คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 6 [6458 Words]
“เอาแ่ร่ำรวมัน็ไม่ไ้่วยให้านอนายเสร็หรอนะเนล์”
โยอที่นั่อ่านหนัสืออยู่้าๆพูึ้นมาเสียเรียบ
ผม่อยๆยหัวัวเอึ้นมาหันไปมอระ่ายัวโถือหนัสืออยู่ในมือ
วาลมหันมาสบับผม ผมใ้โอาสนั้นยับัวเ้าไปใล้โยอ
เาะแน้ายอเาทำน้ำเสียเศร้าสร้อยอย่าอวามเห็นใ
“โยออ่า…..่วยันหน่อยสิ
หัวันะระเบิอยู่แล้ว นะ น้าา”
“ันบอนายแล้วว่าให้เลือวรรรรมที่มันเ้าใ่ายๆหน่อย
แ่นายไม่ฟัันเลย”
“็ันไม่รู้นี่นาว่ามันะยานานี้
ยัไ็่วยันหน่อยเถอะนะโยอ ไม่ั้นันไ้ส่ระาษเปล่าให้อาารย์แน่ๆ
ให้ันเลี้ย้าวอบแทนนาย็ไ้”
ผมิว่าารบ้านอวิาวรรรรมเาหลีะให้ทำอะไร่ายๆอย่าเ่น สรุปเรื่อราวอวรรรรมที่เลือมา
หรือไม่็วิเราะห์วรรรรม
(ึ่อาารย์อาะให้ทำหลัาานนี้)เสียอี
ผิาที่อาารย์ให้เลือหนัสือวรรรรมเาหลีมาหนึ่เล่มแล้วอ่านมันร่าวๆ
านั้น็ให้แ่ลอนอธิบายวรรรรมที่เลือมาให้เ้าใ่ายๆ แ่แ่ลอนภาษาไทยผม็ะไม่รออยู่แล้ว
แ่ลอนภาษาเาหลียิ่แล้วให่
โยอพาผมไปเลือหนัสือวรรรรมที่ห้อสมุเมื่อหลายวัน่อน
ไม่ิเลยว่าหนัสือวรรรรมเาหลีสีเรียบๆ
แ่เนื้อหา้านในลับับ้อนเ้าใยายิ่ว่าหาทาออาเาว
้วยวามสะเพร่าและวามี้เียอผมเอนั่นแหละที่อนนั้นันรีบไปหน่อย
ทั้ๆที่โยอ็เือนผมแล้ว่อนที่ะยื่นหนัสือให้บรรารัษ์บันทึรายื่อผู้ยืม
้อโทษวามื้อ้านอัวเอแล้วล่ะมั้
โยอถอนหายใ
ปิหนัสือที่อยู่ในมือ่อนะหันหน้ามาทาผมอย่าเสียไม่ไ้
“อันูหน่อย”
“โยอ! นายะ่วยันใ่ไหม!”
ผมพูึ้น้วยวามีใ ใบหน้าเ็มไป้วยวามาหวั โยอพยัหน้าแบมือพยัพเยิไปทาหนัสือวรรรรม
ไม่รอ้าผมวาหนัสือวรรรรมเาหลีปสีแเลือหมูพร้อมับระาษที่ผมเียนำศัพท์ภาษาเาหลีลไปไม่ี่ำบนมืออโยอ
โยอเปิหนัสือวรรรรมอ่านร่าวๆแล้วหันมาบอผมถึสิ่ที่ผมวระทำวามเ้าใับมัน
แน่นอนว่าโยอไม่ไ้แ่ลอนให้ผมทั้หม
เาแ่อธิบายหลัารและเนื้อหาในหนัสือให้ผมเ้าใ ยัวอย่าบทลอน่ายๆ
สอนใ้ำศัพท์่าๆให้ผมสามารถแ่บทลอนไ้่ายึ้น
ผมฟัและทำามที่โยอพูอย่าั้ใ หลัานั้นโยอ็ืนหนัสือวรรรรมมาให้ผม
แล้วเา็ลับเ้าสู่โลอัวเอโยารอ่านหนัสือเหมือนเิม
ผมยิ้มให้เา้วยวามรู้สึอบุและหันมาใ้วามิในารแ่ลอนอัวเอ่อ
ผม้มหน้า้มาแ่บทลอนไปรึ่บทึ่ใ้เวลาอยู่เือบรึ่ั่วโม
ำลัะิำึ้น้นอีรึ่หนึ่อบทลอนแล้วผมสมอันเผลอไปิถึเรื่อราวอใรบานที่เอันแ่สอรั้
นที่มีอะไรบาอย่าที่หลัารทาวิทยาศาสร์อาะยัหาำอบไม่ไ้
“นี่...โยอ”
ผมเรียนที่นั่อ่านหนัสืออยู่้าๆแ่สายายั่ออยู่ับบทลอนรหน้า
“หืม? นายิำเื่อมไม่ออเหรอเนล์”
“ไม่ใ่เรื่อนั้นหรอ”
ผมวาินสอ หันหน้ามามอโยอที่เลิิ้ว้วยวามสสัย
ผมรู้สึลัเลอยู่ั่วะหนึ่ว่าะถามนรหน้าีไหม ผมเม้มปา
เห็นสีหน้าที่รอฟัอโยออย่าั้ใเลยัสินใที่ะถามออไปในที่สุ
ยัไมัน็เป็นแ่ารอวามเห็นอยู่แล้วนี่นะ
“นายิว่า…..้นเหุอวามสามารถประหลาๆมันเิึ้นาอะไรั้นเหรอ”
“ู่ๆ็ถามอะไรอนายน่ะเนล์”
“ัน็แ่อยารู้ อบมาเถอะน่าโยอ!”
“แล้วไอ้ ‘วามสามารถประหลาๆ’ ที่นายพูถึมันเป็นแบบไหนันล่ะ”
ผมยมือึ้นมาเี่ยแ้มอัวเอ ทำท่านึ
พยายามะไม่นึถึเหุาร์ที่ผมเอนที่มี ‘วามสามารถประหลาๆ’
ที่สนามเ็เล่นแล้วยัวอย่าสิ่อื่นแทน
“อืม….็อย่าเ่น….นที่อ่านในอื่นไ้
นที่สะิไ้ หรือไม่็นที่พูับอะไร็ไ้ที่ไม่ใ่มนุษย์...อะไรทำนอนั้นน่ะ”
โยอสบาผมนิ่
เาไม่ไ้อบอะไรลับมานผมิว่าผมถามอะไรที่มันฟัูี่เ่าไม่เ้าับสถานาร์ออไป
แ่ผิา โยอถามผมลับแทนที่ะอบำถามอผม
“นายิเหรอว่านแบบนั้นะมีอยู่ในโลริๆ”
“อืม...ไม่รู้สิ”
ผมิอยู่แล้วเียวว่าำถามมันูไร้สาระเินว่าโยอะสนใ ‘วามสามารถประหลาๆ’
อะไรัน
ผม็แ่สสัยในเรื่อเหนือธรรมาิเหมือนเ็วัยรุ่นทั่วไปแล้ว็อยาฟัวามเห็นอนอื่น้วยเหมือนันว่าิยัไ
อีอย่าผม็เอนประเภทนั้นมาับาแล้ว้วย ูาสถานาร์แล้วผม้อปล่อยให้มันำเนินไปามาลเวลา
ผมยัรู้สึแปลใัวเออยู่เลยว่าทำไมถึปรับัวไ้เร็วนัับเรื่อประหลาๆพวนี้ไ้อย่าไม่น่าเื่อ
อาะเป็นเพราะผมไม่ไ้ิว่าสิ่เหล่านั้นมันน่าลัวหรือแปลแยอะไร็ไ้
วามริแล้วผมอยาเล่าเรื่ออแทยให้โยอฟัใะา
แ่ใระไปเื่อ แล้วถ้าบอไปริๆะเิอะไรึ้นับเ้าัว็ไม่รู้
ผมไม่อยาะเสี่ยหรอ นอเสียาผมะพาโยอไปหาแทยแล้วบอให้เา ‘ปลุ’ อีนที่อยู่ในร่าออมาให้โยอเห็นับา
ผมิว่ามันเป็นารระทำที่ฟัูลแปลๆ อีอย่าผมลัวว่าถ้าผมไปหาแทย
แ่ถ้าเาไม่ใ่ ‘แทย’ นสใสอไม้บานนนั้น
ผม็โนแทยอีนมอาวาแล้ว็ถูพูใส่หน้าว่า ‘ไปให้พ้น’
ให้เ็บใเล่น
ยัแอบเือเรื่อที่หลัึเรียนไม่หายเลย
แม้ว่ามันะเป็นวามผิอผมที่วิ่ไปนเา่อน็เถอะ
ผมับโยอนั่เียบ ผมหมุนินสอในมือเล่น ทำท่าะเียนอะไรลไปบนระาษอีรั้
โยอ็ถามเรื่อที่ผมิว่าบบทสนทนาไปแล้วึ้นมาอี
“นายะทำยัไถ้าเอนที่มี ‘วามสามารถประหลาๆ’
นั่น”
ำถามที่เหนือวามาหมายอผมหลุออมาาปาโยอ
นึว่าโยอะเมินเย ไม่พูถึมันแล้วเสียอี ผมหันมามอโยอเลิิ้วอย่าุน
ใบหน้าอโยอไม่ไ้แสอารม์อะไรออมาเวลาถามำถามนั้น
แ่ผมสัมผัสไ้ถึวามริัในแววาอโยอ
นรู้สึว่าล้ามเนื้อไหล่อผมึเรีย
นั่นทำให้ผมสบาับโยอนานึ้นและอบเาลับไปอย่าเ้ๆัๆ
“ัน...ันไม่ิว่ามันไม่ีหรอ ถ้าเาใ้วามสามารถในทาที่ถู้อและไม่สร้าวามเือร้อนให้นอื่น
นส่วนให่อาะลัว แ่ับัน
ัน็แ่ใมาว่าแล้วหลัานั้น็อยาะรู้ว่ามันทำอะไรไ้บ้า”
“ั้นเหรอ...”
ผมลอบมอโยอที่นั่ฟัำอบอผมนิ่ๆ
ไม่แสอารม์ทาสีหน้าอีเ่นเย
หลัานั้นโยอ็หันไปสนใหนัสือในมืออีรั้
แล้วบอให้ผมไปัารานที่้าาอัวเอให้เสร็แทน
“…..ันว่านายวระแ่ลอนให้เสร็่อนที่ะไ้ส่ระาษเปล่าริๆนะเนล์”
ผมมอปิิริยาอโยออีสัหน่อย
่อยๆผ่อนลมหายใที่เผลอลั้นไว้อย่าลืมัวออแล้วหันไปั้สมาธิับบทลอนที่แ่ไปไ้แ่รึ่เียว
ำลัะรินสอลไปบนระาษ เสียออพัเที่ย็ัึ้นพอิบพอี
นอื่นๆในห้อ่าทยอยันออไปหาอะไรินันใน่วพัลาวัน
เหลือแ่นัเรียนในห้ออยู่ไม่ี่นรวมทั้ผมับโยอ้วย
โยอเ็บหนัสือที่เาอ่านมาั้แ่้นาบใส่ระเป๋าแล้วหันมาถามผมที่ยันั่ับินสอหน้ายุ่
เหลืออีแ่ไม่ี่ประโยลอนอผม็ะสมบูร์
“เนล์ นายไม่ไปิน้าวหรือไ
เรื่อลอนเอาไว้่อน็ไ้ ำหนส่อีั้สอวันยัไ็ทันอยู่แล้ว”
“อีแ่นิเียวน่าโยอ…..ว่าแ่นายเถอะ
ไม่ไปิน้าวเหรอโยอ หรือว่านายำลัรอันอยู่?”
โยอสอมือเ้าไปใ้โ๊ะอัวเอแล้วึล่อพลาสิสี่เหลี่ยมสีเหลือนาไม่ให่มาออมาสอล่อวาไว้บนโ๊ะ
ผมมอาม้วยวามสสัย
“ันทำ้าวล่อมาาที่บ้าน...ะิน้วยันไหม?”
ผมมอล่อ้าวพลาสิสอล่อในมืออโยอ้วยวามเรใ
รู้สึทึ่ในวามสามารถอโยอที่ทำ้าวล่อมาทานเอที่โรเรียน
ผม็อยาทำอาหารมาทานเอแบบโยอเหมือนันะไ้ประหยั่าใ้่าย
แ่ที่หอพันัเรียนไม่ไ้สะวสบายถึั้นมีรัวเล็ๆอยู่ในห้อนานั้น
อีอย่ารสาิออาหารที่ผมทำ็ใ่ว่าะินมันไ้อย่าเอร็อร่อยเสียหน่อย
“นายนี่สุยอไปเลยนะโยอ...แ่ว่าันเรในายอ่ะ
แล้ว็ยัไม่่อยหิว้วย ว่าแ่...นายทำมาั้สอล่อเลยเหรอ?”
“อ่า...ล่อนี้มัน...”
โยอยัพูไม่บประโย
เพื่อนที่เหลืออยู่ในห้อนหนึ่็เรียวามสนใอโยอาทาหน้าห้อ้วยาระโนล้อเลียน
“เฮ้! ุแม่โยอ! ลูายนายมาหาแหน่ะ!”
“เลิเรียันแบบนั้นสัทีเถอะไ้โปร!”
โยอะโนอบลับไปอย่าเหนื่อยใ ทำหน้าหมอาลัยายอยาในีวิ
ผมไ้แ่มอหน้าโยอและแอบยิ้มำอยู่ในใ
รู้สึเสียในิหน่อยที่เห็น้วยับเพื่อนนนั้นที่ว่า ‘ุแม่โยอ’ูะเป็นายาที่เหมาะับโยอพอๆับระ่ายัวโเลย็ว่าไ้
แ่เ้าัวูะไม่อบใสัเท่าไหร่
เาไ้าสีหน้า็รู้
ะโทษนอื่นทั้หม็ไม่ไ้เพราะผมรู้สึว่าโยอูแลนอื่นไ้ีริๆั้แ่อนที่โยอมา่วยผมไว้ราวนั้น
เพื่อนนนั้นหัวเราะอบใที่แล้โยอไ้สำเร็แล้วบบ่าใรนหนึ่ที่อยู่นอห้อพร้อมับหลีทาให้นนนั้นเ้ามา
นัเรียนายัวสู
ผมิว่าเาอาะสูว่าโยอ้วย้ำ
โ้ัวน้อยๆให้ับเพื่อนในห้อที่เินออไปแล้ว
่อนะเินเร็วๆมาทาที่ผมับโยอนั่อยู่้วยสีหน้าระวนระวาย
เาเินมาหยุอยู่หน้าโ๊ะอโยอ
“โยอฮยอ...ผมลืม้าวล่อไว้ที่บ้า-”
โยอยื่น้าวล่อพลาสิสีเหลืออีล่อออไปเือบิใบหน้าอนัวสู้วยสีหน้าเรียบเย
เาะั ปล่อยให้ำพู้าอยู่ลาอาาศ ระพริบาปริบๆ
ยื่นมือออมารับ้าวล่อาโยอ้วยวามุน
“ะ..อบุรับ”
“โีที่เมื่อเ้าันแวะเ้าไปหาุน้า่อน
ไม่ั้นวันนี้นายไ้ินนมปัับนมแทนแน่ๆ แฮยอน”
“วันนี้ผมมี้อมอนเ้า แถมยัื่นสายอี
ผม็เลยรีบออมา่อน อโทษที่ทำให้ฮยอลำบานะรับ”
นัวสูพูเสียอ่อน ทำหน้าราวับะร้อไห้ออมา
โยอถอนหายใเบาๆแล้วบอนรหน้าว่าไม่ไ้โรธอะไรริัเปิปาบ่นอีนปิท้าย
นที่ื่อแฮยอนยิ้มอย่าโล่อ
พอไ้เห็นใล้ๆเาูเหมือนนายแบบที่หลุออมาานิยสารวัยรุ่นเลยแฮะ
ผมนั่มอารสนทนาอโยอและนที่ื่อแฮยอนอย่าสบเสี่ยม
บาทีผมอาะมอหน้าเานานไปหน่อย
นที่ยัยืนอยู่หน้าโ๊ะอโยอหันมามอผม้วยวามสสัย่อนะ้มหัวน้อยๆแล้วยิ้มให้ผม
อย่าที่รู้ันว่าผมเป็นนอัธยาศัยี ผมเลยโบมือทัทายเาเบาๆ ยิ้มให้อย่าเป็นมิร
“ไฮ”
นัวสูไม่ไ้ทัผมอบแ่มอหน้าผมนิ่ๆ
หันไปส่สายาเิถามับโยอแทน โยอหันไปอบนัวสูโยารแนะนำผมให้เารู้ั
“เาื่อเนล์...ส่วนื่อริ..ันอไม่พูแล้วัน
เป็นนัเรียนแลเปลี่ยนมาาประเทศไทย”
นัวสูพยัหน้าเ้าใ ยิ้มว้า หันมาแนะนำัวับผม
“ถึว่า...ผมไม่เยเห็นฮยออยู่ับโยอฮยอเลย
ผมื่ออ แฮยอนนะรับ ผมเรียนอยู่ปีหนึ่เหมือนฮยอ
แ่ไม่้อใที่ผมเรียฮยอว่า ‘ฮยอ’ หรอนะรับ เพราะว่าผมเรียนเร็วว่านอื่นหนึ่ปี
แ่ผม็ไม่ไ้เรียนห้อเียวันับโยอฮยออยู่ี”
แฮยอนพู้วยน้ำเสียระือรือร้นในประโยแรๆ่อนะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียน้อยใในประโยท้ายสุ
ไม่นานเา็ยิ้มว้าว้าเอาเ้าอี้าโ๊ะ้านหน้าไม่สนใว่าเป็นอใรแล้วนั่ลประันหน้าึ่ลาระหว่าโ๊ะอผมับโยอ
ทำท่าะเปิฝาล่อ้าวพลาสิที่เพิ่รับมาาโยอ โยอมอารระทำอแฮยอน้วยวามสสัย
“นายไม่ไ้ะเอา้าวล่อไปินที่ห้ออนายหรอเหรอแฮยอน”
“อนแรผม็ะะทำแบบนั้นแหละ
แ่ผมอยารู้ัเนล์ฮยอนี่นา อีอย่าผมับโยอฮยอ็ไม่ไ้ิน้าว้วยันมานานแล้วนะรับ”
“นายเป็นเ็ประถมรึไ”
“ฮยออย่าเย็นาับผมนัสิรับ
โยอฮยอไม่ีใเหรอที่ไ้ิน้าวับผมน่ะ”
“...มัน..ไม่ใ่แบบนั้นสัหน่อย”
หลัานั้นโยอับแฮยอน็ุยันอยู่สอน
เหมือนะลืมไปแล้วว่าผม็นั่อยู่รนี้เหมือนัน แ่ผมไม่ไ้รู้สึหุหิหรือโรธอะไรหรอ
มันทำให้ผมนึถึน้อสาวัวเอที่บ้านเิมาว่า ผมยิ้มให้ับภาพรหน้า
แฮยอนทำหน้าไร้เียสาับโยอที่ำลัพูอบแฮยอน้วยน้ำเสียเหนื่อยหน่าย
“นายสอนสนิทันัเลยนะ”
ผมพูแทรึ้นมาระหว่าที่สอนนั้นหยุุยัน โยอับแฮยอนหันมามอหน้าผม
แฮยอนยิ้มส่วนโยอแ่ทำหน้าแปลใที่ผมพูแบบนั้นออไป
“บ้านอผมอยู่ิันับบ้านอโยอฮยอรับ
ผมับโยอฮยอเล่น้วยันมาั้แ่เ็ๆ็เลยสนิทัน
เมื่อ่อนโยอฮยอใีับผมมาๆเลย แ่พอโึ้นทำไมถึไ้เปลี่ยนไปนานี้ันน้า
อ้ะ เ็บ!”
ในะที่แฮยอนำลัพูอยู่
โยอ็ยื่นมือไปีหน้าผาแฮยอนเบาๆเรียเสียรวโอเวอร์แอิ้าแฮยอนไ้ไม่ยา
(หรือเาอาะเ็บริๆ?) แฮยอนทำหน้ามุ่ย
เหลือบมอนที่เพิ่ทำร้ายร่าายอเาไปหมาๆ
ส่วนผมำลัมอเห็นภาพสุนัพันธุ์โลเ้นหูำลัโนเ้านายำหนิ้อนทับอยู่รหน้า
“ับ้าวเย็นืหมแล้วนะแฮยอน
รีบๆินแล้วลับห้อัวเอไปะ”
โยอพูเสียเรียบในะที่มือับะเียบีบิมิเ้าปา
“โยอฮยอใร้าย! แ่ผมไม่ไปหรอ ิิ”
แฮยอนยิ้มว้าอย่าไม่รู้สึอะไร่อนะยัิมบับเ้าปาำโ
หลับาพริ้มรับรสวามอร่อยอมัน
ส่วนโยอถอนหายใทิ้แล้วหันไปัารับ้าวล่ออัวเอบ้า
ผมเพิ่รู้ัวว่าเสียเวลานั่มอทั้โยอและแฮยอนุยันโยไม่ไ้ลมือแ่ลอน่ออย่าเปล่าประโยน์
ลิ่นหอมอิมบับและิมิโยมาแะมูทำเอาผมเสียสมาธิ ผมเหลือบมอ้าวล่ออทัู้่
ิมบับหลายิ้นับิมิสีสวยและเรื่อเียอีหลายอย่าวาเรียันอย่าสวยามและน่าินในล่อพลาสินผมเผลอลืนน้ำลายโยไม่รู้ัว
เสียโยอทำให้ผมสะุ้เล็น้อย
“เนล์ ันว่านายมาิน้าวเถอะ ินอัน็ไ้
ไปโรอาหารอนนี้ไม่เหลืออะไรให้นายแล้วล่ะ”
“...อั้นอิอั้บ(นั่นสิรับ)...เอนอยออะอินอ๋ออ๋มอ้วยอ้ออ้ายอ้ะ(เนล์ฮยอะินอผม้วย็ไ้นะ)”
แฮยอนพูเสริมทั้ๆที่มีิมบับอยู่เ็มปา แ้มทั้สอ้าอูมออ
ูๆไป็ลีเหมือนัน อย่าับปลาปัเป้าเลย ผมยิ้มแห้ให้เา
โยอมวิ้วมุ่นหันไปพูเสียเ้มับแฮยอน
“นายนี่มันริๆเลย…..ันบอั้ี่รั้ว่าเี้ยวให้หม่อนพู
ไม่เยำสิ่ที่ันพูเลยใ่ไหมฮะ!”
ถึะพูแบบนั้นแ่โยอ็ยัหยิบทิู่ที่ไม่รู้เอามาาไหนึ้นมาเ็ราบิมิที่ิอยู่มุมปาอแฮยอนอี้วย
แฮยอนส่ายิ้มเิอโทษให้โยอ เอียหน้าให้โยอเ็ไ้สะวึ้น
ผมมอูารระทำทีู่เป็นไปอย่าธรรมาิรหน้าอย่าไม่ิอะไร
สมแล้วที่โยอะไ้รับายา
‘ุแม่’ อย่าที่เพื่อนนนั้นบอ
“้อินอาหารให้รบสามมื้อนะรับเนล์ฮยอ!”
“แ่ว่าันเรใ...”
“ถึแฮยอนะน่ารำาแ่ันเห็น้วย ถ้าร่าายแย่ึ้นมานาย็ิอะไรไม่ออหรอเนล์
มาิน้วยันเถอะ”
“ยัอุส่าห์แวะผมไ้นะรับ….”
แฮยอนบ่นพึมพำ้วยวามน้อยใ แ่นที่นั่้าผม็หาไ้สนใไม่
โยอผลัล่อ้าวพลาสิอัวเอมาทาผมเล็น้อย
ผมมอล่อ้าวอโยอที่ยัเหลือิมบับหลายิ้นสลับับใบหน้าอโยอและแฮยอน
แฮยอนพยัหน้าอย่าเห็นีเห็นาม
สุท้ายผม็ไ้แ่เอ่ยอบุโยอ้วยวามาบึ้ใและพัเรื่อารแ่ลอนอัวเอไป
ามปิแล้วหลัาเลิเรียนผม็ะรีบรลับเ้าหอพัทันทีและโลเียเป็นอันับแร
แ่วันนี้่าออไป ผมนั่อยู่บนอัันทร์เี้ยๆในโรยิมอโรเรียนฮวายั
มอารเลื่อนไหวอใรหลายๆนบนลานว้าอโรยิม
รวมถึแฮยอนที่เป็นหนึ่ในนั้น้วย เสียเสียสีอรอเท้าผ้าใบหลายู่บนพื้นัมันเสียหูและเสียะโนั้อสะท้อนอยู่ภายในโรยิม
ผมมอลูลมๆสีส้มที่อยู่ในมืออแฮยอน เาับมันอย่ามั่น
หมุนัวหลบผู้เล่นนหนึ่ที่เอื้อมมือมาปัสิ่ที่อยู่ในมือ
่อนะัสินใระโและโยนลูบาสเ้าห่วบนแป้นสูลไปไ้อย่าสวยามในำแหน่สามแ้ม
เสียเียร์านัเรียนหิหลายนัึ้นพร้อมัน ูยัไ็เป็นแฟนลับอแฮยอนแน่ๆ
เาแะมือับเพื่อนนอื่นๆในทีมและโ้ัวเล็น้อยอบุเหล่าแฟนลับอัวเอ
่อนะหันมาโบมือยิ้มว้าให้ผมับโยอ
“Nice shoot!!”
ผมะโนอบลับไป ยนิ้วโป้ให้แฮยอนเป็นารยืนยันำพู
เายิ้มว้านเห็นฟัน่อนะหันลับไป่อับาร้อมเหมือนเิม
หลัาที่ิน้าวเสร็เมื่ออนพัลาวัน ่อนะเ้าเรียนาบบ่าย
แฮยอน็วนผมับโยอไปูาร้อมอมรมบาสเบอลหลัเลิเรียน ถ้าแฮยอนไม่บอผม
ผมไม่รู้ว่าแฮยอน็เป็นนับาสเบอลอโรเรียนเหมือนัน
และนั่นเป็นเหุผลที่ว่าทำไมผมับโยอถึมานั่อยู่บนอัันทร์้าลานสนามบาสเบอลแบบนี้
ไม่้อสสัยเลยว่าแฮยอนะเป็นที่นิยมในหมู่นัเรียนหิ
ผมหันไปมอโยอที่นั่เียบูาร้อมอแฮยอน้วยสีหน้าริั
ผมรู้สึไม่สบายในิหน่อยเวลาที่เห็นโยอทำหน้าอย่านั้น
ผมิว่ามันไม่่อยีับบุลิภาพอเาสัเท่าไหร่
ทั้ๆที่โยอน่าะเหมาะับรอยยิ้มมาว่าแท้ๆ
เห็นแบบนั้นแล้วผม็อยาะไปนวผ่อนลายให้เาริๆ
“....ไม่เห็นะ้อเล่นริันานั้น็ไ้นี่นา”
วาลมโอโยอ้อไปยัผู้เล่นบาสเบอลในสนาม
ผมิว่าเาำลัมอแฮยอนอยู่ ผมไม่รู้ว่าโยอำลัพูับผมหรือว่าแ่บ่นึ้นมาลอยๆแ่ผม็อบลับไป
“มัน็ีแล้วไม่ใ่เหรอ ถึะเป็นแ่าร้อม
แ่ถ้าริัับมัน ผลลัพธ์ที่ไ้็ะมีประสิทธิภาพมาึ้น ันิอย่านั้นนะ”
โยอหันมาระพริบาให้ผม
เลิสนใผู้นที่ำลัวิ่วัไว่แย่ลูบาสอยู่ในสนาม
หืม
ลเาแ่บ่นับัวเอเยๆหรอเหรอ
“ริอนาย….แ่เรื่อีฬาันอผ่าน”
“นายไม่อบเล่นีฬาเหรอโยอ”
“ไม่ใ่ไม่อบ….ันแ่ิว่าบาอย่ามันู...รุนแร...เินไปน่ะ”
เสียะโนอโ้และเสียเียร์้าสนามัแทรเ้ามาเป็นระยะ
็ริอย่าที่โยอว่า ในีฬาหลายประเภทมัะมีวามรุนแรแฝอยู่
แ่ผู้น็เลือที่ะมอ้ามมันไปเพราะมันอาะไม่ใุ่ประส์ที่สำัอารเล่น
ที่อบเล่นีฬาอาะเป็นเพราะว่ามันไ้ทั้สุภาพแล้ว็วามสนุ อ่า…้อเป็นแบบนั้นแน่ๆ
แล้วารเ้นที่ผมอบมันมีวามรุนแรอยู่หรือเปล่านะ ผมเอ็ไม่อยาะถามอะไรโยอให้เารำามานั
เลยัสินใพูเปลี่ยนเรื่อ
“นี่โยอ ที่นี่มีมรมเ้นรึเปล่า”
“ถ้าเป็นเทอมที่แล้วล่ะ็เหมือนะไม่มี
แ่่อนหน้านั้นัน็ไม่รู้ แล้วนายเลือมรมรึยัเนล์”
“ันไม่รู้ะเ้ามรมไหนอ่ะ เท่าที่ันอ่านรายื่อ
ไม่เห็นะมีมรมไหนที่เ้าับันเลย”
“ั้นนายมาอยู่มรมเียวับันไหม”
“มรมบรรารัษ์น่ะเหรอ อืมม ็ีเหมือนันนะ
ันะไ้หา้ออ้าแอบไปีบไ้ ฮ่าๆ”
โยอมอผม้วยวามเอือมระอา ผมหัวเราะให้ับใบหน้าหน่ายใอโยอ
ผมไม่ไ้ะทำอย่าที่พูริๆสัหน่อย แม้ว่าสมัยมัธยม้นผมะแอบเ้าไปนอนในห้อสมุบ่อยๆ็เถอะ
ในะที่ผมำลัมอลับไปที่สนาม้อมแ่บาสเบอล ็มีเสียะโนเรียื่ออใรบานเสียั
“แฮยอน!!”
เสียลูบาสระทบับพื้นัมันัึ้น แล้วทุอย่า็สบล
ทั้เสียพูุยเอะอะและเสียเียร์า้าสนาม รุ่นพี่ในมรมบาสเบอลนหนึ่วิ่เ้าไปูอาารอแฮยอนที่อนนี้นั่ออยู่บนพื้น้วยท่าทาระวนระวาย
ผมนั่ัวรโยอัโนมัิำลัะลุึ้นแ่็ไม่เร็วเท่าโยอที่ลุพรวึ้นมา
รีบวิ่ลาอัันทร์ไปหาลุ่มนลาสนามบาสเบอลที่ยัล้อมแฮยอนไว้อยู่
ทิ้ให้ผมแสสีหน้าใอยู่นเียว
โยอแทรัวเ้าไปลาวแล้วรีบุแนแฮยอนให้ลุึ้นยืนทั้สอมือ
หลัานั้นเา็ับมือแฮยอนที่ใ้มือุมหน้าี้ายอัวเอไว้ทำหน้าล้ายะร้อไห้
ึ่วิ่ึ่เินไปทาห้อพัอมรมที่อยู่้านหลัอัันทร์ไปไม่ี่เมร โยไม่สนใเสียเรียอรุ่นพี่ในสนามที่ไล่มาามหลั
สีหน้าอโยอูื่นระหนและใในเวลาเียวันนผมรู้สึเป็นห่ว
ผมหอบระเป๋าและ้าวอทั้หมทั้อผมและโยอไว้เ็มแน
านั้น็รีบวิ่ามหลัโยอับแฮยอนที่หายลับไปในห้อพัมรมอย่าเร่รีบ
โยอับแฮยอนเินเร็วว่าที่ผมิไว้มานผมลาสายาทั้สอนไป
สัมภาระที่ผมแบมาทำให้ผมวิ่้าล ผมยืนพัหายใลาทาเินเล็ๆั่วรู่
สอส่อสายาไปทั่วห้อหวัว่าะมอเห็นแผ่นหลัอโยอหรือไม่็แฮยอน แ่็ไม่เห็นใรเลยนอา้านหลัู้ล็อเอร์ั้เ่นหราเยื้อออไปทา้าย
ลิ่นอับอห้อทำให้ผม้อย่นมู ละออฝุ่นระายอยู่ทั่วห้อ
แ่อย่าน้อย็มีหน้า่าบานเล็สอสามบานให้แสแ้านนอไ้พอสาส่อเ้ามาบ้าทำให้ห้อไม่มืนเินไป
หลัาที่ผมหายเหนื่อยาารวิ่ ผม็เินไป้าหน้าอีหน่อย
พยายามมอหาโยอับแฮยอนนผมไ้ยินเสียนสอนุยับอยู่ใล้ๆับู้ล็อเอร์ที่อยู่อีฝั่
“แฮยอน...เอามืออนายออ”
โยอสั่เสียเ้ม แฮยอน่อยๆลมือลอย่าว่า่าย
ใบหน้าบิเบี้ยวาอาารเ็บที่โหนแ้ม้าน้ายใล้ๆับหาาที่มันเริ่มแึ้นอย่าเห็นไ้ั
ถ้าปล่อยไว้นานๆมันอาะบวมึ้นมาแน่นอน โยอประอใบหน้าอแฮยอนอย่าเบามือ
ใ้ผ้านหนูประบใล้ๆับหาาอ
แฮยอน าอแฮยอนแทั้สอ้า
เาเม้มปาพยายามลั้นเสียสะอื้นไม่ให้เล็ลอออมา
“ไม่..แฮยอน ห้ามร้อไห้เ็า
โยเพาะที่นี่...นายไม่ไ้ลืมใ้มันใ่ไหม..อบันมา”
“อึ...ผม...ผมไม่ไ้ลืม….แ่ว่าผมินแท็บเล็ไป…..เมื่อเ้าผมรีบ...เลยไม่ทันไ้ใ้ไ..ฮึ
ริ์...”
แฮยอนเริ่มะลั้นเสียสะอื้นไว้ไม่ไหว น้ำาลอหน่วย ผมมอโยอับแฮยอนยืนอยู่ไม่ไลาู้ล็อเอร์
สมออผมำลัทำวามเ้าใบทสนทนาอทั้สอน
แ่ลับถูรบวน้วยลิ่นหอมออไม้าๆไม่มีที่มาที่ไปอบอวลอยู่ในห้ออับๆนี้
ลิ่นออลิลลี่
และมันยิ่ทวีวามรุนแรมาึ้นเมื่อผมสบาับแฮยอนที่อนนี้มีน้ำาไหลอาบแ้ม
ใบหน้าที่ไม่แสอารม์ใๆัเนอแฮยอนมอผมลับมา เสียที่ไ้ยินมีแ่เสียสะอื้นอแฮยอนและสิ่ที่เห็นอยู่รหน้า็มีแ่แฮยอนเท่านั้น
ผม่อยๆเินเ้าไปหาแฮยอนอย่าไม่รู้สึัว
ลิ่นอลิลลี่ที่อบอวลอยู่รอบๆทำให้ผมผ่อนลาย
ทำให้ผม้อารมันมาว่านี้ ผมถามัวเออยู่ในใว่าทำไม แ่ผมเอ็ไม่รู้
มันเหมือนับว่าลิ่นออลิลลี่ำลัันำและเรียร้อให้ผมรอบรอมัน
แฮยอนเริ่มมอผมแปลๆ แ่ผมไม่สนใ ผมเอื้อมมือออไปหวัะว้าัวเาไว้
“เนล์!!”
“เอ๊ะ?”
ผมระพริบาเรียสิัวเอลับืนมา สิ่ที่ผมรู้สึ่อนหน้านั้นือแรปะทะที่พุ่เ้ามาอย่าแรพร้อมับอาารปวบั้นท้ายน้อยๆ
ภาพที่ผมเห็นือโยอยืนมอผม้วยใบหน้าื่นๆ
ยมือ้าหนึ่ึ้นวาแฮยอนเอาไว้โยมีแฮยอนที่เหมือนะหยุร้อไห้ไปแล้วเาะอยู่้านหลั
ส่วนผม็นั่อยู่บนพื้นพร้อมับ้าวอที่หอบมา มันเิอะไรึ้น?
ผมมอโยออย่าอำอบ เิวามเียบึ้นยาวนาน เป็นผมเอที่ทนวามเียบเล้าวามอึอันี้ไม่ไหว
“โยอ แฮยอน เมื่อี้...ันทำอะไรลไป”
โยอ่อยๆลแนที่วาแฮยอนล
เาทำท่าทาเหมือนปิบัอะไรไว้อยู่แ่สุท้าย็อบผม
“นาย...แ่ลื่นเท่านั้นแหละ”
“ไม่ริสัหน่อย...่อนอื่นันอโทษพวนายริๆ ันไม่ไ้ั้ใะแอบฟัพวนายหรอนะ
ันามพวนายมาเพราะว่าันเป็นห่ว
แล้วัน็ไ้ยินทุอย่าที่นายสอนุยัน...านั้นัน็ไ้ลิ่นล้ายับอลิลลี่”
ผมหันไปมอแฮยอนที่ึแนเสื้ออโยอไว้
หวัให้เาไ้พูอะไรับเหุาร์่อนหน้านั้นบ้าแ่็ไม่
“มัน็แ่ลิ่นอับๆอห้อนี้เท่านั้นแหละ
นายเบลอไปเอ”
ผมพยุัวเอลุึ้นและเถียโยอลับไปแทบะทันที
“ถ้าั้นทำไมนาย้อทำหน้าเหมือนลัวันแบบนั้น้วยล่ะโยอ
ันไม่ใ่เพื่อนอนายแล้วเหรอ บอันสิว่าันทำอะไร อธิบายมา ….
ันอร้อ”
โยอทำหน้าลำบาในผมรู้สึผิ แ่วามอยารู้อผมมันันมีมาว่า
ไม่ใ่เพราะอยารู้อยาเห็น แ่โยอับแฮยอนเป็นเพื่อนอผม
ผมอยา่วยพวเาเพราะะนั้นมันมีเหุผลพอที่ผมวระรู้เรื่ออพวเา
ถ้าเิผมทำอะไรไม่เ้าท่าไปริๆ
ผมะไ้อยระวััวเอไม่ให้ทำแบบนั้นอีเป็นรั้ที่สอ
แฮยอนที่เียบอยู่นานระุแนเสื้อโยอเบาๆ
โยอหันไปมอแฮยอนที่ยิ้มให้เาน้อยๆแล้วพยัหน้าเป็นสัาราวับะบอเาว่า
‘ผมไม่เป็นไร’
โยอ้อหน้าอีฝ่ายสัพัแล้วถอนหายใ่อนะหันมาหาผม
ใบหน้าอเาูริันผมรู้สึนลุ
“ันเื่อในายไ้ใ่ไหมเนล์”
ผมไม่ไ้อบอะไรเาลับไป ไ้แ่ลอบลืนน้ำลายลอ
ไม่ไ้หลบสายาอโยอที่ับ้อผมอย่าับพิรุธและวามไม่แน่ใ
สุท้ายโยอ็ถอนหายใที่ไม่รู้เป็นรั้ที่เท่าไหร่อวัน
บรรยาาศันเมื่อรูู่ผ่อนลายล
“นาย้อสัาับันว่าเรื่อนี้ะไม่บอใร”
“ันสาบาน่อหน้าเทพเ้าทั้ห้าเลย”
“ไม่้อถึนานั้น็ไ้รับเนล์ฮยอ”
แฮยอนพูลั้วหัวเราะ โยอลี่ยิ้มน้อยๆ
ผมอสสัยไม่ไ้ว่าทำไมโยอถึไ้ยอม่ายๆ
ทั้ๆที่่อนหน้านั้นเายัทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใผมอยู่เลย
แล้วผม็เผลอถามโยอออไปไวว่าวามิ
“ทำไมนายถึยอมเื่อใันล่ะโยอ...่อนหน้านั้นนายยัทำเหมือนไม่อยาบออะไรอยู่เลย”
“นายยัำเรื่อที่ันถามนาย่อนพัเที่ยไ้ไหม...ันถามนายว่านายะทำยัไถ้าเอนที่มีวามสามารถประหลาๆนั่น”
ผมพยัหน้า้าๆ ันไม่ิว่ามันไม่ีหรอ ผมอบโยอไปแบบนั้น
แล้วมันเี่ยวอะไรับเรื่อนี้ันล่ะ...หรือว่า…
“เพราะำอบอนาย
ันเลยอยาะลอเื่อในายูสัรั้”
ผมมอหน้าโยออย่าใ้วามิ
พยายามปะิปะ่อหลายๆเรื่อที่เหนือวามาหมายและแปลประหลาอย่าน่าเหลือเื่อ
“รู้ั ‘ฟีโรโมน’ ไหมเนล์”
เสียอโยอทำให้ผมหลุาภวั์
“อะ..อืม...มันเป็นสารเมีที่ปล่อยออมาไว้ึูเพศร้ามในแมลใ่ไหมล่ะ….แล้วมัน..”
“นายบอว่านายไ้ลิ่นอลิลลี่สินะ..นั่นน่ะเป็น ‘ลิ่น’
ฟีโรโมนอแฮยอน”
“เอ๊ะ?”
“แฮยอนน่ะ ‘พิเศษ’
ว่านอื่น
หรือที่นายเรียมันว่า ‘วามสามารถประหลาๆ’ นั่นแหละ...ลิ่นฟีโรโมนอแฮยอนะรุนแรึ้นถ้าเาร้อไห้และมัน็ทำให้นที่สูเ้าไปาสิไม่ว่าะเพศไหน เมื่อี้นาย็สูมันเ้าไปเหมือนัน แล้วนาย็พยายามะเ้าใล้แฮยอน
ัน็เลยผลันายแรๆให้นายืนสิ….อโทษ้วยนะ”
ว้าว
ผมเอนประหลานที่สอแล้ว
ผมยืนฟัโยอพู้วยวามรู้สึที่อธิบายไม่ไ้
ำถามมามายประัเ้ามาในหัวอผมไม่ยอมหยุ
ว่าะหาเสียัวเอเอ้อใ้เวลาั้หลายวินาที
“ไม่เป็นไร.….แ่ว่านะโยอ
นายอยู่ใล้แฮยอนมาว่าัน...ทำไมนายถึู เอ่อ...ปิีอยู่”
“นั่นมัน...”
ู่ๆแฮยอน็พูแทรึ้นมาอย่าไม่ทุ์ร้อน
โยอที่ทำท่าะปิปาแฮยอนไว้ แ่ไม่ทันาร เาทำไ้แ่แสหน้าเหวอๆออมาแทน
“โยอฮยอ็ ‘พิเศษ’
เหมือนับผม!
ฮยอเาพูับสัว์ไ้ล่ะ!”
ผมับโยอยืนนิ่ราวับถูแ่แ็ แฮยอนยิ้ม้าระพริบา้าๆ
ส่สายาให้ผมับโยอเป็นนัยว่าเาพูอะไรผิไปหรือเปล่า
“อะไรนะ…?”
ผมถามเสียสู อ้าปา้ามอหน้าโยอสลับับแฮยอนอย่าพูไม่ออ
เอาริเหรอเนี่ย พวเาสอนะไม่ยอมให้ผมไ้พัสมอบ้าเลยหรือยัไ
เท่าับว่าผมเอนประหลา้วยันสามนเ้าไปแล้ว
ถ้าเิมีนที่สี่ที่ห้าามมาอีผมะไม่แปลใแล้วล่ะ
โยอยฝ่ามือึ้นมาลูบหน้าัวเอ ส่เสียราออมา้วยวามหุหิ
เหลือบมอแฮยอนที่อยู่้าหลัอย่าาโทษ แฮยอนทำหน้าใรีบปิปาัวเอไว้
พูอโทษเสียอู้อี้
“็อย่าที่แฮยอนพูนั่นแหละ
แ่มัน็แ่สมมิาน...ันเอ็ไม่แน่ใเหมือนันว่าทำไมฟีโรโมนอแฮยอนถึไม่มีผลับัน
แล้ว็อย่าถามถึสาเหุอมัน้วยเพราะันเอ็ไม่รู้”
ในหัวอผมว่าเปล่าไปั่วะหนึ่
เหมือนเาวูเมื่อราวที่ยืนอยู่หน้าสนามเ็เล่น โยอทำหน้าเรียหลุเ้าไปในวามิอัวเอ
ส่วนแฮยอนยัยืนอยู่้าๆโยออย่าไม่รู้ะทำยัไ
ถ้ามัวแ่ิมาันแบบนี้มัน็ไม่ไ้่วยอะไรึ้นมา
ผมเอ็ไม่รู้เรื่อพวนี้ละเอียนัะทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ไ้
ผมลายล้ามเนื้อที่ึเรียอัวเอล สูหายใเ้าลึแล้ว่อยๆปล่อยลมหายใออมา
พูึ้น้วยน้ำเสียสบายๆ
“อบุนะที่ยอมบอเรื่ออพวนาย”
ราวนี้โยอับแฮยอนหันมาสนใผม
แฮยอนยิ้มว้าส่ายหน้าเป็นเิบอว่าไม่เป็นไร
โยอยยิ้มแ่วาลมโายแววราวับำลัรวสอบ
ผมเื่อว่าอนนี้โยออาะยัไม่เื่อใผมร้อยเปอร์เ็น์
แ่ผมะพิสูน์ให้เาเห็นเอว่าผมอยาเป็นเพื่อนับเาริๆ
ไม่ไ้้อารใ้ประโยน์าวามสามารถอพวเา อาะ้อใ้เวลา
แ่ผมไม่ไ้ห่วเรื่อนั้นสันิ ผม้มมอมือเรียวที่ยื่นมารหน้า
“หวัว่าเราสอนะเป็นเพื่อนที่ี่อันนะเนล์”
ประโยนั้นอโยอูมีวามนัยอะไรบาอย่าที่ผมพอะเ้าใมันอยู่ แ่ไม่เป็นไรหรอ
ผมบอับัวเอ
“เราสามน่าหาล่ะรับ!”
ร่าทีู่ะให่ว่าโยอเล็น้อยอแฮยอนพุ่พรวเ้ามาเาะหลัโยออีน
โยอเลยเมา้านหน้า เาเหลือบมอแฮยอน แ่อย่าิว่าแฮยอนะสนใ แฮยอนยัยิ้มว้าหน้าระรื่น
สายาุๆอโยอทำอะไรเาไม่ไ้เลย
ผมยิ้มำับภาพินนาารอัวเอว่าเห็นสุนัโลเ้นัวโำลัเล่นับระ่ายี้หุหิอยู่
ผมยื่นมือไปับมืออโยอที่ยัย้าอยู่รหน้า่อนะสบาทั้โยอและแฮยอน้วยวามริใอย่าที่สุและพูึ้นโยไม่หลบสายาสอู่ที่มอลับมา
“ฝาัวอีรั้นะ โยอ แฮยอน”
Talk With
สวัสี่ะทุน
ไรท์ยัไม่ายนะะ ฮืออออ
ป่านนี้พริับเลือไม่เหลือแล้วมั้
55555
ุๆนี้ไรท์ะไม่แ้ัวใๆทั้สิ้น เ้าอโทษษษ T T
มาอัพอนนี้หวัว่าทุนะไม่ื้อพริับเลือเพิ่ม
ระิๆ
ใรที่เ้ามา็อบุที่ยัเ้ามาอ่านนะะ
(ีลัาสามลบ ล้มลราบอย่าสวยาม)
ปล.
เรื่ออแฮยอนับโยออาะอธิบายในอนอื่นนะะ
: หายเม(หมายเหุ)
:
แท็บเล็ =
็ือยาเม็่ะ
ไริ์ =
ระบอีพลาสิ
เทพเ้าทั้ห้าที่หนูเนล์พูถึ
= เป็นเทพเ้าผู้สร้าอเาหลี มีอยู่้วยันทั้หม 5 สิ่ ือ
มนุษย์ มัร พยั์ เ่า และหส์่ะ
ความคิดเห็น