กว่าจะเป็นความรัก

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 แฮปปี้เบิร์ดเดย์ พลอยพราว

             วันเกิดทุกๆปีหลังจากอายุ 20 ปีมานี้ฉันฉลองกับทรีมาตลอด ทรีจะส่งเค้กและเตรียมงานวันเกิดให้ฉันเกือบทุกปี ถ้าเขาว่างเขาก็จะพาฉันออกไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือถ้าเราไม่ได้ว่างกันเท่าไหร่เราก็จะนั่งกินเบียร์กันอยู่ที่ห้องหรือไม่ก็บ้านของทรี แต่ปีนี้ฉันคงต้องฉลองคนเดียวที่ห้องซินะ เพราะตั้งแต่วันนั้นวันที่เราทะเลาะกัน ทรีก็เงียบหายไปเลยไม่โทรมา ไม่เมสเซจมา ไม่มีการติดต่อใดๆฉันก็เป็นคนไม่ง้อใครด้วยแหละฉันเลยไม่ได้โทรไปหาทรีเลย ฉันมองของที่ซื้อมามากมายทั้งของกินทั้งเครื่องดื่มมันเยอะแยะมากเกินกว่าคนคนเดียวจะกินหมด ไหนจะเค้กผลไม้ที่ซื้อสนองความอยากของตัวเอง โอ่ย !! ฉันไม่น่าช้อปเพลินเลย สงสัยต้องยัดลงตู้เย็นเสียกระมัง

            ก๊อกๆ ก๊อกๆ ใครกันที่มาเคาะประตูห้องของฉันยามวิกาลแบบนี้ ฉันแอบดีใจนิดๆถ้าหากว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นทรี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันฉันเดินไปเปิดประตูอย่างมีความหวังเล็กๆหวังว่าคนที่ยืนข้างหลังประตูบานนั้นจะเป็นคนที่ฉันอยากเจอ
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะพลอย !! เย้”
หลังบานประตูนั้นไม่ใช่คนที่ฉันอยากเจอ แต่เป็นนนทร์ กี้ แล้วก็มาร์ค ที่ยื่นเค้กพร้อมกับให้ฉันเป่าเทียน พวกเขา 3 คนรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันคิดว่าไม่ได้บอกใครละนะ แล้ว 3 คนนี่รู้ได้ยังไง
“สุขสันต์วันเกิดนะ พลอย”
นนทร์ยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆมาให้ฉัน พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันเห็นแล้วต้องยิ้มตาม รอยยิ้มของนนทร์สดใสมากว่าทุกวัน ในขณะเดียวกันรอยยิ้มของฉันกลับหมองหม่นลงทุกที
“พวกเธอ 3 คนรู้ไดไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน”
ฉันรับของขวัญจากนนทร์มาถือไว้แล้วเชิญเหล่าบรรดาสหายทั้ง 3 คนเข้ามาในห้อง สงสัยวันนี้จะได้ฉลองกับ 3 คนนี้แน่เลย ก็ดีนะอย่างน้อยก็ไม่เหงาดีกว่าฉลองคนเดียวละ
“นี่ของขวัญของฉันจ้ะ พลอย”
กี้ยื่นของขวัญให้ฉันอีก 1 กล่อง พอกี้เอาของขวัญมาให้มาร์คก็รีบหยิบของขวัญของตัวเองขึ้นมาทันที ฉันรู้สึกดีใจที่ปีนี้ฉันได้รับของขวัญจากเพื่อนๆหลายคน มันรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ได้ดีใจที่ได้ของขวัญหลายกล่องนะ แต่ดีใจที่มีคนยังสนใจและให้ความสำคัญกับวันเกิดของฉัน น้ำตาแห่งความดีอกดีใจมันไหลออกมาไม่รู้ว่ามาจากไหน มันดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่
“เอ้ย ไม่ร้องดิ ร้องไห้ทำไมเนี้ย”
นนทร์เดินมาขยี้หัวฉันแล้วโยกไปโยกมา
“ก็มันดีใจอ่ะ มีคนให้ของขวัญวันเกิดด้วย”
ฉันเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาแล้วยิ้มให้กับทุกคน
“แกะของขวัญเลยซิพลอย แกะเลยๆ”
มาร์คเชียร์ให้ฉันแกะของขวัญทั้ง 3 กล่อง ดูทุกคนจะสนุกสนานกับการเชียร์ให้ฉันแกะของขวัญเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่ก็เป็นคนซื้อมากันเองแท้ๆ ฉันเริ่มแกะของขวัญของกี้เป็นกล่องแรก กี้รีบย้ายก้นมานั่งข้างๆฉันทันที เธอลุ้นกับการแกะของขวัญของฉันมาก ไม่เข้าใจว่าจะลุ้นทำไมก้ตัวเองเป็นคนซื้อมาให้ฉันแท้ๆ
“ว้าววว สวยมากๆเลย”
พอฉันแกะของขวัญของกี้ฉันก็ถึงกับร้องว้าวทันที กี้เป็นคนมีรสนิยมอยู่แล้วของขวัญของเธอจึงมีรสนิยมไม่ต่างจากเจ้าของเลย ของขวัญที่กี้ซื้อให้ฉันคือรองเท้าส้นสูงสีชมพูเข้มช็อกกิ้งพริ้ง ดีไซน์มันสวยและน่ารักมาก ฉันชอบรองเท้าที่กี้ซื้อให้มากทีเดียวละ
“เป้นไงบ้างพลอย ถูกใจไหม”
สาวกี้หันมาถามฉันอย่างหน้าชื่นตาบาน จะไม่ถูกใจได้ไงดูฉันยิ้มเสียก่อน แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้ว
“ถูกใจมากเลยละ กี้ มันสวยมาก”
“แกะของฉันบ้างซิ”
สงสัยมาร์คกลัวจะน้อยหน้ากี้เลยเชียร์ให้ฉันรีบแกะของขวัญของตัวเองบ้าง ฉันเลยลงมือแกะของขวัญของมาร์ค พอฉันเปิดของขวัญเท่านั้นแหละฉันหันไปมองหน้ากี้กับมาร์คสลับกันทันที
“เห้ย มาร์ค กี้ แกนัดกันซื้อของขวัญรึไง หรือซื้อร้านเดียวกัน ดูดิ ของขวัญของแกกับไอ้กี้ สีเดียวกันเลยว่ะ”
นนทร์ชูเดรสแขนกุดสีชมพู ช็อกกิ้งพริ้งลายสีดำเก๋ไก๋ให้มาร์คกับกี้ดู มาร์คก้มหน้างุดๆส่วนกี้หัวเราะใหญ่เลย
“เห้ย !! มาร์ค แกทำไมต้องซื้อชุดนี้สีเดียวกับรองเท้าฉันด้วยว่ะ”
“ใครจะไปรู้ละ ว่าแกจะซื้อรองเท้าให้พลอยสีเดียวกับชุดของฉันอ่ะ”
มาร์คเชิ่ดหน้าแบบงอนๆ
“พอแล้ว 2 คน ไม่ต้องทะเลาะกัน ฉันชอบของขวัญของทั้งคู่เลย ไม่ต้องน้อยใจกันนะ”
ฉันชูของขวัญของทั้งคู่ขึ้นมาเพื่อเป็นการยุติสงครามน้ำลายของกี้และมาร์ค
“แก 2 คน หมดบทบาทละ ต่อไปเป้นตาฉันบ้าง พลอยแกะของขวัญของผมบ้างซิ”
นนทร์บอกให้ฉันแกะของขวัญของเขาบ้าง ซึ่งกล่องของขวัญของนนทร์เป็นกล่องที่เล็กที่สุด ฉันบรรจงแกะของขวัญของนนทร์อย่างเบามือ
“โห !! สวยมากเลยล่ะ”
ของขวัญของนนทร์คือนาฬิกาเรือนสวยสีเงิน ดีไซน์ที่เก๋ไก๋และโดดเด่นมาก โดยรวมแล้วมันสวยมากเลย
“มาๆฉันใส่ให้”
นนทร์หยิบนาฬิกาออกมาจากกล่องแล้วสวมให้ฉัน มันพอดีเป๊ะเลยละ มันดูเข้ากับฉันมากเลยล่ะ ฉันยิ้มให้กับทุกคนฉันรู้สึกขอบคุณทั้ง 3 คน มากที่มาร่วมฉลองวันเกิดกับฉัน
“ขอบคุณทุกคนนะ”
ฉันมองของขวัญทั้ง 3 ชิ้นที่ได้รับจาก มาร์ค กี้และนนทร์ อย่างน้อยวันเกิดปีนี้ฉันก็มีความสุขอยู่บ้างละนะ
            มาร์คเดินสำรวจห้องของฉันและเข้าไปเช็คของกินในตู้เย็นว่ามีอะไรสำหรับการฉลองในค่ำคืนนี้ พอมาร์คเห็นตู้เย็นของฉันเท่านั้นละ มาร์คถึงกับร้องว้าวขึ้นมาทันที ก็ของกินในตู้เย็นของฉันน่ะ มีทั้งขนม เค้ก เครื่องดื่ม ที่สำคํญมีเบียร์กระป๋อง 2 ถาดเต็มๆคือปกติฉันจะกินคนละถาดกับทรีเพราะเวลาเราฉลองวันเกิดกันทีไรเราจะเมาหัวราน้ำกันอยู่แล้ว
“พลอย เธอชอบกินเบียร์หรอ มีแต่เบียร์เต็มตู้เย็นเลย ดูดิ”
กี้รีบวิ่งมาดูตู้เย็นของฉันพร้อมกับหยิบเบียร์ออกไป 2 กระป๋อง
“สุดยอดไปเลย พลอย !! ฉันรักตู้เย็นเธอมากเลย”
กี้เดินมาหาฉันและเปิดเบียร์ยกซดอึกใหญ่ ส่วนอีกกระป๋องก็ยื่นให้กับนนทร์
“เอาเลยเต็มที่ วันนี้ไม่เมาไม่เลิกไปเลย แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู มี เย้ !!”
มาร์คเดินมาสมทบพร้อมกับกระป๋องเบียร์ในมือ เรา 4 คนนั่งตั้งวงชนกระป๋องเบียร์กระป๋องแล้วกระป๋องเหล่า วันนี้เรา 4 คนกินแบบไม่หยั้งเลยละหมดกระป๋อง เปิดใหม่ๆ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ในขณะที่เราฉลองกันอย่างเมามันส์เสียงเคาะที่ประตูหน้าห้องของฉันก็ดังขึ้น ตอนนี้ฉันเริ่มจะเมาแล้วละ ส่วนกี้กับมาร์คนั้นหลับคอพับไปแล้วทั้งคู่ แต่มาร์คยังพอจะมีสติอยู่บ้างส่วนนทร์ยังไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะนนทร์กินไปยังไม่ถึง 10  กระป๋อง ฉันเดินออกไปดูที่หน้าประตูสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเป็นใคร พอฉันเปิดประตูออกไปกลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย แต่พอฉันกำลังจะปิดประตูตาก็สะดุดอยู่ที่เค้กก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งและของขวัญอีก 1 ชิ้น วางอยู่ที่หน้าประตูพอฉันเห็นของขวัญกับเค้กก้อนเล็กๆที่เขียนว่า
-Happy Brith Day to My Friend-
น้ำตาของฉันมันก็พลานไหลออกมา ฉันทรุดลงกับพื้นแล้วรีบแกะของขวัญชิ้นนั้น พอฉันเห็นของขวัญเท่านั้นแหละ ฉันก็รู้ทันทีว่าใครเป็นคนส่งของพวกนี้มา ฉันกอดของขวัญชิ้นนั้นเอาไว้แล้วนั่งร้องไห้ ของขวัญที่ทรีส่งมา รูปวาดของฉันเอง รูปที่ฉันเคยเห็นที่บ้านของทรีและฉันก็เคยขอเขา แต่เขาไม่ยอมให้ แต่วันเกิดปีนี้เขาให้รูปนี้เป็นของขวัญวันเกิดกับฉัน มีแต่ของขวัญแต่ตัวเขาเองไม่ได้มาร่วมฉลองด้วยเหมือนทุกปี ฉันหยิบการ์ดวันเกิดที่ติดมาด้วยขึ้นมาอ่าน
 -ถึงพลอย..
            ฉันขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ขอโทษที่ต้องทิ้งเธอไป ขอโทษที่ฉันอยู่ดูแลเธอไม่ได้และขอโทษที่ไม่ได้ร่วมฉลองวันเกิดกับเธอปีนี้ ฉันต้องเดินทางไปเรียนต่อที่อิตาลี่คืนนี้ อีก 3 ปีเราจะกลับมาเจอกันนะ ดูแลตัวเองดีๆ รักเสมอ
                                                                                                            ทรี...
 
น้ำตามากมายมหาศาลไม่รู้ว่ามันไหลมาจากไหนจากที่ใด มันรู้สึกตื้นตันใจและรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก นี่ทรีจะไม่อยู่กับฉันแล้วจริงๆหรอเนี่ย เขาจะไปอิตาลี่แล้ว เราต้องอยู่กันคนละซีกโลก ทำไมเขาไม่เคยบอกฉันเลย ทรีจะจากฉันไปจริงๆหรอ ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานพอสมควร จน
นนทร์ต้องเดินออกมาดู
“พลอย มานั่งทำอะไรตรงนี้”
นนทร์ดินมาแตะไหล่ฉัน เขาคงเห็นของขวัญและเค้กแล้ว นนทร์ลงมานั่งข้างๆฉันและปิดประตูห้องให้ฉันด้วย
“เขาไปแล้วนนทร์ ทรีไปอิตาลี่แล้ว”
ฉันหันๆไปกอดนนทร์แล้วร้องไห้ไม่หยุด อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์จึงทำให้ฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เลย
“ไม่ร้องนะพลอย ทำใจให้สบายเถอะ ร้องไปเขาก็ไม่กลับมาแล้ว”
นนทร์กอดปลอบฉันและลูบหัวฉันเบาๆ ฉันรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่นนทร์กอดฉัน มันรู้สึกดีและรู้สึกปลอดภัยในเวลาเดียวกัน
“อย่างน้อย เขาก็มีของขวัญวันเกิดให้เธอนะ”
นนทร์หยิบเค้กขึ้นมาและยื่นให้ฉันเป่าเทียน ฉันเป่าเทียนทั้งน้ำตาและนึกถึงคำอวยพรที่ทรีเคยบอกฉันเป็นประจำทุกปี
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ พลอยพราว”
ความสุขที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความเศร้าอย่างน้อยมันก็มีสิ่งเข้ามาทดแทนต่อจากนี้ฉันไม่มีเพื่อนดีๆอย่างนนทร์คอยดูแลแล้ว ต่อจากนี้ฉันต้องดูแลตัวเองแล้วละ โชคดีนะเพื่อนรัก...