คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 จับคู่ 100%
ระหว่างทางที่ผมเดินกลับบ้านสองข้างทางดูเหมือนคนจะไม่ค่อยออกมาข้างนอกกันเท่าไหร่แต่ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นะเพราะส่วนใหญ่วันอาทิตย์คนเขาก็อยู่บ้านกันทำให้วันอาทิตย์ถนนนี่โล่งมากเลยครับผมก็เดินข้ามถนนอะไรได้อย่างไม่เป็นกังวลมากนัก ก่อนจะเดินเข้าไปในซอยผมก็แวะซื้อลูกชิ้นปิ้งหน้าปากซอยร้านประจำก่อน จะบอกว่าร้านนี้อร่อยมาก แต่หลังๆ ป้าแกไม่ค่อยได้มาขายบ่อยผมนี่ผอมลงเยอะเลยพอป้าแกไม่ได้มาขายทุกวันหลังจากซื้อของกินเสร็จแล้วผมก็เดินกลับบ้านต่อ ซึ่งก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในบ้านนั้นก็มีสายเรียกเข้าจากคุณแม่สุดที่รักของผมเองครับ
"Hi mum"
"กลับบ้านยังจ๊ะ"
"อยู่หน้าบ้านอ่ะ ทำไม"
"พอดีดิฉันส่งของไปให้น่ะค่ะอย่าปิดประตูนะเดี๋ยวเขามาแล้วจะไม่รู้"
"เค แค่นี้แหละ bye mum"
"Bye son!" พูดจบปลายสายก็ตัดไป
ผมเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะมานั่งกินลูกชิ้นปิ้งแล้วก็นั่งทำการบ้านต่างๆ มากมายที่ต้องส่งพรุ่งนี้และแน่นอนว่าระดับผมแล้วเนี่ยการบ้านปึกนึงทำแค่แป้บเดียวก็เสร็จแล้วครับ ผมก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอยู๋สักพักก็มีเสียงเรียกมาจากหน้าบ้าน พอผมลุกไปดูก็พบว่าเป็นบุรุษไปรษณีย์มาส่งพัสดุ สงสัยจะเป็นที่แม่ส่งมาแน่นอน ผมเดินออกไปเซ็นต์รับพัสดุก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมกับแกะกล่องพัสดุออกมา หลังจากเปิดมาก็พบว่าเป็นขวดน้ำหอมแล้วก็เป็นกลิ่นที่ผมเคยบ่นกับแม่ไปว่าอยากได้ แต่นึกไม่ถึงนะว่าแม่จะจำได้ด้วยว่าแล้วผมก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปตัวเองกับน้ำหอมก่อนจะส่งไปให้แม่ดูว่าผมได้รับของแล้ว
หลังจากใช้เวลาพักใหญ่กับการบ้านกองโต ตอนนี้ผมก็ทำการบ้านทั้งหมดจนเสร็จแล้วครับไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเขียนคำตอบไปตั้งเกือบสิบห้าช่างเป็นวิชาที่บริหารข้อมือดีจริงๆ ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเตรียมตัวไปอาบน้ำ
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้นผมเลยหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นรินที่ส่งข้อความมา
Rin: มึง
Rin: กูจะบอกว่า กูเลิกกับมันแล้ว
Bleu: อ่าเค กูไปเทคอะชาวเว่อก่อนนะ
Rin: อ่า งั้นพรุ่งนี้กูจะมาเล่าความแซ่บให้ฟัง
.
.
.
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ผมงัวเงียขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกก่อนจะนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียงพักใหญ่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านั่งทำไมแต่ก็นั่งอยู๋แบบนั้นเกือบสิบนาทีก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็ลงมาหาของกินที่อยู่ในตู้เย็นก่อนจะหยิบขนมปังกับช็อคโกแลตมากินเพราะว่าผมขี้เกียจที่จะต้องมาต้มมาทอดอะไรก็ตามในตอนเช้าไ หลังจากเวลาอาหารเช้าผ่านไปผมก็ไปแปรงฟันอาบน้ำก่อนจะไปโรงเรียนแต่ผมไม่ได้เดินไปเหมือนตอนไปคาเฟ่นะครับอันนั้นก็คงขยันไป ผมก็ขับรถมอไซค์ไป หลังจากมาถึงที่โรงเรียนรินที่รอผมอยู่หน้าโรงเรียนก็พุ่งมาเกาะแขนผมทันที
"มุดมัด ปล่อย จะมาเกาะแขนกูทำไม"
"กูเหงา ผัวก็ไม่มีละตอนนี้มึงเป็นผัวทิพย์กูไปก่อนละกันนะ" รินพูดพร้อมกับลากแขนผมไปกับเธอตลอดจนเราเดินขึ้นมาถึงห้องเรียนซึ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดเลยก็คือตึกผมมีสี่ชั้นแต่ทำไมผมต้องอยู่ชั้นบนสุดด้วยนะ บันไดก็ชัน เดินก็เยอะ เหนื่อยก็เหนื่อย และในที่สุดพวกผมก็มาถึงห้องสักทีในสภาพที่พูดได้เลยว่า เหมียนหมา
"บลู~~ลอกการบ้านหน่อยสิ" นี่ผมยังไม่ทันได้วางกระเป๋าเลยนะเนี่ย แะไรมันจะขนาดนั้น
"จะทันมั้ยกูถามจริง มันเยอะนะ"
"มึงรู้จักรินสายย่อมั้ย เอามาๆ" ผมยืนสมุดการบ้านเล่มหนาไปให้หล่อนก่อนจะหยิบมือถือมาไถฟีดเล่น
อีกฝ่ายนั่งปันการบ้านอย่างใจจดใจจ่อไม่น่าเชื่อว่าคนเรามันจะสามารถย่อได้ขนาดนี้ รินมันสามารถย่อจากสามหน้าของผมให้เหลือหน้าเดียวได้แต่ผมว่าไอ้ที่ผมเขียนเนี่ยมันก็สรุปมาแล้วนะ อะไรมันจะขนาดนั้นสรุปย่อในสรุปอีกทีหรอวะ หลังจากที่เพื่อนผมปั่นงานได้ยังไม่ทันจะเสร็จเสียงออดของโรงเรียนก็ดังขึ้นเพื่อเตือนให้นักเรียนต้องลงมาเข้าแถวแล้ว
"มึง ไปเข้าแถว"
"ไม่เข้าๆ ยังไม่เสร็จเลย ส่งหลังเข้าแถวอีกไม่ต้องลงไปหรอก"
"ไม่เข้าแล้วจะไปไหน"
หล่อนมองไปรอบๆ สักพัก เมื่อเห็นว่าไม่มีครูอยู่มันก็ลากผมเข้าไปในห้องคณิตศาสตร์ข้างๆ ห้องผมก่อนจะล็อกประตูทั้งสองบาน ปกติห้องนี้มันไม่ใช่ห้องที่ใช่เรียนตลอดใช้เฉพาะคาบทำให้เวลาตอนเช้าอะไรแบนี้ ถ้าไม่อยากเข้าแถวก็แค่มาหลบในนี้ครูก็ไม่รู้เพราะปกติก็ไม่มีคนไปเปิดมันอยู่แล้ว ที่นี่เลยดูจะเป็นเหมือนแหล่งกบดานชั้นดีของพวกที่ต้องปั่นงานตอนเช้าแบบนี้
"รอบที่สามแล้วที่ไม่ลงไปเข้าแถว เหลือโควตาอีกสองรอบถ้าไม่ไปนะมึงโดนหักคะแนนความประพฤติแน่"
"รู้แล้วๆ ตอนนี้ขอทำงานก่อน"
พวกผมสองคนนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วยความเงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะต่อให้ครูไม่เปิดประตูมาแต่ใช่ว่าห้องนี้มันจะเก็บเสียงนะครับ ฉะนั้นการไม่ส่งเสียงอะไรออกมาจะเป็นการดีที่สุด พวกผมอยู่ท่นี่จนกระทั้งมีเสียงฝีเท้าเดินกันอย่างชุลมุนทำให้ผมรู้ได้ว่าตอนนี้ทุกคนคือขึ้นมาที่ตึกกันแล้ว
"เสร็จพอดี ป่ะไปส่ง" พวกผมค่อยๆ เปิดประตูออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแบบเนียนๆ แล้วก็หยิบกองการบ้านที่เพื่อนรวมกันเอาไว้โต๊ะหน้าห้องไปส่งที่ห้องพักครูที่อยู่อีกตึกนึง
"ใครยังไม่ส่งไปส่งกันเองนะ กูไปส่งละ" ผมพูดกับเพื่อนๆ ในห้องก่อนจะเดินหอบสมุดการบ้านคนละครึ่งกับรินไปส่ง ระหว่างที่พวกผมกำลังเดินไปที่ห้องพักครูก็มีเพื่อนอีกคนเดินสวนกันมาพอดี
"ส่งการบ้านหรอ"
"อื้ม"
"อ่ะ ฝากด้วย" อีกฝ่ายยื่นสมุดการบ้านมาทางผมก่อนที่ผมจะรับไว้แล้วเดินไปที่ห้องพักครูต่อ หวังว่าจะไม่มีเพื่อนมาส่งอีกนะขี้เกียจหยุดเดิน มันหนัก
"ใครวะ ห้องเราหรอไม่คุ้นหน้าเลย" หลังจากที่เพื่อนคนนั้นเดินหายลับไปแล้วผมก็หันไปถามริน
"คุ้นสิแปลก อิเจดมันมาก็สายกลับก็กลับก่อนแต่รอบนี้มันส่งงานว่ะ ไม่อยากเชื่อ"
"อ่อ เจดกูนึกออกละเหมือนกูเจอครั้งสองครั้งเอง" จำได้แค่คร้งแรกตอนมาจ่ายค่าเทอมกับครั้งที่สองคือวันเปิดเทอมวันแรกจนมาวันนี้สักสองอาทิตย์ได้มั้งครับ
"เรื่องปกติค่ะ ป่ะรีบไปเดี๋ยวเรียนคาบแรกไม่ทัน"
50% เดี๋ยวมาต่อนะคะ
หลังจากพวกผมเอาการบ้านกองเท่าภูเขาไปวางไว้ที่โต๊ะครูเสร็จเรียบร้อย ผมก็ยังไม่ทันได้รีบขึ้นไปเรียนหรอกครับเพราะอยู่ๆ คุณรินมันก็เกิดอยากกินโกโก้ขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุผมเลยต้องรอมันซื้อก่อนถึงจะได้ขึ้นไป
"จะแล้วมั้ย ครูแม่งสอนจนจะหมดคาบแล้วมั้ง"
"เออๆ เนี่ยเสร็จละป่ะ" รินหยิบแก้วโกโก้ก่อนจะจับแขนผมลากไป
แน่นอนครับว่าพอพวกผมสองคนขึ้นมาครูก็สอนไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ไม่วายยังหน้าด้านเดินเข้าไปเรียน ดีหน่อยตรงที่ครูเขาเหมือนครูพึ่งจบใหม่ก็เลยอายุไม่ได้ห่างจากพวผมมากครูก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องมาช้าเท่าไหร่ ขอแค่มาให้ได้ก่อนก็พอแล้วครับ เพราะว่าห้องผมเป็นสายภาษาครับแต่ว่าเป็นห้องที่ไม่ด้สอบภาษาอังกฤษทั้งกลางภาคแล้วก็ปลายภาคงงมั้ยครับ ถ้างงแสดงว่าเราเป็นเพื่อนกันเพราะตั้งแต่ขึ้นม.ปลายาผมก็พึ่งได้เจอตอนม.6นี่แหละที่ไม่ได้สอบอิ้งเลย
"เอางี้คือพวกแกสองคนอ่ะมาช้าเว้ย แล้วงานที่ฉันจะให้ทำอ่ะมันงานคู่แต่ด้วยแกมาช้าฉันจะแกงแก พวกแกจะไม่ได้คู่กัน" ไม่ต้องตกใจครับครูเรียกพวกผมแบบนี้จริงๆ ก็อย่างที่บอกว่าครูเขาอายุไม่ได้ห่างกับพวกผมมากแถมครูเขายังจบจากสายเดียวกับพวกผมด้วยเลยสนิทเป็นพิเศษ
"ครูมีนคะอย่าพรากหนูออกจากมันเลยนะคะครู คือถ้าไม่ได้คู่กับบลูนี่หนูเหมียนหมาเลยนะคะครู" ถึงอย่างนั้นครูมีนก็ไม่สนใจแถมเบะปากใส่รินมันด้วยสำหรับผมเฉยๆ นะเพราะก็รู้สึกว่าตัวเองเก่งอังกฤษพอตัว ก็แน่แหละก็เรียนพิเศษตั้งแต่ป.3จะไม่เก่งก็เกินไปมั้ย
"ไม่ต้องเลยริน ฉันจะให้แกคู่กับเตอร์ อ่ะเอาใบงานไปแล้วไปนั่งกับคู่แกเลย" ครูมีนยิ้มร้ายก่อนจะส่งใบงานให้ริน เธอเดินไปนั่งกับคู่ของตัวเองด้วยสีหน้าที่เซ็งสุดๆ
"ส่วนแกบลู ไปคู่กับเจดอ่ะใบงาน" ผมหยิบใบงานก่อนจะเดินไปนั่งกับ....เอ่อเจด ใช่ ผมแทบจะจำชื่อไม่ได้เลยนะถ้าครูไม่เรียกชื่อมัน
ครูมีนเริ่มอธิบายในส่วนของใบงานว่าต้องทำอย่างไรแล้วยังต้องให้คู่ตัวเองมีส่วนร่วมในการทำใบงานนี้อย่างละครึ่งอีกด้วย รู้งี้ให้ผมคู่กับต้นไม้ยังดูมีประโยชน์กว่าไอ้คนข้างๆ ที่ไม่ทั้งไม่ฟังครูแถมยังเอามือถือเล่นพร้อมใส่หูฟังฟังเพลงสบายใจอีก แล้วงานที่ผมได้ทำคือเขียนเหมือนอารมณ์แต่งนิทานเรื่องนึงจากคำที่กำหนดให้จะแต่งเรื่องอะไรก็ได้แต่ต้องมีความยาวหนึ่งหน้าเอสี่ งั้นก็แสดงว่าไอ้คนนั่งข้างๆ ผมนี่ต้งเขียนครึ่งนึงสินะ
"นี่...นี่!"
"อะไร" ยังมาทำหน้าทำตาไม่พอใจใส่ผมอีกนะโถ่ไอ้...
"คือ งานที่ครูสั่งอ่ะมันต้องเขียนคนละครึ่งนะมึงได้ฟังมั้ย"
"ไม่อ่ะ มึงก็ทำเดี๋ยวกูจ่ายตังให้" รวยมากไอ้เวร พ่อผลิตเงินอ่อ
"กูไม่ได้อยากได้เงินมึง กูต้องการให้มึงทำครึ่งนึง"
"กูทำไม่เป็น"
"ส้นตีน งานกลุ่มไอ้สัส กูไม่สนว่ามึงจะทำเป็นไม่เป็นแต่มึงต้องทำ ทำไม่เป็นก็เขียนตามที่กูบอก" บอกเลยว่าคนอย่างบลูไม่มีคำว่าสุภาพกับคนในห้องหรอกนะครับ
"แล้วมึงจะไปไหน"
"กลับบ้าน" ไอ้นี่ นอกจากจะทำหูทวนลมใส่ผมแล้วยังมีหน้ามาเก็บกระเป๋ากลับบ้านก่อนอีก นี่พึ่งเก้าโมงครึ่งอะไรคือการมาเรียนคาบเดียวแล้วกลับวะแบบนี้ไม่ต้องมาก็ได้มั้งพ่อ แต่ดีหน่อยที่ครูให้ส่งงานนี้ได้ตั้งอาทิตย์หน้าผมจะได้ไปหาทางแก้ว่าจะเอายังไงกับมันดี
"เป็นไงมึง"
"กูยอมคู่กับเตอร์ดีกว่าไอ้เวรคนเหี้ยไร ชีวิตไร้แก่นสารฉิบหาย"
หลังจากเวลาเรียนอันแสนทรมารผ่านพ้นไปก็ถึงเวลาเลิกเรียนสักทีผมกับรินเดินลงมาซึ่งระหว่างทางที่เดินออกจากโรงเรียนผมนี่บ่นเรื่องเชี่ยเจดไม่หยุดเลยพูดแล้วก็เครียด ไม่คิดว่าชีวิตนี้ต้องมาทำงานคู่กับคนเหี้ยแบบนี้มาก่อน
"ใจเย็นนะคะมึง ทำใจก่อนดับแรกแล้วมึงก็เขียนไปก่อนครึ่งนึงส่วนอีกครึ่งมึงรอมันมาโรงเรียนแล้วค่อยให้มันทำ แล้วนี่มึงจะกลับเลยอ่อ"
"ยัง จะไปแดกชาเขียวปั่นแก้เครียดก่อน"
"ไปแดกร้านพี่แกขนาดนี้ได้เขาเป็นผัวแล้วหรอ"
"ส้นตีน กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขา"
"จ่ะแล้วจะรอดู กูกลับละมึงก็ขับรถดีๆ"
รินมันขึ้นรถไปส่วนผมก็ขับมาจอดอยู่หน้าร้านคาเฟ่ของพี่เจเหมือนเดินเพิ่มเติมคือวันนี้ไม่ได้มาแต่งนิยาย แต่มากินแก้เครียด
"อ้าวน้องบลู เป็นไรหน้าเครียดมาเชียว"
"ไม่มีไรพี่ วันนี้พอดีโดนครูจับคู่ให้ทำงานกับคนที่แบบ ด่าเหี้ยก็สงสารเหี้ยอ่ะพี่"
"ขนาดนั้นเลย ใครนะทำให้น้องบลูพี่โมโหขนาดนี้เนี่ย" พี่เจถามพร้อมกับทำชาเขียวให้ผมไปด้วย
"ใครก็ไม่รู้ชื่อเจด แม่งพี่คนบ้าไรตั้งแต่เปิดเทอมมาโรงเรียนแค่สองวัน แล้วพอผมบอกให้ช่วยทำงานก็คือทำหูทวนลมใส่ แถมยังหน้าด้านกลับบ้านตังแต่เก้าโมงครึ่งอีกแม่งพูดแแล้วก็โมโหอ่ะพี่"
"เจด....." พี่เจพูดแล้วก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่าง
"มีไรหรอพี่"
"กะ...ก็ เจดมันเป็นน้องพี่เอง" ฉิบหาย แล้วไปด่าน้องเขาต่อหน้าพี่แถมใส่ไฟไม่ยั้งดีนะไม่ได้ตีไข่ใส่ลงไปไม่งั้นถ้พี่เขาไปถามน้องตัวเองนะกูซวยแน่ๆ ไอ้บลูเอ้ยย แต่จะว่าไปก็ดีนะจะได้มีคนช่วยพูด
"อะ..อ่อ งั้นดีเลยครับพี่เจก็ไปบอกเขานะครับว่างานนี้มันงานคู่ ถ้าเขาจะไม่ทำจริงๆ ผมจะไปคุยกับครูแล้วขอทำคนเดียวก็ได้ครับ"
"โถ่น้องบลู ยังไงพี่จะช่วยพูให้แล้วกันนะ แต่ว่าอย่าให้เจดมันทำคนเดียวเลยนะไม่ง้นมันไม่จบแน่เลย รอบที่แล้วกว่าพี่จะไล่ให้ไปแก้ศูนย์อะไรได้นี่ยังนาน ยังไงพี่จะช่วยพูดให้แล้วกันนะครับ"
"โห ขนาดนั้นเลยถ้างั้นพี่ก็ช่วยพูดหน่อยนะครับ พอดีว่างานต้องส่งอาทิตย์หน้าด้วย"
"ครับขอบคุณน้องบลูมากนะครับ อ่ะนี่ครับชาเขียวพี่ให้ฟรี ถือสะว่าเป็นคำขอโทษแทนน้องพี่แล้วกัน"
"ขอบคุณครับ แหมถ้าเจดมันได้แบบพี่สักครึ่งนึงเนี่ยคงจะดีกว่านี้นะครับ ฮ่าๆ"
"เมื่อกี้พูดไรนะ? ถ้ากูได้แบบพี่กูครึ่งนึงแล้วมันจะยังไงนะ"
100% กรี๊ดทุกคน คือฉันตื่นมาเพราะฝันร้ายแถมตื่นมายังปวดหลังอีก นี่ก็ว่าตัวเองยังไม่แก่นะเอาเถอะ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ หมายถึงให้เราไม่ตายก่อนจะเขียนนิยายเรื่องนี้จบอ่ะ 555 แล้วเจอกันใหม่ในตอนถัดไปนะคะ
ความคิดเห็น