คงจะไปด้วยไม่ได้ ขอโทษนะฮยอง - แดฮุน '

"เป็นอะไรน่ะเอก ?" เสียงใสๆของสองที่ดังขึ้นข้างๆตัวผม ทำให้ผมต้องรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าไปทันที..

"ไม่มีอะไรหรอก... แค่เหนื่อยๆน่ะ"คำโกหกคำโตของผมถูกส่งออกไปให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เธอยังคงเป็นแฟนผม.. แม้ว่าตั้งแต่กลับจากลอนดอนมา ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าหัวใจของผมมันไม่เป็นเหมือนเดิม เหมือนว่าหัวใจของผมไม่ได้หยุดอยู่ที่เธอแล้ว..

"กลับบ้านไปพักผ่อนเลยเอก.." มือบางดันหลังผมให้ลุกขึ้นแล้วออกปากไล่หน่อยๆด้วยความเป็นห่วง ..

"โอเค... เอ่อ สอง.. ถ้าเอกจะไปเกาหลี..สองจะว่าอะไรไหม? "

"จะว่าทำไมล่ะ..สองก็อยากไปนะ..ไปเดินดูเสื้อผ้าแฟชั่นไง"

"ไม่ใช่..เอกหมายถึง..ถ้าเอกจะไป..คนเดียว"

"อ้าว.." รอยยิ้มบนหน้าของสองเจื่อนไปเล็กน้อยแต่เพียงไม่นานก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง

"...."

"ไม่เห็นเป็นไรนี่เอก..คนเรามันก็ต้องมีเวลาที่อยากอยู่กับตัวเองบ้างสิ ไปเถอะ ตอนนี้เอกเองก็ว่างๆไม่ใช่หรอ? ไปผ่อนคลายหน่อยก็ดีนะ ตั้งแต่กลับมาเนี่ยเอกไม่ค่อยยิ้มเลย.."

"ขอบคุณมากนะสอง"

"ไม่เป็นไรน่า"

.........................................................

ผมเดินเลือกของขวัญอยู่ใจกลางห้างใหญ่อย่างสับสน.. นี่ผมมายืนอะไรตรงมุมของหวานแหววพวกนี้นะ..

"กำลังหาของขวัญให้คนพิเศษหรือเปล่าคะ?" พนักงานประจำแผนกเดินเข้ามาถามผมด้วยรอยยิ้ม เขาคงเห็นว่าผมยืนตรงนี้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วสินะ.. เฮ้อ ทำไงได้ล่ะครับ ผมไม่รู้จะซื้ออะไรดีนี่นา แถมซื้อไปไม่รู้ว่าจะได้ให้ หรือถึงได้ให้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะรับหรือเปล่า

"เอ่อ..ครับ.."

"เนื่องในโอกาสอะไรล่ะคะ? วันครบรอบ วันเกิด แสดงความยินดี หรือว่า.."

"แสดงความยินดีน่ะครับ.. แต่ อา.. ผมไม่รู้จะเลือกอะไรดี"

"คนพิเศษเป็นคนยังไงคะ?"

"ก็..น่ารักมั้งครับ"

"สนใจเป็นเครื่องประดับมั้ยคะ จะได้ใส่คู่กันตลอดเวลา?" ว่าจบพนักงานสาวก็เดินพาผมไปดูอีกมุมนึง.. แค่ของขวัญธรรมดายังไม่ค่อยจะกล้าให้แล้วนี่ถ้าซื่อพวกนี้ไป... ไม่อยากจะคิด..

ระหว่างที่ผมกำลังตบตี(?)กับความคิดของตัวเองอยู่นั้นสายตาก็เหลือบแหวนคู่เข้าวงนึง..แหวนธรรมดาๆที่ไม่ได้มีอะไรมากมาย แหวนเกลี้ยงๆธรรมดาแต่ถ้ามองดีๆจะเห็นรอยเล็กๆด้านในที่ถูกสลักเป็นรูปหัวใจ

"ขอโทษนะครับ..ขอดูแหวนคู่นั้นหน่อยสิครับ"

"สักครู่นะคะ.." พนักงานเดินเข้าไปเปิดตู้หยิบแหวนคู่นั้นออกมาให้ผม.. มันสวยมาก สวยมากจริงๆล่ะ.. ผมเม้มปากน้อยๆอย่างใช้ความคิด เรื่องราคาคงไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย.. แต่ผมไม่กล้าจะให้เนี่ยสิ อย่างแดฮุนน่ะคงมีสาวๆรายล้อมเยอะแยะผมก็แค่ผู้ชายบ้านๆคนนึงไม่ได้มีอะไรดีเขาจะหันมาสนใจผมหรอ?

"แหวนคู่นี้มีคู่เดียวนะคะ" พนักงานบอกผมยิ้มๆเมื่อเห็นผมทำหน้าลำบากใจ

"ผมไม่รู้จะให้เขายังน่ะ.."

"ให้ไปกับดอกไม้ก็ได้นี่คะ.." จริงด้วยแฮะ..

"อา..งั้นผมเอาคู่นี้แล้วกันครับ" ผมตอบกลับไปขณะเปิดโทรศัพขึ้นมาดูเวลา.. สองทุ่มกว่าแล้ว ผมควรจะกลับบ้านไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางได้แล้วล่ัะมั้ง


 

TBC .