คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำเรื่อง
ที่บ้านชิโฮอิน – ห้องนั่งเล่น
เด็กสาวคนหนึ่งในชุดยูคาตะสีเขียวกำลังนั่งถือพัดสีขาว พัดไปมาเพื่อคลายความร้อนจากแสงอาทิตย์ยามบ่ายให้กับตัวเอง เธอผู้นั้นก็คือ ทายาทหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ ตระกูลชิโฮอิน อุราฮาระ คิโยเนะ
“คิโยเนะ มานั่งอยู่ในนี้นี่เอง” เสียงดังขึ้นมาจากประตูเรียกให้เด็กสาวหันไปสบ ก่อนจะขยับรอยยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายเดินตรงเข้ามานั่งข้าง ๆ
“ท่านแม่”
ชิโฮอิน โยรุอิจิ หญิงสาววัยกลางคน ผิวคล้ำ เธอมีเส้นผมสีม่วงตัดกันดวงตากลมสีเหลือง ริมฝีปากบางนั้นแย้มรอยยิ้มอย่างเอ็นดูพลางลูบหับเด็กสาวเบา ๆ
“วันนี้มีคนมาหาน่ะลูก”
คิ้วเรียวของเด็กสาวขมวดเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “ใครเหรอคะ?”
แล้วคำตอบก็เดินตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนั่งเล่นพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ว่าดูกีที่ก็ให้ความรู้สึกที่เรียกว่า...
กวนประสาท...
“แหม... พ่อหนีร้านมาเยี่ยมทั้งที ทำหน้าแบบนั้นได้ไงกัน”
“ท่านพ่อ” คิโยเนะเรียกพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่คนถูกเรียกเดินตรงเข้าหาลูกสาวด้วยความคิดถึง ถึงแม้เขาจะได้มาเยี่ยมลูกสาวที่โซลโซลไซตี้บ้าง แต่ก็ยังอดคิดถึงไม่ได้อยู่ดี
“คิซึเกะ นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะแล้วนะ” โยรุอิจิกล่าวเสียงเครียด ขณะที่คิซึเกะยิ้มร่า
“ผมติดธุระนิดหน่อยคร้าบ” เขาตอบแล้วลูบหัวลูกสาวด้วยความเอ็นดู
“ธุระอะไรเหรอ?” โยรุอิจิถาม ขณะที่คิโยเนะเงยหน้าขึ้นสบกับผู้เป็นพ่ออย่างเอาคำตอบ
คิซึเกะถอดหมวกออกแล้วเอาวางไว้บนโต๊ะข้าง ๆ ก่อนจะตอบ “เกี่ยวกับคิโยเนะ”
“เกี่ยวกับหนู” เด็กสาวทวน คิ้วเรียวขมวดด้วยความสงสัย
“เกี่ยวกับคิโยเนะ” โยรุอิจิมองคิซึเกะหน้าเครียดสื่อความหมายได้ว่า ต้องการคำตอบอย่างเร่งด่วน
“หัวหน้าใหญ่เรียกพบน่ะครับ”
“มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ” โยรุอิจิพึมพำ ขณะที่คิซึเกะยังคงรอยยิ้มไว้เช่นเดิม
“หวังว่าจะไม่มีนะครับ”
“เมื่อไหร่เหรอคะท่านพ่อ” เด็กสาวถาม
“เย็นนี้”
<><><><><><><><><><>
ที่บ้านคุจิกิ – ห้องครัว
เด็กสาวคนหนึ่งในชุดยูคาตะสีฟ้าอ่อนสวย เธอกำลังยืนทำอาหารอยู่พร้อมตำราข้าง ๆตัว ในห้องครัวกว้าง เธอผู้นั้นก็คือ ทายาทตระกูลขุนนางใหญ่ที่เก่าแก่ที่สุด ตระกูลคุจิกิ คุโรซากิ มายุ
“คุณหนูมายุ” เสียงราบเรียบดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้เด็กสาวกลับหลังหันไปสบก่อนจะส่งยิ้มให้กับคนเรียก
“มีอะไรเหรอคะ?”
“ท่านเบียคุยะเรียกหาน่ะครับ”
“อ๋อ... ค่ะ”
มายุวางมือจากการทำอาหารโดยที่ไม่ลืมปิดตำรา ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวตามอีกฝ่ายไปอย่างเงียบ ๆ
ทันทีที่เดินมาถึงที่หน้าประตูห้องทำงาน มายุเคาะประตูอย่างสุภาพสามครั้ง ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“ท่านลุงเรียกหาเหรอคะ?” มายุเอ่ยถามอย่างสุภาพ
คุจิกิ เบียคุยะ ชายหนุ่มวัยกลางคน ดวงตาสีดำเฉกเช่นเดียวกับสีผมของผู้เป็นสบกับมายุผู้เป็นหลานด้วยสีหน้าที่ยังคงเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใด ๆ
“นั่งลงก่อนสิมายุ” ผู้เป็นลุงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ค่ะ” เด็กสาวตอบรับแล้วนั่งลง ก่อนจะถามเข้าเรื่อง “ท่านลุงเรียกมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”
“มีคำสั่งจากหัวหน้าใหญ่ เรียกให้ไปพบที่หน่วยหนึ่ง” เบียคุยะตอบ
“เรื่องอะไรเหรอคะท่านลุง?” มายุถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ ด้วยการอบรมจากบ้านคุจิกิ และเบียคุยะที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเล็กจึงทำได้เธอมีท่าทางและนิสัยไม่ต่างจากผู้เป็นลุงสักเท่าไหร่นัก
“เขาไม่ได้บอกลุงมา บอกมาแค่นี้” เบียคุยะตอบก่อนจะสันนิษฐาน “คาดว่าคงมีภารกิจ”
“แล้วเมื่อไหร่คะ?” เด็กสาวถามต่อ
“เย็นนี้เลย”
“ค่ะ ท่านลุง”
“อืม...แล้วลุงจะให้คนไปส่ง”
<><><><><><><><><><><><>
ห้องนั่งเล่น – ที่ทำการหน่วยสิบ
เด็กหนุ่มผมสีขาวคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มชาร้อน ๆ อยู่ในห้องกว้างห้องหนึ่ง ใบหน้าเขาแดงเล็กน้อยเนื่องจากแสงแดดจาดดวงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามา เขาก็คือ ลูกชายของหัวหน้าหน่วยทีสิบ และรองหัวหน้าหน่วยที่ห้า ฮิทสึกายะ ชิโระ
ครืด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาพร้อมกับใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา
ฮิทสึกายะ โทชิโร่ เขามีเส้นผมสีขาวและใบหน้าเฉกเช่นเดียวกับชิโระ แต่เขาตัวโตและสูงกว่ามาก นัยน์ตาสีฟ้ามีประกายวิตกเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งลงใกล้ ๆเด็กหนุ่ม
“รอพ่อนานมั้ยชิโระ” ผู้เป็นพ่อถามแล้วลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู ขณะที่คนโดนลูบส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ครับ”
“แม่ล่ะ” ฮิทสึกายะถาม ชิโระส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ทำงานครับ”
“พ่อมีเรื่องจะบอกลูกน่ะ” ฮิทสึกายะกล่าวเสียงเครียด นัยน์ตาสีฟ้ายามนี้มีประกายวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องอะไรครับ?” เด็กหนุ่มถาม ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
“หัวหน้าใหญ่ ยามาโมโตะ เรียกให้ลูกไปพบน่ะ” ฮิทสึกายะตอบเสียงเครียด คงต้องยอมรับว่าเขาเองก็วิตกกังวลเช่นกัน เพราะยังรู้แน่ว่าที่เรียกให้ลูกชายเขาไปพบนั้น มันเรื่องอะไรกันแน่
ชิโระหรี่นัยน์ตาลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“เรื่องอะไรท่านพ่อทราบมั้ยครับ?” เด็กหนุ่มถาม
ฮิทสึกายะส่ายหัว “ไม่รู้”
ชิโระถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะถามต่อ
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ?”
“เย็นนี้”
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับกับคำตอบของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรวุ่นวายนะครับ” ชิโระเอ่ยเสียงแผ่วแล้วถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาอย่างนึกปลงอนิจจัง ขณะที่ผู้เป็นพ่อพยักหน้าเห็นด้วย
“พ่อก็หวังว่าอย่างนั้นนะ”
<><><><><><><><><><><>
ที่ทำการหน่วยสาม
เด็กสาวผมสีม่วงยักศกเล็กน้อยยาวถึงกลางหลังในชุดยูคาตะสีส้มสวย กำลังนั่งหัวเราะอยู่กับผู้เป็นแม่ด้วยท่าทางสนุกสนาน เธอคนนั้นก็คือ ลูกสาวของห้วหน้าหน่วยที่สาม และรองหัวหน้าหน่วยที่สิบ อิจิมารุ โบริกะ
“โบริกะ แล้วนี่พ่อเขาบอกรึเปล่า ว่าจะไปไหนน่ะ?” ผู้เป็นแม่ถามพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่ลูกส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่ได้บอกนะ พอมีคนมาตาม ท่านพ่อก็บอกแค่ว่าให้รอแปบนึง แล้วก็เดินออกไปเลยค่ะ” โบริกะตอบ ขณะที่รันงิคุขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“งินเขาไปไหนของเขานะ”
“ได้ยินว่าทางหน่วยหนึ่งมาเรียกตัวไปหรือไงเนี่ยแหละค่ะ” เด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แต่แล้วยังไม่ทันที่รันงิคุจะได้พูดอะไรต่อ เสียงประตูก็ดังขึ้นมาซะก่อน
ครืด~
พร้อมกับร่างของหัวหน้าหน่วยที่สามที่เดินเข้ามา อิจิมารุ งิน
“ท่านพ่อไปไหนมาเหรอคะ?” โบริกะถามขึ้นมาก่อนเป็นคนแรก เรียกให้ผู้เป็นพ่อหันไปสบ ก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดู
“ไปคุยธุระมาน่ะลูก” งินตอบ ขณะที่คนเป็นภรรยาหรี่นัยน์ตาลงด้วยความสงสัย
“ธุระอะไรที่หน่วยหนึ่งเหรองิน?” รันงิคุถาม
“ท่านหัวหน้าใหญ่เรียกพบโบริกะ” เขาตอบเสียงติดจะเครียดเล็กน้อย ขณะที่คนถูกกล่าวถึงหันขวับไปทางผู้เป็นพ่อด้วยความสนใจ
“เรียกพบ... หนูเหรอคะ?” เด็กสาวทวน นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายประกายอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ผู้เป็นพ่อทำได้เพียงยิ้มออกมาน้อย ๆ ก่อนจะตอบเสียงอ่อน
“อื้อ เรียกพบลูกเย็นนี้น่ะ”
“แล้วเรียกพบเรื่องอะไร รู้หรือเปล่างิน?” รันงิคุถาม สีหน้าเริ่มวิตกกังวล
“ไม่รู้เหมือนกันนะ” งินตอบด้วยสีหน้ากังวลไม่แพ้กันสักเท่าไหร่ ขณะที่โบริกะยิ้มร่างเริงสดใส
“ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ ไม่ได้มีเรื่องอะไรก็ดีแล้วล่ะค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงใส ขณะที่ผู้เป็นพ่อและแม่ส่ายหัวน้อย ๆ
“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีน่ะสิ”
<><><><><><><><><><><><>
ที่ทำการหน่วยหก
เด็กสาวผมสีน้ำตาลทองซอยสั้นกำลังนั่งกินลมชมวิวอยู่ทางด้านนอกของที่ทำการกับเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำเงินยาวถึงไหล่ซึ่งแว่นที่เธอสวมใส่อยู่นั้นรับกับใบหน้านั้นเป็นอย่างมาก คนหนึ่งเป็นหลานสาวสุดรักสุดหวงของรองหัวหน้าหน่วยที่หก เธอมีชื่อว่า อาบาราอิ มากิ และอีกคนหนึ่งเป็นลูกสาวของอิชิดะ อุริว และ อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ ชื่อว่า อิชิดะยูเมะ
ทั้งสองคนกำลังนั่งเล่นรับลมกันอยู่ด้านนอก เนื่องจากวันนี้มากิชวนยูเมะมาเที่ยวที่โซลโซไซตี้ทั้งที่ความจริงยูเมะจะต้องอยู่ที่โลกมนุษย์ แต่เธอก็มักจะมาเที่ยวหาเพื่อนอยู่เสมอโดยที่พ่อและแม่ของเธอเองก็เต็มใจ
แต่แล้วเร็นจิที่วิ่งกระหืดกระหอบมาทางเด็กสาวก็เรียกความสนใจให้เบือนหน้าไปสบทันที
“มีอะไรเหรอคะ? อาเร็นจิ” มากิถามพลางมองหน้าผู้เป็นอาอย่างเอาคำตอบ ขณะที่คนเป็นอามีสีหน้าเคร่งเครียดทำเอาเด็กสาวชักใจไม่ดี
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสียงของเร็นจิออกจะดังไปนิดเลยทำให้มากิถึงกับผงะไปเลยทีเดียว
“อะ อะไรเหรอ?” มากิถามเสียงอ่อยเล็กน้อย ขณะที่เร็นจิยังคงสีหน้าตื่นตระหนก
“ก็ท่านหัวหน้าใหญ่น่ะสิ เรียกให้เธอสองคนไปเข้าพบ!” ผู้เป็นอาเอ่ยเสียงดังราวกับเป็นเรื่องใหญ่โตมากมาย แต่เด็กสาวกลับเห็นว่ามันธรรมดาสุด ๆ
“หนูด้วยเหรอคะ” ยูเมะถาม “หนูไม่น่าเกี่ยวนะคะ”
“เกี่ยวสิ โชคดีที่เธอมาเที่ยวที่นี่ จะได้พบท่านพร้อมพวกมากิเลย พวกคิโยเนะ มายุ ชิโระ โบริกะก็โดนเรียกไป แต่ทางเราส่งสารไปบอกอิชิดะแล้วล่ะ” เร็นจิตอบเสียงตื่น ขณะที่ยูเมะงงเล็กน้อย แต่กพยักหน้าตอบรับ
“แค่นี้อ่ะนะ ไม่เห็นจะใหญ่ตรงไหนเลย” มากิบอกด้วยสีหน้าติดตลก ขณะที่เร็นจิยังคงสีหน้าเครียด
“จะไม่ใหญ่ได้ยังไง นี่เราไปทำอะไรวุ่นวายอีกรึเปล่าห๊ะ เขาถึงได้เรียกไปเนี่ย!” เร็นจิว่าเสียงดังแต่กลับขยี้หัวเด็กสาวอย่างเอ็นดู
“ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ตลกเลยนะ!” มากิตอบด้วยสีหน้าเหยเกเมื่อถูกหาว่าไปทำอะไรวุ่นวาย ยูเมะยิ้มออกมาน้อย ๆ
“โอเค ๆ ไม่ก็ไม่” ผู้เป็นอาลูบหัวปลอบใจ ทำให้หลานสาวยิ้มออกมา
“แล้วรู้รึเปล่าคะว่าเค้าให้ไปทำไม?” ยูเมะถามขึ้นมาบ้าง รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่รู้เหมือนกัน” เร็นจิส่ายหน้า “แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นความลับซะด้วย”
“ความลับ?” มากิทวน “ความลับอะไรเหรอคะ?”
“ก็มันเป็นความลับแล้วอาจะรู้ได้ยังไงล่ะ”
=_=
คำตอบของเร็นจิได้ไปกระตุกอามรมณ์โมโหของผู้เป็นหลานเต็ม ๆ มากิมองเร็นจิอย่างไม่สบอารมณ์กับคำตอบกวน ๆ นั่น ก่อนจะถามว่า
“แล้วเค้าเรียกพบเมื่อไหร่คะ?”
เร็นจิทำท่าคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงดัง
“เย็นนี้!”
“คะ ค่ะ” มากิและยูเมะพร้อมใจกันพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะมองหน้ากันสลับไปมาราวกับรับรู้ได้ถึงความคิดของอีกฝ่าย
อืม... อยู่แค่นี้จะตะโกนทำไมนะ
><><><><><><><><><><
แห่ะ ๆ (หัวเราะแห้ง ๆ) สวัสดีค่ะ คาโฮะเองนะคะ ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษจริง ๆนะคะที่อัพช้า ตอนนี้เดวิลแกงค์ทุกคนงานยุ่งกันมากเลยค่ะ (ขอย้ำว่าทุกคนจริง ๆ) ตัวเราเองใกล้แข่งไวโอลิน + กีฬาสี ซ้อมหนักทุกวันแล้วยังมีเรื่องเรียน ลูเคียจังก็ทั้งเรียนทั้งกีฬาสี ฝ่ายเสื้อผ้าหนักเอาการค่ะเห็นว่าโลลิต้าด้วย หนูฮิทก็การบ้านท่วมท้นไหนจะเรื่องเรียนอีก พี่กิ๊ฟตอนนี้ก็เรียนหนักมากเพราะต้องเตรียมตัวเอนท์ ส่วนเร็นจังกับโบว์ก็มีเรื่องเรียนแล้วก็ต้องช่วยเรื่องงานกีฬาสีเหมือนกันค่ะ นอกจากนั้นพวกเรายังมีฟิค+นิยายส่วนตัวอีก แล้วก็ฟิคของแกงค์เรื่องนี้ด้วยค่ะ พวกเราก็เลยไม่ค่อยจะมีเวลากันเท่าไหร่ (จะเจียดเวลาไปแต่งนิยายของตัวเองยังไม่ค่อยจะมีเวลาเลยค่ะ) ยิ่งช่วงนี้กิจกรรมที่โรงเรียนเยอะ(มาก)กันด้วย เลยเป็นเหตุให้อัพช้าซักหน่อย^^” ไม่ว่ากันนะคะ แต่พวกเราจะพยายามมาอัพนะคะ อย่างที่ลูเคียบอกไปแล้ว ฟิคจะมีการเปลี่ยนพล๊อตแล้วก็ตัวละครนิดหน่อยค่ะ แต่สัญญานะคะว่าจะคงความสนุกเฮฮาเอาไว้เหมือนเดิมค่ะ (หรือเปล่าน้า ^^” รับประกันไปแล้วไม่สนุกขึ้นมาจะโดนคนอ่านรุมสะกรัมมั้ยเนี่ย - -“)
ปล. ติดใจ สงสัยตรงไหนเกี่ยวกับฟิคถามได้นะคะ พูดคุยกันได้ค่ะ ยกเว้น! ถามเรื่องส่วนตัว (ที่ไม่สามารถบอกกันได้น่ะค่ะ) + ขอเงิน (55 คิดได้ไงอ่ะ) + มาหาเรื่องนะคะ อิอิ นอกนั้นคุยกันได้ค่ะ
แห่ะ ๆ ยังไงก็ติชมได้ตามสบายนะคะ ^^
ความคิดเห็น