คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปิดเรียนวันแรก
หกโมงเย็น หน้าที่ทำการหน่วย 1
ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลซอยสั้นระต้นคอยืนกอดอกพิงผนัง เนตรสีเดียวกับเรือนผมหลับลงเพื่อพักสายตาก่อนจะลืมขึ้นและหันไปสบตากับผู้มาใหม่พร้อมๆเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวสะอาดดุจหิมะ ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววเย็นยะเยือก ชิโระนั่งบนขอบระเบียงข้างๆมายุซึ่งทั้งคู่มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน
ตึก
เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่อีกคนดังขึ้นเรียกให้ดวงตาสองสีในโทนเดียวกันหันไปดู เด็กสาวผมสีทองซีดเหมือนเม็ดทราย ดวงตาสีเทาสวย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านวล
“พวกเธอสองคนมักจะมาก่อนเสมอเลยนะเนี่ย”น้ำเสียงหวานเอ่ยแซว แต่เพื่อนทั้งสองกับไม่มีปฏิกิริยาอะไรซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะสองน้ำแข็งนี่คงจะไม่มีปฏิกิริยากับคำพูดแซวเล่นแค่นี้หรอก ร่างบางคิดพลางเดินไปลูบหัวชิโระอย่างเอ็นดูทำเอาคนถูกลูบหัวชักสีหน้ายุ่งๆ
“อย่ามาเล่นน่า”ชิโระว่าพลางจะปัดมือของคิโยเนะออกจากหัวของตนเอง นั่นเพิ่มอารมณ์ที่เด็กสาวจะแกล้งน้องชายเธอเข้าไปเสียอีก มือบางเปลี่ยนจากการลูบเบาๆมาเป็นขยี้แรงๆ และในที่สุด เด็กหนุ่มก็ปัดมือของเธอออกจากหัวของเขาจนได้
“พวกมากิช้าจริงๆ”มายุเริ่มบ่น เป็นที่รู้กันดีว่าเธอคนนี้เป็นคนตรงต่อเวลามากแค่ไหน ชิโระพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เอาน่า เดี๋ยวคงมาแหละ”คิโยเนะกล่าวตัดบทก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งขอบระเบียงแบบชิโระบ้าง ผ่านไปซักพักหนึ่ง ร่างของคนสามคนที่เคยเปผ็นบทสนทนาก็ปรากฏ
“ช้า”คำทักทายที่แสนจะสั้น ง่าย ได้ใจความดังออกมาจากปากของสองน้ำแข็งทำเอาผู้มาใหม่ชักสีหน้ายุ่งๆ
“ใครจะไปตรงเวลาแบบพวกเธอกันเล่า”มากิเริ่มแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“เอาเถอะน่า เข้าไปกันเถอะจ้ะ หัวหน้ายามาโมโตะรอแย่แล้ว”ยูเมะกล่าวตัดบทก่อนจะเดินตามหลัง
มายุกับคิโยเนะที่เดินเข้าไปเรียบร้อยแล้ว
ร่างทั้งหกค้อมกายทำความเคารพหัวหน้าใหญ่ ยามาโมโตะพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนที่จะสั่งเรื่องภารกิจในทันที
“มากันครบแล้วสินะ”หัวหน้าใหญ่ถาม ทุกคนพยักหน้ารับ“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเธอจะต้องไปประจำการอยู่ที่โลกมนุษย์”
“ทำไมคะ/ครับ”เสียงถามดังขึ้นมาทันที ยามาโมโตะถอนหายใจหนักๆก่อนจะเริ่มต้นอธิบาย
“เพราะตอนนี้มีการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นที่โลกมนุษย์น่ะสิ ถ้าจะให้พวกหัวหน้าหรือรองหัวหน้าไปประจำมันจะเสี่ยงพอสมควรในโซลโซไซตี้ เพราะเราต้องส่งพวกหัวหน้า รองหัวหน้า และนักสู้ติดอันดับไปประจำรอบๆเซย์เรย์เทย์ ถ้าจะให้ยมทูตปลายแถวไปประจำที่โลกมนุษย์ก็คงจะเสี่ยงอีกเหมือนกัน จากที่ประชุม มีแต่พวกเธอเท่านั้นที่พอจะลงไปประจำได้แม้ยังไม่เป็นนักสู้ติดอันดับก็ตามที และพวกเธอต้องเข้าเรียนที่โรงเรียนทาราสะอีกด้วย ส่วนเรื่องที่พักจะให้อิชิดะจัดการ ทุกๆอาทิตย์จะส่งพ่อกับแม่พวกเธอไปเยี่ยมและตรวจตราความเรียบร้อย อย่าลืม หน้าที่นี้สำคัญมากๆ พวกอารันคาร์เริ่มเคลื่อนไหว แต่ดูเหลมือนคราวนี้จะไม่ใช่แค่พวกเดิมๆซะด้วย เพราะฉะนั้นอย่าประมาทเด็ดขาด พรุ่งนี้เช้าจะออกเดินทาง เตรียมตัวให้พร้อมด้วย”ยามาโมโตะร่ายยาวก่อนที่จะกวาดตาดูพวกลูกๆยมทูตซึ่งมีฝีมือที่จัดอยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมาก“เอาล่ะแยกย้ายได้ พรุ่งหกโมงเช้าที่ประตูไปโลกมนุษย์ ไปที่ร้านของอุราฮาระก่อน เอาล่ะ ไปได้แล้ว”
สิ้นเสียงคำสั่ง ทั้งหกคนตอบรับก่อนจะเดินออกไปจากที่ทำการหน่วยหนึ่ง ทั้งหกพูดคุยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายไปที่พักของตนเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบเดินทางตั้งแต่เช้า
.........................................................
หกโมงเช้า หน้าประตูที่เชื่อมต่อไปสู่โลกมนุษย์
“เอาล่ะ พร้อมแล้วใช่มั้ย?”เสียงของหัวหน้าหน่วยซึ่งอายุน้อยที่สุดในบรรดาหัวหน้าหน่วยทั้งหมดเอ่ยถาม การพยักหน้าคือคำตอบของเหล่ายมทูตที่จะไปประจำการที่โลกมนุษย์ ร่างเล็กเปิดประตูสุ่โลกมนุษย์ก่อนจะอวยพรสั้นๆว่า“โชคดี”
“ไปก่อนนะครับ”ชิโระเอ่ยลาพ่อและแม่ของตนเองก่อนจะโค้งหัวทำความเคารพและเดินหายเข้าไปที่ประตูบานยักษ์พร้อมๆกับเพื่อนๆซึ่งล่ำลาพ่อแม่ของตนเรียบร้อย
เมื่อเดินทางมาถึงโลกมนุษย์โดยสวัสดิภาพ พวกคิโยเนะต้องไปที่ร้านอุราฮาระเพื่อรับกายหยาบ(อยู่ในสภาพของยมทูต) และชุดนักเรียนของโรงเรียนทาราสะซึ่งทำเอาพวกยมทูตยกเว้นยูเมะเหวอรับประทาน เพราะมาวันแรกไหงต้องเข้าเรียนเลยล่ะ?
“เพราะว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกครับผม~”
น้ำเสียงกวนๆของอุราฮาระดังก้องในโสตประสาทของพวกคิโยเนะยกเว้นยูเมะซึ่งยิ้มแห้งๆเมื่อเห็นเพื่อนๆของตนทำหน้าบูดๆ ไม่นานทั้งหกก็มาถึงโรงเรียนทาราสะ
โรงเรียนทาราสะเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงในแถบชินชูกุ เครื่องแบบของนักเรียนหญิงเป็นกระโปรงสั้นเหนือเข่าลายสก็อตสีดำ เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว เสื้อสูทสีดำสวมทับเสื้อเชิ้ตด้านใน เนคไทสั้นสีดำ ถุงเท้าสีดำยาวเลยเข่า และรองเท้าสีดำ ส่วนนักเรียนชายเป็นกางเกงสีดำยาว รองเท้าสีดำ เนคไทยาวสีดำ เสื้อเชิ้ตด้านในสีขาวและเสื้อสูทด้านนอกสีดำ
คิโยเนะเดินนำเข้ามาในโรงเรียน ใบหน้านวลที่เคยบูดบึ้งกลับกลายมาเป็นยิ้มแย้มเมื่อเห็นโรงเรียนที่มีขนาดใหญ่ ร่างบางเดินนำเพื่อนก่อนจะเดินไปชนใครอีกคน
พลั่ก
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีดำซอยระต้นขา ดวงตาสีดำของเธอตวัดมามองคิโยเนะด้วยสายตาเหยียดหยามและไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด ในขณะที่พวกมายุมองดูด้วยสายตาหลากอารมณ์
“ขอโทษค่ะ”คิโยเนะกล่าวขอโทษ แต่เธอคนนั้นคงจะไม่มีทางยอมง่ายๆเป็นแน่
“นี่เธอ มาเดินชนฉันแล้วขอโทษคิดว่ามันจะจบลงง่ายๆรึยังไง”เธอคนนั้นตวาดด้วยน้ำเสียงแหลมสูงทำเอาคนฟังต้องปิดหูกันเป็นแถบๆ
“เดี๋ยวสิ เธอเดินมาชนคิโยะจังก่อนไม่ใช่หรอ”มากิเริ่มกรุ่นๆเล็กน้อย ก็เพื่อนเธอโดนใส่ร้ายนี่ ใครจะไปยอมล่ะ โบริกะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเป็นที่สุด ดวงตาสีดำของเธอคนนั้นตวัดมามองมากิและโบริกะด้วยความรำคาญ
“เฮอะ! ยัยนี่เดินมาชนฉันต่างหาก”แขนเรียวของเธอกอดอกเพิ่มความหยิ่งทระนงให้กับตัวเธอหลายเท่า
“แต่คิโยะจังขอโทษแล้ว มันก็น่าจะจบนี่คะ”ยูเมะว่า
“ขอโทษแล้วมันช่วยให้หายเจ็บรึไง”เด็กสาวผมสีดำตวาดแวด
“แล้วคำขอโทษมันจะมีไว้เพื่ออะไร”มายุถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เด็กสาวผมสีชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่มีสีผมเดียวกับตน
“มันก็แค่คำพูดเพียงลมปาก”เธอคนนั้นโต้ ดวงตาสีดำฉายแววโรจน์อย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าเพราะคิดว่าคงไม่มีคนเถียงเธอได้ แต่ผิดคาด เพราะอีกคนที่เงียบมาตลอดทางกลับส่งคำพูดที่แทงใจดำเธอเข้าจังๆ!
“ถ้าขอโทษออกมาจากใจมันก็ไม่ใช่คำพูดเพียงลมปาก คำขอโทษมันมีความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่านั้น ไม่งั้นเราจะมีคำขอโทษไว้เพื่ออะไร รู้มั้ยว่าคำว่า‘ขอโทษ’คู่กับคำว่า‘ให้อภัย’ คำเพียงคำเดียวแต่ความหมายกลับมากล้น คำเพียงคำเดียวแต่กลับเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากมาย เธอเคยเข้าใจมันบ้างมั้ยล่ะ?”ชิโระร่ายยาว ราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ รอบตัวของคนที่ได้ฟังคำสอนขาวโพลนไปชั่ววูบก่อนจะได้สติและโต้กลับว่า
“อย่างแกไม่มีสิทธิ์มาสอนฉัน ไอเปี๊ยกหงอก”เธอคนนั้นกล่าวดูถูก แต่ชิโระกลับไม่รู้สึกรู้สา แต่คนที่เดือดแทนคงจะเป็นโบริกะกับมากิซะมากกว่า
“มันจะมากไปแล้ว!!”สองสาวตะโกนขึ้นพร้อมกันก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะตบเด็กสาวผู้เต้มไปด้วยความหยิ่งทระนงคนนี้สักฉาดแต่กลับถูกห้ามโดยคู่หูกรรมการห้ามทัพ มายุและชิโระ
“ปล่อยนะชิโระจัง มันด่าเธอนะ!!”โบริกะพูดพลางพยายามดิ้นเพื่อสลัดให้หลุดจากการล็อคแขนของชิโระ
“มันเป็นเรื่องจริง ฉันตัวเตี้ยและผมสีขาว ไม่มีเหตุผลพอที่ฉันจะต้องร้อนตัว”ชิโระกล่าว
“ใช่ ใจเย็นๆ อย่าพึ่งมีเรื่องเลยดีกว่า”มายุปรามและเพื่อนสาวทั้งสองคนก็สงบลงจนได้ กรรมการห้ามทัพทั้งคู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปล่อยเพื่อนสาวทั้งสองคน ยังไม่ทันที่จะเกิดอะไรขึ้น เสียงออดเข้าเรียนก็ดังขึ้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”เด็กสาวผมดำว่าก่อนจะวิ่งหายไปในอาคารเรียน
“พวกเราก็ไปกันเถอะ เสียเวลามามากแล้ว”คิโยเนะพูดพลางเดินนำ ในหัวของเธอตอนนี้คิดแต่เรื่องเด็กผู้หญิงผมสีดำที่เจอกันเมื่อครู่นี้เท่านั้น
.........................................................
แหะๆ ตอนที่หนึ่งตามมาจากบทนำ ผมโทชิครับผม ขอฝากด้วยนะครับ แม้มันจะไม่สนุกเท่าไหร่ก็เถอะ
ความคิดเห็น