คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 เค้กครีม? 100%
"เรื่องที่สิบ ไม่จบ"
"เรื่องที่สิบเอ็ด ไม่จบ"
"เรื่องที่สิบสอง ก็ไม่จบ"
"มึงช่วยแต่งให้จบสักเรื่องจะได้ไหมคะอินิยายมึงเนี่ย" ครับ ใช่ครับผมชอบเขียนนิยายครับแต่อย่างที่เห็นผมไม่เคยแต่งจบเลยครับ แล้วคนที่กำลังยืนเท้าสะเอวบ่นผมอยู่ตอนนี้ก็คือ ริน เพื่อนสนิทของสนิทของสนิทของผมเองครับแต่ถามว่าผมสนใจที่เธอกำลังพูดอยู่หรือเปล่า ตอบเลยก็คือไม่ผมหยิบชาเขียวปั่นขึ้นมาดูดพร้อมกับนั่งทำหูทวนลมไปเรื่อยๆ
"นี่ มึงอย่ามาทำหูทวนลมใส่กูนะคือกูจะไม่บ่นเลยนะถ้าเกิดว่าอินิยายที่มึงแต่งมันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กู นี่อะไรกูทำห่าเหวอะไรอยู่ก็ต้องมานั่งตอบแชทมึงไม่รู้อะไรต่อมิอะไร เดี๋ยวก็ให้ช่วยคิดชื่อเรื่อง เดี๋ยวก็ให้ช่วยคิดชื่อคน วุ่นวายกูจะดูซีรี่ส์ก็ไม่ได้ดู"
"เลิกบ่น เพราะวันนี้กูจะเปิดนิยายเรื่องใหม่" ถึงผมจะพูดด้วยสายตาที่มุ่งมั่นใส่มันแค่ไหนแต่สายตาที่มันมองมาที่ผมก็ยังไม่เชื่อในตัวผมอยู่ดี
"มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กูสัญญา-"
"หยุดค่ะ หยุดสัญญา หยุดเดี๋ยวนี้หยุดทันที มึงสัญญากับกูมาตั้งแต่มึงแต่งเรื่องที่ห้าจนตอนนี้เรื่องที่สิบสองมึงก็ยังแต่งไม่จบ นี่มึงยังจะมีหน้ามาสัญญากับกูอีกหรอ พอๆ ถ้ามึงอยากแต่งก็แต่งไปแต่กูพนันเลยว่าไม่จบแน่นอน แล้วมึงก็ไม่ต้องมาทักหากูให้ช่วยนั่นนี่นะคะ กู!จะ!นอน!" ว่าแล้วเธอก็หันไปเล่นมือถือหาซีรี่ส์ดูอะไรของเธอไปเรื่อยส่วนผมเองก็มานั่งเขียนพลอตนิยายเรื่องใหม่ของผมสักที นิยายเรื่องนี้ผมกะว่าจะลองแต่งแบบย้อนยุค แบบจีนๆ ผมว่ามันน่าจะไปไ้ดีน่าดูถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยดูซีรี่ส์จีนอะไรเลยก็ตาม ซึ่งเรื่องแบบนี้มีคนเดียวที่ผมจะขอความช่วยเหลือได้ รินไงล่ะ
"มึง กูอยากแต่งนิยายจีนกูกะว่าอยากได้แบบย้อนยุคอะไรแบบนี้แต่คือกูไม่รู้เรื่องลำดับในวังอะไพวกนี้เลยอ่ะ"
"ห๊ะ นิยายจีน เริสค่ะไหนๆ ดูพลอตหน่อย" ว่าแล้วเธอก็หยิบมือถือของผมไปอ่านพลอตเรื่อง
"ปังมาก พลอตดีอยู่แต่ทีนี้มึงต้องรู้เรื่องลำดับอะไรอย่างงี้ใช่ป้ะ นี่เดี๋ยวกูส่งเว็บไปให้" สีหน้าของคนที่บอกว่าจะไม่ช่วยผมอีกต่อไปเมื่อกี้คือหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอดูจะช่วยผมในการแต่งนิยายเรื่องนี้เต็มที่เลยและแล้วเว็บต่างๆ มากมายเกี่ยวกับลำดับในวัง ชื่อจีน อะไรต่างๆ ก็ถูกส่งเข้ามาในห้องแชทของผมกับริน
"โอ้โหมึง มันเยอะขนาดนี้เลยหรอวะแล้วชื่อแบบทำไมมีหลายชื่อจังวะ แล้วกูต้งคิดชื่อแคว้นอะไรอีกหรอ ฉิบหายยากมาก"
"ปกติค่ะ ทำใจนะคะถ้าจะแต่งนิยายแนวนี้ อ่านๆ ไปก่อน ส่วนเรื่องชื่อเรื่องแคว้นมึงก็มั่วเอาเลยค่ะ" หลังจากผมได้คำปรึกษาจากเพื่อนผู้ชอบความเป็นจีนของผมเรียบร้อยแล้วผมก็เริ่มที่จะศึกษาเรื่องพวกนี้ไปเรื่อยๆ เวลาล่วงเลยไปสักพักรินก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อนเพราะเธอคงอยากกลับไปนอนขดอยู่บนเตียงพร้อมกับดูซีรี่ส์ที่พึ่งอัพตอนใหม่มา ส่วนผมยังนั่งในคาเฟ่ประจำของตัวเองไปเรื่อยๆ
"น้องบลู ยังไม่กลับหรอครับ ไหนวันนี้มาแต่งเรื่องอะไร" พี่เจ พี่เจ้าของร้านเจเจคาเฟ่ที่ผมมาสิงอยู่แทบทุกวันตั้งแต่วันแรกที่ร้านคาเฟฟ่นี้เปิดจนตอนนี้ผมสนิทกับพี่เขาเหมือนกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ ไปเสียแล้วครับ
"คือพี่ไม่คิดหรอครับว่าผมจะมาแต่งต่ออะไรแบบนี้ ทำไมต้องคิดว่าผมมาเปิดเรื่องใหม่ตลอดเลยล่ะ"
"หรือไม่จริงล่ะครับน้องบลู"
"ครับ ผมมาเปิดเรื่องใหม่ คือผมอยากจะแต่งแนนจีนแบบย้อนยุคบลาๆ อะไรทำนองนี้อ่ะครับ"
"คงยากน่าดูนะครับ เห็นเรานั่งดูมาตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาของเติมพลังให้ดีกว่า" พี่เจแกเดินหายไปหลังร้านสักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกกับเค้กครีมนมสีขาวนวล ซึ่งเมนูนี้ของโปรดผมเลยทุกครั้งที่ผมเปิดนิยายเรื่องใหม่พี่เขาก็จะเอาเค้กอันนี้มาให้กินตลอดซึ่งามว่าผมเปิดนิยายบ่อยแค่ไหน ก็วันละเรื่องอ่ะครับ
"ตลอดอ่ะพี่ ผมอ้วนละเนี่ย"
"อยากผอมก็เลิกมานั่งแต่งนิยายเรื่องใหม่ร้านพี่สักทีสิ งั้นเก็บไว้กินที่บ้านนะเดี๋ยวอีกสักพักพี่ก็ปิดร้านละ" ผมพยักหน้าตอบก่อนจะหันมากลับมานั่งพิมพ์นิยายของตัวเองต่อไปผมนั่งพิมพ์จนเวลาผ่านไปพักใหญ่ ผมหันไปมองรอบๆ ร้านคาเฟ่ที่ตอนนี้เก็บของต่างๆ จนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว
"ไหน ถึงไหนแล้วนิยายอ่ะ"
"ได้ครึ่งนึงแล้วครับ"
"ครับ งั้นกลับบ้านกันเถอะครับน้องบลู" ผมพยักหน้าพร้มกับเก็บไอแพดของตัวเองลงกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านพร้อมกับพี่เจ
"น้องบลูกลับยังไงครับ ให้พี่ไปส่งไหม"
"โห่พี่ พี่ถามผมทุกรอบเลยนะครับผมบอกพี่ตั้งหลายรอบแล้วนะว่าไม่เป็นไร แค่เค้กฟรีทุกวันนี่มันก็ขาดทุนจะตายอยู่แล้วนะครับ"
"งั้นกลับบ้านดีๆ นะครับน้องบลู" ผมโบกมือลาพี่เจก่อนจะเดินกลับบ้านตัวเองตามปกติซึ่งบ้านผมจริงๆ ก็ไม่ได้ห่างจากร้านพี่เขามากเท่าไหร่ผมเลยไม่อยากให้พี่เขามาส่งอีกอย่างทางกลับบ้านพี่เขากับบ้านผมมันก็คนละทางกลัวไปลำบากเขาด้วยเลยต้องปฏิเสธไปแบบนั้นก่อนจะมีรถคันสีขาวขับเข้ามาแล้วลดกระจกลง คนในรถก็ไม่ใช่ใครก็พี่เจแหละครับ
"น้องบลูครับ ลืมเค้กหรือเปล่า" พี่เจพูดพร้อมกับชี้ไปที่เค้กที่วางอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ
"อ๋อ ผมลืมสะสนิทเลยครับ"
"ไหนๆ ก็มาแล้วให้พี่ไปส่งน้องบลูนะครับ อ้อ แล้วห้ามปฏิเสธด้วยไม่งั้นเค้กนี่พี่จะเอากลับไปกินเอง" เจอแบบนี้ผมไปไม่ถูกเลยครับก็คงต้องไม่ปฏิเสธน้ำใจพี่เขาแหละครับ ผมเลยเลือกที่จะขึ้นรถนั่งไปกับพี่เจแต่ที่ทำไม่ใช่อะไรนะครับ ผมเสียดายเค้ก
"น้องบลูก็น่ารักแบบนี้ มีแฟนยังครับ" หลังจากขับรถไปสักพักพี่เจก็ถามขึ้นมา
"เอ่อ....ไม่มีครับทำไมหรอครับ"
"เปล่าครับ พี่แค่ถามเฉยๆ แต่ถ้าน้องบลูมีแฟน แฟนคงหวงมากเลยนะครับคงไม่ได้มาร้านพี่ทุกวันแน่ๆ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" หลังจานั้นระหว่างผมกับพี่เจก็ไม่ได้มีบทสนทนาต่อจนพี่เขาขับรถมาจอดที่น้าบ้านผม
"ขอบคุณนะครับที่มาส่งขับดีๆ นะครับ"
ผมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเจอความเงียบชนิดที่ว่าแน่นอนครับว่าไม่มีใครอยู่บ้านแน่นอนสักคนเดียวผมเดินไปที่ครัวก่อนจะหยิบซ้อมมาจ้วงกินเค้กไปด้วยแล้วก็คิดนิยายไปด้วย แล้วว่าแต่ว่าแม่หายไปไหนนะจะไปก็ไม่รู้จักบอกจักกล่าว ผมเดินถือเค้กมานั่งที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเจอโน้ตเล็กๆ แปะอยู๋หน้าทีวี
"ไปเที่ยวนะจ๊ะลูกรักของแม่ ระหว่างนี้อย่าก่อเรื่องนะคะลูก ส่วนเรื่องเงินแม่จะโอนไปให้ทุกเดือนเหมือนเดิมนะอีกสามเดือนเจอกันจ้า Good luck my son"
"นี่นึกจะไปก็ไปจริงๆ หรอวะไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย" ผมส่ายหัวกับนิสัยแบบนี้ของแม่ก่อนจะมานั่งจ้วงเค้กเข้าปากพร้อมกับเปิดไอแพดขึ้นมาแต่งนิยายต่อจากที่ค้างไว้ หลังจากเวลาล่วงเลยไปนานกว่าสองชั่วโมงผมก็แต่งนิยายจนเสร็จ แต่สำหรับความรู้สึกผมผมคิดว่ามันไม่ค่อยเวิร์ค ถึงผมจะกดลงนิยายไปแล้วก็ตาม หลัจากนั่งเขียนอยู่นานผมก็ลุกมายืดเส้นยืดสายก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอนเพราะตอนนี้ผมง่วงแบบไม่ไหว
50% เดี๋ยวมาต่อนะคะคิ้กๆ
หลังจากเสร็จสิ้ภาระกิจในการอาบน้ำอย่างยาวนานผมก็โดดทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ ของผมก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่ออัพเดตเรื่องนิยายของผมกับริน
Bleu: มึง
Bleu: มึง
Rin: ใครตายไอ้สัส กูดูซีรี่ส์อยู่มีไรรีบพูด
Bleu: คือกู
Bleu: จะบอกว่า
Bleu: กูลงตอนแรกไปแล้วว
Rin: แค่นี้
Bleu: อ่า
Rin: ส้นตีนทีหลังมึงพิมมาทีเดียวนะไม่ต้องฟลัดข้อความอิเวนไปละ
ผมวางมือถือก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนขดในผ้าห่มเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นเองในหัวมันก็มีพลอตนิยายเรื่อองให่เกิดขึ้นมา แต่ว่าผมก็พยายามไม่คิดอะไรเพราะอยากแต่งนิยายเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน แต่แน่นอนว่าอย่างผมเนี่ยนะ มันมีพลอตใหม่ก็ต้องเก็บไว้ ผมลุกไปเปิดไฟอีกครั้งก่อนจะมานั่งเขียนพลอตที่คิดได้เมื่อครู่หลังจากเขียนพลอตคร่าวๆ เรียบร้อยผมก็กลับมานอนอีกครั้ง
เช้าวันอาทิตย์ที่สดใสแต่ความจริงที่ต้องเผชิญคือวันพรุ่งนี้ไปโรงเรียน ไม่รอช้าสำหรับกิจวัตรในตอนเช้าหลังตื่นนอนแน่นอนว่าคือการหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ผมกดเข้าไปดูที่หน้าแต่งนิยายของตัวเองก่อนจะนั่งครุ่นคิดอยู่พักนึงแล้วผมก็เปลี่ยนมาส่งข้อความไปหารินแทน
Bleu: กูบอกได้เลยว่ากูเทพมาก กูจะแต่งนิยายเรื่องใหม่แล้ว เรื่องเก่ากูทำการกดซ่อนไปเรียบร้อย
Rin: กูว่าแล้ว คนเราอ่ะเนอะ ไหนเล่าเรื่องใหม่เป็นไง
Bleu: เรื่องแบบแฟนตาซีเช่นเคย เรื่องนี้ก็คือเป็นโลกเวทย์มนต์ต่างๆ
Rin: เคเลย ไปแต่งสะนะกูจะนอน
หลังจากเพื่อนสุดเลิฟของผมได้กลับสู่การหลับไหลอีกครั้งผมก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะไปอาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยเพราะวันนี้ จุดหมายที่เราจะไปกันก็คือ เจเจคาเฟ่ หลังจากฉุยฉายอยู่พักใหญ่ผมก็ออกมาจากห้องจนได้ ผมเดินออกมาจากบ้านตามทางที่เยไปประจำให้พูดก็อารมณ์ว่าหลับตาเดินก็ถึง ผมเปิดประตูเข้ามาในร้านที่ดูเหมือนกับว่าจะยังไม่มีคนเลยสักคนเดียว
"ชาเขียวปั่น?"
"ครับ นี่พี่เจผมจะบอกเลยนะว่าวันนี้ผมมีโปรเจ-"
"เปิดนิยายเรื่องใหม่?" ผมที่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกคนที่กำลังปั่นชาเขียวพูดแทรกขึ้นมา
"รู็ได้ไงผมยังไม่พูดเลย"
"ก็ปกติเวลาน้องบลูจะแต่งนิยายเรื่องใหม่เนี่ยยก็ชอบเกริ่นยาวๆ แบบนี้แหละครับ" พี่เจพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"ก็ใช่ วันนี้ผมมาเปิดนิยายเรื่องใหม่อีกแล้ว"
"แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ"
"ไม่ success ครับมันยากไปหน่อย"
"อ๋อ นี่ครับชาเขียว สู้ๆ นะครับเดี๋ยวพี่รออ่านเรื่องที่เราแต่งจบ" หลัจากได้ชาเขียวของโปรดมาผมก็มานั่งที่มุมประจำของผมครับ มุมนี้เวลามองออกไปจะเห็นข้างนอกเกือบหมดเลยครับแต่ว่าจะมีต้นไม้สีเขียวมาคั่นสายตาอยู่บ้างทำให้มุมนี้ดูมีอะไรมากเลยครับผมเลยชอบมานั่งมุมนี้ประจำ นั่งตั้งแต่ร้านเปิดแรกๆ เลย หลังจากผมเริ่มแต่งนิยายไปได้ไม่นานพี่เจก็เดินถือเค้กครีมมา(อีกแล้ว) เหมือนกับทุกครั้งที่ผมเปิดเรื่องใหม่แต่ดูเหมือนรอบนี้จะไม่ใช่เค้กที่ผมเคยกินประจำเลย
"อันนี้ไม่ใช่เค้กที่ผมได้กินประจำใช่ไหมครับพี่เจ"
"รู็อีก ใช่ครับปกติเรากินครีมนม แต่รอบนี้มีแอลมอนด้วย เราไม่แพ้ถั่วใช่ไหม"
"ไม่ครับ แล้วเค้กนี่ผมต้องจ่ายไหมครับ"
"จ่ายครับ. แต่ว่าพี่จะให้บลูจ่ายด้วยนิยายที่แต่งจบแล้ว ถ้ายังแต่งนิยายไม่จบก็ยังไม่ต้องจ่ายครับ"
"งั้นผมคงได้กินฟรีตลอดเลยแหละ ฮ่าๆ"
หลังจากคุยเล่นกันเสร็จพี่เขาก็ไปทำงานของพี่เขาต่อครับเช่นกันผมเองก็หันมาแต่งนิยายตัวเองต่อเช่นกัน แต่ผมแต่งไปได้ครึ่งเดียวผมก็รู้สึกว่ามันไม่สนุกเลยมันไม่เหมือนในหัวที่คิดเลยแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังนั่งแต่งไปเรื่อยๆ จนจบตอนแรกไปได้ด้วยดีหลังจากเขียนเสร็จผมก็หยิบมือถทอมาเพื่อที่จะทักไปหารินแต่ว่าเพื่อนคนนี้มันดันโทรมาพอดี
"ว่า?"
"อยู่ไหนอ่ะ กูเบื่ออยู่บ้าน"
"ที่เดิม"
"เค รอนะเดี๋ยวไป"
ไม่นานหลังจากกดวางสายเพื่อนผมคนนี้ก็แง้นรถมาถึงหน้าร้านได้อย่างรวดเร็วทั้งที่บ้านมันเองก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ สะด้วยหลังจากมันเดินเข้ามาก็มาฟูมฟายใหญ่โตเล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
"มึงหยุดร้องแล้วเล่ามาว่ามีอะไร มึงร้องไห้แบบนี้กูไม่รู้จะช่วยยังไง" อีกฝ่ายซับน้ำตาก่อนจะเริ่มเล่นละครฉากใหญ่ใส่ผม
"มึง คืองี้เว้ยคือกูอ่ะก็ไม่ได้อะไร คือจะหายไปจะไปไหนกับใครกูก็ไม่ว่านะแต่แบบขอให้บอกนึกออกป้ะ แล้วนี่อะไรหายไปเลยกูทักไปนะก็ไม่ตอบอิเชี่ย แล้วโทรไปก็ไม่รับคือไงมึงคือกูอ่ะก็คือไม่รู้ทำไงมันไม่ใช่ป้ะ"
"มึงพูดถึงใครก่อนหนึ่ง"
"ผัว!" ว่าแล้ว มันมีไม่กี่คนบนโลกหรอกที่จะทำให้คนอย่างรินมันร้องไห้ได้ ก็มีผัวไม่ตอบแชทกับแม่แอบเปลี่ยนรหัสไวไฟก็แค่นั้น แล้วที่มันถ่อสังขารมาถึงที่นี่ก็คือแค่จะมาเล่าให้ผมฟังว่าแฟนมันหายไป ไม่รู้จะทำไง คือจะให้ผมทำยังไงผมก็ไม่ใช่แฟนมันนึกออกใช่ไหนแล้วทีนี้ผมจะไปรู้ได้ไงว่าแฟนมันอยู่ไหน
"เอางี้ๆ ฟังกูนะรินเลิกกันเลย คือเอาตรงๆ มึงมีเรื่องความรักมึงมาปรึกษากูทุกรอบแล้วใครหมาก็กูไงฉะนั้นรอบนี้กูจะไม่พูดอะไรเพราะกูพูดไปเยอะก็หมาอยู่ดีกูเลยไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่าเลิกกับมันสะ"
"มึงแต่กูรักเค้า"
"กับแฟนคนที่ห้ามึงก็พูดแบบนี้แล้วมึงก็เลิกกันอยู่ดีแล้วมึงก็มีใหม่แล้วกับคนนี้มึงก็แค่เลิกแล้วก็มีใหม่ จบ! ง่ายๆ"
"งั้นกูจะเอากลับไปคิดแล้วกัน กูกลับละจะไปดูซีรี่ส์" เอ้า คือมาแค่นี้ก็ได้หรอ สงสัยบ้านมีบ่อน้ำมัน ผมหันกลับมามองนิยายของตัวเองก่อนจะลืมไปสะสนิทว่าผมต้องคุยกับรินมัน แต่ช่างเถอะให้มันกลับไปเคลียร์กับแฟนให้รู้เรื่องก่อนแล้วกัน ผมเก็บของก่อนจะลุกเตรียมที่จะกลับบ้าน
"กลับแล้วหรอน้องบลู"
"ครับ"
"วันนี้แต่งเสร็จเร็วจัง อย่างงี้พี่มีหวังจะได้อ่านนิยายเรื่องแรกที่เราแต่งจบมั้ยเนี่ย"
"อย่าคาดหวังเยอะครับพี่ เดี๋ยวผิดหวัง"
"แต่ถ้าเราแต่งไม่จบก็ดีนะ อย่างน้อยพี่ก็ได้ขายชาเขียวแก้วนึงทุกวัน"
"...แต่ก็ขาดทุนกับเค้กครีมสินะครับ ฮ่าๆ ยังไงขอให้ขายดีนะครับ ผมกลับกก่อน"
"กลับดีๆ นะครับ" ผมโบกมือลาก่อนจะเดินกลับบ้าน
100% แล้วจย้าทุกคนน
ชอบกันมั้ยเอ่ยถ้าชอบก็อย่าลืมเม้นต์กันด้วยน้า ไว้เดี๋ยวเรามาอัพตอนต่อไป ไม่นานเกินรอจ้า
สำหรับอิพี่เจในความคิดเราก็คือ
มากๆ
ยังไงเดี๋ยวมาเจอกันตอนหน้าอีกทีนะคะ จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น